[Βίωσε, έγραψε, τιτλοφόρησε, εικονογράφησε και υποσχέθηκε την (προσεχώς) συνέχεια της παρακάτω (μοτοσικλετιστικής) συγγραφής, ο  δίκυκλος ταξιδιώτης Βασίλης Μεταλλινός.]

Χειμώνας, 2010
Η ζέστη στο Χαρτούμ έκανε τους χουρμάδες να «βγαίνουν» απ’ ευθείας …φρουί-γκλασέ πάνω στους φοίνικες Ντουμ. Πέρασα το βράδυ μου σ’ ένα παλιό guest house στο Ομντουρμάν, κάτω από τον σαραβαλιασμένο ανεμιστήρα και με τους ήχους του καταρράκτη Ubbalamadugu, από ένα καζανάκι που δεν σταμάταγε να τρέχει, ταλανιζόμενος σ΄ ένα βασανιστικό δίλημμα: Να συνεχίσω με μια παρέα τεσσάρων Ιταλών μοτοσυκλετιστών μέχρι την Αιθιοπία και να επιστρέψω μόνος? Ή να φύγω προς τα πάνω καρφί για Wadi Halfa, να προλάβω το ποταμόπλοιο για την Αίγυπτο?
Η είδηση ότι -νοτιότερα- είχαν σκοτωθεί προσφάτως 5 στρατιώτες της Ειρηνευτικής Δύναμης του ΟΗΕ, είχαν πυροβοληθεί εν κινήσει 2 διαφορετικοί ταξιδευτές με μοτοσυκλέτες από ληστές, και είχαν απαχθεί 2 Ρώσοι πιλότοι ανατολικά της Nyala δεν με φόβιζε τόσο …όσο μια καθυστέρηση στην Ελλάδα , που θα ενέπνεε κάτι δικηγόρους πιό επικίνδυνους κι απ΄τους αιμοδιψείς πολέμαρχους του Darfur …να προσθέσουν μερικά ακόμα εξοντωτικά μηδενικά στους όρους ενός μελλοντικού διαζυγίου…
Ξημερώματα, μετά από ένα αρωματικό τσάι, δυό τετράγωνα παρακάτω βρίσκω τους Ιταλούς να φωτογραφίζονται έξω απ’ το ξενοδοχείο τους, έχοντας κρεμάσει ανάμεσα στις μοτοσυκλέτες και μια σημαία διάσημου moto-club κι εταιρίας λιπαντικών εκ Λομβαρδίας. Ομολογώ ότι δεν γνώριζα την ύπαρξή τους κι αυτό μου προκάλεσε ανησυχία και προβληματισμό, μια που έδειχνε πόσο περιορισμένη και ελλιπής ήταν η κουλτούρα μου. Κάτι …οι ίδιες στολές, οι ίδιες μοτοσυκλέτες, οι ίδιες πόζες, τα ίδια t-shirt, τα ίδια ταξιδιωτικά πλάνα, τα ίδια travel blogs, τα ίδια… Η ασύμμετρη απειλή της συμμετρίας!
Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης με προσανατόλισε προς βορρά…
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Από τις περιπέτειες ενός αρχιτέκτονα κένταυρου και μοναχικού ταξιδευτή.

Περιγραφές και εντυπώσεις από τις (μοτοσικλετιστικές) αποδράσεις του φίλου Βασίλη Μεταλλινού.

SUDAN 2010… Ιστορίες γι’ αγρίους  (Part 1)

To ποταμόπλοιο απ’ το Aswan για τη Wadi Halfa (Σουδάν) ξεκίνησε στις 5 τ΄απόγευμα, με καθυστέρηση 7 ωρών μ’ ένα εκκωφαντικό κροτάλισμα που θύμιζε την έλευση ηφαιστιογενούς σεισμού…
Η ιδέα για εισιτήριο πρώτης θέσης δεν ήταν η σοφότερη… Τα στρώματα στην παλιά καμπίνα φαίνονταν να φιλοξενούν όλες τις συνομοταξίες αθροπόδων, απτέρων και μπόλικων άλλων με εκλεπτυσμένες γαστριμαργικές προτιμήσεις σε μενού με ανθρώπινο αίμα. Τα σεντόνια, με την σχετική ακαμψία από τη βρώμα, είχαν να πλυθούν απ΄την εποχή της ανατροπής του Αχμέτ αλ-Μιργκανί.
