Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο

 

Λάβετε υπ’ όψιν ότι:

* Οι ταξιδιώτες μοτοσικλετιστές ενίοτε καταγράφουν τις περιπέτειές τους με χιούμορ και ο Βασίλης Μεταλλινός (κατά τα άλλα: θεσσαλονικιός φίλος, αρχιτέκτονας) είναι ένας από αυτούς.

* Οι ταξιδιώτες μοτοσικλετιστές ενίοτε μαζεύονται και διασκεδάζουν σε ηπειρώτικα ορεινά μέρη. Καθ’ οδόν προς τα εκεί μπορεί να συμβούν διάφορα διασκεδαστικά…

* Τον Βασίλη (κάτοχο μεταξύ άλλων διαπιστωμένου χιούμορ) τον έχετε ήδη γνωρίσει, μια που το Ιστολογοφόρο έχει ήδη αναρτήσει κείμενά του

Σημείωση Υπάρχουν και κάτι δυσκολονόητες νύξεις: αφορούν σε μοτοσικλετιστικές ενδοφορουμικές καταστάσεις και πλάκες!

Βασίλης Μεταλλινός

Ο Ερντεμίρ, ο τσομπάνης κι έτερα μυθώδη

***

Fasten your seat belts!

***

Τα πάσης ορδής εκκαθαριστικά και χαράτσια χόρευαν τσάρλεστον στο γραφείο μου…

Tα νέα από το “Ηello” για τον χωρισμό της Ιωάννας Λίλη με τον Ζαγοράκη, καθώς και η πρόσφατη υπερκόπωση της Lady Gaga, μΕ έκαναν την ψυχολογία ποδήρη!

Ο γεροντολόγος που μΕ κουράρει ήταν σαφής: “άρον το σκηνάκιόν σου, καβάλησον το έτερον εξίμισυ και περιπάτει”…

Εγώ -ως γνωστόν ή άγνωστον- τους επιστήμονας τους σέβομαι.

Αρχές καλοκαιριού έσκασε η πρόσκληση από έναν βαρύτατα ρομαντικό κι ευρηματικό παλιόφιλο κτηνοτρόφο στην Ήπειρο…

“the legendary Voskoparty 2013”.

«Εδώ είμαστε!» σκέφτηκα. Το εκκλησίασμα το γνώριζα από πέρυσι.

Βουτιές στις βάθρες του Τύρια, σκηνάκια δίπλα στο δάσος, κουρεμένα βοσκοτόπια (μόνο πιστολάκι που δεν τα πέρασε…), lighting decoration, στερεοφωνικά, γεννήτριες, μπύρες, ροκιές από Γούντστοκ, τσίπουρα, μανγκάλ πανηγυρέ, προβατίνες με pedigree παρφουμαρισμένες με κρεμμυδολαδορίγανες, συνεδρίες ταυτόχρονου σουρώματος, αγαπητές φατσούλες.

Και το κυριότερο, στο εν λόγω “friends gathering”, δεν θα πηγαίναμε ως εξιδανικευτές ενός λυτρωτικού συμβόλου μπαβαρέζικης μάρκας ή με στόχο κατάρριψης ενός παχύρευστου αριθμού συμμετοχών κάποιου φόρουμ μοτοσυκλέτας, λέσχης ή τινών ακόμη οίκων ανοχής…

Όου γκάντ, που πάει αυτός ο κόσμος?

Παρά το ζόρι που τραβάω, υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι θα κάνουμε γκεζί δίπλα στον Τύρια ποταμό, ό,τι κι αν γίνει!

Πάνε πολλά χρόνια που στη Βλαχοντίσνεϋλαντ, λέξεις όπως “πρόσκληση” και “φιλοξενία” έπαψαν να κάνουν σουξέ. Σε βαθμό που ορισμένοι και μόνον στο άκουσμά τους, παθαίνουν ρίξη παχέος εντέρου!

Δεν χάνεται η μόντα με τίποτα, σΕ λέω!

