Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο

Κοινωνία, Επικοινωνία, Φαντασία και άλλα

Archive for the ‘ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ – ΣΤΙΧΟΙ’ Category

« Προηγούμενες Καταχωρίσεις

Ένα φάντο ακόμα…

Posted by vnottas στο 17 Ιανουαρίου, 2021


αρχείο λήψης (5)α

Μένουμε ακόμη στα φάντο. Σήμερα το τραγούδι μιας πονεμένης αγάπης: As pedras da minha rua. Οι πέτρες του δρόμου μου Ή Στο δρομάκι του σπιτιού μου: οι πέτρες.

Θέμα: Εκείνος δεν φάνηκε, εκείνη υποφέρει (ή αντίστροφα).

Μουσική στίχοι: EDUARDO DAMAS / MANUEL PAIÃO. Τραγουδά η Carminho. Η απόδοση στα Ελληνικά (ίσα ίσα για να πάρετε μια ιδέα) έγινε μέσω μιας διαδικτυακής μετάφρασης στα Ιταλικά.

ΥΓ  16/1/21 πρωί.  Σήμερα στην Πάνω Πόλη χιονίζει. Πολύ.

images (14)

Με την Carminho

*

Από την Sefika Kutluer

*

Από την Maria de Fatima 

Στο δρομάκι του σπιτιού μου: Οι πέτρες

Έβρεξε πολύ τη νύχτα

Στο λιθόστρωτο δρομάκι

Στην υγρή του λάμψη πάνω

Σχηματίστηκε η σκιά σου

* 

Είπα  θ’ ανεβείς τις σκάλες

Μα τα βήματά σου σβήνουν

Πάνω στις βρεγμένες πέτρες

Που για σένανε θρηνούν

 *

Μην πατήσει πια κανένας

Στου σπιτιού μου το δρομάκι

Μόνο εγώ, π’ ούτε που ξέρω

Αν ακόμα είμαι δική σου

 *

Πάει ένας μήνας τώρα

Που, αγάπη μου,  μου λείπεις

Γύρισε να περπατήσεις

Άλλη μια φορά στις πέτρες

* 

Το φανάρι στη γωνία

κι οι ακτίνες της Σελήνης

τη σκιά σου αναζητάνε

στα σοκάκια του σπιτιού μου

* 

Όταν βρέχει όπως απόψε

και οι πέτρες λαμπυρίζουν

την εικόνα σχηματίζουν

των θλιμμένων μου ματιών

 *

Μην πατήσει πια κανένας

Στου σπιτιού μου το δρομάκι

Μόνο εγώ, π’ ούτε που ξέρω

Αν ακόμα είμαι δική σου

*

Πάει ένας μήνας τώρα

Που, αγάπη μου,  μου λείπεις

Γύρισε να περπατήσεις

Άλλη μια φορά στις πέτρες

images (10)

As pedras da minha rua

Esta noite choveu muito

nas pedras da minha rua,

depois vi nelas a sombra

que me parecia ser a tua.

.

Esperei que subisses as escadas

mas teus passos não ouvi,

lá fora nas pedras molhadas

pareciam chorar chorar por ti.

.

Não pisaste mais as pedras,

as pedras da rua.

Hoje piso-as sem saber

se ainda sou tua.

.

Eu e elas não te vemos

meu amor há mais de um mês.

Volta amor, volta a pisar

estas pedras outra vez.

.

O candeeiro da esquina

e até mesmo a luz da lua

não viram mais tua sombra

nas pedras da minha rua.

.

Quando chove como hoje

e as pedras estão a brilhar

eu vejo os meus olhos nelas

já tão cansados de tanto esperar.

.

Não pisaste mais as pedras,

as pedras da rua.

Hoje piso-as sem saber

se ainda sou tua.

.

Eu e elas não te vemos

meu amor há mais de um mês.

Volta amor, volta a pisar

estas pedras outra vez.

***

Alfama_α_6

Le pietre della mia via

Questa notte ha piovuto molto

sulle pietre della mia via,

poi ho visto in quelle l’ombra

che mi sembrava essere la tua.

 .

Sperai che avresti salito le scale

ma i tuoi passi non sentii,

là fuori sulle pietre bagnate

che sembravano piangere piangere per te.

 .

Non calpestasti più le pietre,

le pietre della via.

Oggi le calpesto io senza sapere

se sono ancora tua.

 .

Io e loro non ti vediamo

amore mio, da più di un mese.

Torna amore, torna a calpestare

queste pietre un’altra volta.

 .

Il lampione all’angolo

e persino la luce della luna

più non hanno visto la tua ombra

nelle pietre della mia via.

 .

Quando piove come oggi

e le pietre brillano

io vedo nei loro occhi i miei

così stanchi di tanta attesa.

 .

Non calpestasti più le pietre,

 le pietre della mia via.

Oggi le calpesto io senza sapere

se sono ancora tua.

.

Ιο e loro non ti vediamo

amore mio, da più di un mese.

Torna amore, torna a calpestare

queste pietre un’altra volta.

Posted in Fados στα ελληνικά, ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ - ΣΤΙΧΟΙ | Με ετικέτα: , , | Leave a Comment »

Άπιστες μεταφράσεις: Για μια Βέσπα και μία Λαμπρέτα

Posted by vnottas στο 6 Ιανουαρίου, 2021

images (6)

Μιλούσαμε τις προάλλες για τη λαϊκή μουσική της Πορτογαλίας, συγκεκριμένα για τα Φάντο (τα τραγούδια του Πεπρωμένου και της Νοσταλγίας), και είχα αναρτήσει μια προσπάθεια απόδοσης στα Ελληνικά ενός από αυτά, ένα φάντο τραγουδησμένο από τον  Antonio Zambujo.

Συνέχισα να ψάχνω την πορτογαλική μουσική και έπεσα πάνω σ’ ένα άλλο δημιούργημα του  Zambujo που δεν είναι ακριβώς Φάντο, αλλά μάλλον μια τρυφερή μπαλάντα αφιερωμένη σε ένα σκούτερ, μία Λαμπρέτα! Μου άρεσε και έχω τους λόγους μου. Όταν ήμουν έφηβος ζαχάρωνα κάτι ανάλογο: μια Βέσπα σε σκίτσο, ακριβώς δίπλα στο χρονογράφημα του Ψαθά, που βρισκόταν στην πρώτη σελίδα των ¨Νέων¨, κάτω αριστερά. Η διαφήμιση αναδημοσιευόταν για πολύ καιρό, αλλά το όνειρο για μια πιο στενή σχέση με το δίκυκλο παρέμενε άπιαστο.

Ελλείψει βέσπας  βολευόμουν σποραδικά με ένα ασθενικό μηχανάκι που ο Γιάκης (ο αγαπημένος θείος μου), δεν πολυχρησιμοποιούσε και που νόμιζε ότι το να του βγάζει το μπουζί θα ήταν αποτελεσματικό μέτρο κατά των (πολυμήχανων) υφαρπακτικών αποπειρών μου.

Φυσικά όταν λίγο αργότερα βρέθηκα για σπουδές στην Ιταλία (Φλωρεντία) όπου τα οχήματα ήταν πολύ πιο προσιτά απ’ ότι στην Ελλάδα της εποχής,  ένα από τα πρώτα πράγματα που κατάφερα να αποκτήσω ήταν μια χαμηλοκάπουλη βέσπα, τελευταίο χέρι,  αλλά ακόμη κοτσονάτη.

Οι συνομήλικοί μου Ιταλοί ήταν τότε χωρισμένοι σε δύο φράξιες: στους ¨βεσπάδες ¨ και τους ¨λαμπρετάδες¨. Τα δύο δίκυκλα είχαν περίπου τα ίδια κυβικά,  δεν έσταζαν λάδια ούτε έκαιγαν πόδια όπως τότε οι μοτοσικλέτες,  αλλά είχαν αλλιώτικο ντιζάιν το ένα  από το άλλο, κινητήρα   διαφορετικής τεχνολογίας και οπωσδήποτε διαφορετικά ηχητικά γνωρίσματα. Η Λαμπρέτα έκανε περισσότερη φασαρία και είχε πιο σκαστό ήχο. Η Βέσπα ήταν πιο συμμαζεμένη και σχετικά αθόρυβη. ‘Όμως, εδώ που τα λέμε, οι Ιταλοί συμφοιτητές μου συμφωνούσαν ότι εκείνο με το οποίο μπορούσες να κάνεις ¨τα πάντα¨ είχε τέσσερις ρόδες. Ήταν το σούπερ αυτοκίνητο της εποχής: το πεντακοσαράκι.

Δύο ταξίδια θυμάμαι ιδιαίτερα με τη Χουχού (όνομα ποκοπικο-πικης*  προέλευσης που είχα δώσει στο δίκυκλο). Το ένα ήταν όταν αποφασίσαμε να πάμε στη Ρώμη για να διαμαρτυρηθούμε κατά της δικτατορίας στην Ελληνική πρεσβεία. Εγώ θα πήγαινα με τον Στέλιο και την Έρση που είχαν μια στρογγυλεμένη Ρενό-Ντοφίν, αλλά δε μου φτούρησε. Λίγο πριν φύγουμε με ειδοποίησαν από το τηλεφωνείο ότι είχα κλήση από την Ελλάδα και θα έπρεπε να είμαι εκεί την συγκεκριμένη ώρα.  Είπα εντάξει. Φύγετε εσείς και εγώ θα ’ρθω με τη Βέσπα. Την Χουχού τι την έχουμε; Ήρθε η στιγμή να δούμε τι καταφέρνει ως υπεραστικό όχημα.

vespa150gl_vla1

Ήταν νομίζω Απρίλης, η μέρα δροσερή κι εγώ πρωτάρης. Είχα ένα ελαφρύ γκρίζο παλτό τύπου Λόντεν. Δεν είχα κράνος (τότε τελείως προαιρετικό εξάρτημα), δεν είχα γάντια και, όταν πρόσεξα ότι η Αουτοστράντα είχε στα δεξιά μια στενότερη λωρίδα που οι τετράτροχοι οδηγοί απέφευγαν, είπα αγνοώντας τους φορτηγατζήδες που μου κόρναραν χλευαστικά και αφ’ υψηλού ξεπερνώντας με απ’ τ’ αριστερά: Για κοίτα που οι Ιταλοί έχουν προνοήσει ειδικό διάδρομο για τις βέσπες! Ταξιδεύοντας λοιπόν πάνω στην λωρίδα έκτακτης ανάγκης, με τα δάκτυλα να κρυώνουν, τη μύτη να τρέχει και τα κόκαλα να μπαίνουν σε μια διαδικασία προοδευτικής αγκύλωσης, έφτασα κάποτε στη Ρώμη.

Το τι ακριβώς έγινε εκείνη τη νύχτα έξω απ’ την πρεσβεία, στην ορθόδοξη εκκλησία και μετά στο χώρο που συγκεντρωθήκαμε για αλληλοενημέρωση και ¨αποφάσεις¨ θα σας το διηγηθώ μια άλλη φορά. Εδώ θα σας πω μόνο ότι μετά λίγες ώρες βαθιού πρωινού ύπνου σε έναν κοινόχρηστο καναπέ, πήρα το δρόμο της επιστροφής. Η Χουχού συμπεριφέρθηκε πολύ καλά  και έτσι έφτασα στη Φλωρεντία πριν πέσει το σκοτάδι.

Το άλλο ταξίδι που θυμάμαι έγινε αργότερα, ήταν πιο μακρύ και δεν το έκανα μόνος μου. Είχα μαζί τον φίλο μου τον Φραντς. Ήμουν πλέον  εξοικειωμένος με τα χούγια της Χουχούς και έτσι μπορούσα να αποτολμήσω μεγαλύτερες αποστάσεις. Ήταν ντάλα καλοκαίρι και προορισμός μας ήταν οι Ιταλικές Άλπεις στα σύνορα με την Αυστρία.

Ο Φραντς δεν ήταν γερμανικής καταγωγής όπως αφήνει να εννοηθεί το όνομά του, αλλά γνήσιος Σικελός. Οι Ιταλοί ήταν μεταξύ των νικητών στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και έτσι απόκτησαν το νότιο Τιρόλο. Ο Μουσολίνι για να στερεώσει την παρουσία τους εκεί  μετέφερε πληθυσμό από τον Νότο και ανάμεσά τους την πατρική οικογένεια του φίλου μου. Ο Φραντς λοιπόν με προσκάλεσε για λίγες μέρες σπίτι του και ανηφορίσαμε φυσικά με τη βέσπα. Αυτή τη φορά κανένα πρόβλημα. Σικελική φιλοξενία  σε αλπική καλοκαιρινή δροσιά. Ό, τι το καλύτερο. Νομίζω πως αυτό το ταξίδι αγκυρώθηκε στη μνήμη μου κυρίως γιατί όλα πήγαν καλά.

σάρωση0030

(*) Ποκοπίκο Κωμικός ήρωας της εποποιίας ¨Ταρζάν Γκαούρ¨ Σύζυγος της Χουχούς.

(**) ¨Άλπεις τα αιώνια παγωμένα βουνά¨ Φράση από διαφήμιση ψυγείων ελληνικής κατασκευής της εποχής.

ΥΓ Μόλις θυμήθηκα και κάτι ευτράπελο που πιθανώς ισχύει ακόμη: Αν βρεθείτε στα ¨αιώνια χιονισμένα βουνά¨(**) και σας κεράσουν μπύρα μέσα σε ένα μεγάλο γυάλινο δοχείο σε σχήμα μπότας,   προσέξτε! Αν δεν το πιάσετε από τη σωστή μεριά καταλήγετε με ένα διασκεδαστικό (για τους τριγύρω) αυτό-μπύρο- μπουγέλωμα.  

images (9)

Ακολουθεί ο  Antonio Zambujo και η Λαμπρέτα.

 

Η ανάγνωση της μεταφοράς στα καθ’ ημάς

Η μετατροπή της Λαμπρέτας σε Βέσπα

Έλα να πάμε μία βόλτα με τη βέσπα

Και να μην έχεις πια στο νου σου τον Λαλάκη

Που ’χει πλεούμενο, φανταχτερό αμαξάκι

Έναν μπαμπά και μια μαμά επίσης

Αν και, για μένα, δε χρειάζονται αναλύσεις

Αν μοιάζει να ‘ναι σ’ όλα-όλα καθώς πρέπει

Κάποιο κουσούρι πρέπει να το έχει

*

Έλα να πάμε με τη βέσπα μου ένα γύρο

Κοίτα μονάχα πόσο είν’ χαριτωμένη

Είναι σικάτη, αεράτη, μπλε βαμμένη

Κι αφήνει πίσω της ουρά σαν τον κομήτη

Μπορεί να φαίνεται κοντούλα κι όμως φτάνει

Άνετα και τους δυο μας να σηκώσει

Και ας μην πω για τα λοιπά αξεσουάρ της

Που να αισθάνομαι -με κάνουν- Βοναπάρτης

*

Ναι ξέρω, τα καπούλια της κουνάει σαν την πάπια

Και πως στο χώμα μια στις τόσες καταλήγει

Μα μπρος στην ανηφόρα δεν κωλώνει

Κι έστω κι αν μένει -για λίγο- μουτρωμένη

Εν τέλει το τιμόνι της το ισιώνει

Και γι άλλα μέρη ξεκινάμε αγκαλιασμένοι

*

Έλα να πάμε ως τα καφέ της παραλίας

Στ’ ορκίζομαι δε πρόκειται να τρέχω

Κρατήσου πάνω μου σφικτά, θα σε προσέχω

Αν όχι άλλο, για λόγους ασφαλείας

Κι όταν στης θάλασσας την άκρη μας αφήσει

Αν έχει πέσει η νύχτα, διόλου  μη φοβηθείς

Το φαναράκι της τριγύρω  θα φωτίσει

Πάμε μια βόλτα, μη μου τ’ αρνηθείς

*

Έλα, να πάμε μία βόλτα με τη Βέσπα

Και πάψε να ‘χεις στο μυαλό σου τον Λαλάκη

Με το πλεούμενο και το χοντρό αμαξάκι

Και τον μπαμπά και την μαμά του επίσης

Όσο για μένα, δε χρειάζονται αναλύσεις

Αν μοιάζει να ‘ναι σ’ όλα-όλα καθώς πρέπει

Κάποιο κουσούρι πρέπει σίγουρα να έχει

***

Τα αρχικό κείμενο στα Πορτογαλικά

Vem dar uma voltinha na minha lambreta
Deixa de pensar no tal Vilela
Que tem carro e barco à vela
O pai tem a mãe também
Que é tão tão
Sempre a preceito
Cá para mim no meu conceito
Se é tão tão e tem tem tem
Tem de ter algum defeito

Vem dar uma voltinha na minha lambreta
Vê só como é bonita
É vaidosa , a rodinha mais vistosa
Deixa um rasto de cometa
É baixinha mas depois
Parece feita para dois
Sem falar nos eteceteras
Que fazem de nós heróis

Eu sei que tenho estilo gingão
Volta e meia vai ao chão
Quando faz de cavalinho
Mas depois passa-lhe a dor,
Endireita o guiador
E regressa de beicinho
Para o pé do seu amor

Vem dar uma voltinha na minha lambreta
Eu juro que eu guio devagarinho
Tu só tens de estar juntinho
Por razões de segurança
E se a estrada nos levar
Noite fora até mar
Páro na beira da esperança
Com a luzinha a alumiar

E deixar de pensar no tal Vilela
Em que tem carro e barco à vela
O pai tem a mãe também
Que é tão tão
Sempre a preceito
Cá para mim no meu conceito
Se é tão tão e tem tem tem,
Tem que ter algum defeito

αρχείο λήψης (4)

Διαδικτυακή μετάφραση στα Ιταλικά 

Vieni a fare un giretto sulla mia lambretta

Smetti di pensare a quel Vilela

Che ha l’auto e la barca a vela

Il padre ha, la madre anche,

Che è tanto tanto

Sempre a puntino

Qua per me nel mio concetto

Se è tanto tanto ed ha, ha, ha

Deve aver qualche difetto

 

Vieni a fare un giretto sulla mia lambretta

Vedi solo com’è graziosa

É vanitosa,la ruotina più vistosa

Lascia una scia di cometa

É bassina ma poi

Sembra fatta per due

Per non parlar degli eccetera

Che fan di noi degli eroi

 

Lo so che cammina dondolandosi

E che ogni tanto va per terra

Quando si impenna

Ma poi le passa il dolore

Raddrizza il manubrio

E ritorna imbronciata

Accanto al suo amore

 

Vieni a fare un giretto sulla mia lambretta

Giuro che guido pianino

Tu devi solo tenerti stretta

Per ragioni di sicurezza

E se la strada ci porterà

Di notte fino al mare

Mi fermo in riva alla speranza

Con il fanalino a illuminare

E smetti di pensare a quel Vilela

E che ha macchina e barca a vela

Il padre ha, la madre anche

Che è tanto tanto

Sempre a puntino

Qua per me, nel mio concetto

Se è tanto tanto ed ha, ha, ha

Deve aver qualche difetto…

 

Posted in Fados στα ελληνικά, ΤΑ ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΑ, ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ - ΣΤΙΧΟΙ | Με ετικέτα: , , | 1 Comment »

Ας μιλήσουμε για Φάντο…(και για το παράπονο ενός πληγωμένου απ’ την αγάπη)

Posted by vnottas στο 22 Δεκεμβρίου, 2020

αρχείο λήψης

Τα φάντο είναι λαϊκά τραγούδια της Πορτογαλίας που έχουν πολλά κοινά σημεία με τα δικά μας λαϊκά. Έχουν κι αυτά, τόσο μια ¨έντεχνη¨, όσο και μια ¨αυθόρμητη¨, ¨παραδοσιακή¨ εκδοχή και συνοδεύονται σχεδόν πάντα από την πορτογαλική κιθάρα  που το κελάρυσμα (και το ηχείο) της φέρνει κάπως στο μπουζούκι ή και στα άλλα λαουτοειδή. Τα φάντο μιλούν κι αυτά για τον έρωτα, για τον ξενιτεμό, για τη ζωή και τα προβλήματα των απλών ανθρώπων και εάν τα δικά μας λαϊκά εστιάζουν συχνά στην (δύσκολη στην μετάφραση) λέξη ¨φιλότιμο¨, τα Λουζιτάνικα περιφέρονται γύρω από την εξίσου ζόρικη έννοια/λέξη ¨saudade¨. Ας πούμε ότι πρόκειται κυρίως για νοσταλγία τόπων και αισθημάτων που καλύπτεται από ένα πέπλο λυρικής μελαγχολίας.

Ξέρω κάποιον που έμαθε τα ιταλικά μόνο και μόνο για να μπορέσει να απολαύσει τις κλασικές Όπερες  στην πρωτογενή τους γλώσσα· δεν θα με εξέπληττε αν με πληροφορούσαν πως υπάρχουν και εκείνοι που έμαθαν τα πορτογαλικά γιατί αγάπησαν τα φάντο. Εγώ θα ήθελα, αλλά δεν διαθέτω αρκετό απ’ τον απαραίτητο χρόνο. Όμως επειδή υπάρχουν ήδη μεταφράσεις σε πιο προσιτές γλώσσες κάποια (έμμεση) απόπειρα απόδοσης στα ελληνικά μπορεί να γίνει. Στην κάθετη στήλη στα αριστερά του Ιστολογοφόρου μπορείτε α βρείτε κάτι σχετικό. Επίσης  μπορείτε να βρείτε εδώ την προσαρμογή σε φάντο ενός τραγουδιού του Ζακ Μπρελ.

Εδώ παρακάτω μια προσπάθεια απόδοσης ενός φάντο των José Eduardo Agualusa (στίχοι) και Ricardo Cruz (μουσική). Πρόκειται για το παράπονο κάποιου προδομένου απ’ την αγάπη. Τραγουδά ο Antonio Zambujo

images (1)

Μπαρόκ των τροπικών  (Barroco  tropical)

Eίν’ η αγάπη ανώφελη: μια λάμψη απ’ τ’ αστέρια

που ούτε ζέστη ούτε φως προσφέρει… Σε κανένα!

Κι αν με φωνάζει πού και πού κι αν μου μιλάει για σένα

έξαφνα πάει και κρύβεται στων άστρων τα λημέρια  

*

Ειν’ η αγάπη αχρείαστη ακόμη κι όταν μοιάζει

με βροντοφόρα αστραπή που μια στιγμή κρατάει

Μα  η νύχτα είν’ ατέλειωτη, μαζί μου διασκεδάζει

και σε σκοτάδι πιο βαθύ ύστερα με τραβάει

*

Είναι η αγάπη περιττή κι όμως σ’ αυτή γυρνάμε

στα δίχτυα της μπλεκόμαστε μέρα με την ημέρα

το μαγικό της    άρωμα ακόρεστα ρουφάμε

κολλάμε κι είναι δύσκολο  να πάμε παραπέρα

*

Ειν’ η αγάπη εποχή με χίλιους δυο κινδύνους

σ’ έναν κυκλώνα οδηγεί με πάθη και με λάθη

σαν ευφορία από κρασί ανάμικτη με θρήνους

σαν όμορφο τριαντάφυλλο που ‘χει κρυμμένο αγκάθι.

%cf%89%cf%89

Barroco-tropical σε ζωντανή ηχογράφηση:

Ανάγνωση της απόδοσης στα Ελληνικά

*

Ακολουθούν οι πρωτότυποι στίχοι και η (διαδικτυακή) μετάφραση στα Ιταλικά

Barroco Tropical

O amor é inútil: luz das estrelas
a ninguém aquece ou ilumina
e se nos chama, a chama delas
logo no céu lasso declina.

*

O amor é sem préstimo: clarão
na tempestade, depressa se apaga
e é maior depois a escuridão,
noite sem fim, vaga após vaga.

*

O amor a ninguém serve, e todavia
a ele regressamos, dia após dia
cegos por seu fulgor, tontos de sede
nos damos sem pudor em sua rede.

*

O amor é uma estação perigosa:
rosa ocultando o espinho,
espinho disfarçado de rosa,
a enganosa euforia do vinho.

***

Barocco tropicale 

L’amore è inutile: luce delle stelle,
nessuno riscalda o illumina
e se ci chiama, la loro fiamma
subito nel cielo stanco declina.

*

L’amore non serve a niente:lampo
nella tempesta, presto si spegne
ed è maggiore poi l’oscurità,
notte senza fine,onda dopo onda.

*

L’amore a nessuno serve, e tuttavia
a lui ritorniamo, giorno dopo giorno.
Accecati dal suo fulgore,intontiti di sete
ci diamo senza pudore nella sua rete.

*

L’amore è una stagione pericolosa:
rosa che nasconde la spina,
spina travestita da rosa,
l’ingannevole euforia del vino.

 

Posted in Fados στα ελληνικά, ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ - ΣΤΙΧΟΙ | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

Η Γενιά μου ηττήθηκε

Posted by vnottas στο 3 Δεκεμβρίου, 2019

 

Το παράπονο κάποιου που κάποτε πίστεψε στην επανάσταση

images (35)

  2001. Η Αρκούδα έχει ήδη στραβοπατήσει και έχει πέσει, η Παγκοσμιοποίηση έχει ήδη προταθεί (στην αρχή στη ζούλα, ύστερα πανηγυρικά), ο νεοφιλελευθερισμός μετατρέπεται σε δόγμα και ο Giorgio Gaber τραγουδάει τους παρακάτω στίχους (εδώ σε μια ελεύθερη απόδοση που σας έφτιαξα). 

Η Γενιά μου ηττήθηκε

Δε μου αρέσει η ψεύτικη ευθυμία

και όρεξη δεν έχω πια καμία

για κουβέντες στην ταβέρνα με παρέα.

Με τους νέους δεν έχω υπομονή

ούτε μια στάλα

για κάποιες  μόδες, κάποιες ανυπακοές

κάποια επαναστατικά τραγούδια

δε δίνω πια δεκάρα.

Και είμαι και λιγάκι ενοχλημένος

μ’ όποιον με την ¨ηθική¨ είναι κολλημένος

και τον έγγαμο βίο, ας πούμε, εξάρει ως ιερό.

Και ναι, ας πω κι αυτό:

μπορεί από τη μια μεριά οι γκέι

να έχουν χίλια δίκια

μα δεν τα καταφέρνω ν’ ανεχτώ

τ’ ομολογώ:

τις ¨υπερήφανες¨ παράτες

και τα μασκαραλίκια.

.

Δε μου αρέσει η στημένη αλληλεγγύη

των ¨μη κυβερνητικών¨ οι επαγγελματίες

μα όποιοι εκμεταλλεύονται τον πόνο του κοσμάκη

τους γέρους, τους ανάπηρους, τους τοξικομανείς

για μένα είναι μόνο ιδιοτελείς

εγκληματίες.

