Κάτω Κόσμος

(τελευταίες υποστάθμες)

 ΚΕΦΑΛΑΙΟ EΝΤΟΚΟ 

Η ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ

 

Πάνω από την εξέδρα του προεδρείου είναι τοποθετημένο ένα τεράστιο πανό.

 

Πάνω στο πανό, με κακούς χαρακτήρες κατοχυρωμένης προέλευσης, πλαισιωμέ­νους με σημεία στιγματισμού παρμένα από το αυθεντικό πρώιμο ρουνικό ιδίωμα, είναι γραμμένα τα εξής διαφωτιστικά:

 

 ΝΙΟΣΤΟ ΤΑΚΤΙΚΟ

 ΚΑΚΟ ΣΥΝΑΠΑΝΤΗΜΑ

Συνεδριακό Απόκεντρο, Τάρταρα, Διάσταση Έκτη (Η πιο Πωρωμένη)

3^η χρονοφάση, 13^η χρονοδιαστροφή του  

 Δευτέρου Ημιχρονίου

                              

 Και αμέσως μετά, σε άψογη διαφημιστική διάλεκτο:

 

        Ανανέωση!® Εκσυγχρονισμός! ® Μετάλλαξη!

 

Δίπλα στο τραπέζι του Προεδρείου είναι τον βήμα των ομιλητών.

Πάνω από το βήμα, ζωγραφισμένο με ζωντανά μελανά χρώματα, κυριαρχεί το υπερμέγεθες επίσημο πορτρέτο του Πρώτου.

Ο ίδιος ο Πρώτος εδώ και κάμποσες  χρονοδέσμες  δεν παίρνει πια μέρος στις συ­νελεύσεις. Αν και κυκλοφορούν διάφορες αντικρουόμενες φήμες και διαβολές, δεν είναι γνωστό αν η απουσία του οφείλεται σε προσωρινή αδιαθεσία, όψιμο σνομπισμό ή άλλους απροσδιόριστους  σκοτεινούς λόγους. (Υπάρχουν μάλιστα μερικοί διαβολόσυλοι που φτάνουν στο σημείο να υπαινίσσονται ότι ο Πρώτος δεν υπάρχει πια!).

Ωστόσο, το πορτραίτο του είναι εκεί και  ατενίζει τους συνέδρους με ύφος που κυ­μαίνεται ανάμεσα στο επιτιμητικό και το χλευαστικό με ενδιάμεση στάση στην ειρωνική λοιδορία και το δεικτικό σαρκασμό.

Είναι το εγκεκριμένο πορτρέτο, εκείνο που τον απεικονίζει όρθιο, ακόμη νέο, ντυ­μένο με την παραδοσιακή μεγάλη στολή: το κόκκινο ολόσωμο καλτσόν και την πλούσια βυσσινιά μπέρτα να σκεπάζει τα δύο τρίτα της ευέλικτης φολιδοφόρου ουράς. Τα τραγόποδα είναι ανοιχτά, τα κέρατα στραμμένα προς τα υπερβατικά δίκτυα, και η αιχμηρή τρίαινα μπηγμένη επιδεικτικά στη γη.

 

Μικρότερες αφίσες του Πρώτου είναι αναρτημένες στους περιμετρικούς τοίχους. Τον αναπαριστούν σε σημαντικά στιγμιότυπα της μακραίωνης σταδιοδρομίας του, όπως:

 

-Ο Πρώτος, καβάλα στον φλογοβόλο δράκο του, καθώς οδηγεί στη μάχη τις εξεγερμένες δαιμο-φάλαγγες, την εποχή της Μεγάλης Παλαιάς Ανταρσίας! (ΜΠΑ!)

