Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο

Προειδοποίηση: Η σημερινή ανάρτηση ενδιαφέρει (ίσως) όσους δεν πλήττουν με τις  ιστορίες για γιατρούς, αρρώστους και νοσοκομεία. Προσωπικά, θα εξομολογηθώ ότι αυτού του είδους τις ιστορίες τις αντιπαθώ και εν πάση περιπτώσει τις απωθώ. Αλλά αφού σας τα έχω ψιλοπεί ήδη σχεδόν όλα, και αφού όπως διαπίστωσα υπάρχει ικανό ακροατήριο (συμπασχόντων) ενδιαφερομένων, ας σας τα πω κι αυτά:

 Όπου στο στήθος μου εγκαθίσταται μια χοντρή

Μεγάλη Πέμπτη, νύχτα. Κοιμάμαι. Και μια χοντρή έρχεται και καλοκάθεται στο στήθος μου. Στην απάνω μεριά. Δε με πονάει, αλλά με σφίγγει. Πολύ. Ξυπνάω. Λέω θα έπαθα καμιά ¨μυϊκή διαστροφή¨. Είναι μια εξήγηση που επινοώ ημι-συνειδητά, μια που είναι μεν καλή και παρηγορητική αλλά δεν ξέρω τι είναι, ούτε τι ακριβώς θα μπορούσε να είναι κάτι τέτοιο. Προσπαθώ να ξανακοιμηθώ, αλλά το μόνο που καταφέρνω είναι να στριφογυρίσω για καμιά δυο ώρες, με τη καλοθρεμμένη στη θέση της, να με καταπιέζει. Φιδάτες σκέψεις αρχίζουν να με κλωθογυρίζουν παράνομα και χωρίς την έγκρισή μου. Είχα κάνει πρόσφατα κι ένα τεστ κόπωσης που είχε αποβεί σιβυλλικά: ¨οριακά θετικό¨, να μου βάζει στα αυτιά ενοχλητικούς ψύλλους.

Σηκώνομαι, είναι ακόμη νύχτα, λέω θα περάσει και να μη ξυπνήσω κανέναν, αλλά κατά τις οκτώ η γυναίκα μου ανεβαίνει στο σαλόνι και με βρίσκει  στον καναπέ, ταλαιπωρημένο, και με τις φιδάτες σκέψεις να έχουν πάρει συγκεκριμένη μορφή. Οι θεράποντες (βλέπε προηγούμενα επεισόδια) με έχουν προειδοποιήσει: ασυνήθιστα φαινόμενα στη περιοχή του στήθους πρέπει να αντιμετωπίζονται εγκαίρως και με αποφασιστικότητα. Με έχουν, μάλιστα, προμηθεύσει με ένα χάπι με το γραφικό γενικό όνομα ¨υπογλώσσιο¨.  Η γυναίκα μου το θυμάται, και το ανακαλύπτει.

Το τοποθετώ λοιπόν στην υποδηλούμενη θέση, περιμένω, εκείνο λιώνει, περιμένω ακόμη, αλλά…η τεράστια στη θέση της κι εγώ ζαλάδες.

Αποφασίζω να τηλεφωνήσω στον γιατρό. Τον ξυπνάω, αλλά παρά ταύτα είναι εξαιρετικά ευγενικός…, του τα αφηγούμαι και είναι ρητός: άμεση εισαγωγή για επαληθεύσεις.

Όπου καταφτάνει το νοσοκομειακό, αλλά όχι όλοι προλαβαίνουν τη φάση

166, κανένα πρόβλημα, καταφτάνει σύντομα, μόνο που εδώ είναι Άνω Πόλη, πάει να πει σχεδόν λαβύρινθος, πάει να πει ότι κάποια στιγμή τηλεφωνούν, είμαστε κάπου εδώ κοντά, αλλά… Καλά, λέει η Σόφη, βγαίνω να σας καθοδηγήσω. Η Σόφη μπροστά, το νοσοκομειακό πίσω διανύουν τα τελευταία 50 μέτρα και καταφτάνουν. Λέω στα συμπαθέστατα γεροδεμένα παιδιά ότι τα καταφέρνω και χωρίς φορείο και μου το επιτρέπουν.