Αλλά δεν βλέπω ούτε έναν να θυμώνει

ανάμεσα στης νέας ράτσας

τους κεκορεσμένους

κι αν κάποιος βγει εν τέλει στο μπαλκόνι

-κάποιος καπάτσος-

για να προτείνει ένα κόμμα ακόμη

για τους καινοφανείς απελπισμένους

το πιθανότερο θα ‘ναι να αποδειχθεί

ακόμα ένας παλιάτσος.

.

Μα ίσως φταίω εγώ που ανήκω

σε μια γενιά ηττημένη

σε μία ράτσα -όπου να ‘ναι-

εξαφανισμένη.

.

Ανήκω σε μία γενιά που είδε

τους δρόμους, τις πλατείες πλημμυρισμένες

με κόσμο όλο πάθος

που νόημα να δώσει στη ζωή του προσπαθούσε

κι όμως αυτά μοιάζουνε πλέον

να αφορούν σ’ αξίες λάθος

σ’ αιώνα περασμένο

και το παιχνίδι της γενιάς μου πια

είναι χαμένο.

.

Δεν τη πάω την πολλή ¨πληροφορία¨.

Σιχαίνομαι την τηλεοπτική

ειδωλολατρία

και δε διαβάζω πια εφημερίδες

η μαζική κουλτούρα είναι μια μαλακία

και πρέπει να ομολογήσω πως

οι ουρές με τα σάντουιτς ανά χείρας

μπρος στα μουσεία

μου φέρνουνε πικρή μελαγχολία

Ναι, υπάρχουνε και κάποιοι που πιστεύουν

πως θα μας σώσει η τεχνολογία

αλλά ουδείς μαθαίνει πια

τη στοιχειώδη γλώσσα στα σχολεία.

Ο εκσυγχρονισμός (οφ κορς) δεν σταματάει

κι η ¨νέα γνώση¨,  η κατεψυγμένη

με νέα κουίζ και νέα τηλεπαιχνίδια

ακάθεκτη το δρόμο της τραβάει.

.

Δε μ’ αρέσει καμιά ιδεολογία κι έχω αντιρρήσεις

ως και για την υπαρκτή δημοκρατία

όπου

αυτοί που θέλουνε να πούνε τα δικά τους

είναι πολλοί

μα πλέον η ποιότητα ουδένα απασχολεί

κι εκείνο που μετράει είναι πάντα

μονάχα τα ποσά και οι αριθμοί.

Η χώρα μου μ’ αρέσει όλο και πιο λίγο

δεν ξέρω εν τέλει αν πρέπει

να μείνω ή να φύγω

εδώ το λόγο έχουν όσοι βγαίνουν στην τιβί.

Μα σ’ εκείνους που ασκούν επιρροή

όση σημασία και αν αποδίδεις

άμα τους πάρεις έναν – έναν

καθένας τους δεν είναι παρά μόνο

ο παλιός, γνωστός σπαζαρχίδης.

.

Μα ίσως φταίω εγώ που ανήκω

σε μια γενιά ηττημένη

σε μία ράτσα -όπου να ‘ναι-

εξαφανισμένη.

.

Ανήκω σε μία γενιά που είδε

χιλιάδες νέους έτοιμους για όλα

να προσπαθούν να αλλάξουνε τον κόσμο

ναι, ίσως και με λίγη αλαζονεία.

Μπορούμε όμως όλα αυτά

-χωρίς τύψη καμία-

να τα αφηγηθούμε στα παιδιά μας

δίχως ωστόσο να ξεχνάμε

πως τελικά ηττήθηκε η γενιά μας.

.

Και τι να πω για τη διεθνή αγορά

όπου μόνο οι πολυεθνικές πάνε καλά

μα για το αύριο ας μην ανησυχούμε

όλο κάποιους πιο πλούσιους

και κάποιους άλλους πιο φτωχούς θα βρούμε

αλλά κι αυτοί κι εκείνοι

σίγουρα πιο ηλίθιοι θα ‘χουν γίνει.

.

Φαντάζομαι το μέλλον

με μία μάζα πλαδαρή

και μια ελαφριά διανόηση

χωρίς κανένα αντίδοτο

χωρίς κανένα άτομο.

Και βλέπω και το κράτος

αδύναμο και άτολμο

ξεχαρβαλωμένο

κι όλο και πιο αδιάφορο.

Βλέπω και μια Εκκλησία

όλο να ανακατεύεται

ενώ εγώ θα ήθελα – ίσως και οι πιστοί-

ολάκερη, ολοσούμπητη

με ιωβηλαία και πάπες

να καταβυθιστεί.

.

Αλλά αυτή είναι μια γενίκευση

ίσως μια σκέψη άνιση

μια ιδέα που ανήκει

σε μια γενιά φευγάτη

μια ράτσα σ’ εξαφάνιση.

αρχείο λήψης (20)

Εικόνα και ήχος στο YouTube εδώ

LA MIA GENERAZIONE HA PERSO

 

Non mi piace la finta allegria
non sopporto neanche le cene in compagnia
e coi giovani sono intransigente
di certe mode, canzoni e trasgressioni
non me ne frega niente.
E sono anche un po’ annoiato
da chi ci fa la morale
ed esalta come sacra la vita coniugale
e poi ci sono i gay che han tutte le ragioni
ma io non riesco a tollerare
le loro esibizioni.
.
Non mi piace chi è troppo solidale
e fa il professionista del sociale
ma chi specula su chi è malato
su disabili, tossici e anziani
è un vero criminale.
Ma non vedo più nessuno che s’incazza
fra tutti gli assuefatti della nuova razza
e chi si inventa un bel partito
per il nostro bene
sembra proprio destinato
a diventare un buffone.
.
Ma forse sono io che faccio parte
di una razza
in estinzione.

La mia generazione ha visto
le strade, le piazze gremite
di gente appassionata
sicura di ridare un senso alla propria vita
ma ormai son tutte cose del secolo scorso
la mia generazione ha perso.
.
Non mi piace la troppa informazione
odio anche i giornali e la televisione
la cultura per le masse è un’idiozia
la fila coi panini davanti ai musei
mi fa malinconia.
E la tecnologia ci porterà lontano
ma non c’è più nessuno che sappia l’italiano
c’è di buono che la scuola
si aggiorna con urgenza
e con tutti i nuovi quiz
ci garantisce l’ignoranza.
.
Non mi piace nessuna ideologia
non faccio neanche il tifo per la democrazia
di gente che ha da dire ce n’è tanta
la qualità non è richiesta
è il numero che conta.
E anche il mio paese mi piace sempre meno
non credo più all’ingegno del popolo italiano
dove ogni intellettuale fa opinione
ma se lo guardi bene
è il solito coglione..

Ma forse sono io che faccio parte
di una razza
in estinzione.
.
La mia generazione ha visto
migliaia di ragazzi pronti a tutto
che stavano cercando
magari con un po’ di presunzione
di cambiare il mondo
possiamo raccontarlo ai figli
senza alcun rimorso
ma la mia generazione ha perso.
.
Non mi piace il mercato globale
che è il paradiso di ogni multinazionale
e un domani state pur tranquilli
ci saranno sempre più poveri e più ricchi
ma tutti più imbecilli.
E immagino un futuro
senza alcun rimedio
una specie di massa
senza più un individuo
e vedo il nostro stato
che è pavido e impotente
è sempre più allo sfascio
e non gliene frega niente
e vedo anche una Chiesa
che incalza più che mai
io vorrei che sprofondasse
con tutti i Papi e i Giubilei.
.
Ma questa è un’astrazione
è un’idea di chi appartiene
a una razza
in estinzione.

calabrone

Posted in ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ - ΣΤΙΧΟΙ, Τζόρτζιο Γκάμπερ στα ελληνικά | Με ετικέτα: | 1 Comment »

Ρωτώντας την Πηνελόπη…

Posted by vnottas στο 25 Αυγούστου, 2019

39467d8b64c06713fefe4ad49c52e020

George Brassens:  Πηνελόπη

Εσύ γυναίκα ιδανική

του σπιτιού το τριζόνι

που η φορεσιά σου η σπιτική

λαδιές δε σηκώνει

η ακλόνητη εσύ Πηνελόπη.

Εσύ που πάντα ακολουθείς

το καλοκάγαθό σου ταίρι

σου ‘τυχε, πες μου, να βρεθείς

με σκέψεις πονηρές απ’ άλλα μέρη

που να σε πάρουν το κατόπι;

και να σε πάρουν το κατόπι;

.

Πίσω από τις κουρτίνες

της ζεστής σου φωλιάς

καθώς προσμένεις να επιστρέψει

ο Οδυσσέας της γειτονιάς

κι υφαίνουν τα λεπτά σου χέρια

δεν ονειρεύτηκες ποτέ

τις ώρες της μελαγχολίας

σε άλλης κλίνης ουρανό

με γεύση άλλης ουτοπίας

να μετράς τα νεόφαντα αστέρια;

να μετράς τα καινούργια τ’αστέρια;

.

Δεν έχεις άραγε ευχηθεί

μια ¨περιπέτεια¨ που περνάει

που σε τραβάει απ’ τα μαλλιά

που σ’ άλλο όνειρο σε πάει

και ψιθυρίζει  γι άλλες τρέλες;

Που στον λαχανόκηπό σου

φυτεύει μαργαρίτες

σου τάζει μήλα αμαρτωλά

και καμπανίτες και μηλίτες

και σ’ ανακατώνει τις δαντέλες

και να σ’ αναστατώνει τις δαντέλες

.

Δεν έχεις άραγε ευχηθεί

στο δρόμο σου να συναντήσεις

το γελαστό τ’ αερικό

που δε μπορείς να τ’ αγνοήσεις

με πονηριά να σε στοχεύει;

Που σάρκα  λεία, τρυφερή

στα κρύα αγάλματα χαρίζει

τους παίρνει κάθε αρετή

από τα βάθρα τα γκρεμίζει

και τα συκόφυλλα τους κλέβει

και τα φύλλα της συκής τους κλέβει

.

Αλλά… μη φοβάσαι, ο ουρανός

δε σου κρατάει κακία

δεν έχει λόγο σοβαρό

να βάλει  μια Αμαρτία

στων ατοπημάτων σου τη χύτρα.

Θα ‘ναι ένα λάθος τυπικό

σφάλμα αμελητέο

όψη του φεγγαριού κρυφή

κρίμα συγχωρητέο

και της Πηνελόπης τα λύτρα.

και της Πηνελόπης τα λύτρα.

Georges_Brassens

Από τον τροβαδούρο:

και μια ανάγνωση:

Pénélope

Toi l’épouse modèle,
Le grillon du foyer;
Toi qui n’a point d’accrocs
Dans ta robe de mariée;
Toi l’intraitable Pénélope
En suivant ton petit
Bonhomme de bonheur,
Ne berces-tu jamais
En tout bien tout honneur
De jolies pensées interlopes?
De jolies pensées interlopes…

.

Derrière tes rideaux,
Dans ton juste milieu,
En attendant l’retour
D’un Ulysse de banlieue;
Penchée sur tes travaux de toile,
Les soirs de vague a l’âme
Et de mélancolie
N’as tu jamais en rêve
Au ciel d’un autre lit
Compté de nouvelles étoiles?
Compter de nouvelles étoiles…

.

N’as-tu jamais encore
Appelé de tes vœux
L’amourette qui passe,
Qui vous prend aux cheveux?
Qui vous compte des bagatelles,
Qui met la marguerite
Au jardin potager,
La pomme défendue
Aux branches du verger,
Et le désordre a vos dentelles?
Et le désordre a vos dentelles…

.

N’as-tu jamais souhaite
De revoir en chemin
Cet ange, ce démon,
Qui son arc a la main
Décoche des flèches malignes?
Qui rend leur chair de femme
Aux plus froides statues,
Les bascul’ de leur socle,
Bouscule leur vertu,
Arrache leur feuille de vigne…
Arrache leur feuille de vigne…

.

N’ait crainte que le ciel
Ne t’en tienne rigueur,
Il n’y a vraiment pas la
De quoi fouetter un cœur
Qui bat la campagne et galope…
C’est la faute commune
et le péché véniel,
c’est la face cachée
de la lune de miel
et la rançon de Pénélope…
Et la rançon de Pénélope.

1--108-thumb-large

Posted in Μπρασένς στα ελληνικά V, Μπρασένς: Προσαρμογές τραγουδιών, ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ - ΣΤΙΧΟΙ | Με ετικέτα: , , | Leave a Comment »

Η πιο ωραία μυγδαλιά, μια φορά…

Posted by vnottas στο 13 Αυγούστου, 2019

 

blossoming-almond-branch-in-a-glass-1888

Και μια που ξαναβρεθήκαμε με τον μπάρμπα Γιώργη (Μπρασένς) ιδού ένα (καλοκαιρινό θα έλεγα) τραγουδάκι από τα πιο παλιά: Η μυγδαλιά. Συμπεριλαμβάνεται στο άλμπουμ JE ME SUIS FAIT TOUT PETIT (1957) -το ομώνυμο άσμα σας το έχω ήδη μεταφράσει εδώ.

(τραγουδά ο Μπρασένς)

Η Μυγδαλιά

Την πιο-ωραία μυγδαλιά

μια φορά

Την πιο-ωραία μυγδαλιά

στη γειτονιά

μοναχά για τα κορίτσια

που ‘χαν στόμα λαίμαργο

-ίσως και άλλα καπρίτσια-

φύτεψα, τ’ ομολογώ.

*

Ένας σκίουρος με φούστα

δίνει μια-

Ένας σκίουρος με φούστα

ξαφνικά

σκαρφαλώνει και μου λέει:

Είμαι λαίμαργη πολύ

ένα μύγδαλο αν μου δώσεις

θα σου δώσω ένα φιλί. 

*

Εσύ ανέβα όσο θες

αν μπορείς

εσύ ανέβα όσο θες

κι αν μπορείς

στ’ άψε σβήσε τσιμπολόγα

και προπάντων μη ξεχνάς

ότι πρέπει να μου δώσεις

το φιλί που μου χρωστάς.

*

Όταν τα ροκάνισε όλα

τι μου λέει;

Με το στόμα της γεμάτο

τι μου λέει;

Θα σε ξεπληρώσω όταν

οι ζαβοί βγάλουν φτερά

και θα πάρεις το φιλί μου

όταν θα πετάς ψηλά.

*

Έλα φίλα με αν θες

αν το θες

Έλα φίλα με αν θες

αν το θες

αλλά αν κάνεις ότι πέφτεις

να σε κλάψω δε μπορώ

κι αν τυχόν τα κακαρώσεις

δεν θα μαυροφορεθώ

*

Τίποτα δεν μένει πια

 στη μυγδαλιά

 Τίποτα δεν έχει πια

η μυγδαλιά  

μόνο τσόφλια μες το χώμα,

πάει χαμένη η σοδιά,

μα, το λαίμαργό της στόμα

μ’ ανταμείβει με φιλιά.

*

Η λιακάδα όμως κρατά

μια στιγμή

η λιακάδα όμως κρατά

μια στιγμή,

ύστερα ο καιρός θυμώνει

κρύο,  κεραυνοί, βροχή

η μυγδαλιά μου έγινε σκόνη

κι η αγάπη μου μαζί.

(ανάγνωση)

αρχείο λήψης (15)

 Georges Brassens  «L’amandier»

J’avais le plus bel amandier
Du quartier
Et, pour la bouche gourmande
Des filles du monde entier
Je faisais pousser des amandes
Le beau, le joli métier!

.

Un écureuil en jupon
Dans un bond
Vint me dire «Je suis gourmande
Et mes lèvres sentent bon
Et, si tu me donnes une amande
Je te donne un baiser fripon!».

.

«Grimpe aussi haut que tu veux
Que tu peux

et tu croques, et tu picores
Puis tu grignotes, et puis tu
Redescends plus vite encore
Me donner le baiser dû!»

.

Quand la belle eut tout rongé
Tout mangé
«Je te paierai, me dit-elle
A pleine bouche quand les
Nigauds seront pourvus d’ailes
Et que tu sauras voler!»

.

«Monte m’embrasser si tu veux,

si tu peux
Mais dis-toi que, si tu tombes
Je n’aurais pas la larme à l’œil
Dis-toi que, si tu succombes
Je ne porterai pas le deuil!»

.

Les avait, bien entendu
Toutes mordues
Toutes grignotées, mes amandes
Ma récolte était perdue
Mais sa jolie bouche gourmande
En baisers m’a tout rendu!

.

Et la fête dura tant
Que le beau temps
Mais vint l’automne, et la foudre
Et la pluie, et les autans
Ont change mon arbre en poudre
Et mon amour en même temps!

σκίουρος-41322363

Posted in Μπρασένς στα ελληνικά V, Μπρασένς: Προσαρμογές τραγουδιών, ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ - ΣΤΙΧΟΙ | Με ετικέτα: , , , , , | Leave a Comment »

Ένα τραγούδι για τους καιρούς που περνάνε…

Posted by vnottas στο 8 Αυγούστου, 2019

Paris, Mai 1968.

 

Έπεσα πάνω σε ένα τραγούδι που μιλάει για τη νεανική εξέγερση του ’68. Τυχαία -η πεντηκονταετία από τα γεγονότα συμπληρώθηκε πέρυσι και με την ευκαιρία ειπώθηκαν ήδη πολλά. 

Αυτή τη φορά όμως οι έμμετρες σκέψεις ήταν τραγουδισμένες από τον Γάλλο τροβαδούρο στον οποίο το παρόν Ιστολογοφόρο έχει μια κάποια αδυναμία. Να λοιπόν που γυρίζουμε πίσω στη μουσική και τους στίχους του George Brassens.

Πρόκειται για τη ¨Λεωφόρο του καιρού που περνάει¨ (Boulevard du temps qui passe) και περιλαμβάνεται στο άλμπουμ Δον Ζουάν το οποίο κυκλοφόρησε το 1976. Το εκ πρώτης όψεως παράδοξο είναι πως ο Βrassens δεν είχε μέχρι τότε εκφραστεί με σαφήνεια υπέρ ή κατά της νεανικής εξέγερσης (όπως άλλωστε και ο Βrel -ο οποίος όμως είχε ήδη ξεκαθαρίσει την ευρύτερη θέση του από το ‘61. Τους χαρακτηριστικούς στίχους του Brel για τους μπουρζουάδες και τους γόνους τους θα βρείτε εδώ ). Όπως θα δείτε, ανάλογος  σκεπτικισμός επικρατεί και στο Boulevard du temps qui passe.

 Στις πρώτες έξι στροφές ο τροβαδούρος χρησιμοποιεί, με ύφος εξομολογητικό, το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο: εμείς. Εμείς οι νέοι, οι ωραίοι, οι επαναστάτες. Στην έβδομη στροφή μιλάει για ¨αυτούς¨ και δε διστάζει να τους παρομοιάσει με ¨ασβεστωμένους τάφους¨ με αναφορά σε ένα απόσπασμα από το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο (XXIII 27) όπου  ο Χριστός λέει: Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι παρομοιάζετε τάφοις κεκονιαμένοις, οἵτινες ἔξωθεν μὲν φαίνονται ὡραῖοι, ἔσωθεν δὲ γέμουσιν ὀστέων νεκρῶν καὶ πάσης ἀκαθαρσίας

Σημείωση: Μια που τον καιρό εκείνο ξεκινώντας από τη Φλωρεντία είχα επισκεφτεί (με οτοστόπ) το Παρίσι, έχω κάποιες προσωπικές εντυπώσεις, που ίσως συμπεριλάβω σε προσεχή ανάρτηση στο Ιστολογοφόρο.

Ακολουθούν:

*Το τραγούδι (ηχητικό)

* Μια απόδοση στα ελληνικά που σας έφτιαξα με τη (συνήθη) προσπάθεια οι στίχοι να ¨χωράνε¨ στη μουσική, έστω με λίγο ζόρι, έτσι ώστε το τραγούδι να αποκτήσει μια εκδοχή στην ελληνική γλώσσα.

* Μια πιο ¨ελεύθερη¨ απόδοση, εκτός μουσικής, δηλαδή απαλλαγμένη από το άγχος που δημιουργούν οι πολυσύλλαβες ελληνικές λέξεις όταν πρέπει να στριμωχτούν σε μια δοσμένη μελωδία.

* Το κείμενο στα γαλλικά

Γαλλικός-Μάης-1968

Το τραγούδι

 

Η ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΕΙ

Πλέον χωρίς το μπιμπερό

είπαμε ας πάμε έξω από ‘δω

όπου οι καιροί  μας προσπερνάνε

την ¨ξαστεριά¨ γυρεύοντας

γέρους κι οκνούς στοχεύοντας

που δεν τα παρατάνε

*

Κοίταξε, ήτανε μόλις χτες

στους δρόμους, μ’ όψεις γελαστές

-ποιοι τάχα θα μας υποτάξουν;-

Πατήσαμε φράχτες κι αυλές

κι ανάψαμε χαράς φωτιές

οι μπουρζουάδες να τρομάξουν.

*

Ψηλά τα λάβαρα ξανά

κι όρκος στο επτά -οκτώ -εννιά:

Να ξαναπέσει η Βαστίλη!

και  αγκαλιάσαμε με ορμή

όσες δεν άγγιζαν πια αυτοί

Έρως-Θεός μας είχε στείλει

*

Σε βάλτο μ’ έντυπα παπιά

εμείς τα γελαστά παιδιά

Πέτρες πετάξαμε  απ’ το δρόμο

Τίποτα πια δεν μένει ορθό:

ταμπού ή πίστη σε  θεό,

σε νόμο ή σε τρόμο

*

Σαν ήχησε ¨παύσατε πυρ¨,

άλλος κρανίο  του Βλαδιμίρ

κι άλλος γκριζάδα και ρυτίδες

και διαπιστώσαμε εκεί δα

πόσο στην άνοιξη  κοντά

είν’ οι αλκυονίδες

*

Γυρνάμε τότε: βήμα αργό!

 ναι, με τον τρόπο τον παλιό,

κι όσο κι αν φαίνεται αστείο

καθώς ξεφωνίζαμε εμείς την παλιά

στη γωνιά ήταν στημένη η νέα γενιά

για να μας στείλει στο γηροκομείο

******

…Όλους,  φθαρτούς και πλαδαρούς

Φαρισαίους και τάφους λευκούς

παιδιά  ενός Μάη που γερνάει

 τους είδαμε ξανά  εχτές

να επελαύνουν νέοι και νιες

στη λεωφόρο του καιρού που

[άτεγκτος]  περνάει

tmp163

Η λεωφόρος των Καιρών που Περνάνε

 

Από τη κούνια μόλις  είχαμε ξεμυτίσει

και είπαμε να κάνουμε μια βόλτα

εκεί που όλα είχαν ξεκινήσει:

Που πάει να πει  ωστόσο

εκεί  που οι καιροί,

ενώ κανένας δεν το περιμένει,

μοιάζουν αναγκασμένοι

το δέρμα τους να αλλάζουν κάθε τόσο

*

Ψέλναμε τα τραγούδια μας, τα επαναστατικά

ενάντια σ’ όλα τα κακά

και προπαντός

σ’ όσα κατάφερναν ακόμη οι παλιοί,

οι γερασμένοι, οι χοντροί, οι πλαδαροί

που ζουν -οχυρωμένα σκιάχτρα-

στων σκουριασμένων ιδεών τα κάστρα

 *

Μας είδαν όλοι – ήταν σαν χθες.

Νέοι, και υπερήφανοι,

ποδοπατώντας τα παρτέρια των παλιών

 ανάψαμε χαράς φωτιές

και λικνιστήκαμε σ’ αλλόκοτο χορό,

καθώς του φόβου το σκουλήκι

μέσα στον κάθε μπουρζουά

τρύπωνε ζοφερό.

*

Είπαμε:

εμείς θα επαναλάβουμε το επτά-οκτώ-εννέα

εμείς θα κυριεύσουμε μία Βαστίλη νέα

και από αύριο κιόλας, όλα θα ‘ ναι καινούργια

…κι ύστερα αγκαλιάσαμε λαίμαργα και με φούρια

εκείνες που δεν άγγιζαν οι μπουρζουάδες  πια

και για να πάνε όλα καλά στις νέες τις ημέρες

τους γονιμοποιήσαμε κάμποσες θυγατέρες.

*

Με ευθυμία εύλογη και κοροϊδευτική

ρίχναμε τους κυβόλιθους

στον βάλτο με τις πάπιες τους.

Τι θύελλα! Τι θέαμα! Τι υπερπαραγωγή!

Τίποτα πια δεν έμεινε ορθό

καθώς κατεδαφίζαμε ο, τι είχε κάποια σχέση

με τα δικά τους τα ταμπού, αρχές ή πίστη σε θεό.

*

Όμως, σαν σήμανε η κατάπαυση πυρός

δεν αναγνωρίζαμε ούτε κι εμάς τους ίδιους

άλλος δεν ήταν πια μαλλιάς, μα φαλακρός

και άλλος τους κροτάφους είχε γκρίζους

και έτσι καταλάβαμε  εν τέλει

– ο, τι κι αν υπαγόρευαν  οι ελπίδες-

πόσο είναι η άνοιξη κοντά

στις λιγοστές χειμερινές αλκυονίδες.

*

Γυρνάμε τότε, αλλάζουμε, σε βήμα πιο αργό

 ναι, πάνω κάτω, με τον τρόπο τον παλιό,

τον παραδοσιακό,

γιατί,

όσο κι αν φαίνεται αστείο,

καθώς ξεφωνίζαμε εμείς την παλιά,

στη γωνιά ήταν στημένη η νέα γενιά

για να μας στείλει στο γηροκομείο.

***********

…Όλους αυτούς τους φθαρτούς και  φτιαγμένους

φαρισαίους και τάφους ασβεστωμένους

στο καβούκι τους μέσα που παραπαίουν

ναι τους είδαμε χτες

υπερήφανους νέους  να κατηφορίζουν

στη λεωφόρο των καιρών που λακίζουν.

*

Μια ανάγνωση:

1110645760_small

 

Boulevard du temps qui passe

A peine sortis du berceau, 
Nous sommes allés faire un saut 
Au boulevard du temps qui passe, 
En scandant notre » Ça ira » 
Contre les vieux, les mous, les gras, 
Confinés dans leurs idées basses.

*

On nous a vus, c’était hier, 
Qui descendions, jeunes et fiers, 
Dans une folle sarabande, 
En allumant des feux de joie, 
En alarmant les gros bourgeois, 
En piétinant leurs plates-bandes.

*

Jurant de tout remettre à neuf, 
De refaire quatre-vingt-neuf, 
De reprendre un peu la Bastille, 
Nous avons embrassé, goulus, 
Leurs femmes qu’ils ne touchaient plus, 
Nous avons fécondé leurs filles.

*

Dans la mare de leurs canards 
Nous avons lancé, goguenards, 
Force pavés, quelle tempête! 
Nous n’avons rien laissé debout, 
Flanquant leurs credos, leurs tabous 
Et leurs dieux, cul par-dessus tête.

*

Quand sonna le » cessez-le-feu » 
L’un de nous perdait ses cheveux 
Et l’autre avait les tempes grises.

Nous avons constaté soudain 
Que l’été de la Saint-Martin 
N’est pas loin du temps des cerises.