 

-Ο Πρώτος επικεφαλής των Πεπτωκότων  Αγγέλων σε πόζα Πεπτωκόκορα

 

-Ο Πρώτος σε ηγετική πόζα ανάμεσα στους επτά στρατηγούς του  Γενικού του Επιτελείου (Οι περισσότεροι εκ των οποίων τελούν πλέον σε τιμητική αποστρατεία αφού ολοκλήρωσαν ευδοκίμως τις υπηρεσίες τους και διέδωσαν ευρέως τα θανάσιμα χούγια τους): Τον  υπερόπτη Λουσίφερο, τον πλεονέκτη Μαμωνά, τον ερωτύλο Ασμοδαίο, τον τσαντίλα Σατάν, τον λαίμαργο Βελεζεβούλη, τον φθονερό Λεβιάθαν και τον ράθυμο Βελφαγκόρ.

 

 -Ο Πρώτος μεταμφιεσμένος σε δηλητηριώδη όφι, ενώ διαφημίζει μήλα στο πρώτο επιτυχημένο σπότ της καριέρας του. (Τελικά τον άκουσε μόνο μία, αλλά είχε το ελαφρυντικό ότι δεν υπήρχαν άλλες στο γύρο -ο άλλος, ο Μπουνταλάς, εκείνη την ώρα χάζευε τα θαύματα της Δημιουργίας.   Θεαματικότητα 50%, τελική αντα­πόκριση  100%).

 

-Ο Πρώτος ως Άγγελος της Αβύσσου καβάλα στη Βιράγκο του

 

-Ο Πρώτος ως ανεξάρτητος επαγγελματίας στην πρώτη του εργολαβία, ενώ υποβάλλει σε τεστ καρτερίας και εμπιστοσύνης (ύστερα από Άνωθεν παραγγελία και απ’ ευθείας ανάθεση), έναν φουκαρά με βιβλική υπομονή ονόματι Ιώβ.

 

– Ο Πρώτος ως Πατήρ του Ψεύδους σε μεταγενέστερη φάση, ενώ βάζει σε πειρασμό, με δική του πρωτοβουλία, ορισμένους «Χα!» Σάπιενς ιδιαίτερα ανθεκτικούς, όπως: αθώους, εγκρατείς, άδο­λους, άκακους, απονήρευτους, ανίδεους και άσχετους.

 

Καθώς και σε άλλες φάσεις και πόζες, εξ ίσου εποικοδομητικές. 

 

Κάτω από την εξέδρα επικρατεί Πανδαιμόνιο!

 

 Πράγμα φυσικό, τόσο για τη νιοστή, όσο και για τις υπόλοιπες τακτικές και έκτα­κτες δαιμονικές συνελεύσεις.

 

 Τη στιγμή αυτή στο βήμα βρίσκεται ένας ομιλητής διακοσμημένος με πολλά πα­ράσημα, xαρτόσημα, γραμματόσημα, ένσημα, ένζυμα και ιούς εξ αίματος και υιοθετημέ­νους.

Στο ύψος του στήθους του, στερεωμένο με διακοσμητικές πινέζες ζουλιγμένες με κακία πάνω στα χοντρά λέπια, υπάρχει επίσης ένα απαγορευτικό σήμα της Τροχαίας, διαβολικής σύλληψης.

Παρά την προφανή υψηλή θέση του στην εξαποδώ ιεραρχία -πράγματι είναι ο Μέ­γας Διάτανος Λιμοκτονώχ, Πρόεδρος-Αφέντης του παρόντος Πανδαιμονίου- ο ομιλητής ομιλεί μη ακουόμενος. 

 

Αυτό τελικά τον αναγκάζει να σηκώσει με το αριστερό καμπουρωτό νύχι το ακραίο φουντωτό τμήμα της ουράς του και να το κτυπήσει με δύναμη πάνω στο τερηδονο-φαγωμένο ελεφαντοδόντινο αναλόγιο([1]).

Ο κτύπος δημιουργεί μια πορδική αντήχηση μερικών εκατομμυρίων μεγκαμπέλ, που δονεί την μαγνητισμένη αποφορόσφαιρα (την φτιαγμένη από την ανυπόφορη αποφορά δεκάδων δαιμόνων και αρκετών εκατοντάδων τελωνίων, καλικατζάρων και άλλων θορυβωδών αερικών και αερίων) και αναγκάζει τους συνδαίμονες να περιορίσουν για λίγο τη φασαρία.

