Μέρος Ε  Αποστολή στην Αθήνα

Κεφάλαιο 2^ο  Ο Οινοκράτης και το ταξίδι

Δεν είναι πως ο Οινοκράτης δεν ξέρει από ταξίδια. Ξέρει.

Έχει μάλιστα ζήσει ταξίδια ζόρικα, όπως εκείνο με το δουλεμπορικό που τον μετέφερε αλυσοδεμένο από τις θάλασσες της Σικελίας ως το λιμάνι του Πειραιά. Είναι σίγουρος ότι δύσκολα θα αντιμετωπίσει ξανά μια μετακίνηση κάτω από τόσο εφιαλτικές συνθήκες, όσο τότε.

Άλλωστε και η ίδια η εκστρατεία τον έχει γεμίσει ταξιδιωτικές εμπειρίες. Κατά βάθος του αρέσει να σκέφτεται (και η ιδέα αυτή κάπως τον παρηγορεί) ότι η εκστρατεία στην οποία θέλει δε θέλει συμμετέχει, άλλο δεν είναι  παρά ένα μεγάλο διηπειρωτικό ταξίδι: συναρπαστικό, γεμάτο με κυριολεκτικά πρωτόγνωρες περιπέτειες, αλλά και αρκετά διδακτικό, κυρίως σε σχέση με τα παθήματα και κάποιες δυσάρεστες  εκπλήξεις που περιέχει.

Επομένως, η μετακίνηση που διαγράφεται τώρα μπροστά του, δεν είναι ότι τον φοβίζει.

Σιγά τα λάχανα! Αυτό εδώ είναι ένα ταξίδι οργανωμένο από τις Αρχές, θα διεξαχθεί παρέα με πρέσβεις και αξιωματούχους, θα πλαισιώνεται από επιλεγμένη φρουρά ενάντια σε οποιαδήποτε επιβουλή μπορεί να παρουσιαστεί καθ’ οδόν και θα διαθέτει ειδικό έγγραφο που αφενός θα πιστοποιεί ότι οι ταξιδιώτες εκτελούν εντολές του  άνακτα και αφετέρου θα περιέχει κέλευσμα προς κάθε παραλήπτη να τους εξυπηρετήσει με απόλυτη προτεραιότητα.

Για να μη πούμε για τη διατροφή (σίγουρα εγγυημένης ποσότητας) και τις διανυκτερεύσεις (μάλλον ανεκτής ποιότητας).

Και δεν είναι μόνον οι παραπάνω εξαιρετικές συνθήκες, είναι ελκτικός και ο προορισμός του ταξιδιού. Μπορεί βέβαια να μην πρόκειται για τις γενέθλιες Συρακούσες,  πάντως είναι ένας τόπος με τον οποίο ο Οινοκράτης έχει -όπως και να το κάνουμε- δεθεί, ένας τόπος που πολλοί από τους αυτοαποκαλούμενους ¨ελεύθερους¨ όλης της οικουμένης, δίνουν πολλά (και θα έδιναν σίγουρα περισσότερα) για να μπορέσουν να ζήσουν έστω για ένα μικρό χρονικό διάστημα: ο προορισμός είναι η απαράμιλλη Αττική Γη.

Εδώ που τα λέμε, ταξίδι με τέτοιες προϋποθέσεις δεν έχει ξανακάνει, δεν ξέρει πως ακριβώς είναι, αλλά όλα μοιάζουν να προοιωνίζονται ευνοϊκά και ο Οινοκράτης δεν έχει καμία εκ των προτέρων αντίρρηση.

Εάν δεν χοροπηδάει από τη χαρά του, είναι γιατί αυτή η απόφαση, που του ανακοινώνει τώρα ο αφέντης του, τού φαίνεται υπερβολικά ξαφνική. Και μάλιστα παρμένη απρόσμενα, την ώρα που ο ίδιος μόλις άρχιζε να εγκαταλείπει κάποιες σκεπτικιστικές αμφισβητήσεις που τον θωράκιζαν ως τα τώρα και να προσαρμόζεται στη νέα προοπτική: εκείνη που θα του δώσει και πάλι κάποιες ¨επίσημες¨ ελευθερίες και υπευθυνότητες, από αυτές που έχει ξεχάσει ηθελημένα.

