H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Καλοκαίρι στην πόλη
Posted by vnottas στο 27 Ιουλίου, 2012
Ο Στέφανο Μπένι είναι, κατά τη γνώμη μου, ένας από τους πιο ενδιαφέροντες σύγχρονους Ιταλούς συγγραφείς, αρκετά έργα του οποίου έχουν μεταφραστεί και κυκλοφορήσει στη χώρα μας. Χτες ξεφύλλιζα το Dottor New, μια παλιότερη (αμετάφραστη –αν δεν κάνω λάθος) συλλογή με σχόλια του Μπένι, τα περισσότερα σχετικά με τον εκ των άνω ισοπεδωτικό ¨εκσυγχρονισμό¨ των τελευταίων καιρών. Είπα λοιπόν να σας μεταφράσω ένα – δυο απ’ αυτά. Σήμερα, ένα γραμμένο με καλοκαιρινή διάθεση (2001)
Καλοκαίρι στην πόλη
Ζέστη, κλειστά μαγαζιά, νέφος, δεν είναι οι χειρότεροι εχθροί του καλοκαιριού στην πόλη. Παραμονεύουν κι άλλες απειλές από τις οποίες είναι δύσκολο να αμυνθεί κανείς. Ιδού μερικές απ’ αυτές.
Ο κρυομανής.
Πρόκειται για ένα ον εξαρτημένο από το ερκοντίσιον, τόσο που φοβάται ότι μια μόνο στιγμή αν εκτεθεί στη ζέστη, θα αποτεφρωθεί.
Στο γραφείο, υποχρεώνει τους συναδέλφους του να ζουν σε θερμοκρασίες υπό το μηδέν και να φοράνε παλτά.
Μετά τη δουλειά πηδάει απ’ ευθείας στο αυτοκίνητό του, που μπορείτε να το αναγνωρίσετε από τους παγο-σταλακτίτες στο τιμόνι.
Μόλις μπει στο σπίτι του ανάβει μια θύελλα από κλιματιστικά, που θα καταπλάκωνε ως και τους Εσκιμώους.
Δεν πάει σε εστιατόριο αν δεν σιγουρευτεί ότι θα καθίσει ακριβώς κάτω από το σημείο όπου εκτινάσσεται ο κρύος αέρας, τρώει τη μοτσαρέλα αμέσως μόλις τη βγάλει από την κατάψυξη, κόβοντάς την με την αξίνα. Καμιά φορά μπορεί, να τον συναντήσεις κουλουριασμένο γύρω από το ψυγείο με τα παγωτά.
Τη νύχτα υποχρεώνει τη γυναίκα του να κοιμάται στον υπνόσακο, κάτω από ένα κανόνι που ρίχνει τεχνητό χιόνι. Δεν τον τσιμπάν τα κουνούπια, αλλά μερικές φορές τον ψιλοδαγκώνει καμιά φώκια.
Η αγαπημένη του φράση είναι: ¨Τι σκατοκαλόκαιρο, σαράντα βαθμοί και εγώ είμαι πάντα συναχωμένος¨.
Ο αυτοκινητοκαθαριστής
Σωβρακοφόρος που, καταμεσής στο δρόμο, κάθε νύχτα, πλένει το αυτοκίνητό του μέσα σε μια λούμπα από αφρό και απορρυπαντικό ως και διακόσια μέτρα μήκος.
Ανώφελο να του πείτε ότι το αυτοκίνητο είναι κάτι παραπάνω από καθαρό. Θα σας αφιερώσει ένα θλιμένο χαμόγελο και θα επιστρέψει στην εμμονή του.
Εάν θέλετε να τον κάνετε ευτυχισμένο, ρίξτε του έναν γερό εμετό στο παρμπρίζ.
Ο μπούμπουρας της νύχτας
Κατά τις τρεις τη νύχτα, πάνω που, ύστερα από πολλές προσπάθειες, καταφέρατε να κοιμηθείτε, κάτω από το παράθυρό σας περνάει αυτό το κακόβουλο ον, καβάλα σε όχημα που εκπέμπει έναν θόρυβο απαράμιλλο στην κλίμακα της οικουμενικής κακοφωνίας.