 «Μα, δεν είναι δυνατόν!», ξεφυσάει αγανακτισμένος ο Μέγας Διάτανος. «Υποτίθεται ότι τις συνελεύσεις τις θέλετε!  Ότι οι μαζώξεις σας γουστάρουν! Ότι τη βρίσκετε μ’ αυτές τις περιοδικές συναντήσεις, που άλλωστε αποτελούν προνόμιο που εμείς οι παλαιότεροι δεν θα μπορούσαμε ούτε να φανταστούμε.

Ούτε καν κατά τους Σκοτεινούς Μέσους Αιώνες της Μεγάλης Αποδοτικότητας!

Και όμως, δε δείχνετε τον παραμικρό σεβασμό στις κατοχυρωμένες διαδικασίες.

Και έρχεστε μετά και μου τσαμπουνάτε περί ανανέωσης και άλλων καινοτομιών!

Έτσι που το πάτε, να είστε σίγουροι ότι δεν πρόκειται να συγκληθεί άλλη συνέ­λευση για πολλές χρονοδέσμες. Και να μη μου παραπονιέστε μετά αν τα ζητήματα που βάζετε παραμείνουν άλυτα και νυν και αεί και έως νεοτέρας».

Κάποιο ασθενικό ποδοκρότημα επιδοκιμασίας που επιχειρούν ορισμένοι ανορεκτι­κοί, διαιτόφρονες, και νηστειοπαθείς οπαδοί του Μεγαλόσχημου Μεγαδιάτανου Λιμοκτονώχ, πνίγεται μέσα στο γενικό αλαλούμ.

 

 Από το τραπέζι του προεδρείου, όπου φάτσα στο εκλεκτό κοινό είναι καθισμένοι αρκετοί εξ ίσου υψηλόβαθμοι και μετάλλιοστολισμένοι κερατοφόροι, ένας, με τραγίσιο βλέμμα και αραιό μούσι, ξύνει το μαύρο σπυρί που διακοσμεί την άκρη της πεοειδούς μύτης του και καλεί προς το μέρος του την χοντρή ιπτάμενη σαύρα που εκτελεί χρέη μικροφώνου. 

 

Την πιάνει από το λαιμό αρκετά σφικτά ώστε να ανοίξει διάπλατα το ξεδοντια­σμένο στόμα της και λέει με τσιριχτή φωνή που φανερώνει αιώνες πικρόχολης κακίας:

 «Μη ξοδεύεις άδικα τις δυνάμεις σου Λιμοκτονώχ. Αυτοί οι καινούργιοι δεν κατα­λαβαίνουν που πάνε τα έξι!  Ήθελα να ’ξερα πώς του ’ρθε του Πρώτου και τους παραχώ­ρησε τόσα προνόμια.»  Ρεύεται και το αισθησιακό κύμα της μπόχας που απλώνεται στην αίθουσα κάνει πολλούς συνέδρους να εγκαταλείψουν τις θορυβώδεις ασχολίες τους και να πάρουν γλαρωμένοι ηδονικές βαθιές εισπνοές.

 

 Ο Μέγας Διάτανος Λιμοκτονώχ γυρίζει προς τον Μποχαδοραδότατο ([2]) ομοτρά­πεζό του και προσπαθεί να συμπυκνώσει σε μια φράση τη γνώμη του σχετικά με τα αίτια αυτού το χάσματος των γενεών.

  «Πρέπει να είναι οι καιροί που αλλάζουν Τρανέ Σιφυλίδιε», λέει.

 

   *************

 

ΙΝΤΕΡΜΕΤΖΟ (Τόσο Άμπελο, όσο και Φιλοσοφικό)

 

Οι  καιροί που αλλάζουν ([3])

 

 

Όντως οι Καιροί αλλάζουν….

