Προειδοποίηση: Η σημερινή ανάρτηση ενδιαφέρει (ίσως) όσους δεν πλήττουν με τις  ιστορίες για γιατρούς, αρρώστους και νοσοκομεία. Προσωπικά, θα εξομολογηθώ ότι αυτού του είδους τις ιστορίες τις αντιπαθώ και εν πάση περιπτώσει τις απωθώ. Αλλά αφού σας τα έχω ψιλοπεί ήδη σχεδόν όλα, και αφού όπως διαπίστωσα υπάρχει ικανό ακροατήριο (συμπασχόντων) ενδιαφερομένων, ας σας τα πω κι αυτά:

 Όπου στο στήθος μου εγκαθίσταται μια χοντρή

Μεγάλη Πέμπτη, νύχτα. Κοιμάμαι. Και μια χοντρή έρχεται και καλοκάθεται στο στήθος μου. Στην απάνω μεριά. Δε με πονάει, αλλά με σφίγγει. Πολύ. Ξυπνάω. Λέω θα έπαθα καμιά ¨μυϊκή διαστροφή¨. Είναι μια εξήγηση που επινοώ ημι-συνειδητά, μια που είναι μεν καλή και παρηγορητική αλλά δεν ξέρω τι είναι, ούτε τι ακριβώς θα μπορούσε να είναι κάτι τέτοιο. Προσπαθώ να ξανακοιμηθώ, αλλά το μόνο που καταφέρνω είναι να στριφογυρίσω για καμιά δυο ώρες, με τη καλοθρεμμένη στη θέση της, να με καταπιέζει. Φιδάτες σκέψεις αρχίζουν να με κλωθογυρίζουν παράνομα και χωρίς την έγκρισή μου. Είχα κάνει πρόσφατα κι ένα τεστ κόπωσης που είχε αποβεί σιβυλλικά: ¨οριακά θετικό¨, να μου βάζει στα αυτιά ενοχλητικούς ψύλλους.

Σηκώνομαι, είναι ακόμη νύχτα, λέω θα περάσει και να μη ξυπνήσω κανέναν, αλλά κατά τις οκτώ η γυναίκα μου ανεβαίνει στο σαλόνι και με βρίσκει  στον καναπέ, ταλαιπωρημένο, και με τις φιδάτες σκέψεις να έχουν πάρει συγκεκριμένη μορφή. Οι θεράποντες (βλέπε προηγούμενα επεισόδια) με έχουν προειδοποιήσει: ασυνήθιστα φαινόμενα στη περιοχή του στήθους πρέπει να αντιμετωπίζονται εγκαίρως και με αποφασιστικότητα. Με έχουν, μάλιστα, προμηθεύσει με ένα χάπι με το γραφικό γενικό όνομα ¨υπογλώσσιο¨.  Η γυναίκα μου το θυμάται, και το ανακαλύπτει.

Το τοποθετώ λοιπόν στην υποδηλούμενη θέση, περιμένω, εκείνο λιώνει, περιμένω ακόμη, αλλά…η τεράστια στη θέση της κι εγώ ζαλάδες.

Αποφασίζω να τηλεφωνήσω στον γιατρό. Τον ξυπνάω, αλλά παρά ταύτα είναι εξαιρετικά ευγενικός…, του τα αφηγούμαι και είναι ρητός: άμεση εισαγωγή για επαληθεύσεις.

Όπου καταφτάνει το νοσοκομειακό, αλλά όχι όλοι προλαβαίνουν τη φάση

166, κανένα πρόβλημα, καταφτάνει σύντομα, μόνο που εδώ είναι Άνω Πόλη, πάει να πει σχεδόν λαβύρινθος, πάει να πει ότι κάποια στιγμή τηλεφωνούν, είμαστε κάπου εδώ κοντά, αλλά… Καλά, λέει η Σόφη, βγαίνω να σας καθοδηγήσω. Η Σόφη μπροστά, το νοσοκομειακό πίσω διανύουν τα τελευταία 50 μέτρα και καταφτάνουν. Λέω στα συμπαθέστατα γεροδεμένα παιδιά ότι τα καταφέρνω και χωρίς φορείο και μου το επιτρέπουν.

Εδώ, να σας πω ότι η Άνω Πόλη δεν είναι μόνο λαβύρινθος, είναι και κάτι που μοιάζει με χωριό μέσα στη πόλη. Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε κολλητοί με τους γείτονες, αλλά ότι η εμφάνιση ενός ασθενοφόρου στη γειτονιά και η επιβίβαση ενός περίοικου με πυτζάμες, αποτελεί, όπως και να το κάνουμε, αξιοσημείωτο γεγονός. Βέβαια, η κυρία Τασούλα, φίλη μας, που συνήθως εποπτεύει τα τεκταινόμενα από το μπαλκόνι της, χάνει τη σκηνή γιατί έχει ήδη ξεκινήσει για να κάνει Πάσχα εκτός πόλης, αλλά θα τα πληροφορηθεί από άλλους αυτόπτες και θα τηλεφωνήσει ανήσυχη αργότερα για να ενημερωθεί και να ευχηθεί καλή Ανάσταση και περαστικά.

Στο ΑΧΕΠΑ

Δρόμο παίρνει δρόμο αφήνει, που λέτε, το Νοσοκομειακό στην μισοάδεια πρωινή μεγαλο- παρασκευιάτικη Θεσσαλονίκη, και σε ελάχιστο χρονικό διάστημα καταφτάνει στο ΑΧΕΠΑ, που από καθαρή τύχη εφημερεύει τη μέρα εκείνη.

Μα το ΑΧΕΠΑ το ξέρω, μου είναι οικείο (βλέπε τις προγενέστερες περιπέτειες καρδιάς), άρα σχεδόν φιλικό! Και όχι μόνο: ο γιατρός που ασχολήθηκε μαζί μου  και στον οποίο έχω ομολογημένη εμπιστοσύνη είναι ακόμη εκεί. Και όχι μόνο: παρατηρώ ότι στο διάστημα που μεσολάβησε από την τελευταία μου παρουσία εδώ (τον Οκτώβρη του’10) έχουν γίνει εργασίες συντήρησης (βαψίματα) που, αν μη τι άλλο, κάνουν καλό στο ηθικό των ασθενών.

Έτσι αρχίζω να ηρεμώ, και μέχρι να τελειώσουν τα διαδικαστικά και να βρεθώ στην ¨εντατική¨ για τις πρώτες εξετάσεις, αποφασίζει και η υπέρβαρη σιγά σιγά να την κάνει για άλλα ταλαίπωρα στήθη. Ανασαίνω.

Ένας εξαιρετικά εργατικός ασκούμενος που περιδιαβαίνει ανά τις αίθουσες της εντατικής συγκεντρωμένος και προσεκτικός, έρχεται και καταγράφει με επιμέλεια το ιστορικό. Μου αρέσει, και του το λέω, που το ιστορικό μετράει ακόμη στη διαγνωστική, γιατί παλιότερα όταν ήμουν συνδρομητής σε ένα ιδιωτικό σούπερ μάρκετ υγείας, (το ’χω ξαναπεί, το ξέρω) είχα παρατηρήσει ότι μετράγανε μόνο οι αποφάνσεις των μηχανημάτων.

