Ένα ποίημα του Λευτέρη Μανωλά
«RASPUTIN»
Ήτανε τέτοιες οι μέρες
αρχή τριωδίου
Οι εσπερίδες γίναν του συρμού
Οι βραδιές παντού
γέμιζαν μελωδίες, ρυθμούς
Ο καθένας, αναζητούσε ένα νεύμα
Μια, εύκολη, δικαιολογία
για ένα πλάνεμα
*
Όσοι μένανε, άβουλοι,
καθιστοί στην πολυθρόνα
επειδή, δήθεν,
δεν ξέρανε το χορό
εδώ παραμένουνε και τώρα
*
Είναι τα πόδια που δεν τα ορίζουν
Μα και ταίρι, δεν υπάρχει να ταιριάξουν
Άφωνο το δάκρυσμα, του εσπερινού
*
Ίσως με το βραδινό λικέρ
Ξεγελασθεί, στα όνειρά του
Ν’ ακουσθεί εκείνος ο ρυθμός
που κάποτε,
δεν θέλησε να χορέψει…