(συνεχίζεται)

Ιανουάριος ’19. Εικόνες. Λευκές εκ των πραγμάτων. Χιόνι  πολύ στην Άνω Πόλη, στη Θεσσαλονίκη και τα πέριξ.

…και μια παλιότερη φωτογραφία επεξεργασμένη με «Gimp».

Φωτογραφίες (ως επί το πλείστον) εκ των ένδον (έξω κάνει κρύο, γλυστράει, αλλά είναι εξωπραγματικά όμορφα), παρμένες από το σύνηθες σημείο στην Πάνω Πόλη.

Πανοραμική προς τον (θολό) θαλασσινό ορίζοντα

Η επιλεγόμενη και Χουχού βέσπα ποζάρει  στην κορυφή της σκάλας αναμένοντας θερμότερες μέρες…

και επιδεικνύοντας τα καπούλια της…

Ο επιλεγόμενος και Χοντρόης που τα έβγαλε (αξιοπρεπώς) πέρα με καναδυό μπλοκαρίσματα και κάμποσα γλιστρήματα στην ξασπρισμένη ανηφόρα της Δημητρίου (πολιορκητού). Τελικά άραξε (ανακουφισμένος) κι αυτός…

Κατά τα άλλα, φυτά και κάστρα επικαλυμμένα…

Από την κάτω μεριά η μεν Πάπια αδιαφορεί και δεν το κουνάει, ενώ η νερατζιά επιζεί αναπολώντας την Άνοιξη.

(Σήμερα το πρωί πρόλαβα το φεγγαράκι πριν βουτήξει στον Θερμαϊκό)

Δεν ξέρω αν αυτές τις μέρες ο ουρανός της Θεσσαλονίκης έχει κέφια ή το παίζει, κι εκεί που πάει να κατεβάσει κανα καρεκλοπόδαρο, αλλάζει διάθεση και αρχίζει να διασκεδάζει με τις μπογιές του, κι εγώ να τον κυνηγάω με την μικρή μηχανή, να μη χάσω καμιά πόζα αξιομνημόνευτη, τελεία.

(Μεγέθυνση με κλικ πάνω στην εικόνα)

Φωτογραφίες (Θάνος) από την τελευταία παράσταση (μονόλογοι γυναικών) της Θεατρικής Ομάδας Πυλαίας (μικρή μεγέθυνση με κλικ πάνω στις εικόνες).

Κυριακή 26 του Γενάρη.  10:30 το πρωί. Το ’χει στρώσει. Όχι οριστικά, το σκέπτεται. Ρίχνει ακόμη. Είναι δυο τρεις ώρες που χιονίζει στην Πάνω Πόλη. Φωτογραφίζω τριγύρω απ’ το σπίτι. Πάω να δω τι κάνει η Νερατζιά που έχω σ’ ένα βαρέλι στην αυλή εδώ και μερικά χρόνια. Άλλοτε φουντώνει, άλλοτε μαραζώνει. Αντέχει. Η λεμονιά έχει τρία λεμονάκια…

(*) Μικρή μεγέθυνση με κλικ πάνω στην εικόνα

Προχτές Δευτέρα 16 του Σεπτέμβρη του 13, μετά τη μεσημεριανή βροχή. Ηλιοβασίλεμα στην παλιά παραλία. (Μικρή μεγέθυνση με κλικ πάνω στην εικόνα)

…κι εκεί, που λέτε, που έψαχνα αφηγηματική μουσική για να πλαισιώσω κάποιες αναρτήσεις μου, πέφτω πάνω στον (συμπαθή) παρακάτω τύπο. Να ένας,  λέω, που τη μουσική, πέρα από κάθε αμφισβήτηση, τη νιώθει!!!

Απολαύστε τον, βυσματωμένο σε Παγκανίνι (για βιολί και φάτσα)

Δεν έχει πλοία στην παραλία, μήτε κατάρτια μήτε φουγάρα, μόνο στ’ αλάργα, χοντρά καράβια είναι αραγμένα, δω – κει σπαρμένα, που αδιαφορούνε, πέρα κοιτούνε, ώσπου να αδειάσουν, να ξαλαφρώσουν, να ξαναφορτώσουν κι απέ να στρίψουν, να ξαναφύγουν.