Μπαίνοντας στην τουαλέτα μια γαλλιδούλα τσίριζε αποτροπιασμένη στη θέα της στάθμης των σκουριασμένων βρωμόνερων και ούρων του δαπέδου, που ήταν ψηλότερη απ΄το πάχος της σαγιονάρας της, έχοντας εξαντλήσει όλη την playlist του Γαλλικού υβρεολογίου για τον καπετάνιο και το πλήρωμα που στρίμωξαν περίπου 500 άτομα …σ΄ένα καράβι που ήταν για 200!
Ανεπαισθήτως η σκέψη μου πήγε στην μοτοσυκλέτα μου που ταξίδευε παρά πίσω σε μια μαούνα με οχήματα και θα έφτανε σε 32 ώρες (κανα 8ωρο – 10ωρο αργότερα) μιας και δεν ταξίδευε το βράδυ ελλείψει οργάνων ναυσιπλοΐας…
Αθεράπευτα πάσχων απ’ το «σύνδρομο του Λευκού Ιππότη» την πήρα αγκαλιά και την έβγαλα στο κατάστρωμα, όπου χωρίς κλιματισμό, με υγρασία 90% , θερμοκρασία στους 40 βαθμούς και εκατοντάδες κελεμπιοφόρους με …χειραποσκευές πλυντήρια και τηλεοράσεις, να έχουν καταλάβει και τον τελευταίο πόντο, η νεαρά έπαθε ψαϊκολότζικαλ κολάψους…
Την τράβηξα πίσω μου, ανοίγοντας δρόμο διαγκωνίζοντας και την έσυρα κάτω από μια σωστική λέμβο που βρίσκονταν κάτι δυτικοί ταξιδευτές ενώ αυτή φώναζε «περπατάμε στην κόλαση ενώ δεν έχουμε πεθάνει!»
Εκεί της έδωσα μωρομάντηλα να καθαρίσει τα πόδια της και της έκανα σπρέι με διάλυμα πρόπολης (που ‘χω πάντα στη τσέπη) για απολύμανση. Παρόλο που φάνηκε να ικανοποιείται απ΄την φροντίδα μου, δεν έλεγε να ηρεμήσει και συνέχιζε τα «γαλλικά» επαναλαμβάνοντας κάθε 3 δευτερόλεπτα μεταξύ άλλων την λέξη «con»…
Συστηθήκαμε, την έλεγαν Λορελά. Μου ‘πε ότι μάλλον της είχαν κλέψει ένα μικρό λάπτοπ, με όλες τις φωτογραφίες της και μπαίνοντας στις τουαλέτες για να βρει τον φίλο της για βοήθεια, πάτησε στα βρωμόνερα.
Προσπάθησα να την παρηγορήσω επιστρατεύοντας τα γαλλικά μου, με φωνή Jacques Brel, ψιθυρίζοντας κάτι μαλακίες στιλ «ό,τι άσχημο κι αν σου τύχει, το έχουν ζήσει κι αντέξει άλλοι πριν από σένα. Θυμήσου ότι ξέφυγες απ΄την ρουτίνα αυτή την ύπουλη ερωμένη, που μας σφίγγει στην αγκαλιά της και μας στερεί περισσότερα απ’ όσα προσφέρει… Χέσε το λάπτοπ… Στο κάτω-κάτω είναι γεμάτο με ψηφιακά λάφυρα μνήμης που υπόσχονται πολλαπλές επαναλήψεις δευτεροβάθμιας βίωσης, προκρίνοντας την πλαστή αιωνιότητα σε μικρότερη διάσταση, από την αστραπιαία στιγμή, εκείνη που δεν χαίρεσαι τρισδιάστατη και ζωντανή μπροστά σου…! Ένα 24ωρο υπομονή, να βγούμε απ’ το καράβι και θα στρίψεις το τιμόνι … πάλι στην λεωφόρο των μεγάλων συγκινήσεων»…
Πάντα πίστευα ότι η ποίηση και το χιούμορ είναι το ντεκολτέ του άντρα… Από κείνο το απόγευμα άρχισα ν΄αμφιβάλλω…
Αυτή αντί να καλμάρει τα πήρε στο κρανίο με τις μαλακίες που της ξεφούρνιζα, τη ζέστη, τον χαμό στο κατάστρωμα, με τη βρώμα και την ιδρωτίλα και βγάζει ξαφνικά το ολόσωμο ινδικό φόρεμα που φορούσε και μένει μ’ ένα μαγιό που φορούσε από κάτω.
