H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Ο Βασίλης στις μυστηριώδεις Ινδίες ΙΙΙ (τρίτο και τελευταίο)
Posted by vnottas στο 21 Δεκεμβρίου, 2013
Το τελευταίο μέρος της (εικονογραφημένης) αφήγησης του Βασίλη Μεταλλινού σχετικά με τις ινδικές μοτοσικλετιστικές του περιπέτειες. Για τον εγκλιματισμό πρόσθεσα στο τέλος ακόμη ένα ¨μεταγλωττισμένο¨ ιονεσκικό Μπόλιγουντ.
«Πως είναι το Δελχί, Βασιλτζίκ efendi?» μΕ ρώτησε η Γκιουλέν εκβάλλοντας βαθύ αναστεναγμό και τακτοποιώντας μια μελιτζανί τούφα στο κεφάλι της…
«‘Άλλη μια συνέχεια των αιωνίως ατελών ταξιδιών μου, sevgili Gulen… Τελικά, δεν έφτασα ποτέ στο Δελχί… Η ταξιδιωτική παλίρροια με παρέσυρε νοτιότερα μέχρι την Kerala και συγκεκριμένα στο Kochin, να μασουλάω μαγειρεμένα ψάρια και καβούρια με σάλτσα «μάσαλα» από πλανώδιους ψητάδες του δρόμου. Κάποιο τσάκρα της γαστέρας, φαίνεται έσπασε εκεί και σταμάτησα την 20ήμερη μονοφαγία κάσιους και μπανάνας!»
O Ερντεμίρ άναψε τσιγάρο. Ρούφηξε την τελευταία γουλιά του καφέ του μ’ ένα κοχλάζον γουργουρητό και είπε …»Με μπέρδεψες καρντές…»
«Από τη Γκόα, στο Παντζίμ, νοίκιασα μια μηχανή και διέσχισα την επαρχία Καρνατάκα και Κεράλα, νότια μέχρι το Κότσιν, όπως σΕ είπα. Ήταν ένα εκπληκτικό ταξίδι, σχεδόν παραλιακά, διανυκτερεύοντας σε καλαμένιες ή από κόντρα πλακέ καλύβες, δίπλα στην Αραβική θάλασσα και τον Ινδικό Ωκεανό, με 3-3,5 ευρώ το βράδυ. Αυτά τα μέρη είναι στέκια Ευρωπαίων κι Αμερικανών free τυπάδων, που νοικιάζουν 5-6 άτομα μια μεγάλη καλύβα με 7-8 ευρώ το βράδυ (δηλ. περίπου 1 ευρώ το άτομο) τρώνε στα τοπικά ρεστοράν κάτι τεράστιες μερίδες ριζιού ή νουντλ με λαχανικά με 40 λεπτά και τη βγάζουν κανά εξάμηνο ροκανίζοντας ούτε το μισό επίδομα ανεργίας. Μπάφοι, μπύρες και γερά πάρτυ, γενικώς στην ημερησία διάταξη…»
«Και μετά?» ρώτησε με κελάηδημα τσίχλας, η Γκιουλέν.
«Απ’ το Kochin, Bangaluru, Hampi, Hiderabad, Aurangabad, Gandhinagar. Εκεί πήρα την απόφαση να μην συνεχίσω άλλο προς τα πάνω αλλά να παραδώσω την Royal Εnfield 350 bullet στην Βομβάη, στον άνθρωπο που μΕ τη νοίκιασε και να φύγω χωρίς πίεση και άγχος για Σαλονί»
«Καλή η Enfield καρντές?» με ρώτησε ο Ερντεμίρ.