Ως αρχιτέκτονας (που υπήρξα) μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι για να αναδείξεις ένα κατασκεύασμα, που κρίνεις ότι αξίζει τον κόπο, καλό είναι να αφήσεις τριγύρω του χώρο ακατασκεύαστο, άδειο, κενό. Ο κενός χώρος δημιουργεί την αίσθηση της αναμονής, αν όχι της έλλειψης, κι έτσι η κατασκευή θα γίνει εκ προοιμίου επιθυμητή και (ενδεχομένως) καλοδεχούμενη. Πρόκειται κατά βάση για μια στοιχειώδη εφαρμογή της Αρχής των Αντιθέτων που έλκονται, αλληλοσυμπληρώνονται και αλληλοϋποστηρίζονται.

Ζώντας για μεγάλο κομμάτι τις ζωής μου σε μια όμορφη χώρα με κακάσχημο αστικό τοπίο, φτιαγμένο από αρχιτέκτονες και πολιτικούς μηχανικούς στην υπηρεσία κακόγουστων, χωροφάγων εργολάβων και εσκεμμένα αλλήθωρων πολεοδομικών ελεγκτικών μηχανισμών (τοπίο που δύσκολα θα γινόταν αντιληπτό ως αισθητικά υποφερτό, ακόμη και εάν δημιουργούσε κανείς γύρω του σαχαροειδείς ερήμους), άρχισα να αναζητώ αντίδοτα. Αντιόξινα κατά του αισθητικού έλκους των αστικών διαδρομών.

Σημειώστε ότι δεν ανήκω στους βαρεμένους με την Αισθητική, ούτε σε εκείνους που υποστηρίζουν (έμπλεοι κρυφών ενοχών) ότι οι επικλήσεις σε κάποια ανώτερη και δυσπροσδιόριστη Αισθητική μπορεί να υποκαταστήσει τους κανόνες κοινωνικής συμβίωσης που αποκαλούνται κοινώς Ηθική. Αντίθετα πιστεύω ότι η όποια Αισθητική είναι γεμάτη σαφείς ή υποδηλούμενες πληροφορίες και μηνύματα σχετικά με την ακμή ή την παρακμή, την αποτελεσματικότητα ή την χαλαρότητα της ισχύουσας Ηθικής.
Που πάει να πει ότι δεν αντιδρώ στην αστική ασχήμια γιατί αυτή προσβάλει κάποιες ¨ιερές¨ και ¨απαραβίαστες¨ αρχές περί ωραίου, αλλά γιατί με παραπέμπει σε σκηνές με σικέ διαγωνισμούς, λεηλασίες του δημόσιου χρήματος, φθορά του δημόσιου αισθήματος περί δικαιοσύνης, νταηλίκι, ωχ αδελφισμό, σήψη και αδιαφορία.
Και δεν θα είναι για να κομίσω γλαύκα στην Αθήνα, αν πω πως η απάντηση σε όλα αυτά, έχει να κάνει με την παιδεία, τη συνειδητοποίηση, το πολιτικό κουράγιο και την πολιτική δράση. Καί, θα πρόσθετα, με την αισιοδοξία που η σημερινή Αισθητική καταπνίγει και θάβει. Αισιοδοξία αναγκαία για να πιστέψει κανείς ότι οι απαντήσεις κάποτε, αργά ή γρήγορα, θα δοθούν.