Πάγωσα! Όλοι οι άνδρες άρχισαν να μουρμουρίζουν και την κοιτούσαν σαν καυλωμένοι κεραμιδόγατοι.
Την ώρα που 2 Αιγύπτιοι ετοιμάζονταν να τη χουφτώσουν, ένας ηλικιωμένος μάλλον μουσουλμάνος κληρικός, έβγαλε από κάτι μπαγκάζια ένα σεντόνι και την σκέπασε ολόκληρη κάνοντάς τη νόημα να μη το βγάλει. Αυτή η ηλίθια, όπως ήταν εκνευρισμένη …του το πετάει στη μάπα. Πάει, μπλέξαμε σκέφτηκα… Εδώ θ’ αφήσουμε την παρθενιά μας….
(Συνεχίζεται…)

SUDAN 2010, Ιστορίες γι’ αγρίους (Part 2)
.
Εκεί που ήμουνα σίγουρος ότι θα μας πετάξουν στο Νείλο αφού μας πηδήξουν και τους δύο, εμφανίστηκε ο δίμετρος γκόμενός της που ‘χε κολλήσει στην τουαλέτα με κάτι διάρροιες από κάτι κεμπάπια που έφαγε την προηγούμενη μαζί με τις καλοθρεμμένες αλογόμυγες της δυτικής όχθης του Νείλου, φωνάζοντας «Λορελά! Λορελά!»
Έφτασε πάνω στην ώρα και την μάζεψε οδηγώντας την πίσω στην καμπίνα, αφού της πέρασε στα γρήγορα το φόρεμα με ταχυδακτυλουργικές κινήσεις…
Ο ηλικιωμένος ιμάμης μου ζήτησε εξηγήσεις μιλώντας λίγα αγγλικά και του ξεφούρνισα ότι η κοπέλα πάσχει από behavioral mental disorder κι ο ψηλός που τη μάζεψε ήταν ψυχίατρος και κάνοντας νοήματα – παντομίμα στους γύρω ότι «χάνει λάδια» και ότι δεν την γνωρίζω κλπ κλπ…
Εκείνη τη στιγμή βέβαια ντράπηκα …αλλά η ακεραιότητα είναι μια σχετική έννοια που καλύτερα να την αφήνει κανείς για το διεισδυτικό πνεύμα του Μαχάτμα Γκάντι… Η πραγματικότητα είναι ότι όταν βρίσκεσαι ανάμεσα σε ανθρώπους με διαφορετικές αρχές και κινδυνεύεις να σου κάνουν τον κώλο τάλιρο και να σε πετάξουν για ορντέβρ σε κανέναν 7μετρο υδρόβιο μερακλή της συνομοταξίας Crocodylus niloticus …η ειλικρίνεια και τα υψηλά ιδανικά έχουν την τάση να εξαφανίζονται σε μια δίνη, όπως το νερό στο σιφόνι της ελεεινής τουαλέτας του καραβιού…
Οι Σουδανοί είναι εξαιρετικοί άνθρωποι και φάνηκαν να δείχνουν κατανόηση.
Πήγα πίσω στη καμπίνα αλλά στη θέα 2 μικρών ποντικών που ‘χαν ανέβει στο κρεβάτι αποφάσισα να αναθεωρήσω και να πάρω τον σάκο με τα πράγματά μου για να βγώ πάλι έξω. Από μακριά άκουσα τους Γάλλους να ρωτάνε που θα βρουν τον καπετάνιο…
Είχε αρχίσει να σουρουπώνει και τα πράγματα ησύχαζαν στο κατάστρωμα. Δεν υπήρχε ούτε πόντος να βολευτώ. Κάτω από μια μεταλλική σκάλα 2 Τούρκοι μοτοσυκλετιστές μου κάνανε λίγο χώρο να στρώσω το υπόστρωμά μου.
