Έφτασαν νέα όμορφα ποιήματα του Νίκου (Μοσχοβάκου). Ακολουθούν τα πρώτα τρία.

ΘΥΜΑΣΑΙ ΔΑΡΕΙΕ;

Δαρείε θυμάσαι
πως παίζαμε παιδιά
στην αυλή του σχολείου
και σού ‘σπασε το κεφάλι
ο Τασούλης της Αργυρώς;
.

Θυμάσαι τον Φούκο
που κοροϊδεύαμε στο διάλειμμα
και την Πουλιανού
που ήταν η πιο όμορφη της τάξης μας;
.

Δαρείε ξέχασες
πως όταν πρωτοπήγαμε σινεμά
και είδαμε τον Μπαρτ Λάνκαστερ
δεν μπόρεσες να εξηγήσεις
την κίνηση των ειδώλων
και τα ονειρευόσουνα όλη νύχτα
όπως μου ‘λεγες την επομένη;
.

Ή μήπως λησμόνησες
την κυρία Μαργαρώ
που κάηκε μόνη στο σπίτι της
από το αναμμένο μαγκάλι;
Τις νύχτες φοβόσουν
ότι με τόσο σκοτάδι
δύσκολα θα φτάσεις
μέχρι τον θρόνο του βασιλιά.
.

Όμως όταν γνώρισες τον Αθηναίο σοφό
άρχισες ν’ αποβάλλεις την ανασφάλειά σου.
Αργότερα βέβαια
απόκτησες τη σιγουριά του θνητού
που ξέρει ν’ αναπολεί.

ΔΙΑΙΩΝΙΣΗ

Μια χρυσόμυγα περιττωμανής
όταν συνάντησε στο έλος
μια πτωματοχαρή όμοιά της
αφού αντάλλαξαν τις πρώτες ματιές
κατελήφθησαν από ερωτικό πάθος
κι άρχισαν να ερωτοτροπούν
χωρίς καμιά συστολή
προκειμένου να διαιωνίσουν
το πλουμιστό είδος τους.
Έτσι γέμισε το έλος
από τους απογόνους τους.

ΠΡΟΤΙΜΗΣΗ

Κολύμπησα κάποτε
στις όχθες του Δούναβη
κι άλλοτε στον Ιορδάνη ποταμό.
Στη νεότητά μου
έπεσα να δροσιστώ
στη λίμνη Υλίκη
κι αργότερα στη Μαύρη Θάλασσα.
.

Πρέπει πάντως να ομολογήσω
ότι δεν τόλμησα
να μπω στη Νεκρά Θάλασσα
ούτε στον Αχέροντα ποταμό
προτίμησα το ακρωτήριο Ταίναρο
για να ‘μαι κοντά
στη γαλαζοπράσινη αιωνιότητα.

Δύο ακόμη ποιήματα του Νίκου (Μοσχοβάκου)

ΚΑΙΡΟΣ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ

Επέτρεψα την αμαρτία

κι όλοι με λάτρεψαν

σαν αληθινό Θεό.

Λουλούδια που μαράθηκαν

άδοξα σ’ ένα βάζο

και μπερδεμένα όνειρα

που ξεχάστηκαν την αυγή.

Κύματα που έσπασαν στα βράχια

κι έγιναν υποδειγματική γαλήνη

κάποτε με λάτρεψαν

σαν αληθινό Θεό.

Είναι ο καιρός της αμαρτίας

ο καιρός του αληθινού Θεού.

.

ΕΛΕΓΕ Ο ΡΩΜΑΙΟΣ

Τις ξέρω τις ροπές σου Ιουλιέτα

ενστερνίζεσαι τον ηρωισμό

την εναντίωση στο ρηχό και την τρυφερότητα

γι’ αυτό θα συμφωνήσω

μαζί σου σε όλα

και με τη βάρκα της αγάπης

θα σε περάσω στην άλλη όχθη

της αείπυρης αιωνιότητας

έλεγε ο Ρωμαίος ήρεμα

ενώ κωπηλατούσε δυνατά

με τον καιρό ευνοϊκό.

Ποίημα του Νίκου Μοσχοβάκου

ΑΞΕΧΑΣΤΟΣ ΚΑΛΠΑΣΜΌΣ

Ιερέας των Καβείρων είμαι

γυμνός πάνω στ’ άλογό μου

καλπάζω από Ορεστιάδα και Σαμοθράκη

μέχρι του Ταίναρου την άκρη να φτάσω.

.

Περνώ βουνά και πεδιάδες

με την περιέργεια του ταξιδευτή

ανακαλύπτω πόλεις και χωριά

ξαποσταίνω στην Έδεσσα

διασχίζω τον Θεσσαλικό κάμπο

και της Κωπαΐδας την εύφορη πεδιάδα

γεμάτος με την ιερή νοσταλγία

σταματώ στης Θήβας τον ιερό χώρο

για να στοχαστώ και να δοξάσω

τη θεότητα της ύπαρξης και του μέλλοντος

όπως μού επιβάλλει η ιερατική μου

ιδιότητα και αγωνία αγάπης.

.

Τις νύχτες μετρώ τ’ άστρα

κι όταν έχει φεγγαράδα

μια σκιά που καλπάζει

εγώ και τ’ άλογό μου

ανακαλύπτουμε περιοχές της αιωνιότητας

όπου αρχαίοι άγγελοι υποδέχονται

την αλήθεια και την υμνούν

χάριν των μυημένων και των νικητών.

.

Πορεύομαι αδιαπραγμάτευτα προς τον νότο

διαβαίνω από τα Αροάνια και τον Χελμό

δυτικά πορεύομαι προς την Πάτρα

και τ’ αλόγου οι οπλές

μουσικές κρουστών γεμίζουν τον αέρα.

.

Στο Ρίο ξαποσταίνω και της νεότητάς μου

την ακμή καταλαγιάζω

σε τελετές Καβείριων μυστηρίων

με πανάρχαιες θεότητες

που ψαύουν την αδιαλλαξία μου

και την δεξιότητά του σαν ιππέα μαχητή

σχίζοντας το μαύρο της νύχτας

και το έναστρο τ’ ουρανού.

.

Ύμνοι, ιαχές, αλλοφροσύνη

επωάζουν της μνήμης τη δόξα

κι αποθεώνουν την τελετουργική

σύμπραξη με των δαιμόνων μου

την άθραυστη, ακριβή πανοπλία.

Σύνθλιψη της μοναξιάς και του δέοντος

αραχνοΰφαντες στιγμές

και περιζήτητες επινοήσεις

συγκροτούν το φυσικό και το μοιραίο.

.

Καβαλάρης με καβείρια συνέπεια

αγγίζω τη σιωπή και τα όριά μου

ταξιθετώ τις άρρητες δοξασίες μου

και πορεύομαι πάνω από τον Ταΰγετο

προς τον αληθινό μου προορισμό

το νεκρομαντείο του Ποσειδώνα

στο ακρωτήριο Ταίναρο.