 Ο Συρακούσιος χαίρεται που ο Εύελπις γύρισε στα Σούσα συντομότερα του αναμενόμενου, αλλά εκεί που περίμενε ότι οι δυο τους θα αντιμετωπίσουν πλέον από κοινού κάθε δολοπλοκία και επιβουλή εδώ στα Σούσα, μαθαίνει ότι θα πρέπει να τα παρατήσει όλα και να φύγει ταξίδι -ευτυχώς μαζί με  τον νεαρό Μεγαρέα τον οποίο θεωρεί αυτονόητο ότι πρέπει να ακολουθεί και να προστατεύει. Το νέο του έρχεται κάπως απότομα, τώρα, που ως νεοφώτιστο μεν, αλλά με αρκετή δόση καλής διάθεσης μέλος των Υπηρεσιών, προσπαθεί να προσαρμοστεί στα νέα του καθήκοντα.

Αυτές οι μάλλον ανεπαίσθητες ανησυχίες του, καταλαγιάζουν οριστικά μόνον όταν ο Εύελπις τον διαβεβαιώνει ότι η αποστολή στην Αθήνα είναι σημαντική και ότι αναμφίβολα θα έχει την δυνατότητα να ασκήσει και εκεί, τόσο τις ήδη γνωστές ικανότητές του, όσο και τις νέες του αρμοδιότητές.

Ανακουφισμένος ο Οινοκράτης χαμογελάει πλατιά και διηγείται αναλυτικά στον Εύελπι τι έχει προλάβει να κάνει όσο εκείνος έλειπε στην Πόλη των Περσών.

Μετά την αναχώρηση του κυρίου του για την Περσέπολη και σύμφωνα με τα όσα του είχε ζητήσει εκείνος πριν φύγει, είχε προσπαθήσει να ξαναβρεί τα ίχνη του Άρπαλου και παιδεύτηκε αρκετά μέχρι να ανακαλύψει ότι ο ιδιόρρυθμος μακεδόνας άρχοντας είχε εγκαταλείψει την Πόλη των Κρίνων σχεδόν ταυτόχρονα με τον Εύελπι, κατευθυνόμενος κι αυτός προς τα ανατολικά.

Ύστερα άρχισε  να επισκέπτεται τον βαβυλώνιο νομομαθή λόγιο Μαρτούκη, (εκείνον που είχε ομολογήσει ότι συμμετείχε στις δραστηριότητες των σκοτεινών κύκλων), αλλά ο βαβυλώνιος καλαμαράς (όντως εδώ στη Μεσοποταμία χρησιμοποιούν πολύ το καλάμι στο γράψιμο) ή το έπαιζε σκληρό καρύδι και δεν έλεγε τίποτα, ή όντως η δράση των  συνωμοτών έχει μεταφερθεί σε άλλη περιοχή της αυτοκρατορίας. Ο Οινοκράτης δεν πτοήθηκε από την επιφυλακτικότητα του βαβυλώνιου και είχε σκοπό να μην τον αφήσει σε χλωρό κλαρί.

Στο μεταξύ, βρήκε κι άλλα πράγματα να κάνει, και όντως τα έκανε με ερασιτεχνική επιμέλεια (και μια που δεν του είχαν δώσει άλλα σημεία αναφοράς, περίμενε την επιστροφή του κυρίου του για να αναφέρει σε εκείνον): Κατέγραφε με επιμέλεια φωνές και ψιθύρους που κυκλοφορούσαν στην Αγορά και στους στρατώνες την πόλης των Κρίνων, φρόντιζε να μαθαίνει τι σχολιάζουν οι εταίρες στις μεταξύ τους, φαινομενικά ανώδυνες, κουβεντούλες και ακόμη (επιστρατεύοντας τις -απαράμιλλες- γλωσσικές ικανότητες του Χοντρόη) τι λέγεται ανάμεσα στους γηγενείς -ιδιαίτερα τους υπηρέτες όσων διατήρησαν τα αξιώματα τους, όπως ο Αβουλίτης- σχετικά με τα καμώματα και  τις προθέσεις των αφεντικών τους.