Όμως μέχρι τότε; Μέχρις ότου όλα αυτά τα ωραία και χρήσιμα αναβιώσουν;
Σκέφτηκα, μέχρι τότε, να προσπαθήσω να διατηρήσω κάποια ψήγματα ελπίδας, που ίσως βλαστήσουν δράση και, περπατώντας ανάμεσα στην ασκήμια των δρόμων, των πεζοδρομίων, των πολυκατοικιών και των (περισσότερων) νεότερων μνημείων, να μη το βάλω κάτω. Να το στρέψω πάνω.
Θέλω να πω, ότι το ανίσχυρο και ταλαιπωρημένο βλέμμα μου, προκειμένου να αποδράσει από τις αισθητικές βιαιοπραγίες και τους επώδυνους συμβιβασμούς, είπε να ανασηκωθεί, και εκεί, πάνω από τα οπισθοχωρούντα (ατάκτως) ρετιρέ και τις γκριζωπές καμινάδες να ανακαλύψει επιζώντα ουρανό.
Ουρανό, όχι πάντοτε υγιή, όχι πάντοτε απαλλαγμένο από φαιά στίγματα και λυματώδη νεφελώματα, αλλά πάντως ακόμη εκεί, να αντιστέκεται και να αντιδρά. Με σχήματα και με χρώματα. Με (ουράνια) φαντασία.
Κι ας είναι στερεωμένος πάνω από τον γκρίζο ωκεανό της ασχήμιας.
Έβγαλα τη φωτογραφική μηχανή και είπα να χρησιμοποιήσω την έκταση της οικοπεδικής αστικής δυσμορφίας ως πλαίσιο ανάδειξης του ουρανού.
Ουρανού που αντιστέκεται.
Αρκεί να ξέρεις (και να θέλεις) να τον κοιτάξεις.

Τα αρχεία μου το επιβεβαιώνουν. Τον Νοέμβρη ο ουρανός της Θεσσαλονίκης παίρνει τις πιο όμορφες πόζες και σου γνέφει ¨κοίτα¨.  Κι αν, εκεί κοντά, έχεις καμιά φωτομηχανή πρόθυμη, είναι σα να σου λέει ¨τράβα¨.

Σημείωση:Έχω ξαλαφρώσει  αρκετά (από pixel) τα φωτογράμματα, για να μπορέσουν να φορτωθούν πιο άνετα στο Ιστολογοφόρο, αλλά δεν έχω κάνει καμία άλλη εκ των υστέρων παρέμβαση. Ο ουρανός της Θεσσαλονίκης αλλάζει χρώματα και αποχρώσεις με απολύτως δική του πρωτοβουλία.

Κι άλλη σημείωση: Με κλικ πάνω τους, οι εικόνες γίνονται λίγο μεγαλύτερες.

Μουσικούλα συνοδευτική (προαιρετική)

Μια ανάγνωση (μετά μουσικής: Shostakovich – Jazz Suite No. 1: I. Waltz) της ¨Ωδής στην ευτυχισμένη ημέρα¨ του Πάμπλο Νερούδα  με βάση τη μετάφραση του Θάνου Νόττα.

Η Ελένη παντρεύτηκε τον Αλέξιο στο Τσερτάλντο.

Το Τσερτάλντο είναι το χωριό όπου γεννήθηκε ο Βοκκάκιος (παρεμπιπτόντως).

Ο Θάνος ήταν εξάδελφος μάρτυρας.

Ο Δήμαρχος, αντί για άλλα, απάγγειλε Πάμπλο Νερούδα.

Ο Θάνος γοητεύτηκε απ’ τους στίχους.

Ο Θάνος μου τους έστειλε μεταφρασμένους απ’ τον ίδιο, μαζί με το κείμενο στα Ιταλικά και το ισπανό-χιλιανό πρωτότυπο.

Πάμπλο Νερούδα

Ωδή στην ευτυχισμένη ημέρα 

Αυτή τη φορά, αφήστε με να ‘μαι ευτυχισμένος,

τίποτε δεν συνέβη σε κανέναν, 

δεν είμαι πουθενά συγκεκριμένα, 

συνέβη μόνο τ’ ότι είμαι ευτυχισμένος

μέχρι το πιο βαθύ μου φυλλοκάρδι.

Είτε βαδίζω, είτε κοιμάμαι, είτε γράφω,  

είμαι ευτυχισμένος, τι να κάνω;

Πιο απροσμέτρητος κι απ’ το χορτάρι στα χωράφια,

το δέρμα μου, δέρμα δέντρου, χαραγμένο

το νερό από κάτω, τα πουλιά από πάνω,

η θάλασσα δαχτυλίδι από τη μέση μου τριγύρω,

η γη από ψωμί και πέτρα

κι ο αέρας τραγουδάει σαν κιθάρα. 