.

Εκεί με άλλους ιερείς και υμνωδούς

θ’ απολαύσουμε των ιδεών μας την ευωδία

και πλάι στης θάλασσας την ιερότητα

ακούγοντας την Τραβιάτα

θα δοκιμάσουμε των ροδακίνων τη γεύση

από τη θεία φρουτιέρα του Ναού.

.

Ε! Τότε θα ξεπεζέψω οριστικά

και τον λευκό μου ίππο θα ελευθερώσω

θα τον αφήσω να καλπάζει ικανοποιημένος, νικητής

πάνω στη θάλασσα, δίπλα στην πύλη του Άδη.

Έφτασαν τέσσερα όμορφα πρόσφατα ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου. Ιδού το πρώτο:

ΚΑΤΙ ΝΑ ΣΩΘΕΙ

Μικρές μεταξωτές στιγμές με όνειρα φτιαγμένες

ποτάμια που περάσαμε μονάχα μια φορά

μορφές που λησμονήθηκαν κάποτε αγαπημένες

λουλούδια μέρες που ‘φυγαν μαζί με τη χαρά.

.

Κρυφά τις νύχτες έφτιαχνα το αύριο ωραίο

χρώματα έβαζα πολλά πρόσωπα γελαστά

κι ύστερα το ξημέρωμα φώτιζα το μοιραίο

κι άλλα ήταν ψεύτικα άλλα ήταν πλαστά.

.

Ελπίδες που σβηστήκανε πλοία που ναυαγήσαν

ρυτίδες που χαράχτηκαν βαθιές με τον καιρό

πουλάκια που λαλούσανε και ύστερα σιγήσαν

δεν άφησαν ένα πούπουλο στη μνήμη ένα φτερό.

.

Μέλι σταλάζει η προσμονή φαρμάκι η απουσία

τα πάντα που μαραίνονται αφήνουν μοναξιά

δε μένει ίσως τίποτα χάνεται κι η ουσία

είναι ανυπόφορη η ζωή μέσα στη λησμονιά.

.

Κορνίζες που ζυμώθηκαν με μάλαμα κι ασήμι

ζωγραφισμένες οι στιγμές εικόνα ακριβή

κάτι επιτέλους να σωθεί πέρα από τη μνήμη

ώστε να λέμε ζήσαμε ότι και αν συμβεί.

.

  Τέσσερα ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου.

Στο πρώτο μιλάει για την ενύπνια  διευθέτηση μιας διαφωνίας. Η αντιπαράθεση, καταπώς φαίνεται, είναι παλιά και αφορά έναν γνωστό αμφισβητία και αμφισβητούμενο: τον Ιουλιανό. Έτερος των διαφωνούντων (και νυχτερινός επισκέπτης): ο Αλεξανδρινός.

Στο δεύτερο ποίημα ο Οδυσσέας έχει ξαναφύγει  και μια Πηνελόπη υφαίνει και νοσταλγεί: αυτήν τη φορά τους μνηστήρες.

Το τρίτο είναι ερωτικό.»Μην κοκκινίζεις, επιμένω, ας αντισταθούμε στον αφανισμό.»

Το τέταρτο μιλάει για προδοσία. 

ΔΕΝ ΔΙΑΦΩΝΟΥΜΕ ΠΙΑ

Χτες αργά τη νύχτα

επιτέλους με επισκέφθηκες Αλεξανδρινέ

ήρθες την ώρα που κοιμόμουν

άνοιξες την πόρτα του ονείρου μου

και μπήκες με αργό βήμα.

Φορούσες ένα παλιό σακάκι

είχες ένα βαρύ πικρόχολο χαμόγελο

και πίσω απ’ τα θαμπά γυαλιά σου

ένα κατασταλαγμένο βλέμμα.

Μού μιλούσες χαμηλόφωνα

και παραδέχθηκες ότι κατά κάποιο τρόπο

είχες κατάφορα αδικήσει τον Ιουλιανό.

Σφύριζες μάλιστα έναν σκοπό

της εποχής των Πτολεμαίων

και προσπαθούσες να του βάλεις λόγια.

Εγώ ξεχάστηκα στον ύπνο μου

ανέμελος και βέβαιος

πώς δεν διαφωνούμε πια.

ΝΟΣΤΑΛΓΗΣΕ ΤΟΥΣ ΜΝΗΣΤΗΡΕΣ

 Κάθισε μπροστά στον αργαλειό

κι άρχισε νωχελικά να υφαίνει

με κινήσεις μηχανικές, δεδομένες.

Είχε ένα αινιγματικό χαμόγελο

μια ματιά άρρυθμη, εκκρεμότητας

μ’ ένα ύφος νεφοσκεπές.

Στο μυαλό της είχε τη Μάουνα Λόα

και παράλληλα την Ατακάμα

ενώ ήξερε ότι δεν περιμένει κανέναν πια

αφού ο Οδυσσέας είχε ξαναφύγει.

Της ήταν περιττό να λύνει γρίφους

ούτε ήθελε να μοιάσει της Πυθίας

συνέχισε λοιπόν να υφαίνει

προσεκτικά χωρίς κόμπους κι αστοχίες

συμπλήρωνε της πλήξης της

την γκριζόμαυρη μονοτονία.

Στο βάθος του μυαλού της σαν άλλη Πηνελόπη

νοστάλγησε την εποχή των μνηστήρων.

ΕΡΩΤΙΚΟ

Μην κοκκινίζεις

όταν σμίγουν τα βλέμματά μας

κι εγώ το ίδιο φλέγομαι

αλλά δεν το δείχνω

μην κοκκινίζεις λοιπόν.

Δεν είναι ντροπή

να διαιωνίσουμε το είδος μας

ο έρωτας δεν είναι ντροπή.

Μην κοκκινίζεις επιμένω

ας αντισταθούμε στον αφανισμό.

ΑΦΟΥ ΛΑΛΗΣΕΙ Ο ΑΛΕΚΤΩΡ ΤΡΙΣ

Άφρονα γιατί επιμένεις;

τον ρωτώ μα εκείνος σιωπά.

Γνωρίζω καλά ότι θα καταδώσει

ξέρω τις ροπές και τον χαρακτήρα του

έχω μάθει να προβλέπω

και ν’ αναμένω την επαλήθευση.

Εκείνος σταθερά προχωρεί

αν κι έχει στον νου του

ότι ο δρόμος αυτός είναι αδιέξοδο

ότι αποδοκιμάζεται απ’ όλους.

Ισχυρίζεται μάλιστα μ’ εμμονή

πως ότι πράττει το κάνει

για ν’ αποδείξει τελεσίδικα

ότι δεν είναι άφρων όπως τον αποκαλούν

αλλά ο μέσος έμφρων άνθρωπος

ο καθημερινός βιοπαλαιστής

ο καταδότης των οικείων του.

Τους αρνήθηκε για πάντα

αφού λάλησε τρις ο αλέκτωρ

για να είναι σίγουρος για την έκβαση.