Και όσο κι αν μερικοί αντιστέκονται, (άλλοι με γαμψά νύχια και σουβλερά δόντια και άλλοι με πομάδες, κραγιόνια, κορσέδες ή πλαστικούς χειρούργους), οι Καιροί υπήρξαν ανέκαθεν και κατά βάθος δημοκρατικοί τύποι. 

Αργά ή γρήγορα περνούν για όλους ανεξαιρέτως και δεν αφήνουν κανέναν παραπο­νεμένο και αναλλοίωτο.

Ούτε καν τους δαίμονες.

Oι οποίοι είναι καταδικασμένοι να προσαρμόζουν την ύπαρξη και τις δραστηριότη­τές τους στις ανορθολογικές και διαρκώς μεταβαλλόμενες διαθέσεις των θνητών όντων ([4]).

Βέβαια, μερικοί μελετητές του φαινομένου των Καιρών Που Αλλάζουν, όπως ο Οξυδερκής Αλβέρτος, έχουν διαπιστώσει με επιστημονικό και αδιαμφισβήτητο τρόπο, ότι η διαδικασία της μεταβολής προκύπτει αρκετά ασυνεπής και παράδοξη.  Και αυτό γιατί εξαρτιέται από έναν ανορθόδοξο τύπο που ονομάζεται  Παρατηρητής.

Ο εν λόγω Παρατηρητής, παρά το ότι είναι -κατά τα άλλα- ένας πολύ καθώς πρέπει κύριος, έχει την τάση να αλλάζει συνεχώς θέση, κόμμα και διάθεση.  Άσχετο!

Το γεγονός είναι ότι οι καταστάσεις μεταβάλλονται, πράγμα που τεκμηριώνει ότι -ούτως ή άλλως-  οι Καιροί αλλάζουν!([5])

Υπάρχει καμία ερώτηση; Καμία αντίρρηση;  Καμία ένσταση;

Ο κύριος στο βάθος με την παρδαλή γραβάτα και το ροζ κρανίο. Εκεί, δίπλα στη κυρία με τον κότσο και τη κλαρωτή φούστα.

Πώς είπατε; 

Τα χρονοταξίδια και τα χρονικά άλματα; 

Έχετε δίκιο και σας ευχαριστώ για την ερώτηση.

Πράγματι, ο προαναφερθείς Αλβέρτος απόδειξε ότι τα χρονικά άλματα είναι εφικτά. Άλλωστε, όπως είχαν διαισθανθεί και οι θεωρητικοί της ιστορικό-διαλεκτικής εκδοχής τόσο του Ζεν- Ζεν, όσο και του Γιο-Γιο, τον χρόνο είναι δυνατό να τον πηδήξει κανείς, με το συμπάθιο, τόσο προς τα μπρος, όσο και προς τα πίσω.

Αυτό όμως, αγαπητέ μου, δεν επηρεάζει σε τίποτα το γεγονός ότι οι Καιροί αλλά­ζουν.

Κάθε άλλο! Το επιβεβαιώνει! Το αποδεικνύει! Το οπερ-εδει-δείχνει!

Αν οι Καιροί δεν περνούσαν, και την είχαν στήσει στη γωνία, ακίνητοι και αδιάφο­ροι στους διαχρονικούς ανέμους της Αλλαγής, καθώς και στις συνεπαγόμενες ανάγκες αναθεώρησης, ανανέωσης, αναστήλωσης, αναπαλαίωσης, ανακύκλωσης, αναμόχλευσης, αναβάθμισης, αναγέννησης, αναδιάταξης, ανασυγκρότησης, αναζωπύρωσης, αναταραχής και αναποδογυρίσματος, τότε τι νόημα θα είχαν τα χρονοάλματα και οι χρονοεκδρομές; 

Μου λες σε παρακαλώ;  Όχι; Καλώς!

Εκείνο λοιπόν που καθιστά εφικτά τα χρονοπηδήματα, καθώς επίσης και τα χρονο­διαγράμματα, τους χρονοδιακόπτες, τους χρονομετρητές, τους μετρητές της ΔΕΗ, τα ημερολόγια , τα ρολόγια, τους Ελβετούς, τους καιροσκόπους, τους οιωνοσκόπους και τους προσκόπους, δεν είναι άλλο από το αναπόφευκτο γεγονός ότι ο χρόνος κυλά και

     -επομένως-

οι Καιροί αλλάζουν.