Από απέναντι ένας μεσήλικας Σουδανός μας πρόσφερε ζεστό καρκαντέ. Συλλογιζόμενος ότι εδώ και μέρες είχα αφεθεί στην σύμπτωση, στην περιπέτεια του τυχαίου, πλάνης να περνάω άσκοπα και αθόρυβα μέσα από τον αδιόρατο ιστό της Αφρικής, έπεσα γκροκί.
Νανουρισμένος από τον θόρυβο του πλοίου που θύμιζε πλυντήριο με χαλασμένο ιμάντα κι ακούγοντας από το κινητό του διπλανού μου, τη μουσική του Seher Vakti και τη μαγική φωνή της Birsen Tezer να τραγουδάει «αμάν εφέντιμ, τσανούμ εφέντιμ κονούς μπιράζ…» βυθίστηκα σ΄έναν γλυκό ύπνο.

ΥΓ1 Για την ιστορία, την επόμενη μέρα, μόλις φτάσαμε στη Wadi Halfa και πριν βγούμε από το πλοίο είδα κάτι αστυνομικούς να βγάζουν κωλοτουμπιδόν δύο νεαρούς Αιγύπτιους κελεμπιοφόρους, με τη δέουσα τρυφερότητα και με φάπες ν’ ακούγονται σε dolby surround, συνοδεία ακατάληπτων γρυλισμάτων. Πίσω ακολουθούσε η Λορελά με κελεμπία και τουρμπάν, γητεύτρα, σαγηνευτική και σέξι και παραπίσω ο γκόμενος που μου κατέστρεψε κάθε ελπίδα…
YΓ2 Τα ταξίδια μου είναι σαν κακοκομμένη ταινία. Χωρίς να το θέλω μου έρχονται στο μυαλό μόνο οι κομμένες σκηνές, σαν να τις έκλεψα από την καμπίνα ενός μηχανικού προβολής και να τις προβάλω ανακατεμένες…. Sorry!
ΥΓ3 Ώρα για ζεστό καρκαντέ… Cheers!

Ο Βασίλης Μεταλλινός, φίλος, αρχιτέκτονας και δίτροχος ταξιδευτής, μου έστειλε μερικές αράδες με αποσπάσματα από (πρόσφατες;) περιπέτειές του, που αναρτώ με χαρά.

Επιστρέφοντας απ’ το Σουδάν, η φυγή μου απ’ την Αίγυπτο θα ‘κανε το «εξπρές του μεσονυκτίου» να φαντάζει σαν παιδική ταινία με τον Τάμπο το ελεφαντάκι…
Αλλά …αυτή είναι μια άλλη ιστορία.
Μετά από τρείς αποτυχημένες προσπάθειες να πάρω το μαγικό χαρτάκι «traffic clearence» από την Traffic Policeτης Nuweibaa, απαραίτητο για κάθε ταξιδευτή με όχημα όταν εγκαταλείπει την χώρα, προσπαθώ να λαδώσω ένα τελωνειακό για να «την κάνω».
Ξέρω πολύ καλά ότι μου το ‘χουν μπλοκάρει oι κελεμπιοφόροι Κλουζώ των Σουδανο-Αιγυπτιακών συνόρων, αποτυγχάνοντας για τρίτη συνεχή μέρα, να εντοπίσουν το ονοματεπώνυμό μου σε κάποια λίστα διαπρεπών μορφών της διεθνούς τρομοκρατίας, στους σκληρούς δίσκους της Ασφάλειας του Aswan.

Το να συνταξιδεύεις από το Σουδάν παρέα μ’ ένα ζευγάρι Γερμανών τζιπάδων δεν είναι ούτε παράξενο ούτε επικίνδυνο… Το να έχουν ξαλαφρώσει την μοτοσυκλέτα σου από ένα βαρύ σακ βουαγιάζ είναι ένα ρίσκο μάλλον γι’ αυτόν που το μεταφέρει. Όμως το να βρεθεί το σακ βουαγιάζ κατά τον συνοριακό έλεγχο της Αιγύπτου στο όχημα οδηγού που συλλαμβάνεται με περίστροφο, σε μπλέκει σε περιπέτειες πιο επικίνδυνες κι απ΄ το δελτίο του Μega.

Γνωρίζοντας ότι οι τελωνειακοί στις Αφρικανικές χώρες σε κολλάνε σαν λιγούρικες βδέλλες για μπαξίς, τα «χώνω» ίσα και σταράτα στον ελεγκτή των αναχωρήσεων.
