Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο

Κοινωνία, Επικοινωνία, Φαντασία και άλλα

Posts Tagged ‘Μετάφραση’

Η μουσική μιας προσευχής

Posted by vnottas στο 14 Σεπτεμβρίου, 2022

Ο Francis Jammes (1868-1938) υπήρξε ένας γάλλος ποιητής και μυθιστορηματογράφος καθολικής (με τη θρησκευτική έννοια) έμπνευσης. Το ποίημά του Rosaire (Kομποσκοίνι) τραγούδησε  ο G. Brassens με τίτλο La Prière (Η προσευχή). Αξιοσημείωτο ότι ο  Brassens  χρησιμοποίησε την ίδια μουσική με εκείνη που είχε συνθέσει για το ποίημα του L. Aragon «Il n’y a pas d’amour heureux» (Ευτυχισμένους έρωτες δεν έχει) – Θα το βρείτε εδώ).

Ο George Brassens μίλησε σχετικά σε ραδιοφωνική εκπομπή (Radioscopie του Jacques Chancel, -1971): «Μια μέρα, καθώς μελοποιούσα τους στίχους του Aragon, πρόσεξα πως το ποίημα La Prière του Francis Jammes είχε το ίδιο μέτρο και ¨χωρούσε¨ στην ίδια μουσική. Ζήτησα λοιπόν τη γνώμη της Patachou (γνωστή τραγουδίστρια της εποχής, φίλη του  Brassens)  και εκείνη διάλεξε την ¨Προσευχή¨»

Τελικά κυκλοφόρησαν και τα δύο τραγούδια με την ίδια μουσική επένδυση. Ενδιαφέρον  είναι επίσης, όπως σχολιάστηκε τότε, ότι οι συγγραφείς των κειμένων ανήκαν σε αντικρουόμενα (τον καιρό εκείνο) ιδεολογικά ρεύματα, ο ένας  έντονα καθολικός, ο άλλος έντονα κομμουνιστής.

Σημείωση: Προσπαθώντας η απόδοση στα ελληνικά να διατηρήσει μια ανεκτή σχέση με την μουσική του τραγουδιού και επειδή συμβαίνει η γλώσσα μας να διαθέτει πολλές πολυσύλλαβες λέξεις που δυσκολεύονται να βολευτούν στα ¨μέτρα¨ του γαλλικού πρωτότυπου, είναι κανείς υποχρεωμένος να συμπτύξει ορισμένα σημεία και να παραλείψει κάποια άλλα. Εδώ, παραδείγματος χάριν, μεταξύ άλλων συνέβησαν τα παρακάτω:
Στην 1η στροφή παραλήφθηκαν τα παιδιά που παίζουν στην αυλή καθώς και η περιρρέουσα ζέουσα παραφροσύνη
Στην 3η στροφή παραλήφθηκε  ο (αντίστροφος) συσχετισμος του φουκαρά που δεν βρίσκει ¨ανθρώπινη αγάπη¨ με τον  Σίμωνα τον Κυρηναίο που βοηθά τον Υιό  σηκώνοντας τον σταυρό κατά την ανάβαση στον Γολγοθά.

Η Προσευχή

Από το τόσο δα παιδί / που άκαιρα πεθαίνει

Τη μάνα του, που είναι εκεί / και που βαριανασαίνει

Από εκείνον που πεινά κι από τον διψασμένο

Κι απ’ το πουλί που  ξαφνικά / νιώθει εξαντλημένο

-το αίμα  να στάζει απ’ το φτερό-  / και πέφτει πληγωμένο

Σε χαιρετώ Μαρία

.

Από το ξύλο που ο μπεκρής / έδωσε στα παιδιά του

Το γαϊδουράκι που κλωτσιές / έφαγε στην κοιλιά του

Από τον γιο  που αναίσχυντα / τη μάνα του την βρίσαν

Απ’ το κορίτσι που έγδυσαν / κι ύστερα το πουλήσαν

Και από τον αθώο που / άδικα εξευτέλισαν

Σε χαιρετώ Μαρία

.

Απ’ τη γριά που, σκόνταψε / απ’ το μεγάλο βάρος,

που κουβαλούσε πάνω της / και φώναξε «Θεέ μου!»

καθώς κι από τον φουκαρά / που έρμαιο του ανέμου

δεν μπόρεσε να στηριχτεί / σ’ ανθρώπινη αγάπη

Κι απ’ το πεσμένο καταγής / άλογο τ’ αγωγιάτη

Σε χαιρετώ Μαρία

.

Με τέσσερις ορίζοντες / τον κόσμο να σταυρώνουν

Μ’ όλους όσους οι σάρκες τους / ματώνουν, μαραζώνουν

Με όσους πια δεν έχουνε / τα πόδια ή τα χέρια

Με εκείνους που υπέφεραν / κάτω απ’ τα νυστέρια

Με τους εξιλαστήριους / τους συκοφαντημένους

Σε χαιρετώ Μαρία

.

Από τη μάνα πού ΄μαθε / ο γιος της πως ανάρρωσε

Από φιλί που χάθηκε / κι αγάπη που δυνάμωσε

Απ’ το πουλί π’ ανήσυχο / τον νεοσσό γυρεύει

Απ’ το γρασίδι που διψά / και πίνει απ’ τα βρεμένα

Απ’ τον ζητιάνο που ξανά / βρήκε ψιλά [που νόμιζε] χαμένα

Σε χαιρετώ Μαρία

Εδώ από τον Brassens                                             

.

Εδώ η ανάγνωση της απόδοσης στα Ελληνικά                                                                                   

.

La Prière

Par le petit garçon qui meurt près de sa mère
Tandis que des enfants s’amusent au parterre
Et par l’oiseau blessé qui ne sait pas comment
Son aile tout à coup s’ensanglante et descend
Par la soif et la faim et le délire ardent
Je vous salue, Marie

Par les gosses battus, par l’ivrogne qui rentre
Par l’âne qui reçoit des coups de pied au ventre
Et par l’humiliation de l’innocent châtié
Par la vierge vendue qu’on a déshabillée
Par le fils dont la mère a été insultée
Je vous salue, Marie

Par la vieille qui, trébuchant sous trop de poids
S’écrie «mon Dieu !» par le malheureux dont les bras
Ne purent s’appuyer sur une amour humaine
Comme la Croix du Fils sur Simon de Cyrène
Par le cheval tombé sous le chariot qu’il traîne
Je vous salue, Marie

Par les quatre horizons qui crucifient le monde
Par tous ceux dont la chair se déchire ou succombe
Par ceux qui sont sans pieds, par ceux qui sont sans mains
Par le malade que l’on opère et qui geint
Et par le juste mis au rang des assassins
Je vous salue, Marie

Par la mère apprenant que son fils est guéri
Par l’oiseau rappelant l’oiseau tombé du nid
Par l’herbe qui a soif et recueille l’ondée
Par le baiser perdu par l’amour redonné
Et par le mendiant retrouvant sa monnaie
Je vous salue, Marie

Posted in Μπρασένς στα ελληνικά V, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ - ΣΤΙΧΟΙ | Με ετικέτα: , , , | Leave a Comment »

Ρώμη, αιωνίως Ρώμη (Roma Capoccia)

Posted by vnottas στο 13 Ιουνίου, 2022

Ρώμη Αφέντρα

Πόσο όμορφη είσαι Ρώμη σαν βραδιάζει

Στα σιντριβάνια σαν  γυαλίζεται  η σελήνη

Τα ζευγαράκια σαν φεύγουν ένα ένα 

Πόσο όμορφη είσαι Ρώμη όταν βρέχει!

.

Όταν ο ήλιος δύει μεγαλώνεις

Καθώς οι λόφοι παίρνουν χρώμα – πορτοκάλι

Τα παραθύρια

γίνονται μάτια μύρια

Που σε κοιτάν και λένε

Πόσο είσαι ωραία!

.

Σήμερα μοιάζει σαν

Να σκάλωσε ο χρόνος εδωδά

Βλέπω αγέρωχο το Κολοσσιαίο 

Βλέπω λίγο πιο κει τον Άγιο Θόλο

Κι είμαι πιο ζωντανός

Και είμαι πιο καλός

Ποτέ δε θα σ’ αφήσω

Ρώμη αιώνια

 Σ’ ένα άθλιο κόσμο

Ρώμη αφέντρα

Σ’ ένα άθλιο κόσμο

.

Μια άμαξα περνάει με δυο ξένους

Ψάχνει ένας  παλιατζής παλιές αγάπες

Και τα σπουργίτια γίνονται αηδόνια

Εδώ γεννήθηκα κι εγώ Ρώμη Αφέντρα

Αλλά σε ξαναβρίσκω 

Μόλις τώρα…

.

Σήμερα μοιάζει σαν

Ο χρόνος να σταμάτησε εδώ

Βλέπω αγέρωχο το Κολοσσιαίο 

Βλέπω λίγο πιο κει τον Άγιο Θόλο

Κι είμαι πιο ζωντανός

Και είμαι πιο καλός

Ποτέ δε θα σ’ αφήσω Ρώμη αιώνια

Σ’ ένα άθλιο κόσμο

Ρώμη αφέντρα

Του άθλιου κόσμου

Antonello Venditti: Roma capoccia 

.

Ανάγνωση της απόδοσης στα ελληνικά

.

Ένα τραγούδι για την Ρώμη γραμμένο το 1978 από τον άγνωστο τότε τραγουδοποιό Antonello Venditti. Οι στίχοι είναι διανθισμένοι με στοιχεία απ’ το τοπικό γλωσσικό  ιδίωμα της αιώνιας πόλης. Ο Venditti έχει γεννηθεί εκεί και μιλάει για την πόλη του με τρυφερότητα, αγάπη αλλά και δυσθυμία, κυρίως, για τη σχέση της με τον ¨άθλιο κόσμο¨ που την περιβάλλει. Αν και έχω ζήσει μόνο δύο χρόνια στη Ρώμη, έχω την εντύπωση πως τον καταλαβαίνω. Σημείωση:  Η λέξη capoccia ιδιωματικό παράγωγο της λέξης capo σημαίνει επιστάτης αλλά και αρχηγός· στην απόδοση  χρησιμοποίησα τη λέξη ¨Αφέντρα¨.

Roma capoccia

Quanto sei bella Roma quand’è sera

Quando la luna se specchia dentro ar fontanone

E le coppiette se ne vanno via

Quanto sei bella Roma quando piove

Quanto sei grande Roma quand’è er tramonto

Quando l’arancia rosseggia ancora sui sette colli

E le finestre so’ tanti occhi

Che te sembrano di’ quanto sei bella

Quanto sei bella

Oggi me sembra che er tempo se sia fermato qui

Vedo la maestà der Colosseo

Vedo la santità der cupolone

E so’ più vivo e so’ più bbono

No nun te lasso mai

Roma capoccia der mondo infame

Roma capoccia der mondo infame

Na carrozzella va co du stranieri

Un robivecchi te chiede un po’ de stracci

Li passeracci so’ usignoli

Io ce so’ nato Roma

Io t’ho scoperta stamattina

Io t’ho scoperta

Oggi me sembra che er tempo se sia fermato qui

Vedo la maestà der Colosseo

Vedo la santità der cupolone

E so’ più vivo e so’ più bbono

No nun te lasso mai

Roma capoccia der mondo infame

Roma capoccia der mondo infame

Posted in ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ - ΣΤΙΧΟΙ | Με ετικέτα: , , | Leave a Comment »

Άπιστες μεταφράσεις: putain de toi!

Posted by vnottas στο 11 Ιανουαρίου, 2022

 

Σε εκδοχή Τζαζ

Ah ah ah ah putain de toi

 

Ήταν τότε που εγώ / ζούσα πάνω στο φεγγάρι

Τις επίγειες χαρές / τις είχα απαρνηθεί

Σκάρωνα Ωδές / και με περισσό καμάρι

Βοήθαγα τις γάτες / που ’χανε χαθεί

Αχ βαχ, εγώ ο φουκαράς!

Αχ βαχ, εσύ σωστός μπελάς!

 

Μπόρα νυχτερινή / και μου γρατζουνάν την πόρτα

Λέω θα ΄ναι καμιά γάτα / χαμένη στη βροχή

Μα τούτη τη φορά / δεν είναι όπως πρώτα

αυτή τη φορά, / ήσουνα εσύ

Αχ βαχ, εγώ μπιτ αγαθός

Αχ βαχ, εσύ μπελάς σωστός

 

Με τα μάτια σχιστά, / πράσινα σαν βλασταράκια

Μού ’βαλες τη ροζ πατούσα / πάνω στην καρδιά

Ευτυχώς που δεν είχες / στα χείλη σου μουστάκια

Κι η αρετή σου, εν τέλει, / δεν ήταν βαριά

Αχ βαχ, εγώ ο μπαγλαμάς

Αχ βαχ, εσύ σωστός μπελάς

 

Σκόρπισες όσα νόμιζα / πως ήτανε δικά μου

Κι άναψες πυρκαγιά  / σε μια μποέμικη ζωή

Μα για μένα, τα γατιά, / τ’ άνθη, τα ποιήματά μου

Ήλιος και  βροχή / ήσουν μόνο εσύ

Αχ βαχ, εγώ ο μπιτ χαζός

Αχ βαχ, εσύ μπελάς σωστός

 

Όμως να που οι καιροί / μας πιάνουν εξαπίνης

Και τον έρωτά όχι, / δεν τον παραπλανάς

Εσύ τους στίχους μου τους καις, / τα άνθη μου τα φτύνεις

Και τις γάτες μου / τις κατατυραννάς

Αχ βαχ, εγώ ο μπουνταλάς

Αχ βαχ, εσύ σωστός μπελάς

 

Το χειρότερο όμως / αξιολύπητη καριόλα:

Το κελάρι  μου πως είναι / άδειο όταν νόμισες

Δίχως ίχνος ντροπής / και για μια μόνο μπριζόλα

Στο κρεβάτι του χασάπη / μετακόμισες

Αχ βαχ, εγώ ο μπιτ ζαβός

Αχ βαχ, εσύ μπελάς σωστός

 

Πέρασες πια τα όρια  / και γι αυτό θα πω αντίο

Και στις  ψευτοαγάπες / και στις αυταπάτες μου

Πάω πίσω στο φεγγάρι / μαζί με τα κέρατά μου

Και τους στίχους και τα άνθη / και τις γάτες μου

Αχ βαχ, εγώ  αρχι-χαλβάς

Αχ βαχ, εσύ κακός μπελάς

 

Ακόμη ένα τραγούδι (από τα ¨ελευθερόστομα¨) του Ζορζ Μπρασένς και ακόμη μια (ως συνήθως) ¨άπιστη¨ μετάφραση στα Ελληνικά. Δυο τρία πράγματα σχετικά με τα ελευθερόστομα τραγούδια και τις άπιστες μεταφράσεις μπορείτε να βρείτε σε παλιότερες ανάλογες αναρτήσεις πχ εδώ 

ή και εδώ.

