H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
SUDAN, ιστορίες freak-ασέ
Posted by vnottas στο 24 Μαΐου, 2020
[Βίωσε, έγραψε, τιτλοφόρησε, εικονογράφησε και υποσχέθηκε την (προσεχώς) συνέχεια της παρακάτω (μοτοσικλετιστικής) συγγραφής, ο δίκυκλος ταξιδιώτης Βασίλης Μεταλλινός.]
Χειμώνας, 2010
Η ζέστη στο Χαρτούμ έκανε τους χουρμάδες να «βγαίνουν» απ’ ευθείας …φρουί-γκλασέ πάνω στους φοίνικες Ντουμ. Πέρασα το βράδυ μου σ’ ένα παλιό guest house στο Ομντουρμάν, κάτω από τον σαραβαλιασμένο ανεμιστήρα και με τους ήχους του καταρράκτη Ubbalamadugu, από ένα καζανάκι που δεν σταμάταγε να τρέχει, ταλανιζόμενος σ΄ ένα βασανιστικό δίλημμα: Να συνεχίσω με μια παρέα τεσσάρων Ιταλών μοτοσυκλετιστών μέχρι την Αιθιοπία και να επιστρέψω μόνος? Ή να φύγω προς τα πάνω καρφί για Wadi Halfa, να προλάβω το ποταμόπλοιο για την Αίγυπτο?
Η είδηση ότι -νοτιότερα- είχαν σκοτωθεί προσφάτως 5 στρατιώτες της Ειρηνευτικής Δύναμης του ΟΗΕ, είχαν πυροβοληθεί εν κινήσει 2 διαφορετικοί ταξιδευτές με μοτοσυκλέτες από ληστές, και είχαν απαχθεί 2 Ρώσοι πιλότοι ανατολικά της Nyala δεν με φόβιζε τόσο …όσο μια καθυστέρηση στην Ελλάδα , που θα ενέπνεε κάτι δικηγόρους πιό επικίνδυνους κι απ΄τους αιμοδιψείς πολέμαρχους του Darfur …να προσθέσουν μερικά ακόμα εξοντωτικά μηδενικά στους όρους ενός μελλοντικού διαζυγίου…
Ξημερώματα, μετά από ένα αρωματικό τσάι, δυό τετράγωνα παρακάτω βρίσκω τους Ιταλούς να φωτογραφίζονται έξω απ’ το ξενοδοχείο τους, έχοντας κρεμάσει ανάμεσα στις μοτοσυκλέτες και μια σημαία διάσημου moto-club κι εταιρίας λιπαντικών εκ Λομβαρδίας. Ομολογώ ότι δεν γνώριζα την ύπαρξή τους κι αυτό μου προκάλεσε ανησυχία και προβληματισμό, μια που έδειχνε πόσο περιορισμένη και ελλιπής ήταν η κουλτούρα μου. Κάτι …οι ίδιες στολές, οι ίδιες μοτοσυκλέτες, οι ίδιες πόζες, τα ίδια t-shirt, τα ίδια ταξιδιωτικά πλάνα, τα ίδια travel blogs, τα ίδια… Η ασύμμετρη απειλή της συμμετρίας!
Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης με προσανατόλισε προς βορρά…
Σε 4-5 ώρες διαδρομή δίπλα στον Νείλο, φτάνω στο βαρετό Ad-Dāmar. Αδιάφορες διαδρομές, χιλιόμετρα, συντεταγμένες, αζιμούθια και λοιπά και λοιπά. Δείξε συμπόνια για τις επιλογές μου, φίλτατε αναγνώστα, αλλά στο ταξίδι μ’ ενδιαφέρουν μόνο οι «ανοησίες»… μόνο ό,τι δεν έχει καμιά πρακτική σημασία. Μ’ ενδιαφέρει η ζωή μόνο στις παράλογες εκφάνσεις της. Άλλωστε πιστεύω ότι «ταξίδι είναι ό,τι δεν πλασάρεται σαν ταξίδι»…
Κάποιες φωτογραφίες από νεκροταφεία πλοίων σε βιβλία που ‘χα διαβάσει στο παρελθόν, μου δίνουν φλασιά και «κόβω» ανατολικά προς Port Sudan. Φτάνω πτώμα το βράδυ. Βγαίνω να ψάξω για μπύρα κι πέφτω σ΄ένα παλιομάγαζο με ξέμπαρκους ναυτικούς σε μια χαμουρεμένη τεμπελιά, χασισέμπορους, λαθρέμπορους και έναν απόγονο δουλέμπορου που προσπαθούσε να πουλήσει σε μια τιμή …ανθρωπιάς άγουρες μικρές για μια ώρα, προκειμένου να ψωνίσει τρόφιμα και βαμβακερά barbadense να ντύσει τις τρείς συζύγους του!
Μπορεί σε παρόμοια κωλομάγαζα σε άλλες χώρες της Αφρικής να συναντάς βλέμματα γεμάτα κοράνι και φόνο, στο Σουδάν όμως οι άνθρωποι είναι απίστευτα φιλικοί και φιλόξενοι! Μετά από τέσσερις white bull lager, αφού διαβεβαίωσα τον …οικογενειάρχη σωματέμπορα, ότι δεν είμαι σε θέση να βρώ ούτε την κλειδαρότρυπα της πόρτας του δωματίου μου, διέκρινα μια στάση ελεγχόμενης παραίτησης κι απογοήτευσης και χαμόγελο ανθρώπου όταν επιχειρεί να λαδώσει προϊστάμενο πολεοδομίας… Με καληνύχτησε αφού ήπιαμε ιεροκρυφίως ένα ποτήρι ντόπιο (παράνομο) araqi -κερασμένο- μετά πολλαπλών προπόσεων «Fe Sehetak» (cheers)… και ξαναδώστου «Fe Sehetak»…δίνοντάς μου σε ένα τσαλακωμένο -αλά χωριάτα- χαρτονάκι το τηλέφωνό του.
