Μόνος μου στο δρόμο μια κόκκινη νύχτα…
Posted by vnottas στο 27 Φεβρουαρίου, 2018
Δύο ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου
ΓΑΜΟΣ ΤΗΣ ΚΟΚΚΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΣΦΟΔΡΟ ΑΝΕΜΟ
Την ώρα που κοιμόμουν έμαθα
ότι παντρευόταν η κόκκινη νύχτα
με τον σφοδρό άνεμο
πάνω στη στέγη της εκκλησιάς.
Μάρτυρες τ’ αστέρια
δυο γάτες που νιαούριζαν επίμονα
τραγούδι του γάμου
κι ο σκύλος που αλυχτούσε
στη διπλανή αυλή εκστασιασμένος.
Σαν έφεξε κι άνοιξα τα μάτια μου
όλα είχαν λησμονηθεί
στου γαλάζιου ουρανού την αθωότητα.
Όμως μετά από χρόνια
πάλι την ώρα που κοιμόμουν
άκουσα τον Βιβάλντι να λέει
στον γλύπτη Μιχαήλ Άγγελο
ότι η κόκκινη νύχτα
κι ο σφοδρός άνεμος
είχαν μετοικήσει
σε μια άγονη κοιλάδα του φεγγαριού
αποφασισμένοι να μείνουν εκεί
για πάντα.
ΕΜΑΘΑ ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ
Αν ρωτούσα δεν θα ήξερα σήμερα
από πού πας για τις Μυκήνες
γιατί όλοι τους φοβούνται την αλήθεια
και πιο πολύ απ’ όλους οι ανδρείοι.
Έμαθα λοιπόν μόνος μου τον δρόμο
και πορεύομαι αναζητώντας να βρω συνοδοιπόρους
για να φτάσουμε μαζί
μέχρι την ξακουστή χώρα του Αγαμέμνονα.
Εκεί που περιμένουν να με ξεναγήσουν
η Ιφιγένεια, ο Ορέστης, η Ηλέκτρα
κι ακόμα ο Σοφοκλής με τον Ευριπίδη
εκεί που ο φόβος είναι μάταιος
κι άγνωστος αφού σαν περιττός
δεν έχει θέση.
Σχολιάστε