H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Ο Βασίλης στις μυστηριώδεις Ινδίες (ΙΙ)
Posted by vnottas στο 20 Δεκεμβρίου, 2013
Στο προηγούμενο: Ο Βασίλης, καθώς ασχολείται με αγροτικές εργασίες στον Χολομώντα, δέχεται την επίσκεψη ζεύγους φίλων του μοτοσικλετιστων από την ανατολή και αρχίζει να τους αφηγείται εντυπώσεις από την τελευταία του απόδραση στις Ινδίες. (Με ένα κλικ πάνω τους οι φωτογραφίες μεγαλώνουν).
Για να μπούμε ευκολότερα στο ινδικό κλίμα σας πρόσθεσα και μια ιδέα γιουτουμπικό Μπόλιγουντ (γιατί έχει και η μεταγλώττιση τα ωραία της!)
*
«Πως είναι οι δρόμοι στο Νεπάλ, καρντές?» με ρώτησε ο Ερντεμίρ με έντονο ενδιαφέρον ενώ η Γκιουλέν μετά τον μπάφο έστρωσε κεφάλα και με παρακολουθούσε με το βοδίσιο βλέμμα της μαστούρας…
«Εδώ τα πράματα αγριεύουν καρντές! Μπορεί να σΕ τύχουν τα πάντα… Από λακκούβες-παγίδες ελεφάντων, ιερές αγελάδες στη μέση του δρόμου, κοπάδια με ζώα που σΕ κάνουν «σορπράιιιιιζ» και οδηγούς που προσπερνούν σαν ημιπαράφρονες πιλότοι καταδιωκτικού, μέχρι σπόρους από σιτάρι, καλαμπόκι κλπ πάνω στην άσφαλτο για να τους πατήσουν τα φορτηγά και να τους …αλέσουν! Για δες αυτές τις φωτό…» του είπα γυρίζοντας το λάπτοπ προς την πλευρά του.
«Όπως φαίνεται καθαρά στη δεύτερη φωτό, το φορτηγό πέρασε την τελευταία στιγμή στο ρεύμα του (αριστερά) αλλά με τον απότομο ελιγμό βγήκε από την άσφαλτο στο χωμάτινο έρεισμα και παλεύει να το επαναφέρει στα ίσα… Εν τω μεταξύ το μηχανάκι πάει καρφί για προσπέραση και περνάει ανάμεσα στο λεωφορείο και την …ιερή αγελάδα. Και μια μικρή λεπτομέρεια… Όλοι οι συμμετέχοντες στην κυκλοφοριακή παρτούζα τρέχουν και κορνάρουν! Αυτός είναι ο μεγαλύτερος δρόμος του Νεπάλ που συνδέει το Κατμαντού με την Ποκάρα γύρω στα 180 χλμ, η Prithvi highway! Ά…και η κυκλοφορία γίνεται ανάποδα, στ’ αριστερά!» του εξήγησα και σηκώθηκα να φέρω μερικές μπύρες ακόμα απ’ το ψυγείο.
«Δώσε φωτογραφίες, καρντές!» μΕ είπε ο Ερντεμίρ κι άνοιξε 2 μπύρες.
«Τσόκ γκιουζέλ» αναφώνησε ο Ερντεμίρ και γέμισε με μπύρα το ποτήρι του…
Η Γκιουλέν -ξαναμμένη από τους μπάφους- σηκώθηκε από την κουνιστή πολυθρόνα, ήρθε πίσω από την καρέκλα του Ερντεμίρ κι έσκυψε πάνω του ως αμπέλωψ ευκληματούσα, ψιθυρίζοντάς του να πάνε για ύπνο… Ο Ερντεμίρ έβαλε στο λάπτοπ άλλες 3 φωτογραφίες, χαμογέλασε λάγνα στη Γκιουλέν με νόημα, γρύλλισε κάτι στ’ αυτί της και χάθηκαν αγκαλιασμένοι τρεκλίζοντας στο υπνοδωμάτιο που τους παραχώρησα…
Κυριακή πρωί, Ζάππειο Χολομώντος (καταφύγιο του συγγραφέος με 75 βινύλια του Φράνκ Ζάππα). Ανοιχτό το λάπτοπ με ταξιδιωτικές φωτό και χαλαρό καφεδάκι με τον Ερντεμίρ, ενώ στο πικαπ παίζει το «Chungas Revenge» του …Ζάππα.
Το πατατράκ της βαρεμάρας έκανε γρήγορα την εμφάνισή του στο πρόσωπο του Ερντεμίρ, που μ’ ένα τικ στο μάτι με συχνότητα εκκρεμούς και κάτι σπασμούς στο αριστερό μάγουλο, προσπαθούσε να με κάνει να αναθεωρήσω τις πρωινιάτικες μουσικές μου επιλογές…
«Έχω τις φετινές επιτυχίες της Fedaye Lacin… να σου δώσω το mp3 να τις ακούσουμε? Άμα δεν σ’ αρέσει καρντές, θα το σταματήσω» …μΕ τον έριξε τον δράκο ο Ερντεμίρ
«Ας την ακούσουμε και την Fedaye…» είπα με μια αίσθηση αταραξίας και στωικότητας, συμπληρώνοντας ότι…
«…δεν θα ‘χω κανένα πρόβλημα, καρντές, ν’ ακούσω την άγνωστή μου Τουρκάλα αοιδό. Δεν μΕ τρομάζει τίποτα πιά… έχω ακούσει τα πιό απόκοσμα ρεφρέν, όπως αυτό που λέει …ότι «το όνειρο ζωής κάθε μοτοσυκλετιστή είναι να κατακτήσει το Νordkapp» και τινά ακόμη άκρα του νεοεποχίτικου ταξιδιωτικού ορίζοντος!»