Τρία πρόσφατα ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΜΑΥΡΟ

Ταξίδεψα μες στο απόλυτο σκοτάδι

έτσι δεν έχω τίποτα να περιγράψω.

Ταξίδεψα μόνος κι ολόγυμνος

από μακριά ακούγονταν γαβγίσματα

αργότερα έμαθα πως ήταν ο Κέρβερος

που ασταμάτητα αλυχτούσε.

Κάπου παραδίπλα γόοι και θρήνοι

εξπρεσιονιστών ζωγράφων

και κολασμένων ποιητών

ενώ ο αγέρας μαινόμενος

σήκωνε τα κύματα

και τα ‘σπαζε στους βράχους.

Μόνος κι ολόγυμνος

χωρίς να κρυώνω

δεχόμουνα το ελάχιστο, σχεδόν μηδέν

κι έπαιρνα κουράγιο ν’ αντέξω

το δρόμο της επιστροφής.

΄*

ΧΑΡΙΝ ΑΠΛΟΠΟΙΗΣΗΣ

Όταν κάποια στιγμή

οι «νεωτεριστές» μετέτρεψαν

το αυγό

σε αβγό

τρόμαξα στην ιδέα

ότι πιθανόν είναι ν’ αλλάξουν

και την αυγή

σε αβγή

χάριν απλοποίησης.

Δεν αντέχεται τόσο σκοτάδι.

*

Ο ΛΑΖΑΡΟΣ

Ο Λάζαρος όταν αναστήθηκε

τρομαγμένος αναρωτιόταν

«τώρα τι κάνουμε;

Με σβησμένη μνήμη

είναι αδύνατο να συνεχίσω».

Έπρεπε όμως να ζήσει

και πήρε τη γενναία απόφαση

να ξεκινήσει απ’ την αρχή!

Έτσι κάθιδρος έμαθε

πάλι να συλλαβίζει

τις χαρές και τις λύπες

μ’ έναν τρόπο που του θύμιζε

κάτι από τα παλιά.

Μέχρι που κάποια στιγμή

παντελώς λησμόνησε

την ανάστασή του.

(Γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος)

MANHATTAN 2018

Ουρανομήκεις φαλλικοί ουρανοξύστες

με υπεραιμική επιθυμία

δεσπόζουν αλαζονικά στην άλλη άκρη του Ατλαντικού

και ψέγουν του μέτρου την εκδοχή.

Ανάμεσά τους κάπου στην Wall Street

ο αρχαίος Θεός Πάνας

διασπαθίζει την αυτογνωσία

χωρίς τη σύνεση της φύλαξης

αλλά με του ανάγωγου κέρδους την απόγνωση

χορεύοντας ύστερο ροκ

ή εξευμενιστικό χασαποσέρβικο

κάτω από τους ήχους σαξόφωνου και φλογέρας

εξεγερθέντων φαύνων

κατά των αποπροσανατόλιστων

χωρίς ανάστημα ηθοκτόνων.

Παραδίπλα στο νησάκι Ellis

το άγαλμα της Ελευθερίας κατάκοπο

μειδιά αμήχανα στους επισκέπτες.

Όλα αυτά ξεκαθαρίζω

ότι δεν είναι παρά δακτυλικά αποτυπώματα

του καλπάζοντος μέλλοντος

πάνω στην υποψία της απόλυτης υποταγής.

.

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ

Κι όπως μες τη νύχτα

η Νέα Υόρκη μένει πίσω

παραδομένη στα φώτα της

φωτιά μνήμης μοιάζει

που όταν θα ‘ρχεται

τίποτα δεν θα αντιστέκεται.

.

ΑΦΑΙΡΕΤΕΟΣ

Ο αυστηρός και μνησίκακος γκριζομάλλης μαθηματικός

με το μωβ κολάρο και τη φαιά γραβάτα

με ξανάβαλε σε θέση αφαιρετέου.

Αναρωτιέμαι, πόσα θα μου πάρει πάλι αυτή τη φορά;

Κάποιες αναμνήσεις μου ‘χουν μείνει

και λίγος ελεύθερος χρόνος.

Εκτός κι αν επιθυμία του είναι

αυτή τη φορά το αποτέλεσμα να είναι μηδενικό.

Δύο ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου και ένα του Ηλία Κουτσούκου

Η ΣΤΙΓΜΗ

Σφίγγω μέσα στην χούφτα μου αυτήν τη στιγμή

δεν θέλω πάλι να περάσει

δεν θέλω να χαθεί σαν την προηγούμενη.

Όμως καθώς ανοίγω αργά αργά τα δάχτυλά μου

για να διαπιστώσω την επιτυχία μου

βλέπω μ’ απογοήτευση

ότι μέσα τους βρίσκεται η επόμενη στιγμή.

Ρέει ασυγκράτητος ο χρόνος

είμαι ανίκανος να τον αναχαιτίσω

καταρράκτης στιγμών η ζωή μας

που χύνεται μονίμως στο Δέλτα του χθες.

*

ΤΟ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑ

Επί του νυφικού την ώρα του γάμου

ένα αδαές μυρμήγκι

περιφέρεται φορτωμένο ένα σπυρί ρύζι

ψάχνοντας τον δρόμο του.

Επιθυμία του είναι να εναποθέσει το φορτίο του

σε μια εύφορη περιοχή

ελπίζοντας στην καρποφορία.

Πάντως σε λίγο χάθηκε

μέσα στον κόρφο της νύφης.

Λίγο αργότερα αθέατο φύτεψε τον σπόρο

μέσα στην σφιχτή μήτρα της.

.

Κανείς δεν έμαθε ποτέ τι απέγινε

το φιλόδοξο εγχείρημά του.

Σ’ όλους όμως έμεινε η εικόνα του

να διασχίζει αθώο τη λευκότητα

χωρίς τη γνώση απαγορεύσεων

μ’ ένα σπυρί ρύζι στις δαγκάνες του.

*

Η  Κοκκινοσκουφίτσα   (του Ηλία Κουτσούκου)

 Όσην ώρα η κυρά-Νούλα απ την Γεωργία

καθαρίζει μ’  επιμέλεια το μικρό  καθιστικό

ακούγοντας δυνατά ποντιακά τραγούδια

αυτή τρέχει στη ντουλάπα

και ψάχνει τα ρούχα της εγγονής της.

Βρίσκει και φορά ένα στενό

κόκκινο δερμάτινο μπουφάν πάνω

απ το τριμμένο μαύρο φόρεμά της

φοράει τα κόκκινα τακούνια της μικρής

βουτάει ένα άδειο διακοσμητικό καλάθι

και βγαίνει αθόρυβα απ τη πόρτα

στο δάσος της πόλης έξω.

