H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Περιπέτεια καρδιάς (ΙΙ)
Posted by vnottas στο 13 Οκτωβρίου, 2010
Αυτή τη φορά η φάση αρχίζει στον ΩΡιΛα. (Με ωριλάδες διατηρώ στενές επαφές εδώ και καιρό, με καρδιολόγους τις οικοδομώ τώρα). Η αιτία είναι ότι πάνω από μια δεκαετία το ωτορινολαρυγγολογικό μου κάνει νερά. Ευτυχώς υπάρχει η τεχνολογία και οι ωριλάδες.
Γιάννης Καρμπόνης, μου τον σύστησε πολύ παλιά μια συνάδελφος και από τότε έχουμε γίνει φίλοι, αν και για ένα διάστημα τον ¨εγκατέλειψα¨ υποκύπτοντας στα τεχνολογικά θέλγητρα ενός σούπερ μάρκετ υγείας.
Μιλάω για τις ιδιωτικές συνδρομητικές ιατρικές ασφάλειες που γίνονται δελεαστικές όταν φτάσεις στην ηλικία των τεστ.
Στα υπέρ τους θα κατέγραφα μια αίσθηση εκσυγχρονισμένης παστερίωσης, τη μη αναμονή στα ραντεβού και τις α βολοντέ αναλύσεις μέσω μηχανημάτων.
Κατά, ότι οι γιατροί σε γνωρίζουν λιγότερο από τους υπάλληλους μιας απομακρυσμένης Υπεραγοράς. Γι αυτούς μετράνε τα ¨αντικειμενικά¨ στοιχεία, ενώ το προσωπικό ιστορικό και το υποκειμενικό στοιχείο τους αφήνει αδιάφορους. Κι έτσι και αλλιώς οι καλύτεροι κάθε τόσο βρίσκουν υψηλότερες αμοιβές και την κάνουν για αλλού.
Αλλά τώρα έχω επιστρέψει στον Γιάννη που, ας σημειώσουμε ότι, εκτός που είναι καλός γιατρός και τον εμπιστεύομαι, έχει και ένα άλλο βασικό προτέρημα: του αρέσουν τα βιβλία μου.
Φτάνω λοιπόν στο ιατρείο του απεγνωσμένος.
Κάνε ό,τι μπορείς του λέω. Βάλε μαχαίρι, ψαλίδι, εκρηκτικά, αρκεί να επιδιορθώσεις τον αερισμό. Η μύτη μου βουλώνει. Ιδιαίτερα τις νύχτες. Άπνοια, ταχυκαρδία, δυσφορία. Και τελευταία όχι μόνο τη νύχτα αλλά και την ημέρα με τις ταχυκαρδίες και τη δυσφορία να αρχίζουν να αυτονομούνται από τη μύτη και να παρουσιάζονται στα καλά καθούμενα όποτε να ’ναι.
Ο Γιάννης την ξέρει καλά τη μύτη μου: Ότι το διάφραγμα είναι κάπως στραβό, ότι οι κόγχες είναι κάπως πρησμένες, ότι μια ελαφρά καταρροή πιθανότατα αλλεργικής προέλευσης, που τη μέρα άμα είσαι όρθιος κατεβαίνει και φεύγει, τη νύχτα σκαλώνει κάπου στη ρινική κοιλότητα και τη βουλώνει.
Δεν ξέρω αν αυτή τη φορά έχει να μου προτείνει κάποια ριζικότερη λύση για το πρόβλημα, γιατί τον βλέπω ξαφνικά να κολλάει στις ταχυκαρδίες.
Με ρωτάει για τους ¨δείκτες¨ μου και του λέω ότι (άμα τους μετράω -όχι πολύ συχνά) κυμαίνονται κάπου προς το απάνω άκρο, άλλοτε λίγο μέσα και άλλοτε λίγο έξω από τα αποδεκτά όρια. Κατά τα άλλα ότι εφαρμόζω την πολιτική ¨δεν τους ενοχλώ για να μη με ενοχλούνε¨, ή του ¨αν τα πράγματα δεν είναι επιτακτικά οχληρά, κάνε ότι δε καταλαβαίνεις και μπορεί να περάσει και από μόνο του¨, δηλαδή την αισιόδοξη εκδοχή που προσπάθησα να σας περιγράψω πιο πάνω.
Πρώτα στον καρδιολόγο, μου λέει.
Εγώ εξακολουθώ να πιστεύω πως βασικά χρειάζομαι αέρα. Άλλωστε τις ταχυκαρδίες τις σταματάω με ένα είδος αναπνευστικών ασκήσεων.
Αλλά ο Γιάννης είναι ανένδοτος.
Δεν ξέρω κανένα, του λέω
Όμως εκείνος, εν τέλει, ξέρει.
(συνεχίζεται)
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 
Γιάννης Καρμπόνης said
Βασίλη μου σ’ευχαριστώ για τον έπαινο και την εμπιστοσύνη που μου δείχνεις.
γιάννης
vnottas said
Γιάννη μου, αυτονόητο.
Ρήγας Καραμάνος said
Ήξερα ότι το Α’ Γυμνάσιο είχε βγάλει geniuses. Τώρα ξέρω ότι ο Καρμπόνης είναι ένας απ΄αυτούς. Το σημαντικότερο γιά μένα είναι ότι έμαθα κάτι γιά ένα συμμαθητή μου με τον οποίο δεν είχα καμιά επικοινωνία γιά… 43 χρόνια! Συγχαρτήρια Γιάννη.