H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Ρωτώντας την Πηνελόπη…
Posted by vnottas στο 25 Αυγούστου, 2019
George Brassens: Πηνελόπη
Εσύ γυναίκα ιδανική
του σπιτιού το τριζόνι
που η φορεσιά σου η σπιτική
λαδιές δε σηκώνει
η ακλόνητη εσύ Πηνελόπη.
Εσύ που πάντα ακολουθείς
το καλοκάγαθό σου ταίρι
σου ‘τυχε, πες μου, να βρεθείς
με σκέψεις πονηρές απ’ άλλα μέρη
που να σε πάρουν το κατόπι;
και να σε πάρουν το κατόπι;
.
Πίσω από τις κουρτίνες
της ζεστής σου φωλιάς
καθώς προσμένεις να επιστρέψει
ο Οδυσσέας της γειτονιάς
κι υφαίνουν τα λεπτά σου χέρια
δεν ονειρεύτηκες ποτέ
τις ώρες της μελαγχολίας
σε άλλης κλίνης ουρανό
με γεύση άλλης ουτοπίας
να μετράς τα νεόφαντα αστέρια;
να μετράς τα καινούργια τ’αστέρια;
.
Δεν έχεις άραγε ευχηθεί
μια ¨περιπέτεια¨ που περνάει
που σε τραβάει απ’ τα μαλλιά
που σ’ άλλο όνειρο σε πάει
και ψιθυρίζει γι άλλες τρέλες;
Που στον λαχανόκηπό σου
φυτεύει μαργαρίτες
σου τάζει μήλα αμαρτωλά
και καμπανίτες και μηλίτες
και σ’ ανακατώνει τις δαντέλες
και να σ’ αναστατώνει τις δαντέλες
.
Δεν έχεις άραγε ευχηθεί
στο δρόμο σου να συναντήσεις
το γελαστό τ’ αερικό
που δε μπορείς να τ’ αγνοήσεις
με πονηριά να σε στοχεύει;
Που σάρκα λεία, τρυφερή
στα κρύα αγάλματα χαρίζει
τους παίρνει κάθε αρετή
από τα βάθρα τα γκρεμίζει
και τα συκόφυλλα τους κλέβει
και τα φύλλα της συκής τους κλέβει
.
Αλλά… μη φοβάσαι, ο ουρανός
δε σου κρατάει κακία
δεν έχει λόγο σοβαρό
να βάλει μια Αμαρτία
στων ατοπημάτων σου τη χύτρα.
Θα ‘ναι ένα λάθος τυπικό
σφάλμα αμελητέο
όψη του φεγγαριού κρυφή
κρίμα συγχωρητέο
και της Πηνελόπης τα λύτρα.
και της Πηνελόπης τα λύτρα.
Από τον τροβαδούρο:
και μια ανάγνωση:
Pénélope
Toi l’épouse modèle,
Le grillon du foyer;
Toi qui n’a point d’accrocs
Dans ta robe de mariée;
Toi l’intraitable Pénélope
En suivant ton petit
Bonhomme de bonheur,
Ne berces-tu jamais
En tout bien tout honneur
De jolies pensées interlopes?
De jolies pensées interlopes…
.
Derrière tes rideaux,
Dans ton juste milieu,
En attendant l’retour
D’un Ulysse de banlieue;
Penchée sur tes travaux de toile,
Les soirs de vague a l’âme
Et de mélancolie
N’as tu jamais en rêve
Au ciel d’un autre lit
Compté de nouvelles étoiles?
Compter de nouvelles étoiles…
.
N’as-tu jamais encore
Appelé de tes vœux
L’amourette qui passe,
Qui vous prend aux cheveux?
Qui vous compte des bagatelles,
Qui met la marguerite
Au jardin potager,
La pomme défendue
Aux branches du verger,
Et le désordre a vos dentelles?
Et le désordre a vos dentelles…
.
N’as-tu jamais souhaite
De revoir en chemin
Cet ange, ce démon,
Qui son arc a la main
Décoche des flèches malignes?
Qui rend leur chair de femme
Aux plus froides statues,
Les bascul’ de leur socle,
Bouscule leur vertu,
Arrache leur feuille de vigne…
Arrache leur feuille de vigne…
.
N’ait crainte que le ciel
Ne t’en tienne rigueur,
Il n’y a vraiment pas la
De quoi fouetter un cœur
Qui bat la campagne et galope…
C’est la faute commune
et le péché véniel,
c’est la face cachée
de la lune de miel
et la rançon de Pénélope…
Et la rançon de Pénélope.
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 
Σχολιάστε