Σα να βλέπει πίσω απ το σταματημένο αστικό

να παραφυλάει ο αξιωματικός

που της έκαναν προξενιό το ’40

-δεν τον ήθελε γιατί ήταν μελαχρινός πολύ

σαν μαύρος λύκος ήταν-

Aλλάζει λοξά το δρόμο της που φαίνεται

μονοπάτι σε δέντρα ανάμεσα

 και σκέφτεται πως πρέπει να πάει

στη γιαγιά της, να της δώσει τι άραγε

δεν θυμάται, ωστόσο έχει ένα πείσμα

κρατώντας με δύναμη το άδειο καλαθάκι της

και βαδίζει σταθερά προς ένα πουθενά  προορισμό

περνώντας από όμορφες μπουτίκ, κομψά ανθοπωλεία

μαγαζιά ντελικατέσεν που μοιάζουν

με παραμύθι στο γεμάτο άνοια μυαλουδάκι της

επειδή πάντα πίστευε πως η Κοκκινοσκουφίτσα

ήταν ένα καλό κοριτσάκι όπως ακριβώς

αυτή τώρα στα 87 της

σταθερή στην απόφαση

πως κανένα κακό δεν έχει το δάσος

γιατί στο κάτω-κάτω της γραφής

με πλάσματα θεού είναι γεμάτο….

(γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος)

ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ

Οι λέξεις πέταξαν μακριά

η κυψέλη έμεινε κενή από μέλισσες

το μέλι ελάχιστο πια

ο ήλιος καίει όσο ποτέ

ήχοι, μόνο ήχοι ασύμμετροι

βόμβοι από άκακα ζωύφια

ενώ μικρές σαλαμάνδρες

σέρνονται γεμάτες αλαζονεία

στα μονοπάτια του μυαλού μου.

Το ποίημα μένει άδειο

το μέλι ελάχιστο πια

οι λέξεις πέταξαν μακριά.

(από τον Νίκο Μοσχοβάκο)

ΒΑΒΥΛΩΝΙΟΙ ΙΠΠΕΙΣ

Τις μεσημβρινές ώρες της κοινής ησυχίας

που συνήθως όλοι αναπαύονται

αλλά κι εγώ αυτοσυγκεντρώνομαι

και προσπαθώ να ηρεμήσω

εφορμούν εντός μου Βαβυλώνιοι ιππείς

επίδοξοι κατακτητές

ενίοτε και Χετταίοι πεζοναύτες

με σκοπό να καταλάβουν

τον κακοτράχαλο τόπο της σιωπής μου

πιστεύοντας ότι θα με πτοήσουν

με τις ουρανομήκεις ιαχές τους.

Μου στερούν βέβαια

την χαλαρή πρόσβαση στην ουδετερότητα

όμως εγώ απολαμβάνω πού ακριβώς τότε

καταφθάνει και ο Σαλβαντόρ Νταλί

για να απεικονίσει τα ασαφή σχήματα

μοναχικών αποτραβηγμένων εραστών

ακούγοντας ταυτόχρονα Recuerdos de la Alhambra

χωρίς αισθηματικές επιφυλάξεις.

Ωσότου κάποια στιγμή ακούγονται

έξω στον δρόμο οι πρώτες φωνές

των παιδιών που κλωτσούν τη μπάλα τους

με δύναμη πάνω στους τοίχους

τερματίζοντας έτσι άδοξα

την ώρα της κοινής ησυχίας

τερματίζοντας χωρίς δισταγμό

το αδιέξοδο του ποιήματος.

(διευκρινίζει ο Νίκος Μοσχοβάκος)

ΜΑΡΞ ΚΑΙ ΝΑΠΟΛΕΩΝ

Όταν ο Μαρξ συνάντησε τον Ναπολέοντα

στην κεντρική λεωφόρο του κάτω κόσμου

του φώναξε δυνατά απ’ το απέναντι πεζοδρόμιο:

Εσύ κοντέ εκτός από εγωιστής

ήσουν και μέγας υλιστής.

Εκείνος γυρίζοντας το κεφάλι

τον κοίταξε έκπληκτος

και ήρεμα του απάντησε:

Διαφωνώ σεβαστέ μου φιλόσοφε

ίσως βέβαια υπήρξα ληστής

κυρίως όμως νιώθω υπερρεαλιστής.

Δύο πρόσφατα ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου

ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΕΥΚΟΛΟ ΑΛΛΟ

Εμείς που ποτέ δε διανύσαμε

τη μικρή απόσταση

μέχρι το εύκολο άλλο

με πληγωμένα πέλματα από την πορεία

ξαποσταίνουμε ήρεμοι

στο φρέαρ της επιμονής

για να ξεδιψάσουμε την πίκρα μας.

Ετοιμαζόμαστε φλεγόμενοι

από την παλιά επιθυμία

για τη διασάλευση της τάξης

σαν ανώνυμοι αλήτες

σαν αδιόρθωτοι φωνασκούντες

στην παροικία των αλαφροΐσκιωτων.

Χωρίς κόπο κρατούμε

αποστάσεις από ‘κείνους

που στην πρώτη ευκαιρία

μετοίκησαν μεταμελημένοι

με κομψούς τρόπους και καλούς οιωνούς.

Όχι ποτέ δε διανύσαμε

τη μικρή απόσταση

μέχρι το εύκολο άλλο!

***

Η ΕΠΩΑΣΗ

Κάποιες νύχτες από τις πολυκαιρισμένες σελίδες

του παλιού μου βιβλίου

ξεπετιέται ένα γαλαζοκίτρινο πουλί

και φτερουγίζοντας νωχελικά

μπαίνει μέσα στο κεφάλι μου

για να γεννήσει τα αυγά του.

Τα επωάζει προσεχτικά

και την αυγή με το πρώτο φως

οι νεοσσοί ανοίγουν τις φτερούγες τους

κι ουρανός γεμίζει γαλαζοκίτρινα πουλιά

που φτάνουν μέχρι την κορφή του.

Μέσα στο μυαλό μου

δεν απομένει παρά μια κρυστάλλινη φρουτιέρα

γεμάτη από κόκκινα ρόδια

κι ένα ανοιχτό τριαντάφυλλο

που το λησμόνησε εκεί ο Δομίνικος Θεοτοκόπουλος.

(γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος)

ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Τρέχαμε τυλιγμένοι κατάσαρκα

το ρόδινο της αυγής

ξυπόλητοι μ’ αγκάθια στα πέλματα

κάτω από τις πορτοκαλιές

στο μυαλό μας το τίποτα

άλλες φορές όμως το παν.

Πέρασε ο καιρός

και πολύ μετά τα πρωτοβρόχια

είμαστε πάλι μαζί

καθόμαστε μπροστά στο τζάκι

κοιταζόμαστε αμήχανα

αναζητώντας την κατάλληλη λέξη

για να σπάσουμε την αλλόκοτη σιωπή.

Μας έμεινε λίγο τσάι ακόμα

στην ακριβή κούπα πορσελάνης

γουλιά γουλιά ας το ρουφήξουμε

μέχρι τέλος.