Έτσι, ακόμη και στην περίπτωση που ανήκει κανείς στο πολυπληθές και ανήσυχο γένος των δαιμόνων, προκειμένου να ρυθμίσει τη διαβολική του συμπεριφορά πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψη τις απαρέγκλιτες και αδυσώπητες χρονικές παραμέτρους.

Τους Καιρούς που αλλάζουν…

Τώρα, εάν ένας συλλογισμός αρχίσει με την παραδοχή: «έστω ότι οι καιροί αλλά­ζουν», είναι θεμιτό να καταλήξει στο συνακόλουθο ερώτημα:

«Και τώρα, τι κάνουμε;»

 

  

 

***********

 

Συνεδριακό Απόκεντρο: Μεγάλη αίθουσα των Κακών Συναπαντημάτων

 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΟΨΕΩΣ  Ι  ([6])

 Και τώρα τι κάνουμε;

 

Στην έξω αριστερή γωνία του πολυδιάστατου χώρου όπου διεξάγεται το Νιοστό Πανδαιμόνιο, μια επί μέρους μάζωξη έχει δημιουργηθεί σχεδόν εκ του μηδενός.

Τα μέλη της εδώ και αρκετές χρονομονάδες έχουν πάψει να παρακολουθούν τα τε­κταινόμενα στο κεντρικό πάνελ του δαιμονιώδους συνεδρίου.

Έχουν αποσυρθεί διακριτικά σε μία (οξεία) γωνία και έχουν δημιουργήσει ένα δια­δρομικό παραπήγαδο εντός του οποίου ανταλλάσσουν σημεία και τέρατα.

Ορισμένα απ’ αυτά που ψιθυρίζονται εκεί αντιστοιχούν σε απόψεις που, αν έπεφταν στην αντίληψη του Μεγάλου Διάτανου ή ορισμένων άλλων από τους Μεγαλόσχημους της Παλαιάς Σχολής, θα μπορούσαν να οδηγήσουν τους δαιμόνιους διαδρομιστές στη δημόσια Πυρά, ύστερα από ατέρμονα εκφώνηση αναθεμάτων και άλλων κολακευτικών λόγων. Και αυτό γιατί εμπεριέχουν νοήματα αντάρτικα και αποστατικά, καθώς  και σημασίες επαναστατικές, στασιαστικές και ανυπάκουες.

 

Ένα από τα ορατά κοινά χαρακτηριστικά των μελών της παραμάζωξης είναι το αισ­θητά διαφοροποιημένο ντέμο-λουκ τους.

Στο λουκ αυτό κυριαρχούν εσθήτες, αμπέχονα και ΤιΣερτς φορεμένα ανάποδα, με τρόπο που να αναδεικνύει τα αποκρυφιστικά κείμενα που τα διακοσμούν. 

Τα κείμενα είναι υπογεγραμμένα από διάσημους μαιτρ διαβολικής έμπνευσης και κολασμένης επιτυχίας στον τόσο ενδιαφέροντα κόσμο των κοινών θνητών, των λεγομέ­νων και Χόμο «Χα!» Σάπιενς.

Ένα άλλο κοινό χαρακτηριστικό είναι το συνωμοτικό τους ύφος: Αποτελείται από το συνωμοτικό τους βλέμμα, το συνωμοτικό τόνο της φωνής τους και το συνωμοτικό κλείσιμο του αόρατου μεσαίου ματιού που κάθε τόσο ανταλλάσσουν μεταξύ τους, με τρόπο ώστε να επιβεβαιώνουν μεν τη συμμετοχή στη φράξια, χωρίς όμως να γίνονται αντιληπτοί από τους υπόλοιπους.