Ο Οινοκράτης παρατήρησε με ανακούφιση το ικανοποιημένο χαμόγελο του Εύελπι, όμως το χαμόγελο αυτό έσβησε σύντομα και ο Σικελός σκέφτεται πάλι ότι ο κύριός του τού φαίνεται κάπως διαφορετικός μετά την επιστροφή. Λιγότερο ενθουσιασμένος; λιγότερο ονειροπόλος; λιγότερο εύθυμος; πιο προβληματισμένος ίσως; Κάτι πρέπει να του συνέβη στην Περσέπολη, αλλά τι;  

Είχε ήδη μάθει ότι εκεί συνέβησαν πολλά. Ο ίδιος Εύελπις του είχε πει ότι η εντολή για το ταξίδι προερχόταν από τον Αλέξανδρο, άρα πιθανότατα είχε συναντήσει προσωπικά τον Ύπατο Αρχηγό, όπως του είχε πει επίσης, χωρίς πολλές λεπτομέρειες, ότι είχε διασταυρωθεί καθ’ οδόν με τον Άρπαλο. Επιπλέον ο Οινοκράτης ήταν απόλυτα σίγουρος ότι ο Εύελπις είχε συναντηθεί με την Θαϊδα.  Είναι μία από αυτές τις συναντήσεις ή μήπως το βάρος της νέας αποστολής που τον έκανε να είναι ¨κάπως¨ μετά την επιστροφή. Φταίει άραγε η σαγηνευτική Θαίδα ή μήπως είναι η θλίψη για την πυρκαγιά και τις απώλειες των συγγραμμάτων στα οποία τόσο αυτός όσο και ο προϊστάμενός του ο Καλλισθένης έχουν τόσο μεγάλη αδυναμία;

Ο πιστός Οινοκράτης θα έχει το νου του και θα μάθει. Κι έτσι θα ξέρει με ποιο τρόπο θα μπορέσει να βοηθήσει τον Εύελπι να ξεπεράσει  ό, τι κι αν είναι αυτό που τον στεναχωρεί.

Ο Βασίλης Μεταλλινός, φίλος, αρχιτέκτονας και δίτροχος ταξιδευτής, μου έστειλε μερικές αράδες με αποσπάσματα από (πρόσφατες;) περιπέτειές του, που αναρτώ με χαρά.

Επιστρέφοντας απ’ το Σουδάν, η φυγή μου απ’ την Αίγυπτο θα ‘κανε το «εξπρές του μεσονυκτίου» να φαντάζει σαν παιδική ταινία με τον Τάμπο το ελεφαντάκι…
Αλλά …αυτή είναι μια άλλη ιστορία.
Μετά από τρείς αποτυχημένες προσπάθειες να πάρω το μαγικό χαρτάκι «traffic clearence» από την Traffic Policeτης Nuweibaa, απαραίτητο για κάθε ταξιδευτή με όχημα όταν εγκαταλείπει την χώρα, προσπαθώ να λαδώσω ένα τελωνειακό για να «την κάνω».
Ξέρω πολύ καλά ότι μου το ‘χουν μπλοκάρει oι κελεμπιοφόροι Κλουζώ των Σουδανο-Αιγυπτιακών συνόρων, αποτυγχάνοντας για τρίτη συνεχή μέρα, να εντοπίσουν το ονοματεπώνυμό μου σε κάποια λίστα διαπρεπών μορφών της διεθνούς τρομοκρατίας, στους σκληρούς δίσκους της Ασφάλειας του Aswan.

Το να συνταξιδεύεις από το Σουδάν παρέα μ’ ένα ζευγάρι Γερμανών τζιπάδων δεν είναι ούτε παράξενο ούτε επικίνδυνο… Το να έχουν ξαλαφρώσει την μοτοσυκλέτα σου από ένα βαρύ σακ βουαγιάζ είναι ένα ρίσκο μάλλον γι’ αυτόν που το μεταφέρει. Όμως το να βρεθεί το σακ βουαγιάζ κατά τον συνοριακό έλεγχο της Αιγύπτου στο όχημα οδηγού που συλλαμβάνεται με περίστροφο, σε μπλέκει σε περιπέτειες πιο επικίνδυνες κι απ΄ το δελτίο του Μega.