Έτσι λοιπόν, Σάββατο πρωί κατά της ένδεκα ρολάρω με το έτερον εξίμισι (Honda Dominator 650) κάτω από τα τούνελ του Πολύμυλου, ακούγοντας εν μέσω παρασίτων τον “καρδιολόγο” της Βούλας Πάλλα, στους 102,3 από το Ράδιο Γκιώνη Κοζάνης…

“θέλω κάποιο καρδιολόγο

να μ ‘αλλάξει την καρδιά,

μεταμόσχευση να κάνει

και μιαν άλλη να μου βάλει.

Κι ας είναι μαύρη ή άσπρη

ή οτιδήποτε καρδιά,

τη δική μου ν’ αφαιρέσει

και να πάψει να πονά…”

Βγαίνοντας από το τούνελ, μΕ την πέσανε 2-3 πεθαμενί σύννεφα και κοντοστάθηκα για αδιάβροχο.

Η Βούλα Πάλλα ήδη προειδοποιούσε…

«μες το ταξίδι της ζωής

πρόσεξε μη γλυστρίσεις…”

Εγώ την καλλιτέχνιδα την σέβομαι κι άφησα το γκάζι, περιμένοντας τις σταγόνες στη ζελατίνα.

Όμως ρολάροντας στην ανοιχτωσιά των λειβαδεώνων της Sourdi-land, ξαφνικά…

τα σύννεφα εξαφανίστηκαν σαν …σατιρικά ποστ αμφισβήτησης του μεγαλείου γνωστής ουρανοπαρμένης φίρμας, σε φιλομπαβαρέζικο φόρουμ μοτοσικλετών!

Το ταξίδι συνεχίζεται… Η “Dommie” ρολάρει με 100 χλμ/ωρα στην Εγνατία οδό, κάνοντας το ταξίδι βαρετό σαν συζυγικό σέξ…

Αναλογιζόμενος όμως κάποια θανασίμως πληκτικά ημερολόγια προετοιμασίας ταξιδίου, στο μοτοσικλετιστικό διαδικτυακό σύμπαν, ρεφάρισα ψυχολογικά και έστριψα για καφέ στα Γρεβενά. Σάββατο προς το μεσημέρι και οι δρόμοι σημειωτόν από ένα απαστράπτον καρακιτσαριό, που περιφέρει τη ματαιοδοξία του σε πάσης ορδής πολυβιταμινούχα τροχοφόρα.

Άναψε το μοτέρ άναψαν και τα λαμπάκια μου. Σταματώ σε μια καφετέρια. Κυαλάρω ένα άδειο τραπέζι, βγάζοντας το κράνος. Μια ροδομάγουλη νεαρά με κωλομέρια νεροβούβαλου Κερκίνης, έρχεται από την αντίθετη πλευρά, μασουλώντας ένα τεράστιο σάντουϊτς και με κινήσεις αιλουροειδούς, παρασέρνοντας 2 φραπέ και 3 όρθιους καταλόγους, με προλαμβαίνει και κάθεται στη καρέκλα. Χρειάστηκε 5 λεπτά προθεσμία για να σταματήσει να χαμογελάει σαν μαστουρωμένη μαϊμού σε γύφτικο πανηγύρι…

Φονικές σκέψεις μαστίγωναν το μυαλό μου με λύσσα, σφίγγοντας τον ελβετικό σουγιά στην τσέπη του μπουφάν μου αλλά φτάνοντας το τραπέζι θυμήθηκα τις συμβουλές του γκουρού μου για αταραξία και αυτοπειθαρχία… Άλλωστε με κάτι ινδικές ασκήσεις αυτοελέγχου, έχω καταφέρει πιό δύσκολες υπερβάσεις πχ πως να καταφέρνω να διαβάσω μερικά threads για accessoires περιπέτειας …μέχρι το τέλος!

Μια διαπεραστική φωνή, με αρμονικές από προσευχή μουεζίνη και κοντράλτο της λυρικής σκηνής, έσκισε την οχλοβοή της καφετέριας

***

Bασιλτζίκ εφέντη!!!