Πάντως, η προσπάθεια να αποφύγουν την προσοχή των άλλων δαιμόνων αποτελεί μια τυπική τήρηση του Παραδοσιακού Συνωμοτικού Πρωτοκώλου και γίνεται περισσό­τερο από κεκτημένη ταχύτητα παρά από πραγματική πρεμούρα.

Πράγματι, οι λουκάτοι δαίμονες κατά βάθος αδιαφορούν για το τι θα πουν οι άλλοι.

Ξέρουν πολύ καλά ότι είναι ήδη οι ουσιαστικοί κάτοχοι της εξουσίας. Άλλωστε αυ­τοί είναι που επέβαλαν και το τρίπτυχο σύνθημα του Πανδαιμόνιου:  Ανανέωση – Εκσυγχρονισμός – Μετάλλαξη! 

Απλούστατα, η εξουσία τους δεν έχει ακόμη επαρκώς κατοχυρωθεί. Αλλά αυτό, δε­δομένου ότι οι καιροί αλλάζουν, είναι απλώς θέμα χρόνου. Χρόνου και ίσως κάποιων ενεργειών για τις οποίες οι καιροί έχουν ωριμάσει και για τις οποίες, αργά ή γρήγορα, κάποιος θα πρέπει να πάρει την πρωτοβουλία.

 

Ανάμεσα στα μέλη της Παραμάζωξης ξεχωρίζει ένας ψηλός, πυλωνόμορφος, δι­κτυωμένος τύπος σχετικά νεαρής ηλικίας, με ηγετικό ύφος, κεραιόσχημα κέρατα και επίπεδο αντιθαμβωτικό βλέμμα.

Tη στιγμή αυτή το εν λόγω βλέμμα έχει πάρει μια περιπαικτική απόχρωση καθώς σαρώνει το χώρο του συνεδρίου.

Στη συνέχεια εστιάζεται σε ένα θεωρείο, όπου μια δυσδιάκριτη ταμπέλα, γραμμένη σε πρώιμη Κθουλική διάλεκτο, πληροφορεί κάθε ενδιαφερόμενο ότι εκεί φιλοξενούνται οι «Αρχαίοι». Πράγματι πίσω από την ταμπέλα είναι καθισμένοι μερικοί τύποι, σαφώς ντεμοντέ, απορροφημένοι να ψιθυρίζουν μεταξύ τους ακατανόητους φθόγγους.

 «Τι τα κοιτάς τα χούφταλα βρε Μουμουεδώνα; Δε βλέπεις που έχουν ξεμωραθεί τελείως;», ηχεί στο ακουστικό αυτί του, η οξεία φωνή ενός αεικίνητου και πολυλογά δαίμονα που απαντάει  στο όνομα Εξασφαλισμένος Εξαποδώ Εξανδραποδι­στής (για τους φίλους Τρία Εξ), του οποίου η κύρια απασχόληση έχει σχέση με ασφάλειες παντός είδους και ο οποίος επιδεικνύει μια ξεχωριστή (συμβιωτική) αδυναμία στον Μουμουέ.  «Δεν ακούς που επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά τις ίδιες ιστορίες για τις παλιές ένδοξες μέρες και, καθώς δεν βρίσκουν κανέναν να τους ακούσει, τις ματαξαναλένε μεταξύ τους;»

 «Για να είμαι ειλικρινής, δεν τους ξέρω καλά όλους αυτούς και ιδιαίτερα τους πολύ-πολύ πα­λιούς», παρατηρεί, ο Μουμουεδών.

Ο Τρία Εξ πιάνει αμέσως από τα κέρατα το παράπτωμα του συνδαίμονά του, το οποίο και θεωρεί ιδιαιτέρως βαρύ:([7])

 «Άμα θέλεις να μιλήσουμε με ειλικρίνειες και άλλες αηδίες θα πρέπει να πούμε ότι στο τελευταίο Πανδαιμόνιο ήμασταν και οι δύο πολύ μικροί και άπειροι για να έχουμε μια πλήρη εικόνα της κατάστασης.