Γνωρίζοντας ότι οι τελωνειακοί στις Αφρικανικές χώρες σε κολλάνε σαν λιγούρικες βδέλλες για μπαξίς, τα «χώνω» ίσα και σταράτα στον ελεγκτή των αναχωρήσεων.
«Να σΕ δώσω 300 δολάρια και γίνομαι ατμός με το επόμενο καράβι για Ιορδανία…»
Με βλέμμα καυλωμένου κερκοπιθηκοειδούς, μου κάνει νόημα να τον ακολουθήσω σ’ ένα μικρό γραφείο όπου ένας τελωνειακός, με φάτσα που «έφερνε» στον μαφιόζο Sam «Momo» Giancana, μασουλούσε μια αλληλουχία από ψαροκροκέτες που τις πασπάλιζε με χούμους…
«Δώσε 500 δολάρια και ίσως μπορέσω να σε απαλλάξω απ’ την ταλαιπωρία να τρέχεις και πάλι στην Traffic Police», μΕ πέταξε συνωμοτικά ο πιθηκοειδής ελεγκτής, κάνοντας το ηθικό μου περντέ πιλάφ…
«Θρη χάντρεντ μπαξ» επέμεινα με προφορά και στιλ καουμπόυ στο Κάνσας…
«350» απάντησε με την αταραξία της πυραμίδας του Χέοπα… ενώ ο συνάδελφος στο βάθος του φώναζε κάτι ακατάληπτα αραβικά σαν να προσπαθούσε να βγάλει ροχάλα…
Η κακούργα η ανάγκη σκέφτηκα, ξαναφέρνοντας στο μυαλό μου σκηνές απ’ το «Εξπρες του μεσονυκτίου».
«Οk» ψιθύρισα μετά πολλαπλών κόμπων στο λαιμό αλλά …ικανοποιημένος συγκρίνοντας αντίστοιχη διαπραγμάτευση με κάτι απαιτητικούς υπαλλήλους Πολεοδομικών γραφείων …που βρυχώνταν σαν πεινασμένες ύαινες!
Και οι δύο βγήκαν έξω. Ήρθε κι ένας τρίτος, γαλονάς, άνευ πηλικίου με σβέρκο κητοκαρχαρία . Μιλούσαν για 10 λεπτά.
Με πλησιάζει ο ελεγκτής και με ρωγμώδη λυγμό μΕ λέει «μπαντ νιούζ φορ γιου, αϊ κενότ ντου ένιθινγκ μάι φρεντ. Νο τράφικ κλίρενς νο μποτ. Δις ιζ δε ρουλς!»
Παθαίνω ψαϊκολότζικαλ κολάπσους… Λέω πάει τελείωσε για μένα…
Βάζω μπρος τη μηχανή και ξαναπηγαίνω στην TrafficPolice.
Η κατάσταση στους διαδρόμους ήταν εφιαλτική. Ατέλειωτες ουρές με φωνακλάδες κελεμπιοφόρους να διαγκωνίζονται για τη σειρά και μια μπόχα μεταξύ ληγμένου τραχανά και χημικής τουαλέτας πακιστανικού πλοίου… Ευτυχώς το γραφείο που μ’ ενδιέφερε είχε ένα γκισέ στο προαύλιο του κτιρίου και δεν είχε καθόλου κόσμο.
Δίνω το διαβατήριό μου σε μια στρουμπουλή υπάλληλο με φράντζα μαλλί meche blondeκαι μια μαντήλα με gold νήμα από την παρτίδα που πιθανολογώ ότι ράβεται κι ο Φλωρινιώτης.
Χτυπάει το σαραβαλιασμένο κομπιούτερ. Σε 30 δευτερόλεπτα παίρνει ένα μικρό χαρτάκι, κάτι γράφει, το σφραγίζει και μου το δίνει…
«Υour trafficclearence mister» μου λέει, σηματοδοτώντας το τέλος μιας αγωνιώδους εκκρεμότητας και κάνοντας την καρδιά μου να πετάρει σα να κέρδισα το τζόκερ!
Καβαλάω τη μοτοσυκλέτα και με φουλ γκάζια οδηγώ προς το λιμάνι. Πεντακόσια μέτρα από την πύλη, πατάω πάνω σε βρεγμένα σάπια σκουπίδια και χάνω τον έλεγχο της μηχανής. Με 3-4 ζίγκ ζάγκ και πολύ τύχη, την κρατάω όρθια και γλυτώνω τη μετωπική μ’ ένα σαράβαλο φορτηγό που δεν έκοψε καθόλου ταχύτητα βλέποντάς με να χορεύω «τσάρλεστον» με τη μοτοσυκλέτα…
