H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
Αλκιβιάδης, ενίοτε
Posted by vnottas στο 31 Οκτώβριος, 2017
(το δεύτερο ποίημα του Νίκου)
ΥΠΗΡΞΑ ΚΑΠΟΤΕ ΑΛΚΙΒΙΑΔΗΣ
Δεν είμαι τύπος σταθερός
παλινωδώ από λατρεία στο τυχαίο
δένομαι δήθεν με τους φίλους
κι έπειτα θανάσιμους εχθρούς τους κάνω.
Διασκεδάζω μέθυσος στα ταβερνεία
τους οίκους ανοχής αναστατώνω
διαπληκτίζομαι αναίτια με τους περαστικούς
κι εκσφενδονίζω μ’ ευκολία βλασφημίες.
Κατάπτυστος φρονούν πολλοί πως είμαι
κι άλλοι πιστεύουν βάσιμα
πως κατρακύλησα στο έσχατο σημείο.
Ό,τι κι αν λένε συμφωνώ μαζί τους
υπάρχει όμως ένα εμπόδιο μεγάλο
που με κρατά σ’ εγρήγορσης πορεία.
Είναι οι προσδοκίες των γονιών μου από μένα
ξόδεψαν πολλά να μ’ αναστήσουν
και στις λαμπρές εγκύκλιες σπουδές μου
δαπάνησαν τίποτα μη μου λείψει
μεγάλωσα μες’ της χλιδής το παραμύθι
κι αστραφτερά ταχύτητας αμάξια οδηγώ.
Ναι! έχουν προσδοκίες από μένα
ψηλά με θέλουν στην ιεραρχία
εμένα τον ανάξιο και πταίστη
ψηλά στην ιεραρχία με φαντάζονται.
Αν κι ιταμός, αισθάνομαι ευθύνη
να μάθουν επιτέλους την αλήθεια.
Αν δεν τους πείσω όμως
δεν έχω άλλο δρόμο
αξιώματα και θώκους θ’ αναλάβω
από υποχρέωση κι αγάπη στους γονείς μου.
Φαύλος εγώ στους φαύλους θα επιπλεύσω
ίσως να βρω διέξοδο εκεί επιτέλους.
Μετά με ύφος αινιγματικό
στους άλλους θα διηγούμαι
πως κάποτε σα νέος
υπήρξα, ναι υπήρξα Αλκιβιάδης.
Σχολιάστε