H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Επιστροφή στον Χειμώνα
Posted by vnottas στο 10 Νοεμβρίου, 2021
Ξαναρχίζω τις αναρτήσεις με στίχους ¨αποκαλυπτικούς σε πρώτο πρόσωπο¨ καθώς και άλλους αφιερωμένους σε μια ¨κατά φαντασίαν πόρνη¨ που απαρτίζουν δύο ακόμη ποιήματα τού Νίκου Μοσχοβάκου
ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ
Πριν γεννηθώ ήμουν ένα ευτυχισμένο τίποτα
και πιο παλιά ένα ευοίωνο μηδέν.
Μέχρι που βυζαίνοντας με βουλιμία
της μάνας μου το πανάκριβο γάλα
ανακάλυψα του ήλιου το φωτεινό πρόσωπο
της θάλασσας το αδιαπραγμάτευτο γαλάζιο
των βράχων την ακατανίκητη κόψη
την ανεξαγόραστη οσμή των λουλουδιών
των άστρων και της πανσελήνου τους δρόμους
των υδάτων την δροσερή ευφωνία
των βουνών την απάτητη αυτοπεποίθηση
του έρωτα τα στενόμακρα σοκάκια
κι ακόμα των σιωπηλών ονείρων τα χρώματα.
Πλανήθηκα μες των θεών τις δοξασίες
και των ανθρώπων τις ατέλειωτες παλινωδίες
δροσίστηκα των πλατανιών τον ίσκιο
και στις υποσχέσεις των αινιγματικών σύννεφων
ακούμπησα παρήγορα στο μαύρο της νύχτας
ξεχάστηκα κυνηγώντας περισσότερη άνοιξη
παράτολμος στους γκρεμούς της αλήθειας σκαρφάλωσα
υμνώντας τη γενναιοδωρία του λυκόφωτος.
Μέσα στ’ ασημοπράσινα φύλλα της ελιάς
αναζήτησα απομεσήμερα φρόνησης κι ελέγχου
την οδύνη του κεκανονισμένου ταξιδιού
και των χρησμών με φόβισε το μειδίαμα
ακατάπαυστα γράφοντας την ελεγεία της ζωής.
Έτσι έμαθα με την αδιαλλαξία της υπέρβασης
ότι μετά θάνατο ασυζητητί θα καταλήξω
ένα απονενοημένο τίποτα μεγεθυμένο
σε διαστάσεις τερατώδους μηδενός
χωρίς μνήμη και χωρίς προορισμό
στου σύμπαντος τη νηφαλιότητα.
ΚΑΤΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΠΟΡΝΗ
Άλλοτε είχε κατατομή Ταναγραίας
χείλη σαρκώδη προτεταμένα
ρόδινες παρειές μονίμως με χαμόγελο
και μάτια κατάμαυρα αβυσσαλέα αινιγματικά.
Πάλαι ποτέ φανατική κόρη της Αρτέμιδος
που μεταπήδησε ιέρεια της Αφροδίτης
και μάλιστα μυσταγωγός με πληρωμή.
Σήμερα τη συναντά κανείς τις νυχτερινές ώρες
Ευριπίδου και Αθηνάς γωνία
ώριμη πλέον, γραία παρηκμασμένη
με άσπρα μαλλιά και πρόσωπο
χιλιορυτιδωμένο, άγονο, αφτιασίδωτο
μόνο κραγιόν στ’ άλλοτε χείλη της
να προσποιείται, αναμένουσα δήθεν
τους πελάτες, ανάμεσα σε φαντάρους
κι αλλοδαπούς μετανάστες
προκειμένου να διαπραγματευτεί
μια συνεύρεση, ποτέ την τελευταία
του τυφλού πάθους της έρμαιο
και της ασίγαστης φαντασίας της δέσμια.
Ενίοτε μάλιστα αναρωτιέται μονολογούσα
πως κατάντησες έτσι Αλεξάνδρα
ή έστω Αλέκα ή Λέλα
ξακουστή εσύ κάποτε
μια κατά φαντασία πόρνη;
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 
Σχολιάστε