Από τον Μπρασένς

 

Από τον Ρενό 

 

Μία ανάγνωση της προσαρμογής στα Ελληνικά

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Posted in Μπρασένς στα ελληνικά V, Μπρασένς: Προσαρμογές τραγουδιών, ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ - ΣΤΙΧΟΙ | Με ετικέτα: , , , | Leave a Comment »

Μια απορία ακόμη: Τι δεν έχω εγώ;

Posted by vnottas στο 1 Ιανουαρίου, 2022

 

 

Τι δεν έχω εγώ;

 

Τι δεν έχω εγώ; / Πουκάμισο λευκό

Τι δεν έχω εγώ; / Μαύρο λογαριασμό

Τι δεν έχω εγώ; / Πιστόλια, σαν κι εσένα

και όνειρα κρυφά / και λάθη ηθελημένα

 

Τι δεν έχω εγώ; / Την κόνξα, το τερτίπι

Τι δεν έχω εγώ; / Αυτό που δεν μου λείπει

Τι δεν έχω εγώ; / Σαν τα δικά σου λόγια

μ’ αυτά να κυβερνώ / σ’ ανώγια και κατώγια

 

Τι δεν έχω εγώ; / Ρολόι μπροστά βαλμένο

να σας κρατώ μακριά / και να σας παραβγαίνω

Τι δεν έχω εγώ; / Ξεκουρδισμένο τραίνο

να με πηγαίνει πίσω / κι εκεί να περιμένω

 

Τι δεν έχω εγώ; / Δόντια χρυσά, γαλόνια,

γεύματα εργασίας / ν’ ασκούνται τα σαγόνια

Τι δεν έχω εγώ; / Μιαν άδεια παραλία

να τρέχω πιο μπροστά απ’ τη μελαγχολία

 

Τι δεν έχω εγώ; / Τα χέρια λερωμένα

μια σύσταση στη τσέπη / και όλα βολεμένα

Τι δεν έχω εγώ; / Εσύ να ’σαι με εμένα

Και έστω μια φορά / να πάρω τα κλεμμένα

 

Τι δεν έχω εγώ; / Στον λαιμό κολάρο

Και τι δεν μπορώ; / Μα να την σκαπουλάρω

Εσένα όμως μαζί μου / ακόμη δεν σε είδα

και να σου πάρω θέλω / έστω και μια παρτίδα

 

Τι δεν έχω εγώ;

 

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Posted in ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ - ΣΤΙΧΟΙ, Φαμπρίτσιο ντε Αντρέ στα ελληνικά | Με ετικέτα: , , | Leave a Comment »

Οι (δυσμενείς) οιωνοί ενός έρωτα

Posted by vnottas στο 13 Δεκεμβρίου, 2021

Της δυστυχίας τα πουλιά

Πετούνε σύριζα στο χώμα

Μας λένε ¨όχι¨ αφού το ¨ναι¨

Δεν το ’χουν μάθει ακόμα

 

Μα ό,τι κι αν λέει η λογική

Κι ό,τι κι αν λένε τα πουλιά

Θέλω να ‘μαι μαζί σου αφού

Εγώ δεν μου ανήκω πια

 

Της Ειμαρμένης οι οιωνοί

Κοντά σου είν’ λόγοι κενοί

Όρους δεν βάζω, ένα ποθώ:

Σε σένα να παραδοθώ

 

Μα όσο οι μπόρες, δυνατές

Τα φυλλοκάρδια πολιορκούν

Τόσο του έρωτα οι στιγμές

Πάθος και πόθο θα ξυπνούν

 

Ας λάμπει μεσ’ τα μάτια σου

Φως έρωτα κι επιθυμίας

Κι ας πάρει ο αέρας τα φτερά

Των άγγελων της δυστυχίας

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Posted in Fados στα ελληνικά, ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ - ΣΤΙΧΟΙ | Με ετικέτα: , , | Leave a Comment »

Άπιστες μεταφράσεις: Το φάντο της αιώνιας αθωότητας

Posted by vnottas στο 19 Ιουλίου, 2021

Το φάντο της αιώνιας αθωότητας

Εξερευνώντας τη λαϊκή μουσική σταματάμε σήμερα σε ένα ακόμη φάντο. Πάνω σε παραδοσιακή μελωδία και σε στίχους του ποιητή  Carlos Conde (υπάρχουν κι άλλοι στίχοι με την ίδια πάνω-κάτω μουσική) ο Alfredo Marceneiro τραγουδά: É tão bom ser pequenino (Τι όμορφο να είσαι πιτσιρίκι).

Ο Marceneiro σε παλιά ζωντανή ηχογράφηση

Από τον Rodrigo σε παραδοσιακή μουσική και στίχους του João Linhares Barbosa

Από τον JOÃO MARCOS PARREIRA

…και η ανάγνωση της προσαρμογής στα Ελληνικά

images

Τι όμορφο να είσαι πιτσιρίκι

Τι όμορφο να είσαι πιτσιρίκι
Να ‘χεις μαμά, μπαμπά, γιαγιάδες
Να έχεις πίστη στ’ Αγαθού τη νίκη
και οι Μοίρες να ‘ναι τρυφερές κυράδες

Με κέφι όλα γύρω να τα βλέπεις
Χωρίς αναμονές και αμφισβητήσεις
Και σε μια ώρα μέσα να βιώνεις
όσα δεν δίνουν μιας ζωής περιπλανήσεις

Ιδέα να ’ναι το Καλό, χωρίς καχυποψία
Και να ‘χει ο Κόσμος θαυμαστή ουσία
Πέταξε ’συ με τ’ όνειρου τις πεταλούδες
Κι έχε κοντά σου όσους σ’ αγαπάνε
Κι ακόμη πιο πολύ απ’ όλους
Τη μάνα, τον πατέρα, τους παππούδες.

Να ’χεις στα μάτια σου του Αίσιου τη λάμψη
Μία ματιά σου να χωράει την πλάση
Να ’ναι τα θαύματα εφικτά για σένα
Και τα ξυπνήματά σου ονειρεμένα

Μακριά από τον άγριο τούτο κόσμο
Μείνε για πάντα πιτσιρίκι
Κι αν είν’ αφόρητη η τροχιά της Ειμαρμένης
Ας είσαι ξόρκι που νικά τη φρίκη

Ω άλγος σκοτεινό ω περιπέτεια
Που ήσουν της αστάθειάς μου αιτία
Δωσ’ μου ξανά την παιδική ηλικία
Την έκπληξη, την αμεριμνησία

Πάρε με απ’ τους χρόνους της σκληρότητας
Δώσε μου φως παλιό για να μιλήσω
Δώσε μου και φωνή να τραγουδήσω
Το φάντο της αιώνιας αθωότητας

Γιατί είναι όμορφο να τραγουδάς το φάντο
και να ΄χεις δίπλα αυτούς που σ’ αγαπάνε

* Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Posted in Fados στα ελληνικά, ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ - ΣΤΙΧΟΙ | Με ετικέτα: , , | Leave a Comment »

Άπιστες μεταφράσεις: Ο θρύλος και η μουσική της Γιορόνα

Posted by vnottas στο 22 Ιουνίου, 2021

Πάμε τώρα να συναντήσουμε νεράιδες της Λατινικής Αμερικής.

Νεράιδες που συνοδεύονται από έξοχες λαϊκές μουσικές και δημώδεις στίχους άγνωστων ραψωδών.

Σήμερα θα εστιάσουμε στη Γιορόνα,  μελαγχολικό ξωτικό και μυθική ηρωίδα του Μεξικού καθώς και άλλων λατινοαμερικανικών χωρών.

Εδώ παρακάτω θα βρείτε τη μπαλάντα της Γιορόνας από ισπανόφωνους τραγουδιστές, καθώς και την προσπάθεια απόδοσης στα ελληνικά ορισμένων  στίχων.

Πρώτα όμως μερικές εισαγωγικές παρατηρήσεις:

* Η Γιορόνα μοιάζει με τη Μήδεια. Έχει υποστεί αδικίες και προσβολές και απαντά θανατώνοντας τα παιδιά της και αυτοκτονώντας

* Η Γιορόνα είναι μάγισσα  / ξωτικό / φάντασμα. Περιφέρεται θρηνώντας, προκαλώντας φόβο, τρόμο, αλλά και μια ανελέητη έλξη στα αρσενικά.

* Η Γιορόνα είναι πανέμορφη και ερωτεύσιμη.

* Οι στίχοι διαφέρουν  από τόπο σε τόπο και συνήθως ποικίλουν και στις διαφορετικές  εκτελέσεις. Εδώ μεταφέρω ενδεικτικά μερικές επιλεγμένες στροφές.

*Δεν μιλώ τη γλώσσα του Θερβάντες, αλλά ανακάλυψα εκδοχές των στίχων σε πιο προσιτά γλωσσικά ιδιώματα. Έτσι είπα να φτιάξω μια  ακόμη (όχι κατ’ ανάγκην απολύτως πιστή)  προσαρμογή στα Ελληνικά.

* Μεταμφιεσμένα αντίγραφα της Γιορόνας μπορείτε να συναντήσετε στους λατινοαμερικανικούς δρόμους την ημέρα την αφιερωμένη στους Μακαρίτες.

Τέλος, σας υπενθυμίζω πως στο Ιστολογοφόρο υπάρχει ακόμη ένα κείμενο αφιερωμένο σε λατινοαμερικανίδα δαιμόνισσα: την Σιγκουάπα. Το κείμενο, απόσπασμα του μυθιστορήματος ¨ΜΠΑ¨, μπορείτε να το βρείτε εδώ.

Η Γιορόνα από τις μεξικάνικες κιθάρες των Julio Humala και Anastasia Sonaranda 

*

Η Γιορόνα από την Chavela Vargas 

*

Η Γιορόνα από τον Andrew Larrañaga (Cover)  

*

Η απόδοση στα Ελληνικά 

*

Εκείνη που κλαίει

Αλίμονό μου Γιορόνα Γιορόνα

Γιορόνα γαλάζια γοργόνα

Αλίμονό μου Γιορόνα Γιορόνα

Γιορόνα στ’ ουρανού το χρώμα

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Posted in ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ - ΣΤΙΧΟΙ | Με ετικέτα: , , , | Leave a Comment »

Ο απεσταλμένος

Posted by vnottas στο 26 Νοεμβρίου, 2019

codex-39-960x720

Στέφανο Μπένι. Ψάχνοντας βρήκα κι αυτό…

Ο Απεσταλμένος

Πήγα σε χώρες μακρινές

για να συναντήσω την Οργή

αλλά ήμουν πάντοτε

ένας πλούσιος ανάμεσα σε φτωχούς

και επέστρεφα

για να δημοσιοποιήσω όσα είδα

ελαφρώς ηλιοκαμένος

.

Ήμουν αρκετά ειλικρινής

ποτέ πολύ ψεύτης

αλλά το κουράγιο

το πραγματικό

δεν το βρήκα ποτέ

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Posted in ΠΟΙΗΜΑΤΑ | Με ετικέτα: , , , , | 1 Comment »

Περί ύπνου…

Posted by vnottas στο 23 Νοεμβρίου, 2019

images (24)

Κοιμήσου μικρή μου αγάπη

Κοιμάται το βαγόνι    

κοιμάται η πεταλούδα

στη σκοτεινή φωλιά της

κοιμάται η αρκούδα

.

Στη εύοσμη τη λάσπη

κοιμούνται τα γουρούνια

κοιμούνται τα μωρά

μέσα στην κούνια

κοιμάται o σκύλος

στο μικρό σπιτάκι

και στο χαλί της πόρτας

κοιμάται το γατάκι

.

Κοιμούνται οι αντιπρόσωποι

στο μοτέλ της Μπι Πι

κι εκεί ψηλά στο Χίλτον

οι αστέρες της Ποπ

κοιμούνται κι αυτοί

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Posted in ΠΟΙΗΜΑΤΑ | Με ετικέτα: , , , , | 1 Comment »

Περί ψυχής…

Posted by vnottas στο 22 Νοεμβρίου, 2019

Καμιά φορά κολλάς. Λες: θα σταματήσω εδώ για λίγο (ας πούμε στη δουλειά ενός συγγραφέα ή τραγουδοποιού που -καταρχάς- σου αρέσει) θα του αλλάξω λίγο τον κώδικα έκφρασης, όσο χρειάζεται για να τον κάνω πιο προσιτό στους -εξ ορισμού- φίλους του Ιστολογοφόρου και θα αναρτήσω ένα δείγμα, άντε δύο. Αλλά κολλάς. Και επανέρχεσαι. Άλλοτε δριμύτερος κι άλλοτε έτσι κι έτσι.