Στο ακριανό τραπέζι, δίπλα σ΄ ένα παραφορτωμένο Tofas Dogan με τούρκικες πινακίδες, ένας μουστακαλής με κρανίο “βγαλμένο” από μουσείο Παλαιοντολογίας είχε σηκωθεί και μΕ κουνούσε το χέρι…

***

Το «Βασιλτζίκ» απ’ ότι γνωρίζω δεν είναι συνηθισμένο όνομα στα Γρεβενά…

Κάτι μE θύμισε… Κάτι από την Τουρκία… Τελικά εμένα φωνάζει αυτός!!!

Πλησιάζω αργά προς τον τύπο, κάνοντας τεχνικό σλάλομ ανάμεσα στα τραπεζάκια ορθίων, όπου γαντζωμένα ζωντανά θαυμαστικά με απόκρημνα ντεκολτέ βύζαιναν φρεντοτσίνο και στους καναπέδες όπου κάτι ορχιφορούντες φουστανελάδες μάλωναν για τα διοικητικά του Πυρσού Γρεβενών, εν όψει των εκλογών για τη νέα διοίκηση της ομάδας… Kάτι τέτοιες στιγμές οι ρινόκεροι της Σουμάτρας μΕ φαντάζουν διανοούμενοι!

Έχοντας κάνει μια ύστατη αποτυχημένη προσπάθεια να τον θυμηθώ, έφτασα στο τραπέζι του.

“Εrdemir from Urfa!!! Dont you remember me? Moto.gr sticker?” και μ’ έδειξε κολλημένο στο pare-brise ένα αυτοκόλλητο ενός μοτοσυκλετιστικού φόρουμ…

Κι όμως ήταν αυτός! Μόνο αυτός μΕ άλλαξε το όνομα σε Βασιλτζίκ… Αγνώριστος χωρίς τη χαίτη, με τις μουστάκες του, κι ένα αποτρόπαιο ξυρισμένο κεφάλι, άνοιξε την αγκαλιά του αναφωνώντας με ρωγμώδη λυγμό…

“Kαρντές!”

Έξω από την Urfa, στη νοτιοανατολική Τουρκία, πριν από 4 χρόνια ταξιδεύοντας με τη μοτοσικλέτα μου, είχα σταματήσει σε μία απόκοσμη συνοικία, ψάχνοντας για κατάλυμα. Ο Erdemir προθυμοποιήθηκε να μ’ εξυπηρετήσει κερνώντας μΕ τσάγια, ενώ παράλληλα οι συγγενείς του προέβαιναν σε ταχύτατη μετατροπή ενός αχυρώνα σε ξενώνα, τοποθετώντας ένα παλιό κρεββάτι κι ένα σικλαμέ πλαστικό τραπέζι για ντεκόρ.

“Ηi Erdemir, it’ s incredible!”

Μια απίθανη σύμπτωση ή ένα μέρος ενός μυστηριώδους συμπαντικού σχεδίου?

“My wife Gulen and Melda my daughter…”

Υποκλίθηκα στη Γκιουλέν, από τις όμορφες γυναίκες …μόνο άμα τις δεις μέσα από κακής ποιότητας παραμορφωτική τζαμαρία.

Η Μελντά πήρε κι απ’ τους δύο. Έμοιαζε με αποτυχημένο πείραμα Εργαστηρίου Γενετικής…

Η συζήτηση συνεχίστηκε σε αυτιστικά Αγγλικά, γι’ αυτό θεωρώ φρόνιμο να την αποδώσω απευθείας στα Ελληνικά.

“Δεν γράφεις πλέον στο moto.gr? Σ’ έχασα!”

“Άλλαξα στέκι… Μπαίνω σε φόρα μπεμβεδάκηδων για να σνιφάρω λίγη πρέζα μεγαλείου”

“Να μου δώσεις τη διεύθυνση… Να σε διαβάζω, έστω και σε μετάφραση.”

“Φίλε Ερντεμίρ, το ξέρω ότι είσαι βασανισμένος άνθρωπος. Έχεις ζήσει τη φρίκη του πολέμου στην περιοχή σου, έχεις βιώσει φυσικές καταστροφές, δεν ξέρω αν θα το αντέξεις…”

“Πως βρέθηκες στα Γρεβενά?”