*

Alors, ralentissant le pas, 
On fit la route à la papa, 
Car, braillant contre les ancêtres, 
La troupe fraîche des cadets 
Au carrefour nous attendait 
Pour nous envoyer à Bicêtre.

***

Tous ces gâteux, ces avachis, 
Ces pauvres sépulcres blanchis 
Chancelant dans leur carapace, 
On les a vus, c’était hier, 
Qui descendaient jeunes et fiers, 
Le boulevard du temps qui passe.

Posted in Μπρασένς στα ελληνικά V, Μπρασένς: Προσαρμογές τραγουδιών, ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ - ΣΤΙΧΟΙ | Με ετικέτα: , , , | Leave a Comment »

Μεξικάνικη συννεφιά (ένα τραγούδι ακόμη)

Posted by vnottas στο 4 Ιουλίου, 2019

αρχείο λήψης (5)

Ένα ιταλικό τραγουδάκι από τη μακρινή έβδομη δεκαετία του προηγούμενου αιώνα. Εδώ παρακάτω τραγουδισμένο από τον Enzo Jannacci. Η μουσική είναι του Paolo Conte και οι στίχοι του  Vito Pallavicini.

Για τι πράγμα μιλάει: για μια αγάπη από μακριά. Εκείνη βρίσκεται σ’ ένα (μελαγχολικό) Μεξικό, εκείνος αναλογίζεται τραγουδιστά. Το σύνολο είναι κάπως σουρεαλιστικό και φυσικά επιδέχεται υποκειμενικές εκδοχές.

Υ.Γ. Ως συνήθως, σας έφτιαξα και μία πρώτη απόδοση στα ελληνικά.

Από τον Enzo Jannacci

.

Από τον Paolo Conte

.

Η ανάγνωση της απόδοσης στα Ελληνικά

images (6)

Οι στίχοι στα Ιταλικά:

Messico e nuvole

Lei è bella lo so
è passato del tempo e io ce l’ho nel sangue ancor.
Io vorrei io vorrei
ritornare laggiù da lei ma so che non andrò.
Questo e’ un amore di contrabbando
meglio star qui seduto a guardare il cielo davanti a me.

.

Messico e nuvole il tempo passa sull’America
il vento suona la sua armonica
che voglia di piangere ho.
Messico e nuvole
la faccia triste dell’America
il vento insiste con l’armonica
che voglia di piangere ho.

.

Chi lo sa come fa quella gente
che va fin là a pronunciare sì… mah!
Mentre sa che è già provvisorio l’amore
che c’è sì ma forse no… ah!
Queste son situazioni di contrabbando
a me non sembra giusto neanche in Messico, ma perchè?

.

Messico e nuvole il tempo passa con l’America
il vento insiste con l’armonica,
che voglia di piangere ho
Messico e nuvole la faccia triste dell’America
il tempo straccia anche l’armonica,
che voglia di piangere ho.

.

Torno a lei torno a lei
la chitarra risuonerà per tanto tempo ancor
e il mio amore per lei
i suoi passi accompagnerà nel bene e nel dolor.
Queste son situazioni di contrabbando
tutto si può inventare ma non un matrimonio non si può più.

.

Messico e nuvole il tempo passa con l’America
il vento insiste con l’armonica,
che voglia di piangere ho.
Messico e nuvole la faccia triste dell’America
il vento insiste con l’armonica,
che voglia di piangere ho.

… και Ελληνικά

Νέφη στο Μεξικό

Είναι Ωραία. Γνωστό!

Μέσα μου πάντα ζει, κι ας πέρασε τόσος καιρός

Θα ‘θελα, ναι, πολύ!

να γυρίσω πίσω σε κείνη …αλλά δεν ωφελεί

Αυτή είναι μια αγάπη απ’ τις λαθραίες

Κάλιο εδώ να μείνω, -σύννεφα π’ αλητεύουνε να μετρώ.

.

Νέφη και Μεξικό

περνάει ο χρόνος στην Αμέρικα

ο αγέρας παίζει φυσαρμόνικα

και θέλω να κλάψω κι εγώ

Νέφη στο Μεξικό

όψη θλιμμένη της Αμερικής

ο αγέρας παίζει να τον λυπηθείς

και θέλω να κλάψω κι εγώ

.

Ποιος μπορεί να μας πει

μερικοί για να πουν το ¨ναι¨ πώς φτάνουν ως εκεί;

ενώ ξέρουν κι αυτοί

πως συχνά η αγάπη είναι προσωρινή

Αυτές οι καταστάσεις είναι λαθραίες

για μένα λαθεμένες ως και κει κάτω στο Μεξικό

.

Νέφη και Μεξικό

ο χρόνος φεύγει στην Αμέρικα

τ’ αγέρι κλαίει με την αρμόνικα

και θέλω να κλάψω κι εγώ

Νέφη στο Μεξικό

όψη θλιμμένη της Αμερικής

ο χρόνος φεύγει να τον λυπηθείς

και θέλω να κλάψω κι εγώ

.

Σε εκείνη γυρνώ

η κιθάρα μου θα ηχεί γι αυτήν ακόμη για καιρό

θα την ακολουθεί

θα της λέει πώς, ό, τι και να γίνει, θα την αγαπώ

Αυτές οι καταστάσεις είναι λαθραίες

Όλα ίσως να γίνουν, μόνο ένας γάμος  δεν δένει πια!

.

Νέφη και Μεξικό

περνάει ο χρόνος στην Αμέρικα

ο αγέρας παίζει φυσαρμόνικα

και θέλω να κλάψω κι εγώ

Νέφη στο Μεξικό

όψη θλιμμένη της Αμερικής

ο αγέρας παίζει να τον λυπηθείς

και θέλω να κλάψω κι εγώ

 

Με εικόνα από το You tube εδώ

κι  εδώ κι εδώ

αρχείο λήψης (6)

Posted in Έντσο Γιαννάτσι, Ντάριο Φο και άλλοι στα ελληνικά, ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ - ΣΤΙΧΟΙ | Με ετικέτα: , , , | Leave a Comment »

Των Δυτικών το Κάρμα και ο Ηράκλειτος (Occidentali’s Karma)

Posted by vnottas στο 16 Μαΐου, 2017

 images (8)

Προσωπικά με το Γιούρο-πανηγύρι, καμία ή, άντε καλά, πολύ μικρή σχέση. Τόσο μικρή, που μόλις και που πήρε τ’ αφτί μου ότι, ανάμεσα στο διάχυτο νταβαντούρι των ημερών, υπήρχε και ολίγον τι από Ηράκλειτο.

Φυσικά απόρησα. Όχι πολύ. Ξέρω ότι η αποκαλούμενη και ¨δημιουργική φαντασία¨ των σεφ-μαγείρων της μαζικής κουλτούρας όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει, άρα δεν πρόκειται να αφήσει να της γλιτώσουν ούτε οι αρχαίοι φιλόσοφοι, ούτε καν ο (όπως και να το κάνουμε) στρυφνός και ζόρικος  Εφέσιος. (Πολύ περισσότερο που, απ’ ό, τι μαθαίνω, παλιότερα, τον επίζηλο τίτλο του Γιουροβιζιονικού ¨σούπερ σταρ¨ είχε διεκδικήσει -χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία- και ο μέγας Σωκράτης, αυτοπροσώπως).

Αφού λοιπόν στην προκείμενη περίπτωση, το ίδιο ο Βούδας – το ίδιο ο Κούδας, το ίδιο ο Ιησούς – το ίδιο κι ο Ιούδας, γιατί να μη πάρει διακεκριμένη θέση δίπλα στην αξύριστη Κοντσίτα Βούρστελ και μια κάποια ρήση αποσταγμένη από την αρχαία φιλοσοφική αναζήτηση;

Αυτά σκεφτόμουν καθώς διέκρινα ανάμεσα στα ηλεκτρονικά τάμπα-τούμπα το γνωστό ρηθέν ¨τα πάντα ρέι¨ (με την εράσμια προφορά που χρησιμοποιούν οι δυτικοί) και ως εκ τούτου είπα να σιγουρευτώ ψάχνοντας στο διαδίκτυο για να βρω τι ακριβώς λέει το ιταλικής προέλευσης άσμα.

Το βρήκα και εξεπλάγην. Και μετά άρχισα να ψάχνω πώς και έτσι. Και εντρύφησα (όσο μπόρεσα) στα πεπραγμένα του πρόσφατου φεστιβάλ πολιτισμικού αυτοχειριασμού.

Η έκπληξή μου οφείλεται στο ότι οι στίχοι του άσματος μου φάνηκαν ψαγμένοι. Επικρατέστερη εκδοχή για αυτή την ανακολουθία (μουσική: λάιτ-ποπ, προορισμός: η ΒούρστελΒίζιον, αλλά στίχοι που μοιάζουν ψαγμένοι, προβληματισμένοι, ειρωνικά καταγγελτικοί) καταλήγω ότι δεν μπορεί να είναι άλλο, παρά ότι οι Ιταλοί θέλησαν να κάνουν λίγη πλάκα με τους περιφερόμενους Βρυξελιώτες αηδούς (με ήτα).

Και φαίνεται να έχουν τους λόγους τους. Πρώτον, διαθέτουν κι αυτοί ένα ανάλογο, δικό τους, ετήσιο πανηγύρι, που όσο κι αν έχει παρακμάσει σε σχέση με παλιότερες εποχές, εξακολουθεί να κάνει (ανταγωνιστικό) παιχνίδι στις -εξ ίσου ανουσιοποιημένες (με ου) – παγκόσμιες μουσικές αγορές. Δεύτερον, όταν πριν λίγα χρόνια είπαν να πάψουν να σνομπάρουν το φεστιβάλ της Γιούρο και έστειλαν εκεί τρεις νεαρούς τενόρους, παρά το ότι αυτοί ήρθαν πρώτοι στην προτίμηση του κοινού, τους έθαψαν οι κριτικές επιτροπές με τους εκπροσώπους (στην ουσία) των (δισκογραφικών) αγορών.

Έτσι φέτος, αφού πρώτα εξέλεξαν στο Σαν Ρέμο (με δόση αυτοειρωνίας) τον άγνωστο γελαστό χοροπηδητή και την συμπαθή του μαϊμούδα, τους απέστειλαν με μάλλον χλευαστική διάθεση στο Κίεβο.

Υποθέτω ότι ήταν εν γνώσει του ότι με τέτοιους στίχους (σας παραθέτω παρακάτω μια πρόχειρη μετάφραση) δεν είχαν καμία ελπίδα διάκρισης.

Ωστόσο οι εκπλήξεις δε τελειώνουν εδώ. Όλως περιέργως το τραγούδι που βραβεύτηκε τελικά φέτος, δεν είχε καμιά σχέση με όλα τα υπόλοιπα. Ήταν παραδόξως, ένα έντονα πορτογαλικό (όχι αγγλόφωνο/παγκοσμιοποιητικό), μελωδικό και τρυφερό τραγούδι. Όμως δε ξέρω αν θα το βράβευαν, εάν δε τους έδινε την ευκαιρία (χάρη σε μια λυπηρή συγκυρία που έχει να κάνει με την υγεία του ερμηνευτή) να ξαναπροβάλουν τον  ήδη πολυδιαφημισμένο ¨μη κυβερνητικό ανθρωπισμό¨ τους. (ΑΑΑ Ζητείται Ανθρωπιά εικονική).

images (10)

Ακολουθεί μετάφραση του τραγουδιού.  [Λάβετε υπόψη α) ότι στο πρωτότυπο οι σύντομοι στίχοι είναι επιγραμματικοί, χωρίς κατ’ ανάγκην συντακτική σύνδεση μεταξύ τους και, ενίοτε, με αδύναμες ομοιοκαταληξίες β) το ¨ναμαστέ¨ δεν είναι ¨να ‘μαστε¨ (καλά), αλλά σανσκριτικής (γιογκικής ) προέλευσης επιφώνημα/χαιρετισμός: namah = υποκλίνομαι, te= εσένα γ) Δεν μεταφράζω τις επαναλήψεις της επωδού].

Των Δυτικών το Κάρμα

Να ζει κανείς ή  (σώνει και καλά) πρέπει να ζει;

Του Άμλετ η αμφιβολία

Σύγχρονη όσο ο άνθρωπος ο νεολιθικός

Βολέψου στο κλουβί σου, το δύο επί τρία

Διανοούμενοι σε καφενέ (και)

Διαδικτυολόγοι

 Των ανωνύμων selfιστών μέλη επίλεκτα

Ειν’ η νοημοσύνη ντεμοντέ

(οι) Απαντήσεις εύκολες

(και τα) Διλήμματα ανώφελα

Α Α Α Ζητούνται (ναι, ψάξε)

Ιστορίες με τέλος θεαματικό

Ελπίζοντας (ναι, έλπιζε)

(πως) Ό, τι κι εάν συμβεί, (θα είναι για καλό)

τα πάντα ρει

And “Singing in the rain”

(και ¨χορεύοντας στη βροχή¨)

Επωδός:

Μαθήματα Νιρβάνας

Ειναι κι ο Βούδας στην ουρά

(του κυκλικού χορού)

Για όλους στο προαύλιο μια ώρα 

(κι) από μια ώρα δόξας στον καθένα ,

Alé!

Το πλήθος ένα μάντρα φωνάζει

Η εξέλιξη (σκοντάφτει και) διστάζει 

Γυμνή η μαϊμού χορεύει

Των Δυτικών το κάρμα

Των Δυτικών το κάρμα

Γυμνή η μαϊμού χορεύει

Των Δυτικών το κάρμα

*

Βρέχει Chanel σταγόνες

Πάνω σε σώματα  αποστειρωμένα

Απ’ των ομοίων σου τις μυρουδιές, φυλάξου

Με το ιντερνέτ  όλοι (κι όλες) ξερόλες

Κόκα των λαών

Όπιο των φτωχών

*

Α Α Α Ζητείται ανθρωπιά εικονική

Sex appeal

Ό,τι κι αν γίνει, εν τέλει,

Τα πάντα ρει

And “Singing in the rain”

*

Σαν η Ζωή τα χάνει

(Ζωή αφηρημένη)

Οι άνθρωποι εκπίπτουν

Των Δυτικών το Κάρμα

Των Δυτικών το Κάρμα

Η Μαϊμού το λόγο παίρνει

Ναμαστέ αλέ!

Όμμμμ!

images (9)

ΟCCIDENTALI’S KARMA

Essere o dover essere
Il dubbio amletico
Contemporaneo come l’uomo del neolitico
Nella tua gabbia 2×3 mettiti comodo
Intellettuali nei caffè
Internettologi
Soci onorari al gruppo dei selfisti anonimi
L’intelligenza è démodé
Risposte facili
Dilemmi inutili

AAA cercasi storie dal gran finale,
Sperasi
Comunque vada, panta rei
And “Singing in the rain”

Lezioni di Nirvana
C’è il Buddha in fila indiana
Per tutti un’ora d’aria, di gloria (ale!)
La folla grida un mantra
L’evoluzione inciampa
La scimmia nuda balla
Occidentali’s karma
Occidentali’s karma
La scimmia nuda balla
Occidentali’s karma

Piovono gocce di Chanel
Su corpi asettici
Mettiti in salvo dall’odore dei tuoi simili
Tutti tuttologi col web
Coca dei popoli
Oppio dei poveri

AAA cercasi umanità virtuale
Sex appeal
Comunque vada, panta rei
And “Singing in the rain”

Lezioni di Nirvana
C’è il Buddha in fila indiana
Per tutti un’ora d’aria, di gloria (ale!)
La folla grida un mantra
L’evoluzione inciampa
La scimmia nuda balla
Occidentali’s karma
Occidentali’s karma
La scimmia nuda balla
Occidentali’s karma

Quando la vita si distrae
Cadono gli uomini
Occidentali’s karma
Occidentali’s karma
La scimmia si rialza
Namaste, ale!

Lezioni di Nirvana
C’è il Buddha in fila indiana
Per tutti un’ora d’aria, di gloria (ale!)
La folla grida un mantra
L’evoluzione inciampa
La scimmia nuda balla
Occidentali’s karma
Occidentali’s karma
La scimmia nuda balla
Occidentali’s karma
Om

Posted in ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ, ΤΑ ΤΡΕΧΟΝΤΑ, ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ - ΣΤΙΧΟΙ | Με ετικέτα: , , , , | Leave a Comment »

Οι μανατζαραίοι…

Posted by vnottas στο 6 Ιουλίου, 2016

ΕξώφΧρεοφειλέτεςUPLD

Εσπρέσο έπιναν, κάπνιζαν πούρα

τέσσερα τάλιρα η κάθε τζούρα

Τρία πατώματα το πρώτο σπίτι

αυτό που έφτιαξαν επί Σημίτη.

.

Τα καλοκαίρια τους με τις μοντέλες,

όσο το νοίκι μας, τόσο οι ομπρέλες.

Και τα Χριστούγεννα μοίραζαν μπόνους

τώρα μοιράζονται καημούς και πόνους.

.

Πάντοτε γύρω τους έτρεχε πλήθος

οι αποφάσεις τους γίνονταν  μύθος

Χρυσάφι η  κάρτα τους άμα την είχες

μπράβο τους έλεγαν κι ας λέγαν τρίχες.

.

Όπου και πήγαιναν γινόταν ντόρος

με τις τζιπάρες τους σε κάθε όρος

Κι απ τις Αράχοβες και τις Μυκόνους

τώρα τους βλέπεις πια… σκυφτούς και μόνους.

 

images (7)

Το βρήκα κόβοντας βόλτες στο διαδίκτυο: Όχι, για να μη λέμε ότι το λαϊκό τραγούδι δεν παρακολουθεί (όπως έκανε και παλιά) την επικαιρότητα.

Οι Μανατζαραίοι Μουσική: Δημήτρης Σάββας Ερμηνεύει ο Άθως Δανέλλης

Από τους «Χρεοφειλέτες» Ακούστε το εδώ

Posted in ΤΑ ΤΡΕΧΟΝΤΑ, ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ - ΣΤΙΧΟΙ | Με ετικέτα: , , | Leave a Comment »

Στη σκιά των συζύγων

Posted by vnottas στο 8 Ιουνίου, 2016

11058381_941973229179155_7719538206387779765_n

Οι ¨καθώς πρέπει¨ τύποι, ας συγκρατηθούνε

μα τον Τιτανικό αν κυβερνούσα εγώ

πριν καταβυθιστεί, θα ‘λεγα να σωθούνε

οι άπιστες πρώτα γυναίκες, χωρίς δισταγμό.

Στις άπιστες μην ρίχνετε λίθους, εγώ / είμαι μαζί τους.

*

Αυτές το γιατρικό, -και να μην εκπλαγείτε-

στου μοναχικού τα πάθη και τον πυρετό,

απλόχερα προσφέρουν, μην τις παρεξηγείτε

πρόκειται κατά βάθος… για αλτρουισμό.

Στις άπιστες μην ρίχνετε λίθους, εγώ / είμαι μαζί τους.

*

Ερωτευτείτε εσείς μ’ όποια σας κάνει κέφι,

όμως και μένα ακούστε, μιλάω σοβαρά:

η άπιστη της πλήξης  διώχνει μακριά τα νέφη

κι όσο για τους συζύγους… τα πάω μια χαρά!

Στις άπιστες μην ρίχνετε λίθους, εγώ / είμαι μαζί τους.

*

Όμως για σιγουριά, αυτούς που ‘χω γνωρίσει

τους έχω κοσκινίσει εξαντλητικώς

Αν η κυρία Τάδε μ’ έχει κατακτήσει

θα πρέπει να μ’ αρέσει ο Τάδε κι αυτός.

Στις άπιστες μην ρίχνετε λίθους, εγώ / είμαι μαζί τους.

*

Πρέπει ο κύριος Τάδε να ‘ν από τέλεια πάστα

αλλιώς αλλάζω γνώμη και τα παρατώ,

να ‘ναι καλό παιδί -αν όχι, βρασ’ τα κι άστα-

εκείνος που απ’ το ίδιο ποτήρι θα πιω.

Στις άπιστες μην ρίχνετε λίθους, εγώ / είμαι μαζί τους.

*

Όταν ήμουν μικρός, και μου ‘λειπε  εμπειρία

έκανα που και που λάθη αισθητικής

τα ‘μπλεκα με συζύγους π’ ασκούσαν εξουσία,

της φάσης ήταν λάθη της εφηβικής.

Στις άπιστες μην ρίχνετε λίθους, εγώ / είμαι μαζί τους.

*

 Ότι ‘μαι πες λοξός ή και  κολλημένος

μα ΄κείνος που μαζί του θα  γίνω κολλητός

περνώντας την σκυτάλη, στεγνός ή ιδρωμένος,

πρέπει να ’ναι  ευπατρίδης και διακριτικός.

Στις άπιστες μην ρίχνετε λίθους, εγώ  / είμαι μαζί τους.

*

Μα κι άθλιους συζύγους εάν θα συναντήσεις

μη ξεχνάς τους καλούς, ευγενείς και σωστούς

π’ όσο και αν εκείνες, εν τέλει, θες  ν’ αφήσεις

τις κρατάς λίγο ακόμη μπας και χάσεις κι αυτούς.

Στις άπιστες μην ρίχνετε λίθους, εγώ / είμαι μαζί τους.

*

Αυτές τις μέρες, έχω κι εγώ μία κυρία

που, -να τα λέμε όλα-  χωρίς κέφι τιμώ

όμως με τον δικό της σαν το Δάμωνα με τον Φιντία

γίναμε φίλοι, γι αυτό και δεν την παρατώ.

Στις άπιστες μην ρίχνετε λίθους, εγώ / είμαι μαζί τους.

*

Κι όταν εκνευρισμένη απ’ τη σχέση μας που φθίνει

βρίσκει έναν τρίτο εκείνη και με απατά,

έτσι και πω: ¨εδώ αυτός  ο κύκλος κλείνει¨,

εκείνος μ’ ικετεύει: ne me quittez pas!

Στις άπιστες μην ρίχνετε λίθους, εγώ / είμαι μαζί τους.

*

Μένω κι ο ένας τον άλλο έτσι παρηγορούμε:

¨είσαι ο κερασφόρος που προτιμώ¨

λέω εγώ, κι εκείνος: ¨μπορεί να προηγούμαι,

αλλά μαζί σου θέλω να ΄χω κάτι κοινό¨.

Στις άπιστες μην ρίχνετε λίθους, εγώ / είμαι μαζί τους.

*

Kι αν αργεί η Σουρλουλού απ’ τα ραντεβού να γυρίσει

και άμα λάχει να ‘χει ρεπό κι η νταντά

κι ο σύζυγος στο ψάρεμα έχει καθυστερήσει

να ‘μαι εγώ, ο φουκαράς, που κρατάει τα παιδιά…

Πέτρες να μην πετάτε στις άπιστες, πια!!!

il-magnifico-cornuto-(1964)

Ολίγες διευκρινίσεις για το Ιλαρο (τραγικό) τραγουδάκι του Georges Brassens ¨Στη σκιά των συζύγων¨ και την προσπάθεια απόδοσής του στα Ελληνικά.

*Στη δεύτερη στροφή ο Μπρασένς μιλάει, πιο συγκεκριμένα, για τις γυναίκες των σιδηροδρομικών στις οποίες και αποδίδει τα δέοντα εύσημα (σύμφωνα με τη γαλλική παράδοση οι σταθμάρχες συντηρούν την καλλίτερη ομάδα απίστων). Στα ελληνικά η αναφορά αυτή δεν ¨χώρεσε¨.

*Στην έκτη στροφή μιλάει για τις άπιστες που πλέον αποφεύγει: τις γυναίκες των flics (¨μπάτσων¨)∙ εδώ το αποδώσαμε ως ¨γυναίκες αυτών που ασκούν εξουσία¨.

*Στην ένατη στροφή αντί για τον Ορέστη και τον Πυλάδη χρησιμοποιήσαμε τον Δάμωνα και τον Φιντία. – βόλευε καλύτερα στη ρίμα με την ¨κυρία¨.

*Στην δέκατη στροφή:, το ¨ne me quittez pas!¨ -το άφησα ως έχει. Εκτός από απελπισμένη έκκληση (μη μ’ αφήνεις!), παραπέμπει στο περίφημο τραγούδι του Ζακ Μπρελ.

*Στη δωδέκατη στροφή: Σουρλουλού  -απαιτεί σύμπτυξη συλλαβών, αλλά αποδίδει καλύτερα το πνεύμα του δημιουργού (pimbêche:  nom féminin: Femme prétentieuse, arrogante, capricieuse).

Ο Μπρασένς σε μια ζωντανή ηχογράφηση

***

Ανάγνωση της απόδοσης στα Ελληνικά

 

departing-for-the-sabbatt-L-e1416523699772

A l’ombre des maris

Les dragons de vertu n’en prennent pas ombrage, 

Si j’avais eu l’honneur de commander à bord, 

A bord du Titanic quand il a fait naufrage, 

J’aurais crié : «Les femm’s adultères d’abord !» 

Ne jetez pas la pierre à la femme adultère, 

Je suis derrière… 

.

Car, pour combler les voeux, calmer la fièvre ardente 

Du pauvre solitaire et qui n’est pas de bois, 

Nulle n’est comparable à l’épouse inconstante. 

Femmes de chefs de gar’, c’est vous la fleur d’époi 

Ne jetez pas la pierre à la femme adultère, 

Je suis derrière… 

.

Quant à vous, messeigneurs, aimez à votre guise, 

En ce qui me concerne, ayant un jour compris 

Qu’une femme adultère est plus qu’une autre exquise, 

Je cherche mon bonheur à l’ombre des maris. 

Ne jetez pas la pierre à la femme adultère, 

Je suis derrière…

. 

A l’ombre des maris mais, cela va sans dire, 

Pas n’importe lesquels, je les tri’, les choisis. 

Si madame Dupont, d’aventure, m’attire, 

Il faut que, par surcroît, Dupont me plaise aussi ! 

Ne jetez pas la pierre à la femme adultère, 

Je suis derrière…

.

Il convient que le bougre ait une bonne poire 

Sinon, me ravisant, je détale à grands pas, 

Car je suis difficile et me refuse à boire 

Dans le verr’ d’un monsieur qui ne me revient pas. 

Ne jetez pas la pierre à la femme adultère, 

Je suis derrière…

. 

Ils sont loin mes débuts où, manquant de pratique, 

Sur des femmes de flics je mis mon dévolu. 

Je n’étais pas encore ouvert à l’esthétique. 

Cette faute de goût je ne la commets plus. 

Ne jetez pas la pierre à la femme adultère, 

Je suis derrière… 

.

Oui, je suis tatillon, pointilleux, mais j’estime 

Que le mari doit être un gentleman complet, 

Car on finit tous deux par devenir intimes 

A force, à force de se passer le relais. 

Ne jetez pas la pierre à la femme adultère, 

Je suis derrière… 

.