Κάτι τέτοιο μου συνέβη και παλιότερα με τον Μπρασένς, που μου άρεσε από τότε που ήμουν πιτσιρικάς -αν και τότε δεν καταλάβαινα γρι τι έλεγε- και άρεσε και στο γιό μου όταν ήταν πιτσιρίκος,  αλλά έμενε ως επί το πλείστον αμετάφραστος, άρα δυσπρόσιτος. Είπα να προσαρμόσω καναδυό τραγούδια στα ελληνικά και τελικά κόλλησα κι έφτασα τα σαράντα και. Τώρα η ιστορία αυτή επαναλαμβάνεται με τον Μπένι τον ιταλό συγγραφέα κυρίως διηγημάτων ή και ευρύτερων έργων που μοιάζουν με συναρμολογήσεις μικρών αφηγήσεων. Ποιήματα λίγα. Πάντως ευχαριστώ όσους μου έστειλαν την ευαρέσκειά τους για την επιλογή (λόγια ή like). Κάνει καλό.

Το κείμενο που ακολουθεί σήμερα θα έλεγα πως είναι ¨χύμα σκέψεις¨, δηλαδή εδώ αλλάζει κάπως το είδος και το ύφος της γραφής. Είναι πιο αποφθεγματικό. Ο Στέφανο Μπένι πάνω σε ένα θέμα δύσκολο: Ψυχή

 

209-600x660

 

Σου φαίνονται καιροί αυτοί

να μιλήσεις για ψυχή;

Σήμερα δεν έχει καν διαβόλους

που να τη διεκδικούν

οι Εξαποδώ πλέον

προτιμούν μετοχές και ομόλογα

η ψυχή είναι εντελώς εκτός μόδας

……

Αν η ψυχή σου πονάει

τα αντιβιοτικά δεν φτουράνε

οι γιατροί παραδίνονται

οι μηχανικοί δεν μετράνε

δεν επισκευάζεται η ψυχή.

…..

Και να σκεφτείς ότι υπάρχουν κοινότητες

με λίγες ψυχές

και πόλεις με ψυχές εκατομμύρια

αλλά δε φαίνονται

φαίνεται μόνο η κυκλοφοριακή κίνηση

και οι ουρές στα φανάρια

της ψυχής της αρέσει η μοναξιά 

…..

Εγώ την είδα, μια φορά, την ψυχή μου Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Posted in ΠΟΙΗΜΑΤΑ | Με ετικέτα: , , , , | Leave a Comment »

Αναδρομικό. Στην αυγουστιάτικη ζέστη: Μια φέτα καρπούζι

Posted by vnottas στο 21 Νοεμβρίου, 2019

40259l

(Στέφανο Μπένι, από τη συλλογή: Αργά ή γρήγορα η Αγάπη καταφτάνει)

[Να μιλάς για τον καιρό

είναι σαν να μη μιλάς καθόλου

όμως πρέπει να πω

ότι κάνει πραγματικά ζέστη!]

.

Καθώς ο Αύγουστος θα σβήνει

πολιτική και πειθαρχία

καθώς ως και με έναν υπουργό

θα πήγαινες στην παραλία…

.

Μια επιθυμία πορφυρή

παρ’ όλα αυτά αντιστέκεται

γερά μες το λιοπύρι

και σε φιλούν οι σύντροφοι

με κόκκινα τα χείλη

και η δροσιά σου η ζουμερή

τώρα τους περιλούζει

κι είναι για εσέ το πάθος

ω φέτα από καρπούζι

κόκκινη πασιονάρια

σημαία προλετάρια.

. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Posted in ΠΟΙΗΜΑΤΑ | Με ετικέτα: , , , , | 1 Comment »

Γάτα Υψηλοτάτη

Posted by vnottas στο 20 Νοεμβρίου, 2019

(Κι άλλοι γάτοι κι άλλος Μπένι κι άλλη μετάφραση…)

Ωδή στη γάτα

αρχείο λήψης (13)

Ω βασίλισσα του κήπου

ω τίγρις του κιμά

ω αστραπή που ξεκοιλιάζει

και την πιο γοργοπόδαρη

κρεατοκονσέρβα

Υψηλόφρων ακόμα και όταν

μασουλάτε μία ψείρα

Ω γκουρού Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Posted in ΠΟΙΗΜΑΤΑ | Με ετικέτα: , , , | Leave a Comment »

Η εξομολόγηση ενός ερωτευμένου γάτου ή -ίσως- γιατί τα τηλέφωνα πρέπει να γίνουν πιο φιλικά προς τους γάτους

Posted by vnottas στο 19 Νοεμβρίου, 2019

Ακόμη στίχοι του Stefano Benni, ακόμη μία από τις (σχετικά) άπιστες μεταφράσεις που σας φτιάχνω

82156636-gattino-parlando-su-un-telefono-cellulare-

Για μια γάτα

Τ’ αμάξια

τ’ αυτοκίνητα

τρέχουν πολύ γρήγορα

για τους γάτους

τους γάτους

που θέλουν

να διασχίσουν το δρόμο

για να αναζητήσουν

μιαν αγάπη

μιαν αγάπη

που  μένει στου δρόμου την απέναντι μεριά

(ναι, είναι γνωστό ότι ο έρως θέλει ρίσκο)

.

Και οι γάτοι

οι ψιψίνοι

είναι πολύ ανεξάρτητοι

για τις κυρίες Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Posted in ΠΟΙΗΜΑΤΑ | Με ετικέτα: , , , , | 1 Comment »

Ο ποιητής είναι…

Posted by vnottas στο 18 Νοεμβρίου, 2019

…κι αυτό είναι ένα ποίημα του Stefano Benni ή τουλάχιστον μια προσπάθεια απόδοσής του στα Ελληνικά που σας έφτιαξα

images (3)

Ο Ποιητής

Ο ποιητής είναι πουλί

που τις λέξεις ραμφίζει

κάτω από της καθημερινότητας το χιόνι

…που έρχεται στο πρεβάζι

κι αν πας να το πιάσεις

φτερουγίζει φοβισμένο.

Ο ποιητής είναι θηλυκό

μη χειραφετημένο.

Ο ποιητής είναι γερός και υγιής

μα στη ματιά του έχει κάτι τι Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Posted in ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΑ | Με ετικέτα: , , , | 2 Σχόλια »

Μην περιφρονείς το λίγο

Posted by vnottas στο 17 Νοεμβρίου, 2019

Απόδοση στα ελληνικά ενός ποιήματος  του Stefano Benni

images (2)

Μην περιφρονείς το λίγο

Να μην περιφρονείς το λίγο,

Το λιγότερο, το όχι αρκετό

Το ταπεινό, τ’ αόρατο, το αχνό, το σιωπηλό

Γιατί όταν οι έρωτες και οι μεγάλες μάχες

Θα ‘χουνε πια περάσει

Κι όταν μονάχος περπατάς στο έρημο δωμάτιο Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Posted in ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΑ | Με ετικέτα: , , , | Leave a Comment »

Όταν οι αγελάδες κοιμούνται και φιλοσοφούν

Posted by vnottas στο 16 Νοεμβρίου, 2019

αρχείο λήψης (3)

Σήμερα σας έχω φτιάξει ακόμη μία μετάφραση στίχων του Stefano Benni. Όπως θα διαπιστώσουν οι ιταλομαθείς αντιπαραθέτοντας με το πρωτογενές κείμενο εδώ παρακάτω, πρόκειται για μια μετάφραση θα έλεγα απροκατάληπτη, για να μη πω κάπως άπιστη. Πάντως νομίζω πως παραμένει κοντά στο (τρυφερά σκωπτικό) πνεύμα του συγγραφέα.

αρχείο λήψης (2)

Οι αγελάδες

Κοιμούνται οι αγελάδες

μέσα στο στάβλο

κοιμούνται και η ανάσα τους σκαρώνει συννεφάκια

κοιμούνται και ονειρεύονται

πράσινα χορταράκια

ή μοσχαράκια παχουλά

και έναν ουρανό ψηλά -γαλάζιο

κι όμως ντυμένο στα λευκά

σαν γάλα

κι εκεί απογειώνονται, φτυστές σαν πεταλούδες

κι εκεί πετάνε,

μακριά απ’ όλα τ’ άλλα

ίδιες ελπίδες (φρούδες).  

. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Posted in ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΑ | Με ετικέτα: , , , | Leave a Comment »

Κι αν δεν σου φτάνει…

Posted by vnottas στο 14 Νοεμβρίου, 2019

s-l300

Ο Στέφανο Μπένι είναι ένας σύγχρονος ιταλός συγγραφέας γνωστός κυρίως για τα διηγήματα και τις νουβέλες του. Παλιότερα είχα αναρτήσει στο Ιστολογοφόρο την απόδοση στα ελληνικά ενός μικρού θεατρικού κειμένου με τίτλο Σέρλοκ Μπάρμαν καθώς και τη μετάφραση μιας σειράς θεατρικών μονολόγων με τίτλο Μπλουζ σε 16 Η μπαλάντα της πόλης που πονάει. Σήμερα σας έχω την απόδοση κάποιων στίχων που δημοσιεύτηκαν το 1991 (συλλογή: Ballate, εκδόσεις: Feltrinelli).

Stefano Benni

αρχείο λήψης (3)

Εγώ σε αγαπώ

Εγώ σε αγαπώ

κι αν δεν σου φτάνει

θα κλέψω απ’ τον ουρανό τ’ αστέρια

για να σου φτιάξω ένα γιορντάνι

κι ο άδειος ουρανός

δε πρόκειται να λυπηθεί γι αυτό που θα ‘χει χάσει

γιατί και μόνο η ομορφιά σου

φτάνει για να γεμίσει όλη την πλάση.

. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Posted in ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΑ | Με ετικέτα: , , | Leave a Comment »

Ρωτώντας την Πηνελόπη…

Posted by vnottas στο 25 Αυγούστου, 2019

39467d8b64c06713fefe4ad49c52e020

George Brassens:  Πηνελόπη

Εσύ γυναίκα ιδανική

του σπιτιού το τριζόνι

που η φορεσιά σου η σπιτική

λαδιές δε σηκώνει

η ακλόνητη εσύ Πηνελόπη.

Εσύ που πάντα ακολουθείς

το καλοκάγαθό σου ταίρι

σου ‘τυχε, πες μου, να βρεθείς

με σκέψεις πονηρές απ’ άλλα μέρη

που να σε πάρουν το κατόπι;

και να σε πάρουν το κατόπι;

.

Πίσω από τις κουρτίνες

της ζεστής σου φωλιάς

καθώς προσμένεις να επιστρέψει

ο Οδυσσέας της γειτονιάς

κι υφαίνουν τα λεπτά σου χέρια

δεν ονειρεύτηκες ποτέ

τις ώρες της μελαγχολίας

σε άλλης κλίνης ουρανό

με γεύση άλλης ουτοπίας

να μετράς τα νεόφαντα αστέρια;

να μετράς τα καινούργια τ’αστέρια;

.

Δεν έχεις άραγε ευχηθεί

μια ¨περιπέτεια¨ που περνάει

που σε τραβάει απ’ τα μαλλιά

που σ’ άλλο όνειρο σε πάει

και ψιθυρίζει  γι άλλες τρέλες;

Που στον λαχανόκηπό σου

φυτεύει μαργαρίτες

σου τάζει μήλα αμαρτωλά

και καμπανίτες και μηλίτες

και σ’ ανακατώνει τις δαντέλες

και να σ’ αναστατώνει τις δαντέλες

.

Δεν έχεις άραγε ευχηθεί

στο δρόμο σου να συναντήσεις

το γελαστό τ’ αερικό

που δε μπορείς να τ’ αγνοήσεις

με πονηριά να σε στοχεύει;

Που σάρκα  λεία, τρυφερή

στα κρύα αγάλματα χαρίζει

τους παίρνει κάθε αρετή

από τα βάθρα τα γκρεμίζει

και τα συκόφυλλα τους κλέβει

και τα φύλλα της συκής τους κλέβει

.

Αλλά… μη φοβάσαι, ο ουρανός

δε σου κρατάει κακία

δεν έχει λόγο σοβαρό

να βάλει  μια Αμαρτία

στων ατοπημάτων σου τη χύτρα.

Θα ‘ναι ένα λάθος τυπικό

σφάλμα αμελητέο

όψη του φεγγαριού κρυφή

κρίμα συγχωρητέο

και της Πηνελόπης τα λύτρα.

και της Πηνελόπης τα λύτρα.

Georges_Brassens

Από τον τροβαδούρο:

και μια ανάγνωση:

Pénélope

Toi l’épouse modèle,
Le grillon du foyer;
Toi qui n’a point d’accrocs
Dans ta robe de mariée;
Toi l’intraitable Pénélope
En suivant ton petit
Bonhomme de bonheur,
Ne berces-tu jamais
En tout bien tout honneur
De jolies pensées interlopes?
De jolies pensées interlopes…

.

Derrière tes rideaux,
Dans ton juste milieu,
En attendant l’retour
D’un Ulysse de banlieue;
Penchée sur tes travaux de toile,
Les soirs de vague a l’âme
Et de mélancolie
N’as tu jamais en rêve
Au ciel d’un autre lit
Compté de nouvelles étoiles?
Compter de nouvelles étoiles…

.

N’as-tu jamais encore
Appelé de tes vœux
L’amourette qui passe,
Qui vous prend aux cheveux?
Qui vous compte des bagatelles,
Qui met la marguerite
Au jardin potager,
La pomme défendue
Aux branches du verger,
Et le désordre a vos dentelles?
Et le désordre a vos dentelles…

.

N’as-tu jamais souhaite
De revoir en chemin
Cet ange, ce démon,
Qui son arc a la main
Décoche des flèches malignes?
Qui rend leur chair de femme
Aux plus froides statues,
Les bascul’ de leur socle,
Bouscule leur vertu,
Arrache leur feuille de vigne…
Arrache leur feuille de vigne…

.

N’ait crainte que le ciel
Ne t’en tienne rigueur,
Il n’y a vraiment pas la
De quoi fouetter un cœur
Qui bat la campagne et galope…
C’est la faute commune
et le péché véniel,
c’est la face cachée
de la lune de miel
et la rançon de Pénélope…
Et la rançon de Pénélope.

