H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Δύο απ’ τα ¨ποιήματα του τρένου¨ του Νίκου Μοσχοβάκου
.
ΕΡΧΟΜΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ
Ξεκίνησα το ταξίδι μου
από το φεγγάρι.
Είχα ξεχαστεί για πολύ καιρό
στις γυμνές κοιλάδες του
χωρίς να σκέφτομαι να γυρίσω.
Έκανα παρέα με δαίμονες
που με σκλάβωσαν με την κατανόησή τους
και μού ‘φεραν σα δώρο τη λησμονιά.
Μέρες και νύχτες πέρναγαν
χωρίς ημερομηνίες
μ’ ατέρμονες αναζητήσεις
και αποφασιστικά διλήμματα.
Μέχρι που μου πήρε τα μυαλά
μια φεγγαρονεράιδα
με χαλκοπράσινα μαλλιά
και σπάνιου χαμόγελου μάτια.
Εγκατέλειψα τους δαίμονές μου
και προσκολλήθηκα πάνω της.
Μέτραγα τις ανάσες της,
τα βήματά της, τις χειρονομίες της,
αργότερα τις απουσίες
και τις απιστίες της.
Ο χρόνος ξαναγύρισε στη ζωή μου
μαζί κι η νοσταλγία
για μια επιστροφή στο παρελθόν.
Έτσι κάποια στιγμή απέδρασα
κι άρχισα πετώντας
να απομακρύνομαι από το φεγγάρι.
Το ταξίδι μου ίσως κρατήσει πολύ
ίσως αιώνες, γιατί μπερδεύομαι
με τους νόμους της βαρύτητας.
Όμως είναι βέβαιο πως θα γυρίσω
να με περιμένετε λοιπόν
εκεί στο παλιό μας στέκι
να τα πιούμε.
Έχω να σας διηγηθώ πολλά
που έμαθα σ’ αυτήν την περιπέτεια
και πρώτα απ’ όλα
να σας μεταφέρω
την προσωπική μου μαρτυρία
για το πόσο πληκτική είναι η αθανασία.
Ξεκίνησα το ταξίδι μου από το φεγγάρι.
Έρχομαι.
ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΓΗ ΑΠΟΨΕ
Έπαιζε ολομόναχος κιθάρα
πάνω σε έναν λόφο του φεγγαριού
ο μελαγχολικός άγγελος της ανησυχίας
κολλημένες πάνω στο μυαλό του
σαν επίμονοι αχινοί, οι υποψίες
γέμιζαν τη μελωδία του νοσταλγία
την όμορφη αυτή σεληνιακή νύχτα.
Συνόδευε αεράκι δροσερό τη μουσική
κι είχε μια γη ολοστρόγγυλη στον ουρανό
που σε τρέλαινε με το άλικο φως της.
Λες να υπάρχει ζωή εκεί πάνω;
αναρωτιόταν ο κιθαρίστας άγγελος
και τα δάχτυλά του χόρευαν
παθιασμένα πάνω στις χορδές.
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 