Σε λίγο φτάνει ο γιατρός (ας τον πω ¨ο δικός μου¨ γιατί έτσι τον αισθάνομαι: νέος, ευγενέστατος, αποτελεσματικός και ήδη γνώστης των καρδιακών μου τοπογραφιών και αδυναμιών) και μαζί του έτερος καρδιολόγος, ασπρομάλλης και μυστακοφόρος. Προβληματίζονται για λίγο πάνω στο τι θα ήταν καλύτερο να γίνει. Εγώ, πες ότι θέλω να δείξω γενναίος, πες ότι προτιμώ τις πιο άμεσες και δραστικές λύσεις, ίσως το παρακάνω: παιδιά, τους λέω, αν μου επιτρέπεται να έχω άποψη, είναι αυτή: μπείτε και ξεβουλώστε ό, τι χρειάζεται. Εγώ σας δηλώνω την πλήρη εμπιστοσύνη μου. Χαμογελάνε, δεν είναι συνηθισμένοι να τους μιλάνε σαν να ήταν υδραυλικοί, αλλά καταλαβαίνουν ότι πρόκειται για κάποιου είδους χιούμορ, και δεν με αποπαίρνουν.

Στα ενδότερα

Τελικά αποφασίζουν ότι το καλύτερο είναι να δουν από κοντά περί τίνος πρόκειται. Έτσι αποφεύγονται πλεοναστικές εξετάσεις και το αποτέλεσμα θα είναι το πιο έγκυρο δυνατό: Άρα Στεφανιογραφία και μάλιστα στο τάκα τάκα.

Την διαδικασία την ξέρω – το δρόμο δεν χρειάζεται, γιατί υπάρχει υποχρεωτικός γεροδεμένος μεταφορέας, το τοπίο στα Άδυτα έχει αλλάξει ελαφρώς, επί τα βελτίω. Το βρίσκω βαμμένο και συγυρισμένο. Η τάβλα στη θέση της, το ευλύγιστο στραβό μάτι έτοιμο για τις εσώτερες παρατηρήσεις.  Από πάνω μου ο δικός μου μαζί με έναν άλλο γιατρό του οποίου δεν πρόλαβα να μάθω την ακριβή ιδιότητα αν και πιάσαμε για λίγο κουβέντα για τα πανεπιστημιακά, ενώ πέρα από το χώρισμα να εποπτεύει, όπως έμαθα εκ των υστέρων, βρίσκεται ο ασπρομάλλης μυστακοφόρος. Έξω η Σόφη και ένα τμήμα από τους πολύ δικούς μου, με τους οποίους ήταν προγραμματισμένο να κάνουμε μαζί Πάσχα στη Χαλκιδική.

 Μετά από απροσδιόριστο χρονικό διάστημα (τις λεπτομέρειες, λίγο πολύ ίδιες με την προηγούμενη φάση, σας τις έχω ήδη αφηγηθεί τότε) κι αφού ο γιατρός χειρίστηκε, ζούληξε, έσπρωξε και παρατήρησε,  η εξέταση ολοκληρώνεται. Και, παρά το πρόσφατο τεστ, αυτό το κάτι τι (ας μην εκτεθώ, αγνοώ τους σωστούς επιστημονικούς όρους) που ξαναταξίδεψε στην αρτηρία μου, αποφαίνεται αρνητικά. Να το πούμε αλλιώς; Άκυρος ο συναγερμός. Να το πούμε αλλιώς; Η θεόρατη και η καρδιά μου; καμία σχέση!

Η ανακούφιση κι ένα όνειρο

Το απαλλακτικό πόρισμα της μηχανής με τον σπαστό βραχίονα, το στραβό μάτι και την κατατοπιστική οθόνη, το έμαθα αμέσως. Μου το είπαν οι γιατροί επί τόπου με ανακουφισμένο χαμόγελο. Ανακουφισμένος και αναπτερωμένος ήμουν κι εγώ. Ωστόσο ήμουν ¨μέσα¨, και πριν ξαναβγώ έξω καλό θα ήταν να επιλυθεί και η μυστηριώδης νυχτερινή επίσκεψη της ¨υπερμεγέθους¨ στο στήθος μου. Δηλαδή θα έπρεπε να επιστρέψω στην εντατική, να συνδεθώ με τα πέριξ μηχανήματα και δοχεία, και να υποστώ κι άλλες, αναλυτικές εξετάσεις και παρατηρήσεις.

Τί να κάνω; δε μου ’πεφτε λόγος και εδώ που τα λέμε ήμουν ευχαριστημένος, πρώτα απ’ όλα που το κουρδιστήρι δούλευε ικανοποιητικά και που η προηγούμενη επέμβαση επαληθεύτηκε ως επιτυχής, και έπειτα γιατί διαπίστωνα ότι, παρά την παράλογη κρίση που βιώνουμε όλοι μας, η Δημόσια Υγεία μπορούσε ακόμη να λειτουργεί, χάρη στις ικανότητες και τις συλλογικές προσπάθειες αποτελεσματικών κι ευσυνείδητων ανθρώπων. Έτσι επέστρεψα πειθήνιος, χαμογελαστός και φυσικά σηκωτός στις αίθουσες των εντατικών διασυνδέσεων και παρακολουθήσεων (με είχαν φασκιώσει σφικτά για να κλείσει η οπή από την οποία το διερευνητικό άκρο μπήκε στην -κυκλοφορική- αρτηρία και ταξίδεψε επιτυχώς ως την έδρα των συναισθημάτων μου). Εκεί είχαν μαζευτεί κι άλλοι πονεμένοι συνάνθρωποι, και των δύο φύλων μερικοί σε καταστολή άλλοι να διαλαλούν το πόνο τους με ηχηρά επιφωνήματα.

Εγώ αισθανόμουν εντάξει. Ήμουνα ουσιαστικά πλέον σε αναμονή εξόδου και αισθανόμουν τη ζωή γύρω μου να αγωνίζεται και σε ορισμένες περιπτώσεις (ας πούμε στη δική μου) να τα πηγαίνει καλά. Έκλεισα τα μάτια και έπεσα σε έναν γλυκύ ύπνο, κατά τον οποίο μεταξύ άλλων ονειρεύτηκα ότι πέθανα.

Όπου με επισκέπτεται ένας φίλος, αλλά δεν καταφέρνω να τον δω

Εν τω μεταξύ, ο φίλος μου ο Ηλίας είχε πάρει τηλέφωνο σπίτι για να δει αν είμαστε ακόμη στην πόλη και για να προτείνει κανένα, νηστίσιμο έστω, τσιπουράκι, όπου και πέτυχε τη Σόφη που είχε επιστρέψει για να μου φέρει ιματισμό. Έμαθε τα νέα και ανησύχησε. Πήρε λοιπόν τη Μαρία και την υπάκουη αν και ασήκωτη μηχανή του και ήρθαν εσπευσμένα να με βρουν.