Είναι κάτι ανάμεσα στο ηλεκτρικό πριόνι, το γιγάντιο κουνούπι και τον κολικό μιας ¨φόρμουλα ένα¨.
Ο θόρυβος αρχίζει από μερικά χιλιόμετρα απόσταση και σβήνει το πρωί.
Κανείς δεν κατάφερε ποτέ να δει ποιος είναι ο τρομερός μπούμπουρας της νύχτας. Κάτι ψιθυρίζεται για ένα γεροντάκο πάνω σ’ ένα μικροσκοπικό μηχανάκι.
Μπλόκα και ενέδρες δεν έδωσαν κανένα αποτέλεσμα.
Η επίδειξη (μόδας)
Το καλοκαίρι, η πόλη καταλαμβάνεται από πλήθος εκδηλώσεων. Στις λεωφόρους θα έχει μαραθώνιους, στην παραλία θα έχει φεστιβάλ τραγουδιού, στο αναγεννησιακό περίπτερο θα έχει μια συζήτηση για το (λογοτεχνικό) βραβείο Strega, κατά τη διάρκεια της οποίας χασμουριούνται ως και οι σαρκοφάγοι.
Αλλά το χειρότερο είναι να ανακαλύψετε ότι ο περίπατός σας μπλοκαρίστηκε από μία επίδειξη μόδας. Λικνιζόμενα μοντέλα και ραμπο-ειδή με βερμούδες να έχουν προχωρήσει σε στρατιωτική κατάληψη της πλατείας, μπροστά σε ένα παρτέρι με ενθρονισμένους VIP.
Μην πλησιάσετε γιατί κινδυνεύετε να υποστείτε το άγριο ρεσάλτο των Ντόλτσιδων και των Καμπάνηδων, που είναι πιο αδιάκριτοι κι από τους πλανόδιους μικροπωλητές. Δεν τους φτάνει που έχουν καταλάβει τα τηλεοπτικά στούντιο, επιδεικνύονται τώρα σε σιδηροδρομικούς σταθμούς, μνημειακές σκάλες, ταρσανάδες, νεκροτομεία, πουλώντας την επανάληπτικότητα για Σχολή, τις ανοιχτές φούστες για παραβατικότητα, τις ¨υπογραφές¨ σε αρώματα και αναπτήρες για δημιουργικότητα.
Καμιά γωνιά της πόλης δεν ξεφεύγει απ’ αυτούς τους περιπλανώμενους εκατομμυριούχους, που, επί πλέον, εκπροσωπούνται εικαστικά από εφημερεύοντες τηλε-φαμφαρόνους/όνες σε ένα ακατάπαυστο δουλοπρεπές σποτ.
Πρόκειται για στρατιωτικές παρελάσεις της κοινοτοπίας ανυψωμένης στη νιοστή, ξανα-πλασαρισμένα κακέκτυπα παλιών πινάκων και εθίμων, γουνοφορεμένες και επί-ζαχαρωμένες εκδοχές του χωριάτικου πανηγυριού και της περιφοράς του Αγίου, χωρίς όμως το θαύμα μίας έστω αυθόρμητης στιγμής, και με αισθησιακό φορτίο όσο διαθέτει και ένα πτηνοτροφείο.
Αν και η Ναομί καταβροχθίζει πιο πολλά χιλιόμετρα από ρωσίδα δρομέα, ενώ οι στιλίστες ξοδεύουν δισεκατομμύρια σε διαφήμιση και διοργανώνουν λουσάτες γιορτές για να εξασφαλίσουν νέους συνένοχους, η αποθήκη των ιδεών είναι άδεια. Αν περάσετε κοντά από μια επίδειξη μόδας, πάρτε, καλύτερα, δρόμο.
Ο κουφός με την Τηλεόραση
Αυτός ο κύριος έχει το παράθυρο ανοιχτό και τον ήχο της τηλεόρασης σε ένταση ροκ συναυλίας. Όλη η γειτονιά ξυπνάει στις επτά το πρωί από το σήμα των χελωνονιντζακίων. Υποχρεώνει όλους τους γείτονες να βλέπουν το ίδιο δελτίο ειδήσεων, γιατί ο δικός του ήχος εκμηδενίζει τους άλλους.