Ίσως προφτάσουμε έτσι να βρούμε

τη λέξη που μας ταιριάζει

όμως κι αν αυτό δε γίνει

γουλιά γουλιά ας ρουφήξουμε

το τσάι μας μέχρι τέλος.

*

ΚΟΡΗ ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΣΕΙΡΗΝΑ

Ηλιοκαμένη κόρη του γιαλού

με τ’ αρμυρισμένα άλικα μαλλιά

τα φασκομηλιά γελαστά μάτια

και τα ηλιοπυρακτωμένα χείλη

που συναλλάσσεσαι μόνιμα με τις γοργόνες

τραγουδώντας ξεχασμένη σειρήνα

μελαγχολικά, πάνω στο κύμα

περιμένεις καρτερικά

πως κάποια μέρα

θα ναυαγήσει στους ύφαλους της ελπίδας σου

ένας αργοναύτης πειρατής του Αιγαίου

και μες τις σπηλιές των βράχων

θα μοιραστείτε της ομορφιάς τις λεπτομέρειες.

Ο Νίκος (Μοσχοβάκος) μου έστειλε το ποίημα που ακολουθεί

ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΠΟΥΝ ΝΕΡΩΝΑ

Κάψε την πόλη λοιπόν

μη φοβάσαι δεν θα σε πουν Νέρωνα

από αγάπη για τη ζωή κάψε την πόλη

πυρπόλησε τα εκμαγεία μίσους

τις τράπεζες βδέλλας πυρπόλησε

τους στενούς δρόμους αγχόνες ονείρων

τις μεγάλες λεωφόρους κάψε

και τα χαμαιτυπεία παραχάραξης πίστης.

Με την δάδα της αγωνίας χωρίς ματαιοδοξία

βάλε φωτιά στους οίκους συναλλαγής

στα κέντρα πλειστηριασμών οδύνης

στα πορνεία υποσχέσεων πλαστής ηδονής

στα πολυκαταστήματα τζόγου και συνήθειας

στα προμελετημένα δελτία προγνώσεως καιρού.

Μη σταματάς δεν θα σε πουν Νέρωνα

από αγάπη κάψε την πόλη

πυρπόλησέ την με σπαραγμό

κι ας σκορπιστούν τα αποκαΐδια της

σ’ όλου του σύμπαντος το εύρος

ας φτάσουν μέχρι τις χαράδρες της σελήνης.

Κάτω από την τέφρα της πόλης

ας κοιμηθούν για λίγο ακόμη τα όνειρα.

Όχι! δεν θα σε πουν Νέρωνα.

*

Τον ευχαρίστησα και του έστειλα το ακόλουθο συνειρμικό σημείωμα

Συνειρμικό

Κι εάν σε πούνε Νέρωνα, τι έγινε;

Έτσι κι αλλιώς

αλλάζουν οι καιροί και φεύγουνε

κάποτε οι βεβαρυμμένοι θ’ αναδυθούν

και οι φελλοί θα καταποντιστούνε στ’ άπατα.

*

Θα ‘ρθει ξανά η μέρα που θα χρειαστεί

να γίνουν εμπρηστές οι ποιητές

και πυροδότες,

τότε τον Νέρωνα απ’ τον βούρκο θα ανασύρουνε

ίσως του δώσουν λίγο χρόνο ν’ απολογηθεί

-ίσως και όχι, γιατί τότε

θα κρίνουν κάτι τέτοιο περιττό και αδόκιμο.

Υπέρ αυτού θα υπάρχουν πλέον επιγράμματα

θα ‘χουν γραφτεί διατριβές, συγγράμματα

και πάνελ κι εκπομπές που εμβαθύνουν

της επιφάνειας την άτρητη στιλπνότητα.

Στις  λέσχες των αναγνωστών επιλεγμένα μέλη

των λέξεων το βάρος θα ζυγίζουνε

και θα κοσμούν τα αποφθέγματα του Νέρωνα

με πλήθος εμβριθών υποσημειώσεων

και, βέβαια, με  λάμψεις αστερίσκων

καινοφανών.

*

Γι αυτό

(αλλά και γι άλλα που θα μου ‘ρθουνε  αργότερα)

σου λέω:

Και να σε πούνε Νέρωνα τι έγινε;

ΒΝ

 Δύο πρόσφατα ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου

.

Η ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ ΤΟΥ ΑΥΛΙΚΟΥ

Μέσα στην έκστασή σας Μεγαλειοτάτη

με αποκαλέσατε μέγα Τσάρο

όταν από καθήκον και φόβο

πλάγιασα μαζί σας.

Εγώ όμως γνωρίζω καλά

πως είμαι μόνο ένας νεαρός αυλικός.

Όχι όχι δεν είναι μες στις ροπές μου

αλλά την επόμενη φορά

έχω την τρελή φιλοδοξία

να με αποκαλέσετε Αυτοκράτορα.

.

ΠΑΛΙ Ο ΝΤ’ ΑΝΟΥΝΤΣΙΟ ΣΤΟ ΛΙΑΝΟΚΛΑΔΙ

 Ξανάδα τον Ντ’ Ανούντσιο στο τρένο

πάλι ανέβηκε αυτός στο Λιανοκλάδι

κακώς με θεωρείτε πεθαμένο

έλεγε, τρώγοντας ένα αχλάδι.

.

Όποτε θέλω έρχομαι κοντά σας

μες στο βαγόνι, να ‘μαι ταξιδεύω

χαρείτε εσείς τα λίγα υπάρχοντά σας

κι εγώ με ρίμες τις ψυχές σας θα μαγεύω.

.

Τις ηδονές τις αρχικές θα τραγουδάω

συμβιβασμούς δε κάνω τιποτένιους

πόσους χρυσούς ή έστω ασημένιους

στον εαυτό μου που έταξα χρωστάω.

.

Τον βλέπω απορημένος, να ‘ναι αλήθεια;

ή έρχεται και φεύγει από συνήθεια;

.

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ

Αναλαμβάνω τις ευθύνες μου

αυτές τις μέρες θα πυρπολήσω το εγώ μου

και το νεκρό τοπίο του

θα το γεμίσω με προτομές

ανθρώπων που αγάπησα στη ζωή μου.

.

ΤΑ ΕΙΔΩΛΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΜΑΤΙΑ

Το πρωί ξαφνικά στον καθρέφτη

είδα τον πατέρα μου.

Εκείνος όμως δε μ’ έβλεπε

γιατί τα είδωλα δεν έχουν μάτια.

Έτσι απόμεινε μια πικρή γεύση

απ’ την πρώτη αδόκητη επαφή

με τον πανδαμάτορα χρόνο.

(Δύο ακόμη ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου)

ΩΔΗ ΣΤΗ ΝΕΚΡΗ ΡΟΔΑΚΙΝΙΑ

Ροδακινιά που άνθιζες το Μάρτη

και γέμιζε χαμόγελα η αυλή μου

ξεράθηκες ναυάγιου κατάρτι

κατάντησες και χλόμιασε η ψυχή μου.