Mais si l’on tombe, hélas ! sur des maris infâmes, 

Certains sont si courtois, si bons, si chaleureux, 

Que, même après avoir cessé d’aimer leur femme, 

On fait encor semblant uniquement pour eux. 

Ne jetez pas la pierre à la femme adultère, 

Je suis derrière… 

.

C’est mon cas ces temps-ci, je suis triste, malade, 

Quand je dois faire honneur à certaine pécore. 

Mais, son mari et moi, c’est Oreste et Pylade, 

Et, pour garder l’ami, je la cajole encore. 

Ne jetez pas la pierre à la femme adultère, 

Je suis derrière… 

.

Non contente de me déplaire, elle me trompe, 

Et les jours où, furieux, voulant tout mettre à bas, 

Je cri’ : «La coupe est pleine, il est temps que je rompe !» 

Le mari me suppli’ : «Non, ne me quittez pas !» 

Ne jetez pas la pierre à la femme adultère, 

Je suis derrière… 

.

Et je reste, et, tous deux, ensemble, on se flagorne. 

Moi, je lui dis : «C’est vous mon cocu préféré.» 

Il me réplique alors : «Entre toutes mes cornes, 

Celles que je vous dois, mon cher, me sont sacré’s.» 

Ne jetez pas la pierre à la femme adultère, 

Je suis derrière…

. 

Et je reste et, parfois, lorsque cette pimbêche 

S’attarde en compagni’ de son nouvel amant, 

Que la nurse est sorti’, le mari à la pêche, 

C’est moi, pauvre de moi ! qui garde les enfants. 

Ne jetez pas la pierre à la femme adultère.

mesopotamian-art-08-300x267

Posted in Μπρασένς στα ελληνικά V | Με ετικέτα: , , , , , , , , | 2 Σχόλια »

Χιουμοριστικό τραγουδάκι: Αν ήταν λίγο χαριτωμένη (Si seulement elle était jolie)

Posted by vnottas στο 28 Μαΐου, 2016

(Απελπισμένα!) χιουμοριστικό  τραγουδάκι που ο Ζωρζ Μπρασένς δεν πρόλαβε να ηχογραφήσει και που κυκλοφόρησε αργότερα, όταν ο Γιώργης είχε φύγει , από τον Jean Bertola (1985), εδώ σε μια ερασιτεχνική προσπάθεια ελεύθερης απόδοσης στα ελληνικά. Σας θυμίζω και το παραπλήσιο ¨Μισογυνισμού εξαιρουμένου¨ που σας είχα, εξ ίσου ερασιτεχνικά, μεταφράσει/αποδώσει παλιότερα (εδώ).

i-antzelina-tzoli-ensarkonei-tin-pio-diasimi-magissa

To κείμενο στα γαλλικά

Si seulement elle était jolie

Si seulement elle était jolie
Je dirais: «tout n’est pas perdu.
Elle est folle, c’est entendu,
Mais quelle beauté accomplie!»
Hélas elle est plus laide bientôt
Que les sept péchés capitaux
Que les sept péchés capitaux

*

Si seulement elle avait des formes,
Je dirais: «tout n’est pas perdu,
Elle est moche c’est entendu,
Mais c’est Venus copie conforme.»
Malheureusement, c’est désolant,
C’est le vrai squelette ambulant
C’est le vrai squelette ambulant.

*

Si seulement elle était gentille,
Je dirais: «tout n’est pas perdu,
Elle est plate c’est entendu,
mais c’est la meilleure des filles.»
Malheureusement c’est un chameau,
Un succube, tranchons le mot
Un succube, tranchons le mot.

*

Si elle était intelligente,
Je dirais: «tout n’est pas perdu,
Elle est vache, c’est entendu,

Mais c’est une femme savante.»
Malheureusement elle est très bête
Et tout à fait analphabète
Et tout à fait analphabète.

*

Si seulement l’était cuisinière,
Je dirais: «tout n’est pas perdu,
Elle est sotte, c’est entendu,
Mais quelle artiste culinaire!»
Malheureusement sa chère m’a
Pour toujours gâté l’estomac
Pour toujours gâté l’estomac.

*

Si seulement elle était fidèle,
Je dirais :»tout n’est pas perdu,
Elle m’empoisonne, c’est entendu,
Mais c’est une épouse modèle.»
Malheureusement elle est, papa,
Folle d’un cul qu’elle n’a pas!
Folle d’un cul qu’elle n’a pas!

*

Si seulement l’était moribonde,
Je dirais: «tout n’est pas perdu,
Elle me trompe c’est entendu,
Mais elle va quitter le monde.»
Malheureusement jamais elle tousse:
Elle nous enterrera tous
Elle nous enterrera tous.

images (2)

Αν ήταν λίγο χαριτωμένη

magisa-650x250

Ας ήτανε χαριτωμένη

και θα ‘λεγα: υπάρχει ελπίδα

κι ας φέρνει κάπως σε γαρίδα

κι ας είναι πάντα γουρλωμένη.

Μα, ωιμέ, αυτό που φέρνει σοκ

είναι που μοιάζει με μπουλντόγκ

είναι που μοιάζει με μπουλντόγκ.

μπουλντόγκ2

                   Αν είχε και καμιά  καμπύλη                     

θα ‘λεγα πως υπάρχει ελπίδα,

μπορεί να φέρνει σε πανίδα,

μα ‘χει για ¨πιάσιμο¨ την ύλη.

Μα, αλί, η εν λόγω δεσποινίδα

είναι σαν στέκα, σαν σανίδα

είναι σαν στέκα, σαν σανίδα!

άσχημη-πα-αιά-μάγισσα-κινούμενων-σχε-ίων-με-τη-σκεπτόμενη-φυσα-ί-α-52881602

Ας ήταν μόνο ευγενική

και θα ‘λεγα: υπάρχει ελπίδα

κι ας φέρνει σ’ οδοντογλυφίδα,

είναι τουλάχιστον σωστή.

Μα , ωιμέ, σε φτύνει σα γκαμήλα,

έχει μια μόνιμη ξινίλα

κι έχει το τακτ ενός γορίλα!

paper.2

Μόνο να ήταν έξυπνη

και θα ‘λεγα: υπάρχει ελπίδα,

ας σου θυμίζει τον Αττίλα,

είναι τουλάχιστον σοφή.

Μα, ωιμέ, από γράμματα μηδέν

και από πνεύμα γκαζοζέν

και από πνεύμα γκαζοζέν!

20060924_223207_Atilla

Ας ήξερε να μαγειρεύει

και θα ‘λεγα: υπάρχει ελπίδα

κι ας είναι ξύπνια σαν οβίδα,

στην κατσαρόλα σε μαγεύει.

Μα, ωιμέ, με λίπη και με πάχη

μου καταστρέφει το στομάχι

μου ‘χει διαλύσει το στομάχι!

images (3)

Να ‘ταν τουλάχιστον πιστή

θα ‘λεγα πως υπάρχει ελπίδα,

ας με φλομώνει στη θερμίδα

δεν είναι καμιά κουνιστή.

Μα αλίμονο: σ’ όποιον αντέχει

κουνάει τον κώλο που δεν έχει

κουνάει τον κώλο που δεν έχει!

αρχείο λήψης

Στον τάφο αν είχε το να πόδι,

θα ‘λεγα πως υπάρχει ελπίδα

κι ας μ’ απατάει σαν βακχίδα

με κάθε Πάνα τραγοπόδη

Ωιμέ, μα όλους του διαβόλους,

αυτή θε να μας θάψει όλους

αυτή θε να μας θάψει όλους!

54-cebf-ceb3ceb9ceb1cf84cf81cf8ccf82-cf84ceb7cf82-cf80ceb1cebdcf8ecebbceb7cf82-cf87ceb1cf81ceb1cebacf84ceb9cebacf8c-cf84cebfcf85-cf80

*

Με τον Bertola

Μία ανάγνωση

Κι επειδή οι αρσενικές κακίες υποκρύπτουν συνήθως αγάπη ή ζήλεια, ιδού και ένα ελληνικό (παλιότερο) τραγουδάκι του Γιώργου Οικονομίδη: ¨Ζήλεια¨ ( Οικονομίδης Γ. , Ανύσιος Μ. 1946 – εισβολή του σουίνγκ στην Ευρώπη)

Ο Οικονομίδης 

Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης 

Posted in Μπρασένς στα ελληνικά V, ΤΑ ΤΡΕΧΟΝΤΑ | Με ετικέτα: , , , , , , , , | Leave a Comment »

Μ’ όλο το σεβασμό μου για σας…

Posted by vnottas στο 22 Μαΐου, 2016

images

Για τα πολιτικά, σώνει και καλά, αν μουρμουράτε

αν και, πώς να το πω, την όρεξη μου  χαλάτε…

αντε, μιλήστε και γι αυτά, δεν βγάζω το κουμπούρι.

Πείτε γι αγάπη και θα φάτε γροθιά στη μούρη!

Μ’ όλο το σεβασμό μου για σας.

.

ΚΑΤΩ! της μούσας του έρωτα κάθε κομπογιαννίτης

κι όσοι  τον κώλο γλύφουνε της Θείας Αφροδίτης

και κάτι αρτίστες που κολλάν σαν να τανε τσιμπούρι…

Πείτε γι αγάπη και θα φάτε γροθιά στη μούρη!

Μ’ όλο το σεβασμό μου για σας.

.

Ήμουν ως χτες ειρηνιστής σε όλη τη ζωή μου.

Δεν ήμουν διόλου τσαμπουκάς, μα  έτυχε η δική μου

ναναι καργιόλα ολίγον τι και όχι κελεπούρι.

Πείτε γι αγάπη και θα φάτε γροθιά στη μούρη!

Μ’ όλο το σεβασμό μου για σας.

stoli_71024-600x600Ήτανε λέει ορφανό και κόκκινα φορούσε,

είπε θα πάει στη γιαγιά,  που μοναχή της ζούσε,

με τόση δα κοντή ποδιά, στο στόμα γλειφιτζούρι…

Πείτε γι αγάπη και θα φάτε γροθιά στη μούρη!

Μ’ όλο το σεβασμό μου για σας.

.

Περίμενα τη νύχτα κι όλη την άλλη μέρα,

περίμενα ένα χρόνο και ακόμη παραπέρα,

κανένα λύκο αντάμωσε, μου φαίνεται, λιγούρη…

Πείτε γι αγάπη και θα φάτε γροθιά στη μούρη!

Μ’ όλο το σεβασμό μου για σας.

B 36489

Αυτό το μούτρο, ο Έρωτας, τρελαίνεται για πλάκες

τα βέλη φαρμακώνει ευθύς και ψάχνει να βρει βλάκες

κι είναι φαρμάκι ζόρικο, δεν ειναι κανναβούρι…

Πείτε γι αγάπη και θα φάτε γροθιά στη μούρη!

Μ’ όλο το σεβασμό μου για σας.

.

Κι όπως συμβαίνει που και που κάτω απ’  τα πέταλά της

η μαργαρίτα έχει σκορπιούς κι αράχνες της απάτης·

λάγνα οχιά απαίσια και ατίθασο μαμούρι…

Πείτε γι αγάπη και θα φάτε γροθιά στη μούρη!

Μ’ όλο το σεβασμό μου για σας.

.

Ο έβδομος ο ουρανός στην κεφαλή μου αν πέσει 

και η απελπισία μου στον τάφο αν θα βρει θέση  

Ένα μονάχα θα σας πω πριν  το αιώνιο χουζούρι:

Πείτε γι αγάπη και θα φάτε γροθιά στη μούρη!

Μ’ όλο το σεβασμό μου για σας.

***

0

Εδώ από τον Μπρασένς

Εδώ στα Ρωσικά

…και μία ανάγνωση της προσαρμογής στα ελληνικά που σας έφτιαξα…

Sauf le respect que je vous dois 

Si vous y tenez tant parlez-moi des affaires publiques 
Encor que ce sujet me rende un peu mélancolique 
Parlez-m’en toujours je n’vous en tiendrai pas rigueur 
Parlez-moi d’amour et j’vous fous mon poing sur la gueule 
Sauf le respect que je vous dois 

Fi des chantres bêlant qui taquine la muse érotique 
Des poètes galants qui lèchent le cul d’Aphrodite 
Des auteurs courtois qui vont en se frappant le c?ur 
Parlez-moi d’amour et j’vous fous mon poing sur la gueule 
Sauf le respect que je vous dois 

Naguère mes idées reposaient sur la non-violence 
Mon agressivité je l’avait réduite au silence 
Mais tout tourne court ma compagne était une gueuse 
Parlez-moi d’amour et j’vous fous mon poing sur la gueule 
Sauf le respect que je vous dois 

Ancienne enfant trouvée n’ayant connu père ni mère 
Coiffée d’un chap’ron rouge ell’ s’en fut ironie amère 
Porter soi-disant une galette à son aïeule 
Parlez-moi d’amour et j’vous fous mon poing sur la gueule 
Sauf le respect que je vous dois 

Je l’attendis un soir je l’attendis jusqu’à l’aurore 
Je l’attendis un an pour peu je l’attendrais encore 
Un loup de rencontre aura séduite cette fugueuse 
Parlez-moi d’amour et j’vous fous mon poing sur la gueule 
Sauf le respect que je vous dois 

Cupidon ce salaud geste qui chez lui n’est pas rare 
Avait trempé sa flèche dans le curare 
Le philtre magique avait tout du bouillon d’onze heures 
Parlez-moi d’amour et j’vous fous mon poing sur la gueule 
Sauf le respect que je vous dois 

Ainsi qu’il est fréquent sous la blancheur de ses pétales 
La marguerite cachait une tarentule un crotale 
Une vraie vipère à la fois lubrique et visqueuse 
Parlez-moi d’amour et j’vous fous mon poing sur la gueule 
Sauf le respect que je vous dois 

Que le septième ciel sur ma pauvre tête retombe 
Lorsque le désespoir m’aura mis au bord de la tombe 
Cet ultime discours s’exhalera de mon linceul 
Parlez-moi d’amour et j’vous fous mon poing sur la gueule 
Sauf le respect que je vous dois

redridinghood2-ipop.gr_-600x600

Posted in Μπρασένς στα ελληνικά ΙV | Με ετικέτα: , , , , , , , , , | Leave a Comment »

Άνοιξιάτικο ΙΙ

Posted by vnottas στο 17 Μαΐου, 2016

DSCN0918

Άνοιξη, Άνοιξη,

της ζωής και των ε-

ρωτευμένων γιορτή

Άνοιξη, Άνοιξη,

κι οι καρδιές παίρνουν χρώμα

απ’ άσπρο κρασί

Άνοιξη πλουμιστή,  

για έναν όρκο  ή μία

ματιά τρυφερή

θα γελάνε οι νιες

και παντού θα σκορπάνε

φιλιά κι αγκαλιές

.

Κι όταν οι νύμφες

θα μοιράζουν φιλιά

σαν αγκινάρα

θ’ ανοίγει κάθε καρδιά

Κι όταν τα αγόρια

σα σπίρτα θα παίρνουν φωτιά

      να που οι ελπίδες      

        θα ζωντανέψουν ξανά      

*

Άνοιξη Άνοιξη

λουλουδιών, εραστών,

ποιητών, άφιξη

Άνοιξη Άνοιξη

της καρδιάς, της χαράς,

της γητειάς έκρηξη

Άνοιξη λιμπιστή,  

για έναν όρκο ή μία

ματιά τρυφερή

θα μεταμορφωθεί

 όλη η Πόλη σε μία

 μεγάλη γιορτή

.

Κοίτα την  Πόλη

μοιάζει  λιβάδι χλωρό

μ’  ένα αγάπης κοπάδι

κι αλλοπαρμένο βοσκό

Κοίτα την Πόλη

μοιάζει χωριό σε χαρά,

που στον ήλιο γιορτάζει

του έρωτα τη σπορά

*

Ανοιξιά- τικη  αυγή

κι η καρδιά στης χαράς

τα περβόλια θα βγεί,

μ’ ανοιξιά- τικη ορμή

      της   αγάπης το άσπρο         

 κρασί  να γευτεί

  Άνοιξη πλουμιστή,  

για έναν όρκο ή μία

ματιά τρυφερή

θα μετάμορφωθεί

σε  Ελπίδας γιορτή,  

με τη μια, όλη η Γη

.

Δες αυτό το θαύμα

ειν’  το μοναδικό

π’ ακόμη κάποιος προσφέρει

χωρίς παρακαλετό

Δες αυτό το θαύμα

θαύμα εαρινό

ζησ’ το όσο κρατάει

για φέτος θα  ‘ν το στερνό

*

Άνοιξη Άνοιξη

τη ζωή ξαναβάφουμε ΄

μ’ άσπρο κρασί

Άνοιξη, Άνοιξη

των θεών και των ε-

ρωτευμένων, γιορτή…

Άνοιξη, Άνοιξη, Άνοιξη…

Ζακ Μπρελ  Au printemps

κι

*

Ανάγνωση

*

17 του Μάη. Είναι ακόμη (για λίγο) Άνοιξη και έτυχε να πέσω πάνω στο (ομώνυμο) τραγούδι του Ζακ Μπρελ (Au printemps) και είπα να κάνω μια ακόμη απόπειρα (από τις γνωστές: απόδοση στα ελληνικά κατά το δυνατό τραγουδίσιμη).

Βέβαια ¨printemps¨ είναι μια λέξη δισύλλαβη και τονίζεται στη λήγουσα, ενώ η ωραία Άνοιξη, ως γνωστόν, όχι μόνον πλειοδοτεί σε συλλαβές αλλά και προτιμά να οξύνει την προπαραλήγουσα. Έτσι η απόπειρα ήταν ευθύς εξ αρχής κάπως ζόρικη. Ευτυχώς οι τραγουδιστικές (μελοποιημένες) εκδοχές δεν αποστρέφονται εντελώς τις τονικές διαστροφές και ανακαινίσεις και έτσι δεν  ¨ανασχέθηκα¨ παρά για πολύ λίγο. Παραπάνω, το προϊόν της μη ανάσχεσης στα ελληνικά, παρακάτω το original, στη γαλλική.

Σημείωση  1. Όταν στο γνήσιο κείμενο υπάρχουν επαναλαμβανόμενες στροφές, ο αποδίδων έχει την ευκαιρία να παρουσιάσει διαφορετικές εκδοχές και ο τραγουδών-ούσα μπορεί να διαλέξει (απορρίψει) κατά βούληση.

Σημείωση 2. Σχετικά με στίχους για την Άνοιξη, σας θυμίζω και το παλιότερο ποίημα του Νίκου Μοσχοβάκου (εδώ)

DSCN0926

Au printemps au printemps
Et mon coeur et ton coeur
Sont repeints au vin blanc
Au printemps au printemps
Les amants vont prier
Notre-Dame du bon temps
Au printemps
Pour une fleur un sourire un serment
Pour l’ombre d’un regard en riant

Toutes les filles
Vous donneront leurs baisers
Puis tous leurs espoirs
Vois tous ces coeurs
Comme des artichauts
Qui s’effeuillent en battant
Pour s’offrir aux badauds
Vois tous ces coeurs
Comme de gentils mégots
Qui s’enflamment en riant
Pour les filles du métro
*
Au printemps au printemps
Et mon coeur et ton coeur
Sont repeints au vin blanc
Au printemps au printemps
Les amants vont prier
Notre-Dame du bon temps
Au printemps
Pour une fleur un sourire un serment
Pour l’ombre d’un regard en riant

Tout Paris
Se changera en baisers
Parfois même en grand soir
Vois tout Paris
Se change en pâturage
Pour troupeaux d’amoureux
Aux bergères peu sages

Vois tout Paris
Joue la fête au village
Pour bénir au soleil
Ces nouveaux mariages

*

Au printemps au printemps
Et mon coeur et ton coeur
Sont repeints au vin blanc
Au printemps au printemps
Les amants vont prier
Notre-Dame du bon temps
Au printemps
Pour une fleur un sourire un serment
Pour l’ombre d’un regard en riant
Toute la Terre
Se changera en baisers
Qui parleront d’espoir
Vois ce miracle
Car c’est bien le dernier
Qui s’offre encore à nous
Sans avoir à l’appeler
Vois ce miracle
Qui devait arriver
C’est la première chance
La seule de l’année

*

Au printemps au printemps
Et mon coeur et ton coeur
Sont repeints au vin blanc
Au printemps au printemps
Les amants vont prier
Notre-Dame du bon temps
Au printemps

Au printemps
Au printemps
DSCN0927

 

 

Posted in Μπρελ στα ελληνικά | Με ετικέτα: , , , , , , , | Leave a Comment »

Μελαγχολικό φεγγάρι

Posted by vnottas στο 15 Μαΐου, 2016

13-fascinantes-curiosidades-sobre-la-Luna-llena-que-debes-conocer-ya-mismo

Μικρό διάλειμμα αφιερωμένο σ’ ένα παλιό τραγουδάκι (γραμμένο από τους Richard Rodgers και Lorenz Hart, Ν.Υ., 1934).

Οι στίχοι του λίγοι, απλοί και η μελωδία του από εκείνες που δεν ξεχνιούνται.

Τη δεκαετία του εξήντα, ανανεωμένο από τους The Marcels, δεν έλειπε σχεδόν από κανένα αθηναϊκό εφηβικό πάρτι (στα σπίτια με τα μωσαϊκά δεν είχε μόνο λαϊκά…)

490e77d6239e7fc7b2267d2a3dd2d810

Blue moon

Blue moon you saw me standing alone
Without a dream in my heart
Without a love of my own
*

Blue moon, you knew just what I was there for
You heard me saying a prayer for
Someone I really could care for
*

And then there suddenly appeared before me
The only one my arms will ever hold
I heard somebody whisper «Please adore me»
And when I looked, the moon had turned to gold!

*
Blue moon!
Now I’m no longer alone
Without a dream in my heart
Without a love of my own

***

Με τον Nat King Cole

nat-king-cole-wallpaper_158187-1280x800

*

Με τους  The Marcels

61abZNRg+TL

*

Πρώτη εκτέλεση το 1936 από τον Al Bowlly

images (6)

***

Μελαγχολικό φεγγάρι (προσαρμογή στα ελληνικά)

 Ξανά

 στους άδειους δρόμους γυρνώ

μ’ ένα φεγγάρι χλωμό

παρέα στον ουρανό

*

Ξανά

μονάχος μου περπατώ

κι  απ’ το φεγγάρι ζητώ

στη μοναξιά γιατρικό

*

και τότε ξάφνου προβάλλει μπροστά μου

             η οπτασία που χρόνια ποθώ               

μου ψιθυρίζει πως θα μείνει κοντά μου

και το φεγγάρι γυρνά πάλι χρυσό

*

Ποτέ

δε θα ‘μαι πια μονάχος

με τα όνειρά μου θαμπά

και την καρδιά δίχως φως

***

Ανάγνωση

Alla-luna

Posted in ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ - ΣΤΙΧΟΙ | Με ετικέτα: , , , , , , , , , , | Leave a Comment »

Όταν ο μικρός Έρως μας γράφει κανονικά και την κάνει γι αλλού με μικρά πηδηματάκια (Cupidon s’en fout)

Posted by vnottas στο 5 Μαΐου, 2016

τλο

Αγάπη, αν θες, η σχέση μας να γίνει

στ’ αλήθεια δε χρειάζονται πολλά

φτάνει η Αφροδίτη να εγκρίνει

κι αρκεί ο Έρως να μη μας ξεχνά

να φεύγει και αλλού να τριγυρνά

*

Μα είναι μέρες που ο Έρως άλλα θέλει

και άλλες που τις μύγες κυνηγά

που στομωμένα τού ‘μειναν τα βέλη

είναι φορές που ο Έρως μας ξεχνά

κι αδιάφορος το δρόμο του τραβά.

*

Τώρα σ’ άλλους χαζούς ψάχνει τη λεία

άλλους στοχεύει σώνει και καλά

με τις σαΐτες και τα άλλα του εργαλεία

είναι φορές που ο Έρως μας ξεχνά

μας γράφει, μοναχούς μας παρατά.

*

Χωρίς αυτόν ν’ αρχίσω με τη μία

-είπα- εκεί στης χλόης την δροσιά

Χάνεις την αρετή εσύ -όχι την ψυχραιμία,

είναι φορές που ο Έρως προσπερνά

χωρίς να αφήσει ίχνη πουθενά.

*

Μου επέτρεψες να σου τα κάνω όλα,

μα ήταν τα φυλλοκάρδια σου κλειστά

δεν λάμψανε φωτιές  στα φλογοβόλα

είναι φορές που ο Έρως μας ξεχνά

καημούς ν’ ανάψει σ’ άλλους προτιμά.

*

Ξεφύλλισα ξανά τη μαργαρίτα

ήρθε δέκα φορές ¨δε μ’ αγαπά¨

το ειδύλλιό μας γνώρισε την ήττα

είναι φορές που ο Έρως ξεγελά 

φουρκίζεται και μας παραπλανά.

*

Στο δρόμο αν τη βρείτε, επιτυχία

σας εύχομαι αδέλφια και χαρά

κι αν έχασα εγώ την ευκαιρία,

ο άστοχος ο Έρως να ‘ν καλά

που φεύγει και που μας περιγελά.

Χωρίς τίτλο

Μία ανάγνωση

Εδώ παραπάνω μια προσπάθεια απόδοσης στα ελληνικά του τραγουδιού για τον μικρό θεό Έρωτα, όπως τον περιγράφει ο Μπρασένς στο ¨Cupidon s’en fout¨. Με τον ¨μικρό Έρωτα¨ φτάνουμε στα 39 τραγούδια του τροβαδούρου που ως τώρα προσπάθησα να προσαρμόσω στη γλώσσα μας με τρόπο ώστε να μπορούν λίγο πολύ να τραγουδηθούν (στο μπάνιο -για τα υπόλοιπα τραγούδια κλικ στις ¨κατηγορίες¨, εδώ δεξιά). Οι ¨αναγνώσεις¨ γίνονται πάντα με επίκληση στο ¨συμπάθιο¨  και μόνο για να επαληθευθεί αν όντως οι συλλαβές της απόδοσης χωράνε στη μελωδία.

Εδώ με τον Georges Brassens

Εδώ στα Ρωσικά

Cupidon s’en fout

Pour changer en amour notre amourette,
Il s’en serait pas fallu de beaucoup,
Mais, ce jour là, Vénus était distraite,
Il est des jours où Cupidon s’en fout.
Il est des jours où Cupidon s’en fout.

Des jours où il joue les mouches du coche.
Où elles sont émoussées dans le bout,
Les flèches courtoises qu’il nous décoche,
Il est des jours où Cupidon s’en fout.
Il est des jours où Cupidon s’en fout.

Se consacrant à d’autres imbéciles,
Il n’eu pas l’heur de s’occuper de nous,
Avec son arc et tous ses ustensiles,
Il est des jours où Cupidon s’en fout.
Il est des jours où Cupidon s’en fout.

On a tenté sans lui d’ouvrir la fête,
Sur l’herbe tendre, on s’est roulés, mais vous
Avez perdu la vertu, pas la tête,
Il est des jours où Cupidon s’en fout.
Il est des jours où Cupidon s’en fout.