Εδώ, να σας πω ότι η Άνω Πόλη δεν είναι μόνο λαβύρινθος, είναι και κάτι που μοιάζει με χωριό μέσα στη πόλη. Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε κολλητοί με τους γείτονες, αλλά ότι η εμφάνιση ενός ασθενοφόρου στη γειτονιά και η επιβίβαση ενός περίοικου με πυτζάμες, αποτελεί, όπως και να το κάνουμε, αξιοσημείωτο γεγονός. Βέβαια, η κυρία Τασούλα, φίλη μας, που συνήθως εποπτεύει τα τεκταινόμενα από το μπαλκόνι της, χάνει τη σκηνή γιατί έχει ήδη ξεκινήσει για να κάνει Πάσχα εκτός πόλης, αλλά θα τα πληροφορηθεί από άλλους αυτόπτες και θα τηλεφωνήσει ανήσυχη αργότερα για να ενημερωθεί και να ευχηθεί καλή Ανάσταση και περαστικά.

Στο ΑΧΕΠΑ

Δρόμο παίρνει δρόμο αφήνει, που λέτε, το Νοσοκομειακό στην μισοάδεια πρωινή μεγαλο- παρασκευιάτικη Θεσσαλονίκη, και σε ελάχιστο χρονικό διάστημα καταφτάνει στο ΑΧΕΠΑ, που από καθαρή τύχη εφημερεύει τη μέρα εκείνη.

Μα το ΑΧΕΠΑ το ξέρω, μου είναι οικείο (βλέπε τις προγενέστερες περιπέτειες καρδιάς), άρα σχεδόν φιλικό! Και όχι μόνο: ο γιατρός που ασχολήθηκε μαζί μου  και στον οποίο έχω ομολογημένη εμπιστοσύνη είναι ακόμη εκεί. Και όχι μόνο: παρατηρώ ότι στο διάστημα που μεσολάβησε από την τελευταία μου παρουσία εδώ (τον Οκτώβρη του’10) έχουν γίνει εργασίες συντήρησης (βαψίματα) που, αν μη τι άλλο, κάνουν καλό στο ηθικό των ασθενών.

Έτσι αρχίζω να ηρεμώ, και μέχρι να τελειώσουν τα διαδικαστικά και να βρεθώ στην ¨εντατική¨ για τις πρώτες εξετάσεις, αποφασίζει και η υπέρβαρη σιγά σιγά να την κάνει για άλλα ταλαίπωρα στήθη. Ανασαίνω.

Ένας εξαιρετικά εργατικός ασκούμενος που περιδιαβαίνει ανά τις αίθουσες της εντατικής συγκεντρωμένος και προσεκτικός, έρχεται και καταγράφει με επιμέλεια το ιστορικό. Μου αρέσει, και του το λέω, που το ιστορικό μετράει ακόμη στη διαγνωστική, γιατί παλιότερα όταν ήμουν συνδρομητής σε ένα ιδιωτικό σούπερ μάρκετ υγείας, (το ’χω ξαναπεί, το ξέρω) είχα παρατηρήσει ότι μετράγανε μόνο οι αποφάνσεις των μηχανημάτων.

Σε λίγο φτάνει ο γιατρός (ας τον πω ¨ο δικός μου¨ γιατί έτσι τον αισθάνομαι: νέος, ευγενέστατος, αποτελεσματικός και ήδη γνώστης των καρδιακών μου τοπογραφιών και αδυναμιών) και μαζί του έτερος καρδιολόγος, ασπρομάλλης και μυστακοφόρος. Προβληματίζονται για λίγο πάνω στο τι θα ήταν καλύτερο να γίνει. Εγώ, πες ότι θέλω να δείξω γενναίος, πες ότι προτιμώ τις πιο άμεσες και δραστικές λύσεις, ίσως το παρακάνω: παιδιά, τους λέω, αν μου επιτρέπεται να έχω άποψη, είναι αυτή: μπείτε και ξεβουλώστε ό, τι χρειάζεται. Εγώ σας δηλώνω την πλήρη εμπιστοσύνη μου. Χαμογελάνε, δεν είναι συνηθισμένοι να τους μιλάνε σαν να ήταν υδραυλικοί, αλλά καταλαβαίνουν ότι πρόκειται για κάποιου είδους χιούμορ, και δεν με αποπαίρνουν.