.

Κλαδιά νεκρά και φύλλα μαραμένα

οι πεταλούδες πια δεν σ’ ακουμπάνε

ούτε πουλάκια κάθονται σ’ εσένα

ακόμα και οι σφήκες προσπερνάνε.

.

Μια αράχνη μόνο πλέκει τον ιστό της

κι αποτυπώνει της σοφίας της το στίγμα

λεπτομερώς δεν λείπει ούτε σίγμα

απ’ τον πικρό ανεξιχνίαστο χρησμό της.

Τα βλέπεις πια στης μοίρας σου το χάρτη

ροδακινιά που άνθιζες τον Μάρτη.

***

ΜΕΤΑ ΤΗ ΜΑΧΗ

 «…και μόνο

λίγα πόδια και χέρια

ακόμη σπάραζαν κάτω απ’ τα δέντρα…» Μίροσλαβ Χόλουπ

*

Πάνω στην κόκκινη λάσπη

που είχε περάσει το ιππικό

λίγες μόνο μέρες μετά τη μάχη

άρχισε ελαφρά να πρασινίζει.

Τα σπαρμένα δόντια

έγιναν ρίζες θάμνων και δενδρυλλίων

τα θραύσματα οστών

έθρεψαν παπαρούνες

και στα νύχια βλάστησαν ξεράγκαθα.

Οι αφέγγαρες νύχτες

έκρυβαν κάτι

από τη μοναξιά της ήττας

και μόνο του ήλιου το φως έδειχνε

που θα βοσκήσουν τα όρνια.

Ούτε χρυσός ούτε ασήμι

μόνο μπρούτζος από τα βόλια

και των παγουριών ψευδάργυρος

ξεχώριζαν που και που

μέσα στην κόκκινη λάσπη.

Σιγά-σιγά σκεπάζονται όλα από τη βλάστηση

και σε λίγο θα λησμονηθεί εντελώς

ότι εδώ η επανάσταση πνίγηκε στο αίμα.

(γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος – και μια που σήμερα είναι Μία τ’ Απρίλη, Νίκο χρόνια πολλά)

ΑΣ ΗΤΑΝ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ

Μπροστά πηγαίνει με το τόξο επ’ ώμου

αγέρωχος ο Γουλιέλμος Τέλος

πίσω του ακολουθεί περιχαρής

ο μικρούλης γιος του

με κομμάτια μήλου

στα ξανθά του μαλλιά.

Από δω κι από κει

στον κεντρικό δρόμο

τους παρακολουθούν έντρομοι

ψυχαναλυτές, ζωγράφοι, ποιητές

έτοιμοι να τους κατασπαράξουν

μόλις συνέλθουν από το ξάφνιασμα.

Τ’ απρόοπτα κατά κανόνα

άλλους τους αιφνιδιάζουν

κι άλλους τους εκστασιάζουν.

Δεν θα υπήρχε καμιά διαφορά βέβαια

αν αντί μήλου, ο στόχος

ήταν πορτοκάλι, πρέπει να πούμε.

ΟΠΩΣ ΤΟΤΕ

Με λουλούδια ανοιξιάτικα

θα σου κεντήσω τη μνήμη

και μ’ ήχους φτερουγίσματος

θα ξαναγυρίσω από παλιά

για να γεμίσω τη μοναξιά σου

γαλάζιο τ’ ουρανού και της θάλασσας μπλε.

Θα ξαναπερνάω κάτω απ’ το παράθυρό σου

κι εσύ πίσω από τις κουρτίνες

θα κλαις όπως όταν σου κέντησα τη μνήμη

με λουλούδια ανοιξιάτικα.

γράφει ο Νϊκος Μοσχοβάκος

ΝΕΚΡΑ ΘΑΛΑΣΣΑ

Χιονίζει πάνω από τη Νεκρά Θάλασσα

χορός ασυλλόγιστων νιφάδων στα μαύρα νερά της

χορός θανάτου μες στην απελπισία της μνήμης

κουφάρια λέξεων που τα πηγαινοφέρνει ο άνεμος

κι ένα χλωμό φεγγάρι ταξιδεύει τρομαγμένο

χωρίς να φαίνεται στων υδάτων την επιφάνεια

αφού ο καθρέφτης τους σκουριασμένος

αστίλβωτος χρόνια τώρα μένει.

.

Φυσάει εξοντωτικά πάνω από την Νεκρά Θάλασσα

φύκια σάβανα ερώτων βράχοι μνήματα αγαπημένων

καταπάνω τους σπάνε φρικιασμένα κύματα

κι άμμος γκρίζα που σαλεύει μοιρολατρικά

πότε εμπρός πότε πίσω με των νερών τη φορά

μέσα σε μια ιαμβική μέθη βουών και ήχων

απεγνωσμένο ρέκβιεμ απώλειας ονείρων.

.

Βροντά κι αστράφτει πάνω από τη Νεκρά Θάλασσα

όμως εγώ καλπάζω στις ακτές της

καβάλα στο ξανθό μου άλογο

καλπάζω μέσα σε ανεμοθύελλα λόγων

προσέχοντας μην πλησιάσω και βραχώ

από αρμύρα αφανισμού

μη νιώσω του χαμού την ανατριχίλα.

.

Καλπάζω και μάχομαι χωρίς νόημα ίσως

όμως υπάρχω ναι υπάρχω ακόμα

έστω κι αν δίπλα μου η θάλασσα

νεκρή θα μείνει για πάντα.

Δύο ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου

ΓΕΝΟΜΕΝΗΣ ΟΨΙΑΣ

Είχε δύσει από ώρα ο ήλιος

«οψίας δε γενομένης»

ξεχύθηκε το πλήθος των πεινασμένων κολυμβητών

στην άδεια παραλία

προσπέρασε όμως ακατάδεκτα

τους πέντε μουλιασμένους άρτους

και τα δυο ψαράκια

που είχε ξεβράσει η θάλασσα.

Τότε σε είδα χαμογελαστό

να κάνεις αθόρυβα το θαύμα σου

το πλήθος των κολυμβητών

σε επευφημούσε ξέφρενα

με τρόπο υπέροχο.

Ωστόσο κάποιος αμετροεπής

σε παρότρυνε μ’ αφροσύνη:

μην τσιγκουνεύεσαι

μιας και κάνεις το καλό

κέρασέ μας και λίγο κρασί

σαν κι εκείνο του γάμου της Κανά.

Δεν θυμάμαι αν αποκρίθηκες

όμως γνωρίζω πια

πως γενομένης νυκτός

το ποίημά σου είχε αποτέλεσμα θαύματος.

ΦΥΣΗΞΕ

Στο μικρό βάζο πορσελάνης

ήταν χαραγμένο προσεκτικά

ένα τόσο δα γαλάζιο φύλλο ροδακινιάς

κι όπως θαύμαζα τη δεξιοτεχνία

του δημιουργού

φύσηξε ελαφρό αεράκι

και το μικρό βάζο

έμεινε ολόγυμνο

λευκή πορσελάνη της αποκάλυψης

μέσα σε πλήρη άπνοια.