1--108-thumb-large

Posted in Μπρασένς στα ελληνικά V, Μπρασένς: Προσαρμογές τραγουδιών, ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ - ΣΤΙΧΟΙ | Με ετικέτα: , , | Leave a Comment »

Ένα τραγούδι για τους καιρούς που περνάνε…

Posted by vnottas στο 8 Αυγούστου, 2019

Paris, Mai 1968.

 

Έπεσα πάνω σε ένα τραγούδι που μιλάει για τη νεανική εξέγερση του ’68. Τυχαία -η πεντηκονταετία από τα γεγονότα συμπληρώθηκε πέρυσι και με την ευκαιρία ειπώθηκαν ήδη πολλά. 

Αυτή τη φορά όμως οι έμμετρες σκέψεις ήταν τραγουδισμένες από τον Γάλλο τροβαδούρο στον οποίο το παρόν Ιστολογοφόρο έχει μια κάποια αδυναμία. Να λοιπόν που γυρίζουμε πίσω στη μουσική και τους στίχους του George Brassens.

Πρόκειται για τη ¨Λεωφόρο του καιρού που περνάει¨ (Boulevard du temps qui passe) και περιλαμβάνεται στο άλμπουμ Δον Ζουάν το οποίο κυκλοφόρησε το 1976. Το εκ πρώτης όψεως παράδοξο είναι πως ο Βrassens δεν είχε μέχρι τότε εκφραστεί με σαφήνεια υπέρ ή κατά της νεανικής εξέγερσης (όπως άλλωστε και ο Βrel -ο οποίος όμως είχε ήδη ξεκαθαρίσει την ευρύτερη θέση του από το ‘61. Τους χαρακτηριστικούς στίχους του Brel για τους μπουρζουάδες και τους γόνους τους θα βρείτε εδώ ). Όπως θα δείτε, ανάλογος  σκεπτικισμός επικρατεί και στο Boulevard du temps qui passe.

 Στις πρώτες έξι στροφές ο τροβαδούρος χρησιμοποιεί, με ύφος εξομολογητικό, το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο: εμείς. Εμείς οι νέοι, οι ωραίοι, οι επαναστάτες. Στην έβδομη στροφή μιλάει για ¨αυτούς¨ και δε διστάζει να τους παρομοιάσει με ¨ασβεστωμένους τάφους¨ με αναφορά σε ένα απόσπασμα από το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο (XXIII 27) όπου  ο Χριστός λέει: Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι παρομοιάζετε τάφοις κεκονιαμένοις, οἵτινες ἔξωθεν μὲν φαίνονται ὡραῖοι, ἔσωθεν δὲ γέμουσιν ὀστέων νεκρῶν καὶ πάσης ἀκαθαρσίας

Σημείωση: Μια που τον καιρό εκείνο ξεκινώντας από τη Φλωρεντία είχα επισκεφτεί (με οτοστόπ) το Παρίσι, έχω κάποιες προσωπικές εντυπώσεις, που ίσως συμπεριλάβω σε προσεχή ανάρτηση στο Ιστολογοφόρο.

Ακολουθούν:

*Το τραγούδι (ηχητικό)

* Μια απόδοση στα ελληνικά που σας έφτιαξα με τη (συνήθη) προσπάθεια οι στίχοι να ¨χωράνε¨ στη μουσική, έστω με λίγο ζόρι, έτσι ώστε το τραγούδι να αποκτήσει μια εκδοχή στην ελληνική γλώσσα.

* Μια πιο ¨ελεύθερη¨ απόδοση, εκτός μουσικής, δηλαδή απαλλαγμένη από το άγχος που δημιουργούν οι πολυσύλλαβες ελληνικές λέξεις όταν πρέπει να στριμωχτούν σε μια δοσμένη μελωδία.

* Το κείμενο στα γαλλικά

Γαλλικός-Μάης-1968

Το τραγούδι

 

Η ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΕΙ

Πλέον χωρίς το μπιμπερό

είπαμε ας πάμε έξω από ‘δω

όπου οι καιροί  μας προσπερνάνε

την ¨ξαστεριά¨ γυρεύοντας

γέρους κι οκνούς στοχεύοντας

που δεν τα παρατάνε

*

Κοίταξε, ήτανε μόλις χτες

στους δρόμους, μ’ όψεις γελαστές

-ποιοι τάχα θα μας υποτάξουν;-

Πατήσαμε φράχτες κι αυλές

κι ανάψαμε χαράς φωτιές

οι μπουρζουάδες να τρομάξουν.

*

Ψηλά τα λάβαρα ξανά

κι όρκος στο επτά -οκτώ -εννιά:

Να ξαναπέσει η Βαστίλη!

και  αγκαλιάσαμε με ορμή

όσες δεν άγγιζαν πια αυτοί

Έρως-Θεός μας είχε στείλει

*

Σε βάλτο μ’ έντυπα παπιά

εμείς τα γελαστά παιδιά

Πέτρες πετάξαμε  απ’ το δρόμο

Τίποτα πια δεν μένει ορθό:

ταμπού ή πίστη σε  θεό,

σε νόμο ή σε τρόμο

*

Σαν ήχησε ¨παύσατε πυρ¨,

άλλος κρανίο  του Βλαδιμίρ

κι άλλος γκριζάδα και ρυτίδες

και διαπιστώσαμε εκεί δα

πόσο στην άνοιξη  κοντά

είν’ οι αλκυονίδες

*

Γυρνάμε τότε: βήμα αργό!

 ναι, με τον τρόπο τον παλιό,

κι όσο κι αν φαίνεται αστείο

καθώς ξεφωνίζαμε εμείς την παλιά

στη γωνιά ήταν στημένη η νέα γενιά

για να μας στείλει στο γηροκομείο

******

…Όλους,  φθαρτούς και πλαδαρούς

Φαρισαίους και τάφους λευκούς

παιδιά  ενός Μάη που γερνάει

 τους είδαμε ξανά  εχτές

να επελαύνουν νέοι και νιες

στη λεωφόρο του καιρού που

[άτεγκτος]  περνάει

tmp163

Η λεωφόρος των Καιρών που Περνάνε

 

Από τη κούνια μόλις  είχαμε ξεμυτίσει

και είπαμε να κάνουμε μια βόλτα

εκεί που όλα είχαν ξεκινήσει:

Που πάει να πει  ωστόσο

εκεί  που οι καιροί,

ενώ κανένας δεν το περιμένει,

μοιάζουν αναγκασμένοι

το δέρμα τους να αλλάζουν κάθε τόσο

*

Ψέλναμε τα τραγούδια μας, τα επαναστατικά

ενάντια σ’ όλα τα κακά

και προπαντός

σ’ όσα κατάφερναν ακόμη οι παλιοί,

οι γερασμένοι, οι χοντροί, οι πλαδαροί

που ζουν -οχυρωμένα σκιάχτρα-

στων σκουριασμένων ιδεών τα κάστρα

 *

Μας είδαν όλοι – ήταν σαν χθες.

Νέοι, και υπερήφανοι,

ποδοπατώντας τα παρτέρια των παλιών

 ανάψαμε χαράς φωτιές

και λικνιστήκαμε σ’ αλλόκοτο χορό,

καθώς του φόβου το σκουλήκι

μέσα στον κάθε μπουρζουά

τρύπωνε ζοφερό.

*

Είπαμε:

εμείς θα επαναλάβουμε το επτά-οκτώ-εννέα

εμείς θα κυριεύσουμε μία Βαστίλη νέα

και από αύριο κιόλας, όλα θα ‘ ναι καινούργια

…κι ύστερα αγκαλιάσαμε λαίμαργα και με φούρια

εκείνες που δεν άγγιζαν οι μπουρζουάδες  πια

και για να πάνε όλα καλά στις νέες τις ημέρες

τους γονιμοποιήσαμε κάμποσες θυγατέρες.

*

Με ευθυμία εύλογη και κοροϊδευτική

ρίχναμε τους κυβόλιθους

στον βάλτο με τις πάπιες τους.

Τι θύελλα! Τι θέαμα! Τι υπερπαραγωγή!

Τίποτα πια δεν έμεινε ορθό

καθώς κατεδαφίζαμε ο, τι είχε κάποια σχέση

με τα δικά τους τα ταμπού, αρχές ή πίστη σε θεό.

*

Όμως, σαν σήμανε η κατάπαυση πυρός

δεν αναγνωρίζαμε ούτε κι εμάς τους ίδιους

άλλος δεν ήταν πια μαλλιάς, μα φαλακρός

και άλλος τους κροτάφους είχε γκρίζους

και έτσι καταλάβαμε  εν τέλει

– ο, τι κι αν υπαγόρευαν  οι ελπίδες-

πόσο είναι η άνοιξη κοντά

στις λιγοστές χειμερινές αλκυονίδες.

*

Γυρνάμε τότε, αλλάζουμε, σε βήμα πιο αργό

 ναι, πάνω κάτω, με τον τρόπο τον παλιό,

τον παραδοσιακό,

γιατί,

όσο κι αν φαίνεται αστείο,

καθώς ξεφωνίζαμε εμείς την παλιά,

στη γωνιά ήταν στημένη η νέα γενιά

για να μας στείλει στο γηροκομείο.

***********

…Όλους αυτούς τους φθαρτούς και  φτιαγμένους

φαρισαίους και τάφους ασβεστωμένους

στο καβούκι τους μέσα που παραπαίουν

ναι τους είδαμε χτες

υπερήφανους νέους  να κατηφορίζουν

στη λεωφόρο των καιρών που λακίζουν.

*

Μια ανάγνωση:

1110645760_small

 

Boulevard du temps qui passe

A peine sortis du berceau, 
Nous sommes allés faire un saut 
Au boulevard du temps qui passe, 
En scandant notre » Ça ira » 
Contre les vieux, les mous, les gras, 
Confinés dans leurs idées basses.

*

On nous a vus, c’était hier, 
Qui descendions, jeunes et fiers, 
Dans une folle sarabande, 
En allumant des feux de joie, 
En alarmant les gros bourgeois, 
En piétinant leurs plates-bandes.

*

Jurant de tout remettre à neuf, 
De refaire quatre-vingt-neuf, 
De reprendre un peu la Bastille, 
Nous avons embrassé, goulus, 
Leurs femmes qu’ils ne touchaient plus, 
Nous avons fécondé leurs filles.

*

Dans la mare de leurs canards 
Nous avons lancé, goguenards, 
Force pavés, quelle tempête! 
Nous n’avons rien laissé debout, 
Flanquant leurs credos, leurs tabous 
Et leurs dieux, cul par-dessus tête.

*

Quand sonna le » cessez-le-feu » 
L’un de nous perdait ses cheveux 
Et l’autre avait les tempes grises.

Nous avons constaté soudain 
Que l’été de la Saint-Martin 
N’est pas loin du temps des cerises.

*

Alors, ralentissant le pas, 
On fit la route à la papa, 
Car, braillant contre les ancêtres, 
La troupe fraîche des cadets 
Au carrefour nous attendait 
Pour nous envoyer à Bicêtre.

***

Tous ces gâteux, ces avachis, 
Ces pauvres sépulcres blanchis 
Chancelant dans leur carapace, 
On les a vus, c’était hier, 
Qui descendaient jeunes et fiers, 
Le boulevard du temps qui passe.

Posted in Μπρασένς στα ελληνικά V, Μπρασένς: Προσαρμογές τραγουδιών, ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ - ΣΤΙΧΟΙ | Με ετικέτα: , , , | Leave a Comment »

Μπλουζ σε 16 (Η μπαλάντα της πόλης που πονάει). Μέρος δεύτερο. Μονόλογος οκτώ: Ο Πατέρας

Posted by vnottas στο 18 Ιουνίου, 2017

Προσπάθεια απόδοσης στα ελληνικά του ¨Μπλουζ σε δεκάξι¨ (Στέφανο Μπέννι). Δεύτερο μέρος, όγδοος μονόλογος: Ο Πατέρας. [Τελευταίο- ολόκληρο το θεατρικό κείμενο (8+8 μονόλογοι ) του Benni στη δεξια στήλη κάτω από τον τίτλο ¨Μεταφράσεις ποιημάτων και σχεδιάσματα κειμένων¨].

 

biker_bici_50x80

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ

Τραγούδησέ μου το ζεστό τίναγμα του οξέως

τον μόλυβδο στους πνεύμονες

του ποδηλάτου τη σκιά

στου ποταμού την πέρα όχθη.

Τραγούδησέ μου για τη μπάλα που πετάει

ανάμεσα σε ‘μένα και του γιου μου το χαμόγελο

τραγούδησέ μου για τα άρρωστα τ’ αστέρια

που απ’ το παράθυρο κοιτούσα.

.

Γιατί εγώ δεν ήξερα.

Εγώ αγνοούσα πόσα πράγματα συνέβαιναν 

και νόμιζα πως ήταν υποσχέσεις

για κάτι πιο μεγάλο

για κάτι πιο αληθινό

μα τώρα ξέρω

πως ήταν όλα αυτά η Ιστορία μου

Μπορώ να πω μονάχα τώρα

πως ήτανε μοναδικό σε όλη τη ζωή μου

εκείνο το απόγευμα.

Εκείνη η πληγή

θα παραμείνει πάνω μου η πιο βαθιά ουλή

Εκείνη υπήρξε η μοναδική μου αγάπη

κι οι φίλοι που χαιρέτισα εκείνη την ημέρα

για πάντα έφυγαν στ’ αλήθεια.

Ήμουν ευτυχισμένος

αν και αμφέβαλα

εκείνες οι σελίδες ήταν το βιβλίο μου.

Αφού υπήρξα κάτι περισσότερο

απ’ ο, τι είμαι τώρα ή ποτέ θα γίνω.