Φαντάζομαι τον Ηλία να περιπλανάται στους ατελείωτους διασταυρούμενους διαδρόμους, χωρίς πυξίδα, εξοπλισμένος μόνο με το δημοσιογραφικό του δαιμόνιο, να καταφτάνει στην πόρτα όπου η αναρτημένη αναγραφή δηλώνει ότι απαγορεύεται αυστηρά η είσοδος σε όλους, φυσικά να μην κωλώνει, να την ανοίγει και να βλέπει στο βάθος τον φίλο του οριζοντιωμένο και μη αντιδρώντα, με τα μάτια κλειστά, και από πάνω του ένα μαυροφόρο ιερέα να ψέλνει, ενώ πίσω του ένα τσούρμο επίσης μαυροφορεμένες κυράδες να σιγομουρμουρίζουν πένθιμα τροπάρια.

Ο Ηλίας μένει…

Τα παραπάνω τα υποθέτω, γιατί δεν τα εξιστορήσαμε ακόμη λεπτομερώς από κοντά, όπως επίσης υποθέτω ότι η δημοσιογραφική του παρατηρητικότητα ή, ίσως, η ψυχραιμότερη Μαρία, θα του υπόδειξε εν τέλει ότι εκεί γύρω περιφερόταν ο τοπικός ενδο-νοσοκομειακός μεγαλο-παρα κλπ Επιτάφιος.

Ο Ηλίας συνέρχεται, τηλεφωνεί στη Σόφη, και μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι αυτά που θα ¨άκουσαν¨ οι περιφερόμενες θρηνούσες δεν είναι από εκείνα που αναγράφονται εύκολα σε δημόσιο ημερολόγιο.

Εγώ, βέβαια, δεν καταλαβαίνω τίποτα από τα παραπάνω γιατί όπως σας είπα ήδη, κοιμάμαι αμέριμνα και ονειρεύομαι ότι πέθανα.

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν θυμάμαι όλες τις φάσεις του ονείρου, παρά μόνο την τελευταία. Για να πάρετε μια ιδέα, να σας πω ότι το σκηνικό φέρνει προς πολεμική υπερπαραγωγή επιστημονικής φαντασίας: Είμαστε με τη Σόφη σε μια μισο-κατεστραμμένη πόλη, όπου οι σειρήνες ηχούν κάπως σαν ψαλμοί και όπου ένα τεράστιο κωνωποειδές ελικόπτερο περιφέρεται στη μαβιά ατμόσφαιρα και βομβαρδίζει. Όχι, δεν βομβαρδίζει, παρά ρίχνει μια κατακόκκινη δέσμη που εξαερώνει τα πάντα. Λέω στη Σόφη να ξαπλώσουμε χάμω για να μη δίνουμε στόχο. Καθώς το κουνούπι έρχεται προς το μέρος μας, κλείνω τα μάτια, αλλά αισθάνομαι μια βαθειά κοκκινίλα να απλώνεται γύρω μας. Αυτό ήταν, λέω.

Αλλά το αξιοπερίεργο είναι ότι δεν αισθάνομαι δέος, μόνο κάνω μια σκέψη που καμιά φορά την δηλώνω και συνειδητά: Αυτό ήταν. Τέλος τα ψέματα και οι αμφιβολίες και οι αμφισημίες και οι υπαρξιακές ανησυχίες. Περίφημα! Τώρα θα δούμε επιτέλους πραγματικά τι τρέχει ¨μετά¨… Δεν έχω παρά να ανοίξω τα μάτια, και το ¨μετά¨, το όποιο ¨μετά¨, θα μου αποκαλυφτεί!

Ανοίγω τα μάτια (στον ύπνο μου πάντα) και βλέπω μια αίθουσα νοσοκομείου! Πριν προλάβω να απορήσω, τα ξανανοίγω, αυτή τη φορά πραγματικά. Είμαι όντως σε ένα νοσοκομείο, το ΑΧΕΠΑ… και κάπου μακριά ίσως ακούγονται ψαλμωδίες…

Δεν γυρίζω από την άλλη,  γιατί δεν μου το επιτρέπουν οι σωλήνες, τα καλώδια και το φάσκιωμα που δεν πρέπει να κουνηθεί. Πάντως τα καταφέρνω να κοιμηθώ ξανά, χωρίς όνειρα αυτή τη φορά. Έτσι κι αλλιώς έχει πια νυχτώσει, η ζεστή Μεγάλη Παρασκευή φεύγει, πάει, και έρχεται ολοταχώς το επίσης ζεστό, σχεδόν καλοκαιριάτικο, Μεγάλο Σάββατο του ’13.

Επίλογος

Οι εξετάσεις ολοκληρώθηκαν και την ίδια νύχτα μεταφέρθηκα σε κανονικό δωμάτιο. Εκεί βρέθηκα μαζί με έναν νεότερο μηχανικό που μόλις είχε εισαχθεί, στην πρώτη του εμπειρία με τα μυστήρια της καρδιάς. Περάσαμε παρέα την επόμενη μέρα συζητώντας που και που περί ανέμων και υδάτων, που πάει να πει λίγο για πολιτική, λίγο για υγεία, λίγο για κοινούς γνωστούς, μια που εκτός από μηχανικός προέκυψε ιταλοσπουδαγμένος. Ελπίζω και εύχομαι να ήταν και για εκείνον ένας ψεύτικος συναγερμός, ένα falso allarme.

Εγώ το βράδυ του Μ. Σαββάτου εγκατέλειψα το Δημόσιο Νοσοκομείο και επέστρεψα σπίτι. Παρακολούθησα τα βεγγαλικά από τη βεράντα. Δεν ήταν ίσως ένα εξαιρετικό Πάσχα, αλλά μάλλον θα το θυμόμαστε. Όλα καλά.

ΥΓ  Ο ευγενικός και αποτελεσματικός γιατρός που ασχολήθηκε μαζί μου επί τάπητος, ή μάλλον επί χειρουργικής τάβλας, ήταν και αυτή την φορά ο Αντώνης Ζιάκας. Τον ευχαριστώ.

…γιατί την παρατραβήξαμε την αφήγηση και ελαφρώς ξεχείλωσε, γι αυτό και λέω να αρθρώσω τη σημερινή τελευταία συνέχεια σε γραφή ¨ελλειπτική με εκλάμψεις¨ (φλασιές).

 …σύνδεση με τα προηγούμενα

Είμαι στη φάση «πού πάμε;» Στην ουσία με έχουν κατ’ αρχήν δεχτεί και στο Παπαγεωργίου, νοσοκομείο καινούργιο ¨τσίλικο¨, ευάερο, ευήλιο και με πανεπιστημιακή κλινική ενσωματωμένη, και στο Αχέπα, νοσοκομείο πανεπιστημιακό, παλιό και εμπειροπόλεμο. Αποφασίζω για Αχέπα κυρίως γιατί για εκεί (χάρη στον καρδιολόγο Β) παίρνω εγκαίρως τις συγκεκριμένες οδηγίες που, αφού είμαι πρωτάρης, μου είναι απαραίτητες.