“Τελείως κατά σύμπτωσιν!”

Ένας ξεκράνωτος με Dakarοθρεμένη ντουλάπα περιπέτειας, και ακράπες στη διαπασών, διέκοψε τη συνομιλία μας, περνώντας ξυστά στους θαμώνες του καφέ κάνοντας σούζα, αποδεικνύοντας πως όλα τα UFO δεν έχουν εξωγήινη προέλευση…

***

“Και πως από τα μέρη μας Ερντεμίρ?”

“Ξέρεις, οι δουλειές στην …πανσιόν δεν πήγαιναν και πολύ καλά…”

Σ’ αυτό το σημείο, ο συγγραφέας του παρόντος βαναυσουργήματος δακρύζει από το σφίξιμο, για να μην πάθει αποκόλληση σπλάχνων από τα γέλια.

“…έπειτα η Γκιουλέν βρήκε δουλειά στο Βέλγιο, σαν αντικαταστάτρια μιας διάσημης Τουρκάλας καφετζούς για τα διαστήματα που θα λείπει σε Διεθνή Συνέδρια Χειρομαντείας, Αστρολογίας…” συνέχισε ο Ερντεμίρ.

Ακούγοντας …“Διεθνή Συνέδρια” αυτόματα το μυαλό μου πήγε στις Γυναικείες Φυλακές του Σεν Ζιλ, για φοροδιαφυγή, απάτη και λοιπά άρθρα του ποινικού κώδικα για εκμετάλλευση εύπιστων, ματαιόδοξων και ηλιθίων…

Ο Ερντεμίρ θα αναλάμβανε την πώληση θαυματουργών φυλαχτών για την ευγονία στις στεγνές Βελγίδες, αναπτερώνοντας τις ελπίδες για ανανέωση των ορμονών τους. Ακούγοντάς τον μΕ κυρίεψε ένα υπαρξιακό συναίσθημα ματαιότητας και ανήσυχης προσαρμοστικότητας…

Ένα μεθυστικό γυναικείο άρωμα πυρπόλησε ξαφνικά τον αέρα…

“Θα πάρετε κάτι?” Ακούστηκε μια φωνή από πάνω μου…

Γυρνάω το κεφάλι και βλέπω στα 5 εκατοστά, ένα “σπαστό διαφορικό” με ποδάρες μέχρι τον ουρανό κι ένα μίνι ραμμένο για μεγάλες συγκινήσεις… Κάτι τέτοιες στιγμές, εδραιώνεται για τα καλά η πίστη μου, ότι υπάρχει Θεός τελικά!

“Ένα πράσινο τσάι, παρακαλώ!”

“Ζεστό ή κρύο?”

“Πάρε τούρκικο καφέ, καρντές, να σου πεί το φλυτζάνι η Γκιουλέν. Η τιμή είναι 7 ευρώ στον μονό και 10 στον διπλό. Για σένα λόγω της κρίσης …ένα τάληρο ό,τι πάρεις, καρντές! Άντε να μας κάνεις σεφτέ!” πετάχτηκε ο Ερντεμίρ.

“Ας πάρετε τσάι, να σας ρίξω εγώ τα χαρτιά” πετάχτηκε και η Μελντά, που παρατηρώντας τη καλά μετά την τουρμπογκόμενα, άρχισε να μοιάζει περισσότερο με καπνιστή ρέγγα.

Καθυστερούσαμε την παραγγελία και το “κορμί” εξαφανίστηκε, άνωθεν γρυλλίσματι για παραγγελία από την παρέα στο πατάρι, που έβριζε τις Αρχές για το κλείσιμο κάποιων ευαγών οίκων μασάζ της περιοχής…

Γι’ άλλη μια φορά στη ζωή μου, βρέθηκα σ’ ένα κρίσιμο δίστρατο! Το ένα μονοπάτι οδηγούσε στο απόλυτο γελοίο και το άλλο στο απόλυτο φαιδρό…

Προσευχήθηκα στον Αλλάχ να μΕ βοηθήσει να διαλέξω σωστά.

