H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Στιγμιότυπα…
Posted by vnottas στο 24 Δεκεμβρίου, 2020
Το ‘χω ξαναπεί. Κάπου μέσα μας υπάρχει, ταμπουρωμένος, ο πάλαι ποτέ έφηβος και -ενίοτε – ζητάει το λόγο. Κρύβει εκπλήξεις και σε κάθε περίπτωση πιστεύω ότι κάνει καλή συντροφιά. Έτσι, όταν ο Σπύρος(*) μου έδειξε κάποια¨σημειώματά¨ του, τού είπα δώσ’ τα μου. Θα τα επιβιβάσω στο Ιστολογοφόρο και θα τα βγάλω μια γύρα στο διαδίκτυο. Μου τα έδωσε και… Ιδού
TOIXO… TOIXO
Μέσα του Οκτώβρη αρχή εβδομάδας.
Είχε αρχίσει να σουρουπώνει και εμείς ανεβαίναμε στην Άνω Πόλη
Ακολουθούσαμε τη διαδρομή του φεγγαριού. Λίθινοι όγκοι ανάμεσα στα ανηφορικά πέτρινα σοκάκια , τοπίο σε χρόνο μετέωρο καθώς γέμιζε από τη λάμψη του χαμόγελού της.
Καθόταν δίπλα μου. Ευτυχώς που πήραμε λάθος τα σοκάκια για να γεμίζει όλο και περισσότερο από στάχυα ο δεξής μου ώμος.
Καθίσαμε σ’ ένα μικρό φοιτητικό ταβερνάκι έξω στην αυλή κάτω από έναν μικρό πλάτανο.
Την κοίταζα ίσια στα μάτια. Ένα πανέμορφο κολιέ στο λαιμό σπούδαζε την ομορφιά της.
Ερωτική στιγμή το τσούγκρισμα της ¨μαλαγουζιάς¨ με το φρέσκο μπλε της ματιάς της.
Ξάφνου σηκώθηκε αεράκι· δυο φύλλα από τον πλάτανο πέσανε για συντροφιά στο τραπέζι.
Σήκωσε τους γιακάδες και χώθηκε νωχελικά στο σακάκι της.
Φύγαμε τοίχο-τοίχο με την προσμονή του αύριο.
Έχασα συνειδητά τον δρόμο της επιστροφής για να γεμίζω στιγμές από την αύρα της.
Μια καληνύχτα σε απόσταση βλεφάρων…
και να σκεφτείς φύγαμε χωρίς να ακούσουμε την ¨Αχάριστη¨.
Γύρισα σπίτι μου. Ο σκύλος με περίμενε, όπως κάθε βράδυ, το ίδιο και η κλειστή εξώπορτα.
Την άνοιξα ψιθυρίζοντας… Γαμώ την ατυχία μου -μια φορά να μην υπάρχει κάποιος να την ανοίξει;
ΜΠΑΚΑΛΙΚΟ
Στο έμπα του Σαββάτου, όπως κάθε Σάββατο πρωί θα πάω στη λαϊκή να κάνω έναν περίπατο στα ζωντανά νεκρά πράσινα στοιβαγμένα στους πάγκους περιβόλια.
Ν’ ακούσω σε διάφορους ήχους τις φωνές των ¨μπαξεβάνηδων¨ να διαλαλούνε την πραμάτεια τους.
Μετά θα ανηφορίσω για το μικρό μπακάλικο της γειτονιάς.
Μετάβαση στον κόσμο του ονείρου μου.
Μπακάλικο ¨εδώδιμα αποικιακά ρουλέτα βουλής¨ όπως λέει και ο Σαββόπουλος.
Στριμωγμένο ανάμεσα στο σοφιστικέ βιβλιοπωλείο της Λίτσας με τα άτακτα σγουρά κόκκινα στάχυα και δύο φεγγοβολούσες θάλασσες και στο πολυεθνικό μαγαζάκι της Γιώτας, με το καλόκαρδο πλατύ χαμόγελό της.
Ελπίδα μου να μπω και να ξαναθυμηθώ τις μυρουδιές ενός ανεξερεύνητου κόσμου, να γεμίσω το καλάθι της ψυχής μου.
Να θυμηθώ τις μυρουδιές του μπακάλικου, να δω την ευωδιά της ρίγανης –σκλάβα σε ματσάκια. Τα σακιά με τα φασόλια, το ρύζι, τις φακές, τις κονσέρβες, τις καραμέλες γάλακτος που κολλούσαν στα δόντια. Τα τυριά, τις σαρδέλες, τις ρέγκες που έψηνε η μάνα μου με εφημερίδα, τις ελιές, τους μπακαλιάρους, τα παστά.
Έμμονη η σκηνική παρουσία και ¨με τη σέσουλα η καλοσύνη του μαγαζάτορα, θηλυκού ¨Ζήκου¨. Ωραία τα ¨σούπερ μάρκετ¨, αλλά ο εξαερισμός καταπνίγει τη μνήμη και αποδυναμώνει τις παλιές καλές οξύμωρες αισθήσεις.
Το μόνο που θρυμματίζει για λίγο τη σκέψη μου καθώς ανηφορίζω, είναι η καμπάνα της γειτονικής εκκλησίας, αν και σέβομαι κάθε γιορτινό ήχο που ακούω.
Αυτή είναι η Άγία καθημερινότητα του Σαββάτου, φίλοι μου, χωρίς να δηλώνω στην εφορία τίποτα παραπάνω απ’ την απλή καθημερινότητα…
Τόσο απλά…
(*) Σπύρος Τσόδουλος, καθηγητής ΑΠΘ.
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 
Στιγμιότυπα… — Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο – Oxtapus *blueAction said
[…] Στιγμιότυπα… — Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο […]
vnottas said
Αγαπητέ Οκτάποδα ευχαριστώ για τις αναδημοσιεύσεις