H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Αυτή την ασχημούλα, τη θέλω εγώ!
Posted by vnottas στο 15 Ιανουαρίου, 2012
Δόξα σ’ όποιον φρενάρει, / γλιστράει, μα δεν πατάει
τ’ ανέμελο βατράχι / το δρόμο που περνάει.
Και δόξα στον μουρντάρη / πού έκλεισε το μάτι
σε εκείνη που οι άλλοι / αφήνανε αμανάτι .
Αυτή την ασχημούλα, τη θέλω εγώ!
Δόξα στον μπάτσο που / κόβει τις λιμουζίνες,
το δρόμο σαν διασχίζουν / οι αδέσποτες ψιψίνες.
Μα και στον ερωτύλο / που τα έριξε με πάθος
σε εκείνη που οι άλλοι / της φύσης ’λέγαν λάθος.
Αυτή την ασχημούλα, τη θέλω εγώ!
Δόξα σ’ εκείνον που / περνάει και δε μιλάει,
σαν σκούζουν, αλυχτούνε / ¨τσακάλια¨, ¨παπαγάλοι¨.
Μα και στον Καζανόβα / που απτόητος φλερτάρει
με εκείνη που οι άλλοι / νομίζουν δίχως χάρη.
Αυτή την ασχημούλα, τη θέλω εγώ!
Δόξα στον ιερέα / που άπιστους συγχωράει,
τη μισαλλοδοξία / με αγάπη ξεπερνάει.
Μα και στον ερωτιάρη / που γέμισε φιλιά
εκείνη που οι άλλοι / κρατούσαν μακριά.
Αυτή την ασχημούλα, τη θέλω εγώ!
Δόξα στον στρατιώτη / που αμάχους να σκοτώσει
αρνήθηκε με πείσμα / και τώρα θα πληρώσει
Και δόξα στον μπερμπάντη / που άλλαξε τα γούστα
σ’ αυτήν που αμπαρωμένη / εκραταγε τη φούστα
Αυτή την ασχημούλα, τη θέλω εγώ!.
Δόξα σε εσέ Αδελφή / πού αισθάνθηκες το χρέος
Και ζέστανες στο χέρι / ενός κουλού το πέος.
Μα και στον Δον Ζουάν / που έκανε να ανθίσουν
οπίσθια λες φτιαγμένα / μόνον για να καθίσουν.
Αυτή την ασχημούλα, τη θέλω εγώ!
Και Δόξα…
Σ’ όσους, αφού δεν έχουν / πλέον ιδανικά
να μη τα σπάν’ στους άλλους / φροντίζουν τώρα πια.
Μα και στον εραστή / -σε πείσμα του καθένα-
που φρόντισε γι αυτή / που αλλιώς θα ‘ταν παρθένα.
Αυτή την ασχημούλα, τη θέλω εγώ!
(Ελεύθερη απόδοση του Δον Ζουάν του Μπρασένς)
Το τραγούδι με τον Ζόρζ Μπρασένς
Με τους «Ο Μπρασένς ποτέ δεν πεθαίνει»
Georges Brassens, 1976.
DON JUAN
Gloire à qui freine a mort, de peur d’ecrabouiller
Le hérisson perdu, le crapaud fourvoyé!
Et gloire à don Juan, d’avoir un jour souri
A celle à qui les autres n’attachaient aucun prix!
Cette fille est trop vilaine, il me la faut.
Gloire au flic qui barrait le passage aux autos
Pour laisser traverser les chats de Léautaud!
Et gloire à don Juan d’avoir pris rendez-vous,
Avec la délaissée, que l’amour désavoue!
Cette fille est trop vilaine, il me la faut.
Gloire au premier venu qui passe et qui se tait
Quand la canaille crie « haro sur le baudet »!
Et gloire à don Juan pour ses galants discours
À celle à qui les autres faisaient jamais la cour!
Cette fille est trop vilaine, il me la faut.
Et gloire à ce curé sauvant son ennemi
Lors du massacre de la Saint-Barthélémy!
Et gloire à don Juan qui couvrit de baisers
La fille que les autres refusaient d’embrasser!
Cette fille est trop vilaine, il me la faut.
Et gloire à ce soldat qui jeta son fusil
Plutôt que d’achever l’otage à sa merci!
Et gloire à don Juan d’avoir osé trousser
Celle dont le jupon restait toujours baissé!
Cette fille est trop vilaine, il me la faut
Gloire à la bonne soeur qui, par temps pas très chaud
Dégela dans sa main le pénis du manchot
Et gloire à don Juan qui fit reluire un soir
Ce cul déshérité ne sachant que s’asseoir
Cette fille est trop vilaine, il me la faut
Gloire à qui n’ayant pas d’idéal sacro-saint
Se borne à ne pas trop emmerder ses voisins!
Et gloire à don Juan qui rendit femme celle
Qui, sans lui, quelle horreur! serait morte pucelle!
Cette fille est trop vilaine, il me la faut
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 
Σχολιάστε