H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Δημόσιο μάθημα ή Το πανεπιστήμιο στην πλατεία: μία μέρα μετά
Posted by vnottas στο 14 Ιανουαρίου, 2009
Θεσσαλονίκη, Τρίτη, 13, τρεισήμισι το απόγευμα. Καιρός μουντός, με κίτρινα φώτα. Γύρω στους 4 βαθμούς κατά τον Κέλσιο. Πλατεία Αριστοτέλους, πίσω από τη στάση των λεωφορείων της Μητροπόλεως, προς τη θάλασσα όπου αχνοφέγγουν μεγάλα καράβια.
Φτάνω με τη γυναίκα μου και τον Φραγκονικολόπουλο, μαζί με τα πρώτα παιδιά.
Οι φοιτητές κρίνουν ότι μάθημα χωρίς πίνακα και χωρίς ένα τραπέζι όπου ο καθηγητής να εναποθέσει τα χαρτιά του, δεν γίνεται (τι να κάνουμε, μερικά σύμβολα αντέχουν στις αλλαγές –και μια συμβολική ενέργεια έχει ανάγκη από τα σύμβολά της).
Φέρνουν λοιπόν έναν φορητό πίνακα, ένα τραπέζι που να μεταφέρεται από δύο, μια τεράστια ντουντούκα με πολύ ευαίσθητο (λόγω συνεχούς χρήσης) κουμπί λειτουργίας, καθώς και μια απόπειρα μικροφωνικής που τελικά δε χρησιμοποιήθηκε γιατί δε βρέθηκε η κατάλληλη μπρίζα.
Μπήκε το τραπέζι με την πλάτη στη θάλασσα, αναγράφτηκε πάνω στον πίνακα με μαρκαδόρο: ¨Τμήμα Δημοσιογραφίας: Δημόσιο Μάθημα¨ κι απέναντι προς την μεριά της πόλης, όρθιοι, πήραν να μαζεύονται οι ακροατές.
Εγώ φοβόμουν ότι, δεδομένων των συνθηκών, θα ήμασταν καμιά δεκαριά, θα μιλούσαμε με λίγες κρυωμένες φράσεις για το ευγενές και το χρήσιμο των ανοικτών διαδικασιών και μετά, χουχουλιάζοντας, θα καταφεύγαμε στον πλησιέστερο κλειστό χώρο.
Έγινε αλλιώς. Τα παιδιά ήταν τέσσερεις, πέντε φορές τόσα, οι επιβάτες στις ουρές των γειτονικών στάσεων αναδεύονταν ακούγοντας από μια ντουντούκα έναν περίεργο, ασυνήθιστο λόγο, και μερικοί αποτολμούσαν να έρθουν πιο κοντά και να δουν τι γίνεται. Παράλληλα έσκασαν μύτη κάποιοι παλιοί συμφοιτητές των παιδιών, που σήμερα δουλεύουν στα μέσα, με τα μικρόφωνα και τα κασετόφωνά τους. Ήρθε και ο Ηλίας ο Κουτσούκος, και ο Γιώργος ο Εξαρχος.
Δύο ώρες αργότερα ήμασταν ακόμη εκεί, κουβεντιάζοντας, ενώ η πόλη σκοτείνιαζε και τα φώτα γίνονταν πιο κίτρινα και λαμπερά.
Μίλησα για την πρόοδο και τη λαθεμένη ιδέα που μπορεί να σχηματίσει κανείς σήμερά για αυτή, προσπάθησα να πω για την επιστήμη, που από μόνη της δε φτάνει, και ακόμη για το πανεπιστήμιο που δεν πρέπει να είναι κλειστό. Επειδή θυμάμαι τα δικά μας (της γενιάς μου) και το ξύλο που ρίχναμε μεταξύ μας οι δημοκρατικοί (στο εξωτερικό) επί χούντας, συμβούλεψα τα παιδιά να ενεργούν θετικά και να μην αναλώνονται σε διαμάχες μεταξύ τους για τις οποίες αργά ή γρήγορα θα μετανιώσουν.
Μίλησε και ο Χρήστος ο Φραγκονικολόπουλος, και πήραν το λόγο ο Ηλίας ο Κουτσούκος, ο Εξαρχος, και αρκετοί φοιτητές. Γύρω στις πεντέ και μισή, έξη παρά, τελειώσαμε. Ήμασταν όλοι ευχαριστημένοι. Φαινόταν.
Για μένα, η καλύτερη στιγμή της ημέρας, ήταν στην επιστροφή. Ανηφορίζοντας με τη Σόφη τον Χρήστο και τον Γιώργο την Βενιζέλου, διασταυρωθήκαμε με τους δύο που κουβαλούσαν πίσω στη σχολή (ένας μπρος κι ένας πίσω) το τραπέζι της ¨διάλεξης¨. Περπατούσαν με άνεση, σαν να μετέφεραν ένα έπιπλο στην αυλή του σπιτιού τους. Ο φοιτητής στην πίσω μεριά, περνώντας δίπλα μας είπε κάτι σαν : ¨Πόσο όμορφη πόλη είναι η Θεσσαλονίκη. Η πιο όμορφη!¨
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 
arnitiko said
Δυστυχώς άργησα να ενημερωθώ για το δημόσιο μάθημα (Έτσι κι αλλιώς εργαζόμουν τη συγκεκριμένη ώρα και δεν θα μπορούσα να έρθω). Ωστόσο απολαμβάνω πολύ συχνά το διαδικτυακό σας μάθημα κύριε καθηγητά. Ευχαριστώ και καλή συνέχεια
Τέλης Κελεσίδης said
Βασίλη σε θαυμάζω!
Διαβάζοντας το κείμενο, νοστάλγησα για πρώτη φορά μετά το 92 τη Θεσσαλονίκη!
Έγραψα και γω κάτι εδώ, μήπως και το δω και στην Κομοτηνή!
Η οποία δυστυχώς, εσχάτως, «φοβάται» τους φοιτητές!
Αν είναι δυνατόν!
http://paremvasikomotini.blogspot.com/2009/01/blog-post_1961.html
vnottas said
Ευχαριστώ τον Τέλη τον Κελεσίδη για το σχόλιο, εδώ και στο μπλογκ ¨Παρέμβαση¨ της Κομοτηνής. Ελπίζω σύντομα να τα πούμε από κοντά.
Ευχαριστώ επίσης τον αναγνώστη που υπογράφει ως ¨αρνητικό¨. Τοποθέτησα τον σύνδεσμό του στην κατηγορία ¨φοιτητές¨, αλλά αν κάνω λάθος ας μου πει.
Φιλικά Βασίλης Νόττας
arnitiko said
Δεν είμαι φοιτητής σας αν και θα το ήθελα (ίσως καταφέρω να γίνω κάποια στιγμή στο μέλλον). Είμαι απλά ένας αναγνώστης σας και τυχαίνει να γνωρίζω κάποιους φοιτητές σας.
Nailbunny said
Χεχεχε….
Ευχαριστώ κύριε Καθηγητά.
Μας τίμησε η παρουσιά σας, και μας τιμά και η υποστήριξή σας.
silia said
Μεγάλα , έξυπνα , «ευαίσθητα» μάτια , πρέπει να είχε ο φοιτητής , που κουβαλούσε το τραπέζι …
Μάτια που … μπορούν να βλέπουν τις πραγματικές εικόνες .
———————————-
Λατρεύω την Θεσσαλονίκη .