(δύο ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου)

ΟΙ ΑΥΤΟΧΕΙΡΕΣ

Είπεν ο ένας αριθμός

είμαι περιττός

και γεμάτος απόγνωση

αυτοκτόνησε.

Ο συνομιλητής του

άλλος αριθμός

αν και άρτιος

άρχισε να αισθάνεται περιττός

μες στη μοναξιά του

και δεν άργησε κι αυτός

ν’ αυτοπυροβοληθεί στον κρόταφο.

Το υπόλοιπο που έμεινε

ήταν φυσικά μηδέν.

ΑΦΑΙΡΕΤΙΚΟ

Αφαιρούσε τις λέξεις,

σαν ευκόλως εννοούμενες

άλλοτε περιττές

και το ποίημα ολοένα λιγόστευε.

Κάποτε διαπίστωσε

πως είχαν μείνει δύο μόνο λέξεις

η μια ήταν αγάπη

η άλλη ανιδιοτέλεια.

Σκέφτηκε για λίγο

ποια να διαλέξει

και ενεργώντας με ιδιοτέλεια

προτίμησε την αγάπη.

.

(γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος)

Ο εσπερινός κήπος τ’ ουρανού

γεμάτος ρίζες σύννεφα

που σα νυχτώσει

οπωροφόρα δένδρα θ’ ανθίσουν

αμέτρητα φεγγοβόλα άστρα

και στη μέση ένα πορτοκάλι

το φεγγάρι θα κυλήσει

μέχρι τις όχθες του Ιορδάνη ποταμού.

Κι ως αποσώσει το σκοτάδι

τριανταφυλλιές θα γεμίσουν

τον ορίζοντα της αυγής

με το ρόδινο χρώμα τους

μέχρι να πεταχτεί κατάξανθος ο ήλιος

ζωοδότης κηπουρός του γαλάζιου

με το αινιγματικό του μειδίαμα

αδιάφορος για τον καιρό που φεύγει.

Δεν έχει αρχή και τέλος αυτή η παράσταση

ακόμα κι οι συννεφιές

θρέφουν τα όνειρα και τις ελπίδες

στον αείρροο κήπο τ’ ουρανού.

(Γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος)

Δυο μυρμήγκια

είχαν χάσει τον δρόμο τους

το ένα βρέθηκε στην Αγία Πετρούπολή

το άλλο στο Λιτόχωρο

τον πρώτο καιρό μελαγχόλησαν

έφερναν διαρκώς στο νου τους

την πατρική μυρμηγκοφωλιά

στη μακρινή Τεγκουθιγκάλπα

εκεί στην άλλη άκρη της γης

μέχρι που σιγά-σιγά

συνήθισαν την παγκοσμιοποίηση.

(γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος)

 ΠΕΝΘΩ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ

Λουσμένη με λυμένα μαλλιά

στέκεσαι στο μικρό παράθυρο

και καθρεφτίζεσαι φιλάρεσκα

στα σκονισμένα τζάμια του.

.

Καμαρώνεις που αυτήν την ώρα

είσαι αδάμαστα όμορφη

κι αδιαφορείς παντελώς

που σε λίγο θα περάσει

και τούτη η μέρα

μόλις νυχτώσει.

.

Αθέατος σε παρακολουθώ

ενώ γύρω μου θροΐζουν τα λιόδεντρα

στην απογευματινή λιακάδα

μικρές βαρύγδουπες στιγμές αμηχανίας

απωθημένου λανθάνοντα έρωτα

αναμεσίς σε κίτρινα τηκόμενα μέταλλα

σπαραγμοί μνήμης θαμπής σήμερα.

.

Πενθώ στον χρόνο που έφυγε

γι’ αυτά που ακολούθησαν

μέσα στο αόρατο σχήμα

του φόβου και της μοναξιάς.

.

Τα πατζούρια σου κλειστά από χρόνια

χτυπούν στου αέρα το έλεος

ενώ από πολύ μακριά

ίσα που ακούγεται

η φωνή της μάνας μου

που με ψάχνει.

(γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος)

ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΟΥ ΔΙΓΕΝΗ

Τ’ άρματα σαν εζώστηκε όπως και στα γουέστερν

κατέβηκε στη δημοσιά το Χάρο ν’ ανταμώσει

μα ‘κείνος δεν ερχότανε φοβήθηκε κι εκρύφτει

απ’ τον καιρό του Διγενή είχε να γίνει τούτο.

.

Ψάχνει ζερβά στη ρεματιά δεξά στο κορφοβούνι

μπροστά στο ξεροπήγαδο πίσω στο μοναστήρι

σ’ ανατολή τον γύρεψε εκεί που βγαίνει ο ήλιος

στη δύση τον εγύρεψε εκεί που βασιλεύει

τους λύκους όλους ρώτησε όλα τα μαυροπούλια

κανείς δεν είχε να του πει κανείς δεν αποκρίθει.

.

Αποκοιμήθηκε ήσυχος στου πλάτανου τη ρίζα

και στ’ όνειρό του έφτασε άγγελος που του λέει

μες στην καρδιά σου γύρεψε το Χάρο ν’ ανταμώσεις.

.

Ποτέ του δεν εξύπνησε, ποτέ του δεν τον είδε.

Πήρε τον δρόμο τον τραχύ πάει για τον άλλο κόσμο.

***

ΤΩΡΑ

Το σύμπαν μια αιώρα

και πάνω του το τώρα

γεννιέται και πεθαίνει

μα πάντα τώρα μένει.

(Γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος)

ΟΥΔΕΝ ΟΙΔΑ

Μεσ’ τ’ ανοιξιάτικο λιβάδι

ένα γελαστό χαμομήλι είπε

σε μια ναζιάρα άσπρη μαργαρίτα

σκύψε λίγο για να σου αποκαλύψω

το μυστικό του κόσμου

σκύψε λίγο για να μάθεις κι εσύ

ότι τίποτα δεν έχω να σου πω

και δώσε μου ένα κροκάτο φιλί.

Μη με προδώσεις όμως

ασ’ τους άλλους να πιστεύουν

ότι σου εκμυστηρεύτηκα το μυστικό του κόσμου.

Θα ζήσουν με την ελπίδα

ότι κάποτε θα το μάθουν κι αυτοί

μέχρι ν’ αλλάξουν οι εποχές

μέχρι να φύγει η άνοιξη.

Αυτό είναι το μυστικό μου

το μυστικό του κόσμου.

(Γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος)

ΕΞΑΡΤΗΣΗ

Παλαιότερα δούλος της Φρύνης

εσχάτως ακόλουθος της Φανής

πάντοτε όμως εξαρτημένος

από τη μέθη της ηδονής.