Οι οδηγίες

Πρέπει να παρουσιαστώ Πέμπτη πρωί, νηστικός, χωρίς να έχω πάρει κανένα φάρμακο, με όλες τις πρόσφατες αναλύσεις στο χέρι, και, γενικότερα, ετοιμασμένος για τρεις πιθανές διανυκτερεύσεις.

Α ναι, και κάτι άλλο: θα διευκόλυνα τη διαδικασία αν έχω προβεί (από μόνος μου) σε αποψίλωση   της Βουβωνικής Χώρας, η οποία ως γνωστόν βρίσκεται νοτίως της Κοιλιακής Χώρας με την οποία και συναπαρτίζει τις λεγόμενες Κάτω χώρες.

 Είσοδος στο Αχέπα

Μέρα συννεφιασμένη με  ψιλόβροχο. Μαζί μου η Σόφη και ο Θάνος που βρίσκεται αυτό τον καιρό στην Αθήνα και έχει αυτοβούλως αποφασίσει να ανηφορίσει για να ¨συμπαρασταθεί πατέρα¨.

Πρώτα τα γραφειοκρατικά, μετά αναμονή διεκπεραίωσης σε τεράστιο σκοτεινό διάδρομο. Σκαρφαλωμένα στους γκριζοπράσινους τοίχους διέρχονται εμφανή καλώδια που διακόπτονται που και που από μυστηριώδεις διακόπτες και ταμπελίτσες με το γνωστό σήμα της ραδιενέργειας και τη φράση ¨ελεγχόμενη περιοχή¨. Κάτω μωσαϊκό, πάνω ανεμιστήρες. Προσωρινό βόλεμα σε θάλαμο και αναμονή για την είσοδο στα ενδότερα.

 Η επέμβαση

Η κλασική μεταφορά ανάσκελα με φορείο σου δίνει την ευκαιρία να μην αφήσεις παραπονεμένο το ταβάνι (ως αντικείμενο παρατήρησης) που δένει άψογα με το γενικό θριλεροειδές κλίμα.

Άφιξη στην αίθουσα. Βιομηχανική αισθητική κάποιου περασμένου αιώνα. Καλώδια που τρέχουν προς όλες τις κατευθύνσεις διασταυρούμενα χωρίς εν τούτοις να συγκρούονται, μυστήρια μηχανήματα που βουίζουν με μηδενική ευθυμία, μόνιτορς, πάγκοι, σωλήνες και λοιπές αποφύσεις από παλλόμενες συσκευές. Προβολείς που φωτίζουν συγκεκριμένα σημεία ενώ άλλα, τα πιο πολλά, τους αφήνουν αδιάφορους. Μια τζαμαρία και από πίσω κι άλλα μηχανήματα άγνωστου προορισμού και άλλες οθόνες και ανθρώπινες φιγούρες ανάμεσα στις οποίες διακρίνω τη Σόφη και το Θάνο. Μυρουδιά απροσδιόριστη (για μένα τον αμύητο), αλλά διαπεραστική.

Εγκαταλείπω τα ρούχα μου που θα διαγράψουν μια δική τους πορεία και δε θα τα ξαναφορέσω παρά κατά την έξοδο τρεις μέρες μετά. Τσιτσίδι στη γωνία (φοράω ένα μανίκι από μία μπλούζα -ειδικό μοντέλο- αλλά μετά μου το βγάζουν κι αυτό) και ύστερα οριζοντίωση σε ένα στενό πάγκο. Τελώ σε πλήρη συστολή παντός είδους.  Με επιθεωρούν. Ψάχνουν είσοδο για την ηλεκτρονική ανιχνευτική κεφαλή που θα με ψάξει (χωρίς να με ψέξει, ελπίζω). Ύστερα με σκεπάζουν με διάφορα πράσινα πανιά αφήνοντας εμφανή δύο επίμαχα σημεία: τον καρπό του δεξιού μου χεριού και το πάνω μέρος του μηρού.

Με έχουν αναλάβει δύο Αντώνηδες.  Όχι, δεν θα μου κάνουν ολική αναισθησία όπως νόμιζα, αλλά δε θα πονέσω, κι αν πονέσω να τους το πω, γιατί θα είμαι σε εγρήγορση. Αρχίζουμε με το χέρι. Αποφασίζω ότι είναι μια χαρά Αντώνηδες και ότι τους εμπιστεύομαι πλήρως.

Δε βλέπω με ακρίβεια τι σκαρώνουν γιατί προτιμώ να κοιτάζω το ταβάνι και έτσι κι αλλιώς ανάμεσα στα μάτια μου και τα σημεία όπου κατά τις δύο επόμενες ώρες θα μπαινοβγαίνουν διάφορα, υπάρχει ένα είδος ημιδιαφανούς χωρίσματος που αλλοιώνει αποφασιστικά τη θέα. Εγώ δεν καλοβλέπω, αλλά εμένα με παρατηρεί με το διαπεραστικό της βλέμμα μια μηχανή με ένα σπαστό βραχίονα που περιφέρεται γύρω από το στήθος μου, πρώτη ξάδελφη εκείνης που μου έκανε το σπινθηρογράφημα. Νομίζω ότι εντοπίζω τη μυρουδιά: ραδιενέργεια.

Αισθάνομαι με τη σειρά: ένα σφίξιμο, μια ζέστη, κάτι να δονείται (και να προχωράει;) Κάθε τόσο με ρωτάνε αν πονάω, απαντάω όχι και εκείνοι παρατηρούν μια οθόνη στο ύψος της κοιλιάς μου και δηλώνουν ευχαριστημένοι.

Μετά από περίπου μισή ώρα (αντικειμενικός χρόνος που τον μαθαίνω μετά, γιατί η προσωπική μου αντίληψη τάχει μπερδέψει με τους χρόνους) έχουμε διάλειμμα. Ο επικεφαλής Αντώνης έχει εντοπίσει τις εστίες του  κακού και με ρωτάει: επεμβαίνουμε τώρα ή θες χρόνο να το σκεφτείς. Το μόνο που δεν θέλω είναι αναβολή.  Όρμα Αντώνη! θέλω να του πω, και μάλλον του το λέω, γιατί αφού μιλήσει για λίγο και με το Θάνο και τη Σόφη ξαναστρώνεται στη δουλειά μαζί με τον Αντώνη 2. Αυτή τη φορά επιλέγουν την (ανετότερη) αρτηριολεωφόρο της κάτω γραμμής. Θα δουλέψουν εκεί ακόμα μιάμιση ώρα ίσως και παραπάνω. Εγώ ζεσταίνομαι, κρυώνω, δονούμαι, πάλλομαι αλλά δεν πονάω. Οι Αντώνηδες μοιάζουν και δηλώνουν ευχαριστημένοι, άρα είμαι κι εγώ. Ζήτω η απόφραξη!

