H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Τι είπα στα παιδιά, στην εκδήλωση
Posted by vnottas στο 20 Δεκεμβρίου, 2008
Οι φοιτητές μου με κάλεσαν να λάβω μέρος σε μία δημόσια συζήτηση για τα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Η εκδήλωση έγινε χτες στην κατειλημμένη σχολή Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ στη Θεσσαλονίκη. Τους ρώτησα αν η απόφαση για την εκδήλωση ήταν του φοιτητικού συλλόγου και με διαβεβαίωσαν πως ναι, την είχε ψηφίσει η Γενική Συνέλευση. Ωστόσο, σας ομολογώ ότι ήμουν έτοιμος να αποδεχτώ την πρόσκληση, ακόμη και αν προερχόταν από κάποια από τις ομάδες που συνδιοργανώνουν τη φοιτητική κινητοποίηση. Κι αυτό γιατί πιστεύω ότι καμία κινητοποίηση και καμία πρωτοβουλία βελτίωσης, ή παρέμβασης ή και αγανάκτησης ακόμη, δεν έσφαλε διοργανώνοντας συζήτηση, διάλογο και δημόσιο προβληματισμό.
Η σημερινή φοιτητική γενιά είναι ευγενικότερη από τη δικιά μου και για αυτό οι φοιτητές μου με ευχαρίστησαν που πήγα. Εγώ (με έναν αδιόρατο κόμπο στο λαιμό) τους εξήγησα ότι το να κουβεντιάσω μαζί τους για τα τρέχοντα στον τόπο, το θεωρώ κάτι παραπάνω από αυτονόητη υποχρέωσή μου και μαζί, μεταξύ μας, ένοιωσα ευτυχής για την εμπιστοσύνη που μου έδειχναν.
Όταν πήρα το λόγο προσπάθησα να τους πω ότι η «κλοπή του μέλλοντος» δεν αφορά μόνον εκείνους ή και τους ακόμη νεώτερους δεκαεξάρηδες μαθητές των λυκείων. Αφορά και εκείνους της δικής μου γενιάς, που προσπάθησαν στον καιρό τους να βελτιώσουν τον κόσμο και έχασαν. Όταν έχαναν όμως, είχαν μια παρηγοριά: τη ζωή που τραβάει την ανηφόρα και που αργά ή γρήγορα δικαιώνει τους αγώνες για το κοινό καλό. Όμως, ξαφνικά, εδώ και πάνω κάτω δυο δεκαετίες, παρουσιάστηκαν κάτι περίεργοι τύποι, που χρησιμοποιώντας τα πολλαπλά μεγάφωνα της πολιτισμικής βιομηχανίας ισχυρίστηκαν πώς πάει η Ιστορία, τελείωσε, όποιος βολεύτηκε, βολεύτηκε, το στάτους κβο παγιώθηκε οριστικά και τα σκυλιά δεμένα. Επί δύο δεκαετίες τώρα, αυτοί οι τύποι, αγνοώντας τη φυσική και ηθική μόλυνση που προκαλούν και που κατατρώει τον πλανήτη, καταβροχθίζουν όχι μόνο τα όνειρα των παλιών (μικρό το κακό), αλλά εμποδίζουν και τους νεώτερους να ονειρευτούν και να ζήσουν .
Μετά μπαίνοντας στα θέματα που απασχολούν ιδιαίτερα τη Σχολή μου αναρωτήθηκα (μαζί με τα παιδιά) τι παιχνίδι παίζεται στα Μέσα Επικοινωνίας. Και είπα ότι θα πρέπει να μελετήσουμε σε ποιο βαθμοί οι επιδέξιοι παραθυρούχοι καβαλαραίοι των ΜΜΕ α) μετατράπηκαν ξαφνικά σε εξεγερμένους πολίτες (!), β) προσπαθούν απλά να ιππεύσουν το άτι της εξέγερσης για να εξακολουθήσουν να είναι αρεστοί στις ¨μάζες¨ και κατά συνέπεια αρκούντως πειστικοί όταν πουλάνε τα διαφημιστικά τους μηνύματα, γ) παίζουν άλλα πολιτικά παιχνίδια που δεν είναι ασύμβατα ούτε με ενδεχόμενες κυβερνητικές αλλαγές, ούτε με άλλες σκοτεινές και αδιόρατες σκοπιμότητες.
