H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Iστορίες καραντίνας…με click away no2
Posted by vnottas στο 9 Μαΐου, 2021
Από τις περιπέτειες του Βασίλη Μεταλλινού στην Ινδία (συνέχεια)
I‘m going where the sun keeps shining
Through the pouring rain
Going where the weather suits my clothes (Harry Nilsson)
Συγκλονισμένος ακόμα από την ευριπίδεια τραγωδία πώλησης της μοτοσυκλέτας μου, αποφασίζω να φύγω το βράδυ με το τραίνο νοτιοδυτικά για χαλάρωση και διαλογισμό στις παραλίες της Kerala. Ο αγοραστής μας «πέταξε» τρικάβαλο με την μηχανή στον σιδηροδρομικό σταθμό. Χαθήκαμε μέσα στο πλήθος.
Άμα δεν κλείσεις εισιτήριο μέρες πριν, δεν το βγάζεις με τίποτα. Στο γκισέ ο ταμίας μετά την τρίτη απόπειρά μου να τον δωροδοκήσω και βλέποντας την τρομερή ουρά πίσω μου κι έναν γερμανό με φάτσα σαν μουρταδέλα να διαμαρτύρεται …άρχισε να μεταβάλλεται σε χαρακτήρα του Άλφρεντ Χίτσκοκ.
Βγήκα έξω απογοητευμένος με φρόνημα περντέ πιλάφ…
Ξαφνικά με το ένστικτο γερακιού που εντοπίζει τη λεία του, μια φιγούρα ενός μαυριδερού εκτοπλάσματος, με πονηρά μάτια και χαμόγελο σεσημασμένου παιδεραστή με τραβάει έξω απ’ τον σταθμό και με οδηγεί σ’ ένα μαγαζί με κάτι ταμπελάρες GOVT OF INDIA ministry of tourism, διαβεβαιώνοντάς με ότι το εισιτήριό μου θα βγεί γρήγορα, εύκολα κι απλά σαν διαφημιστικό τραπεζοδανείου.
Το μαγαζί βρωμούσε απάτη… Η σχέση του με το Υπουργείο Τουρισμού φάνταζε λιγότερο πειστική κι από τις νομιμοφανείς επιχειρήσεις του μαφιόζου Λάκι Λουτσιάνο…
Μπήκα στην αίθουσα γεμάτος διορατικά ερωτήματα ενώ ήδη αισθανόμουν το πορτοφόλι μου να σπαρταράει σαν παλαμίδα πιασμένη στ’ αγκίστρι.
Το θαύμα έγινε -πάντα με το κάτι τις παραπάνω- θυμίζοντάς μου παρόμοια θαύματα σε πολεοδομικά γραφεία μικρής νοτιοβαλκανικής χώρας. Το εισιτήριο τυπώνονταν αργά και βασανιστικά στο μηχάνημα ενώ ένας τύπος σαν νυφίτσα στο γραφείο μασουλούσε τηγανιτά βατραχοπόδαρα από ένα χάρτινο πιάτο.
Σε μιάμιση ώρα βρισκόμουν σ’ ένα ανοιχτό κουπέ, με αριθμημένη θέση. Είχε πάει 5.30′ και τα χρώματα στον Ινδικό ουρανό μοιάζανε μ’ αυτά που βάζανε οι σκηνοθέτες στις παλιές ταινίες technicolor του 1930.
Με καθυστέρηση 5 ωρών το τραίνο ξεκίνησε πίτα στον κόσμο. Στον διάδρομο όπου ήταν κρεμασμένο ένα κάδρο του Γκάντι γίνονταν χαμός. Οι περισσότεροι επιβάτες στο βαγόνι ήταν sabarivala προσκυνητές που τραγουδούσαν κάτι αργόσυρτες ψαλμοδίες, γυναίκες με βραχιόλια, χάντρες περιδέραια, σκουλαρίκια, καρφιά μύτης σ’ ένα όργιο χρωμάτων ενώ σχεδόν όλοι οι άντρες φορούσαν χρωματιστά τουρμπάνια και τα παραδοσιακά dhoti kurta.
Πιτσιρικάδες με τεράστιους δίσκους στο κεφάλι πηγαινοέρχονταν στο διάδρομο πουλώντας bajji και pakora, ενώ κάποιοι πλανόδιοι μουσικοί με κάτι περίεργα έγχορδα στιλ βίνα, έφευγαν απογοητευμένοι για άλλα βαγόνια.
Απέναντί μου είχα ένα ζευγάρι μεσήλικων Αμερικανών, μπαϊλντισμένων μετά από 48ωρο ταξίδι ερχόμενοι απ’ το Μαντράς, με την γυναίκα να παρακολουθεί ένα ποντίκι στο πάτωμα και τον βλοσυρό μουσάτο άντρα -φτυστός Αβραάμ Λινκολν- με έκφραση πόνου σαν να τον πυροβόλησε ο Τζων Μπουθ, να παρακολουθεί τον διπλανό του, που φορούσε ακουστικά στ’ αυτιά, διάβαζε τους στίχους από το κινητό και τραγουδούσε χαμηλόφωνα και παράφωνα καραόκε στη διάλεκτο μαλαγιαλάμ…
Κατά τις 1.30′ το πρωί ησύχασαν κάπως τα πράγματα, ο Ινδός σταμάτησε το καραόκε και μ’ έπιασε κουβέντα. Το βαγόνι κουνούσε ρυθμικά νανουρίζοντάς με …ενώ άκουγα τον τύπο να μου συστήνει χαμηλόφωνα να επισκεφτώ στο Θιρουβανανθαπούραμ κάτι γνωστές του ντόπιες με στριπτηζοειδή ονόματα που σου κάνουν αγιουρβεδικές μαλάξεις, εξισορροπώντας την ενέργειά σου και αφυπνίζοντας το DNA, μέσα σε ατμούς με αναθυμιάσεις θειαφιού, ικανές ν’ αναπτερώσουν τις ελπίδες για απαντήσεις στα πιό βαθιά ερωτήματα της ανθρώπινης ύπαρξης…
Μου ‘ρχεται στο μυαλό το σλόγκαν του Ινδικού Υπουργείου Τουρισμού «incredible India» μαζί με τις τελευταίες εικόνες… Τα μάτια μου άρχισαν να βαραίνουν… Ο Αβραάμ Λίνκολν απέναντί μου ροχαλίζει, η γυναίκα του έχει γύρει στο ώμο του, σιγά-σιγά οι επιβάτες στο βαγόνι μοιάζουν με χειμερινούς ενοίκους του Αρκτούρου …ενώ ο Γκάντι προσπαθεί να γελάσει αλλά επειδή είναι κάδρο δεν τα καταφέρνει…
Το ταξίδι συνεχίζεται…
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 
Ανώνυμος said
Εξαιρετική, αυτοσαρκαστική η αφήγηση…