Στην εντατική light

Οι εντατικές, αν κατάλαβα καλά, είναι εξοπλισμένες αίθουσες παραταγμένες εν σειρά μετά τον χώρο των επεμβάσεων, και χαμηλώνουν σε ένταση καθώς απομακρύνονται απ’ αυτόν. Με άλλα λόγια συμφέρει να είσαι υπό εντατική παρακολούθηση, αλλά όσο γίνεται πιο κοντά προς την έξοδο και όχι προς το χειρουργείο. Εγώ τοποθετούμαι κοντά στην έξοδο, αν και βασικά θέλω να πάω σπίτι μου όσο γίνεται πιο γρήγορα, δηλαδή αμέσως, αλλά με πείθουν να τα αφήσω αυτά και να υπομείνω τους κανόνες που με θέλουν εκεί , υπό παρατήρηση για τρεις τουλάχιστον μέρες.

Έτσι κι αλλιώς, στην αρχή δεν μου επιτρέπουν να κουνηθώ καν. Ή μάλλον όχι: μπορώ να κουνήσω το αριστερό χέρι και το αριστερό πόδι, όμως τα υπόλοιπα πρέπει να μένουν ασάλευτα!  Αποδέχομαι το καθεστώς (να είμαι υπό παρατήρηση) και, μια που δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο, αρχίζω να παρατηρώ και εγώ.

Η εντατική έχει χάζι και άλλα προτερήματα. Τα άλλα προτερήματα είναι ότι οι γείτονες είναι λίγοι (δυο τρεις) και αυτοί υπό διαδικασία αποδέσμευσης,  ότι δεν επιτρέπονται αρμένικες βίζιτες συγγενών, ότι παρά τα καλώδια και τους σωλήνες που σε συνδέουν με αμπούλες και μόνιτορς (ή χάρη σ’ αυτά), σου δημιουργείται μία αίσθηση ασφάλειας. Το χάζι προκαλείται από το γεγονός ότι μπαινοβγαίνουν (σχολιάζοντας διάφορα) γιατροί χειρούργοι, γιατροί ειδικευμένοι (σε χρήσιμες ειδικότητες), γιατροί ανειδίκευτοι (που όμως ειδικεύονται τώρα), νοσοκόμες, μεταφορείς ασθενών, μεταφορείς διαφόρων ιαματικών υλικών, διανομείς ακατονόμαστων μαγειρικών επινοήσεων, καθαρίστριες, και, που και πού, σκάνε μύτη προς στιγμήν μέχρι να καταλάβουν ότι πρέπει να πάνε άλλού, κάτι περίεργοι τύποι με κουστουμάκι και γραβάτα, μη πάει ο νου σας στο κακό, εγώ τους έκοψα μάλλον για ιατρικούς επισκέπτες και προμηθευτές παρά για κοράκια σε άγρα πελατών.

Περισσότερα για την εντατική μια άλλη φορά γιατί η καταχώρηση παραμεγάλωσε. Εδώ θα σας πω μόνο ότι, τρεις μέρες αργότερα, Κυριακή πρωί, αποχαιρετούσα   τις νέες μου γνωριμίες και όδευα προς το σπίτι (από τις λίγες φορές που οδηγούσε η Σόφη), rectifie και ευχαριστημένος. Εδώ μόνο λίγες γενικές παρατηρήσεις

 Καταλήγοντας (επιτέλους!)

Θα σημειώσω μόνο μερικά γενικά πράγματα.

Στην εντατική γνώρισα συμπαθείς ανθρώπους. Ανθρώπους που μου φάνηκαν ικανοί, παρά τη φαινομενική αναμπουμπούλα, να κάνουν δουλειά. Ανθρώπους χωρίς σχολαστικότητες που καταφέρνουν μάλιστα να διατηρούν ένα κλίμα ευ-θυμίας, που εγώ, προσωπικά, θεωρώ πολύτιμο. Αναφέρομαι στο σύνολο όσων κυκλοφορούσαν εκεί, από τον επικεφαλής καθηγητή, στους δύο Αντώνηδες, στο νεαρό φοιτητή που δούλευε και ως νοσοκόμος, στις νοσοκόμες και στις ειδικευόμενες γιατρίνες. Νομίζω, και ελπίζω να μη κάνω λάθος, ότι οι καλύτερες στιγμές των ανθρώπων της χώρας μου σήμερα, είναι όταν τα βγάζουν πέρα εκ των ενόντων, βάζοντας πάνω απ’ όλα επινοητικότητα και καλή διάθεση.

 Υστερόγραφο

Ονοματολογία: Ας πούμε, για την Ιστορία, ότι ο καρδιολόγος Α στον οποίο με παρέπεμψε ο Γιάννης ο Καρμπόνης, και ο οποίος με τη σειρά του με έστειλε για άμεση επιδιόρθωση λέγεται Αλέξανδρος Αμασλίδης, ότι ο ευγενής καρδιολόγος Β που με βοήθησε να  προσεγγίσω τη Δημόσια Ιατρική περίθαλψη και μού έδωσε απαραίτητες συμβουλές, λέγεται Βασίλης Βασιλικός, ότι ο Αντώνης 1 που δούλεψε με αποτελεσματικότητα μέσα στις αρτηρίες μου λέγεται Αντώνης Ζιάκας, ότι ο επικεφαλής καθηγητής γιατρός, μυστακοφόρος και άνετος, λέγεται Σταύρος Γαβριηλίδης, ότι δυστυχώς δεν έμαθα ακόμη το επώνυμο του Αντώνη2, ούτε εκείνο της νοσηλεύτριας Ευαγγελίας με τα λογοτεχνικά ενδιαφέροντα, ή των άλλων γιατρών και νοσηλευτριών που με ανέχτηκαν.  Τα όσα έζησα μαζί τους στη μικρή ¨περιπέτεια καρδιάς¨, τα θεωρώ αίσια και ευοίωνα (όχι μόνο για ‘μένα).

…και έτσι, άμα έχεις την τύχη να μην έχεις προγενέστερη εμπειρία από Ιδρύματα Υγείας, κάπου εδώ προκύπτει το ερώτημα: δημόσιο νοσοκομείο ή ιδιωτική κλινική;

Λάβε υπόψη σου ότι το Ταμείο μου (που είναι ακόμη εκείνο των μηχανικών, στο οποίο πληρώνω τις σχετικές εισφορές επί δεκαετίες) ανταποκρίνεται σε ένα τμήμα των εξόδων, ακόμη και σε ορισμένες συμβεβλημένες ιδιωτικές κλινικές. Ή μήπως όχι; Το πρόλαβα ή το καταργήσανε; Το πρόλαβα! (μάλλον στο τσακ!)

Εντάξει, σκέφτομαι. Έχω ακούσει πολλά για τα στραβά των δημόσιων νοσοκομείων και της δημόσιας υγείας γενικότερα (και από τους θεράποντες γιατρούς). Δεν είναι άραγε αυτή εδώ μια καλή ευκαιρία να δω άμεσα και προσωπικά τι ακριβώς συμβαίνει;

Είναι, απαντάω στον εαυτό μου.

Ναι, αλλά είναι τώρα ώρα για πειραματισμούς; ενίσταται εκείνος.