Δίπλα μου εσύ, στην άμμο, είσαι άμμος

τραγουδάς κι είσαι τραγούδι,

ο κόσμος σήμερα είναι η ψυχή μου, 

τραγούδι και άμμος. 

Ο κόσμος είναι σήμερα το στόμα σου.

Αφήστε με μέσα στο στόμα σου και μεσ’ στην άμμο 

να ‘μαι ευτυχισμένος,

να ‘μαι ευτυχισμένος γιατί ναι, 

γιατί αναπνέω και γιατί αναπνέεις,

να ‘μαι ευτυχισμένος γιατί αγγίζω το γόνατό σου

κι είναι σαν ν’ αγγίζω το γαλάζιο δέρμα τ’ ουρανού

και τη δροσιά του.

Σήμερα αφήστε με να ‘μαι ευτυχισμένος

μαζί με όλους ή με κανέναν

να ‘μαι ευτυχισμένος με το χορτάρι και την άμμο

να ‘μαι ευτυχισμένος με τον αέρα και τη γη

να ‘μαι ευτυχισμένος με σένα, με το στόμα σου

να ‘μαι ευτυχισμένος.

Ode al giorno felice

Questa volta lasciate che sia felice,

non è successo nulla a nessuno,

non sono da nessuna parte,

succede solo che sono felice

fino all’ultimo profondo angolino del cuore.

Camminando, dormendo o scrivendo,

che posso farci, sono felice.

Sono più sterminato dell’erba nelle praterie,

sento la pelle come un albero raggrinzito,

e l’acqua sotto, gli uccelli in cima,

il mare come un anello intorno alla mia vita,

fatta di pane e pietra la terra

l’aria canta come una chitarra.

Tu al mio fianco sulla sabbia, sei sabbia,

tu canti e sei canto.

Il mondo è oggi la mia anima

canto e sabbia, il mondo oggi è la tua bocca,

lasciatemi sulla tua bocca e sulla sabbia

essere felice,

essere felice perché sì,

perché respiro e perché respiri,

essere felice perché tocco il tuo ginocchio

ed è come se toccassi la pelle azzurra del cielo

e la sua freschezza.

Oggi lasciate che sia felice, io e basta,

con o senza tutti, essere felice con l’erba

e la sabbia essere felice con l’aria e la terra,

essere felice con te, con la tua bocca,

essere felice.

Oda al día feliz

 ESTA vez dejadme

ser feliz,

nada ha pasado a nadie,

no estoy en parte alguna,

sucede solamente

que soy feliz

por los cuatro costados

del corazón, andando,

durmiendo o escribiendo.

Qué voy a hacerle, soy

feliz.

Soy más innumerable

que el pasto

en las praderas,

siento la piel como un árbol rugoso

y el agua abajo,

los pájaros arriba,

el mar como un anillo

en mi cintura,

hecha de pan y piedra la tierra

el aire canta como una guitarra.

Tú a mi lado en la arena

eres arena,

tú cantas y eres canto,

el mundo

es hoy mi alma,

canto y arena,

el mundo

es hoy tu boca,

dejadme

en tu boca y en la arena

ser feliz,

ser feliz porque si, porque respiro

y porque tú respiras,

ser feliz porque toco

tu rodilla

y es como si tocara

la piel azul del cielo

y su frescura.

Hoy dejadme

a mí solo

ser feliz,

con todos o sin todos,

ser feliz

con el pasto

y la arena,

ser feliz

con el aire y la tierra,

ser feliz,

contigo, con tu boca,

ser feliz.

Ο Νίκος μου έστειλε από την Αθήνα τους παρακάτω στίχους, και να σημειώσω ότι μου προξένησε χαρά είναι μάλλον πλεοναστικό κι αυτονόητο. Σας τους μεταφέρω μαζί με εικόνες πρόσφατων ουρανών της Θεσσαλονίκης.