Βλέπει τα πάντα, συμπεριλαμβανόμενης της εκπαιδευτικής τηλεόρασης στις τέσσερεις τη νύχτα, και εάν μένετε κοντά του μπορείτε να γίνετε υπομηχανικοί σε ένα μήνα. Μερικές φορές προσθέτει στους τηλεοπτικούς θορύβους, μουσική από δίσκους στη διαπασών. Από τα γειτονικά παράθυρα καταφτάνουν ρίψεις από κατσαρόλες, βέλη και βλαστήμιες, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
Δεν μπορείτε να τηλεφωνήσετε στην αστυνομία γιατί θα σας απαντήσουν: ¨Λυπάμαι κυρία μου, αλλά αν δεν χαμηλώσετε την τηλεόραση δεν καταλαβαίνω λέξη¨. Δεν μπορείτε να του χτυπήσετε το κουδούνι ούτε να του τηλεφωνήσετε, γιατί δεν ακούει το κουδούνισμα.
Ο μόνος τρόπος για να τον σταματήσετε είναι να αναρριχηθείτε στον εξωτερικό τοίχο και να μπείτε από το παράθυρο.
Θα τον βρείτε κοιμισμένο, και θα σας εξομολογηθεί, αθώα, ότι αυτός την τηλεόραση δεν την κοιτάζει ποτέ, την έχει αναμμένη μόνο έτσι, για να του κρατάει συντροφιά.
Ο Καταβρέχτης
Ανώτερη οντότητα, που από μυστηριώδη ύψη ρίχνει συνεχώς ποσότητες νερού στους διερχόμενους. Μέρα νύχτα, ο θόρυβος απ’ τους καταρράκτες του αντηχεί στη σιγή του δρόμου. Είναι άγνωστο ποιο είδος τροπικού δάσους ή ακόρεστου Μπαομπάμπ πρέπει να καταβρέχει συνεχώς.
Εάν σας πετύχει το μπουγέλο, είναι ανώφελο να κοιτάξετε επάνω, ο μυστηριώδης καταβρέχτης είναι αόρατος, το πολύ να δείτε να ψιλοκουνιέται κανένα γεράνι.
Εάν του φωνάξετε να προσέχει, σταματάει για καναδυό λεπτά, και μετά η καταρροή συνεχίζεται. Εάν τον βρίσετε παίρνει να καταιονίζει ποτιστήρια, βολβούς και, σε ορισμένες περιπτώσεις κανα τόνο γλάστρες με πικροδάφνες.
Η περιπλανώμενη σφαίρα
Συμβαίνει, όλο και πιο συχνά, όταν ανταλλάσσονται πυροβολισμοί ανάμεσα σε συμμορίες, να χτυπιέται και κανένας πολίτης. Πρόκειται για ένα εγκάρδιο far west με όλο και περισσότερους, όλο και θρασύτερους, αλλήθωρους πιστολέρος, πράγμα που επιβεβαιώνει ότι αυτές οι ομάδες επανακτούν τον έλεγχο των πόλεων.
Γι αυτό, σε όποιον επιμένει να κόβει βόλτες, με δικό του ρίσκο,, συμβουλεύουμε τις πιο ¨ιν¨ αμφιέσεις του καλοκαιριού. Για εκείνη, αλεξίσφαιρη στολή, σε στιλ πυροσβέστη, κάπως σαν την Sigourney Weaver στο Alien. Για εκείνον, φανελάκι σε λαμαρίνα και πράσινο θωρακισμένο μπουφάν αλά Bossi, με Bluetooth για να συνεννοείται κατά τις ψηφοφορίες με τον Silvio. Για τους νέους, T-shirt με την επιγραφή ¨I remember mafia¨, μια συναυλία σε πλατεία και τη διαβεβαίωση ότι η επιστροφή της Καμόρας εντάσσεται στο γενικότερο revival της δεκαετίας του ΄60.
Το μόνο πραγματικό πρόβλημα είναι οι εξακόσιες χιλιάδες Καλάσνικωφ της Καμόρας. Μα καλά βρε παιδιά, γιατί άραγε αυτή η κρίση στα τουφέκια made in Italy;
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 
Σχολιάστε