Στα ενδότερα

Τελικά αποφασίζουν ότι το καλύτερο είναι να δουν από κοντά περί τίνος πρόκειται. Έτσι αποφεύγονται πλεοναστικές εξετάσεις και το αποτέλεσμα θα είναι το πιο έγκυρο δυνατό: Άρα Στεφανιογραφία και μάλιστα στο τάκα τάκα.

Την διαδικασία την ξέρω – το δρόμο δεν χρειάζεται, γιατί υπάρχει υποχρεωτικός γεροδεμένος μεταφορέας, το τοπίο στα Άδυτα έχει αλλάξει ελαφρώς, επί τα βελτίω. Το βρίσκω βαμμένο και συγυρισμένο. Η τάβλα στη θέση της, το ευλύγιστο στραβό μάτι έτοιμο για τις εσώτερες παρατηρήσεις.  Από πάνω μου ο δικός μου μαζί με έναν άλλο γιατρό του οποίου δεν πρόλαβα να μάθω την ακριβή ιδιότητα αν και πιάσαμε για λίγο κουβέντα για τα πανεπιστημιακά, ενώ πέρα από το χώρισμα να εποπτεύει, όπως έμαθα εκ των υστέρων, βρίσκεται ο ασπρομάλλης μυστακοφόρος. Έξω η Σόφη και ένα τμήμα από τους πολύ δικούς μου, με τους οποίους ήταν προγραμματισμένο να κάνουμε μαζί Πάσχα στη Χαλκιδική.

 Μετά από απροσδιόριστο χρονικό διάστημα (τις λεπτομέρειες, λίγο πολύ ίδιες με την προηγούμενη φάση, σας τις έχω ήδη αφηγηθεί τότε) κι αφού ο γιατρός χειρίστηκε, ζούληξε, έσπρωξε και παρατήρησε,  η εξέταση ολοκληρώνεται. Και, παρά το πρόσφατο τεστ, αυτό το κάτι τι (ας μην εκτεθώ, αγνοώ τους σωστούς επιστημονικούς όρους) που ξαναταξίδεψε στην αρτηρία μου, αποφαίνεται αρνητικά. Να το πούμε αλλιώς; Άκυρος ο συναγερμός. Να το πούμε αλλιώς; Η θεόρατη και η καρδιά μου; καμία σχέση!

Η ανακούφιση κι ένα όνειρο

Το απαλλακτικό πόρισμα της μηχανής με τον σπαστό βραχίονα, το στραβό μάτι και την κατατοπιστική οθόνη, το έμαθα αμέσως. Μου το είπαν οι γιατροί επί τόπου με ανακουφισμένο χαμόγελο. Ανακουφισμένος και αναπτερωμένος ήμουν κι εγώ. Ωστόσο ήμουν ¨μέσα¨, και πριν ξαναβγώ έξω καλό θα ήταν να επιλυθεί και η μυστηριώδης νυχτερινή επίσκεψη της ¨υπερμεγέθους¨ στο στήθος μου. Δηλαδή θα έπρεπε να επιστρέψω στην εντατική, να συνδεθώ με τα πέριξ μηχανήματα και δοχεία, και να υποστώ κι άλλες, αναλυτικές εξετάσεις και παρατηρήσεις.

