H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Όπου οι θεοί συνεδριάζουν εκτάκτως (η πέμπτη σκηνή του Λυσίστρατου)
Posted by vnottas στο 4 Μαρτίου, 2012
Σκηνή Πέμπτη
[Στον Όλυμπο, στα ¨γραφεία¨ του Δία]
Μουσικούλα (Ντανιέλε Σέπε)
Αφηγητής
Μα πρέπει εδώ να κάνουμε, αστραπιαίως όπισθεν
(¨Φλάς μπακ¨ που λέν’ κι οι βάρβαροι, στης Αλβιώνας το νησί).
Γιατί, αφού ξεκίνησαν, οι δύο Αθηναίοι,
να πάν’ πίσω στον τόπο τους, είχαμε εξελίξεις
κι εκεί, ψηλά,
στου Όλυμπου τα θεϊκά παλάτια.
Διότι, απ’ ό,τι φαίνεται, των Ολυμπίων ο αρχηγός
άρχισε να ψυλλιάζεται:
Κάτι καλά δε πάει, κάτι δεν του κολλάει,
και η ευδαιμονία του άρχισε να χαλάει.
Δεν ξέρουμε αν άκουσε τι είπε ο Παπαράσιος…
ή πάλι από μόνος του αν συνειδη-το-ποίησε,
πως όλα παν να αλλάξουν
με τρόπο μη αναστρέψιμο…
Ότι κι ο ίδιος ρίσκαρε το θρόνο του να χάσει
αν δεν ενε-ργο-ποι-ηθεί, και αν δεν λάβει μέτρα…
Για αυτό και αποφάσισε να συγκαλέσει σύσκεψη
και μερικούς πιο έμπιστους, έστειλε να φωνάξουνε
[εμπιστευτικά στο κοινό]
Να λέμε την αλήθεια, Είναι όλοι συγγενείς του:
Τα αδέλφια του, η γιαγιά του, και ή Ήρα η γυναίκα του.
Αλλά κι οι άλλοι θα μου πεις, ίδιο δεν είναι σόι;
Χέστα.
Έχει πολύ νεποτισμό στον Όλυμπο απάνω!
Και έτσι νάτοι, όλοι εδώ στην αίθουσα του θρόνου
είναι συγκεντρωμένοι.
Δεν τους αναγνωρίζετε;
Η μαύρη αλήθεια είναι, ότι έχουνε τα χάλια τους
τον τελευταίο τον καιρό.
Μα εγώ θα σας βοηθήσω:
και θα σας λέω τ’ όνομα, όποιου τον λόγο παίρνει
Ιδού, η Γαία είναι αυτή, που πρώτη θα μιλήσει…
Γαία
Ακόμη και οι δαίμονες, πλέον το καταλάβανε,
που πνεύματα κατώτερα είναι του μέσου όρου,
τι αρρώστια με βρήκε!
Μ’ είδαν και με λυπήθηκαν, πως έχω καταντήσει
κι αν ως τα τώρα φώναζα κι όλο παραπονιόμουν,
κανένας δε με άκουγε, ούτε κι εσύ ω Δία!
Που με άλλα ασχολιόσουνα, κι ας είσαι εγγονός μου.
Δίας
Καλά, ω γραία Γαία!
Γαία
Γραία;!
Γραία να πεις τη μάνα σου!
Εγώ ήμουν ωραία! Ως τη στιγμή που άρχισαν
να με δηλητηριάζουν,
τα δέντρα να μου κόβουνε, τα δάση να μου καίνε,
στο όνομα της Ανάπτυξης, της Παραγωγικότητας,
του Εκσυγχρονισμού…
Κατάρα!
Ποιοι είναι τούτοι;
Νέοι θεοί στην πιάτσα;
Και από πού ξεφύτρωσαν; Πότε ήρθανε; Από πού ήρθανε;
Που να με ψήσουν ζωντανή
πάνε
Και να με φάνε;
Δίας
Μ’ όλο το σεβασμό, στ’ αλήθεια που σου πρέπει
ω Γαία (ας πούμε νέα)
ας δούμε την κατάσταση πιο ολοκληρωμένα
κι οι άλλοι ας μιλήσουνε
κι ας πούνε αν τα πράγματα, είναι όντως τόσο τραγικά,
ως άκουσα να λένε,
ή τα παραφουσκώνουνε, να με κατηγορήσουνε.
Αφηγητής
Ετούτος που σηκώνεται, το λόγο για να πάρει
Είναι ο….
δεν είναι δυνατόν!
Κρατάει ψαροτούφεκο ο μέγας Ποσειδώνας;
Ποσειδώνας
Μα βλέπεις: το πετάω, τ’ άτιμο ψαροτούφεκο
Και πια δε την πατάω.
Θέλω ξανά την τρίαινα,
αλλά την έχω χάσει.
Πυρηνικά απόβλητα την έχουνε σκεπάσει.
Κι άσε που με γλυκό νερό, από λιωμένους πάγους
έχουνε πλημμυρίσει απέραντους ωκεανούς
κι έφτασα στο σημείο, εγώ, θεός του υγρού στοιχείου
να τρέμω και να αναρριγώ, να βήχω να φτερνίζομαι
και ν’ ανεβάζω πυρετό!
