Της θλίψεως υπεριπταμένης…
Posted by vnottas στο 2 Σεπτεμβρίου, 2021
Καθώς η θλίψη υπερίπταται, θα ενδώσει -άραγε- ο ποιητής στο φιλοσοφείν ή με κρυφό χαμόγελο θα της κλείσει το μάτι;
Τρία ποιήματα του Λευτέρη Μυλωνά
ΦΤΕΡΩΤΗ ΘΛΙΨΗ
Πού να τόξερα
Πως με ποιητή
Είχα να κάνω
Ροδοσταμιές να φύτευα
Άφθονο ροδόσταμο
Σε χέρια ντελικάτα
Ακούραστα ν’ αποθέτω
Να ξεδιψούν
Πετροχελίδονα
Τριγόνια
Συκοφάγοι
Την ομορφιά να τραγουδούν
Που αναγκαστικά
Αφήνουν …
*
ΠΟΙΗΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΕΙΝ
Ολόρθος να ψάχνει, τα συρτάρια
της ψυχής του
άγρυπνος, όνειρο να μην τον
πλησιάζει
τη γαζία να βλέπει ανθισμένη
κι εκείνος με τους στίχους του
να καταδικάζει
τις κοινωνικές απρέπειες
μικρές και μεγάλες.
Ν’ ακούει του κότσυφα το
κάλεσμα
στην, από τόσες, διαλεχτή του
κι εκείνος με περισσή προσήλωση
να γράφει
για τα τόσα δέοντα
που δικοί, του κληροδότησαν
κι’ έναν αιχμάλωτο το κάμαν.
Ούτε για τις πλεξούδες των
κυμάτων
που, στα μάτια του μπροστά
ασπρίσαν
πρόλαβε το παραμικρό να γράψει.
Εκείνος δεν το αντιλήφθηκε
πώς κύλησε ο χρόνος•
τα βραβεία στον τοίχο στόλιζε
κατά έτος.
Σκέφτηκε πίσω τον χρόνο
να γυρίσει
όλα αυτά της φύσης για
να γράψει
μα τον εμπόδισε η σκέψη
πως θάπρεπε και τη σειρά
των βραβείων του ν’ αλλάξει.
ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΜΑΤΙΟΥ
Πόσο με το ψέμα σου
όσο το μεγάλωνες
Τόσο με την αλήθεια
πλησίαζε να μοιάζει
αξεχώριστα
στο τέλος νάναι
Μέχρι και το δάγκωμα
φιλί να τάζει
Κρυφό χαμόγελο
πίσω από κουρτίνα
Ως κι ο θάνατος
Πικραμύγδαλο στο στόμα
λικέρ
που έσταξε στο χώμα…
ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΜΑΝΩΛΑΣ
Σχολιάστε