H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Οι (δυσμενείς) οιωνοί ενός έρωτα
Posted by vnottas στο 13 Δεκεμβρίου, 2021
Της δυστυχίας τα πουλιά
Πετούνε σύριζα στο χώμα
Μας λένε ¨όχι¨ αφού το ¨ναι¨
Δεν το ’χουν μάθει ακόμα
Μα ό,τι κι αν λέει η λογική
Κι ό,τι κι αν λένε τα πουλιά
Θέλω να ‘μαι μαζί σου αφού
Εγώ δεν μου ανήκω πια
Της Ειμαρμένης οι οιωνοί
Κοντά σου είν’ λόγοι κενοί
Όρους δεν βάζω, ένα ποθώ:
Σε σένα να παραδοθώ
Μα όσο οι μπόρες, δυνατές
Τα φυλλοκάρδια πολιορκούν
Τόσο του έρωτα οι στιγμές
Πάθος και πόθο θα ξυπνούν
Ας λάμπει μεσ’ τα μάτια σου
Φως έρωτα κι επιθυμίας
Κι ας πάρει ο αέρας τα φτερά
Των άγγελων της δυστυχίας
Μια ακόμη προσπάθεια απόδοσης στα ελληνικά ενός φάντο: αυτή την φορά πρόκειται για στίχους του ποιητή David Mourão-Ferreira (1927-1996) μελοποιημένους από Alain Oulman (1928-1990).
Ακολουθούν:
α). Το τραγούδι Aves agoirentas από τον Camané
β) Μια ανάγνωση της απόδοσης στα ελληνικά
γ) Το κείμενο στα πορτογαλικά
δ) Μια διαδικτυακή μετάφραση στα γαλλικά
ε) ¨Τα πουλιά της δυστυχίας¨ του Διονύση Σαββόπουλου.
*
*
Andam aves agoirentas,
Quase a rasarem o chão.
Nunca dizendo que sim,
Dizendo sempre que não.
Mas não tenho mão em mim.
Que importa a voz da razão?
E vou sempre ter contigo
Por mais que digam que não.
Os presságios do destino,
Ao pé de ti nada são.
Rendição sem condições,
Eis a minha rendição!
Mais febris e mais violentas
São as horas da paixão
Quanto maiores as tormentas
Que andarem no coração.
Nos teus olhos há clarões,
Da luz que os desejos dão.
E das aves agoirentas,
Ficam penas pelo chão.
***
Des oiseaux de mauvais augure
Volent presque à ras de terre.
Jamais ils ne disent oui,
ls ne savent dire que non.
Mais je ne m’appartiens plus,
Qu’importe la voix de la raison ?
Quoi que disent ces oiseaux,
Je veux être avec toi.
Les augures du destin
Sont lettre morte auprès de toi.
J’abdique sans condition,
Voici ma capitulation !
Plus fortes sont les tempêtes
Qui assaillent le cœur
Et plus les heures de l’amour
Vibrent de fièvre et d’ardeur.
Dans tes yeux brillent ces éclats
De lumière que donne le désir
— Et des oiseaux de mauvais augure,
Voici les plumes répandues sur le sol !
***
Διονύσης Σαββόπουλος:
Ξέρω κάτι πουλιά
μαύρα πουλιά πουλιά πικρά
πουλιά της δυστυχίας
Ζουν σε χώρα συμφορά,
όπου αρρώστια κυβερνά
το αίμα και τη στάχτη
Κι όταν στην πόλη κατεβεί το βράδυ,
κι αρχίζει ατέλειωτη η γρια βροχή,
φτάνουν στην πόλη τα πουλιά
στις στέγες στα παράθυρα
κι όνειρα ανθρώπων κλέβουν
Τελειώνει όμως η βραδιά
σκούζουν και κλαίνε τα πουλιά
γυρνούν στην εξορία
Και η βροχή καλή γιαγιά
καλλιεργεί ψιχαλιστά
τα ίδια παραμύθια
Ό,τι καλό κι αν μου χαρίσετε
εγώ θα φύγω πάλι
γιατί αγαπώ κάτι πουλιά,
μαύρα πουλιά πουλιά πικρά,
πουλιά της δυστυχίας.
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 
Σχολιάστε