Φτάνω στην πύλη του τελωνείου. Δίνω το χαρτάκι στον γνωστό ελεγκτή, που με κίνηση εκδοροσφαγέως το αρπάζει και μου κάνει νόημα να περάσω στον επόμενο έλεγχο.
Επτά ώρες αργότερα βρίσκομαι μέσα στο πλοίο, περιμένοντας την αναχώρηση στριμωγμένος σ’ έναν ελεεινό καναπέ, ψόφιος απ΄τη κούραση, ανάμεσα σε κάτι κελεμπιοφόρους με φάτσες …»national geographic»…
Κι εκεί που χαλαρώνουν οι νευρώνες του εγκεφάλου μου από το στρες και την αγωνία, από τα μεγάφωνα του πλοίου ακούω στ’ αγγλικά να καλούν τον οδηγό της μοτοσυκλέτας με αριθμό ΝΕΒ 83 να κατέβει αμέσως στην μπουκαπόρτα του πλοίου!!!
«Το εισιτήριο μου ‘πεσε απ’ το χέρι, είπα δεν γίνεται δεν είναι δυνατόν!» (για να παραφράσουμε και λίγο τους στίχους από «το προσκλητήριο» του Χριστοδουλόπουλου…)
Δραματική αναστροφή φάσης. Μου ‘φυγε η μαγκιά…»Τελειώσαμε» σκέφτηκα σε κατάσταση εξάχνωσης της ταξιδιωτικής μου λίμπιντο.
Κατεβαίνοντας τις σκάλες με τρεμάμενα γόνατα, σαν να εκτελούσα χορογραφία του Σαρμπέλ, και κατευθυνόμενος προς την μπουκαπόρτα, πέρασε όλη μου η ζωή σε φλας μπακ!
Ανεπαισθήτως έριξα και μια πονετική ματιά στη μοτοσυκλέτα μου που ήταν παρκαρισμένη δίπλα σε κάτι κασόνια με φρέσκους χουρμάδες.
Πλησίασα στην έξοδο …κι ενώ περίμενα τη γνωστή σκηνή με τα 3-4 περιπολικά με περιστρεφόμενους φάρους, ανοιχτές πόρτες κι από πίσω αστυνομικούς να με σημαδεύουν με τα πιστόλια τους ουρλιάζοντας, βλέπω μια βλακόφατσα, ένα τελωνειακό ξυπόλυτο με πλαστική παντόφλα να μου κάνει νόημα να πλησιάσω. Δίπλα του ήταν ένα σαραβαλιασμένο Suzuki DR600, μανιβελάτο, με προβιά στη σέλα και βέλγικες πινακίδες.
«Εσύ που ξέρεις από μηχανές, οδήγησέ το μέσα στο πλοίο, για να το στείλουμε ασυνόδευτο στην Ιορδανία» μου ζήτησε με αυτιστικά αγγλικά, κάνοντας τα νεύρα μου χορδές από σαντούρι και τη γλώσσα ναυτικό κόμπο…
Μισή ώρα αργότερα.
Ξαπλωμένος στο βρώμικο κατάστρωμα, εξαντλημένος άκουγα τις αλυσίδες από τις άγκυρες να γρυλίζουν και τις μηχανές του πλοίου να φουλάρουν κάνοντάς το να τρίζει σαν να ‘ναι έτοιμο να διαλυθεί.
Σε λίγα λεπτά αρχίζει να κινείται αργά στα νερά της Ερυθράς Θάλασσας προς το λιμάνι της Aqaba.
Βλέποντας απέναντί μου μια παρέα φωνακλάδων Ιταλών υπό ακατάσχετη φωτοδιάρροια, να στέλνει κατά ριπάς αδιάφορες εικόνες του λιμανιού στο ιντερνετικό υπερπέραν…
…κι ακούγοντας παραδίπλα ένα βαρεμένο τύπο που προσπαθούσε με ούτι να παίξει το ριφ του «smoke on thewater»…
…έριξα μια τελευταία ματιά στο λιμάνι, έστρωσα το υπόστρωμα στο πάτωμα και…
.
.
…χωρίς καν να θυμηθώ το χρώμα των ματιών της …αποκοιμήθηκα.

