Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο

Κοινωνία, Επικοινωνία, Φαντασία και άλλα

Posts Tagged ‘Καταλήψεις’

Ο Ουμπέρτο Έκο σε παλιές (και ωραίες) αναμνήσεις

Posted by vnottas στο 25 Φεβρουαρίου, 2016

muro_1968

Τις παρακάτω φωτογραφίες μου τις έστειλε η φίλη Σοφία Τσιτιρίδου, συμφοιτήτρια τότε στην αρχιτεκτονική σχολή της Φλωρεντίας και συνάδελφος αργότερα στο Αριστοτέλειο. Δημοσιεύτηκαν πρόσφατα στην Φλωρεντινή έκδοση της εφημερίδας ¨Ρεπούμπλικα¨.

Ο Έκο που απεικονίζεται εδώ, είναι ακόμη νέος (εμείς, εννοείται,  ήμασταν τον καιρό εκείνο ακόμη νεότεροι!) και συμμετέχει μαζί με τον τότε κοσμήτορα της σχολής Λεονάρντο Ρίτσι (μεγάλο αρχιτέκτονα και μια από τις συμπαθέστερες φυσιογνωμίες της φοιτητικής μου ζωής) σε μία από τις πολλές απανωτές γενικές συνελεύσεις της υπό κατάληψη (σχεδόν όλη την περίοδο 1968-69) σχολής μας.

Ο Έκο μας δίδασκε τότε (τις πολύ ενδιαφέρουσες και δημοφιλείς δικές του απόψεις) στο μάθημα της Decorazione (Διακόσμηση). [Αργότερα ως πανεπιστημιακός ανακάλυψα ότι το να διδάσκεις τις δικές σου απόψεις σε ένα μάθημα που, ενώ έχει εξελιχθεί, εξακολουθεί να φέρει  την παρωχημένη του ονομασία είναι κάτι που συνηθίζεται].

Στην πρώτη φωτογραφία, στα δεξιά του Έκο κάθεται ο Μιχαήλ Άγγελος Καπονέτο, ηγετική τότε φυσιογνωμία του φοιτητικού κινήματος της Φλωρεντίας με εκπληκτικές ρητορικές ικανότητες, που ίσως μια άλλη φορά σας μιλήσω διεξοδικότερα γι αυτόν.

Η δεύτερη πανοραμική φωτογραφία είναι από συνέλευση στο προαύλιο της Αρχιτεκτονικής. Αγορεύει ο Καπονέτο. Ίσως, ψάχνοντας με τον κατάλληλο φακό, οι παλιοί μου συμφοιτητές μπορέσουν να βρουν κι άλλους παλιούς φίλους (ή την ίδια τη νεανική τους απεικόνιση).

Στη τρίτη φωτογραφία, σε μια από τις συνεχείς άτυπες συσκέψεις, της περιόδου εκείνης, στο κέντρο ο Ρίτσι (κρατάει το κεφάλι του), δίπλα του πάντα ο Καπονέτο (με τα γυαλιά) και όρθιος δεξιά με το γένι, ο Τζοβάνι Μπατσιάρντι, αργότερα βουλευτής της αριστεράς. Mαζί με τον καθηγητή Βιτσέντσο Μπεντιβένια, o Μπατσάρντι ήταν ένας από τους φίλους των ελλήνων αντιχουντικών της εποχής. Αργότερα είχαν και οι δύο λάβει μέρος σε ένα πολεοδομικό συνέδριο που είχα διοργανώσει (υπό την εποπτεία του αείμνηστου Θαλή Αργυρόπουλου) όταν ήμουν ακόμη στην εδώ Αρχιτεκτονική.

