H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Αταξινόμητοι ρόμβοι και Όνειρα απραγματοποίητα (οι Κόλακες χώρια)
Posted by vnottas στο 25 Ιουλίου, 2020
Τρία πρόσφατα ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου
(Μου τα έστειλε ο Νίκος πριν φύγει για τη Μάνη)
ΓΕΩΜΕΤΡΙΚΟ
Καλοκαιρινό απόγευμα
που με την αδιευκρίνιστη συννεφιά του
νοσταλγίας μικρούς κύκλους
γεμίζει τις ώρες της μοναξιάς
και σαν κύμα παλινδρομικό μέσα μου
πάει και φέρνει
όλα όσα πέρασαν και φύγαν
με την οσμή τους να πλανιέται
χωρίς προφυλάξεις ένα γύρω
και την εικόνα των ματωμένων γονάτων μου
να δείχνει από πού πέρασε η τέρψη
των θεών η απαράμιλλη αυθαιρεσία.
Ανυπομονώ να ταξινομήσω τους ρόμβους
των κατασταλαγμένων μου απόψεων
και να διεκδικήσω πεισματικά
ό,τι πάντα ήταν δικό μου: την τελείωση.
Πλάι μου κόλουροι κώνοι ελπίδας
και πυραμίδες ανώφελων μυστικών
ισχύουν και καθοδηγούν σταθερά
μια πορεία ελλειπτική, τελέσφορη όμως
που γνώση και ομορφιά συμβαδίζουν
και ζητούν το απόσταγμα της ηδονής
το θεμέλιο αυτού του ανυπεράσπιστου κόσμου.
Κι εκεί που μέσα σε μουσικές εκκωφαντικές
και σιωπές αινιγματικής ευκρίνειας
αναμοχλεύεται ο λόγος ύπαρξης
έφιππος εγώ διασχίζω τη φθορά
σα να επείγομαι
ν’ αποκρύψω την αλήθεια
με την επάρκεια ταχυδακτυλουργού.
Όμως είναι πια κατάδηλο
ότι ανάμεσα σε κύκλους, ρόμβους
κόλουρους κώνους και πυραμίδες
αναζητώ με συνέπεια γεωμέτρη
το ακριβές εμβαδόν των πεπραγμένων
με εμμονή στην ευκλείδεια γεωμετρία
πάντα πιστός στο αξίωμα
ότι μεταξύ δύο σημείων
μία ευθεία άγεται.
*
ΣΤΑ ΣΚΟΤΕΙΝΑ ΔΩΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΜΟΥ
Στα σκοτεινά δωμάτια του μυαλού μου
όνειρα στοιβαγμένα, κουρελιασμένα, απραγματοποίητα
νοτισμένα στην υγρασία της πίκρας
περιμένουν να λυτρωθούν μέσα
στην πηχτή νύχτα του θανάτου.
Πολύ καιρό τώρα εξαφανισμένα
υπομένουν την υποτίμησή τους
μέσα σε αδιάλλακτες σκέψεις
σε ασυμβίβαστες συμπεριφορές
πλάι σε μουχλιασμένες επαναλήψεις
σε ενοχές επιλεγμένες, άστοχες.
Μιας ασύγγνωστης αδιαλλαξίας θύματα
κουρνιασμένα στο δάπεδο
χρησιμεύουν μόνο για στήριγμα στις αράχνες
που ξεκινούν απ’ την άκρη τους
την εξύφανση του λεπτού ιστού τους
κι απλώνουν στο σκοτάδι την παγίδα τους
για να υπηρετήσουν την καγχαστική τους έξη.
Μέσα στα σκοτεινά δωμάτια του μυαλού μου
μια ολόκληρη ζωή που πέρασε
ξεφυλλισμένη σε μνήμες λεπτομερείς
καλύπτεται αργά-αργά από τη μαυρίλα
με της ακινησίας την αδιάντροπη αποδοχή.
Εκδοχές από αν και δικαιολογητικά αλλά και όμως
πάντα υπάρχουν για να χρησιμεύσουν
τις δύσκολες στιγμές του απολογισμού
στις όποιες μεταμέλειες χάριν ολιγωρίας.
Σε κάποια δωμάτια του μυαλού μου
νυχτερίδες έχουν φτιάξει φωλιές
και αυθαίρετα κατοικούν εκεί
χωρίς να αποδέχονται τους όρους μου.
Κυριαρχούν με το πέταγμά τους
κι αισθάνονται ολοκληρωτικά νικήτριες
με την ψευδαίσθησή τους να με διαποτίζει
χωρίς να δίνουν ποτέ λόγο
για τις απρόβλεπτες πτήσεις τους
μέσα στο κενό της σκέψης μου
χωρίς να αποχωρίζονται τον αφανισμό της προσδοκίας.
Μέσα στα σκοτεινά δωμάτια του μυαλού μου
αργοπετά όμως και μια κατάλευκη πεταλούδα
που τρέμω μην και πάθει κακό
μην και πιαστεί κάποια στιγμή στο δίχτυ της αράχνης
ή μήπως και χάσει τον δρόμο στο σκοτάδι
γιατί αυτή και η λευκότητά της
είναι η μόνη μου ελπίδα
που μπορεί να φέρει έστω και λίγο αμυδρό φως
στο χάος της αβύσσου του μυαλού μου
έτσι ώστε να καταλάβω ότι κι εγώ
έχω τη θέση μου στη μαγεία του σύμπαντος
μια υποψία ζωής ακόμα, έστω και λίγο.
*
ΟΙ ΚΟΛΑΚΕΣ
Οι πιο κόλακες όλη μέρα
με αποκαλούσαν σοφό
γιατί ήθελαν να με ευχαριστήσουν
πάνσοφο με ανέβαζαν
φωτισμένο με κατέβαζαν.
Εγώ βέβαια χαμογελούσα σκεπτικός
γιατί ήξερα πολύ καλά
τι μού γινότανε κάθε στιγμή.
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 
Ανώνυμος said
πολύ ωραίες εικόνες ζωγραφίζουν αυτά τα ποιήματα…..ας πετάνε κατάλευκες πεταλούδες γύρω μας….συχνά!