.
Το άλλο πρωί, επιστρέφοντας στο Suakin, ρώτησα σε μια μάντρα με παλιοσίδερα που θα βρώ εγκαταλειμμένα πλοία. Πάντα αγαπούσα τα ναυάγια, είναι οι ματαιοδοξίες μου. Ο μαντράς με περιεργάστηκε με βλέμμα ελάσσονος επιληψίας όταν προσπάθησα να του εξηγήσω …πόσο με μάγευε ο πένθιμος παφλασμός των κυμάτων μέσα στο σκουριασμένο κουφάρι, η παλίρροια να γεμίζει και ν’ αδειάζει αυτά τα κάστρα από λαμαρίνα, δημιουργώντας μια παράξενη σύνθεση ρόγχων, σφυριγμάτων και θορύβων πιτσιλίσματος. Πιάνοντας με αγκαζέ με την στοργική ανοχή που δείχνουν σε κάποιον που πάσχει από πρόωρη γεροντική άνοια, ο μαντράς μ’ αποχαιρέτησε δίνοντάς μου τις κατάλληλες οδηγίες για την τοποθεσία, όπου βρίσκονταν τρία σαπισμένα κουφάρια.
Ήπια έναν καραβίσιο, μαγεμένος απ’ το απόκοσμο θέαμα, κάνοντας τη σκέψη ότι δεν υπάρχουν θλιμμένα τοπία αλλά δυστυχισμένοι παρατηρητές…
Γυρνάω τη μίζα και ξεκινώ φουλ για Wadi Halfa. Πριν κάνω 10 μέτρα χτυπάει το κινητό… Σταματάω. Είναι ο Hassan Al Senussi συνταξιούχος γιατρός, ανηψιός του τέως βασιλιά της Λιβύης Ιντρίς και εγγονός του Muhammad al-Abid as-Senussi συμπολεμιστή του Omar Mukhtar (Λιοντάρι της Ερήμου) που έκαναν …spezzatino alla cacciatora με τις χατζάρες τους Ιταλούς στη Λυβική Σαχάρα. Τρελή ιστορία…
.
Πριν 15 μέρες έπινα τσάι στο καφέ Φαρούκ στην Αλεξάνδρεια και με πλησιάζει ένας κελεμπιοφόρος με πονηρά μάτια που γυάλιζαν σαν τους τυχοδιώκτες πιστολέρο που αναζητούν σεντούκια χρυσού σε παλιές ταινίες γουέστερν και ρωτάει από που έρχομαι. Του λέω Σαλονί και μΕ πετάει: «Τι κάνεις ρε κουμπάρε?»
Σπουδές Αμέρικα, Γαλλία και ένα χρόνο στην …Ερωτική Πόλη, 40+ χρόνια πριν… Με κοιτάζει αυστηρά και ρίχνει τον δράκο …»Θα μου βρεις μια Μαρία που είμασταν πολύ ερωτευμένοι, είχε φούρνο πίσω από την Καμάρα κι από μένα ό,τι θέλεις …αφήνοντας υπονοούμενα -αν «έπιασα» καλά τα Γαλλικά του- για κάτι σέξι αεροσυνοδούς της Air Libya με χειροπέδες κλπ κλπ» Έτσι είναι! Κάθε άνδρας, μόλις καβατζάρει τα 60 και πάει για …restart, ψάχνει εναγωνίως μια Μαρία που πάντα θε έπρεπε να τον περιμένει, ανάλλαγη απ’ τα χρόνια, πάντα τρυφερή, νέα και …αγνή. Το βλακώδες υποδυνείδητο του ανδρός!
Σε μιά εποχή που η απόκτηση της Λιβυκής βίζας απομακρύνονταν σαν αντικατοπτρισμός μιας εξάδας παγωμένων Smithwick’s στη Σαχάρα, ο Hassan με δυό τηλέφωνα από το κινητό του στην Λιβυκή Πρεσβεία και μισό μπουκάλι παλαιωμένου καταπραϋντικού υγρού των αποστακτηρίων της Glenfiddich, αγορασμένο σε μαύρη σακούλα από το Drinkies, μου πρόσφερε σε χρόνο dt μια βίζα πολλαπλών εισόδων για έξι μήνες. Φεύγοντας μου άφησε κι ένα τσαλακωμένο «Al Ahram Hebdo», λέγοντας: Βάλε μέσα ένα 100ευρο και δώστο αύριο στον mr Al-Abgari…
O Hassan φαγώθηκε να κάνουμε και δουλειές με εισαγωγές αυτοκινήτων, φορτηγών και λοιπών ανταλλακτικών με πολύ χρήμα και προστάντζες δεκάδων χιλιάδων ευρώ. «Ο Καντάφι ανοίγει την αγορά και πριμοδοτεί με 30.000 ευρώ κάθε Λιβυκή εταιρεία με συνεταίρο κάτοικο ΕΕ. Λοιπόν Μπαζίλ, ανάβαλλε προς το παρόν τα σχέδια για το Νόμπελ κι έλα στη Λιβύη να χεστείς στο χρήμα… «
Του κλείνω το τηλέφωνο γιατί η χρέωση κάθε λεπτού ομιλίας από τη Vodafon αντιστοιχούσε με κονδύλιο ανακαίνισης του Taj Mahal!
Αργά τ’ απόγευμα σταματώ έξω από την πόλη Berber κοντά στη συμβολή του ποταμού Ατμπάρα και του Νείλου…
Το ταξίδι συνεχίζεται…
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 
Σχολιάστε