ΥΓ. Προσωπικά είχα κι άλλο υλικό από την εποχή αυτή, αλλά επιστρέφοντας στην Ελλάδα άρον άρον το καλοκαίρι του 74 και μη ξέροντας τι θα αντιμετωπίσω, άφησα εφημερίδες, φωτογραφίες, κλπ, μέσα σε μια βαλίτσα στην αποθήκη του τελευταίου σπιτιού που νοίκιαζα. Όταν χρόνια μετά το επισκέφτηκα γεμάτος νοσταλγία, βρήκα μονάχα έναν δυσαρεστημένο (για τη σαβούρα) νέο ιδιοκτήτη.  Αλλά κι αυτή είναι μια ιστορία για μια άλλη φορά.

212917217-db46d79e-578d-4323-93fd-091ecd7e536f

212917341-a4942fbf-2e61-4d7b-a731-f19e5cb49f94

161426313-a8e0dac6-ecdc-44ac-892c-a0c05333f7da

images (2)

Posted in ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ, ΤΑ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΑ, ΤΑ ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΑ | Με ετικέτα: , , , , , , , , | Leave a Comment »

Τι είπα στα παιδιά, στην εκδήλωση

Posted by vnottas στο 20 Δεκεμβρίου, 2008

 

Οι φοιτητές μου με κάλεσαν να λάβω μέρος σε μία δημόσια συζήτηση για τα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Η εκδήλωση έγινε χτες στην  κατειλημμένη σχολή Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ στη Θεσσαλονίκη. Τους ρώτησα αν η απόφαση για την εκδήλωση ήταν του φοιτητικού συλλόγου  και με διαβεβαίωσαν πως ναι, την είχε ψηφίσει η Γενική Συνέλευση. Ωστόσο, σας ομολογώ ότι ήμουν έτοιμος να αποδεχτώ την πρόσκληση, ακόμη και αν προερχόταν από κάποια από τις ομάδες που συνδιοργανώνουν τη φοιτητική κινητοποίηση. Κι αυτό γιατί πιστεύω ότι καμία κινητοποίηση και καμία πρωτοβουλία βελτίωσης, ή παρέμβασης ή και αγανάκτησης ακόμη, δεν έσφαλε διοργανώνοντας συζήτηση, διάλογο και δημόσιο προβληματισμό.

Η σημερινή φοιτητική γενιά είναι ευγενικότερη από τη δικιά μου και για αυτό οι φοιτητές μου με ευχαρίστησαν που πήγα. Εγώ (με έναν αδιόρατο κόμπο στο λαιμό) τους εξήγησα ότι το να κουβεντιάσω μαζί τους για τα τρέχοντα στον τόπο, το θεωρώ κάτι παραπάνω από αυτονόητη υποχρέωσή μου και μαζί, μεταξύ μας, ένοιωσα  ευτυχής για την εμπιστοσύνη που μου έδειχναν.

Όταν πήρα το λόγο προσπάθησα να τους πω ότι η «κλοπή του μέλλοντος»  δεν αφορά μόνον εκείνους ή και τους ακόμη νεώτερους δεκαεξάρηδες μαθητές των λυκείων. Αφορά και εκείνους της δικής μου γενιάς, που προσπάθησαν στον καιρό τους να βελτιώσουν τον κόσμο και έχασαν. Όταν έχαναν όμως, είχαν μια παρηγοριά: τη ζωή που τραβάει την ανηφόρα και που αργά ή γρήγορα  δικαιώνει τους αγώνες για το κοινό καλό. Όμως, ξαφνικά, εδώ και πάνω κάτω δυο δεκαετίες, παρουσιάστηκαν κάτι περίεργοι τύποι, που χρησιμοποιώντας τα πολλαπλά μεγάφωνα της πολιτισμικής βιομηχανίας ισχυρίστηκαν πώς πάει η Ιστορία, τελείωσε, όποιος βολεύτηκε, βολεύτηκε, το στάτους κβο παγιώθηκε οριστικά και τα σκυλιά δεμένα. Επί δύο δεκαετίες τώρα, αυτοί οι τύποι, αγνοώντας τη φυσική και ηθική μόλυνση που προκαλούν και που κατατρώει τον πλανήτη, καταβροχθίζουν όχι μόνο τα όνειρα των παλιών (μικρό το κακό), αλλά εμποδίζουν και τους νεώτερους να ονειρευτούν και να ζήσουν .