Στιγμιότυπα από παλιότερες μοτοσικλετικές περιπλανήσεις του φίλου αρχιτέκτονα/ταξιδευτή Βασίλη Μεταλλινού

Τα ταξίδια είναι στιγμές…

Πολλές φορές αυτές οι στιγμές είναι σουρεαλιστικές…

ΣΥΡΙΑ, Χαλέπι 2008.

Σταμάτησα έξω απ’ το μικρό ξενοδοχείο… Σε δευτερόλεπτα μαζεύτηκαν καμιά 20αριά περίεργοι για χάζι και μουχαμπέτι… Μέχρι ν’ ανέβω να δω το δωμάτιο των 9 ευρώ, 4 κελεμπιοφόροι πήραν την μοτοσυκλέτα μου «σηκωτή» και την έβαλαν μέσα στον μικροσκοπικό χώρο της ρεσεψιόν! Ο τσιφ χαίρ στάιλιστ από γειτονικό μπαρμπέρικο, με το αλμπενί του Αλαουϊτη, φορώντας ριγέ έξτρασμολ Τ-shirt Roberto Cavalli και πλαστική σαγιονάρα με στρουμφάκια, μ’ ενημέρωσε ότι μετά τα μεσάνυχτα αναλαμβάνει καθήκοντα ρεσεψιονίστ και θα κοιμηθεί στο πάτωμα δίπλα στη μοτοσυκλέτα, παρόλο που δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος κλοπής. Κάποιος από το πλήθος μ’ ενημέρωσε για το μαγαζί με τα καλύτερα φαλάφελ, 2 φοιτητές Αγγλικής Φιλολογίας με κάλεσαν για φαγητό στα σπίτια τους, κάποιος ανέφερε το όνομα της Άντζελας Δημητρίου και ένας μαγκάκος με πονηρό βλέμμα αραβικού what’s up και αρίστης ορθοδοντικής χαμόγελο μου φώναξε: «Γιούρο 2004, Γιουνάν γκουντ τιμ! Νέξτ κάπ άφτερ 100 γίαρς!»
Οι συγκεντρωθέντες γέλασαν με το εξαιρετικό καλαμπούρι και κατόπιν διελύθησαν ησύχως…

2008, IRAN. 

Η Χίλαρι Κλίντον βρυχάται σαν ύαινα, από τα τηλεοπτικά briefing των πεθαμενατζήδων της ενημέρωσης, απειλώντας να σβήσει από τον χάρτη το Ιράν… Από την άλλη, ο Αχμαντινετζάντ και λοιποί jazz της Ιρανικής τηλεοπτικής μπάντας, απειλούν τις ΗΠΑ με «πόλεμο χωρίς όριο», κουνώντας το δάχτυλο και κάνοντας τα νεύρα της διεθνούς κοινότητας …χορδές από σαντούρι!
Ιν δε μιντάϊμ, γράφοντας αμφοτέρους σε …στρατηγικό σημείο, διασχίζουμε την έρημο Dash e Kavir για να καταλήξουμε μετά από 1000 χιλιόμετρα σε ψαροταβέρνα στην Κασπία, καμιά 50αριά χιλιόμετρα από το Τουρκμενιστάν.
Παρκάροντας τις μοτοσυκλέτες στο VIP πάρκιν, οι θαμώνες μας φωτογραφίζουν με επιφωνήματα άκρατου ενθουσιασμού, σαν να κάναμε πασαρέλα σε ντεφιλέ της Σίλιας Κριθαριώτη…

 Oasis Dakhla 2010, Αίγυπτος.

