Ο Οδυσσέας, ο Ορέστης, ένα ποτάμι και μια φθινοπωρινή ανθοδέσμη
Posted by vnottas στο 28 Οκτωβρίου, 2020
Τέσσερα νεότερα ποιήματα από τον Νίκο Μοσχοβάκο
ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΟΔΥΣΣΕΑ
Κατόρθωσα μεγάλα
ερωτεύθηκα πολύ
περιδινήθηκα οικτρά.
Επέστρεψα στην Ιθάκη
σκότωσα τους μνηστήρες
ξανάσμιξα με την Πηνελόπη.
Από δω και μπρος
άγνωστο μού είναι
τι παρακάτω θα συμβεί.
Ποτέ μου εξάλλου
δεν είχα πρόγραμμα.
*
ΠΟΤΑΜΙ
Αυτός ο άλλοτε χείμαρρος
που έγινε ποτάμι μέγα
χωρίζει την εκδοχή από την αλήθεια
το τίποτα από το μηδέν
το δημιούργημα από τον δημιουργό του
το συμφέρον από το ωφέλιμο
το επαρκές από το πλεονάζον
και καθορίζει τη νέα πορεία
προς την αδυσώπητη οδύνη.
Εμείς απλώς στης φθοράς το ρέμα
ανιχνεύουμε με ηττοπάθεια
την ενδεχόμενη γεωγραφική του απεικόνιση.
*
ΟΡΕΣΤΗΣ
Φουρτουνιασμένα έχεις τα μαλλιά σου
βόστρυχοι κυματίζουν μες στον ήλιο
πάνω στα χείλη ακριβή η ελιά σου
Ορέστη το χρέος σου φυλάς κειμήλιο.
Τα μάτια σου γαλανά εκστασιασμένα
σμιχτά τα φρύδια σου βλάστηση πλήρης
οι κόρες λαχταρούσανε εσένα
άρχοντες καταφθάναν με τριήρεις.
Εσύ όμως βαθειά αποφασισμένος
να πράξεις την επιβουλή της μοίρας
δεν άφηνες τη σκέψη σαν κρατήρας
σκόρπαγες την οργή σου αφηνιασμένος.
Κι ήρθε η στιγμή να δείξεις την πυγμή σου
έτσι ήθελε το γραφτό και η τιμή σου.
*
ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΑΝΘΟΔΕΣΜΗ
Στα Ζήρια όρη αντιφατικές επιλογές απροσδόκητου
καθώς συλλέγω προσεχτικά άνθη για μια εξιλεωτική ανθοδέσμη
άλλα είναι ήδη νεκρά τελειωμένα από καιρό
άλλα είναι ξερά μ’ αλλόκοτη όψη άχρωμη
άλλα είναι πάλι μαραμένα με εμφάνιση πένθιμη
και χρώματα παρατεταμένης θλίψης
κόκκινο του Οκτώβρη, κίτρινο χλωμό, λευκό πελιδνό της λύπης
μωβ της απόγνωσης, φαιό της απόπειρας
κι όλα μαζί μπουκέτο πένθους.
Με του συλλέκτη τη βαθειά προσήλωση
προσθέτω κι αφαιρώ ενίοτε, κλώνους ανθέων
με τ’ ουράνιου τόξου τη στέρεη πεποίθηση
ότι μέσα από το οδυνηρή παιχνίδι των μελαγχολικών χρωμάτων
δημιουργείται η φθινοπωρινή μου ανθοδέσμη
της φθοράς και της αισιοδοξίας.
*
Σχολιάστε