Si vous m’avez donné toute licence,
Le coeur, hélas, n’était pas dans le coup;
Le feu sacré brillait par son absence,
Il est des jours où Cupidon s’en fout.
Il est des jours où Cupidon s’en fout.

On effeuilla vingt fois la marguerite,
Elle tomba vingt fois sur «pas du tout».
Et notre pauvre idylle a fait faillite,
Il est des jours où Cupidon s’en fout.
Il est des jours où Cupidon s’en fout.

Quand vous irez au bois conter fleurette,
Jeunes galants, le ciel soit avec vous.
Je n’eus pas cette chance et le regrette,
Il est des jours où Cupidon s’en fout.
Il est des jours où Cupidon s’en fout.

brassens99

Μία ακόμη ανάγνωση 

Posted in Μπρασένς στα ελληνικά ΙV | Με ετικέτα: , , , , , , , , , | Leave a Comment »

Ένας απηυδισμένος Αμλετ και λίγος Μπρελ (σε επανάληψη)

Posted by vnottas στο 10 Απριλίου, 2016

Για τον  απηυδισμένο Άμλετ γράφει ο Ηλίας και από τους ¨Μπουρζουάδες¨ του Μπρελ (εδώ) επαν-αναρτάται η ανάγνωση της απόδοσης στα ελληνικά, γιατί κατά κάποιο (άγνωστο) τρόπο είχε εξαφανιστεί από την παλιά ανάρτηση. [Η βλάβη προς το παρόν αποκαταστάθηκε]

images (5)

O  άγριος Άμλετ

(Γράαφει ο Ηλίας Κουτσούκος)

Ο Τάκης Στημένος τάχει παίξει. Έχει κλείσει τα 36 κι  ενώ ήταν τρία χρόνια άνεργος, τώρα καλείται να παίξει «Άμλετ» στον πρωτοποριακό θίασο το «άλλο όνειρο» ενός  σαρανταπεντάρη σκηνοθέτη ο οποίος είναι – κατά τον Τάκη και το σινάφι  των ηθοποιών- ‘πυροβολημένη αδερφή’ και θεατρική  ψωνάρα.

Επίσης ο Τάκης έκανε το λάθος να επιτρέψει στον σκηνοθέτη -πριν ένα εξάμηνο- να τον ‘ακουμπήσει’ μέσα σ ένα μπαρ και τώρα, είναι υποχρεωμένος να βρίσκει δικαιολογίες ώστε να μη του την ‘πέφτει’ μπροστά στους άλλους ηθοποιούς στις πρόβες, ούτε να τον χουφτώνει κάθε τόσο με τη δικαιολογία ,της ‘σκηνοθετικής κατεύθυνσης’ πάνω στον μονόλογο του Άμλετ, ενώ οι συνάδελφοί του το έχουν μυριστεί και το πείραγμα πέφτει σύννεφο.

Απόψε έχουν πρεμιέρα κι ο Τάκης στο καμαρίνι του προσπαθεί να συγκεντρωθεί, ξέρει πως στην πλατεία δεν έχει ούτε πενήντα θεατές -οι περισσότεροι με προσκλήσεις- ξέρει πως το έργο δεν θα κρατήσει ούτε βδομάδα, μέσα σ αυτή την κρίση των πάντων και πασών, ξέρει πως θα ξαναμείνει  άνεργος, ξέρει πως θα πρέπει να παραμείνει-άγνωστο για πόσο- στη θεία του την Αμαλία, στο δυάρι  του Κολωνού, ξέρει πως έχει αρχίσει να σιχαίνεται  όλο τον κόσμο, αλλά τελευταία και τον εαυτό του.

Κι ενώ ο ηθοποιός όταν ‘παίζει’ ,πρέπει να παραμένει απερίσπαστος απ’ όλα τα καθημερινά του προβλήματα, ο Τάκης Στημένος βρίσκει τον εαυτό του ξαφνικά περικυκλωμένο  από αφόρητους ηλίθιους, στους οποίους  ο  Σαίξπηρ  σίγουρα θα απαγόρευε την είσοδο στα έργα του κι ενώ αρχίζει στη Τρίτη πράξη, σκηνή πρώτη, να απαγγέλει τον μονόλογο του  «να ζει κανείς ή να μη ζει -αυτό είναι το ζήτημα- τι είναι ανώτερο στο πνεύμα, να υποφέρεις πετριές και βέλη άδικης τύχης, ή να κάνεις επανάσταση ενάντια σ’ ένα πέλαγο βάσανα και με την άρνηση τους να τους δώσεις τέλος..» σ’ αυτό το σημείο, μένει το χέρι του μετέωρο, κρατώντας την πλαστική νεκροκεφαλή, νιώθει εγκλωβισμένος στο ηλίθιο στενό μπλουτζίν [άποψη του βλάκα  σκηνοθέτη, γιατί που ακούσθηκε  Άμλετ  με μπλουτζίν και άρβυλα..] και σαν υπνωτισμένος απ’ ιερό καθοδηγητή τρομοκράτης, συνεχίζει τον Μονόλογο με δικά του λόγια όμως, που φεύγουν απ το στόμα του βροντώδη και πεντακάθαρα δηλαδή « ακούστε καθυστερημένοι και της πλατείας όλοι εσείς οι κοιμισμένοι, η  Επανάσταση δεν θα  έρθει με κλανιές και τα αβγά δεν βάφουν με  πορδές,  εσείς  θα μένετε διαρκώς  υπνωτισμένοι και στον ηλίθιο τον κόσμο σας κλεισμένοι…» κι εδώ σταματάει, μένει ακίνητος κοιτώντας την νεκροκεφαλή, και ξαφνικά σηκώνονται δύο απ την πρώτη σειρά φωνάζοντας υστερικά ‘μπράβο, μπράβο, μπράβο’ κι αμέσως σηκώνονται κι οι πενήντα θεατές όρθιοι φωνάζοντας και χειροκροτώντας ‘μπράβο, μπράβο, μπράβο..’ κι ο Τάκης Στημένος νιώθει πια, πως δεν έχει ελπίδα, με ό,τι τον περιβάλλει και φεύγει απότομα  απ τη σκηνή, ενώ στα παρασκήνια πέφτουν επάνω του και τον αγκαλιάζουν, ο  Πολώνιος  απ το Γαλάτσι, ο Κλαύδιος απ το Περιστέρι κι η Οφηλία απ τα Πετράλωνα, ο ηλίθιος πρωτοποριακός σκηνοθέτης που φωνάζει «μπράβο μωρό μου, τους   έσκισες  αγάπη μου κι ο Τάκης σαν χτυπημένος από άγριο θεριό λέει ψιθυριστά « ρε άντε γαμηθείτε όλοι σας βλαμμένοι..»

amlet-seminario-ket

***

Οι Μπουρζουάδες του Ζακ Μπρελ

Ανάγνωση της προσαρμογής στα Ελληνικά

Posted in Μπρελ στα ελληνικά, ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΑ ΦΙΛΩΝ, ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ - ΣΤΙΧΟΙ | Με ετικέτα: , , , , , | Leave a Comment »

Από τους ¨πρόθυμους¨, να με αφήσετε εκτός

Posted by vnottas στο 23 Μαρτίου, 2016

WOLFS

Πλουραλιστικό

Όταν  αρνήθηκα ξανά να ενταχτώ

μου παν’: ¨Αγαπητέ, είστε με τους ΄αλλιώς΄¨.

Ναι καλά, μα εγώ δε μπορώ ¨οπαδός¨  

παρωπίδες και γκέμια ξανά να ζευτώ.

.

Η αγέλη, σας λέω, πως δε χρησιμεύει

από τρεις παραπάνω θα ειν’ συρφετός.

Οτιδήποτε  άλλο να πω περιττεύει:

απ’ τους  εθελοντές, 

να μ’ αφήσετε εκτός.

*

Θεέ μου τι λιτανείες και τι διαδρομές

διαδηλώσεις πορείες μα και συμπλοκές

τι ομάδες, τι καυγάδες, κλίκες και μεταλλαγές

σέχτες, φράξιες παρασυναγωγές!

.

Η αγέλη, σας λέω, πως δε χρησιμεύει

από τρεις παραπάνω θα ειν’ συρφετός.

Οτιδήποτε  άλλο να πω περιττεύει:

από τους  ζηλωτές, 

να μ’ αφήσετε εκτός.

*

Ήταν μια καλή Ιδέα και ωραία και σπουδαία

έρωτας κεραυνοβόλος – δε χωρά αναβολή

όλοι μας ευτυχισμένοι, την νομίζαμ’ αναγκαία

πέσαμ’ έξω γιατί ήμασταν ίσως πολλοί.

.

Η αγέλη, σας λέω, πως δε χρησιμεύει

από τρεις παραπάνω θα ειν’ συρφετός.

Οτιδήποτε  άλλο να πω περιττεύει:

από τους πρόθυμους,

να μ’ αφήσετε εκτός.

*

Καθαρά θα το πω, δε μπορώ τις φαμφάρες

σιγανό, προτιμώ, τραγουδάκι να πω

θορυβείτε εσείς φωναχτά, άρες μάρες

ήχο έχω εγώ επαναστατικό.

.

Η αγέλη, σας λέω, πως δε χρησιμεύει

από τρεις παραπάνω θα ειν’ συρφετός.

Οτιδήποτε  άλλο να πω περιττεύει:

από τους χορωδούς,

να μ’ αφήσετε εκτός.

*

Αν για μια αγκαλιά πρέπει να ‘μαστε δέκα

προτιμώ μοναχός να παρηγορηθώ

τις παρτούζες σνομπάρω προτιμώ μια γυναίκα

-κι ο οβελίσκος  κοντάρι ειν’ μονολιθικό-.

.

Η αγέλη, σας λέω, πως δε χρησιμεύει

από τρεις παραπάνω θα ειν’ συρφετός.

Οτιδήποτε  άλλο να πω περιττεύει:

από των φαλλών το μάτσο 

να μ’ αφήσετε εκτός.

*

Τους νεκρούς σ’ εκατόμβες δε ζηλεύω σας λέω

και να φύγω μονάχος ειλικρινά προτιμώ 

για μια βόλτα στον Άδη από μόνος μου πλέω

και το φέρετρο θέλω μοντέλο μονό.

.

Η αγέλη, σας λέω, πως δε χρησιμεύει

από τρεις παραπάνω θα ειν’ συρφετός.

Οτιδήποτε  άλλο να πω περιττεύει:

από των οστών τη στοίβα ,

να μ’ αφήσετε εκτός.

demonstration

Το ¨πλουραλιστικό¨από τον Ζορζ Μπρασένς

Μία ανάγνωση

Έχουμε καιρό να ταξιδέψουμε με τον καπετάν Γιώργη (Μπρασένς), αλλά να που σήμερα θα τον ακούσουμε, μαζί με μια ακόμη προσπάθεια απόδοσης των στίχων του στα ελληνικά που σας ετοίμασα. Αυτή τη φορά πρόκειται για το Le pluriel.

mod_article24789717_1

Μικρές σχετικές σημειώσεις:

 α. άφησα εκτός απόδοσης την αναφορά στον Prévert (στο τέλος της τρίτης στροφής), βασικά  για να αποφύγω να ¨φορτώσω¨ το κείμενο με υποσημείωση.

β. για λόγους καθαρά μετρικούς (και για να μειώσω τις χρειαζούμενες συλλαβές ώστε το κείμενο να χωράει στη μουσική) μείωσα τον αριθμό των (κατά τον Μπρασένς) ελαχίστων για να μην έχουμε ¨αγέλη¨,  από τέσσερεις σε τρεις (κέρδισα 2 συλλαβές),  και τον αριθμό  των μελών της αναφερόμενης ¨παρτούζας¨ από δώδεκα σε δέκα (κέρδισα μία).

γ. Η δεύτερη στροφή χρησιμεύει ως ρεφρέν και τραγουδιέται (με ελάχιστες αλλαγές στον τέταρτο στίχο) μετά από κάθε μία απ’ τις άλλες.

δ. Η απόδοση είναι «ελεύθερη» και δε φιλοδοξεί άλλο από το να δώσει μια εκδοχή αυτών που μπορεί να προσλάβει κανείς ακούγοντας Μπρασένς

Le pluriel

«Cher monsieur, m’ont-ils dit, vous en êtes un autre»,
Lorsque je refusai de monter dans leur train.
Oui, sans doute, mais moi, je fais pas le bon apôtre,
Moi, je n’ai besoin de personne pour en être un.

Le pluriel ne vaut rien à l’homme et sitôt qu’on
Est plus de quatre on est une bande de cons.
Bande à part, sacrebleu! c’est ma règle et j’y tiens.
Dans les noms des partants on ne verra pas le mien.

Dieu! que de processions, de monômes, de groupes,
Que de rassemblements, de cortèges divers, –
Que de ligues, que de cliques, que de meutes, que de troupes!
Pour un tel inventaire il faudrait un Prévert.

Le pluriel ne vaut rien à l’homme et sitôt qu’on
Est plus de quatre on est une bande de cons.
Bande à part, sacrebleu! c’est ma règle et j’y tiens.
Parmi les cris des loups on n’entend pas le mien.

Oui, la cause était noble, était bonne, était belle!
Nous étions amoureux, nous l’avons épousée.
Nous souhaitions être heureux tous ensemble avec elle,
Nous étions trop nombreux, nous l’avons défrisée.

Le pluriel ne vaut rien à l’homme et sitôt qu’on
Est plus de quatre on est une bande de cons.
Bande à part, sacrebleu! c’est ma règle et j’y tiens.
Parmi les noms d’élus on ne verra pas le mien.

Je suis celui qui passe à côté des fanfares
Et qui chante en sourdine un petit air frondeur.
Je dis, à ces messieurs que mes notes effarent:
«Tout aussi musicien que vous, tas de bruiteurs!»

Le pluriel ne vaut rien à l’homme et sitôt qu’on
Est plus de quatre on est une bande de cons.
Bande à part, sacrebleu! c’est ma règle et j’y tiens.
Dans les rangs des pupitres on ne verra pas le mien.

Pour embrasser la dame, s’il faut se mettre à douze,
J’aime mieux m’amuser tout seul, cré nom de nom!
Je suis celui qui reste à l’écart des partouzes.
L’obélisque est-il monolithe, oui ou non?

Le pluriel ne vaut rien à l’homme et sitôt qu’on
Est plus de quatre on est une bande de cons.
Bande à part, sacrebleu! c’est ma règle et j’y tiens.
Au faisceau des phallus on ne verra pas le mien.

Pas jaloux pour un sou des morts des hécatombes,
J’espère être assez grand pour m’en aller tout seul.
Je ne veux pas qu’on m’aide à descendre à la tombe,
Je partage n’importe quoi, pas mon linceul.

Le pluriel ne vaut rien à l’homme et sitôt qu’on
Est plus de quatre on est une bande de cons.
Bande à part, sacrebleu! c’est ma règle et j’y tiens.
Au faisceau des tibias on ne verra pas les miens.

122122-273915

 

Posted in Μπρασένς στα ελληνικά ΙV | Με ετικέτα: , , , , , , , | 2 Σχόλια »

Οι αγορές είναι ο Διάβολος, οι αγορές είναι ο Θεός (Το τραγούδι των αγορών)

Posted by vnottas στο 4 Αυγούστου, 2015

xrimatistirio-anodos-general

 Το τραγούδι/πεζό που προσάρμοσα αυτή τη φορά στα ελληνικά είναι ¨Il mercato¨ του Giorgio Gaber  και του Sandro Luporini. Η ¨Αγορά¨ τραγουδήθηκε σε διαφορετικές παραπλήσιες εκδοχές ανάμεσα στο 1997 και το 2000 και συμπεριλαμβανόταν στα τραγούδια του άλμπουμ με τίτλο ¨Un’Idiozia Conquistata a Fatica¨ (Μία βλακεία που αποκτήθηκε με κόπο). Στο ίδιο άλμπουμ υπάρχει και το τραγούδι ¨Il Conformista¨ που σας έχω ήδη μεταφράσει/προσαρμόσει εδώ

*

Το τραγούδι των αγορών

 

Χορός:

Οι αγορές είναι το δαιμόνιο,

οι αγορές είναι θεός

οι αγορές είναι ο Διάβολος

οι αγορές είναι ο Θεός

*

Οι αγορές είναι / κάτι παράξενα ζώα

μα καθόλου αθώα / π’ ολοένα παχαίνουν

κι ολοένα γεμίζουν / και με άμετρο τρόπο

μια γυναίκα θυμίζουν / με κοιλιά φουσκωμένη

συνεχώς γκαστρωμένη, /  από μόνη της όμως!

*

Οι αγορές είναι / σα μωρά χαϊδεμένα

παχουλά και θρεμμένα  / πλαστικο-εγχειρισμένα

που χωρίς παραμάνα / τις δίπλες τους τρέφουν

χωρίς όνειρα αντέχουν / και εν τέλει υπερέχουν

αφού έχουν για  ε / κκολαπτήρα εσένα!

* 

Τραγουδιστής:

Η κιθάρα ηχούσε

την ψυχή και το σώμα κάθε νότα τρυπούσε

σαν οργής ουρλιαχτό,

…αλλά και σαν αγάπης τραγούδι κρυφό.

Ο ρυθμός της, ονειρικός,

ανεβαίνει στη σάρκα, στη ψυχή, πυρετός.

Ειν’ γεμάτη ευθυμία και κόσμο η σάλα

κι είμαι ’γω βασιλιάς μοναχός!

*

Η κιθάρα αντηχούσε

-μαγική συνουσία-

απ’ τις σπάνιες στιγμές που νομίζεις πως ξέρεις

ποια ειν’ η ουσία

ποια ειν’ η ουσία

ποια ειν’ η ουσία.

images (7)

Η κιθάρα αντηχούσε

συνεχώς, δίχως τέλος,

κι όλοι ‘νοιώθανε λευτερωμένοι

κι όμως, στων αγορών τις κρυφές αλυσίδες

(χέρια πόδια) ήταν όλοι δεμένοι

* 

Χορός:

Οι αγορές είναι δαιμόνιο

οι αγορές είναι θεός

οι αγορές είναι ο διάβολος

οι αγορές είναι ο Θεός

*

Οι αγορές μοιάζουν

με καρχαρίες που αδέσποτοι αλωνίζουν

κι ανήλεοι, χωρίς ενδοιασμούς

αφού κατασπαράξουν τους εχθρούς

ο ένας τον άλλον τελικά καταβροχθίζουν

*

Φούσκες κατάληξαν οι αγορές

με πυροκροτητή συνδεδεμένες

πάνω σε λόμπι και κυκλώματα στημένες

Βόμβες στα χέρια των πιο ¨μυημένων¨

είτε με ¨νόμους¨ είτε μ’ αρπαγή

τελειώνουν με σφαγή των ηττημένων

*

Τραγουδιστής:

Πετούσε η μηχανή

στον άνεμο το σώμα μου παλλόταν

μια αίσθηση ζωής με διαπερνούσε,

τον πόνο, την φθορά, το σώμα μου ξεχνούσε

και η Αθανασία

κάπου εκεί στο πλάι μου βρισκόταν

images (46)

Μεγάλη η έξαρση… πώς να την περιγράψεις;

στην άσφαλτο να ρέει η μηχανή, εγώ στα ηνία,

μια ασύλληπτη διέγραφα πορεία

και ζούσα μια απερίγραπτη ευφορία

*

Έτρεχε η μηχανή με ‘μένα στο τιμόνι

κι όμως εγώ ακόμη δεν κατανοούσα

πως ήμουνα μονάχα ένα πιόνι

σ’ ένα παιχνίδι ασφαλώς στημένο

στου Κέρδους το βωμό αφιερωμένο

*

Χορός:

Οι αγορές είναι δαιμόνιο

οι αγορές είναι θεός

οι αγορές είναι ο διάβολος

οι αγορές είναι ο Θεός

 

Αφηγητής:

Αυτές. Οι αγορές. Είναι παντού. Τίποτα δεν τους διαφεύγει. Είναι άπληστες και αχόρταγες. Καθορίζουν τα πάντα καθημερινά. Οι πολιτικές διαμάχες έχουν γίνει μια πολυτέλεια, ένα παιχνίδι για τα σαλόνια, δεν υπάρχει κανείς, άτομο ή πολιτικός σχηματισμός που να μπορεί να αντισταθεί στη λογική αυτού του μεγάλου αόρατου καραγκιοζοπαίχτη που κινεί τον κόσμο μας.

Αλλά, εάν μια μέρα στα ξαφνικά οι αγορές εξαφανίζονταν; Εάν ξαφνικά βρισκόμασταν αποκλεισμένοι από αυτόν τον τέλειο μηχανισμό που βρίσκεται τόσο έξω από οποιαδήποτε ηθική; Κατά βάθος είναι Αυτές που πραγματοποίησαν τα όνειρα των πατεράδων μας και μας προμήθευσαν ευμάρεια και πλούτο. Πώς να το κάνουμε, στις μέρες μας μια χώρα που απορρίπτει την λογική τους, κινδυνεύει να γίνει μια φτωχή χώρα. Απ’ την άλλη, μια χώρα που την αποδέχεται με ανεμελιά, όχι μόνο κινδυνεύει την αύξηση της ανισορροπίας στη διανομή του πλούτου, αλλά, ακόμη χειρότερα, διακινδυνεύει την ολική εξαφάνιση των συνειδήσεων∙ σήμερα δε μπορούμε καν να ταχθούμε αποφασιστικά υπέρ ή κατά των αγορών! Απίστευτο!

Ίσως, μόνο αν γνωρίζουμε αυτό το αδιέξοδο, αν το έχουμε συνειδητοποιήσει, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα δίχως να απαιτούμε  να λύσουμε το πρόβλημα  με ένα ναι ή ένα όχι. Ιδού η μεγάλη πρόκληση∙ να μάθουμε να ζούμε χωρίς βεβαιότητες, αλλά όντας σίγουροι ότι κάτι μπορεί να γεννηθεί από την αντίφασή μας αυτή.

Τότε ίσως, πιθανώς ύστερα από μεγάλη προσπάθεια, θα βρούμε άλλες πηγές, άλλους πόρους, ίσως τότε θα μπορέσουμε ξανά να ονειρευτούμε, να στοχαστούμε, γιατί ο καθένας από μας δεν εξαφανίζεται, αντέχει στον σαματά και στην επικοινωνιακή καταιγίδα και μπορεί να αντέξει και να κινηθεί μέσα στην αμφιβολία που, εδώ που τα λέμε, ήταν ανέκαθεν το πεπρωμένο του ανθρώπου.

Τραγουδιστής:

Σιγά σιγά

ζωντανός επιστρέφεις

ενεργός, δυνατός πιο πολύ

κι είσαι έτοιμος πια να χαράξεις

μία άλλη, αλλιώτικη

διαδρομή

*

Γιατί

ο ¨καθένας από μας¨ δεν πεθαίνει

παρά νέες ιδέες γεννά

και μια μνήμη αρχαία

πίσω φέρνει ξανά:

πως έχει φτερά

πως έχει φτερά

πως έχει φτερά!

 *

Χορός:

Οι αγορές είναι δαιμόνιο

οι αγορές είναι θεός

οι αγορές είναι ο διάβολος

οι αγορές είναι ο Θεός

…Πως έχει φτερά

πως έχει φτερά

πως έχει φτερά…

***

*

Il Mercato

Il mercato è un mammifero strano
senza niente di umano è una cosa che cresce
che ogni giorno diventa più grosso
una crescita abnorme smisurata tutta forme
come una donna sempre incinta di se stessa.

Il mercato è un neonato opulento
ossequiato dal mondo è un bamboccio gonfiato
che ingrassa anche senza nutrice
non ha alcun bisogno né di cibo né di sogno
siamo noi tutti la sua grande incubatrice.

La chitarra suonava
ogni nota passava straziante dal petto e dal cuore
era un urlo di rabbia
però stranamente era anche un canto d’amore

Era un ritmo così sconvolgente
per il corpo per la mente
e la sala scoppiava di gente e di grande allegria
quella notte era mia.

La chitarra suonava
senza smettere mai
ed ognuno di noi si sentiva così liberato
senza rendersi conto
che anche lì si imponeva la follia del mercato

  1. coro: il mercato è il demonio il mercato è Dio.
    G. coro: il mercato è il demonio il mercato è Dio.

Il mercato è uno squalo gigante
sempre più onnipotente
così bieco e spietato non ha impedimenti morali
ha travolto il nemico nella furia del suo gioco
uno alla volta si è sbranato gli altri squali.

Il mercato è un ordigno innescato
un circuito completo
è la grande invenzione è l’atomica dei più potenti
è una competizione tra le più disumane
senza pietà per il massacro dei perdenti.
La mia moto correva
il mio corpo vibrava felice più forte del vento
è una grande emozione
sentirsi immortali anche fosse in un solo momento

Era un senso di grande furore che è difficile da spiegare
io volevo mordevo l’asfalto ero come in balia
di una grande euforia.

La mia moto correva ero solo al comando
mi sentivo fuori dal mondo così realizzato
senza rendermi conto che anche in me stravinceva
la follia del mercato.

  1. coro: il mercato è il demonio il mercato è Dio.
    G. coro: il mercato è il demonio il mercato è Dio.

Lui. Lui il mercato, è dovunque. Niente gli sfugge. È avido e insaziabile, non si accontenta mai. È Lui, che determina tutto con la sua quotidiana  presenza. Gli scontri politici sono diventati un lusso, un gioco da salotto, non c’è individuo né formazione politica che possa opporsi alla logica di questo grande invisibile burattinaio, che tira le fila del nostro mondo.
Ma se un giorno Lui di colpo sparisse? Se di colpo ci trovassimo esclusi da questo meccanismo perfetto così al da fuori di qualsiasi morale? In fondo è Lui, che ha realizzato i sogni dei nostri padri procurandoci benessere e ricchezza. Non c’é niente da fare, oggi come oggi un paese che rifiuta la sua logica, rischia di diventare un paese povero.
Un paese che l’accetta con allegria, non solo rischia l’aumento dello squilibrio nella distribuzione della ricchezza, ma peggio ancora, l’annientamento totale delle coscienze.
Insomma, un uomo oggi non ha neanche la possibilità di schierarsi decisamente a favore, o contro di Lui. Incredibile!
Forse, forse se lo si sa, se ne si è consapevoli, si può praticare questa realtà, senza pretendere di risolvere le cose con un sì o con un no. Ecco la grande sfida; allenarsi a vivere senza certezze, con la certezza che qualche cosa possa nascere da questa nostra contraddizione.
Allora forse, magari a fatica, troveremo altre risorse, allora forse si ritorna a sognare, a pensare, perché l’individuo non muore,
resiste fra tanto frastuono
e si muove nel dubbio
che in fondo è da sempre
il destino dell’uomo.

E pian piano ritorni a esser vivo
più presente più reattivo
la tua mente rivede affiorare in un mondo sommerso
un percorso diverso.