Τί να κάνω; δε μου ’πεφτε λόγος και εδώ που τα λέμε ήμουν ευχαριστημένος, πρώτα απ’ όλα που το κουρδιστήρι δούλευε ικανοποιητικά και που η προηγούμενη επέμβαση επαληθεύτηκε ως επιτυχής, και έπειτα γιατί διαπίστωνα ότι, παρά την παράλογη κρίση που βιώνουμε όλοι μας, η Δημόσια Υγεία μπορούσε ακόμη να λειτουργεί, χάρη στις ικανότητες και τις συλλογικές προσπάθειες αποτελεσματικών κι ευσυνείδητων ανθρώπων. Έτσι επέστρεψα πειθήνιος, χαμογελαστός και φυσικά σηκωτός στις αίθουσες των εντατικών διασυνδέσεων και παρακολουθήσεων (με είχαν φασκιώσει σφικτά για να κλείσει η οπή από την οποία το διερευνητικό άκρο μπήκε στην -κυκλοφορική- αρτηρία και ταξίδεψε επιτυχώς ως την έδρα των συναισθημάτων μου). Εκεί είχαν μαζευτεί κι άλλοι πονεμένοι συνάνθρωποι, και των δύο φύλων μερικοί σε καταστολή άλλοι να διαλαλούν το πόνο τους με ηχηρά επιφωνήματα.

Εγώ αισθανόμουν εντάξει. Ήμουνα ουσιαστικά πλέον σε αναμονή εξόδου και αισθανόμουν τη ζωή γύρω μου να αγωνίζεται και σε ορισμένες περιπτώσεις (ας πούμε στη δική μου) να τα πηγαίνει καλά. Έκλεισα τα μάτια και έπεσα σε έναν γλυκύ ύπνο, κατά τον οποίο μεταξύ άλλων ονειρεύτηκα ότι πέθανα.

Όπου με επισκέπτεται ένας φίλος, αλλά δεν καταφέρνω να τον δω

Εν τω μεταξύ, ο φίλος μου ο Ηλίας είχε πάρει τηλέφωνο σπίτι για να δει αν είμαστε ακόμη στην πόλη και για να προτείνει κανένα, νηστίσιμο έστω, τσιπουράκι, όπου και πέτυχε τη Σόφη που είχε επιστρέψει για να μου φέρει ιματισμό. Έμαθε τα νέα και ανησύχησε. Πήρε λοιπόν τη Μαρία και την υπάκουη αν και ασήκωτη μηχανή του και ήρθαν εσπευσμένα να με βρουν.

Φαντάζομαι τον Ηλία να περιπλανάται στους ατελείωτους διασταυρούμενους διαδρόμους, χωρίς πυξίδα, εξοπλισμένος μόνο με το δημοσιογραφικό του δαιμόνιο, να καταφτάνει στην πόρτα όπου η αναρτημένη αναγραφή δηλώνει ότι απαγορεύεται αυστηρά η είσοδος σε όλους, φυσικά να μην κωλώνει, να την ανοίγει και να βλέπει στο βάθος τον φίλο του οριζοντιωμένο και μη αντιδρώντα, με τα μάτια κλειστά, και από πάνω του ένα μαυροφόρο ιερέα να ψέλνει, ενώ πίσω του ένα τσούρμο επίσης μαυροφορεμένες κυράδες να σιγομουρμουρίζουν πένθιμα τροπάρια.

Ο Ηλίας μένει…

Τα παραπάνω τα υποθέτω, γιατί δεν τα εξιστορήσαμε ακόμη λεπτομερώς από κοντά, όπως επίσης υποθέτω ότι η δημοσιογραφική του παρατηρητικότητα ή, ίσως, η ψυχραιμότερη Μαρία, θα του υπόδειξε εν τέλει ότι εκεί γύρω περιφερόταν ο τοπικός ενδο-νοσοκομειακός μεγαλο-παρα κλπ Επιτάφιος.

Ο Ηλίας συνέρχεται, τηλεφωνεί στη Σόφη, και μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι αυτά που θα ¨άκουσαν¨ οι περιφερόμενες θρηνούσες δεν είναι από εκείνα που αναγράφονται εύκολα σε δημόσιο ημερολόγιο.

Εγώ, βέβαια, δεν καταλαβαίνω τίποτα από τα παραπάνω γιατί όπως σας είπα ήδη, κοιμάμαι αμέριμνα και ονειρεύομαι ότι πέθανα.