Νίκος Μοσχοβάκος

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Τρέχει κι απομακρύνεται το τρένο προς το Νότο

πίσω του όνειρο αχνό μεν’ η Θεσσαλονίκη

βαλκανική, νοσταλγική, απ’ τον καιρό τον πρώτο

που δένουν σήμερα με χθες οξειδωμένοι κρίκοι.

Ώρες λίγες περάσανε που πάνω στο μπαλκόνι

η Σόφη έφερνε καφέ και μίλαγε ο Βασίλης

κρυφή χαρά η αίσθηση, δεν ήτανε η μόνη

που χάραζ’ ανεξίτηλα ο ερχομός της σμίλης.

Στενά σοκάκια κι όμορφα σπίτια στην Άνω Πόλη

πιο κάτω ο Θερμαϊκός φτερά φορεί στη μνήμη

μες την αχλύ ο Όλυμπος Θεών αραξοβόλι

γίνεται μάλαμ’ ακριβό κι άλλες φορές ασήμι.

Κοντά σ’ αυτά η ζεστασιά, η αγάπη, η παρέα

κουρνιάζουνε σαν τα πουλιά με φρόνηση και χάρη

σμίγουν και κάνουν τ’ άσχημα να φαίνονται ωραία

γι αυτό αφήνω αμαχητί το νόστο να με πάρει.

Χτες έβρεχε.

Σήμερα, κοιτάζω πάνω και βλέπω λευκό και έντονο γαλάζιο σε εκθαμβωτικούς  συνδυασμούς, κοιτάζω πέρα και βλέπω Όλυμπο επικαλυμμένο ως παγωτό καϊμάκι,

και βρίσκω και ένα παλιό τραγουδάκι στην αποθήκη, αμερικάνικο, εφηβικό…

Since I Don’t Have You από τους Skyliners

Στην πάνω πλευρά του σπιτιού μου έχει ένα χαμόσπιτο, εγκαταλειμμένο από ανθρώπους, αλλά προσφιλές στις γάτες τις γειτονιάς. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, για μερικές εβδομάδες, αποκτά χρωματιστό πέπλο, σημάδι ότι η άνοιξη δε ξεχνάει το δρόμο και φτάνει απαρεγκλίτως!

Το Ιστολογοφόρο εύχεται σε όλους τους επισκέπτες του Καλή Ανάσταση

Τράβηξα αυτές τις φωτογραφίες σήμερα το πρωί, περίπου στις οκτώ και τέταρτο. Έχουν λίγο ουρανό, λίγη Αριστοτέλους, λίγο λιμάνι, ένα καράβι κόκκινο, δυο κορφές Όλυμπο, ένα τρούλο προφήτη Ηλία, μια λωρίδα νέφος και λίγη απριλιάτικη θλίψη. Όπου να ’ναι θα λάμψει ο ήλιος… 

Δεν είναι ότι έχω αδυναμία στις παγκοσμιοποιημένες ¨Ημέρες¨.

 Εδώ που τα λέμε, ακόμη δεν πρόλαβα καλά καλά να μάθω ότι ο Άη Νικόλας γιορτάζει με τους ναυτικούς, η Αγία Βαρβάρα με το πυροβολικό και πως ο άγιος Φανούριος φανερώνει ενδιαφέρουσες πληροφορίες στις ανύπαντρες σε συγκεκριμένη ημερομηνία… Kατά συνέπεια,  δεν έχω πολλή διάθεση να ξαναμάθω απ’ την αρχή τις ρυθμίσεις της διεθνούς των διαφημιστών πάνω στο νέο ιερό εορτολόγιο.

Εξάλλου, φαίνεται πως όποιες απ’ τις ημέρες αυτές δεν έχουν ¨στηθεί¨ για λόγους απλής κατανάλωσης των σχετικών προϊόντων (μαμά, μπαμπάς, παππούς, ερωτευμένοι διάφοροι), έχουν στηθεί από κάποιες (κάθε άλλο παρά) μη κυβερνητικές οργανώσεις, οι οποίες κατά την επίμαχη μέρα φροντίζουν να καταθέσουν μέρος από τα έσοδα και τις προσφορές των καλοπροαίρετων (και μη) ενισχυτών τους στο βωμό των παντοδύναμων ΜΜΕ, με τα οποία τελούν σε συμβιωτική σχέση.