ΤΕΛΟΣ

didier2

13 αΠατέρας

13 βΠατέρας

Posted in ΘΕΑΤΡΙΚΑ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΑ | Με ετικέτα: , , , , , , , | Leave a Comment »

Μπλουζ σε 16 (Η μπαλάντα της πόλης που πονάει). Μέρος δεύτερο. Μονόλογος επτά: Η μητέρα

Posted by vnottas στο 16 Ιουνίου, 2017

Προσπάθεια απόδοσης στα ελληνικά του ¨Μπλουζ σε δεκάξι¨ (Στέφανο Μπέννι). Δεύτερο μέρος, έβδομος μονόλογος (προτελευταίος).

.

Η ΜΗΤΕΡΑ

Τι κάνει ένας γέρος

μέσα σε έναν κόσμο από κρύσταλλα

ανάμεσα σε φλόγες και σ’ αστέρια

π’ ανάβουνε με κέρμα;

Θα υπάρξει άραγε ποτέ κανένας ήρωας

που να χαμογελάει φαφούτης;

Άντρα μου, δε μπορώ να σε φωνάξω

καθώς ορμάς προς τη φωτιά και τρέχεις.

Δεν ειν’ για σένα γέρο μου

αυτός ο σφάχτης μεσ’ το στήθος

και αγνοούνε τα κλειστά σου μάτια

αν είναι αυτός ο τελευταίος πόνος

ή το συνηθισμένο το λαχάνιασμα.

*

Ούτε για σένα ήτανε

όλος εκείνος ο παλιός καημός.

Η φάμπρικα σφιχτά αγκαλιασμένη

απ’ τη σκουριά και από τον κισσό

κοιμούνται οι δράκοι και δεν σκούζουν πια

λέβητες, φούρνοι και περιστροφείς

έχουνε την τραχιά ανάσα τους σβηστή.

Στον κάμπο τα πουλιά χοροπηδάνε

μεσ’ σε ξεθωριασμένους χωροδείκτες

και σε εξέδρες που δεν έχουνε κοινό.

Θα έχεις δίπλα σου το γιο σου

στ’ αρύ χορτάρι μίας μέτριας μάχης

θα σου κρατάει την κεφαλή ψηλά

όταν θα πέσεις νικητής

όταν ο γιος εσύ θα έχεις γίνει.

*

Ξύπνησε, πλυν’ τα πιάτα

ψάξε ακόμη για δουλειά

ή εάν προτιμάς

σκαρφάλωσε στα μολυσμένα σύννεφα

που απ’ το παράθυρο κοιτάζεις.

Εμένα θα με βρεις κοντά στο φως

π’ έλουζε το ποτάμι κάποιες νύχτες

εκεί θα είμαστε μαζί

χωρίς καν να βλεπόμαστε

από τον ήλιο τυφλωμένοι

χρυσάφι

απ’ τ’ ανακλώμενου νερού το φως.

Σαν τον καιρό που με ποδήλατα

κόβαμε βόλτες

στου ποταμιού την όχθη.

*

Εκεί θα σε προσμένω αύριο.

Εάν μ’ αναγνωρίσεις

θα είμαι ακόμη είκοσι χρονών.

 

70x50cm-12305

 

12 Μητέραα

12 Μητέραβ

Posted in ΘΕΑΤΡΙΚΑ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΑ | Με ετικέτα: , , , , , , , | Leave a Comment »

Μπλουζ σε 16 (Η μπαλάντα της πόλης που πονάει). Μέρος δεύτερο. Μονόλογος έξι: Ο Κίλερ

Posted by vnottas στο 8 Ιουνίου, 2017

Προσπάθεια απόδοσης στα ελληνικά του ¨Μπλουζ σε δεκάξι¨ (Στέφανο Μπέννι). Δεύτερο μέρος, έκτος μονόλογος.

Y2K 2

Ο ΚΙΛΕΡ

Τραγούδαγε απόψε η τηλεόραση

για χώρες μακρινές

όπου κυκλώνουν τα χωριά στον ύπνο

κι όπου χωρίς να κάνουνε διακρίσεις (θετικές)

σφάζουν γυναίκες και παιδιά

καθώς πηγαινοέρχονται τ’ όνειρο αιμορραγεί

το σπίτι πλημμυρίζοντας.

Αποκοιμήθηκε η πόλη ζωντανή

και ξύπνησε με το λαιμό κομμένο

θα ήθελα κι εγώ να κατορθώσω

τέτοια ωραία πράγματα

αλλά είστε πολλοί

και τους μισούς να εξόντωνα

θα μου ‘βαραίναν την καρδιά οι υπόλοιποι.

*

Ντύθηκα στα γαλάζια και έχωσα στη μπότα

στιλέτο ασημένιο

το Wesson έχω μέσα στο θηκάρι

και μια Beretta έβαλα στην τσέπη

το ένα σιωπηλό και γρήγορο

σαν ιδιαιτέρα γραμματεύς

η άλλη πάλι είναι μικρή και φλύαρη

φτυστή υστερική μετρέσα.

Κατέβηκα τη σκάλα και χαιρέτισα

πολλούς ανθρώπους -όλοι καθώς πρέπει.

Χάιδεψα ένα σκύλο,

χαμογέλασα

σε μία πιτσιρίκα φοβισμένη

όλο βυζιά και ματογυάλια

βγήκα στο δρόμο.

Ο αέρας στο περίπτερο

τα είχε βάλει με τον Τύπο

και τις εφημερίδες πάνω κάτω τίναζε

σα να ‘τανε κλωνάρια ενός δάσους

φύλλα ξερά και φύλλα τυπωμένα

πετούσανε αντάμα και χορεύανε.

Βροχή και μπόρα στης τιμής μου τον ορίζοντα

κι έκρυψε ο ουρανός το γαλανό του

στα ανατολικά

κι έβαλε μαύρα.

Τ’ άθλιο παρακαλετό

των πεινασμένων γλάρων αντηχούσε

το μίασμα τ’ αψύ του αποτεφρωτή

δάγκωνε την ατμόσφαιρα.

Δε θα μπορούσα ειλικρινά να φανταστώ

σκηνογραφία καλύτερη.

*

¨Βιντεοπαιχνίδια¨

έγραφε η ταμπέλα από νέον

κι έχυνε χρώμιο και διαμάντια

πάνω στις μηχανές που πέρναγαν

φέρνοντας στο μυαλό γιγαντιαία έντομα.

κι εγώ φαντάστηκα, πυροβολώντας,

όλα αυτά μαζί

να τα εξαφανίσω.

Περίμενα παίζοντας φλίπερ

Ήμουν ο λόρδος Raiden ενάντια στον Λυκάνθρωπο

δύο φορές ενίκησα δυο έχασα.

Doom, Σαράγιεβο, Βαγδάτη,

Αλγέρι, Κίγκαλι κι η γειτονιά σου

διάλεξε όπλο

διάλεξε εχθρό

έλα μικρέ μαζί μου

εγώ ειμ’ ένα λέιζερ καθαρό

μαχαίρι ακονισμένο

είμαι ο Σατανάς του Σαματά

είμαι η Τάξις και το Ένα

είμαι αυτός που όλα

τα ξεχωρίζει και τ’ απαριθμεί.

Μπορώ να κάνω φόνο για χρυσάφι

ή για ψιλά

όταν το φέγγος μου θ’ αντιληφθείς  

να αποδράσεις θα ‘ναι ανώφελο.

*

Τη Λίζα θα σκοτώσω ή το Γιο

ή τον τυφλό το Μάντη

ή το παιδί που μοιάζει μ’ Ινδιάνο

και κλαίει σιωπηλό σε μια γωνία

ή εκείνον το Χοντρό, το μελαγχολικό

με το πορνό στην τσέπη

ή την θλιμμένη γκόμενα που κάποιον περιμένει

καπνίζοντας.

Νεαροί καημοί σε αναμονή,

καλό είναι να μη βιάζεστε

ούτε να επιμένετε

θα σας χαρίσω την ειρήνη κάποια μέρα.

Η έσχατη χημεία είμαι εγώ

ο κλώνος που τη θέση σας θα πάρει

το δέντρο το άδικα κομμένο

και το 

κατασπαταλημένο 

το νερό

η πείνα, η παγωνιά, η εγκατάλειψη

εγώ είμαι το άρθρο το εξάστηλο

εγώ το άψυχο βιβλίο

εγώ του μίσους ο κρωγμός που εκπέμπεται

απ’ οποιοδήποτε κανάλι

εγώ είμαι το δίκιο και το κάτεργο

εγώ του καθενός

ο μέσος όρος.

*

Σ’ είδα να μπαίνεις Νεκροκεφαλή

κάτω από το τατουάζ, καρδιά

εάν στα κουτουρού πυροβολήσω

είτε εσύ θα είσαι είτε άλλος

κάνει το ίδιο.

Κάποιος δεν πλήρωσε, ε και;

Ήρθε μαντάμ η Ώρα, έτσι δεν είναι;

*

Μα, με ξαφνιάζει ένα  πρόσωπο

που τρέχει καταπάνω μου κραυγάζοντας

πρόσωπο γκρίζο, γέρικο

όπως θα είναι το δικό μου

σ’ είκοσι χρόνια.

.

Τα μάτια μου αν κλείσω ονειρεύομαι

του πυροβολισμού τη λάμψη και το βρόντο.

Σαν καταρράχτης πέφτει η νύχτα

πάνω στου νέον τις επιγραφές

καθώς το στρίβω στα σοκάκια

 με κοιτάζει.

Βρέχει. Τα ίχνη θα σβηστούν, ελπίζω.

Ήταν μονάχα ένας  γέρος.

Άλλο δεν έκανα παρά ν’ ακούσω

τα λόγια που μου είπατε.

Minolta DSC

 

10 Κίλερ α1.jpeg

10 Κίλερ α2.jpeg

11 Κίλερ γ

11 Κίλερ δ

images (16)

Posted in ΘΕΑΤΡΙΚΑ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΑ | Με ετικέτα: , , , , , , , | Leave a Comment »

Μπλουζ σε 16 (Η μπαλάντα της πόλης που πονάει). Μέρος δεύτερο. Μονόλογος πέντε: Η νεκροκεφαλή

Posted by vnottas στο 20 Μαΐου, 2017

αρχείο λήψης (3)

Προσπάθεια απόδοσης στα ελληνικά του ¨Μπλουζ σε δεκάξι¨ (Στέφανο Μπέννι). Δεύτερο μέρος, πέμπτος μονόλογος.

Η ΝΕΚΡΟΚΕΦΑΛΗ

Κάτω από το τατουάζ υπάρχει η αμμουδιά

απ’ το εξώφυλλο μην κρίνεις το βιβλίο

ίσως τη μέρα να μην κάνω τόση εντύπωση

τη νύχτα όμως είμαι

Μπάσταρδος της Κολάσεως.

Κάποιος δε πλήρωσε; Και τι έγινε;

Είστε μήπως Μαντάμ απ’ την αστυνομία;

*

Παιδιά ελάτε εδώ, εδώ ειν’ η Παράγκα

όλα τα τέρατα εδώ

είναι σε προσφορά

υπάρχει εκείνος που τον πρόσβαλαν

υπάρχει εκείνη που την πρόδωσαν

και το μωρό το πεινασμένο

και ο γεροπαράλυτος

και ο μαροκινός

και ο ανθρωποφάγος

και ο τουφεκισμένος, ο κρεμασμένος,  ο στραγγαλισμένος

και ο φανατικός με το μαχαίρι του στο χέρι

όλοι αντάμα μεσ’ το ίδιο το κλουβί.

Πάνω στου λιονταριού το σώμα

πάτα το πόδι

πέτα τα πτώματα στο σκάμμα

την αγωνία και τον ρόγχο φωτογράφισε

κι έπειτα, με τη λίστα, γύρνα σπίτι.

*

Ήπια πολύ. Απ’ όλα καταβρόχθισα.

κι έχω τις τσέπες με λεφτά γεμάτες

Εγώ είναι που δεν πλήρωσα; Και τι έγινε;

Είστε μήπως Μαντάμ απ’ την αστυνομία;

Όταν θα φτάσει ο Κίλερ

θ’ ακούσω το τραγούδι του

μικρά και υγρά τα βήματα

σταγόνες από αίμα στο μαχαίρι

θα πάρω δρόμο,

θα σκαρφαλώσω σ’ ένα τρένο

θα πάω να γίνω χρυσοθήρας

στο Χόλυγουντ θα έχω μια πισίνα

ή ένα κότερο αραγμένο στη μαρίνα

ή θα με βρείτε πεθαμένο σε σουίτα

ή σε κανενός σταθμού

τ’ αποχωρητήρια.

Άθλιος, φουκαράς και βρώμικος

ή Αστραφτερός, Πολυτελής και Μέγας,

ό, τι το αίμα αγγίζει

θα μένει πάντα λερωμένο από αίμα.

*

Μικρή πλακέτα έχω στο λαιμό μου

ασημωμένη

γράφει πότε γεννήθηκα

μα έχει κι άλλο χώρο.

Θέλεις εσύ, μικρέ, να συμπληρώσεις τη γραφή;

Ο Φάντης Κούπα, ο πιτσιρικάς, ειν’ χαραγμένος

 απάνω στη λαβή του μαχαιριού μου

είμαι έτοιμος και μην κοιτάς

που μοιάζει παιδικό το πρόσωπό μου.

Κάτω από το τατουάζ υπάρχει η αμμουδιά

μην κρίνεις το βιβλίο απ’ το εξώφυλλο

ίσως τη μέρα να μην κάνω τόση εντύπωση

τη νύχτα όμως είμαι

Μπάσταρδος της Κολάσεως

*

Πράγμα γυρεύεις; Μια μονάχα στάλα;

Τι τα θες,

δουλειές να κάνεις είναι ωραίο πριν τον θάνατό σου.

Παίρνει μαζί του ο Ραμσής δολάρια στον τάφο

θάβει μαζί του ο εμίρης

νύφες καταψυγμένες

και η μοτοσικλέτα μου στο χώμα θα χωθεί

θα πάει ίσια κάτω ως τον πάτο

με πέρλες στολισμένη

για να πουλήσει ηρωίνη στους διαβόλους

ή

για να διαφθείρει τους αγγέλους

ή

τον κώλο της για να ‘χει να σκουπίσει.