L’individuo non muore
cerca nuovi ideali
e riprova l’antica emozione
di avere le ali di avere le ali

coro: il mercato è il demonio
il mercato è Dio. (continua in sottofondo)

Di avere le ali
di avere la ali
di avere la ali

Posted in Τζόρτζιο Γκάμπερ στα ελληνικά | Με ετικέτα: , , , , , , , , | Leave a Comment »

ΜΠΟΡΕΙΣ!  (όπως ανέκραζε, ενθουσιασμένος, ο νεοφιλελεύθερος ήδη από την εποχή της Θάτσερ και του Μπλερ)

Posted by vnottas στο 31 Ιουλίου, 2015

Σας έφτιαξα μια ελεύθερη (εννοείται!) προσαρμογή στα ελληνικά του ¨Si può¨ των Giorgio Gaber και Sandro Luporini, που πρωτογράφτηκε το μακρινό 1976 και συμπεριλήφθηκε -ανανεωμένο σε ενθουσιασμό και επιχειρήματα- το 2001 στο άλμπουμ La mia generazione ha perso (Η γενιά μου έχασε).

 

 

ΜΠΟΡΕΙΣ!

 

Μπορείς, να ‘σαι λεύτερος σα τον αέρα, μπορείς

Μπορείς, η Ιστορία δεν πάει παραπέρα, μπορείς

*

ΕΓΩ;

Ό, τι θέλω επάνω μου βάζω

τα ταμπού με τη μία τα σπάζω

το ριζικό μου μόνο εγώ  τo ελέγχω

 το κινητό το πιο κουλ μόνο εγώ

το κατέχω

*

Μπορείς,

στον αγροτουρισμό, αμα θέλεις, ν’ ασχοληθείς

Μπορείς,

και στο βουδισμό (άμα λάχει) να προσηλυτιστείς

Μπορείς,

σε ριάλιτι παιχνίδι να μπλέξεις

Μπορείς,

και σαν άστρο -για λίγο-  να φέξεις

*

Ένα κάτι τι μοναχά θα σου φτάσει

και κανείς δε θα μπορεί να σε πιάσει

αρκεί ένα τοκ σόου σε άγριο ρυθμό

για να  ζωντανέψει ξανά μεσ’ στο ξεφωνητό

κάτι απ’ αυτό που εσύ ονομάζεις κουλτούρα

ή και

πολιτισμό

*

Άμα θες λεφτά, σου φτιάξαμε το Λόττο

Για σένα θα ‘χει πάντα και μπαστούνι 

και καρότο

Κάτι βομβαρδισμούς (καθώς πρέπει) φτάνει μόνο ν’ ανεχτείς

και θα μπορείς μετά να λες πως είσαι Μέγας

Ειρηνιστής

*

Μπορείς,

τον κάθε μύθο πια να ξεπεράσεις

Μπορείς,

τον κάθε τραβεστί ¨αισθητικά¨ να απολαύσεις

Μπορείς,

Τζιόβενο στα εξήντα να το παίξεις

Μπορείς,

σε πορνοστάρ τη γιαγιά σου να μετατρέψεις

*

Κάποτε είχαμε και Ιστορία

αγώνες λαϊκούς, τέχνη, παιδεία

ποιος άλλος θα μπορούσε επομένως

όλα να τ’ αλλάξει με το δικό μας μένος;

(άρκεσε να πνίξουμε την Ουτοπία!)

*

Μπορείς, να ‘σαι λεύτερος σα τον αέρα, μπορείς

Μπορείς, η Ιστορία δε πάει παραπέρα, μπορείς

*

Λευτεριά, λευτεριά, λευτεριά

Λευτεριά με το ζόρι…

*

Άλλαξες, δεν έχεις πια προκαταλήψεις

δεν έχεις πια θεό, αναστολή καμία…

Μα, να σου ο φόβος, να κι οι Αποκαλύψεις

(του Ιωάννη)

να σου κι ο Ίλιγγος που γδέρνει τις αισθήσεις

να σου κι η ¨παρά φύσει¨ επιθυμία

μια κάποια Ηθική να επινοήσεις!

*

Ουτοπία, ουτοπία, ουτοπία, πία, πία, πία…

*

Μπορείς τη μύτη (κι ό, τι άλλο) να τρυπήσεις

Μπορείς πολιτική να κάνεις με δημοσκοπήσεις

Μπορείς βυζιά και κώλους να ανανεώσεις

Μπορείς ν’ αλλάξεις φύλο, με μιας ή και με δόσεις

*

Σε κάθε ταραχή της κοινωνίας

καθένας λέει το μακρύ και το κοντό του

όλοι μας μέλη της μεγάλης Χορωδίας

κι αυτό θα γίνεται τουλάχιστον ως ότου

θα ξεπουλάμε ως ¨συρμό¨ τη δυστυχία

*

Μπορείς

στα γυμναστήρια να χτυπιέσαι κάθε μέρα

Μπορεί

των πορνοσάιτ να ‘χεις πάρει τον αέρα

Μπορεί

 πριν απ’ τις εκλογές,

-μία απ’ τα ίδια-,

να ανταλλάσουμε βρισιές σαν γνήσια αρχίδια

*

Μπορείς

 να στέλνεις λόγια τώρα πέρα ως πέρα

Μπορεί

του διανοούμενου να ‘κλεψες τη μανιέρα

κι αν άλλοι, άλλοτε, ζωγράφιζαν εικόνες

εσύ μπορείς τον Πανικό

να σπέρνεις στις οθόνες

***

Εν κατακλείδει…

Ενάντια στις ιδεολογίες όλες

-που ‘ναι κατάλοιπα παλιότερων καιρών-

η επινόηση που τώρα έχει ¨δέσει¨

(και μας αρέσει),

είναι η Χούντα αυτή εδώ των Αγορών

*

Μπορείς, να ‘σαι λεύτερος σα τον αέρα, μπορείς!

Η Ιστορία στοπ∙ δε πάει παραπέρα, μπορείς!

***

Αλλά… Πού ακούστηκε…;

Με όλες αυτές τις ελευθερίες που έχετε

να θέλετε να σκέφτεστε κι ελεύθερα;;;!!!

***

*

*

Si può

Si può siamo liberi come l’aria, si può.

Si può siamo noi che facciam la storia, si può.

 

Si può io mi vesto come mi pare

Si può sono libero di creare

Si può son padrone del mio destino

Si può ho già il nuovo telefonino, si può.

 

Si può occuparsi di agriturismo

Si può fare il tifo per il buddismo

Si può con un gioco televisivo

Si può inventare ogni giorno un divo, si può.

 

Basta uno spunto qualunque

E la nostra fantasia non ha confini.

Basta un talk-show un po’ scadente

E noi perpetuiamo allegramente

La creatività dei popoli latini.

 

Si può far miliardi con l’Enalotto

Si può esser vittima di un complotto

Si può far la guerra per scopi giusti

Si può siamo autentici pacifisti, si può.

Si può trasgredire qualsiasi mito

Si può invaghirsi di un travestito

Si può fare i giovani a sessant’anni

Si può far riesplodere il sesso ai nonni, si può.

 

Con alle spalle una storia esaltante

Di invenzioni e di coraggio

È naturale che poi siamo noi

Che possiamo cambiar tutto

A patto che ogni cosa vada sempre peggio.

 

Si può siamo liberi come l’aria, si può

Si può siamo noi che facciam la storia, si può.

Libertà, libertà, libertà

Liberta obbligatoria.

 

Sono assai cambiato sono così spregiudicato

Sono infedele sono matto posso far tutto.

Viene la paura di una vertigine totale

Viene la voglia un po’ anormale

Di inventare una morale.

 

Utopia… Utopia… Utopia…pia…pia…

 

Si può ricoprirsi di gran tatuaggi

Si può far politica coi sondaggi

Si può liberarsi e cambiare ruolo

Si può rinnovarsi le tette e il culo, si può.

Per ogni assillo o rovello sociale

Sembra che la gente goda.

Tutti che dicon la loro facciamo un bel coro

Di opinioni fino a quando

Il fatto non è più di moda.

 

Si può far ginnastica un’ora al giorno

Si può collegarsi coi siti porno

Si può a ridosso delle elezioni

Si può insultarsi come coglioni, si può.

 

Si può far discorsi convenzionali

Si può con il tono da intellettuali

Si può dare al mondo un messaggio giusto

Si può a livello di Gesù Cristo si può.

 

Contro il gran numero di ideologie

Che noi abbiamo rifiutato

L’unica grande invenzione davvero efficace

E che ci piace è

Questa dittatura imposta dal mercato.

 

Si può siamo liberi come l’aria, si può

Si può siamo noi che facciam la storia, si può.

 

…ma come, con tutte le libertà che avete

Volete anche la libertà di pensare?.

Posted in Τζόρτζιο Γκάμπερ στα ελληνικά | Με ετικέτα: , , , , , | Leave a Comment »

Όταν ο Γιώργος Γκάμπερ ονειρεύτηκε τον Μαρξ

Posted by vnottas στο 25 Ιουλίου, 2015

Το κείμενο γράφτηκε από τον Τζόρτζιο Γκάμπερ το μακρινό 1975 και είναι τμήμα του άλμπουμ «Ελευθερία υποχρεωτική». Θα μπορούσε να πει κανείς ότι τότε, ήδη, ήταν κάπως προφητικό, αλλά και σήμερα, όπως και να το κάνουμε, διατηρεί μια γοητευτική επικαιρότητα.

Η μετάφραση είναι, ως επί το πλείστον, πιστή. Άλλαξα μόνο τον τόπο του ονείρου για την πιο εύκολη εξοικείωση του έλληνα αναγνώστη: αντί για Μιλάνο, Αθήνα.

cebcceb1cf81cebe_cf86cf89cf84cebfceb3cf81ceaccf86cebfceb9_cf83cebaceafcf84cf83cebf_301112

Il Sogno Di Marx

Όταν είναι κανείς φιλόσοφος δεν ονειρεύεται ποτέ στην τύχη.

Ήμουνα, λέει, ένα είδος Διογένη, με ένα φανάρι δυο χιλιάδες βατ, μια φωτογραφική μηχανή, και κάτι έψαχνα σε μια πόλη που, αν δεν είχε ομίχλη, θα μπορούσε να ‘ναι κι η Αθήνα. Ακούω μια φωνή από την καταχνιά, που μου λέει:

«Έτσι δεν πρόκειται να φωτογραφίσεις τίποτα, ποτέ!»

«Ποιος είστε κύριε;»

Εκείνος: «Ένας Γερμανός, περαστικός».

Σκέφτομαι εγώ: ¨Ο συνηθισμένος απαισιόδοξος της Σχολής της Φρανκφούρτης!¨. Αλλά, μπα!

Βγαίνει απ’ την ομίχλη ένας καλοβαλμένος κύριος με γένια και παρουσιάζεται: «Χαίρω πολύ, Κάρολος Μάρξ».

Ωωωω!… (έκπληξη)

«Βλέπεις παιδί μου…»

Πώς ¨παιδί μου;¨… Όλοι με φωνάζουνε σύντροφο κι έρχεται αυτός… κι αλλάζει ακόμη μια φορά το λεξιλόγιο;

«…δεν φτάνει μια φωτογραφική μηχανή και ο σωστός φακός… Κάνεις λάθος τους χρόνους, πίστεψέ με. Εγώ έχω κάποια εμπειρία με ό, τι κινείται!»

Κι εδώ που τα λέμε, αυτό είναι αλήθεια.

«Λοιπόν, να πως εκινείτο το όλον την εποχή μου: Κοίτα, εδώ ήταν το κεφάλαιο, εδώ οι τάξεις, η μπουρζουαζία, και τα λοιπά και τα λοιπά». Κι εγώ: φλάς!

Έχει γούστο ο Μαρξ όταν ζεσταίνεται… ε;  Μοιάζει με παπαράτσο! Όμως παίρνω κουράγιο και του λέω: «Κι εμείς, κι εμείς τα ίδια, κεφάλαιο, τάξεις, μπουρζουάδες… φλας!»

«Ωραίοι!»

«Ευχαριστώ!»

Ύστερα κατάλαβα ότι με το ¨ωραίοι¨ ήθελε να πει ¨μαλάκες¨… Με τρυφερότητα, εννοείται.

¨Είστε ωραίοι. Η μπουρζουαζία… δεν υπάρχει πια. Ή μάλλον, δε μετράει, θρυμματίστηκε!»

Α, όχι…, εδώ τσαντίζομαι… Ω θεέ μου, εξαφανίστηκαν οι αστοίκαι δεν το πήρα πρέφα;!… Και μάλιστα ειπωμένο απ’ αυτόν εδώ σε εξοργίζει, γιατί λέει ο άλλος: μας δούλευε ψιλό γαζί τόσα χρόνια τώρα.

Κι εγώ: «Συγγνώμη Μαρξ… Και τα αφεντικά, οι καπιταλιστές;»

Εκείνος με κοιτάζει, ωραίος, μ’ εκείνα τα μάτια που τα βλέπουν όλα: «Τα αφεντικά, τους καπιταλιστές… δεν τους βλέπω… με την έννοια ότι… γίνονται όλο και πιο πολύ απρόσωποι.»

«Φτου σου γκίνια! Μα εγώ έχω ανάγκη να πιαστώ από κάτι, έχω ανάγκη από σταθερά σημεία αναφοράς!»

«Μα τότε έπρεπε να ονειρευτείς τον Ιησού!»

«Δώσαμε, δώσαμε, ευχαριστώ… Μα πες μου δάσκαλε… η πάλη των τάξεων; … άσε μου τουλάχιστον την ταξική πάλη!»

Εκείνος, ατάραχος: «Η πάλη των τάξεων…»

«Πιο γρήγορα δάσκαλε!…»

«Η πάλη των τάξεων θα μπορούσε να είναι ακόμη σωστή…»

«¨Ωωω!»

«…εάν ήταν ξεκάθαρες οι τάξεις!»

«Μα πώς, δεν είναι ξεκάθαρες οι τάξεις;… Τότε δεν είσαι μαρξιστής! Συγνώμη που τ’ άρπαξα, Μαρξ, μου φαίνεσαι λιγάκι πολτός. Και ο ιμπεριαλισμός, ο ιμπεριαλισμός;»

«Τέλος πάντων…»

Πολύ ατάραχος το παίζει ο Μαρξ!

«Πες μου, ο ιμπεριαλισμός;»

«Άκου να δεις, το συζητούσα με τον Λένιν, τις προάλλες. Είναι εκεί πάνω και τον παρατηρεί… Είναι κάπως κολλημένος! Λέει πως η εικόνα είναι λίγο ασαφής και θέλει καλύτερη εστίαση. Μιλάει για Pax… για  Pax Americana… Λέει ότι η Ειρήνη κατάντησε χειρότερη από τον πόλεμο».

«Ναι, αυτό το είπε κι ο τρελός του χωριού. Κι έπειτα;, κι ύστερα;… δεν βλέπετε τίποτα άλλο; Τι κοιτάζεις τώρα; τι κοιτάζεις, αφού δεν υπάρχει πια τίποτα;»

«Δεν είναι αλήθεια, ο αγώνας υπάρχει ακόμα. Και μάλιστα οι εχθροί είναι πιο πολλοί από πριν. Αλλά παρουσιάζονται με άλλο τρόπο. Όλα είναι πιο… Τη βλέπεις την παραγωγή; Ήταν τόση δα… ένα κοριτσάκι. Πώς μεγάλωσε! Τι υγεία! Την θυμάμαι, εγώ… ένα κοριτσάκι, κι οι γονιοί της… κάνε αυτό, κάνε εκείνο!… Να τρελαίνεσαι.  Μία γυναίκα, αυτόνομη!, εννοείται, εννοείται. Πρέπει κάτι να κάνουμε…» Βγάζει έξω τη Λέϊκα… «…να κάνουμε κάτι, φλάς! Είναι όλα πιο… φλας!… ναι, σίγουρα… φλας! Ενδιαφέρον…φλας! κατάλαβα… Είναι όλα πιο…»

Και ο γέρος απομακρύνεται σεινάμενος  κουνάμενος αφήνοντάς με στη πιο μαύρη απελπισία.

«Το φιλμ, το φιλμ!… Μη φεύγεις!… Το φιλμ… να μου το στείλεις!»

Καταραμένος ξεροκέφαλος, κολλημένος,  με την αρτηριοσκλήρωσή του, να μου έρχεται εδώ να δει άν όλα κινούνται, να τραβάει στο ένα πεντηκοστό… πρόκειται για μανία, για μανία! Κι εγώ, που είχα καθαρές ιδέες, ακριβείς…

«Γράψε μου! Ναι, γράψε μου κάτι!»

*

Τι να πω, μπορεί να γίνει κι αυτό, μετά από δέκα χρόνια να πούμε, κάποιος να σηκώνεται το πρωί και, χωρίς να το πάρει χαμπάρι, να βρίσκεται στ’ αλήθεια χωρίς μπουρζουαζία, χωρίς τάξεις, χωρίς αφεντικά… αλλά μέσα στα σκατά πιο πολύ από πριν!

Posted in Τζόρτζιο Γκάμπερ στα ελληνικά | Με ετικέτα: , , , , | Leave a Comment »

Επιθυμία

Posted by vnottas στο 23 Ιουλίου, 2015

122330322-4767c83d-1d52-42fd-ba2a-3e8468faac30

Σας έφτιαξα μια απόδοση στα ελληνικά του τραγουδιού του Τζόρτζιο Γκάμπερ ¨Il desiderio¨. Οι στίχοι είναι γραμμένοι μαζί με τον Σάντρο Λουπορίνι.

Η Επιθυμία

Αγάπη,

δεν έχει νόημα με κάποιους να τα βάζεις

να τους κατηγορείς

για τούτο ή για κείνο

ή για άλλα πράγματα που δεν αξίζουν μία.

Αγάπη

όλα αυτά δεν έχουνε καμία σημασία

εκείνο που μας λείπει

το λένε ¨επιθυμία¨.

*

Η επιθυμία

απ’ όλα τ’ άλλα ειν’ πιο πάνω

είναι η αίσθηση του τώρα

είναι να ζεις μέσα σ’ αυτά που κάνεις, όλα,

κι όχι μονάχα στην αγάπη.

Επιθυμία είναι τις στιγμές να πλάθεις,

όταν το γέλιο κι η κουβέντα είναι χαρά∙

είναι η αίσθηση-ασπίδα στην ανία

και στη φθορά.

*

Η επιθυμία είναι, ναι,

το πιο σπουδαίο πράγμα

μια αναστάτωση που αδιόρατα γεννιέται

απ’ του ενστίκτου το μυστήριο βάθος.

Η πρώτη ώθηση να μάθεις, να γνωρίζεις.

Ενός ευαίσθητου φυτού η ρίζα

που αν ξέρεις να φροντίζεις

με τη ζωή σε δένει και το πάθος.

*

Αγάπη

για την φθορά μας, νόημα δεν έχει

νέα ονόματα να φτιάχνεις

οι λέξεις από μόνες δεν αρκούν

όσο κι αν ψάχνεις.

Αγάπη

ανάγκη δεν υπάρχει πια καμία

αφού εκείνο που μας λείπει

το λεν’ επιθυμία.

*

Η επιθυμία είναι

το πιο σπουδαίο πράγμα

μία φωνή περίεργη, ξαφνική

μια έλξη που χαμπάρι δεν την παίρνεις

μία γητειά  π’ ανέτοιμο σε βρίσκει,

να την ελέγξεις δεν τα καταφέρνεις

 δε ξέρεις τι ενέργεια αναλώνει

μα ήδη,  πριν το νοιώσεις, μεγαλώνει.

*

 Η επιθυμία είναι η ώθηση που έρχεται απ’ τα μέσα

φτιάχνει το αύριο σαν το τώρα έχει χαλάσει

είναι η μόνη μηχανή που στα τυφλά

κινεί την πλάση.

***

(Μία ανάγνωση)

*

Il Desiderio

Amore
non ha senso incolpare qualcuno
calcare la mano
su questo o quel difetto
o su altre cose che non contano affatto.

Amore
non ti prendo sul serio
quello che ci manca
si chiama desiderio.

Il desiderio
è la cosa più importante
è l’emozione del presente
è l’esser vivi in tutto ciò che si può fare
non solo nell’amore
il desiderio è quando inventi ogni momento
è quando ridere e parlare è una gran gioia
e questo sentimento
ti salva dalla noia.
Il desiderio
è la cosa più importante
che nasce misteriosamente
è il vago crescere di un turbamento
che viene dall’istinto
è il primo impulso per conoscere e capire
è la radice di una pianta delicata
che se sai coltivare
ti tiene in vita.

Amore
non ha senso elencare problemi
e inventar nuovi nomi
al nostro regredire
che non si ferma continuando a parlare.

Amore,
non è più necessario
se quello che ci manca
si chiama desiderio.

Il desiderio
è la cosa più importante
è un’attrazione un po’ incosciente
è l’affiorare di una strana voce
che all’improvviso ti seduce
è una tensione che non riesci a controllare
ti viene addosso non sai bene come e quando
e prima di capire
sta già crescendo.
Il desiderio è il vero stimolo interiore
è già un futuro che in silenzio stai sognando
è l’unico motore
che muove il mondo.

Posted in Τζόρτζιο Γκάμπερ στα ελληνικά, VIDEO | Με ετικέτα: , , , , , , , , | Leave a Comment »

Ευτυχισμένους έρωτες δεν έχει

Posted by vnottas στο 10 Μαΐου, 2015

αρχείο λήψης

Τίποτα για τον Άνθρωπο δεν ειν’ οριστικό:

Αδυναμία, δύναμη, ή καρδιά. Κι όταν ακόμη σ’ αγκαλιά

Τα χέρια ανοίγει, σταυρό θα σχηματίζει η σκιά.

Κι όταν την ευτυχία αγγίζει, την μαδά.

Να ’ναι η ζωή του πονεμένος χωρισμός, το ριζικό.

 [Γι αυτό θα πω]

Ευτυχισμένους έρωτες δεν έχει.

 

Μοιάζει η ζωή του στους αφοπλισμένους μαχητές

Που γι άλλο πεπρωμένο είχαν ταχτεί

Τι κι αν ωραίοι ξεκινούν την άγουρη αυγή

Το βράδυ αβέβαιοι θα βρεθούνε, μοναχοί.

Αυτά τα λόγια πες Ζωή  μου και μη κλαις

Ευτυχισμένους έρωτες δεν έχει

 

Όμορφη κι ακριβή μου αγάπη, πληγή μου και ουλή

Μαζί μου σ’ έχω σαν πουλί τραυματισμένο

Κι αυτοί τριγύρω να κοιτούν με βλέμμα αλλοπαρμένο

Ψελλίζοντας ξανά   ό, τι έχω  εγώ για σένα υφασμένο

Κι όσοι για των ματιών σου σκοτωθήκαν το μελί

Ευτυχισμένους έρωτες δεν έχει

 

Είναι αργά να μάθεις πώς να ζεις χωρίς καημούς

Κι ας κλαίν’ τη νύχτα οι καρδιές μας μ’ αρμονία

Κι ας τραγουδούν μ’ όση τους πρέπει δυστυχία

Και μ’ όση κρύβει ένα ρίγος νοσταλγία

Κι όσους χωράει μια κιθάρα στεναγμούς.

Ευτυχισμένους έρωτες δεν έχει.

*

*

Σας έφτιαξα μια ακόμη απόδοση στα ελληνικά ενός τραγουδιού του Μπρασένς, μόνο που αυτή τη φορά οι στίχοι αποτελούν τμήμα ενός ποιήματος του Λουί Αραγκόν. Ακολουθεί το κείμενο του τραγουδιού στα γαλλικά. Περισσότερα προσεχώς.

aragon_image_1

Il n’y a pas d’amour heureux

Rien n’est jamais acquis à l’homme ni sa force
Ni sa faiblesse ni son coeur .Et quand il croit
Ouvrir ses bras son ombre est celle d’une croix
Et quand il croit serrer son bonheur il le broie
Sa vie est un étrange et douloureux divorce

Il n’y a pas d’amour heureux

Sa vie Elle ressemble à ces soldats sans armes
Qu’on avait habillés pour un autre destin
A quoi peut leur servir de se lever matin
Eux qu’on retrouve au soir désoeuvrés incertains
Dites ces mots Ma vie Et retenez vos larmes

Il n’y a pas d’amour heureux

Mon bel amour mon cher amour ma déchirure
Je te porte dans moi comme un oiseau blessé
Et ceux-là sans savoir nous regardent passer
Répétant après moi les mots que j’ai tressés
Et qui pour tes grands yeux tout aussitôt moururent

Il n’y a pas d’amour heureux

Le temps d’apprendre à vivre il est déjà trop tard
Que pleurent dans la nuit nos coeurs à l’unisson
Ce qu’il faut de malheur pour la moindre chanson
Ce qu’il faut de regrets pour payer un frisson
Ce qu’il faut de sanglots pour un air de guitare

Il n’y a pas d’amour heureux

Posted in Μπρασένς στα ελληνικά ΙV | Με ετικέτα: , , , , , , , | Leave a Comment »

Παραγγελιά (La chiamavano Bocca di Rosa)

Posted by vnottas στο 7 Οκτωβρίου, 2014

Με το που τέλειωσαν οι καλοκαιρινές διαλείψεις, ασυνέχειες και διακοπές με παίρνει ο Θάνος τηλέφωνο, κι ανάμεσα σε άλλα (τέλους σεζόν) μου λέει:

– Μπαμπά, άκουσα ένα ωραίο τραγούδι του Φαμπρίτσιο ντε Αντρέ.

– Ποιο; τον ρωτάω.

-Το Bocca di Rosa, μου λέει.

– Ωραίο πράγματι, συμφωνώ.

– Πώς και δε το μετάφρασες με τα άλλα;

– Να σου πω την αλήθεια μια φορά το είχα αρχίσει, αλλά έχει πολλές μικρές στροφές και κάπου το άφησα ή με άφησε.

– Παραγγελιές δέχεσαι;

– Από σένα, άμα λάχει, ναι (το έχω ξανακάνει).

Κάπως έτσι, ανάμεσα στους αρχαίους με τους οποίους κάνω παρέα τον τελευταίο καιρό, εμφανίστηκε πάλι ο Φαμπρίτσιο.

Η προσπάθεια είναι προφανώς αφιερωμένη στο Θάνο.

images (25)

Η Ροδόστομη

Την φωνάζαμε «ρόδινο στόμα»

τον έρωτα είχε πιο πάνω απ’ όλα!

την φωνάζαμε «ρόδινο στόμα»

πολλοί από μας τη θυμούνται ακόμα.

*

Με το που φτάνει στη μικρή μας πόλη

από το τρένο σαν κατεβαίνει,

με μια ματιά καταλάβαμε όλοι

ότι δεν ήταν καμιά ιερωμένη!

*

Άλλη αγαπάει γιατί βαριέται,

άλλη για χρήμα μόνο αγαπιέται,

μα η Ροδόστομη, αν δεν κάνω λάθος,

ερωτευόταν  μόνο από πάθος!