Έτσι δεν είναι ότι, τις προάλλες,  ενθουσιάστηκα ή παρασύρθηκα από το εορταστικό κλίμα που (θα ήθελε να) δημιουργήσει μια ακόμα τέτοια μέρα, αφιερωμένη αυτή τη φορά στο Θέατρο. Το θέατρο, ο έρωτας, το ναυτικό,  γιορτάζουν για μένα τη μέρα (ή τις αλλεπάλληλες μέρες) που η μαγεία (ή η λογική) τους μ’ αγγίζει, κι αυτό μπορεί να συμβεί ακριβώς οποτεδήποτε!

Γι αυτό το λόγο και δεν επωφελήθηκα από την ημερολογιακή συγκυρία και δεν έγραψα (ούτε σκέφτηκα) τίποτα το ιδιαίτερο την μέρα του Θεάτρου ανήμερα!

Έλα όμως που πάνω κάτω την ημέρα αυτή (συμπτωματικά) έζησα ως θεατής μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία: μια παράσταση (για την οποία οι φίλοι του ιστολογοφόρου είχαν έγκαιρα ειδοποιηθεί, και πολλοί ήταν παρόντες) της οποίας  το πιο όμορφο  και (για μένα) ενθουσιώδες, ήταν το ¨ερασιτεχνικό¨ της στοιχείο. Ερασιτεχνισμός στην ετυμολογική του μεγαλοπρέπεια: αγάπη για την τέχνη. Και μάλιστα όχι όποια κι όποια τέχνη, παρά εκείνη που συμπαρασύρει, και προβληματίζει, και εμπλέκει, και ενθουσιάζει (στην κυριολεξία) τους ανθρώπους της γειτονιάς, της συνοικίας, τους πραγματικούς ανθρώπους κάνοντάς τους λιγότερο πραγματιστές και περισσότερο ¨ποιητές¨ της μοίρας τους.

Αγάπη για την τέχνη που οδηγεί κάποιους από τους μύστες να τα δίνουν όλα καθοδηγώντας τους απλούς ¨ερασιτέχνες¨ σε επιτεύγματα που  σπανίζουν και εκπλήττουν.

Για μένα, όπως αγάπη για τον αθλητισμό δεν είναι  να ταυτίζεσαι και να ξεσκίζεσαι για την ομάδα που αγόρασε ο εκάστοτε χοντρέμπορος για να αποκτήσει επιρροή και αναγνώριση, αλλά ο αγώνας που στήνουν στη γειτονιά οι ανύπαντροι κατά των παντρεμένων και που τελειώνει με από κοινού (ρεφενέ) θριαμβευτικά τσίπουρα, έτσι και αγάπη για το θέατρο δεν σημαίνει παρακολούθηση πολυδιαφημισμένων υπερπαραγωγών, αλλά κάτι σαν κι αυτό που συντελέστηκε την περασμένη Παρασκευή  στο δήμο της Πυλαίας.

Σε έναν χώρο που δεν είναι θέατρο, όμως θέατρο έγινε, από ανθρώπους που δεν είναι ηθοποιοί, όμως υποδύθηκαν, με καθοδηγητές που δεν είναι καλλιτέχνες γενικά και αόριστα, αλλά καλλιτέχνες που έχουν ανακαλύψει εκείνα τα δύσβατα μονοπάτια που μεταφέρουν την μαγεία και την αλήθεια στη βάση, στη γειτονιά, στον δρόμο, και που βοηθούν τους ανθρώπους να είναι πρωταγωνιστές και επικοινωνητές, και συμπάσχοντες.