«Να σΕ δώσω 300 δολάρια και γίνομαι ατμός με το επόμενο καράβι για Ιορδανία…»
Με βλέμμα καυλωμένου κερκοπιθηκοειδούς, μου κάνει νόημα να τον ακολουθήσω σ’ ένα μικρό γραφείο όπου ένας τελωνειακός, με φάτσα που «έφερνε» στον μαφιόζο Sam «Momo» Giancana, μασουλούσε μια αλληλουχία από ψαροκροκέτες που τις πασπάλιζε με χούμους…
«Δώσε 500 δολάρια και ίσως μπορέσω να σε απαλλάξω απ’ την ταλαιπωρία να τρέχεις και πάλι στην Traffic Police», μΕ πέταξε συνωμοτικά ο πιθηκοειδής ελεγκτής, κάνοντας το ηθικό μου περντέ πιλάφ…
«Θρη χάντρεντ μπαξ» επέμεινα με προφορά και στιλ καουμπόυ στο Κάνσας…
«350» απάντησε με την αταραξία της πυραμίδας του Χέοπα… ενώ ο συνάδελφος στο βάθος του φώναζε κάτι ακατάληπτα αραβικά σαν να προσπαθούσε να βγάλει ροχάλα…
Η κακούργα η ανάγκη σκέφτηκα, ξαναφέρνοντας στο μυαλό μου σκηνές απ’ το «Εξπρες του μεσονυκτίου».
«Οk» ψιθύρισα μετά πολλαπλών κόμπων στο λαιμό αλλά …ικανοποιημένος συγκρίνοντας αντίστοιχη διαπραγμάτευση με κάτι απαιτητικούς υπαλλήλους Πολεοδομικών γραφείων …που βρυχώνταν σαν πεινασμένες ύαινες!
Και οι δύο βγήκαν έξω. Ήρθε κι ένας τρίτος, γαλονάς, άνευ πηλικίου με σβέρκο κητοκαρχαρία . Μιλούσαν για 10 λεπτά.
Με πλησιάζει ο ελεγκτής και με ρωγμώδη λυγμό μΕ λέει «μπαντ νιούζ φορ γιου, αϊ κενότ ντου ένιθινγκ μάι φρεντ. Νο τράφικ κλίρενς νο μποτ. Δις ιζ δε ρουλς!»
Παθαίνω ψαϊκολότζικαλ κολάπσους… Λέω πάει τελείωσε για μένα…
Βάζω μπρος τη μηχανή και ξαναπηγαίνω στην TrafficPolice.
Η κατάσταση στους διαδρόμους ήταν εφιαλτική. Ατέλειωτες ουρές με φωνακλάδες κελεμπιοφόρους να διαγκωνίζονται για τη σειρά και μια μπόχα μεταξύ ληγμένου τραχανά και χημικής τουαλέτας πακιστανικού πλοίου… Ευτυχώς το γραφείο που μ’ ενδιέφερε είχε ένα γκισέ στο προαύλιο του κτιρίου και δεν είχε καθόλου κόσμο.
Δίνω το διαβατήριό μου σε μια στρουμπουλή υπάλληλο με φράντζα μαλλί meche blondeκαι μια μαντήλα με gold νήμα από την παρτίδα που πιθανολογώ ότι ράβεται κι ο Φλωρινιώτης.
Χτυπάει το σαραβαλιασμένο κομπιούτερ. Σε 30 δευτερόλεπτα παίρνει ένα μικρό χαρτάκι, κάτι γράφει, το σφραγίζει και μου το δίνει…
«Υour trafficclearence mister» μου λέει, σηματοδοτώντας το τέλος μιας αγωνιώδους εκκρεμότητας και κάνοντας την καρδιά μου να πετάρει σα να κέρδισα το τζόκερ!
Καβαλάω τη μοτοσυκλέτα και με φουλ γκάζια οδηγώ προς το λιμάνι. Πεντακόσια μέτρα από την πύλη, πατάω πάνω σε βρεγμένα σάπια σκουπίδια και χάνω τον έλεγχο της μηχανής. Με 3-4 ζίγκ ζάγκ και πολύ τύχη, την κρατάω όρθια και γλυτώνω τη μετωπική μ’ ένα σαράβαλο φορτηγό που δεν έκοψε καθόλου ταχύτητα βλέποντάς με να χορεύω «τσάρλεστον» με τη μοτοσυκλέτα…
Φτάνω στην πύλη του τελωνείου. Δίνω το χαρτάκι στον γνωστό ελεγκτή, που με κίνηση εκδοροσφαγέως το αρπάζει και μου κάνει νόημα να περάσω στον επόμενο έλεγχο.