Κρυμμένος είναι πάντα ο ουρανός μου

μαύρα γυαλιά φοράει

και να που τώρα ακούω

να πλησιάζουν βήματα

κι αν κάποιου έφτασε η σειρά

δε θα ‘θελα να είμαι εγώ Θεέ μου.

Θεέ, με τον παρά μου ας μπορούσα

τουλάχιστον το φόβο ν’ αγοράσω.

Εγώ είμαι που δεν πλήρωσα ε, και;

Είστε μήπως Μαντάμ

ο θάνατος;

images (2)

Κρανίο1

Κρανίο2

Κρανίο3

Posted in ΘΕΑΤΡΙΚΑ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΑ | Με ετικέτα: , , , , , , , , | Leave a Comment »

Των Δυτικών το Κάρμα και ο Ηράκλειτος (Occidentali’s Karma)

Posted by vnottas στο 16 Μαΐου, 2017

 images (8)

Προσωπικά με το Γιούρο-πανηγύρι, καμία ή, άντε καλά, πολύ μικρή σχέση. Τόσο μικρή, που μόλις και που πήρε τ’ αφτί μου ότι, ανάμεσα στο διάχυτο νταβαντούρι των ημερών, υπήρχε και ολίγον τι από Ηράκλειτο.

Φυσικά απόρησα. Όχι πολύ. Ξέρω ότι η αποκαλούμενη και ¨δημιουργική φαντασία¨ των σεφ-μαγείρων της μαζικής κουλτούρας όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει, άρα δεν πρόκειται να αφήσει να της γλιτώσουν ούτε οι αρχαίοι φιλόσοφοι, ούτε καν ο (όπως και να το κάνουμε) στρυφνός και ζόρικος  Εφέσιος. (Πολύ περισσότερο που, απ’ ό, τι μαθαίνω, παλιότερα, τον επίζηλο τίτλο του Γιουροβιζιονικού ¨σούπερ σταρ¨ είχε διεκδικήσει -χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία- και ο μέγας Σωκράτης, αυτοπροσώπως).

Αφού λοιπόν στην προκείμενη περίπτωση, το ίδιο ο Βούδας – το ίδιο ο Κούδας, το ίδιο ο Ιησούς – το ίδιο κι ο Ιούδας, γιατί να μη πάρει διακεκριμένη θέση δίπλα στην αξύριστη Κοντσίτα Βούρστελ και μια κάποια ρήση αποσταγμένη από την αρχαία φιλοσοφική αναζήτηση;

Αυτά σκεφτόμουν καθώς διέκρινα ανάμεσα στα ηλεκτρονικά τάμπα-τούμπα το γνωστό ρηθέν ¨τα πάντα ρέι¨ (με την εράσμια προφορά που χρησιμοποιούν οι δυτικοί) και ως εκ τούτου είπα να σιγουρευτώ ψάχνοντας στο διαδίκτυο για να βρω τι ακριβώς λέει το ιταλικής προέλευσης άσμα.

Το βρήκα και εξεπλάγην. Και μετά άρχισα να ψάχνω πώς και έτσι. Και εντρύφησα (όσο μπόρεσα) στα πεπραγμένα του πρόσφατου φεστιβάλ πολιτισμικού αυτοχειριασμού.

Η έκπληξή μου οφείλεται στο ότι οι στίχοι του άσματος μου φάνηκαν ψαγμένοι. Επικρατέστερη εκδοχή για αυτή την ανακολουθία (μουσική: λάιτ-ποπ, προορισμός: η ΒούρστελΒίζιον, αλλά στίχοι που μοιάζουν ψαγμένοι, προβληματισμένοι, ειρωνικά καταγγελτικοί) καταλήγω ότι δεν μπορεί να είναι άλλο, παρά ότι οι Ιταλοί θέλησαν να κάνουν λίγη πλάκα με τους περιφερόμενους Βρυξελιώτες αηδούς (με ήτα).

Και φαίνεται να έχουν τους λόγους τους. Πρώτον, διαθέτουν κι αυτοί ένα ανάλογο, δικό τους, ετήσιο πανηγύρι, που όσο κι αν έχει παρακμάσει σε σχέση με παλιότερες εποχές, εξακολουθεί να κάνει (ανταγωνιστικό) παιχνίδι στις -εξ ίσου ανουσιοποιημένες (με ου) – παγκόσμιες μουσικές αγορές. Δεύτερον, όταν πριν λίγα χρόνια είπαν να πάψουν να σνομπάρουν το φεστιβάλ της Γιούρο και έστειλαν εκεί τρεις νεαρούς τενόρους, παρά το ότι αυτοί ήρθαν πρώτοι στην προτίμηση του κοινού, τους έθαψαν οι κριτικές επιτροπές με τους εκπροσώπους (στην ουσία) των (δισκογραφικών) αγορών.

Έτσι φέτος, αφού πρώτα εξέλεξαν στο Σαν Ρέμο (με δόση αυτοειρωνίας) τον άγνωστο γελαστό χοροπηδητή και την συμπαθή του μαϊμούδα, τους απέστειλαν με μάλλον χλευαστική διάθεση στο Κίεβο.

Υποθέτω ότι ήταν εν γνώσει του ότι με τέτοιους στίχους (σας παραθέτω παρακάτω μια πρόχειρη μετάφραση) δεν είχαν καμία ελπίδα διάκρισης.

Ωστόσο οι εκπλήξεις δε τελειώνουν εδώ. Όλως περιέργως το τραγούδι που βραβεύτηκε τελικά φέτος, δεν είχε καμιά σχέση με όλα τα υπόλοιπα. Ήταν παραδόξως, ένα έντονα πορτογαλικό (όχι αγγλόφωνο/παγκοσμιοποιητικό), μελωδικό και τρυφερό τραγούδι. Όμως δε ξέρω αν θα το βράβευαν, εάν δε τους έδινε την ευκαιρία (χάρη σε μια λυπηρή συγκυρία που έχει να κάνει με την υγεία του ερμηνευτή) να ξαναπροβάλουν τον  ήδη πολυδιαφημισμένο ¨μη κυβερνητικό ανθρωπισμό¨ τους. (ΑΑΑ Ζητείται Ανθρωπιά εικονική).

images (10)

Ακολουθεί μετάφραση του τραγουδιού.  [Λάβετε υπόψη α) ότι στο πρωτότυπο οι σύντομοι στίχοι είναι επιγραμματικοί, χωρίς κατ’ ανάγκην συντακτική σύνδεση μεταξύ τους και, ενίοτε, με αδύναμες ομοιοκαταληξίες β) το ¨ναμαστέ¨ δεν είναι ¨να ‘μαστε¨ (καλά), αλλά σανσκριτικής (γιογκικής ) προέλευσης επιφώνημα/χαιρετισμός: namah = υποκλίνομαι, te= εσένα γ) Δεν μεταφράζω τις επαναλήψεις της επωδού].

Των Δυτικών το Κάρμα

Να ζει κανείς ή  (σώνει και καλά) πρέπει να ζει;

Του Άμλετ η αμφιβολία

Σύγχρονη όσο ο άνθρωπος ο νεολιθικός

Βολέψου στο κλουβί σου, το δύο επί τρία

Διανοούμενοι σε καφενέ (και)

Διαδικτυολόγοι

 Των ανωνύμων selfιστών μέλη επίλεκτα

Ειν’ η νοημοσύνη ντεμοντέ

(οι) Απαντήσεις εύκολες

(και τα) Διλήμματα ανώφελα

Α Α Α Ζητούνται (ναι, ψάξε)

Ιστορίες με τέλος θεαματικό

Ελπίζοντας (ναι, έλπιζε)

(πως) Ό, τι κι εάν συμβεί, (θα είναι για καλό)

τα πάντα ρει

And “Singing in the rain”

(και ¨χορεύοντας στη βροχή¨)

Επωδός:

Μαθήματα Νιρβάνας

Ειναι κι ο Βούδας στην ουρά

(του κυκλικού χορού)

Για όλους στο προαύλιο μια ώρα 

(κι) από μια ώρα δόξας στον καθένα ,

Alé!

Το πλήθος ένα μάντρα φωνάζει

Η εξέλιξη (σκοντάφτει και) διστάζει 

Γυμνή η μαϊμού χορεύει

Των Δυτικών το κάρμα

Των Δυτικών το κάρμα

Γυμνή η μαϊμού χορεύει

Των Δυτικών το κάρμα

*

Βρέχει Chanel σταγόνες

Πάνω σε σώματα  αποστειρωμένα

Απ’ των ομοίων σου τις μυρουδιές, φυλάξου

Με το ιντερνέτ  όλοι (κι όλες) ξερόλες

Κόκα των λαών

Όπιο των φτωχών

*

Α Α Α Ζητείται ανθρωπιά εικονική

Sex appeal

Ό,τι κι αν γίνει, εν τέλει,

Τα πάντα ρει

And “Singing in the rain”

*

Σαν η Ζωή τα χάνει

(Ζωή αφηρημένη)

Οι άνθρωποι εκπίπτουν

Των Δυτικών το Κάρμα

Των Δυτικών το Κάρμα

Η Μαϊμού το λόγο παίρνει

Ναμαστέ αλέ!

Όμμμμ!

images (9)

ΟCCIDENTALI’S KARMA

Essere o dover essere
Il dubbio amletico
Contemporaneo come l’uomo del neolitico
Nella tua gabbia 2×3 mettiti comodo
Intellettuali nei caffè
Internettologi
Soci onorari al gruppo dei selfisti anonimi
L’intelligenza è démodé
Risposte facili
Dilemmi inutili

AAA cercasi storie dal gran finale,
Sperasi
Comunque vada, panta rei
And “Singing in the rain”

Lezioni di Nirvana
C’è il Buddha in fila indiana
Per tutti un’ora d’aria, di gloria (ale!)
La folla grida un mantra
L’evoluzione inciampa
La scimmia nuda balla
Occidentali’s karma
Occidentali’s karma
La scimmia nuda balla
Occidentali’s karma

Piovono gocce di Chanel
Su corpi asettici
Mettiti in salvo dall’odore dei tuoi simili
Tutti tuttologi col web
Coca dei popoli
Oppio dei poveri

AAA cercasi umanità virtuale
Sex appeal
Comunque vada, panta rei
And “Singing in the rain”

Lezioni di Nirvana
C’è il Buddha in fila indiana
Per tutti un’ora d’aria, di gloria (ale!)
La folla grida un mantra
L’evoluzione inciampa
La scimmia nuda balla
Occidentali’s karma
Occidentali’s karma
La scimmia nuda balla
Occidentali’s karma

Quando la vita si distrae
Cadono gli uomini
Occidentali’s karma
Occidentali’s karma
La scimmia si rialza
Namaste, ale!

Lezioni di Nirvana
C’è il Buddha in fila indiana
Per tutti un’ora d’aria, di gloria (ale!)
La folla grida un mantra
L’evoluzione inciampa
La scimmia nuda balla
Occidentali’s karma
Occidentali’s karma
La scimmia nuda balla
Occidentali’s karma
Om

Posted in ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ, ΤΑ ΤΡΕΧΟΝΤΑ, ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ - ΣΤΙΧΟΙ | Με ετικέτα: , , , , | Leave a Comment »

Μπλουζ σε 16 (Η μπαλάντα της πόλης που πονάει). Μέρος δεύτερο. Μονόλογος Τέσσερα: Λίζα

Posted by vnottas στο 13 Μαΐου, 2017

TheSovietMayanPlayingCards33

Η ΛΙΖΑ

Είχε, που λέτε, το χορό της

η Πολυπλοκότητα

κι ήταν παρών κι ο βασιλιάς

ο Χωρίς Σχήμα

κι ήτανε εκεί επίσης κι η βασίλισσα

η Αυτού Μεγαλειότης η Ασυνέπεια.

Τότε κάποιος εκμεταλλεύτηκε το Χάος

και σκότωσε την Διαφορά.

Χωρίς λοιπόν τη Διαφορά και τη Διευκρίνιση

θέλησε να μας κάνει να πιστέψουμε

ότι η Βία

άλλο δεν είναι παρά θέμα Αισθητικής

και πως ένα νεύμα Αγάπης

με ένα μινουέτο εξισούται

ή με μια ρεβερέντζα.

Από μακριά οι φωτογράφοι

τραβούσαν πόζες τολμηρές

σε πριγκιπέσσες και σε πρίγκιπες

που ‘καναν τάχα πως δεν τους αρέσει.

Το λόγο έπαιρναν

από τους Δούκες της Κουλτούρας

οι χειρότεροι

γιατί τους περισσότερο καλούς

τους είχαν πάρει από φόβο.

*

Δεν πρέπει να πεθαίνει πια κανείς

χωρίς μια σοβαρή συζήτηση

ακατασχέτως μιλώντας για τα θύματα

εμείς θα ξανανιώνουμε.

Νέες απαιτήσεις θα ‘χουνε τα σώματα

νέες θα ζητούν φροντίδες

καθώς  θ’ αποσαθρώνεται η ψυχή

τον κομμωτή σου να τον στήνεις, δεν αρμόζει.

.

Δε μου ταιριάζουν τα κακά τα συναισθήματα

ούτε και τα καλά

τα σκέτα συναισθήματα μ’ αρέσουν

τ’ αληθινά

εκείνα που δεν λέγονται.

Εγώ, π’ ακόμη σ’ όλα αυτά πιστεύω

είμαι η βασίλισσα κι η δούλα

που στα τραπέζια ανάμεσα πορεύεται

και σας πουλάει αρώματα

και μέσα από τα χέρια σας περνάει

χωρίς να λερωθεί.