 Μιλάω για τον ¨Αφανισμό της Μήλος¨ του Γιάννη Ρίτσου, όπως παρουσιάστηκε στις 23 του Μάρτη στο Πέτρινο του Δήμου Πυλαίας (και επαναλήφτηκε ύστερα από γενική απαίτηση στις 27 του Μάρτη), έργο που δίδαξε και σκηνοθέτησε η Όλγα Αλεξανδροπούλου, επιμελήθηκε σκηνικά ο Κώστας Χαλκιάς και παρουσίασε η θεατρική ομάδα Πυλαίας : Εύη Αρβανιτίδου, Μαρία Καρπούζη, Αθανασία Κελεσίδου, Μαρία Κώνστα, Λίνα Σωτίδου, Κλεοπάτρα Μπαμπαράτσα, Σοφία Κασούρη, Λέανδρος Κλιφόπουλος, Τάσος Παπαγεωργίου, Αντώνης Τζέλος. Κιθάρα έπαιξε ο Κώστας Ματσίγκος και τραγούδησε η Λίνα Σωτίδου. Στη σκηνοθεσία βοήθησε η Ελένη Σιταρά.

 Ακολουθούν εικόνες από τα παρασκήνια, την παράσταση, τα χειροκροτήματα…

Βαφοπούλειο 20 Φεβρουαρίου 2012 ώρα 20:00

Οι φίλοι αρχίζουν να μαζεύονται…

Εδώ ο Κώστας με την Πέννυ και την Πέγκυ μιλάνε στη τοπική δημοτική τηλεόραση

Ο χαιρετισμός της κας Λειψιστινού

Αρχίζει η ανάγνωση. Οι φίλοι ηθοποιοί τα δίνουν όλα…

Ο Κώστας Χαλκιάς, που είχε την καλλιτεχνική επιμέλεια

Ο Νίκος Κολοβός

Ο Βαγγέλης Χαλκιαδάκης

Η Πέννυ Γραικού

Ο Αγγελος Ρούσσος

Η Πέγκυ Ασλιχανίδου

Όλοι μαζί

Ο συγγραφέας ευχαριστεί τους συντελεστές και το κοινό.

Ετοιμάζομαι να κατεβώ στη σχολή για μάθημα, αλλά ο ουρανός σήμερα, διαυγής αλλά και αναποφάσιστος ταυτόχρονα, είναι εξαιρετικά ενδιαφέρων για να τον αφήσω στην ησυχία του.

Στου πακέτου κοιτάει το χαρτόνι

Μαύρη φράση απειλή να αρθρώνει

Σε μια μαύρη απ’ την κάπνα οθόνη

Τάχα ο Χάρος με βιάση ζυγώνει

-απειλή που τ’ αρνάκια παγώνει-

Μα ο Ηλίας μ’ αυτά δεν κωλώνει

Δε μασάει κι άμα λάχει δαγκώνει

Στις μπογιές του το χέρι απλώνει

Ένα ξόρκι παλιό αναβιώνει

Δυο βυζιά στο πακέτο σκαρώνει

Που τη μαύρη απειλή κάνουν σκόνη

Τη φοβέρα με μιας συρρικνώνει

Το βλαμμένο χτικιό εξοντώνει

Και το ξόρκι σαν ολοκληρώνει

Τα πακέτα ένα ένα ενώνει

Το επίτευγμά του το κορνιζώνει

Και στον τοίχο με σφυρί το καρφώνει

-το κοιτάζει και το καμαρώνει-

Ή στους φίλους του τ’ αφιερώνει

 Επωδός

Έτσι πήρα κι εγώ τα κουτάκια

Και του στέλνω αυτά τα στιχάκια 

Β.Ν.

Για πείτε μου τώρα εσείς: υπάρχουν πολλά πράγματα στη ζωή που τα περιμένεις με ανυπομονησία και αυτά, τις πιο πολλές φορές, έρχονται;

Υπάρχουν πολλά πράγματα στη ζωή που εντέλει σε οδηγούν πάνω κάτω εκεί που είχες σκοπό να πας;

Είναι πολλά τα πράγματα που φέρνουν (αδυσώπητα) τους ανθρώπους κοντά –πολύ κοντά (έως ασφυκτικά κοντά) τον ένα με τον άλλο;

Απαντώ εγώ για σας: Δεν είναι πολλά, αλλά ναι υπάρχουν. Είναι μεγάλα, ελαφρώς χοντροκομμένα, έχουν χοντρά μαύρα ελαστικά και εκτελούν δημόσια δρομολόγια.