Μα και η εκδοχή της ιδιωτικής κλινικής έχει τα ρίσκα της, του απαντάω. Δε μας είπανε ότι του αλλουνού του κάνανε ένα σωρό ¨προληπτικές¨ επεμβάσεις, ενώ δεν τις χρειαζότανε;

Ναι, όμως οι καλοί γιατροί πάνε στα ιδιωτικά ινστιτούτα, επιμένει εκείνος , επηρεασμένος από το (ανισόρροπο) πνεύμα των καιρών και από τις προτροπές των θεραπόντων. Είναι ο νόμος της πανίσχυρης αγοράς.

 Όχι, του ανταπαντάω, οι πραγματικά καλοί γιατροί δεν είναι αργυρώνητοι. Και τους βρίσκεις, όχι μόνο στις ανθρωπιστικές αποστολές, αλλά και στα ελληνικά νοσοκομεία.

Και πώς θα τους εντοπίσεις; Στην τύχη;

Θα προσπαθήσω του το κόβω, και, μια που μας έχουν πλέον διαβεβαιώσει ότι το πράγμα επείγει, αρχίζω αμέσως τις προσπάθειες.

Παίρνω τηλέφωνο, και στο πρώτο νοσοκομείο που διαθέτει ελεύθερη γραμμή, διατυπώνω το ερώτημα: έτσι κι έτσι, έχω πρόβλημα και έγκυρη παραπομπή, τι πρέπει να κάνω; Στα εξωτερικά ιατρεία για επαλήθευση, μου λένε. Και πώς πάω εκεί; Με ραντεβού φυσικά. Και πώς το κλείνω;

Με παραπέμπουν (ω τι εκσυγχρονισμός!) σε έναν τηλεφωνικό αριθμό, τετραψήφιο, όπου συνομιλώ με ένα μαγνητόφωνο. Η συνδιάλεξη, εμφανώς σουρεαλιστική, γίνεται και κάπως κωμική όταν το μαγνητόφωνο με ρωτάει αν κατάλαβε καλά το αίτημά μου, επαναλαμβάνοντας (φυσικά μαγνητοφωνημένη) τη φωνή μου. Εν τάξει. Συνεννοηθήκαμε! Είμαι τυχερός! Δεν έχει πέσει πολλή δουλειά στα καρδιολογικά! Το ραντεβού σε ένα μήνα! Το κλείνω.

Ναι, αλλά ένας μήνας δεν περνάει εύκολα όταν οι (κατά τεκμήριο) ειδήμονες σού έχουν πει ότι το πράγμα επείγει.

Συνεχίζω λοιπόν τις προσπάθειες. Αυτή τη φορά μπαίνω στο διαδίκτυο και εντοπίζω τα νοσοκομεία που διαθέτουν πανεπιστημιακές κλινικές με αγγειοχειρουργικό τμήμα. Βρίσκω αμέσως δύο: Φυσικά το ΑΧΕΠΑ που κατοικοεδρεύει μέσα στο Αριστοτέλειο, και μια αντίστοιχη κλινική στο Παπαγεωργίου. Τηλεφωνώ στο ΑΧΕΠΑ, κατ’ ευθείαν στο νούμερο της καρδιολογικής και δηλώνω την πανεπιστημιακή ιδιότητά μου. Με πληροφορούν ότι για να μπω αμέσως πρέπει να παρουσιαστώ στα επείγοντα την ημέρα της σχετικής εφημερίας. Αν και, το θέμα είναι δυνατό να ρυθμιστεί και ύστερα από επαφή με έναν από τους γιατρούς της κλινικής. Δέχονται τα απογεύματα, αλλά τα ραντεβού τα κλείνει κι αυτά το μαγνητόφωνο.

Εντάξει, σκέφτομαι ότι αυτοί οι γιατροί θα έχουν και ιατρεία έξω από το Ίδρυμα. Έχω δίκιο. Τηλεφωνώ σε έναν στην τύχη. Η γραμματέας με πληροφορεί ότι έχει πέσει πολλή δουλειά, και ότι θα με ενημερώσει εκείνη για το πότε μπορώ να δω τον γιατρό.  

Τηλεφωνώ και στην αντίστοιχη κλινική του Παπαγεωργίου. Είμαι τυχερός. Πέφτω σε συνάδελφο, που αν και δεν ανήκει στο χειρουργικό, μου λέει ότι μπορώ να περάσω από εκεί και να ρυθμίσω το θέμα με τους αρμόδιους γιατρούς. Μου υποδεικνύει και την κατάλληλη μέρα.

Προτού φτάσει η μέρα αυτή, λίγες μέρες μετά, έχω τηλεφώνημα από τη γραμματέα του πρώτου γιατρού. Ας τον πούμε καρδιολόγο Β. Με δέχεται. Και σ’ αυτή την επίσκεψη όπως και στις προηγούμενες με συνοδεύει η γυναίκα μου, περισσότερο ανήσυχη απ’ ότι εγώ, έτοιμη να με προτρέψει να σταματήσω τις σαχλαμάρες και να μπω σε μια καλή ιδιωτική κλινική.

Ο γιατρός μοιάζει νεότερος απ’ τον προηγούμενο, συμπαθής κι αυτός, του εξηγώ τι τρέχει και του λέω ότι θέλω μια δεύτερη γνώμη και ενδεχομένως την αποφυγή μακράς αναμονής για την εισαγωγή.

Η δεύτερη γνώμη συμφωνεί με την πρώτη. Χρειάζεται η εν λόγω ¨-γραφία¨ και ενδεχομένως άμεση επέμβαση. Όσο αφορά στο δεύτερο αίτημά μου, μια που αυτόν τον καιρό δεν χειρουργεί, θα δει τι μπορεί να κάνει. Αν όλα πάνε καλά θα μου τηλεφωνήσουν από το νοσοκομείο. Μετά πιάνουμε μια μεγάλη κουβέντα περί ανέμων, υδάτων, ιατρικής, πολιτικής και κοινωνίας, αλλά δεν κάνουμε κανέναν να περιμένει στην αίθουσα αναμονής, γιατί είναι αργά και είμαστε οι τελευταίοι.

(συνεχίζεται)

Λίγες μέρες μετά, συστημένος από τον Γιάννη, να ’μαι στο ιατρείο του καρδιολόγου Α.

Μου φαίνεται ότι όλα τα ιδιωτικά ιατρεία στο κέντρο της πόλης μοιάζουν πολύ μεταξύ τους: τοίχοι σε χρώμα ¨ώχρα¨ αναιμικό, καθίσματα σε ταλαιπωρημένο δέρμα, τραπεζάκι με παλιά νούμερα από εικονογραφημένα περιοδικά (ένας ολόκληρος ¨άλλος κόσμος¨, με τα γεγονότα του και τους ήρωές του), τηλεόραση διαρκώς αναμμένη -αλλά σε χαμηλούς τόνους, ενίοτε γραμματέας στην είσοδο (ο Α. δεν έχει, τα βγάζει πέρα μόνος του). 

Τον κόβω συμπαθή. Δεν έχει το σύνηθες ύφος των γιατρών  ¨μάγων¨ (εγώ ξέρω, εσύ δε ξέρεις, σώπα και εκτέλεσε τις εντολές) που δεν τους πάω με τίποτα. Προτιμώ εκείνους που σου εξηγούν. Με υπομονή, όπως όταν απευθύνεσαι σε άτομα (εν δυνάμει) σε αδυναμία. Και με κατανοητές λεπτομέρειες,  όχι με άμπρα κατάμπρα.