“Έναν διπλό ελληνικό, με καϊμάκι” φώναξα στον θηλυκό τσολιά, που με τα σκληρά αμορτισέρ, ανεβοκατέβαινε σερβίροντας κάτι πολυώροφα παγωτά με σημαιάκια κι ομπρελίτσες, στα χαμηλά τραπεζάκια μιας παρέας μαθητών που αλληλοκαρπαζώνονταν συνεχώς, διηγούμενοι ανέκδοτα με τον Τσάκ Νόρις….

“Θα την πάρετε τη δόση από το ΔΝΤ, Βασιλτζίκ!!!” ανεφώνησε με υπερχειλίζουσα αυτοπεποίθηση και μάτια γουρλωμένα σαν ροφός η Γκιουλέν, ενώ δίπλα της η ρέγγα καταβρόχθιζε το πιατάκι με τα συνοδευτικά κουλουράκια, ξεφυσώντας λαγνοβαρώς.

“Αυτό το προβλέπει κι ο βοηθός στο πιστολάκι, στο κομμωτήριο που φροντίζω το ξύρισμα του κεφαλιού μου” γρύλλισα, κάνοντας θανατηφόρα κατανοητό, ότι θα πουλούσα ακριβά το πεντάευρο που μΕ ζητούσαν…

“Μην ανησυχείς, Βασιλτζίκ εφέντη! Είναι στο ζέσταμα ακόμα….” μΕ καθησύχασε ο Ερντεμίρ, βγάζοντας κι ένα φυλαχτό από μια ξεχαρβαλωμένη Samsonite.

“Κλείστε το κινητό σας τηλέφωνο, Βασιλτζίκ εφέντη… Οι δονήσεις που προκαλούνται από την ερμηνεία των σχημάτων στο φλυτζάνι του καφέ, επηρεάζονται από το σήμα…” πετάχτηκε η ρέγγα, που πριν καλά καλά γίνει αναπληρώτρια διάσημης Τουρκάλας καφετζούς, είχε αρχίσει να το δουλεύει καλά το πετάλι….

«Θα κάνεις ταξίδι στην Αφρική” άρχισε να το σοβαρεύει η Γκιουλέν παίρνοντας ένα κόκκινο χρώμα στα μάγουλα, σαν υδαρές tomato juice!

“Πάει καιρός που το πήρανε χαμπάρι, μέχρι και τα παξιμάδια κι οι φλάντζες της μοτοσικλέτας του, ρε Γκιουλέν…» είπα, αρχίζοντας να εκτιμώ περισσότερο από ποτέ, τα πρωινάδικα ωροσκόπια του Αντένα με τα όμορφα μπούτια και τα χυμώδη μπούστα των βαθυνούστατων παρουσιαστριών…

“Και βλέπω να ταξιδεύεις διπλός, με μια γυναίκα…” ψέλλισε η Γκιουλέν, με μιά μυστηριακή συριστικότητα των φθόγγων, κουνώντας παλινδρομικά το φλιτζάνι και ανασηκώνοντας τα φρύδια.

“Κόφτο Γκιουλέν αρκετά!” Την έκοψα, τσαντισμένος…»Κανόνισε να τ’ ακούσει αυτά η γυναίκα μου κι έχει κι ένα φίλο δικηγόρο που όταν αγορεύει για διαζύγια και διατροφές κάνει τους Πακιστανούς απαγωγείς στις οροσειρές του Παμίρ να φαντάζουν σαν ναζιάρες γατούλες του καναπέ!»

“Μην ανυσηχείς, Βασιλτζίκ εφέντη!!!” μΕ καθησύχασε και πάλι η Γκιουλέν. «Θα συνταξιδέψεις με τη σύζυγό σου!!!»

“Ρε λες? Αυτό ξεπερνά και το παράδοξον του Ζήνωνος! Κάτσε να το σιγουρέψω» σκέφτηκα προβληματιζόμενος αν θα ‘πρεπε να “ρίξω” στο παίγνιο και τη ρέγγα με τα τραπουλόχαρτα.

