H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Οι μέρες φεύγουν, εγώ μένω
Posted by vnottas στο 20 Αυγούστου, 2013
Η γέφυρα
Ρέει το ποτάμι κάτω απ’ το γεφύρι
Τους έρωτές μας
Λήθη ας μη φθείρει
Χαρά μετά τον πόνο πανηγύρι
Σκοτάδι κλωθογυρισμένο
Οι μέρες πάν’ εγώ μένω
Αντικριστά οι δυο μας χέρι χέρι
Κάτω απ’ τα χέρια
Ο ρους θα μεταφέρει
Ερώτων υποσχέσεις σ’ άλλα μέρη
Ηλιοβασίλεμα κυνηγημένο
Οι μέρες παν’ εγώ μένω
Φεύγει η αγάπη σα νερό που τρέχει
Φεύγει αργά
Η ζωή που δεν αντέχει
Απαντοχή μόνον η Ελπίδα έχει
Φεύγει το φως λαχανιασμένο
Οι μέρες παν’ εγώ μένω
Ουδείς μπορεί το χρόνο να προκάμει
Καιροί κι αγάπες
Δε γυρνάνε στο λιμάνι
Κάτω απ’ τα τόξα ρέει το ποτάμι
Σέλας του Σκότους μαγεμένο
Οι μέρες παν’
εγώ μένω
Σας έφτιαξα μια ενδεχόμενη ανάγνωση στα ελληνικά του κλασικού ποιήματος του Απολινέρ «Le pont Mirabeau» (άστικτη και τεμαχισμένη περίπου όπως το πρωτότυπο, που ακολουθεί).
*
Le pont Mirabeau
Sous le pont Mirabeau coule la Seine
Et nos amours
Faut-il qu’il m’en souvienne
La joie venait toujours après la peine
Vienne la nuit sonne l’heure
Les jours s’en vont je demeure
*
Les mains dans les mains restons face à face
Tandis que sous
Le pont de nos bras passe
Des éternels regards l’onde si lasse
Vienne la nuit sonne l’heure
Les jours s’en vont je demeure
*
L’amour s’en va comme cette eau courante
L’amour s’en va
Comme la vie est lente
Et comme l’Espérance est violente
Vienne la nuit sonne l’heure
Les jours s’en vont je demeure
*
Passent les jous et passent les semaines
Ni temps passé
Ni les amours reviennent
Sous le pont Mirabeau coule la Seine
Vienne la nuit sonne l’heure
Les jours s’en vont je demeure
*
Ο ίδιος ο ποιητής απαγγέλει εδώ
Και μια πολυσύλλαβη εκδοχή (εκτός αρχικού μέτρου)
Προσπαθώντας προέκυψαν κι αυτά…
Κάτω απ το γεφύρι ο ποταμός κυλά
Κι οι έρωτές μας
Δεν πρέπει να ξεχάσω μοναχά
Μετά το πόνο πάντα έφτανε η χαρά
Έρχεται η νύχτα, η ώρα της χτυπά
Φεύγουν οι μέρες, εγώ μένω εδωνά
…………………………………………….
Ρέει το ποτάμι κάτω απ’ το γιοφύρι
Τους έρωτές μας
Λησμονιά ας μη φθείρει
Ήταν χαρά μετά τον πόνο πανηγύρι
Σκοτάδι κλωθογυρισμένο
Φεύγουν οι μέρες εγώ μένω
Αντικριστά οι δυο μας χέρι χέρι
Κάτω απ’ το τόξο
Των χεριών ο ρους θα μεταφέρει
Ερώτων υποσχέσεις σ’ άλλα μέρη
Ηλιοβασίλεμα κυνηγημένο
Οι μέρες φεύγουν εγώ μένω
Φεύγει η αγάπη σα νερό που τρέχει
Φεύγει αργά
Η ζωή που δεν αντέχει
Απαντοχή η Ελπίδα μόνον έχει
Φεύγει το φως λαχανιασμένο
Φεύγουν οι μέρες εγώ μένω
Ουδείς μπορεί το χρόνο να προκάμει
Καιροί κι αγάπες
Δε γυρνάνε στο λιμάνι
Κάτω απ’ τα τόξα ρέει το ποτάμι
Σέλας του Σκότους μαγεμένο
Οι μέρες φεύγουν εγώ μένω
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 
Σχολιάστε