Όποια κι αν είναι τα κίνητρά τους, εκείνο που είναι ορατό είναι η κατασκευή ενός μπερντέ πάνω στις οθόνες, όπου καπάτσοι καραγκιοζοπαίκτες και γνωστοί και μη εξαιρετέοι καραγκιόζηδες δίνουν παραστάσεις σε απευθείας μετάδοση, άλλοτε επαναφέροντας τις πιο μαύρες εκδοχές του παρελθόντος και άλλοτε φορώντας κουστούμια ίμο.
Ύστερα, για να είμαι πιο συγκεκριμένος, μίλησα για τους κινδύνους που περιλαμβάνει μια «παγκοσμιοποίηση¨ που υποκρύπτει την επανεγκαθίδρυση μιας αυτοκρατορίας, ένας (νέο)φιλελευθερισμός που δύσκολα κρύβει τη θέληση για ασυδοσία και πανκυριαρχία των Ιδιωτών, και ένας μετανεωτερισμός (όρος συμβατικός έως ότου ξεκαθαρίσουν οι έννοιες) που υφαίνει το θεωρητικό χαλί για τα παραπάνω, χρησιμοποιώντας ως ιστούς τον ατομικισμό, τον άκρατο σχετισκισμό και τον κοντόθωρο πραγματισμό των βολεμένων.
Τέλος, είπα ότι το καλύτερο όπλο για να αλλάξουν τα πράγματα δεν είναι η ¨βία¨ (και για το θέμα αυτό ακολούθησε στη συνέχεια μια ενδιαφέρουσα συζήτηση) αλλά η επικοινωνία και η ευρηματικότητα. Όταν έχεις δίκιο, όταν μπορείς να μιλήσεις και όταν τα αιτήματά σου εκφράζουν την κοινωνία και όχι κάποια επί μέρους ομάδα, δεν έχεις ανάγκη από μεθόδους που εύκολα μπορούν να διαστρεβλωθούν.
Και ακόμη: Το θέμα είναι πως η επιστήμη δεν θα γίνει στείρος παραγωγός γενετικών και επικοινωνιακών παρεμβολών, αλλά, μέσα από τον κοινωνικό έλεγχο, παράγοντας ανθρώπινης ευτυχίας.
Αυτά προσπάθησα να πω στα παιδιά, χτες, στην κατειλημμένη Σχολή Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ.
Β.Ν.
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 
Τέλης Κελεσίδης said
Βασίλη μου χαίρομαι που σε ξαναβρίσκω!
Θα σε πάω αρκετά χρόνια πίσω!
Κάπου στο 1990, στους ορόφους και το ισόγειο του Δήμου Καλαμαριάς, όταν προσπαθούσαμε να κάνουμε τα πρώτα βήματα του 9.35!!!
Αυτοσχέδιες μουσικές με … μπουκαλόφωνα και άλλα ωραία και γω να παρεμβαίνω στην εκπομπή σου, ως ο Κύριος Αρμόδιος!
Χαθήκαμε, όπως χάθηκαν και τόσα άλλα!
Θα ήθελα να τα πούμε έξω από το blog!
Τέλης Κελεσίδης
vnottas said
Τέλη, αγόρι μου, Τι γίνεται; Είδες που καμιά φορά στα δίκτυα μπορεί να πιαστούν παλιές φιλίες…; Μου θύμισες τις ανοιξιάτικες ραδιοφωνικές μέρες… (ίσως να έχω ακόμη κάποιες κασέτες…) Στο μπλόγκ σου στοιχεία για να τα πούμε. Πολλές ευχές B.N.