Επτά ώρες αργότερα βρίσκομαι μέσα στο πλοίο, περιμένοντας την αναχώρηση στριμωγμένος σ’ έναν ελεεινό καναπέ, ψόφιος απ΄τη κούραση, ανάμεσα σε κάτι κελεμπιοφόρους με φάτσες …»national geographic»…
Κι εκεί που χαλαρώνουν οι νευρώνες του εγκεφάλου μου από το στρες και την αγωνία, από τα μεγάφωνα του πλοίου ακούω στ’ αγγλικά να καλούν τον οδηγό της μοτοσυκλέτας με αριθμό ΝΕΒ 83 να κατέβει αμέσως στην μπουκαπόρτα του πλοίου!!!
«Το εισιτήριο μου ‘πεσε απ’ το χέρι, είπα δεν γίνεται δεν είναι δυνατόν!» (για να παραφράσουμε και λίγο τους στίχους από «το προσκλητήριο» του Χριστοδουλόπουλου…)
Δραματική αναστροφή φάσης. Μου ‘φυγε η μαγκιά…»Τελειώσαμε» σκέφτηκα σε κατάσταση εξάχνωσης της ταξιδιωτικής μου λίμπιντο.
Κατεβαίνοντας τις σκάλες με τρεμάμενα γόνατα, σαν να εκτελούσα χορογραφία του Σαρμπέλ, και κατευθυνόμενος προς την μπουκαπόρτα, πέρασε όλη μου η ζωή σε φλας μπακ!
Ανεπαισθήτως έριξα και μια πονετική ματιά στη μοτοσυκλέτα μου που ήταν παρκαρισμένη δίπλα σε κάτι κασόνια με φρέσκους χουρμάδες.
Πλησίασα στην έξοδο …κι ενώ περίμενα τη γνωστή σκηνή με τα 3-4 περιπολικά με περιστρεφόμενους φάρους, ανοιχτές πόρτες κι από πίσω αστυνομικούς να με σημαδεύουν με τα πιστόλια τους ουρλιάζοντας, βλέπω μια βλακόφατσα, ένα τελωνειακό ξυπόλυτο με πλαστική παντόφλα να μου κάνει νόημα να πλησιάσω. Δίπλα του ήταν ένα σαραβαλιασμένο Suzuki DR600, μανιβελάτο, με προβιά στη σέλα και βέλγικες πινακίδες.
«Εσύ που ξέρεις από μηχανές, οδήγησέ το μέσα στο πλοίο, για να το στείλουμε ασυνόδευτο στην Ιορδανία» μου ζήτησε με αυτιστικά αγγλικά, κάνοντας τα νεύρα μου χορδές από σαντούρι και τη γλώσσα ναυτικό κόμπο…
Μισή ώρα αργότερα.
Ξαπλωμένος στο βρώμικο κατάστρωμα, εξαντλημένος άκουγα τις αλυσίδες από τις άγκυρες να γρυλίζουν και τις μηχανές του πλοίου να φουλάρουν κάνοντάς το να τρίζει σαν να ‘ναι έτοιμο να διαλυθεί.
Σε λίγα λεπτά αρχίζει να κινείται αργά στα νερά της Ερυθράς Θάλασσας προς το λιμάνι της Aqaba.
Βλέποντας απέναντί μου μια παρέα φωνακλάδων Ιταλών υπό ακατάσχετη φωτοδιάρροια, να στέλνει κατά ριπάς αδιάφορες εικόνες του λιμανιού στο ιντερνετικό υπερπέραν…
…κι ακούγοντας παραδίπλα ένα βαρεμένο τύπο που προσπαθούσε με ούτι να παίξει το ριφ του «smoke on thewater»…
…έριξα μια τελευταία ματιά στο λιμάνι, έστρωσα το υπόστρωμα στο πάτωμα και…
.
.
…χωρίς καν να θυμηθώ το χρώμα των ματιών της …αποκοιμήθηκα.