*

Αλλά το  πάθος, μας παρασύρει

να ερωτευόμαστε πάντα με μένος

και δεν ρωτάμε ο αγαπημένος

αν είναι ελεύθερος ή παντρεμένος.

 *

Κι έτσι της πόλης μας οι κυράτσες

-εδώ που τα λέμε, πολύ δε θέλει-

στο «ρόδινο στόμα» ορμήσανε  όλες

γιατί τους στέρησε το μέλι.

*

Αλλά της πόλης μας οι σουσουράδες,

οι καρακάξες και τ’ άλλα είδη,

μια που δεν έχουν πολλή φαντασία

περιοριστήκανε στο βρισίδι.

 *

Σ’ όλους αρέσει να συμβουλεύουν

κι όλο μαθήματα να παραδίνουν

κι όλοι στη λένε για το καλό σου

κακό παράδειγμα σα δεν σου δίνουν.

 *

Έτσι μια γέρικη πια καλιακούδα

χωρίς παιδιά, δίχως επιθυμίες,

πήρε με κέφι την πρωτοβουλία

σωστές να δώσει οδηγίες.

 *

κι είπε σταράτα στις κερατωμένες

με φράσεις κοφτές και με λέξεις ψαγμένες:

¨Να πώς θα διορθώσουμε την αδικία:

Θα ειδοποιήσουμε την Εξουσία!¨

 *

Κι εκείνες πήγανε στον αστυνόμο

και του τα είπαν με λίγα  λόγια:

«Πιότερους έχει η τσούλα  πελάτες

κι απ’ της κυβέρνησης τα λαμόγια!»

 *

Και καταφτάνουν οι χωροφυλάκοι,

με τα γαλόνια, με τα γαλόνια

και καταφτάνουν οι χωροφυλάκοι

με τα γαλόνια και τα κορδόνια.

 *

Η τρυφερότητα δεν είναι μια αξία

που έχουν οι μπάτσοι αδυναμία,

μα εκείνη τη μέρα να πάρει το τρένο

τη συνοδέψαν  μ’ απροθυμία.

 *

Στο σταθμό του τρένου βρέθηκαν όλοι,

από τον διάκο ως τον γεωπόνο,

στο σταθμό του τρένου βρέθηκαν κι είχαν

στη φάτσα θλίψη, στα μάτια πόνο.

 *

Για να χαιρετίσουν αυτήν που για λίγο,

χωρίς ιστορίες, χωρίς απαιτήσεις,

για να χαιρετίσουν αυτή που για λίγο

χάρισε του έρωτα τις συγκινήσεις.

 *

Και μία φράση είχαν γραμμένη

με γράμματα μαύρα σε μια πινακίδα:

«Γλυκιά Ροδόστομη σε χαιρετάμε

μαζί σου  φεύγει η ανοιξιάτικη ελπίδα».

 *

Αλλά μια φήμη λίγο σκαμπρόζα

δεν έχει ανάγκη του τύπου την πρόζα

κι από σαΐτα ταχύτερη ακόμα

να που εξαπλώνεται στόμα με στόμα.

 *

Και να που στον άλλο σταθμό του τρένου

κόσμος πολύς από όλη τη χώρα

να  στέλνει φιλιά,  να στέλνει λουλούδια

να την καπαρώνει για λίγη ώρα

 *

Ως κι ο εφημέριος που δεν αρνιέται,

-μετά απ’ ένα γάμο ή μία κηδεία-

της ομορφιάς την εφήμερη δόξα,

την θέλει δίπλα του στη λιτανεία!

 *

Και με την Παρθένο στην πρώτη αράδα

και τη Ροδόστομη στη μέση του δρόμου

 στη μικρή πόλη γυρίζουν αντάμα

η Αγία Αγάπη κι η αγάπη εκτός νόμου.

***

images (24)

Εδώ με τον Φαμπρίτσιο ντε Αντρέ

*

Κι εδώ με την Ορνέλα Βανόνι

…και μια ανάγνωση

images (28)

Bocca di Rosa

La chiamavano bocca di rosa
metteva l’amore, metteva l’amore,
la chiamavano bocca di rosa
metteva l’amore sopra ogni cosa.
*
Appena scese alla stazione
nel paesino di Sant’Ilario
tutti si accorsero con uno sguardo
che non si trattava di un missionario.
*
C’è chi l’amore lo fa per noia
chi se lo sceglie per professione
bocca di rosa né l’uno né l’altro
lei lo faceva per passione.
*
Ma la passione spesso conduce
a soddisfare le proprie voglie
senza indagare se il concupito
ha il cuore libero oppure ha moglie.
*
E fu così che da un giorno all’altro
bocca di rosa si tirò addosso
l’ira funesta delle cagnette
a cui aveva sottratto l’osso.
*
Ma le comari di un paesino
non brillano certo in iniziativa
le contromisure fino a quel punto
si limitavano all’invettiva.
*
Si sa che la gente dà buoni consigli
sentendosi come Gesù nel tempio,
si sa che la gente dà buoni consigli
se non può più dare cattivo esempio.
*
Così una vecchia mai stata moglie
senza mai figli, senza più voglie,
si prese la briga e di certo il gusto
di dare a tutte il consiglio giusto.
*
E rivolgendosi alle cornute
le apostrofò con parole argute:
«il furto d’amore sarà punito-
disse- dall’ordine costituito».
*

E quelle andarono dal commissario

e dissero senza parafrasare:
«quella schifosa ha già troppi clienti
più di un consorzio alimentare».
*

E arrivarono quattro gendarmi
con i pennacchi con i pennacchi
e arrivarono quattro gendarmi
con i pennacchi e con le armi.
*
Il cuore tenero non è una dote
di cui sian colmi i carabinieri
ma quella volta a prendere il treno
l’accompagnarono malvolentieri.
*
Alla stazione c’erano tutti
dal commissario al sagrestano
alla stazione c’erano tutti
con gli occhi rossi e il cappello in mano,
*
a salutare chi per un poco
senza pretese, senza pretese,
a salutare chi per un poco
portò l’amore nel paese.
*
C’era un cartello giallo
con una scritta nera
diceva «Addio bocca di rosa
con te se ne parte la primavera».
*
Ma una notizia un po’ originale
non ha bisogno di alcun giornale
come una freccia dall’arco scocca
vola veloce di bocca in bocca.
*
E alla stazione successiva
molta più gente di quando partiva
chi mandò un bacio, chi gettò un fiore
chi si prenota per due ore.
*
Persino il parroco che non disprezza
fra un miserere e un’estrema unzione
il bene effimero della bellezza
la vuole accanto in processione.
*

E con la Vergine in prima fila
e bocca di rosa poco lontano
si porta a spasso per il paese

l’amore sacro e l’amor profano.
***

images (27)

Posted in ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ, Φαμπρίτσιο ντε Αντρέ στα ελληνικά | Με ετικέτα: , , , , , , | 1 Comment »

Σχετικά με την Ωραία Κοιμωμένη και το κακό πουλί

Posted by vnottas στο 19 Ιουνίου, 2014

¨Στη σκιά της καρδιάς της καλής μου»  Αυτός είναι, σε πιστή μετάφραση, ο τίτλος ενός ακόμη τραγουδιού του άφταστου μπάρμπα (tonton) Γιώργη: Σε ατμόσφαιρα βουκολική και μελωδία μεσαιωνικής μπαλάντας τραγουδάει το εγερτήριο φιλί προς την ωραία κοιμωμένη του δάσους. Φιλί που όμως δε αρκεί πάντοτε για να δημιουργηθούν τα ποθητά αποτελέσματα. Ιδιαίτερα όταν  ανακατεύονται ξένα γκαντέμικα πουλιά που χαλάνε τη μαγεία.

Στις έξη τετράστιχες στροφές του τραγουδιού ο Μπρασένς επαναλαμβάνει, τραγουδώντας, τους δύο πρώτους στίχους. Στην απόδοση, επειδή χρειαζόμουν χώρο για τις πολυσύλλαβες ελληνικές λέξεις, ¨γέμισα¨ τις επαναλήψεις έτσι ώστε να χωρέσουν κάποιες νοηματικές αποχρώσεις που αλλιώς θα περίσσευαν και θα τις έκοβα. (Η βασική επιδίωξη παραμένει οι αποδόσεις να προσαρμόζονται – χωράνε- στη μελωδία)

sleeping-beauty-gustafson_jpg

Μες της καλής μου την καρδιά
Ξένο πουλί φτιάχνει φωλιά
Σαν καμωνόταν μια φορά
Πως ειν’ του δάσους η Κυρά
Πως είχε τάχα κοιμηθεί
Και στα σκοτάδια είχε χαθεί

Τότε κι εγώ γονατιστός
Στη γοητεία της πιστός
Φιλί αγάπης και γητειάς
Δίνω στο μέρος της καρδιάς
Νεράιδες σας παρακαλώ
Το νου σας να ’χετε κι εδώ

Μα το πανάθλιο το πουλί
Έκραξε με στριγκιά φωνή
¨Πιάστε τον κλέφτη, το φονιά¨
Κι ακούστηκε η στριγκλιά μακριά
Ποτέ, σα να ’ταν δυνατό,
Να θέλω Εκείνης το κακό

images (55)

Σάλος, αχός και σαματάς
Κι έφτασε κόσμος και ντουνιάς
Φτάσανε κι οι συγχωριανοί
Και ο πατέρας της μαζί
Την όμορφη να σώσουν νια
Από τον κλέφτη, το φονιά…

Τόση βοή και φασαρία
Διώχνει, σκορπίζει τη μαγεία
Το ξόρκι πια δε λειτουργεί
Τ’ ονείρου χάνεται η πνοή
Κι η όμορφη δεν αντιδρά
Στα χάδια μου και στα φιλιά

Είναι από τότε που ξανά
Πήρα τα δάση τα βουνά
Η λαβωμένη μου καρδιά
Σ’ έρωτες δεν πιστεύει πια
Το τόξο μου γερά κρατώ
Σ’ άγνωστους τόπους κυνηγώ

*

Η ανάγνωση της απόδοσης στα ελληνικά

images (58)

A l’ombre du cœur de ma mie (bis)
Un oiseau s’était endormi (bis)
Un jour qu’elle faisait semblant
D’être la Belle au bois dormant

Et moi, me mettant à genoux (bis)
Bonnes fées, sauvegardez-nous (bis)
Sur ce cœur j’ai voulu poser
Une manière de baiser

Alors cet oiseau de malheur (bis)
Se mit à crier » Au voleur » (bis)
» Au voleur » et » A l’assassin »
Comm’ si j’en voulais à son sein

Aux appels de cet étourneau (bis)
Grand branle-bas dans Landerneau (bis)
Tout le monde et son père accourt
Aussitôt lui porter secours

Tant de rumeurs, de grondements (bis)
Ont fait peur aux enchantements (bis)
Et la belle désabusée
Ferma son cœur à mon baiser

Et c’est depuis ce temps, ma sœur (bis)
Que je suis devenu chasseur (bis)
Que mon arbalète à la main
Je cours les bois et les chemins

images (54)

Posted in Μπρασένς στα ελληνικά ΙV | Με ετικέτα: , , , , , , , | Leave a Comment »

Εγώ, αν ήμουνα θεός… 2 (Δημοσιογράφοι και Πολιτικοί)

Posted by vnottas στο 27 Απριλίου, 2014

αρχείο λήψης (4)

Εγώ, αν ήμουνα θεός,

πρώτους θα καταριόμουνα

τους δημοσιογράφους

(και όχι μόνο ¨κάποιους¨),

που σίγουρα δεν είναι πρόσωπα εκλεκτά

και απ’ όπου κι αν τους πιάσεις

τους έπιασες σωστά.

Κύριοι της Ενημέρωσης για νέα που διψάτε

και που μυαλό διαθέτετε, κι όμως το σπαταλάτε,

κι αντί να πείτε ελεύθερα εκείνο που συμβαίνει

άλλα μας λέτε, τάχατε, πάντα υποχρεωμένοι

από κακά αφεντικά, εμπόρους, καναλάρχες

κι άλλους νέο-εποχικούς, σύγχρονους φεουδάρχες.

 

Κι έτσι μας βομβαρδίζετε με έγχρωμες εικόνες,

με προέδρους ευσυγκίνητους και με μανούλες μόνες.

Μα τι κουράγιο ειν’ αυτό, οποία γενναιότητα,

να ρίχνεστε στα βάσανα που ’χει η ανθρωπότητα

χωρίς φραγμούς κι αναστολές,

κανίβαλοι, νεκρόφιλοι, μελοδραματικοί,

παμπόνηροι και τελικά κατευχαριστημένοι

αν φτάσατε στα νούμερα, εκείνο που ευφραίνει.

 

Εν τάξει, ας το παραδεχτώ,

του τύπου η κατάργηση θα ήταν ίσως τρέλα,

μα εγώ αν ήμουνα θεός μπροστά σε τόση αηδία

χάρη δε θα τους έκανα

για τη δημοκρατία!

images (36)

Αν ήμουνα Θεός εγώ,

πολλών το στόμα θα έκλεινα μια και έξω,

στα πόδια μου ανάμεσα δύσκολα να αντέξω

θα μπόραγα: από υπουργούς, ίσα με κομματάρχες.

Γιατί αυτό που όλοι αυτοί λένε Πολιτική,

είναι παιχνίδι βρώμικο, παιχνίδι εξουσίας

και πυρετός και τύφος

κι αρρώστια κολλητική

Άσε που φέρνουν σ’ ήρωες ιλαροτραγωδίας

στις φάτσες και στο ύφος!

 

Ψηλά από τον θρόνο μου, (αν μ’ είχατε Θεό

και θέλατε ν’ ακούσετε),

ένα θα ‘χα να πω:

όπως την καταντήσατε, είναι η πολιτική

επάγγελμα αισχρό.

Κι ακόμη προς τον Πλάτωνα, που ‘χει προτείνει ήδη

ως ιδεώδη λύση ¨πολιτικό / φιλόσοφο¨,

θα ‘θελα να προσθέσω:

αυτός που μας προέκυψε στου χρόνου το ταξίδι

μοιάζει, αν όχι είναι,

λιγότερο φιλόσοφος και πιο πολύ αρχίδι.

Είναι σα φούσκα στρογγυλή, χωρίς γνώθι σαυτόν.

Μετρ των οφθαλμαπατών τον κόσμο τριγυρίζει

και άδεια λόγια, απατηλά, με ζέση ξεφουρνίζει.

 

Και εσάς τα κομματόσκυλα και όλο σας το σόι

καμιά δεν έχω όρεξη να ξαναξεφωνίσω

-είναι παραπονιάρηδες αυτήν την εποχή

μόνο όσοι είναι βλίτα, ή το πολύ κεντρώοι!

Όλα σας τα καμώματα και τα μεγάλα λόγια

είναι μόνο για κλάματα και δεν αξίζουν σχόλια.

Τόσο πια είναι φανερό το τι παιχνίδι παίζετε

π’ ούτε να με τσαντίσετε δεν θα τα καταφέρετε

Αν τελικά κατέβαινα ως το επίπεδό σας

θα ‘ταν μάχη ανώφελη ενάντια σ’ ηλιθίους

κι αντί για άλλη απάντηση, αντί να κατεβάσω 

καντήλια και αγίους,

η σιωπή μου θα ‘πρεπε να είναι αρκετή.

Όμως, για κοίτα που αυτή μου λείπει η αρετή,

για δες που είμαι ένας Θεός που έχει θυμικό

Θεός με ελαττώματα, Θεός ημιτελής

και αν είσαι τέτοιος εύκολο ειν’ να παρασυρθείς

όταν πάρει τ’ απάνω του τ’ ασύστολο κακό,

όταν τριγύρω γίνονται πράγματα βδελυρά,

Θεός κι αν είσαι, δεν μπορείς να μη παραφερθείς.

 

images (35)

Σας έφτιαξα μια ακόμη ελεύθερη απόδοση  στίχων του μονόλογου των Γκάμπερ και Λουπορίνι Io se fossi Dio (1991). Οι πρώτες στροφές μαζί με το πλήρες κείμενο στα ιταλικά βρίσκονται στην προηγούμενη ανάρτηση.

Posted in Τζόρτζιο Γκάμπερ στα ελληνικά | Με ετικέτα: , , , , , , , | Leave a Comment »

Εγώ, αν ήμουνα Θεός…

Posted by vnottas στο 22 Απριλίου, 2014

(Οι πρώτες στροφές)

images (30)

Εγώ, αν ήμουνα Θεός

-και θα μπορούσα να ’μουν.

Αν όχι,

άλλος ποιος;

Εγώ, αν ήμουνα Θεός

δε θα με ’ρίχναν οι ελιγμοί των πονηρών

ερασιτέχνης δε θα  ήμουν αγαθός

μα θα ‘μουν πανταχού  παρών!

Θα ’μουν παντού τα πάντα να εποπτεύω,

να κριτικάρω, να κατασκοπεύω

τι κάνει ο κόσμος ο μικρός.

* 

Ας πούμε, ο μπουρζουάς, ο βαρετός,

που μουρμουρίζει ό, τι κι αν του δώσεις

και αμαρταίνει,

πάντοτε με δόσεις.

Που ’ν μίζερος πολύ ο φουκαράς

τι κι αν το ξέρει πως:

έχει ο Θεός την έξη

να ‘ναι ακριβής σαν Σουηδός-

κι όμως ο αστός, ο μασκαράς,

θαρρεί ότι μπορεί να μετατρέψει

τα Κρίματα σε λάθη της σειράς

και ότι έτσι, εν τέλει, ο Θεός

θα παραβλέψει.

* 

Γι αυτό κι εγώ,

αν ήμουνα Θεός,

παλιότερη θα διάλεγα εποχή.

Θεός αν ήμουν

θα προτιμούσα το αρχαίο πάθος, την αρχαία ορμή,

όπου είχε μίσος

κι έπειτα αγάπη

και το εχθρό ξεπλήρωνες μ’ οργή.

 *

Αλλά,

δεν έχω ακόμη ξεκινήσει

για την ουράνια γύρα,

καθώς μαζί σας με τραβάτε συνεχώς

στην κατρακύλα.

 * 

Και βέβαια, αν ήμουνα Θεός

σίγουρα δε θα ήμουν σφιχτοχέρης

σπαγκοραμμένος κι εξηνταβελόνης

στα υλικά να κάνω οικονομία,

να ’ν δεύτερης ποιότητας η λάσπη

κι οι ανθρώποι να μου βγαίνουν

κάπως σκάρτοι.

Κι όμως, αλίμονο, αυτό συχνά συμβαίνει

κι έτσι ο Θεός -Εγώ- πρέπει να στέλνει

κάποιον με οδηγίες κάθε τόσο,

αλλά καθώς σε σας αρέσουν οι ερμηνείες,

οι διαστρεβλώσεις κι οι δικολαβίες,

θα μ’ αναιρείτε

ό, τι κι αν σας δώσω.

 *

Αν ήμουνα εγώ Θεός

του γιου μου δε θα έκανα τα λάθη

και προπαντός,

αν ήτανε να μίλαγα γι Αγάπη

θα τα ’λεγα όλα λίγο πιο σαφώς.

Γιατί σ’ εσάς είναι γνωστό ότι αρέσει

να φλυαρείτε για Αγάπη διαρκώς

κι Αλληλεγγύη και Βοήθεια και άλλα…

κάπως σα γέροι από καιρό ξεμωραμένοι,

μα πίσω από τα λόγια τα μεγάλα

λίγη είναι η ουσία που απομένει.

 *

Τώρα, εσείς καμώνεστε

τη Γη πως αγαπάτε

κι ό, τι βυζαίνει απ’ αυτήν:

απ’ τ’ άγρια ζώα έως τα δελφίνια

-χώρια σκύλους και γάτες,

και καναρίνια-

Μα σαν κάποιος διαθέτει

τέτοιο απόθεμα αγάπης στο μανίκι,

η απορία  είναι λογική:

μα πώς στο διάβολο μπορεί

μόνο με τους ομοίους του

να ‘ναι τόσο καθίκι;

 * 

Εγώ, αν ήμουνα Θεός

θα ‘χα βγει απ’ τα ρούχα μου

και θα ’νιωθα αηδία

πιότερο απ’ όλα τ’ άλλα,

με την υποκρισία,

όταν για τους ανάπηρους και τους αδικημένους

μοστράρετε μια ψεύτικη, δήθεν ανησυχία.

Τα ’χω μ’ εκείνους

που για να δείξουν ότι είν’ ανθρωπιστές

και να κερδίσουνε στο Δήμο μια θητεία

φτιάχνουν διαβάσεις στις γωνιές και στις στροφές

Αλλά,

μέσα στης πόλης τα σκατά

μέσα στο χάος, μέσα στη βαβούρα,

τα έργα αυτά, κενά, μοναχικά 

ανακαλούν  μόνο νοθεία και φιγούρα.

Κι όμως, ύπουλοι σύμβουλοι,

εγώ ξέρω καλά,

πως όλους στην αράδα

τους δυστυχείς θα ρίχνατε ευχαρίστως

σ’ απύθμενο Καιάδα

giorgio-gaber (1) 

*

Αλλά,

δεν έχω ακόμη ξεκινήσει

για την ουράνια γύρα,

καθώς μαζί σας με τραβάτε συνεχώς

στην κατρακύλα.

*

Ο μουσικός μονόλογος Io se fossi Dio (Τζόρτζιο Γκάμπερ και Σάντρο Λουπορίνι), κυκλοφόρησε  το 1980 και λογοκρίθηκε αμέσως από όλα τα τότε ιταλικά ραδιοτηλεοπτικά μέσα. Οι στίχοι θίγουν πολλά από τα κακώς κείμενα της εποχής και  είναι εμπνευσμένοι από το S’i’ fosse foco,  γνωστό αναγεννησιακό σονέτο του Cecco Angiolieri (το έχουμε ήδη παρουσιάσει στο ιστολογοφόρο μελοποιημένο από τον Φαμπρίτσιο ντε Αντρέ –εδώ). Υπάρχουν περισσότερες της μιας εκδοχές του μονόλογου, καθώς ο Γκάμπερ στις θεατρικές μουσικές του περιοδείες προσάρμοζε το κείμενο, σχολιάζοντας τις τρέχουσες κάθε φορά πολιτικο-κοινωνικές καταστάσεις  Εδώ έχουμε βασικά την τελευταία εκδοχή (1991) που θίγει γενικότερες πληγές και προβλήματα της ιταλικής κοινωνίας, ενώ η πρώτη εκδοχή είναι στενότερα δεμένη με συγκεκριμένα γεγονότα της εποχής, όπως η δολοφονία του Άλντο Μόρο και άλλα. Σήμερα ανάρτώ μια προσπάθεια απόδοσης στα ελληνικά των πρώτων στροφών του μονόλογου. Για το υπόλοιπο, καθώς και για ορισμένα ενδιαφέροντα τμήματα του αρχικού κείμενου επιφυλάσσομαι να σας φτιάξω μια μετάφραση/προσαρμογή στο προσεχές μέλλον.

Ακολουθούν:

α. Μια ανάγνωση της απόδοσης στα ελληνικά που σας έφτιαξα

και

β. Το πλήρες ιταλικό κείμενο

images (32)

Io
se fossi Dio
e io potrei anche esserlo
se no non vedo chi…
Io se fossi Dio non mi farei fregare dai modi furbetti della gente
non sarei mica un dilettante
sarei sempre presente
sarei davvero in ogni luogo a spiare
o meglio ancora a criticare, appunto
cosa fa la gente.

Per esempio il piccolo borghese
com’è noioso
non commette mai peccati grossi
non è mai intensamente peccaminoso.
Del resto poverino è troppo misero e meschino
e pur sapendo che Dio è il computer più perfetto
lui pensa che l’errore piccolino
non lo veda
o non lo conti affatto.Per questo io se fossi Dio
preferirei il secolo passato
se fossi Dio rimpiangerei il furore antico
dove si amava, e poi si odiava
e si ammazzava il nemico.

Ma io non sono ancora nel regno dei cieli
Sono troppo invischiato nei vostri sfaceli.

Io se fossi Dio
non sarei mica stato a risparmiare
avrei fatto un uomo migliore.
Sì, vabbè, lo ammetto
non mi è venuto tanto bene
ed è per questo, per predicare il giusto
che io ogni tanto mando giù qualcuno
ma poi alla gente piace interpretare
e fa ancora più casino.

Io se fossi Dio
non avrei fatto gli errori di mio figlio
e specialmente sull’amore
mi sarei spiegato un po’ meglio.
Infatti voi uomini mortali per le cose banali
per le cazzate tipo compassione e finti aiuti
ci avete proprio una bontà
da vecchi un po’ rincoglioniti.

Ma come siete buoni voi che il mondo lo abbracciate
e tutti che ostentate la vostra carità.
Per le foreste, per i delfini e i cani
per le piantine e per i canarini
un uomo oggi ha tanto amore di riserva
che neanche se lo sogna
che vien da dire:
ma poi coi suoi simili come fa ad essere così carogna…
k3936833
Io se fossi Dio
direi che la mia rabbia più bestiale
che mi fa male e che mi porta alla pazzia
è il vostro finto impegno
è la vostra ipocrisia.
Ce l’ho con quelli che per salvare la faccia
per darsi un tono da cittadini giusti e umani
fanno passaggi pedonali e poi servizi strani
e tante altre attenzioni
per handicappati sordomuti e nani.
E in queste grandi città
che scoppiano nel caos e nella merda
fa molto effetto un pezzettino d’erba
e tanto spazio per tutti i figli degli dèi minori.
Cari assessori, cari furbastri subdoli altruisti
che usate gli infelici con gran prosopopea
ma io so che dentro il vostro cuore li vorreste buttare
dalla rupe Tarpea.

Ma io non sono ancora nel regno dei cieli
sono troppo invischiato nei vostri sfaceli.

Io se fossi Dio
maledirei per primi i giornalisti e specialmente tutti
che certamente non sono brave persone
e dove cogli, cogli sempre bene.
Signori giornalisti, avete troppa sete
e non sapete approfittare della libertà che avete
avete ancora la libertà di pensare, ma quello non lo fate
e in cambio pretendete
la libertà di scrivere
e di fotografare.

Immagini geniali e interessanti
di presidenti solidali e di mamme piangenti
e in questo mondo pieno di sgomento
come siete coraggiosi, voi che vi buttate senza tremare un momento:
cannibali, necrofili, deamicisiani, astuti
e si direbbe proprio compiaciuti
voi vi buttate sul disastro umano
col gusto della lacrima
in primo piano.

Sì, vabbè, lo ammetto
la scomparsa totale della stampa sarebbe forse una follia
ma io se fossi Dio di fronte a tanta deficienza
non avrei certo la superstizione
della democrazia.

Ma io non sono ancora nel regno dei cieli
sono troppo invischiato nei vostri sfaceli.