Άργησα μα κατάλαβα, τα ψάρια μου ψοφάνε
κι εγώ έπαθα τυμπανισμό, φουσκώνουν τα νερά μου
και τη γριά τη Γαία μας, σπρώχνω όλο προς τα πίσω
Γαία
Α να σου πω!
Γριά να πας να πεις κι εσύ, τη μάνα σου τη Ρέα.
Μα και την Αμφιτρίτη, την δόλια τη γυναίκα σου!
(στο Δία)
Κι ο Κρόνος μου παράγγειλε, πως αν δεν κάνεις κάτι
μονάχος του θα ξεθαφτεί και όλους θα μας καταπιεί
χωρίς να μας μασήσει!
Δίας [στον Ποσειδώνα]
Ησύχασε αδέλφι.
[στη Γαία]
Και συ να μη πετάγεσαι, ω γαία (τέως νέα).
[στην Ήρα]
Κι έλα εσύ γυναίκα,
επίσημα να μας τα πεις, κι όχι όπως σ’ αρέσει
(με κρεβατομουρμούρα).
Αφηγητής
Αυτή εδώ που βλέπετε, είναι η Ήρα, η άνασσα.
Ήρα
Τη γλώσσα μου εγάτσιασα, καιρό να σου τα λέω
και να στα ξαναλέω…
Τα ήθη παν’ χαλάσανε!
Κι η δόλια η Εστία, που συντροφιά μου έκανε
στο σπιτικό το βίο,
που τα τσουκάλια στη φωτιά
επέβλεπε ,
καθώς εγώ εφρόντιζα των σύζυγων το στρώμα,
και την κρεβατοκάμαρα…
Πάει έπεσε σε κώμα!
Ακόμη και η Άρτεμη, σαν είδε κι αποείδε
τα δάση πως τελειώνουνε, όπως και τ’ άγρια ζώα,
μπήκε σε μοναστήρι!
Η Δήμητρα μονάχα, ακόμα δεν κατάλαβε
αν τα μεταλλαγμένα, αξίζουν να ’χουνε Θεά,
για να τα προστατεύει,
ή θα ’τανε καλύτερα,
παρά να τα αποδεχτεί και τα καταχωρήσει,
να πάει να αυτοκτονήσει!
Η Αθηνά η καψερή,
με λίγους ορθολογιστές που έχουν απομείνει
κάνει κι αυτή ό, τι μπορεί.
Κι ας την κατηγορούνε ότι είν’ παλιομοδίτισσα
κι όχι μεταμοντέρνα, ξεσκολισμένη αρκετά!
Κι η λάγνα η Αφροδίτη, στο πάνδημο το σπίτι
με τον παμπόνηρο Ερμή
τα βρήκε
κι είναι απασχολημένη, να σκαρώνει νέα ράτσα
γονίδια βάζοντας μαζί, λαγνείας και πονηράδας!
Δίας
Κι ο άλλος μου αδελφός; Ο Πλούτωνας τι λέει;
Αφηγητής
Αυτός είναι ο Πλούτωνας.
Μη σας γελάει το όνομα, με τον επίγειο Πλούτο
σχέση καμιά δεν έχει.
Συνήθως ζει στου Άδη τα σκοτεινά τα σπήλαια.
Μυστικιστής λιγάκι;
Ναι!
Αλλά χαζός δεν είναι. Κάθε άλλο.
Αντίθετα,
από κάθε μακαρίτη, πληροφορίες παίρνει
και για τα πάντα όλα, είναι διαρκώς ενήμερος
Πλούτων
Κοίτα: Να δεις πως βλέπω τα πράγματα εγώ,
με το δικό μου μάτι.
Σε λίγο μετακόμιση θα γίνει απ’ το παλάτι
-Του Όλυμπου-
Και όλοι σας θα ’ρθείτε, σε εμέ μουσαφιραίοι
Διότι…
Κοίτα να δεις, το βλέπω:
Του Ήφαιστου οι φάμπρικες δουλεύουν νύχτα μέρα
και ο κουτσός με έπαρση, νέες τεχνολογίες
όλο κι επεξεργάζεται, ολέθρου και θανάτου.
Κι εάν ο Άρης ευνουχίστηκε κι είν’ εξουδετερωμένος
πρόσκαιρα – ο καημένος-
τα δυο παιδιά του τ’ άμυαλα, ο Δείμος και ο Φόβος,
είναι ξαμολημένα.
Δέος και τρόμο σπέρνουνε, στα ακραία τα βασίλεια
με ζήλο υπερβάλλοντα
γιατί άμαθοι είναι μάγοι!
Κι αφού και ο Απόλλων, δεν αντιδρά,
αλλά βαράει τη λύρα του
σε συναυλίες μαζικές, αλλά κι από-χαυνω-τικές
Και σύ ω Δία τίποτα, δεν κάνεις ως τα τώρα…
Σε λίγο
κανείς δε θα υπάρχει θυσία να προσφέρει
σε όλους εμάς
-μονάχα οι μακαρίτες, ίσως ψελλίζουν που και που
τα έρμα ονόματά μας.