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν θυμάμαι όλες τις φάσεις του ονείρου, παρά μόνο την τελευταία. Για να πάρετε μια ιδέα, να σας πω ότι το σκηνικό φέρνει προς πολεμική υπερπαραγωγή επιστημονικής φαντασίας: Είμαστε με τη Σόφη σε μια μισο-κατεστραμμένη πόλη, όπου οι σειρήνες ηχούν κάπως σαν ψαλμοί και όπου ένα τεράστιο κωνωποειδές ελικόπτερο περιφέρεται στη μαβιά ατμόσφαιρα και βομβαρδίζει. Όχι, δεν βομβαρδίζει, παρά ρίχνει μια κατακόκκινη δέσμη που εξαερώνει τα πάντα. Λέω στη Σόφη να ξαπλώσουμε χάμω για να μη δίνουμε στόχο. Καθώς το κουνούπι έρχεται προς το μέρος μας, κλείνω τα μάτια, αλλά αισθάνομαι μια βαθειά κοκκινίλα να απλώνεται γύρω μας. Αυτό ήταν, λέω.

Αλλά το αξιοπερίεργο είναι ότι δεν αισθάνομαι δέος, μόνο κάνω μια σκέψη που καμιά φορά την δηλώνω και συνειδητά: Αυτό ήταν. Τέλος τα ψέματα και οι αμφιβολίες και οι αμφισημίες και οι υπαρξιακές ανησυχίες. Περίφημα! Τώρα θα δούμε επιτέλους πραγματικά τι τρέχει ¨μετά¨… Δεν έχω παρά να ανοίξω τα μάτια, και το ¨μετά¨, το όποιο ¨μετά¨, θα μου αποκαλυφτεί!

Ανοίγω τα μάτια (στον ύπνο μου πάντα) και βλέπω μια αίθουσα νοσοκομείου! Πριν προλάβω να απορήσω, τα ξανανοίγω, αυτή τη φορά πραγματικά. Είμαι όντως σε ένα νοσοκομείο, το ΑΧΕΠΑ… και κάπου μακριά ίσως ακούγονται ψαλμωδίες…

Δεν γυρίζω από την άλλη,  γιατί δεν μου το επιτρέπουν οι σωλήνες, τα καλώδια και το φάσκιωμα που δεν πρέπει να κουνηθεί. Πάντως τα καταφέρνω να κοιμηθώ ξανά, χωρίς όνειρα αυτή τη φορά. Έτσι κι αλλιώς έχει πια νυχτώσει, η ζεστή Μεγάλη Παρασκευή φεύγει, πάει, και έρχεται ολοταχώς το επίσης ζεστό, σχεδόν καλοκαιριάτικο, Μεγάλο Σάββατο του ’13.

Επίλογος

Οι εξετάσεις ολοκληρώθηκαν και την ίδια νύχτα μεταφέρθηκα σε κανονικό δωμάτιο. Εκεί βρέθηκα μαζί με έναν νεότερο μηχανικό που μόλις είχε εισαχθεί, στην πρώτη του εμπειρία με τα μυστήρια της καρδιάς. Περάσαμε παρέα την επόμενη μέρα συζητώντας που και που περί ανέμων και υδάτων, που πάει να πει λίγο για πολιτική, λίγο για υγεία, λίγο για κοινούς γνωστούς, μια που εκτός από μηχανικός προέκυψε ιταλοσπουδαγμένος. Ελπίζω και εύχομαι να ήταν και για εκείνον ένας ψεύτικος συναγερμός, ένα falso allarme.

Εγώ το βράδυ του Μ. Σαββάτου εγκατέλειψα το Δημόσιο Νοσοκομείο και επέστρεψα σπίτι. Παρακολούθησα τα βεγγαλικά από τη βεράντα. Δεν ήταν ίσως ένα εξαιρετικό Πάσχα, αλλά μάλλον θα το θυμόμαστε. Όλα καλά.

ΥΓ  Ο ευγενικός και αποτελεσματικός γιατρός που ασχολήθηκε μαζί μου επί τάπητος, ή μάλλον επί χειρουργικής τάβλας, ήταν και αυτή την φορά ο Αντώνης Ζιάκας. Τον ευχαριστώ.