Δύο απ’ τα ¨ποιήματα του τρένου¨ του Νίκου Μοσχοβάκου

.

ΕΡΧΟΜΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

Ξεκίνησα το ταξίδι μου

από το φεγγάρι.

Είχα ξεχαστεί για πολύ καιρό

στις γυμνές κοιλάδες του

χωρίς να σκέφτομαι να γυρίσω.

Έκανα παρέα με δαίμονες

που με σκλάβωσαν με την κατανόησή τους

και μού ‘φεραν σα δώρο τη λησμονιά.

Μέρες και νύχτες πέρναγαν

χωρίς ημερομηνίες

μ’ ατέρμονες αναζητήσεις

και αποφασιστικά διλήμματα.

Μέχρι που μου πήρε τα μυαλά

μια φεγγαρονεράιδα

με χαλκοπράσινα μαλλιά

και σπάνιου χαμόγελου μάτια.

Εγκατέλειψα τους δαίμονές μου

και προσκολλήθηκα πάνω της.

Μέτραγα τις ανάσες της,

τα βήματά της, τις χειρονομίες της,

αργότερα τις απουσίες

και τις απιστίες της.

Ο χρόνος ξαναγύρισε στη ζωή μου

μαζί κι η νοσταλγία

για μια επιστροφή στο παρελθόν.

Έτσι κάποια στιγμή απέδρασα

κι άρχισα πετώντας

να απομακρύνομαι από το φεγγάρι.

Το ταξίδι μου ίσως κρατήσει πολύ

ίσως αιώνες, γιατί μπερδεύομαι

με τους νόμους της βαρύτητας.

Όμως είναι βέβαιο πως θα γυρίσω

να με περιμένετε λοιπόν

εκεί στο παλιό μας στέκι

να τα πιούμε.

Έχω να σας διηγηθώ πολλά

που έμαθα σ’ αυτήν την περιπέτεια

και πρώτα απ’ όλα

να σας μεταφέρω

την προσωπική μου μαρτυρία

για το πόσο πληκτική είναι η αθανασία.

Ξεκίνησα το ταξίδι μου από το φεγγάρι.

Έρχομαι.

ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΓΗ ΑΠΟΨΕ

Έπαιζε ολομόναχος κιθάρα

πάνω σε έναν λόφο του φεγγαριού

ο μελαγχολικός άγγελος της ανησυχίας

κολλημένες πάνω στο μυαλό του

σαν επίμονοι αχινοί, οι υποψίες

γέμιζαν τη μελωδία του νοσταλγία

την όμορφη αυτή σεληνιακή νύχτα.

Συνόδευε αεράκι δροσερό τη μουσική

κι είχε μια γη ολοστρόγγυλη στον ουρανό

που σε τρέλαινε με το άλικο φως της.

Λες να υπάρχει ζωή εκεί πάνω;

αναρωτιόταν ο κιθαρίστας άγγελος

και τα δάχτυλά του χόρευαν

παθιασμένα πάνω στις χορδές.

(Γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος)

Καβάλησε τη μηχανή του

με πριγκιπική σιγουριά ο Ηλίας

κι έφυγε αφηνιασμένος προς το μέλλον.

Ο δρόμος είχε στροφές

και χρειαζόταν όχι μόνο ικανότητα

αλλά και φρόνηση περισσή.

Με του ποιητή την κόμη ν’ ανεμίζει

οδηγούσε παθιασμένος

κι άκουγε την αυξομειούμενη

μουσική της μηχανής

ψιθυρίζοντας ρώσικες μελωδίες.

Ξαφνικά είδε τριγύρω του

άλογα να ξεχύνονται στον δρόμο

και να τρέχουν αδέσποτα

ενώ η ταχύτητά του μηδενίστηκε.

Αμέσως εννόησε πως τ’ άλογα εκείνα

ήταν τα δικά του άλογα

αυτά που ίππευε και τον πήγαιναν

στους δρόμους του μέλλοντος

κι είχαν αυτονομηθεί

από την διστακτική μηχανή του.

Χαμογέλασε ψύχραιμα ο Ηλίας

και σαν αληθινός ποιητής που είναι

καβάλησε ένα κατάλευκο άλογο που βρέθηκε μπροστά του

και καλπάζοντας συνέχισε απτόητος

την πορεία του προς το μέλλον.

Δύο πρόσφατα ποιήματα του Νίκου Μοχοβάκου (με έκτακτη συμμετοχή -στο δεύτερο- του Νότη του Κρητός)

ΔΙΕΔΟΘΗ

Τέντωσε τους μηρούς του ο μικρός μαθητής

σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών

και ξάνοιξε πάνω από τον τοίχο της μάντρας.

Για λίγα δευτερόλεπτα έμεινε κει

είδε τότε πως τα πράγματα

δεν ήταν όπως τα ‘λεγε ο δάσκαλος.

Την άλλη μέρα δεν πήγε σχολείο

ούτε και τις επόμενες.

Χάθηκε μέσα στον χρόνο.

Διεδόθη πως έγινε επαναστάτης.

****

Ο ΠΕΡΙΕΡΓΟΣ ΣΙΓΙΜΟΥΝΔΟΣ

Ο Σιγιμούνδος μόλις ξεμπάρκαρε

σε κάποιο λιμάνι της Μαύρης Θάλασσας

ίσως στην Κωστάντζα

ζήτησε από τη γυναίκα του κατά λεπτώς λογαριασμό

πού ξόδεψε τα λίγα χρήματα

που της αναλογούσαν για τ’ αναγκαία.

Ότι κι αν του ‘πε εκείνη

δεν στάθηκε ικανό να αποτρέψει την καταστροφή.

Την κοίταζε αυστηρά

πίσω από τα μεγάλα μαύρα γυαλιά ηλίου

που φορούσε

και στο τέλος αναστατωμένος

της επέβαλε την αυστηρή ποινή

της πάση θυσία συλλογής

πενήντα φακέλων μαύρης ζάχαρης.

Ήθελε να τα πάρει μαζί του για ασφάλεια

όπως αιτιολόγησε την απόφασή του

στο νέο ταξίδι που είχε

να διασχίσει τη Νεκρά Θάλασσα

και την έρημο του Σινά.

Όλοι έμειναν ικανοποιημένοι όταν το έμαθαν

γιατί απέφυγε η καημένη τα χειρότερα.

Ο βιογράφος του βέβαια Νότης ο Κρης

γνωστός ρεμπέτης του μεσαίωνα

καταγράφει το περιστατικό

για να το διαβάζουν

στο μέλλον οι σουφραζέτες

προκειμένου να τον συμπεριλάβουν

στις προγραφές τους.

Σημείωση σχετική με  παλιότερη ανάρτηση: Έκανα κάποιες συμπληρωματικές διορθώσεις (κυρίως στην επωδό) στην παλιότερη μετάφραση / απόδοση του τραγουδιού του Μπρασένς  Le pluriel (εδώ)