Εγώ όμως πήρα αργότερα αξιόπιστες πληροφορίες, πράγμα που, όπως όλοι ξέ­ρουμε, εσένα σε αφήνει παντελώς αδιάφορο. 

Τέλος πάντων. 

Τα Χούφταλα, που λες, παρά την παλαιότητά τους δεν έχουν επαφές με τους Παλαιοδαίμονες που νέμονται ακόμη την επίσημη εξουσία. Αντίθετα, έχουν αποσυρθεί απ΄ την ενεργό δράση εδώ και κάμποσες χρονοδέσμες.  Αποτελούν τα απομεινάρια από την  περίεργη εκείνη εποχή κατά την οποία δεν είχαν ακόμη ξεχωρίσει με σαφήνεια τα όρια ανάμεσα στους θνητούς και τους αθάνατους και γινόταν γενικό μπέρδεμα και μπάχαλο.

Σήμερα δεν αποτελούν παρά αμφισβητούμενο ιστορικό αξιοθέατο. Πάντως υπάρχουν μερικοί που υποστηρίζουν ότι αυτοί οι «Αρχαίοι» είναι τάχα οι θεματοφύ­λακες και οι μοναδικοί γνώστες του ακριβούς περιεχόμενου της Αρχικής Σύμβασης.

Οι ίδιοι, πέρα από τις ακατανόητες ψαλμωδίες τους και τις βαρετές περιαυτολογίες τους, αρνούνται να μιλήσουν για τις Αρχικές Διευθετήσεις. Αυτό βέβαια δεν τους εμποδίζει να επιμένουν να έρχονται αδιαλείπτως στις μαζώξεις και να παίρνουν πόζα πίσω από την σκοροφαγωμένη καρτέλα τους.

Και όχι μόνον αυτό. Απαιτούν κιόλας την τήρηση των παλιών κανόνων σεβασμού από όσους περνούν από ‘κει μπροστά!

Αλλά, όπως μπορείς να παρατηρήσεις και μόνος σου, οι περισσότεροι σύνεδροι αδιαφορούν πανηγυρικά για το Μεγάλο Αποτρόπαιο Πρωτόκωλο Των Κακών Τρόπων και αρκούνται στο να αφήνουν περνώντας είτε ένα βιαστικό ρέψιμο είτε μια αδιάφορη πορδοριπή.

Μόνο κανένα ντρεσαρισμένο γράσο-στοιχειό νέας εσοδείας κάνει τη μέχρι κατακλί­σεως ανάποδη υπόκλιση με κατάθεση εμετικών εκκριμάτων που επέβαλε η αλλοτινή ετικέτα.»

Ο Μουμουεδώνας κουνάει το κεφάλι του.  Τάχα αδιάφορα.

Φυσικά, παρά τους ισχυρισμούς του περί του αντιθέτου, δεν αγνοεί καθόλου την παρωχημένη αυτήν φάρα. Κάθε άλλο: οι αρμοδιότητες που αποδίδονται στους εσχατόγηρους, και προπαντός  η ιδιότητα του κατόχου του γνήσιου περιεχόμενου της Αρχικής Σύμβασης, τον ενδιαφέρουν έντονα αυτήν την περίοδο.

Αλλά προς το παρόν προτιμά να κρατήσει το ενδιαφέρον του για αυτούς τους υβριδικούς αρχαιοδαίμονες μόνο για τον εαυτό του.

Τουλάχιστον μέχρις ότου λάβει την αναλυτική αναφορά που περιμένει όπου να ’ναι από τον Σος Μορς.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι ο Σος Μορς είναι ένας από τους ανταποκριτές του ΜουΜουΕ στον  Ανω-Κάτω Κόσμο των κοινών θνητών, ο οποίος εδώ και λίγες χρονομονάδες απέστειλε στο αφεντικό του  ένα σύντομο σήμα  και, όπου να ’ναι, θα ακολουθήσει εκτενέστερη αναφορά με επεξηγήσεις και λεπτομέρειες. Με περιεχόμενο που ενδέχεται να είναι τρομερά σημαντικό. Το πιο σημαντικό των τελευταίων χρονοδεσμών! Ίσως και ολόκληρου του δεύτερου Ημιχρονίου!