Ο Ερντεμίρ μΕ πρότεινε ένα νέο πακέτο προσφοράς…. Ρίξιμο τα χαρτιά και ένα φυλαχτό από ξεραμένους όρχεις βουβάλου, για εγγυημένο αχαλίνωτο σεξ διαρκείας, μόνο με 10 ευρώ.

Μπροστά στην απόλυτη κοροϊδία, έπεισα τον εαυτό μου ότι απλά θα βοηθούσα έναν συνάνθρωπό μου στη δύσκολη φάση του ξεριζωμού του από την πατρίδα, ψάχνοντας για ένα καλύτερο μέλλον….

Άμα τα μάθει ποτέ αυτά ο γκουρού μου, θα μΕ πετάξει κωλοτουμπιδόν έξω από το Άσραμ!

Έκλεισα στα 8 ευρώ με τον Ερντεμίρ, τη στιγμή ακριβώς που η ρέγγα του είχε μελανιάσει το χέρι, τσιμπώντας τον απάνθρωπα για να μην κατεβάσει κι άλλο την τιμή…

“Λέγε αμέσως τους αριθμούς του Τζόκερος” της πρότεινα με αγωνία μπας και ρεφάρω τα 13 ευρώ.

***

“Βλέπω τη σύζυγο να σε σέρνει στα Hilton στο Dakar…” συμπλήρωσε -με κελάιδημα τριγώνος- η ρέγγα ρίχνοντας τα χαρτιά.

Το κομμάτι της Lady Gaga που έπαιζαν τα μεγάφωνα τελείωσε και σείστηκε το μαγαζί όταν μπήκε η Μαραγκόζη με το …

“Έβγαλες την αγάπη μας σε πλειστηριασμό,

την πούλησες όσο “φτηνά” μπορούσες…”

“Είναι δυνατόν, να πάω εγώ σε Hilton, ένας σκληροπυρηνικός ταξιδευτής, του ελεύθερου κάμπινγκ και της θιβετιανής διατροφής?» της βγήκα με κόκκινο…

“Αυτή τη φορά δεν τη σκαπουλάρεις στο τζαμπέ!» μΕ φώναξε κουνώντας το δάχτυλο με αυστηρότητα και κανιβαλίζουσα διάθεση η Γκιουλέν.

“Ας μην ασχολούμαστε με τέτοιες υποθέσεις… Αυτά δεν γίνονται… Περί μίαν αξιοπρέπεια ζούμε… Άκου Hilton… εγώ που κοιμόμουνα σε καλαμένιες παράγκες στην Ινδία… !» της είπα, ενώ η Μελντά με εμβρίθεια ξανθής πανελίστριας εξέταζε τα χαρτιά της, παραγγέλνοντας συγχρόνως και μιά λουκανόπιτα….

Ο Ερντεμίρ κοίταξε τον λογαριασμό βγάζοντας κάτι ακατάληπτες κραυγές σαν παραλήρημα οπιοφάγου.

«Πολύ ακριβός ο καφές στην Ελλάδα, Βασιλτζίκ εφέντη» μΕ είπε χαμογελώντας σαρκαστικά με την κιτρινισμένη του πριονωτή οδοντοστοιχία.

«Κι όταν τον συνοδεύεις και με 5 λουκανόπιτες…» συμπλήρωσα ρίχνοντας μια ματιά στη ρέγγα που μασούσε ακόμα την τελευταία της μπουκιά με το ιδρωμένο ύφος της αγελάδας όταν βρίσκεται σε οργασμό…

Αποχαιρετιστήκαμε με τον Ερντεμίρ, την Γκιουλέν και τη Μελντά, ανταλλάσοντας εκατέρωθεν φιλοφρονήσεις και κολακευτικά σχόλια για την φιλία των λαών μας, τόσο πειστικά και αληθινά …που

θύμιζαν κολακείες Αθηναϊκού  θίασου που έρχεται στη Θεσσαλονίκη και αποκαλεί τους Βορρειοελλαδίτες …δύσκολο και απαιτητικό κοινό!