neithan said
Κύριε καθηγητά,
κατ’αρχήν σας ευχαριστώ και προσωπικά που ήρθατε να μας μιλήσετε και που ο λόγος σας ήταν, ως πάντα, λόγος ενός ανθρώπου που προσπαθεί να νουθετήσει και να βοηθήσει. Αλλά έχω μια διαφωνία με τα περιεχόμενα του λόγου σας. Το θέμα δεν είναι ότι «όποιος βολεύτηκε, βολεύτηκε». Χώρος για βόλεμα υπάρχει. Το μεγάλο ζήτημα είναι αρχικά το ότι οι άνθρωποι της γενιάς σας βολεύτηκαν και το ότι μας διδάσκουν και εμάς να βολευόμαστε. Να βολευόμαστε με κάθε κόστος, με όλη μας την προσπάθεια, πατώντας επί πτωμάτων, αγνοώντας τον «άλλο», αγνοώντας τις ανάγκες του, ζώντας και παλεύοντας μονάχα για το τομάρι μας. Το βόλεμα είναι αυτοσκοπός. Αυτό διδάσκει η κοινωνία. Και το δυστυχές είναι ότι και η γενιά μου, η σημερινή νεολαία, το έχει αποδεχθεί στη μεγάλη της πλειοψηφία. Όσο μαζικές και να είναι οι διαδηλώσεις και οι καταλήψεις, η πλειοψηφία δεν συμμετέχει. Προτιμά να πάρει το πτυχίο της (και γκρινιάζει που δεν την αφήνουμε, αυτή η πλειοψηφία, αλλά δεν πατάει στις συνελεύσεις), για να μπορέσει να βγει στην κοινωνία και να αρχίσει την ανέλιξη, το βόλεμα, την καθημερινή ψυχική και σωματική δολοφονία των συναθρώπων στο βωμό του κέρδους. Και γι’αυτό, όταν προσπαθούν κάποιοι να κάνουν κάτι για όλους (και όταν λέω όλους το εννοώ), αντιμετωπίζονται με χλεύη και περιφρόνηση. Γιατί δεν ξέρει ούτε ο σημερινός 60άρης, ούτε ο 50άρης και ούτε δυστυχώς ο 20άρης τι σημαίνει αλληλεγγύη…
ηλίας κουτσούκος said
Βασίλη,γειά σου και καλή χρονιά με την αγάπη μου.Χάρηκα που κάνατε μιά συζήτηση ουσίας βρε αδερφέ με τους φοιτητές σας.Διάβασα με προσοχή την περίληψη της ομιλίας σου.Σου γράφω όμως για να πω πως αισθάνομαι βαθύτατα απογοητευμένος από τη στάση των ‘οποιων’ νοικοκυραίων,βαθύτατα αηδιασμένος από τη στάση των ΜΜΕ,ΒΑΘΎΤΑΤΑ εξοργισμένος από τη στάση των,,,διανοουμένων και βεβαίως για την ήττα της γενιάς μας φταίμε αμετάκλητα ΟΛΟΙ μας.
Σου γράφω με αληθινή συντροφικότητα για να σου πω πως κάθε πρωί ξυπνω με απύθμενο μίσος μέσα μου και δεν λυπάμαι καθόλου γι αυτό..
Εύχομαι τα καλύτερα για σένα,τη Σόφυ,τον Θάνο.Νάσ΄τε πάντα καλά
ο φίλος σου ηλίας κ.
vnottas said
Για τον neithan
Τα γεγονότα δεν έχουνε διαστάσεις την ώρα που τελούνται
τις αποχτούνε με το χρόνο κι όλα είναι γύρω σου σαν να μην είναι
άλλωστε έτσι γράφεται κι η Ιστορία τελικά πρέπει να
μάθεις πως καμιά θυσία δεν πάει χαμένη και τα βράδια
όταν πλαγιάζεις έμφλογος και άγρυπνος ακούγονται τριγμοί στα
σανίδια της οροφής καθώς περνούν τα τρένα με λυγμούς
Κλείτος Κύρου
Περίοδος Χάριτος 1992
αντιγραμμένο από Β.Ν.
vnottas said
Για τον παλιό καλό φίλο Ηλία
…..Οι ωραίοι παλιοί φίλοι έχουν πια χαθεί
Κι ακόμη συνεχίζονται οι νεκρολογίες
Βάσκανος μοίρα κλπ. η επωδός
Κυκλοφορούν στους δρόμους πλήθος λιποτάκτες
………..
ήταν άνθρωποι
μιας αβέβαιης χαραυγής
Τους ποδοπάτησαν άγρια μίση
Τους δολοφόνησαν
Εν μέση οδώ
Προδομένη απ’ το χρόνο
Πλανάται η παρείσακτη μνήμη τους
Σε μετοχικά κεφάλαια
Τουριστικές επιχειρήσεις
Και σ’ επενδύσεις κατ’ εξοχήν επωφελείς
Των ευελίκτων επιγόνων
Κλείτος Κύρου
αντιγραμμένο από Β.Ν.
vnottas said
Για τον Τέλη (συμπληρωματικό)
Μάλλον δεν κατάφερα να αφήσω μήνυμα στο μπλογκ σου (μη νομίζεις ότι είμαι δα και δεξιοτέχνης στα διαδικτυακά) το οποίο επισκέφτηκα και το βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον, Έτσι σου αφήνω το ιμέιλ εδώ και ελπίζω να τα πούμε σύντομα, Βασίλης vnottas@jour,auth.gr