Εγώ είμαι το πλάσμα

που λείπει από τον άθλιο κατάλογο

των τηλε-προγραμμάτων

κι όχι η μπριζόλα που χορεύει

εκείνη που λατρεύουν οι Αμερικάνοι

ούτε του Μπος η κούκλα

εγώ είμαι εκείνη που ερωτεύεται

και από μακριά ακτινοβολεί.

.

Είμαστε μόνοι και είμαστε τρελοί

λύκοι είμαστε στο δόκανο πιασμένοι

που όμως συνεχίζουν την τρεχάλα.

Γέροι με ένα μόνον πόδι

με τα ποδήλατα ερωτοχτυπημένοι

όλα τα κόλπα ξέρουμε

που δίδαξε ο Δράκος ο Μικρός.

 Ο Flannery μας φωνάζει στη βεράντα

και ηχεί του επιλοχία

η φιλαρμονική.

.

Προύχοντες όλοι εσείς των Οθονών

που επιμένετε ν’ αποκαλείτε ¨όνειρα¨

αυτά που ήδη αρχίσατε να χάνετε

αυτά που δε μπορείτε πια να δείτε

κι ό, τι έχει απομείνει από τον κόσμο.

Εγώ ζω

μόνη μου στον πυθμένα του ηφαίστειου

πέτα μου ένα σκοινί ν’ ανέβω

γυμνή θα βγω να σε αποτρελάνω.

Εγώ είμαι η δίψα

εγώ είμαι το νερό

εγώ είμαι ο Άγγελος κι ο Ευαγγελισμός

εγώ με τα μάτια κλειστά περπατώ

και ονειρεύομαι την ακροθαλασσιά

κι εκεί, στην ακροθαλασσιά, ξυπνώ

γιατί εγώ ξέρω να πετάω στο σκοτάδι.

και θα ‘θελα

σ’ όλους τους τοίχους

να γράψεις τ’ όνομά μου.

Σχεδίασα λοιπόν το πρόσωπό σου

στο μέρος που περισσότερο απ’ όλα

με τρομάζει

κι είναι εκεί που επιστρέφω κάθε νύχτα.

*

Κάτω απ’ την πόλη καίει ένα ηφαίστειο

κάτω απ’ το τατουάζ έχει μια αμμουδιά

πίσω απ’ τον κακότροπο τον άνθρωπο

είναι τα λόγια μας

και πέρα από κάθε αυτοθυσία βρίσκεται

μια σκοτεινή, τυφλή αναμονή

 αυτό μην το ξεχάσεις όταν

στους πρόποδες θα είσαι στου Μνημείου.

Εδώ μπορείτε να αγοράσετε τα κάδρα του Βαν Γκογκ

όσο εκείνος είναι ζωντανός

όταν πεθάνει αφήστε στους εμπόρους

κάθε αποστεωμένο μεγαλείο.

Μην αγαπάτε μόνον τους νεκρούς

τους ζωντανούς σ’ ένα χορό καλέστε.

.

Εγώ είμαι της πόλης το κορίτσι

αλλάζω κέφια κάθε τόσο

αλλά μη με φοβάστε ούτε εμένα

ούτε τις χίλιες δυο φωνές μου.

Άκου με, τραγουδάω, κι ανάμεσα στις νότες

είναι και τ’ όνομά σου.

χαρτί 8

6 Λίζα α τμήμα

7 Λίζα β τμήμα

7 Λίζα γ τμήμα

8 Λιζα δ τμήμα

Posted in ΘΕΑΤΡΙΚΑ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΑ | Με ετικέτα: , , , , , , , | Leave a Comment »

Μπλουζ σε 16 (Η μπαλάντα της πόλης που πονάει). Μέρος δεύτερο. Μονόλογος Τρία: Ο Γιος

Posted by vnottas στο 7 Μαΐου, 2017

images (39)

Ο ΓΙΟΣ

Άκουσε, άκουσε το μπλουζ του φλίπερ

όλοι εκτοξεύτηκαν, μαγεύτηκαν, πετάνε

συγκρούονται, σκουντιούνται

και πάλι ξαναρχίζουν

από το ένα φως μέχρι το άλλο

χωρίς ποτέ να σταματάνε

κι ουρλιάζει η πόλη από τη χαρά της.

Άκουσε, άκουσε τις γλώσσες της Βαβέλ.

.

Το τσίρκο μεσ’ το φλίπερ έχει ανάψει

– πυρκαγιά –

ακούς μουγκρίσματα, σαλπίσματα, κραυγές

και γρατζουνίσματα ηλεκτρικής κιθάρας.

Ωσάν συγχρονισμένες χορωδοί

ανοίγουν οι αλιγάτορες το στόμα

έλα μικρή μου στη σκοποβολή

κάποια ψυχή θα πιάσουμε

έλα μικρέ μαζί μας

και στη πισίνα θα σε πάμε των σειρήνων. 

Είναι αλήθεια, ο κόσμος ειν’ κακός

κι ότι ο κόσμος ειν’ κακός, είναι αλήθεια

μα όχι δα και τόσο πιο πολύ

απ’ ό, τι εμείς.

.

Τι είναι που σου λέει ο μεθυσμένος;

 ότι αντάμωσε έναν κομήτη, λέει,

και πως στον κώλο έχει μια πληγή

από τ’ αστέρια τα πολλά  

που έχει καβαλήσει ως τα τώρα.

Έχει στο μπαρ μία καρέκλα αδειανή

πέθανε ο ποιητής

μα είναι εδώ οι γόπες, το καπέλο, 

και στο ποτήρι πάνω

σημάδι από το σάλιο του.

untitled

Με έναν ύμνο από τη βίβλο την παλαιά

τον άνθρωπο-ποντίκι να τιμήσετε

που απ’ τους οχετούς

κατάφερε να φτιάξει μία θάλασσα

και π’ όλες της ερήμου τις οφθαλμαπάτες

τις ξεδιάλυνε

κι εγώ σου λέω γεια, μικρή γραφίδα.

Sweeney Pompeo, κένταυρε ποιητή

Τσέχε ζυθοποιέ αντίο

αντίο και σε εσέ μικρή απ’ τη Σαρδηνία

όλους σας έχω στην καρδιά μου

μα είν’ το φλίπερ που με σπρώχνει μακριά

μ’ ένα χλευαστικό κουδούνισμα.

Γεια σου Ινδιάνε, γεια σου Lee φαρμακερέ

Κι αν πέθανε ο Δάσκαλος

δεν πρόκειται να ξεχαστεί.

Sweeney_Agonistes

Μαύρα κοράκια παίζουν μουσική,

ο Βασιλιάς Μελάνης κλαίει

κοντά σε μία νέγρα ηλεκτρική

την drag queen την πιο γοητευτική

την πάπια Ντέζη, τη Λολίτα

εμείς οι ερωτευμένοι καθισμένοι

πετάμε απ’ το ‘να διάστημα στο άλλο

και γελάμε

κι ύστερα χάμω ξαναπέφτουμε

πιότερο ερωτευμένοι από πριν.

.

Έλα Λίζα,

του ερημωμένου μου βασίλειου άνασσα

μια βόλτα στα χορτάρια θα σε πάω

που ανάμεσα στις ράγες ξεφυτρώνουν,

στις σκονισμένους βάτους που

τα τρένα   χαστουκίζουν

εκεί θα σου χαρίσω έναν κρίνο

με πέπλο καλυμμένο

από σκιά και απ’ αιθαλομίχλη.

Ψηλά απ’ τις σιδερένιες γέφυρες

θα βλέπουμε αποκάτω στο κανάλι

ξεράσματα αφρού, κίτρινα απόνερα

και Οφηλίες πλαστικές

από εκεί θα φτάσουμε στη θάλασσα.

.

Καθώς σε έβλεπα να ξεπροβάλεις

μέσα από μια ομίχλης χορωδία 

με το κοντό σου το παλτό

μου κόπηκε η ανάσα.

Τα χείλη σου θα ‘θελα να δαγκώσω

να πιω απ’ την γωνία του ματιού σου

να κλέψω τα μαλλιά σου

ενώ όλα τριγύρω θα εκρήγνυνται

σε μια γιορτή κουδουνιστών θορύβων

από φλίπερ.

Έρωτα που στο στόμα μέσα έχεις

πικρό σημάδι πάλης

να που οι δρόμοι οι σκοτεινοί

μας υποδέχονται

και τα παράθυρα τα σφαλιστά

ανάβουνε

ενώ εμείς θα περπατάμε χέρι χέρι.

Είμαστε εμείς  η Πόλη και ο Κόσμος

εμείς μικρά φωτάκια

στου φλίπερ το πολύχρωμο κατάστρωμα.

.

Εσύ που ακονίζεις το μαχαίρι

πρόσεξε

δεν έχω μόνο μια καρδιά, αλλά πολλές

Άκουσε τα τύμπανα και τρέμε

Κατάρα μαύρη σ’ όποιον

τους εραστές χωρίζει.

images (2)

4 Πόλη β Γιος α τμημα

5 Γιος β

5 Γιος βν τμήμα

6 Γιος γ Λίζα α τμήμα γ

Posted in ΘΕΑΤΡΙΚΑ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΑ | Με ετικέτα: , , , , , , , | Leave a Comment »

Μπλουζ 16. Μέρος δεύτερο. Μονόλογος Δύο: Η Πόλη

Posted by vnottas στο 1 Μαΐου, 2017

Η Μπαλάντα της πόλης που πονάει: Μονόλογος δεύτερος

images (5)

.

Η ΠΟΛΗ (ΟΙ ΕΠΟΧΕΣ)

Να μη φοβάσαι τις πολλές φωνές μου

ανάμεσά τους είναι μια που σε φωνάζει

κόλαση μην τον λες αυτόν τον τόπο

κανένας δε δικάζεται εδωπέρα

είναι η κόλαση που τρέφεται

με ετυμηγορίες

εδώ έχουν άλλα πράγματα, καλύτερα,

να κάνουν οι διαβόλοι.

.

Είμαι μια άλλη πόλη εγώ

η πόλη που ονειρεύομαι

το μαγαζάκι με τα ντεμοντέ κουμπιά 

και στη βιτρίνα

το σκύλο τον φιλόσοφο.

Σ’ ένα παγκάκι καθισμένοι κάτι γέροι 

κατασκοπεύουνε των γυναικών τα χείλη

μέσα στα  λεωφορεία που περνάνε,

μα και τον Χάρο

που τους κόβει το εισιτήριο

¨νέους¨ να τους αποκαλεί και να γελάει.

.

Η κίνηση φρενήρης στο Υπερμάρκετ

αντιλαλούν καρδιές και καροτσάκια

βραδάκι, δείπνου μυρουδιές και φεγγαρόφως

και η μελαγχολία

μιας νεκροφόρας μαύρης

που στο νεκροτομείο μπαινοβγαίνει 

και τ’ άλλα τα αμάξια την σνομπάρουν.

.

Κορίτσια που σχολνούν απ’ το σχολείο

γελώντας, μοναχά ή σε παρέες

τα μάτια τους παραβαμμένα ίσως

και τονισμένοι οι αναστεναγμοί τους

δεν πάει πολύ που πρωτοερωτευτήκαν

και πάει μόλις λίγο

που τα  αφήσαν μοναχά. 

Τα αγόρια τις κοιτάζουν

άγγελοι τάχα άτονοι, πεσμένοι

γιατί ακόμη αρκετά δεν έχουν ζήσει

πραγματικά για να ‘ναι κουρασμένοι.

Νέοι ονειροπόλοι;

ή μήπως μαριονέτες

απ’ τους fashion καθοδηγητές υπογραμμένες;

Νέοι εξεγερμένοι;

ή μήπως γερασμένοι ηθοποιοί;

όλοι για μια στιγμή ελπίζουν το καλύτερο

κι εγώ μαζί τους.

.

Είμαι μια άλλη πόλη εγώ

η πιτσαρία η χλωμή της νύχτας

γύρω μοναχικοί κακοποιοί

κοσμο-πουτάνες

νέγρες μικρές γυμνές στο κρύο

ένας ξερνάει ακουμπισμένος σ’ ένα τοίχο

κι άλλος μασάει ξαπλωμένος καταγής.

σα να ‘τανε αρχαίος και ρωμαίος

λάμπει το πεζοδρόμιο

από φτυσιές, σκατά και πενταροδεκάρες.

Εγώ βρίσκομαι μέσα μου – εσώκλειστος

μα βλέπω και γελάω και ακούω:

έντομα μέσα σε παγίδες από φως,

στραβά πετάγματα αλλόκοτων πουλιών,

τ’ ασθενοφόρο που γκαζώνει

τις πόρτες του βροντώντας,

τα σιωπηλά τα κοιμητήρια, τ’ άθλια πάρκα,

τ’ αμάξια τα ξεκοιλιασμένα,

τους κάδους τους καμένους,

τις φλύαρες κεραίες που πιάσανε κουβέντα μεταξύ τους,

τους λάκκους,

του δρόμου τα μπαλώματα

και

δέντρα στραβωμένα,

γεράνια απελπισμένα,

μέσα στα λούκια μουσική,

βήματα σκύλων επάνω στο χαλίκι

και πάνω στους μαρμαρωμένους βασιλιάδες

σκόνη.

Είμαι μια άλλη πόλη εγώ

αφορισμένη της ασφάλτου όταν πιάνει η ζέστη

ή χιόνι βρώμικο

που καταπίνει αποτσίγαρα και ίχνη

ή μια μαργαρίτα που φυτρώνει

δίπλα στης υπονόμου το καπάκι

ή ένα τσαμπί σταφύλι

στον Μυστικό τον Κήπο.

.

Εγώ είμαι μια άλλη.

Μέσα μου, άμα λάχει, μπορείς και να χαθείς

μα σαν ξαναβρεθούμε

θα ‘ναι μια μάχη υπέροχη.