Έχω μια άποψη για τους γιατρούς που ανήκουν σε ορισμένες, σχετικά πρόσφατες, γενιές. Μπορεί να υπερβάλλω, αλλά έχω καταλήξει ότι, όπως στις δεκαετίες του ’50, και του ’60, (άντε και του ’70), πολλοί φερέλπιδες νέοι έγιναν αρχιτέκτονες και πολιτικοί μηχανικοί, όχι γιατί τους γοήτευε ιδιαίτερα ο χώρος και τα προβλήματά του ούτε γιατί  είχαν κατασκευαστική κλίση και ταλέντο, αλλά επειδή το ¨επάγγελμα¨ τότε έβγαζε λεφτά, έτσι και κατά τις πιο πρόσφατες δεκαετίες το ενδιαφέρον όσων επεδίωκαν ένα επάγγελμα επιστημονικό μεν, πλην όμως στα σίγουρα κερδοφόρο, στράφηκε προς την ιατρική. Τα αποτελέσματα από το έργο των χρηματοκινούμενων μηχανικών είναι ορατά ακόμη και με μια απλή, συνοπτική ματιά στο θλιβερό αστικό τοπίο. Τα αποτελέσματα των αργυροκίνητων γιατρών, μάλλον δυσάρεστα για την δημόσια υγεία, μπορεί να μην είναι τόσο εμφανή στις πέριξ φάτσες των συνελλήνων, αλλά είναι δυνατό να τα ανιχνεύσει κανείς σε κάποιες (λίγες) αξιόπιστες στατιστικές, καθώς και με μια προσεκτικότερη ματιά στο τι συμβαίνει στα συνέδρια που χρηματοδοτούν οι φαρμακευτικές εταιρίες.

Την παραπάνω άποψη, (για το πρώτο σκέλος της οποίας έχω προσωπική εμπειρία εκ των ένδον, μια που διατέλεσα αρχιτέκτονας που τα παράτησε) την ξεφουρνίζω εν είδει τεστ στους γιατρούς που πρωτογνωρίζω. Για να μη σας τα πολυλογώ, ο προκείμενος περνάει τη δοκιμασία μια που δεν δείχνει διάθεση για ωραιοποιήσεις και βαυκαλισμούς.

Ωραία. Τώρα το ιστορικό. Το αφηγούμαι όσο μπορώ πιο αντικειμενικά. Α, δείχνω και κάτι παλιότερες αναλύσεις που κουβαλάω μαζί μου. Δεν αρκούν. Χρειάζονται κι άλλες εξετάσεις: αίμα, μια ενσταντανέ υπερηχο-γραφία, καθώς και κάτι καινούργιο (για μένα) που ονομάζεται σπινθηρογράφημα κι έχει να κάνει με ακτινοβολίες.

Διατυπώνω κάποιες (σεμνές) επιφυλάξεις για τις ραδιενεργές εξετάσεις και εισπράττω την απάντηση ότι, τι τα θες, τώρα με την κινητή τηλεφωνία, ούτως ή άλλως ζούμε μέσα σε διασταυρούμενες ακτίνες. Μα εγώ δεν έχω καν κινητό, πάω να πω, αλλά αντιμετωπίζω την αδυσώπητη άποψη/θεώρημα του μικρότερου κακού (η δόση της ακτινοβολίας -καμιά δεκαριά χιλιάδες φορές εκείνη μια απλής ακτινογραφίας, αποτελεί το έλασσον σε σχέση με αυτά που μπορεί να σου επιφυλάσσει μια χαλασμένη καρδιά).

Έτσι παύω τις ενστάσεις, ευχαριστώ τον γιατρό, και, την άλλη μέρα, κλείνω ραντεβού με τον ραδιενεργό φούρνο.  

Εν τέλει δεν είναι φούρνος όπως νόμιζα, το ραδιενεργό υλικό είναι ρευστό και σου το βάζουν με ένεση. Έτσι, ένα στραβό μηχάνημα με βραχίονες και με μια κινητή κεφαλή [που σε περιτριγυρίζει και σε παρατηρεί διαπεραστικά (στην κυριολεξία) καθώς στέκεσαι οριζόντιος και ακούνητος σε μια τάβλα], μπορεί να δει τι γίνεται μέσα σου και να το καταγράψει σε ένα είδος έγχρωμης σειράς εικόνων. Όλα αυτά δύο φορές: μία αμέσως μετά ένα επιτόπιο τροχάδην κοπώσεως και μια άλλη, λίγες ώρες μετά, σε ¨ηρεμία¨.

Παίρνω μια πρώτη γεύση του αποτελέσματος από τον ¨πυρηνικό¨ γιατρό που έχει επιμεληθεί το σπινθηρογράφημα. Κούνημα κεφαλιού, εδώ κάποιο πρόβλημα υπάρχει, για λεπτομέρειες στον θεράποντα..

ΟΚ, κλείνω ραντεβού και (ξανα)πάω στο καρδιολόγο γιατρό προετοιμασμένος. Ακούω τα αναμενόμενα: Στεφανιογραφία επιβεβλημένη (πληροφορούμαι ότι σημαίνει ένα ηλεκτρονικό μάτι στην άκρη ενός ¨καλωδίου¨ που μπαίνει από μια αρτηρία σε κάποιο σημείο του σώματος, κάνει μια βόλτα γύρω από την κεντρική αντλία, και δίνει αναφορά σε ορισμένα περιμετρικά  μόνιτορ). Εισπράττεις και εδώ μια γερή δόση ακτινοβολίας, αλλά είπαμε: το μη χείρον βέλτιστον.

Τώρα θα πρέπει, να αποφασίσω αν θα πάω σε δημόσιο νοσοκομείο ή σε ιδιωτική κλινική. Στη δεύτερη περίπτωση να διερευνήσω αν το ταμείο μου με καλύπτει εν μέρει ή καθόλου (στα νέα ελληνικά σημαίνει μηδέν).

Και να μην επιστρέψω αν δεν έχω υλοποιήσει τα (παραπάνω) δέοντα.

(συνεχίζεται)

Αυτή τη φορά η φάση αρχίζει στον ΩΡιΛα. (Με ωριλάδες διατηρώ στενές επαφές εδώ και καιρό, με καρδιολόγους τις οικοδομώ τώρα). Η αιτία είναι ότι πάνω από μια δεκαετία το ωτορινολαρυγγολογικό μου κάνει νερά. Ευτυχώς υπάρχει η τεχνολογία και οι ωριλάδες.

 Γιάννης Καρμπόνης,  μου τον σύστησε πολύ παλιά μια συνάδελφος και από τότε έχουμε γίνει φίλοι, αν και για ένα διάστημα τον ¨εγκατέλειψα¨ υποκύπτοντας στα τεχνολογικά θέλγητρα ενός σούπερ μάρκετ υγείας.

Μιλάω για τις ιδιωτικές συνδρομητικές ιατρικές ασφάλειες που γίνονται δελεαστικές όταν φτάσεις στην ηλικία των τεστ.