Μετά μπαίνοντας στα θέματα που απασχολούν ιδιαίτερα τη Σχολή μου αναρωτήθηκα (μαζί με τα παιδιά) τι παιχνίδι παίζεται στα Μέσα Επικοινωνίας. Και είπα ότι θα πρέπει να μελετήσουμε σε ποιο βαθμοί οι επιδέξιοι παραθυρούχοι καβαλαραίοι των ΜΜΕ α) μετατράπηκαν ξαφνικά σε εξεγερμένους πολίτες (!),  β) προσπαθούν απλά να ιππεύσουν το άτι της εξέγερσης για να εξακολουθήσουν να είναι αρεστοί στις ¨μάζες¨ και κατά συνέπεια αρκούντως πειστικοί όταν πουλάνε τα διαφημιστικά τους μηνύματα,  γ) παίζουν άλλα πολιτικά παιχνίδια που δεν είναι ασύμβατα ούτε με ενδεχόμενες κυβερνητικές αλλαγές, ούτε  με άλλες σκοτεινές και αδιόρατες σκοπιμότητες.

 Όποια κι αν είναι τα κίνητρά τους, εκείνο που είναι ορατό είναι η κατασκευή ενός μπερντέ πάνω στις οθόνες, όπου καπάτσοι  καραγκιοζοπαίκτες και γνωστοί και μη εξαιρετέοι καραγκιόζηδες δίνουν παραστάσεις σε απευθείας μετάδοση, άλλοτε επαναφέροντας τις πιο μαύρες εκδοχές του παρελθόντος και άλλοτε φορώντας κουστούμια  ίμο.

Ύστερα, για να είμαι πιο συγκεκριμένος,   μίλησα για τους κινδύνους που περιλαμβάνει μια «παγκοσμιοποίηση¨ που υποκρύπτει την επανεγκαθίδρυση μιας αυτοκρατορίας, ένας (νέο)φιλελευθερισμός που δύσκολα κρύβει τη θέληση για ασυδοσία και πανκυριαρχία των Ιδιωτών, και ένας μετανεωτερισμός (όρος συμβατικός έως ότου ξεκαθαρίσουν οι έννοιες) που υφαίνει το θεωρητικό χαλί για τα παραπάνω, χρησιμοποιώντας ως ιστούς τον ατομικισμό, τον άκρατο σχετισκισμό και τον κοντόθωρο πραγματισμό των βολεμένων.

Τέλος, είπα ότι το καλύτερο όπλο για να αλλάξουν τα πράγματα δεν είναι η ¨βία¨ (και για το θέμα αυτό ακολούθησε στη συνέχεια μια ενδιαφέρουσα συζήτηση) αλλά η επικοινωνία και η ευρηματικότητα. Όταν έχεις δίκιο, όταν μπορείς να μιλήσεις και  όταν τα αιτήματά σου εκφράζουν την κοινωνία και όχι κάποια επί μέρους ομάδα, δεν έχεις ανάγκη από μεθόδους που εύκολα μπορούν να διαστρεβλωθούν.

Και ακόμη: Το θέμα είναι πως η επιστήμη δεν θα γίνει στείρος παραγωγός γενετικών και επικοινωνιακών παρεμβολών, αλλά, μέσα από τον κοινωνικό έλεγχο, παράγοντας ανθρώπινης ευτυχίας.

 

Αυτά προσπάθησα να πω στα παιδιά, χτες, στην κατειλημμένη Σχολή Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ.

 

Β.Ν.

 

 

 

Posted in ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ, ΣΧΟΛΙΑ, ΤΑ ΤΡΕΧΟΝΤΑ | Με ετικέτα: , , | 7 Σχόλια »