Έβαλα στο mp3 κάτι καμηλιέρικα ταξίμια του Λεμονόπουλου, γύρισα τη μίζα κι έφυγα καρφί για τη Γρανίτσα Ιωαννίνων, όπου θα γίνονταν το Βοσκοπάρτυ για να βοηθήσω τον φίλο μου τον τσομπάνη στις προετοιμασίες.

Με το που φτάνω, χτυπάει το τηλέφωνο και μια 14μελής μπάντα κρουστών που θα ‘παιζε βραζιλιάνικους ρυθμούς από την Bahia, μας αρχίζει τα «φλαμανδικά» και ακυρώνει την συμμετοχή της στο πάρτι, λόγω «αρπαχτής» σε κλαμπάκι των Ιωαννίνων. Πίνοντας κάτι παγωμένες μπύρες και ψάχνοντας για λύση, άρχισα να έχω μερικές αρκετά έντονες ενοράσεις, που περιστρέφονταν γύρω από κάτι αχλαδόσχημες εχέμυθες χορεύτριες του κλασσικού μπαλέτου με χειροπέδες, από αφίσα σε τοπικό βενζινάδικο, για να καλύψουν το καλλιτεχνικό κενό. Σκέφτηκα όμως τη δυσχέρεια να πείσω τις γυναίκες …περί ερευνητικού-επιστημονικού καλλιτεχνικού προγράμματος, καθώς και την δυσκολία των χορευτριών να χορέψουν στις άκρες των δακτύλων…

Παρ’ όλ’ αυτά αρκέστηκα στα σταράτα λόγια του Βarthelot, που λέει:   “μην ασχολείστε με τα άλυτα προβλήματα, τα υπόλοιπα θα λυθούν μόνα τους”… και με 1000 βατ ενισχυτές και ηχεία, παλιά βινύλια με Τζίμυ Χέντριξ, Τζάνις Τζόπλιν, Rolling Stones και ρεμπέτικα του Δελλιά, περάσαμε μέγκλα!

Μετάνιωσα που δεν έφερα 2 ευτραφείς φίλες Σαλονικιές, με τσέλο και φλάουτο για καβάντζα, να «χτυπήσουν» μερικές σονάτες του Ντβόρζακ, Μέντελσον και Σοστακόβιτς μέσα στο βουκολικό περιβάλλον, πριν το Purple Hazeτου Χέντριξ από τα ντέκ… Καλά θα ‘ταν …έστω κι αν θα ‘χανε κάποια προβληματάκια με την άνωση, κολυμπώντας στον Τύρια… Τώρα που το ξανασκέφτομαι, άμα απήγγειλα συγχρόνως και μερικά βουκολικά ποιήματα του Βιργίλιου …πιστεύω ότι θα ‘ταν ακραιφνώς σουρεάλ φάση!

Ήπιαμε τα πάντα! Τα ξημερώματα συστήθηκα σ΄ένα παλιό μου φίλο 3 φορές, ενώ το παλικάρι από το διπλανό αντίσκηνο είχε φορέσει ένα σακίδιο κι ένα σομπρέρο και ρωτούσε συνέχεια πληροφορίες για τη συμπλήρωση του Ε9…

Την επόμενη, με μια βουτιά στα παγωμένα νερά του Τυριά κι ένα νεπαλέζικο τσάι ήρθα στα γράδα μου.

Γύρισα τη μίζα στη Dommie κι έφυγα για Σαλονί με ταχύτητες, που θα έκαναν θιβετιανό μοναχό να πάθει υπαρξιακό brakedown από την βαρεμάρα…

Τρεις μήνες μετά, κάθομαι να συνεχίσω τη συγγραφή ενός αιωνίως ημιτελούς βιβλίου. Γράφω δυό αράδες και χασμουριούνται μέχρι και τα πορτρέτα στις κορνίζες των τοίχων του δωματίου! Η έμπνευση μΕ αποφεύγει επιμελώς. Θυμήθηκα τον Ερντεμίρ, την Γκιουλέν, το Voskoparty…

Άνοιξα μια κρύα Leffe κι άρχισα να χτυπάω το πληκτρολόγιο του υπολογιστή…