Κι έτσι σε μένα τελικά, θε να κουβαληθείτε
όλοι σας!
Στα βάθη τα απύθμενα των σκοτεινών Ταρτάρων
θεοί μα και ανθρώποι!
Γι αυτό
καινούργιες επεκτάσεις, πρέπει να κάνω σύντομα
νέα να χτίσω σπίτια, και πτέρυγες καινούργιες
όλοι μας να χωρέσουμε, στου Άδη το βασίλειο.
Γιατί εκεί κάτω, μόνο εγώ,
διευθύνω κι αρχηγεύω.
Δίας
Μη γλείφεσαι ω Πλούτωνα, κι αρχηγιλίκια θέλεις.
Ακόμη υπάρχει χρόνος.
Μπορεί οι υπηρεσίες μου, να ’χουν σκουριάσει λίγο
κι όλα να μην τα έμαθα, εγκαίρως κι όπως πρέπει,
πάντως μέτρα θα πάρω!
Θα μείνω δε θα φύγω!
Κι οι φονταμενταλιστές θεοί, που βγήκαν στην ανατολή
-αν αληθεύουν όσα, μου έλεγε ο άλλος
-ο θεομπαίχτης ο Ερμής-
που όλο καραδοκούνε
και αποκλειστικότητα απ’ τους πιστούς ζητούνε,
πολύ θα περιμένουνε,
αιώνες των αιώνων,
προτού χέρι να βάλουνε στου Όλυμπου το θρόνο.
Τώρα!
Καμία συμβουλή έχετε να μου δώσετε;
Ω συνεργάτες μου πιστοί;
Γαία
Εμένα άκουσε μικρέ:
Εκείνοι που αμφισβητούν τους φυσικούς τους νόμους
όσο κι αν είν’ παράδοξο, είναι οι άνθρωποι οι θνητοί
που όσο στραβοί κι αόμματοι
κι αν είναι,
θέλουν να επεμβαίνουνε
στης πλάσης την εξέλιξη
μαζί και στη δικιά μου
-ίσως να είναι ακριβώς, αυτή η στραβομάρα τους
στο βάθος η αιτία.
Γι αυτό και μα τον Δία (Μα, δηλαδή, εσένανε)
όλα τα ανακατεύουνε, δεν ξέρουν τι γυρεύουνε
και ανικανοποίητοι, στου παραδόπιστου Ερμή
τα χέρια όλο ξεπέφτουν.
Ποσειδώνας
Καλά τα λέει η γραία.
Γαία
Σκασμός !
[στο Δία]
Γι αυτό κατέβα στων θνητών, τον κόσμο τον επίγειο
ίχνη ελπίδας ψάξε.
Κι αν όλα δεν τελειώσανε, κι αν η απογοήτευση
δεν στέγνωσε όλες τις ψυχές, ένα σε συμβουλεύω:
Πάρε ένα ζευγάρι: αρσενικό και θηλυκό
-αιώνια αντίθεση-
(αυτό το κόλπο είναι παλιό, μα πάντοτε λειτούργησε)
Παρ’ τους και ένωσέ τους.
Και φτιάξε νέα σύνθεση
Μετά επένδυσε σ’ αυτούς
(«επένδυσε;»
τη γλώσσα μας πως χάλασε, ο Ερμής ο κατεργάρης
ο νεωτεριστής, ο φραγγοπουλημένος!)
Ας είναι: ενδιαφέρσου!
Μπορεί και να δουλέψει!
Μια νέα αρχή να γίνει, κι όλα να μπούνε τώρα
σ’ ένα σύμπαν παράλληλο, μα πιο ευτυχισμένο.
Δίας
Θα το σκεφτώ ω Γαία,
(που αν τα καταφέρουμε, θα γίνεις πάλι νέα
και δροσερή κι αφράτη…)
[σκέφτεται]
Ίσως και άλλη λύση μπορεί και να υπάρχει…
Για να μην ξαναρχίσουμε πάλι από το Άλφα,
άσε να δω…
Και τώρα φέρτε νέκταρ!
Αφηγητής
Αυτά είπε ο Δίας.
Τι είπες;
Στον ύπνο μου τα είδα;
Λες;
Ό ,τι ο Δίας ξύπνησε, ενώ εγώ κοιμόμουν;
Θα δούμε!
Και όπως έλεγαν συχνά και οι παλιοί οι αριστεροί
-οι γνήσιοι – και όχι τα κοσμικά κακέκτυπα-
Ο χρόνος θ’ αποδείξει, ότι το δίκιο υπάρχει
κι ότι αργά ή γρήγορα, στον κόσμο θριαμβεύει.
[μικρή παύση]
Ακόμα κι αν θα χρειαστεί, σ’ άλλο σύμπαν να πάμε
παράλληλο, αλλιώτικο, και προπαντός καλύτερο!
(τέλος πέμπτης σκηνής – συνεχίζεται)
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 
Σχολιάστε