«Η πρώτη που νοίκιασα, ήταν μια 350 παλιά, με ποδόφρενο στ΄αριστερά και ταχύτητες δεξιά. Με ταλαιπώρησε αφάνταστα το σανζμάν, σε σημείο που μετά από 60 περίπου χιλιόμετρα, κόλλησε στην τρίτη ταχύτητα! Με UHU σΕ λέω… Δεν έβγαινε με τίποτα. Έσβησε το μοτέρ που είχε «ανάψει» στους 40 υπό σκιά και χωρίς μίζα, μόνο με μανιβέλα και συμπλέκτη δεν «έπαιρνε» με τίποτα! Εκεί σταμάτησα ένα Γάλλο που οδηγούσε μία δική του 350άρα, καινούργια με μίζα. Αυτός με βοήθησε, με φιλοξένησε στην καλύβα του στη Βόρεια Καρνατάκα και μΕ νοίκιασε την δική του για το υπόλοιπο του ταξιδιού μου. Αυτός ήδη είχε γυρίσει όλη την Ινδία για ένα 6μηνο, είχε κάνει 17000 χλμ και την πουλούσε για να φύγει στην Γαλλία. Έτσι από την κόλαση της παλιάς (μιας μαύρης στη φωτό) Enfield bullet 350, βρέθηκα με μια εξαιρετική σε λειτουγικότητα μιζάτη, που δεν έκανε τσικ…»
«Και πως νοικιάζεις μηχανή σ’ αυτές τις χώρες, καρντές?» με ρώτησε ο Ερντεμίρ, κάνοντας μια ερωτηματική χειρονομία με τη χερούκλα του …που ήταν σε μέγεθος κουπιού γόνδολας.
«Αυτό είναι μεγάλη ιστορία! Οι Ινδοί είναι εκ βλαστοκυττάρων απατεωνίσκοι! Δεν έχουν μπέσα, δεν τηρούν το λόγο τους και στις συναλλαγές τους ο Ντίλιγκερ φαντάζει με ιεραπόστολο… Τους ξένους τους ξεσκίζουν και δεν υπάρχει περίπτωση να σΕ επιστρέψουν την χοντρή εγγύηση των 500+ ευρώ που καταβάλεις με το συμφωνητικό, προφασιζόμενοι ότι προξένησες ζημιές είτε εξωτερικά είτε στα μηχανικά μέρη… Υπάρχει κι ένα ακόμα πρόβλημα, ότι οι νοικιασμένες μηχανές έχουν διαφορετικό χρώμα πινακίδας και δεν επιτρέπεται να βγούν έξω από την επαρχία που ανήκουν. Ένας είναι ο τρόπος! Αγορά από 2 σοβαρές εταιρίες που έχουν έδρα στη Βομβάη και στο Δελχί. Υπάρχει συμβόλαιο, το πιό συνηθισμένο, που υποχρεούται να την ξαναγοράσει ο πωλητής στο 60% της αξίας που την πούλησε. Άρα, για φαντάσου να την χρησιμοποιήσεις πχ 3 μήνες, να την έχεις αγοράσει 1000 ευρώ και να σΕ βγεί στο φινάλε όλη η ιστορία 400 ευρώ …και με δικιά σου μηχανή! Ενδεικτικά σΕ λέω ότι το πολύ καλό Bajaj avenger που είχα νοικιάσει στο Νεπάλ, στοιχίζει στην Ινδία καινούργιο 750 ευρώ! Άλλος τρόπος, ενοικίαση μόνο από ιδιώτη.
Στο Νεπάλ τα πράγματα είναι πιό εύκολα, γιατί είναι μικρή χώρα, με σφιχτό έλεγχο και η εγγύηση είναι στα 150 ευρώ. Άλλωστε εκεί δεν μένεις παραπάνω από δεκαήμερο και με το χαμηλό ενοίκιο των 6-8 ευρώ/μέρα γίνεται η δουλειά.
«Σε χάλασε κανένας το ταξίδι σου τζάνουμ Bασιλτζίκ?» συμπλήρωσε.
«Πέρασε τόσος καιρός και είμαι ακόμα σε κατάσταση νιρβάνα. Ταξίδεψα ομογενοποιημένος μέσα στη πλέμπα επί ένα μήνα, σε άλλη διάσταση, μακριά από τα βαριετέ της βελάζουσας νεοπλουτίστικης μαρμάγκας. Έζησα σκληρές εμπειρίες και είδα απίστευτες εικόνες σε μια χώρα διασωληνωμένη στο ράντσο της φτώχειας της υπομονής και της καρτερίας. Απόλυτα ικανοποιημένος από τις ήπιες μορφές κινητικής ενέργειας που χρησιμοποίησα, γλύτωσα και το εκκωφαντικά χαριτωμένο
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 
Σχολιάστε