Το αναμενόμενο μήνυμα θα μπορούσε -σκέφτεται ο Μουμουέ- να δώσει μια απάντηση στο πρόβλημα που τίθεται πλέον επιτακτικά από τους καιρούς που αλλάζουν.

Δηλαδή:

Παραδοχή:

 Έστω ότι η εξουσία βρίσκεται στα (ονυχοφόρα) χέρια αναχρονιστικών  και αναποτελεσματικών παλαιοδαιμόνων που παραμελούν το βασικό καταστροφικό τους καθήκον χάριν των μικρών τους προνομίων.

Εξ ου απορρέει το ακόλουθο πλήρως δικαιολογημένο ερώτημα για κάθε παραγωγικό, δημιουργικό και αποτελεσματικό νεοδαίμονα :

«Και τώρα τι  κάνουμε;»

 

 

 

---

 ([1]) Το υλικό από το οποίο είχε κατασκευαστεί το επάνω μέρος του βήματος είναι παρμένο από την οδοντοστοιχία σπάνιου δείγματος ελέφαντα με διεστραμμένο χαρακτήρα. Η διαστροφή οφειλόταν σε χρόνιο πονόδοντο.

 

([2]) Μποχαδοραδότατος: διάκριση απονεμόμενη για ειδικές υπηρεσίες επί του Ανωμάλου Πεδίου της Τιμής του Παστουρμά.

 

([3]) Απόσπασμα από τη διάλεξη περί των καιρών και άλλων περιοδικών φαινομένων του καθηγητή Οπερέδη Δ. Ξ.

 ([4])Τα θνητά όντα, σύμφωνα με μία θεωρία εξαιρετικά δημο­φιλή μεταξύ των δαιμό­νων, έχουν δημιουργηθεί για να τι­μωρηθούν οι ανυπότακτοι αντιεξουσιαστικοί δαίμο­νες.

Θα πρέπει να επισημανθεί επί­σης, ότι η ενασχόληση με τα θνητά όντα καλύπτει σχεδόν όλον τον διαθέσιμο χρόνο των δαιμόνων. Όπως έχει διαπιστώ­σει η λαϊκή Σοφία (και έχει επικυρώσει η επίσης λαϊκή Κούλα) οι διάβολοι σπανίως δεν έχουν δουλειά έτσι ώστε να μπορούν να αφιερωθούν απε­ρίσπαστοι στα πατρικά τους καθήκοντα και τις άλλες αυ­στηρά οικογενειακές τους υπο­θέσεις.    

  ([5]) Σημείωση του Ανωνύ­μου Ενός αυτοπροσώπως: Έτσι γίνεται στην πεζή πραγματικό­τητα.  Αυτό δεν σημαίνει όμως, ότι σε αντίθεση με την όποια νομοταγή πραγματικό­τητα, είναι υποχρεωτικό να συμ­βαίνει το ίδιο και σε μια μυ­θιστορία που διεκδικεί τη συγγραφική της ανεξαρτησία, όπως η παρούσα. 

Γι αυτό, προς στιγμήν, σκέφτηκα να σας φτιάξω μια αχρονική ιστορία, δηλαδή μια ιστορία όπου ο χρόνος θα ήταν δεμένος χειροπόδαρα και ως εκ τούτου ακινητοποιημένος. 

Κατά συνέπεια, για καμιά τρακοσαριά σελίδες δεν θα συ­νέβαινε απολύτως τίποτα…  Μετά σκέφτηκα ότι κάτι τέ­τοιο, εκτός από ανιαρό, δεν είναι πια ούτε καν πρωτότυπο, και έτσι τη γλυτώσατε. Παρά τρίχα!

 

([6]) Αφιερωμένο στον ανυπόμονο Ενεστώτα.

 

([7]) Η Ειλικρίνεια θεωρείται μια από τις επτά θανάσιμες Αρετές.