Στα υπέρ τους θα κατέγραφα μια αίσθηση εκσυγχρονισμένης παστερίωσης, τη μη αναμονή στα ραντεβού και τις α βολοντέ αναλύσεις μέσω μηχανημάτων.

Κατά, ότι οι γιατροί σε γνωρίζουν λιγότερο από τους υπάλληλους μιας απομακρυσμένης Υπεραγοράς. Γι αυτούς μετράνε τα ¨αντικειμενικά¨ στοιχεία, ενώ το προσωπικό ιστορικό και το υποκειμενικό στοιχείο τους αφήνει αδιάφορους. Κι έτσι και αλλιώς οι καλύτεροι κάθε τόσο βρίσκουν υψηλότερες αμοιβές και την κάνουν για αλλού.

 Αλλά τώρα έχω επιστρέψει στον Γιάννη που, ας σημειώσουμε ότι, εκτός που είναι καλός γιατρός και τον εμπιστεύομαι, έχει και ένα άλλο βασικό προτέρημα: του αρέσουν τα βιβλία μου.

Φτάνω λοιπόν στο ιατρείο του απεγνωσμένος.

Κάνε ό,τι μπορείς του λέω. Βάλε μαχαίρι, ψαλίδι, εκρηκτικά, αρκεί να επιδιορθώσεις τον αερισμό. Η μύτη μου βουλώνει. Ιδιαίτερα τις νύχτες. Άπνοια, ταχυκαρδία, δυσφορία. Και τελευταία όχι μόνο τη νύχτα αλλά και την ημέρα με τις ταχυκαρδίες και τη δυσφορία να αρχίζουν να αυτονομούνται από τη μύτη και να παρουσιάζονται στα καλά καθούμενα όποτε να ’ναι.

Ο Γιάννης την ξέρει καλά τη μύτη μου: Ότι το διάφραγμα είναι κάπως στραβό, ότι οι κόγχες είναι κάπως πρησμένες, ότι μια ελαφρά καταρροή πιθανότατα αλλεργικής προέλευσης, που τη μέρα άμα είσαι όρθιος κατεβαίνει και φεύγει, τη νύχτα σκαλώνει κάπου στη ρινική κοιλότητα και τη βουλώνει.

Δεν ξέρω αν αυτή τη φορά έχει να μου προτείνει κάποια ριζικότερη λύση για το πρόβλημα, γιατί τον βλέπω ξαφνικά να κολλάει στις ταχυκαρδίες.

 Με ρωτάει για τους ¨δείκτες¨ μου και του λέω ότι (άμα τους μετράω -όχι πολύ συχνά) κυμαίνονται κάπου προς το απάνω άκρο, άλλοτε λίγο μέσα και άλλοτε λίγο έξω από τα αποδεκτά όρια. Κατά τα άλλα ότι εφαρμόζω την πολιτική ¨δεν τους ενοχλώ για να μη με ενοχλούνε¨, ή του ¨αν τα πράγματα δεν είναι επιτακτικά οχληρά, κάνε ότι δε καταλαβαίνεις και μπορεί να περάσει και από μόνο του¨, δηλαδή την αισιόδοξη εκδοχή που προσπάθησα να σας περιγράψω πιο πάνω.

Πρώτα στον καρδιολόγο, μου λέει.

Εγώ εξακολουθώ να πιστεύω πως βασικά χρειάζομαι αέρα. Άλλωστε τις ταχυκαρδίες τις σταματάω με ένα είδος αναπνευστικών ασκήσεων.

Αλλά ο Γιάννης είναι ανένδοτος.

Δεν ξέρω κανένα, του λέω

Όμως εκείνος, εν τέλει, ξέρει.

(συνεχίζεται)

Σημείωση: …από ένα σημείο και ύστερα τα προβλήματα καρδιάς δεν αφορούν μόνο στα συναισθήματα (δυστυχώς), άλλα και ένα παλλόμενο ενίοτε ατίθασο μη γραμμωτό ποντίκι (με το οποίο -πάντα από ένα σημείο και μετά- οφείλεις να τα (το) έχεις καλά).

Είχα μία ¨φιλοσοφία¨ σχετικά με τις αρρώστιες, (την έχω ακόμη, αλλά λέω να της κάνω μια μικρή δοκιμαστική διαδικτυακή εξαίρεση), που, με λίγα λόγια, υποστήριζε τα εξής:

Εάν το κακό με τις ασθένειες έχει δύο σκέλη, ένα ¨φυσικό¨, για το οποίο χρειάζονται γιατροί και φάρμακα και έναν ψυχολογικό που βασικά χρειάζεται ψυχραιμία και κατάλληλο τρόπο σκέψης, τότε για το πρώτο πήγαινε στο γιατρό (αυτονόητο) και για το δεύτερο προσπάθησε να αποφύγεις τις μεγαλοποιήσεις και προπαντός τον καραδοκούντα πανικό.

Δηλαδή όχι υπερβολική ανησυχία πριν οι ενδείξεις αποκτήσουν βάρος, όχι εμπλοκή σε γενικές και ειδικές συζητήσεις ιατρικού περιεχομένου, όχι καταφυγή στις ιατρικές εγκυκλοπαίδειες που επαπειλούν συνήθως υποχονδριασμούς, όχι τηλεφωνήματα στον θείο που τα πέρασε κι αυτός και ξέρει.

 Αν κάνεις την δυσλειτουργία το κέντρο της καθημερινότητάς σου (και προπαντός της καθημερινότητας των άλλων) την πάτησες! Η αυθυποβολή παρεμβάλλεται, το κακό διπλασιάζεται, οι άλλοι δε φταίνε τίποτα να ακούν τα παθολογικά σου βάσανα (αλλά και να φταίνε, υπάρχουν λιγότερο μαζοχιστικοί τρόποι για να τους το υπενθυμίσεις).

Αυτή είναι η γενικότερη φιλοσοφία που βρίσκει απολύτως σύμφωνο το υπερεγώ μου (εκείνο το κομμάτι της ψυχής που σύμφωνα με τον μπάρμπα Σιζιγμούνδο ρυθμίζει τα θέματα αυτοεκτίμησης και την αίσθηση αξιοπρέπειας) και ίσως είναι κάπως αντιφατικό που λέω να αναρτήσω στο ιστολόγιο, μερικές φάσεις μιας πρόσφατης ¨περιπέτειας¨ καρδιάς.  

Ωστόσο έκρινα ότι η ¨κατάθεση¨ ταιριάζει με τους τρέχοντες καιρούς των λογής λογής ¨δικαιωμάτων¨ (τα δικαιώματα της καρδιάς:  ωραίος τίτλος!) και βέβαια θα μπορούσε να είναι ενδιαφέρουσα καταγραφή μιας έστω μη ενδεικτικής περίπτωσης.

Στο κάτω κάτω αναρρωνύω, έχω χρόνο για τους (εθελοντές) αναγνώστες του ιστολόγιου, και οι πιο πρόσφατες εμπειρίες μου έχουν να κάνουν με ¨περιπέτειες καρδιάς¨.

(συνεχίζεται)