Απ’ όλες τις ψευτιές που μας δεσμεύουν

κι από τις αλυσίδες

από μονάχα μια, τουλάχιστον,

ας είσαι λεύτερος:

δεν πρέπει να ελπίζουμε,

μπορούμε,

κάθε στιγμή της μέρας.

images (4)

3 Πόλη α α

3 Πόλη α β

4 Πόλη β δ

Posted in ΘΕΑΤΡΙΚΑ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΑ | Με ετικέτα: , , , , , , , , , | 1 Comment »

Blues in sedici – Η μπαλάντα της πόλης που πονάει. Μέρος δεύτερο, Μονόλογος ένα: ο Μάντης

Posted by vnottas στο 28 Απριλίου, 2017

Σήμερα αναρτώ την απόδοση στα ελληνικά του πρώτου μονόλογου του δεύτερου μέρους (secondo movimento) του Blues in sediciΗ μπαλάντα της πόλης που πονάει του Στέφανου Μπέννι.[1] 

Πρόκειται για ακόμη οκτώ ποιητικά κείμενα με τους ίδιους ήρωες του πρώτου μέρους. Αυτή τη φορά μονολογούν με διαφορετική σειρά: προηγείται πάντα ο τυφλός Μάντης και ακολουθούν η Πόλη (οι εποχές), ο Γιος, η Λίζα, η Νεκροκεφαλή, ο Κίλερ, η Μητέρα και, τελευταίος, ο Πατέρας.

Κατά τη μεταφορά στην ελληνική γλώσσα συνάντησα κάποιες δυσκολίες. Τα κείμενα κάνουν δέουσα χρήση της ¨ποιητικής άδειας¨ και συχνά απογειώνονται σε νοηματικές σφαίρες των οποίων οι σημασίες και οι συμβολισμοί είναι γνωστοί μόνο στον συγγραφέα. Για να λύσω το πρόβλημα ακολούθησα το πιο απλό δρόμο: απευθύνθηκα στον ίδιο (διατηρεί έναν ενδιαφέροντα ιστότοπο,  εδώκαι είχα μια ευγενική και κατατοπιστική απάντηση μέσα σε λίγες μέρες (από τη συνεργάτιδά του Viviana Dominici την οποία και ευχαριστώ).

Οι σύνδεσμοι για τους μονολόγους του πρώτου μέρους είναι οι εξής:

 Μπλουζ 1 (Ο τυφλός μάντης), Μπλουζ 2 (Ο Πατέρας), Μπλουζ 3 (Η Μητέρα), Μπλουζ 4 (Ο Γιος), Μπλουζ 5 (Η Λίζα), Μπλουζ 6, (Η Πόλη), Μπλουζ 7 (Ο Κίλερ), Μπλουζ 8(Η Νεκροκεφαλή)

………………………..

[1] Ο ίδιος γράφει το επίθετό του με δύο ¨ν¨ και δεδομένου ότι οι ιταλοί τα διπλά σύμφωνα τα προφέρουν, αποφάσισα να το μεταγράψω κι εγώ στα ελληνικά με δύο ¨ν¨ -αποφεύγοντας έτσι τη σύγχυση με το γελοιογραφικό ¨Μπένυ¨ που κυκλοφορεί τελευταία.

…………………………

images (46)

ΜΠΛΟΥΖ σε Δεκάξι

Δεύτερη Κίνηση

Ο ΜΑΝΤΗΣ

Τις πολλαπλές φωνές εγώ δεν τις φοβάμαι

γιατί έχω μάθει ανάμεσά τους να διακρίνω

εκείνη που μου μοιάζει

κι εκείνη που φωνάζει τ’ όνομά μου.

Εγώ δεν είναι πως την πόλη την φοβάμαι

μα ξέρω πως μπορεί ν’ αλλάξει σχήμα

σπηλιά να γίνει ή και δάσος μαύρο

και ξέρω ότι θα με κυνηγήσει

ανήλεη και γοργή

σαν λαίλαπα.

Εγώ τα όνειρα δεν τα φοβάμαι

είναι εκείνα όμως

που με προκαλούνε.

*

Είδα στον ύπνο μου

τράπεζες αδειανές και φωτισμένες

όπου, τη νύχτα, κάποιοι παρελαύνουν∙

φέρετρα ξεφορτώνουν πλαστικά

γεμάτα κόκαλα.

Χώρο δεν έχει πια στα κοιμητήρια

και έτσι οι πεθαμένοι

πρέπει να βολευτούν με κάποιο τρόπο

κάτω απ’ το πράσινο χαλί των μοκετών.

Έτσι κάθε πρωί θα περπατάμε

πάνω στα κόκαλα των σκελετών.

Έτσι τα σπόρια βλέπω να πετάγονται

από τα έγκλειστα φυτά

στις εσοχές των τοίχων.

Έτσι θ’ αποκοιμιούνται τα παιδάκια

γεμάτα μ’ ακατάβλητη, τυραννισμένη, ελπίδα.

.

Και κάπως έτσι θα ‘λεγα πως φθείρεται

-και αναπαύεται-

η πόλη αυτή που ενίοτε

λέω πως ειν’ δική μου

αφού ο καθένας απ’ τους άλλους

-κακόβουλα μιλώντας-

την κατηγορεί

έκπληκτος με των άλλων την κακία

ο κάθε πάσχων προσπαθώντας να διαγνώσει

τον πυρετό στων αλλονών τα μάτια.

*

Εγώ γέρος, τυφλός κι αναμενόμενος

βλέπω πάνω στη γέφυρα

δυο αγκαλιασμένους νέους

δεν καθρεφτίζει την εικόνα το νερό

-είν’ μαύρο-

μα ξέρω εγώ πόσο βαθιά είναι τα όνειρά τους

και πόσο πόνο ένα φιλί σε μια στιγμή γιατρεύει.

*

Βλέπω έναν άντρα να  μοντάρει ένα πιστόλι

σιγά σιγά, με ιερή ευλάβεια

κάποιος δεν πλήρωσε και πρέπει να πληρώσει

και είναι αυτό το μόνο πάθος

π’ ακόμα μας ανάβει.

Κρυμμένον βλέπω εκείνον που φοβάται.

*

Βλέπω έναν άντρα να προβάλλει τρέχοντας

πάει προς το βασίλειο του Raiden

κι είναι μια προφητεία που τον κυνηγά

δε θα ‘χει τις αμφιβολίες τ’ Αβραάμ

όμως το αίμα του

θα το υπερασπιστεί.

Ούτε ευτυχία υπάρχει

ούτε αυτοθυσία

θα υπάρξει όμως κάτι που τους μοιάζει.

Κάποιος θα πρέπει να το κάνει, γιε μου

τις προσβολές χρόνων πολλών

για να ξεπλύνει.

Γρήγορα τρέξε ω μικρό μου χέρι

των ημερών τράβηξε την αυλαία

ως τη σκηνή όπου εγώ δε βλέπω

μα εμένα με θωρούν οι άλλοι όλοι.

αρχείο λήψης2

1 Μάντης α χ

2 Μάντης β χ

2 Μάντης β χ β

Posted in ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΑ | Με ετικέτα: , , , , , , , , , | Leave a Comment »

Η μπαλάντα της πόλης που πονάει. Μονόλογος οκτώ: Η νεκροκεφαλή

Posted by vnottas στο 18 Μαρτίου, 2017

αρχείο λήψης (2)

Η ΝΕΚΡΟΚΕΦΑΛΗ

Άναψε την κονσόλα, νεαρέ

και μάθε πώς να σέρνεσαι

αν θέλεις κάποτε να γίνεις

φίδι χωρίς σκιά και ξύπνιο

σαν κι εμένα.

Εγώ είμαι το ψάρι το μικρό

 το πιο ιοβόλο.

Εγώ εγκαίρως έμαθα

πώς στο σκοτάδι να δαγκώνω.

Στις τσέπες μου δεν κουβαλάω πια 

φωτογραφίες

βρισιές δε γράφω πια στους τοίχους

ούτ’ ερωτόλογα.

Μ’ αρέσουνε οι νικητές

και οι ανοιχτοχέρηδες.

Μ’ αρέσει η Αποκάλυψη

αλλά με φωτισμό σωστό

και με σινιέ κουστούμια.

Να διακινώ μ’ αρέσει

και να καταναλώνω.

Μ’ αρέσει -αν μου επιτρέπετε

έτσι να εκφραστώ-

αυτό που σ’ όλους σήμερα

¨του θανατά¨ αρέσει.

images

Αγόρασε το πράμα μου

παρ’ το, είτ’ είσαι γέρος

είτε ακόμη είσαι νιος

είτε πατέρας είτε γιος,

αυτή είναι η μόνη μουσική

ολομερής που παίζει

σ’ οθόνες και ραδιόφωνα.

Και πες μου, τι νομίζεις πως

τα βιβλία θα μπορούσαν  να βοηθήσουν  

όταν θα είσαι πάνω στην καρέκλα

την ηλεκτρική;

images (79)

Οι έσχατοι ουκ έσονται οι πρώτοι

παρά ψοφάνε απ’ το κρύο ξαπλωμένοι

πάνω στις μαντεμένιες σχάρες

των υπονόμων

κι η νύχτα απ’ το τοπίο τους διαγράφει

σα να ‘ταν βάρκες που φουντάρανε στον πάτο.

Μη δίνεις βάση στις κραυγές

κι έλα να σε κεράσω.

Ξέρω μια Πολωνέζα που μπορεί

να σου ρουφήξει την καρδιά.

Και ξέρω κι ένα χάπι

που τα μυαλά στα ψήνει

έτσι μετά, μπορείς και να τα φας.

O Raiden μπορεί να καθαρίσει

πάνω από εκατό εχθρούς

πατώντας τα σωστά κουμπιά.

Κάτω, στο σκοτεινό σοκάκι

έχω αμάξι αεροδυναμικό

βγαλμένο από τα κόμικς,

χρώμα πράσινος δράκος

που ανέμελος φουμάρει ένα πούρο.

Έλα, σε περιμένω στο ημίφως.

Το σβήσιμο είναι

η υψηλή μου τέχνη.

αρχείο λήψης (4)

Θα ‘θελα να πεθάνω ακόμη νέος

μα για να γίνει αυτό, θα πρέπει πρώτα

να ξανανιώσω

γι αυτό με υπομονή θα περιμένω

η έσχατη κραυγή να ακουστεί

και θα ‘ναι η δική μου, όχι του κόσμου.

αρχείο λήψης (3)

[Με τον μονόλογο της Νεκροκεφαλής ολοκληρώνεται το πρώτο μέρος -primo movimento το λέει ο Στέφανο Μπένι- του ¨Μπλουζ σε 16¨.  Όπως είδατε, γοητεύτηκα, κόλλησα και μετέφρασα περισσότερους μονόλογους από όσους είχα προαναγγείλει. Υπάρχει ωστόσο άλλο τόσο ¨μπλουζ¨, όπου οι ήρωες ξαναμονολογούν. Ίσως τους δούμε μαζί στο προσεχές μέλλον. Τώρα λέω να επιστρέψω στους (παραμελημένους) ήρωες του ιστορικού μυθιστορήματος].

Κρανίο 1

Κρανίο2

Posted in ΘΕΑΤΡΙΚΑ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΑ | Με ετικέτα: , , , , , , | Leave a Comment »

Η μπαλάντα της πόλης που πονάει. Μονόλογος επτά: Ο Κίλερ

Posted by vnottas στο 17 Μαρτίου, 2017

(Εδώ παρακάτω η μετάφραση-απόδοση του έβδομου μονόλογου από το ¨Μπλουζ σε 16¨του Στέφανου Μπένι)

images (74)

 

Ο ΚΙΛΕΡ

Η μυρουδιά από δέρμα

που αναδύεται

απ’ των αυτοκινήτων τα καθίσματα

κι από των όπλων τα θηκάρια

το ξαφνιασμένο τρόμαγμα στα μάτια

αυτών που με φοβούνται.

Μ’ αρέσει βιαστικός να προσπερνάω

όπως οι τίτλοι κι οι επιγραφές

στο κάτω μέρος της οθόνης

χωρίς τίποτα πριν και τίποτα μετά.

Δεν λέω, είναι καλύτερα στα φιλμ 

όταν τινάζονται όλα στον αέρα

το αίμα τρέχει και λαμποκοπά

γελάει ο κόσμος και χειροκροτεί

και οι κακοί ανασταίνονται

για να ξανασκοτώσουν.

Μα έχω εγώ υπομονή: μια μέρα

όλοι τους θα με σέβονται

όπως τον δήμιο που του παίρνουνε συνέντευξη

-απ’ τις πλάτες-

στην αίθουσα επισήμων του Ιδρύματος.

Κι η φάτσα μου θ’ απεικονίζεται

σε κάρτες που οι συλλέκτες θ’ ανταλλάσσουν

κι ύστερα θα κολλάν -με ικανοποίηση-

στο Άλμπουμ των Μεγάλων Δολοφόνων.

*

Μη με ρωτάς ποιος είμαι

με ξέρει η καρδιά σου

μη με ρωτάς τι ειν’ αυτό που σου πουλάω

θα ‘ρθει η μέρα που θα τ’ αγοράσεις.

Έχω χαράξει -τατουάζ- ένα κρανίο

που θα ‘ναι το πορτρέτο σου μια μέρα.

Ξέρω εγώ τι θα επιθυμούσες

και τα εγκλήματα που στ’ όνειρό σου βλέπεις.

Ξέρω εγώ τι εσκεμμένα κρύβεις

πίσω από το θολό σου βλέμμα

πίσω απ’ την θωρακισμένη πόρτα σου

πίσω απ’ το αιμοχαρές σκυλί σου

πίσω απ’ τις ξυλιές που δίνεις στα παιδιά σου.

Ξέρω τι θα ‘θελες να πεις

τη νύχτα στο τηλέφωνο.

*

Μη με ρωτάς γιατί γυαλίζω το ντουφέκι

εγώ άλλο δεν κάνω, παρά ακούω

όσα μου ψιθυρίζεις.

images (73)

Κίλερ 1

Κίλερ 2

 

Posted in ΘΕΑΤΡΙΚΑ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΑ | Με ετικέτα: , , , , , , | Leave a Comment »