Ο Ερντεμίρ άναψε τσιγάρο και ρολάρισε τις φωτό στο λάπτοπ…
Πριν καλά-καλά τελειώσει το θρηνώδες βιολί στην εισαγωγή του «aglaram», τράβηξε αναστενάζοντας μια γερή τζούρα απ΄το τσιγάρο του και με ρώτησε…
«Καλά όλα αυτά, καρντές! Αλλά εσύ δεν έχεις όνειρο ζωής να πας στο …»
«Ερντεμίρ, άμα δεν είχε πάει ο mcGregor, εσύ θα νόμιζες ακόμα ότι το Magadan είναι υγρό κρεμοσάπουνο για την ευαίσθητη περιοχή!»
τον έκοψα με κόκκινο, σε ελεγχόμενα σαρκαστικό τόνο.
«Μπ..» κόμπιασε τραβώντας μια γερή τζούρα και συμπλήρωσε …»γιατί αποκλείεις Βασιλτζίκ efendi, ν’ αρχίσεις να ονειρεύεσαι κι εσύ …»
«Ερντεμίρ καρντές, νοιώσε συμπόνια για την άγνοιά μου σ’ αυτόν τον κενό γρίφο που λέγεται ταξιδιωτικός προορισμός. Είμαι αποφασισμένος ν’ αντιμετωπίσω το πεπρωμένο μου, μακριά από τα χωράφια του ταξιδιωτικού νεοεποχίτικου δογματισμού. Με την ευκαιρία, να σΕ δηλώσω ότι ζητώ την εξαίρεσή μου από το συγκεκριμένο όνειρο ζωής.» είπα ακούγοντας βήματα…
Η Γκιουλέν εμφανίστηκε ανεβαίνοντας από την σκάλα κι έσκυψε να φιλήσει τον Ερντεμίρ, όταν μια ακτίνα φωτός ανέδειξε τις απερίγραπτες φυσιογνωμικές της προεκτάσεις, που με θύμισαν κάτι από την ασπρόμαυρη ταινία του «Λυκάνθρωπου»!
«Günaydın!» είπε μετά χαμογελώντας σε μένα και πήγε κατευθείαν στο μπρίκι να ετοιμάσει καφέ.
«Τι κάνουν όλοι αυτοί με τα μπετονάκια στη φωτογραφία, καρντές?» με ρώτησε με απορία ο Ερντεμίρ…
«Απλά, δεν είναι δεδομένο ότι στο κέντρο του Πατάν (πληθυσμός 250.000 κάτοικοι), υπάρχει παντού δίκτυο ύδρευσης… Όπως επίσης, στο κέντρο του Κατμαντού ένα κρεοπωλείο δεν είναι δεδομένο ότι έχει ηλεκτρικό ρεύμα… Μήπως τελικά, έχουμε πολλά δεδομένα σ’ αυτή τη ζωή καρντές?»
«Η Ινδία είναι σ’ αυτή τη φωτογραφία?» ρώτησε η Γκιουλέν, ενώ καθότανε στην κουνιστή πολυθρόνα σε κατάσταση μακαριότητας.
«Eίναι το Gateway of India, στη Βομβάη των 18.000.000 κατοίκων, στο νότιο τμήμα της πόλης. Ήταν ένα απλό -εγκυκλοπεδικής φύσης- πέρασμα από την περιοχή, όπου συναντάς πανάκριβα μπαρ και ρεστοράν, που συχνάζουν παραγωγοί και στάρς του Bollywood, μαφία, αντιπροσωπείες της Rolls Royce και της Daimler… Στη συγκεκριμένη περιοχή απαγορεύονταν μέχρι και η κυκλοφορία των autorickshaws, των κλασσικών τρίκυκλων κιτρινόμαυρων ταξί. Όπως ήταν φυσικό, σαν ρέκτης της ακατέργαστης ταξιδιωτικής εμπειρίας, τον χρόνο μου τον αφιέρωσα στις γύρω τενεκέ-μαχαλά φτωχογειτονιές, που για να φτάσεις απ’ το προαναφερθέν μνημείο με τη μηχανή, ήθελες κανά δίωρο…
«Σε ποιά μέρη πήγες καρντές?» με ρώτησε ο Ερντεμίρ, μασουλώντας με βουλιμία ένα μεγάλο κομμάτι τσουκνιδόπιτας, σαν να αναπαριστούσε πειστικά…το τάισμα της τίγρεως της Βεγγάλης!
Διέσχισα την επαρχία Μaharashtra και κατέβηκα Goa για να νοικιάσω μηχανή από ιδιώτη και με σκοπό να κατευθυνθώ προς το Δελχί, όπου στο τέλος του ταξιδιού θα ‘φηνα τη μηχανή σε μια μεταφορική εταιρία και θα πετούσα απ’ εκεί για Σαλονί.
Σημείωση: Η δεύτερη φωτό δεν είναι θολή. Στο Νεπάλ και την Ινδία, δεν μαζεύουν τα σκουπίδια… Τα καίνε μπροστά στα σπίτια και στα μαγαζιά τους. Στη φωτό η ατμόσφαιρα είναι εφιαλτική από τους καπνούς, στις 8 η ώρα το πρωί…
(συνεχίζεται…)
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 
Σχολιάστε