Όταν ήμουν μικρός περίμενα συστηματικά ένα τέτοιο έξω από το περίπτερο της γειτονιάς μου. Το έλεγαν (τότε) 108 και με πήγαινε από την Ηλιούπολη στη Δάφνη (για το γυμνάσιο) ή και ως την Ακαδημία για μεγαλύτερες εξερευνήσεις στον  ιστό της Πρωτεύουσας.

Η μέρα που πρωτοπλήρωσα το αντίτιμο της διαδρομής με φοιτητικό κουπόνι (τέτοια είχαμε τότε) ήταν ιδιαίτερα σημαντική στην ιστορία των μετακινήσεών μου. Εξ ίσου σημαντική με εκείνη, την ίδια περίπου εποχή,  που (πάντα μέσα στο 108, κεντρικός διάδρομος) κάποιος,  όχι όποιος κι όποιος –η αυτού προεξέχουσα φυσιογνωμία ο εισπράκτορας, αντί για ¨προχώρα μικρέ¨ μου είπε ¨προχωρήστε κύριε!¨

Βέβαια, η απώτερη επιδίωξη την εποχή εκείνη (τι επιδίωξη, όνειρο ήθελα να πω) ήταν να χειραφετηθείς από τον χοντρό πολύτροχο μεταφορέα και να αποκτήσεις μέσο μετακίνησης ιδιόκτητο και ιδιοκατευθυνόμενο, με δύο ή τέσσερεις ρόδες αδιάφορο. Εκείνο που είχε πρωταρχική σημασία ήταν να μπορεί να σε οδηγήσει, μαζί με το κορίτσι σου, σε μέρη απόμερα, σκιερά και διακριτικά.

Ένα τέτοιο μέσο φιγουράριζε συχνά στην πρώτη σελίδα των ¨Νέων¨, κάτω αριστερά, δίπλα στο χρονογράφημα του Δημήτρη Ψαθά. Μια υπέροχη Βέσπα! Αλλά μέχρις ότου αυτό το όνειρο μπορέσει να υλοποιηθεί, υπήρχε πάντα το 108 και τα περιεκτικά του αδέλφια που κούτσα κούτσα σε πήγαιναν (θεωρητικά) παντού.

Αργότερα απόκτησα λογιών λογιών οχήματα, και φρόντισα εγκαίρως να πάρω στον γιό μου μια βέσπα για τις πρώτες του αυτόνομες μετακινήσεις. (Θυμάμαι τι ωραία που περνούσαμε όταν ανεβαίναμε στο άκαφτο   ακόμη Σέιχ Σου για τα μαθήματα οδήγησης).

Ωστόσο μου κάνει εντύπωση πόσο δεμένος παρέμεινε  κι αυτός με το 23, το λεωφορειάκι της Θεσσαλονίκης, όχι τεραστίων διαστάσεων, ικανό να ελίσσεται στην Πάνω Πόλη, που το χρησιμοποιούσε μαθητής για να κατεβεί ως το κέντρο –πήγαινε στο 10^ο  γυμνάσιο της Ικτίνου. Ακόμη και σήμερα , αν του δείξεις καμιά ωραία στο δρόμο και έχει διαφορετική αισθητική εκτίμηση, θα σου πει: ¨Μπα, στο 23 είχε πολύ καλύτερες!¨

Θα ήθελα να είχα μια εικόνα από το 108, αλλά αυτό ανήκει σε μια Ελλάδα που δεν υπάρχει πια. Γι αυτό μια μέρα που είχα κέφια, αποθανάτισα το 23 (στάση Αναστροφή-Πλάτανος) και το κρέμασα σε ένα τοίχο του σπιτιού μου.

Λεωφορείο το 2 – Αρλέτα – Σάννυ Μπαλτζή

ΥΓ. Γράφοντας αυτό το κειμενάκι και ψάχνοντας στο διαδίκτυο για εικονογράφηση σε τι πέφτω απάνω; Σε ένα 108 να κόβει βόλτες στο Σύνταγμα, σε εποχή μάλλον πρόσφατη, ως περήφανη αντίκα! Να το!