Io se fossi Dio
naturalmente io chiuderei la bocca a tanta gente.
Nel regno dei cieli non vorrei ministri
né gente di partito tra le palle
perché la politica è schifosa e fa male alla pelle.
E tutti quelli che fanno questo gioco
che poi è un gioco di forze ributtante e contagioso
come la febbre e il tifo
e tutti quelli che fanno questo gioco
c’hanno certe facce
che a vederle fanno schifo.

Io se fossi Dio dall‚alto del mio trono
direi che la politica è un mestiere osceno
e vorrei dire, mi pare a Platone
che il politico è sempre meno filosofo
e sempre più coglione.
E’ un uomo a tutto tondo
che senza mai guardarci dentro scivola sul mondo
che scivola sulle parole
e poi se le rigira come lui vuole.

Signori dei partiti
o altri gregari imparentati
non ho nessuna voglia di parlarvi
con toni risentiti.
Ormai le indignazioni son cose da tromboni
da guitti un po’ stonati.
Quello che dite e fate
quello che veramente siete
non merita commenti, non se ne può parlare
non riesce più nemmeno a farmi incazzare.
Sarebbe come fare inutili duelli con gli imbecilli
sarebbe come scendere ai vostri livelli
un gioco così basso, così atroce
per cui il silenzio sarebbe la risposta più efficace.

Ma io sono un Dio emotivo, un Dio imperfetto
e mi dispiace ma non son proprio capace
di tacere del tutto.
Ci son delle cose
così tremende, luride e schifose
che non è affatto strano
che anche un Dio
si lasci prendere la mano.

Io se fossi Dio preferirei essere truffato
e derubato, e poi deriso e poi sodomizzato
preferirei la più tragica disgrazia
piuttosto che cadere nelle mani della giustizia.
Signori magistrati
un tempo così schivi e riservati
ed ora con la smania di essere popolari
come cantanti come calciatori.
Vi vedo così audaci che siete anche capaci
di metter persino la mamma in galera
per la vostra carriera.

Io se fossi Dio
direi che è anche abbastanza normale
che la giustizia si amministri male
ma non si tratta solo
di corruzioni vecchie e nuove
È proprio un elefante che non si muove
che giustamente nasce
sotto un segno zodiacale un po‚ pesante
e la bilancia non l’ha neanche come ascendente.
Io se fossi Dio
direi che la giustizia è una macchina infernale
E’ la follia, la perversione più totale
a meno che non si tratti di poveri ma brutti
allora sì che la giustizia è proprio uguale per tutti.

Io se fossi Dio
io direi come si fa a non essere incazzati
che in ospedale si fa morir la gente
accatastata tra gli sputi.
E intanto nel palazzo comunale
c’è una bella mostra sui costumi dei Sanniti
in modo tale che in questa messa in scena
tutto si addolcisca, tutto si confonda
in modo tale che se io fossi Dio direi che il sociale
è una schifosa facciata immonda.

Ma io non sono ancora nel regno dei cieli
sono troppo invischiato nei vostri sfaceli.

Io se fossi Dio
avrei una gran paura del futuro.
C’è un’aria di sgomento che coinvolge il mondo intero
una minaccia un tragico fermento
di popoli e di razze in via di assestamento.
Io come Dio logicamente
li vedo tutti da lontano
ma a dirla onestamente più che altro
io sono un Dio italiano
col gusto un po’ indiscreto di frugare
negli antri più segreti, più nascosti
del potere.

Se fossi Dio
vedrei dall’alto come una macchia nera
una specie di paura che forse è peggio della guerra
sono i soprusi, le estorsioni i rapimenti
è la camorra.
E’ l’impero degli invisibili avvoltoi
dei pescecani che non si sazian mai
sempre presenti, sempre più potenti, sempre più schifosi
è l’impero dei mafiosi.

Io se fossi Dio
io griderei che in questo momento
son proprio loro il nostro sgomento.
Uomini seri e rispettati
così normali e al tempo stesso spudorati
così sicuri dentro i loro imperi
una carezza ai figli, una carezza al cane
che se non guardi bene ti sembrano persone
persone buone che quotidianamente
ammazzano la gente con una tal freddezza
che Hitler al confronto mi fa tenerezza.

Io se fossi Dio
urlerei che questi terribili bubboni
ormai son dentro le nostre istituzioni
e anzi, il marciume che ho citato
è maturato tra i consiglieri, i magistrati, i ministeri
alla Camera e allo Senato.

Io se fossi Dio
direi che siamo masochisti e un po’ dementi
che i nostri governanti non li mandiamo via.
E ormai ci possono fare qualsiasi porcheria
possono rubare e ricattare, possono ammazzare
e vomitarci addosso
che tanto noi
li votiamo lo stesso.

Io se fossi Dio
direi che siamo complici oppure deficienti
che questi delinquenti, queste ignobili carogne
non nascondono neanche le loro vergogne
e sono tutti i giorni sui nostri teleschermi
e mostrano sorridenti le maschere di cera
e sembrano tutti contro la sporca macchia nera.
Non ce n‚è neanche uno che non ci sia invischiato
perché la macchia nera
è lo Stato.

E allora io
se fossi Dio
direi che ci son tutte le premesse
per anticipare il giorno
dell’Apocalisse.
Con una deliziosa indifferenza
e la mia solita distanza
vorrei vedere il mondo e tutta la sua gente
sprofondare lentamente nel niente.
Forse io come Dio, come Creatore
queste cose non le dovrei nemmeno dire
io come Padreterno non mi dovrei occupare
né di violenza né di orrori, né di guerra
né di tutta l’idiozia di questa terra
e cose simili.
Peccato che anche Dio
ha il proprio inferno
che è questo amore eterno
per gli uomini.

 

Posted in Τζόρτζιο Γκάμπερ στα ελληνικά | Με ετικέτα: , , , , , , | Leave a Comment »

Παναγής Αντωνόπουλος: Στίχοι σε Φάντο

Posted by vnottas στο 28 Ιανουαρίου, 2014

Όταν το περασμένο καλοκαιράκι έλαβα μήνυμα με καλά λόγια από τον Παναγή Αντωνόπουλο, οφείλω να ομολογήσω ότι απάντησα και ευχαρίστησα χωρίς να έχω εντοπίσει τον αποστολέα. Μόνο στη συνέχεια ανακάλυψα ότι πρόκειται για έναν ιδιαίτερα αγαπητό ταξιδευτή-λογοτέχνη που ανάμεσα στ’ άλλα έχει χαρίσει ελληνικούς στίχους σε μουσικές που κι εγώ αγαπώ. Καπετάνιε συγγνώμη.

 Παναγής Αντωνόπουλος: Το μπάρκο

rhtos-antonopoylos

Συ θάλασσα

Έκλεψα τ’ ουρανού τη φορεσιά τη γιορτινή.

Στο στέρνο κάρφωσα την Κασσιόπεια, λαχταριστό πλουμίδι.

Συ θάλασσα μάγισσα μου ‘κλεψες την ψυχή

και μ’ έστειλες σα λάφυρο στου Ποσειδώνα την οργή παιχνίδι. […]

7569527650_f7bfc4933d_z

Εδώ παρακάτω οι στίχοι που εμπνεύστηκε ο Παναγής Αντωνόπουλος από ένα όμορφο φάντο (Nem as paredes comfeso) Στη συνέχεια η κλασική εκτέλεση της Αμαλίας Ροντρίγκες και μια εξαιρετική εκτέλεση σε φάντο-μπλουζ.

 Γιατί μου λες
Τραγούδι Amalia Rodrigues
Mόυσική Ferrer Trindade (Port) 1939
Στίχοι Παν. Αντωνόπουλος Αθήνα 11/11/09

Γιατί μου λες σ’ αγαπώ
αφού φοβάσαι
πως θα ’ρθει κάποια στιγμή
και θύμα θα ’σαι.
Γιατί μου λες σ’ αγαπώ
χωρίς να νιώσεις
πόσο μεγάλο
είναι το “θέλω’
που θα μου δώσεις .

Γιατί με μπλέκεις
σ’ ένα αγαπώ που δεν βλέπεις
Γιατί ξεπέφτεις
σ’ αγαπώ προσποιητό.
Όταν μπορείς
ψάξε να βρεις
αυτό που φταίει , μα
πόνο μη φέρεις.
ενοχές μη μεταφέρεις .

Γιατί μου λες σ’ αγαπώ
δίχως να ξέρεις
η λέξη αυτή τι θα πει
πως την προφέρεις .
Γιατί μου λες σ’ αγαπώ
μιά και δεν διώχνεις
τις εμμονές σου
πόνο που κάνουν
αυτό που νιώθεις.

Η Αμάλια

Και ο Rui Veloso

Posted in ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ - ΣΤΙΧΟΙ | Με ετικέτα: , , , | 1 Comment »

Μα πού πήγαν οι κηδείες οι παλιές;

Posted by vnottas στο 9 Ιανουαρίου, 2014

dia_de_los_muertos_esqueleto-28440


Είμαι της άποψης που υποστηρίζει ότι γελάμε με ό,τι κατά βάθος φοβόμαστε: σε συλλογικό επίπεδο, για παράδειγμα, με τους τρελούς, τους γιατρούς, τις κακές πεθερές, τους βλάκες, και με τις κάθε λογής εξουσίες. Σε ατομικό επίπεδο τίποτα δεν εξορκίζει καλύτερα τον πόνο και το θάνατο, όσο το γέλιο. Αλλά και σε στοιχειωδέστερες καθημερινές καταστάσεις ισχύει το ίδιο: Ας πούμε πως βλέπεις κάποιον να σκουντουφλάει και να πέφτει. Το ¨μήνυμα¨ θα περάσει άμεσα από τους περίφημους νευρώνες ¨καθρέφτες¨ (εκείνους που αποτελούν τη βιολογική βάση της ταύτισης με τους άλλους, άρα και κάθε αλτρουισμού και κάθε κοινωνικής ή αισθητικής ¨συμμετοχής¨) που θα σε ταυτίσουν μαζί του και θα σε βάλουν αυτόματα σε κατάσταση στιγμιαίου συναγερμού (η γλίστρα μπορεί να απειλεί κι εσένα). Αλλά αμέσως μετά, όταν ο υπόλοιπος εγκέφαλος σε ειδοποιήσει ότι δεν κινδυνεύεις,  τότε το  γέλιο εκδηλώνεται ανακουφιστικά ιαματικό, βοηθώντας στην αποκατάσταση της ψυχραιμίας. Ίσως έτσι μπορέσεις να συντρέξεις αποτελεσματικότερα αυτόν που έπεσε.. Καταλήγω: το γέλιο κάνει καλό και το μαύρο είναι το πιο ιαματικό χιούμορ.

Ωραία. Τώρα, μετά απ’ αυτή την μικρή θεωρητική παρένθεση,  ας δούμε τι λέει ο Μπρασένς για τις κηδείες του παλιού καλού καιρού.

Σημείωση: Την ¨μακαρία¨ ομολογώ ότι δεν την ήξερα. Την βρήκα στο λεξικό. Υπάρχει, ως επιθανάτιο γεύμα (ρίξτε μια ματιά στον Μπαμπινιώτη).

[Μετά την απόδοση στα ελληνικά που σας έφτιαξα, ακολουθούν τα βίντεο με τον Μπρασένς, με τον  Le Père Valdu (παπάς στην ενορία Notre Dame de Montcuq) το πρωτότυπο κείμενο στα γαλλικά και, για να μείνουμε στο πνεύμα, Θεοδωράκης και Μποστ από  Χιώτη και Μπιθικώτση: Η Νήσος των Αζορών]

441745

Μα πού πήγαν οι κηδείες οι παλιές;

Παλιά  οι συγγενείς του κάθε τυχόν μακαρίτη

τους φίλους καλούσαν να κλάψουν παρέα στο σπίτι

«Αν θέλετε αντίο να πείτε στον πεθαμένο,

στη μνήμη του θα ‘χουμε απόψε τραπέζι στρωμένο».

Μα χάσανε πια οι ζωντανοί τη γενναιοδωρία

κι οι νεκροί του ξεπροβοδίσματος την ευκαιρία

Εδώ που τα λέμε αυτή βασικά ειν’ η αιτία

που για καιρό δεν πάτε / σε μια καθώς πρέπει κηδεία

και που δεν φάγατε εσχάτως  / καμία καλή ¨μακαρία¨

 *

Μα πού ‘ναι οι κηδείες οι παλιές;

Με (τις καρο- τις καρο- τις καρό-) τις καροτσες τους τις στολισμένες,

που ‘χαν λούσα, που ‘χαν μουσικές

και (μακαρί-) μακαρίτες με φάτσες ροζέ και καλοθρεμμένες.

Με τους κληρονόμους να κερνάν:

τεθλιμμένους, παπάδες,  σκαφτιάδες,  ακόμη και τα κοράκια…

Πια δεν υπάρχουν, παν’,

πια ξεπεράστηκαν,

τελετές με πομπές, μ’ εμβατήρια και παπαδάκια…

Φύγαν για τα καλά,

δε θα γυρίσουν πια,

της νιότης τα μυστήρια

τα θεα-μα-τικά!

*

Όλες οι νεκροφόρες διαθέτουνε πια μηχανές

και τους μακαρίτες μπορούν να τους παν όπου θες,

αυτοί όμως τώρα δε βλέπουν, δεν χασκογελούν

με τους κληρονόμους στις λάσπες να παραπατούν…

Πατώντας τέρμα το γκάζι προχτές κάτι τύποι,

αντί τον δικό τους να παν στο στερνό του το σπίτι,

με φόρα στη θάλασσα βούτηξαν απ’ την προκυμαία

και στα θυμαράκια πήγαν / όλοι μαζί παρέα

και στα θυμαράκια έτσι / κατάληξαν όλοι παρέα

*

Μα πού ‘ναι οι κηδείες οι παλιές;

Με (τις καρο- τις καρο- τις καρό-) τις καροτσες τους τις στολισμένες,

που ‘χαν λούσα, που ‘χαν μουσικές

και (μακαρί-) μακαρίτες με φάτσες ροζέ και καλοθρεμμένες.

Με τους κληρονόμους να κερνάν:

τεθλιμμένους, παπάδες,  σκαφτιάδες, μ’ ακόμη και τα κοράκια…

Πια δεν υπάρχουν, παν’,

πια ξεπεράστηκαν,

τελετές με πομπές, μ’ εμβατήρια και με παπαδάκια…

Φύγαν για τα καλά,

δε θα γυρίσουν πια,

της νιότης τα μυστήρια

τα θεα-μα-τικά!

*

Αν είναι να με ξαποστείλουν χωρίς τσιριμόνιες

και χωρίς τελετές να βρεθώ στις μονές τις αιώνιες

τότε δεν ξέρω και τη ταφή, μου, τι να την κάνω

ας πνιγώ, ας καώ, ή, άμα λάχει, ας μην πεθάνω…

Ω, ας γυρίζανε οι καιροί των καλοπεθαμένων

των μακαρίων και των κατά-ευχαριστημένων

τότε που σκέπτονταν όλοι «αν είν’ εδώ να πεθάνω»

τουλάχιστον ας πάω / κάπου παραπάνω

τουλάχιστον ας πάω / κάπου από εδώ παραπάνω

*

Μα πού ‘ναι οι κηδείες οι παλιές;

Με (τις καρο- τις καρο- τις καρό-) τις καροτσες τους τις στολισμένες,

που ‘χαν λούσα, που ‘χαν μουσικές

και (μακαρί-) μακαρίτες με φάτσες ροζέ και καλοθρεμμένες.

Με τους κληρονόμους να κερνάν:

τεθλιμμένους, παπάδες,  σκαφτιάδες, μα ακόμη και τα κοράκια…

Πια δεν υπάρχουν, παν’,

πια ξεπεράστηκαν,

τελετές με πομπές, μ’ εμβατήρια και με παπαδάκια…

Φύγαν για τα καλά,

δε θα γυρίσουν πια,

της νιότης τα μυστήρια

τα θεα-μα-τικά!

funerale-t64791

Georges Brassens – Les funérailles d’antan

Le Père Valdu – Les funérailles d’antan

Les funérailles d’antan

Jadis, les parents des morts vous mettaient dans le bain,

De bonne grâce ils en faisaient profiter les copains:

«Y a un mort à la maison, si le cœur vous en dit,

Venez le pleurer avec nous sur le coup de midi…»

Mais les vivants d’aujourd’hui ne sont plus si généreux,

Quand ils possèdent un mort ils le gardent pour eux.

C’est la raison pour laquelle, depuis quelques années,

Des tas d’enterrements vous passent sous le nez.

Des tas d’enterrements vous passent sous le nez.

*

Mais où sont les funérailles d’antan?

Les petits corbillards, corbillards, corbillards, corbillards,

De nos grands-pères,

qui suivaient la route en cahotant,

Les petits macchabées, macchabées, macchabées, macchabées,

Ronds et prospères…

Quand les héritiers étaient contents,

Au fossoyeur, au croque-mort, au curé, aux chevaux même,

Ils payaient un verre.

Elles sont révolues,

elles ont fait leur temps,

Les belles pom, pom, pom, pom, pom, pompes funèbres,

On ne les reverra plus,

et c’est bien attristant,

Les belles pompes funèbres de nos vingt ans.

*

Maintenant les corbillards à tombeau grand ouvert

Emportent les trépassés jusqu’au diable Vauvert,

Les malheureux n’ont même plus le plaisir enfantin

De voir leurs héritiers marron marcher dans le crottin.

L’autre semaine, des salauds, à cent quarante à l’heure,

Vers un cimetière minable emportaient un des leurs…

Quand sur un arbre en bois dur, ils se sont aplatis

On s’aperçut que le mort avait fait des petits.

On s’aperçut que le mort avait fait des petits.

*

Plutôt que d’avoir des obsèques manquant de fioritures,

J’aimerais mieux, tout compte fait, me passer de sépulture,

J’aimerais mieux mourir dans l’eau, dans le feu, n’importe où,

Et même à la grande rigueur, ne pas mourir du tout.

O, que renaisse le temps des morts bouffis d’orgueil,

L’époque des mas-tu-vu-dans-mon-joli-cercueil,

Où, quitte à tout dépenser jusqu’au dernier écu,

Les gens avaient le cœur de mourir plus haut que leur cul.

858534000

Posted in Μπρασένς στα ελληνικά ΙV | Με ετικέτα: , , , , , , , , , | Leave a Comment »

Μα φτάνει ξαφνικά ορδή τεχνοκρατών…

Posted by vnottas στο 29 Δεκεμβρίου, 2013

images (9)

 Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΑΝ

Όταν στ’ απάνω ήταν ο Παν

ως κι οι θεοί ήταν μερακλήδες

που ’ξέραν να γλεντοκοπάν’

και αγαπούσαν τους μπεκρήδες.

Κι αν κάποιος ήθελε να πιεί

για νά βγει απ’ των θνητών το νόμο

θεοί του φώτιζαν το δρόμο

για να απογειωθεί.

*

Το κάθε ξύδι ήταν / τότε ευλογητό

το κάθε κατακάθι / είχε τον θεό του

και κάθε φουκαρά / που έπιν’ απ’ αυτό

τον μέτραγε ο Βάκχος, / για παιδί δικό του.

*

Μα φτάνει ξαφνικά ορδή τεχνοκρατών

μαζί κι η κομπανία των εκσυγχρονιστών,

θέλουν να βάλουν τάξη  σ’ όλους τους ουρανούς

να κυνηγήσουν τους θεούς

***

Ακόμη κάποιοι πίνουν  / κι ας πέρασε καιρός

μα πλέον οι θεοί / δεν απαντούν στους πότες

άλλοι  στη σύνταξη είναι / και άλλοι πεπτωκότες

αλκοολικός  ο Βάκχος / κι ο Μέγας Παν νεκρός.

 images (3)

Κι αν κάποιοι παίζαν τα παιχνίδια

του έρωτα του κατεργάρη,

να σου τα Ξωτικά, αιφνίδια,

να τους κρατάνε το φανάρι!

Μόλις ακούγανε για αγάπες

φιλιά,  καημούς και αγκαλιές

έτρεχαν για να κάνουν πλάτες

στις ερωτοδουλειές.

*

Κάθε αγάπη ήταν / τότε ευλογητή,

επέβλεπε τα πάντα / η Θεία Αφροδίτη,

οι ερωτευμένοι ήταν / της γης οι εκλεκτοί

κι ο Έρως ευτυχής / όργωνε τον πλανήτη.

*

Μα φτάνει ξαφνικά ορδή τεχνοκρατών

μαζί κι η κομπανία των εκσυγχρονιστών,

θέλουν να βάλουν τάξη  σ’ όλους τους ουρανούς

να κυνηγήσουν τους θεούς.

***

Κάποιοι αγαπούν ακόμη  / κι ας πέρασε καιρός

κι ισχύει που και που / του έρωτα ο νόμος

μα δεν υπάρχει πια / επάξιος κληρονόμος

του Έρωτα π’ αργεί, / του Πάνα που ’ν νεκρός

nymphandsa

 Κι όταν η ώρα η μοιραία

έφτανε για να αποδημήσεις,

θεοί σού κάνανε παρέα

στις τελευταίες συγκινήσεις.

Το τέλος έμοιαζε  μ’ αρχή

κι όταν ερχόταν το βαρκάκι,

σου φάνταζε σαν παιχνιδάκι

η Ύστατη Πνοή.

*

Ήταν κάθε σορός / τότε ευλογητή

και σφράγιζε ο Χάρων / το κάθε πασαπόρτι,

ο κάθε φουκαράς / δικαιούταν μια ψυχή

και βίζα διαρκή / απ’ τον Μέγα Φωτοδότη

 *

Μα φτάνει ξαφνικά ορδή τεχνοκρατών

μαζί κι η κομπανία των εκσυγχρονιστών,

θέλουν να βάλουν τάξη  σ’ όλους τους ουρανούς,

να κυνηγήσουν τους θεούς.

***

Κάποιοι φεύγουν ακόμη / κι ας πέρασε ο καιρός

μα τώρα ο τάφος είναι / τ’ αδυσώπητο τέλος,

στου πνεύματος τη λέσχη / δεν γίνεσαι πια μέλος

ο Χάρος; φυσικός / κι ο Μέγας Παν: νεκρός!

anekshghta

*

Κι ένας απ τους στερνούς, ο μέγιστος Μεγάλος

πολύ καλά δεν νοιώθει, όπως και κάθε άλλος…

Και όπως το παρατραβούμε,

να φεύγει απ’ τον Γολγοθά, σύντομα, θα τον δούμε:

¨Γαμώτο, αυτούς εδώ άλλο δεν τους αντέχω,

στα έντομα ας δω τι άλλες λύσεις έχω!¨

 

images (29)

Τον καιρό που έγραφε ο μεγάλος Γιώργης, οι κίνδυνοι από μια επιστήμη αποκομμένη από τη κοινωνία και αγκιστρωμένη στα συμφέροντα των πολυεθνικών, δεν ήταν τόσο ορατοί όσο σήμερα. Ωστόσο, ο Μπρασένς, όπως βλέπετε, είχε ήδη δει προς τα που πάει το πράγμα.

Βέβαια, στην εποχή του, ο ¨εξορθολογισμός¨ και η τεχνοκρατία έμοιαζαν να εκπροσωπούνται καλύτερα από έναν ελαφρά γελοίο τρελό επιστήμονα των κόμιξ, τον δόκτορα Νιμπούς, (που αναφωνεί κάθε τόσο στο πρωτότυπο ρεφρέν: εύρηκα, εύρηκα), παρά από κάτι που να μοιάζει με τα σημερινά επιθετικά στίφη των εκσυγχρονιστών. Έτσι, στην προσαρμογή στα ελληνικά που σας έφτιαξα, έβγαλα τον γραφικό Νιμπούς και έβαλα στη θέση του ολίγη από επέλαση think tanks με τα τεχνοκρατικά τους λάβαρα ανυψωμένα!

[ακολουθεί σε σύνδεση με το you tube ο Brassens, καθώς και (προσοχή: δεν είναι το αδελφάκι του Ηλία) ο Yves Uzureau. Στο τέλος το πρωτότυπο γαλλικό κείμενο]

*

Le Grand Pan:

Du temps que régnait le Grand Pan,
Les dieux protégaient les ivrognes
Des tas de génies titubants
Au nez rouge, à la rouge trogne.
Dès qu’un homme vidait les cruchons,
Qu’un sac à vin faisait carousse
Ils venaient en bande à ses trousses
Compter les bouchons.
La plus humble piquette était alors bénie,
Distillée par Noé, Silène, et compagnie.
Le vin donnait un lustre au pire des minus,
Et le moindre pochard avait tout de Bacchus.

{Refrain:}
Mais en se touchant le crâne, en criant » J’ai trouvé »
La bande au professeur Nimbus est arrivée
Qui s’est mise à frapper les cieux d’alignement,
Chasser les Dieux du Firmament.

Aujourd’hui ça et là, les gens boivent encore,
Et le feu du nectar fait toujours luire les trognes.
Mais les dieux ne répondent plus pour les ivrognes.
Bacchus est alcoolique, et le grand Pan est mort.

Quand deux imbéciles heureux
S’amusaient à des bagatelles,
Un tas de génies amoureux
Venaient leur tenir la chandelle.

Du fin fond du champs élysées
Dès qu’ils entendaient un » Je t’aime «,
Ils accouraient à l’instant même
Compter les baisers.
La plus humble amourette
Etait alors bénie
Sacrée par Aphrodite, Eros, et compagnie.
L’amour donnait un lustre au pire des minus,
Et la moindre amoureuse avait tout de Vénus.

{Refrain}

Aujourd’hui ça et là, les cœurs battent encore,
Et la règle du jeu de l’amour est la même.
Mais les dieux ne répondent plus de ceux qui s’aiment.
Vénus s’est faite femme, et le grand Pan est mort.

Et quand fatale sonnait l’heure
De prendre un linceul pour costume
Un tas de génies l’œil en pleurs
Vous offraient des honneurs posthumes.
Et pour aller au céleste empire,
Dans leur barque ils venaient vous prendre.
C’était presque un plaisir de rendre
Le dernier soupir.
La plus humble dépouille était alors bénie,
Embarquée par Caron, Pluton et compagnie.
Au pire des minus, l’âme était accordée,
Et le moindre mortel avait l’éternité.

{Refrain}

Aujourd’hui ça et là, les gens passent encore,
Mais la tombe est hélas la dernière demeure
Les dieux ne répondent plus de ceux qui meurent.
La mort est naturelle, et le grand Pan est mort.

Et l’un des dernier dieux, l’un des derniers suprêmes,
Ne doit plus se sentir tellement bien lui-même
Un beau jour on va voir le Christ
Descendre du calvaire en disant dans sa lippe
» Merde je ne joue plus pour tous ces pauvres types.
J’ai bien peur que la fin du monde soit bien triste. »

images (4)

Posted in Μπρασένς στα ελληνικά ΙV | Με ετικέτα: , , , , , , , , | Leave a Comment »

« Προηγούμενες Καταχωρίσεις