Ποιήματα: Διαφωνίες, Πηνελόπες, Έρωτες και Προδοσίες…
Posted by vnottas στο 15 Δεκεμβρίου, 2022
Τέσσερα ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου.
Στο πρώτο μιλάει για την ενύπνια διευθέτηση μιας διαφωνίας. Η αντιπαράθεση, καταπώς φαίνεται, είναι παλιά και αφορά έναν γνωστό αμφισβητία και αμφισβητούμενο: τον Ιουλιανό. Έτερος των διαφωνούντων (και νυχτερινός επισκέπτης): ο Αλεξανδρινός.
Στο δεύτερο ποίημα ο Οδυσσέας έχει ξαναφύγει και μια Πηνελόπη υφαίνει και νοσταλγεί: αυτήν τη φορά τους μνηστήρες.
Το τρίτο είναι ερωτικό.»Μην κοκκινίζεις, επιμένω, ας αντισταθούμε στον αφανισμό.»
Το τέταρτο μιλάει για προδοσία.
ΔΕΝ ΔΙΑΦΩΝΟΥΜΕ ΠΙΑ
Χτες αργά τη νύχτα
επιτέλους με επισκέφθηκες Αλεξανδρινέ
ήρθες την ώρα που κοιμόμουν
άνοιξες την πόρτα του ονείρου μου
και μπήκες με αργό βήμα.
Φορούσες ένα παλιό σακάκι
είχες ένα βαρύ πικρόχολο χαμόγελο
και πίσω απ’ τα θαμπά γυαλιά σου
ένα κατασταλαγμένο βλέμμα.
Μού μιλούσες χαμηλόφωνα
και παραδέχθηκες ότι κατά κάποιο τρόπο
είχες κατάφορα αδικήσει τον Ιουλιανό.
Σφύριζες μάλιστα έναν σκοπό
της εποχής των Πτολεμαίων
και προσπαθούσες να του βάλεις λόγια.
Εγώ ξεχάστηκα στον ύπνο μου
ανέμελος και βέβαιος
πώς δεν διαφωνούμε πια.
ΝΟΣΤΑΛΓΗΣΕ ΤΟΥΣ ΜΝΗΣΤΗΡΕΣ
Κάθισε μπροστά στον αργαλειό
κι άρχισε νωχελικά να υφαίνει
με κινήσεις μηχανικές, δεδομένες.
Είχε ένα αινιγματικό χαμόγελο
μια ματιά άρρυθμη, εκκρεμότητας
μ’ ένα ύφος νεφοσκεπές.
Στο μυαλό της είχε τη Μάουνα Λόα
και παράλληλα την Ατακάμα
ενώ ήξερε ότι δεν περιμένει κανέναν πια
αφού ο Οδυσσέας είχε ξαναφύγει.
Της ήταν περιττό να λύνει γρίφους
ούτε ήθελε να μοιάσει της Πυθίας
συνέχισε λοιπόν να υφαίνει
προσεκτικά χωρίς κόμπους κι αστοχίες
συμπλήρωνε της πλήξης της
την γκριζόμαυρη μονοτονία.
Στο βάθος του μυαλού της σαν άλλη Πηνελόπη
νοστάλγησε την εποχή των μνηστήρων.
ΕΡΩΤΙΚΟ
Μην κοκκινίζεις
όταν σμίγουν τα βλέμματά μας
κι εγώ το ίδιο φλέγομαι
αλλά δεν το δείχνω
μην κοκκινίζεις λοιπόν.
Δεν είναι ντροπή
να διαιωνίσουμε το είδος μας
ο έρωτας δεν είναι ντροπή.
Μην κοκκινίζεις επιμένω
ας αντισταθούμε στον αφανισμό.
ΑΦΟΥ ΛΑΛΗΣΕΙ Ο ΑΛΕΚΤΩΡ ΤΡΙΣ
Άφρονα γιατί επιμένεις;
τον ρωτώ μα εκείνος σιωπά.
Γνωρίζω καλά ότι θα καταδώσει
ξέρω τις ροπές και τον χαρακτήρα του
έχω μάθει να προβλέπω
και ν’ αναμένω την επαλήθευση.
Εκείνος σταθερά προχωρεί
αν κι έχει στον νου του
ότι ο δρόμος αυτός είναι αδιέξοδο
ότι αποδοκιμάζεται απ’ όλους.
Ισχυρίζεται μάλιστα μ’ εμμονή
πως ότι πράττει το κάνει
για ν’ αποδείξει τελεσίδικα
ότι δεν είναι άφρων όπως τον αποκαλούν
αλλά ο μέσος έμφρων άνθρωπος
ο καθημερινός βιοπαλαιστής
ο καταδότης των οικείων του.
Τους αρνήθηκε για πάντα
αφού λάλησε τρις ο αλέκτωρ
για να είναι σίγουρος για την έκβαση.
Σχολιάστε