Η ζέστη δεν δείχνει τον παραμικρό οίκτο… Σταματάω ν’ αγοράσω 1-2 μπουκάλια νερό όταν χτυπάει το κινητό.
«Κύριο Βασίλη, πάρε με τελεφόν. Προμπλέμα!» Η χαρακτηριστική προφορά της ορεινής επαρχίας Δυρραχίου, δεν αφήνει καμιά αμφιβολία ότι είναι ο Μουράτι ο μάστορας κι έχει πρόβλημα με την κατασκευή της περίφραξης στο κάντρυ χάουζ του Χολομώντα.
Αποφασίζω να βρώ κατάλυμα για διανυκτέρευση και σταθερό τηλέφωνο ή ίντερνετ για να λύσω το πρόβλημα.
Αγοράζω 2 μπουκάλια νερό από το μαγαζάκι του κελεμπιοφόρου, στη γωνία. Τον ρωτάω για ίντερνετ και φτηνό δωμάτιο και το πρόσωπό του φωτίζεται μ’ ένα χαμόγελο ρωμαίου τοκογλύφου… Χρησιμοποιώντας την υψηλή τέχνη της ολικής αλείψεως με σάλιο, μΕ προτείνει να πάω στο διαμέρισμά του στον επάνω όροφο και να χρησιμοποιήσω το κομπιούτερ του, όση ώρα θα ετοιμάζει το δωμάτιό μου στο ισόγειο.
Ανοίγει την πράσινη πόρτα για να βάλω μέσα τα πράγματά μου, ενώ φωνάζει σ’ ένα πιτσιρικά με φράντζα παρελθούσης δεκαετίας, να αδειάσει έναν αποθηκευτικό χώρο από δεκάδες πλαστικά γκιούμια αιγοπρόβειου γάλακτος.
Μέχρι να βγάλω τα πράγματά μου από της βαλίτσες της μοτοσυκλέτας, ο κελεμπιοφόρος με κινήσεις εξαισίου εικαστικής δεινότητος, διακοσμεί τον χώρο με κάτι βρωμερούς καναπέδες κι ένα ετοιμόρροπο κρεββάτι.
«Και το κόστος του …δωματίου?» ρώτησα υπό πλήρη ματαιογνωσία…
«85 ευρώ!» Ακούστηκε his master’s voice…
«Εκλιπαρώ την συγγνώμη σας?» Ψέλλισα στραβοκαταπίνοντας.
Επί τριάντα απλανή έτη, μπαινόβγαινα σε Πολεοδομίες, αρχιτεκτονικές επιτροπές και λοιπούς οίκους ανοχής και το δούλευα καλά το πετάλι…
«10!» του πέταξα με θράσος, σαν να βίωνα σενάριο ταινίας του Ιντιάνα Τζόουνς!
«35!» μΕ λέει με το γνωστό αραβικό double action ύφος απογοήτευσης κι απελπισίας… λες κι ετοιμαζόταν να πέσει στις γραμμές του τραίνου!
Με αποφασιστικότητα λοχαγού της Φρουράς του Διαβόλου στην Ινδοκίνα, σηκώνω τα συμπράγκαλά μου και κατευθύνομαι προς την μηχανή.
«15!» Οkey? Ακούω να ψελλίζει ο κελεμπιοφόρος σε στάση εδαφιαίας μετάνοιας.
Παρκάρισα μέσα στο …δωμάτιο και την μοτοσυκλέτα, έβγαλα 85 αιγυπτιακές λίρες (γύρω στα 12 ευρώ) και του έκανα νόημα παντομίμα να μΕ οδηγήσει στο κομπιούτερ.
Έπρεπε να δω επειγόντως τι πρόβλημα είχαν δημιουργήσει οι κάτοικοι του χωριού στον Μουράτι… γιατί εκτός από την κτηνοτροφία και την αμπελουργία ασχολούνταν και με την συστηματική καταγγελία πολεοδομικών και μη παραβάσεων.
Ο κελεμπιοφόρος με οδήγησε πίσω στο μικρομάγαζο, σ΄ένα σαραβαλιασμένο κομπιούτερ.
«Internet is extra, my friend», μΕ πέταξε ενώ ένα λευκό κατσίκι μπήκε στο μαγαζί και στάθηκε δίπλα του.
«3 ευρώ η ώρα, οkey?» Συμπλήρωσε με βραχνή φωνή…
«1 ευρώ!» του απάντησα γνωρίζοντας ότι πληρώνω τα τριπλά…
Άρχισα να πατάω τα πλήκτρα κάνοντας τη σκέψη ότι έμπλεξα με …κελεμπιοφόρο «παρ’ αρίω τράγω»…

Εντάξει, έπεσε άπνοια κι ακεφιά κι έτσι για μερικές εβδομάδες το Ιστολογοφόρο έμεινε ακίνητο να λιμνάζει στις χειμωνιάτικες ομίχλες. Όμως μερικοί από τους φίλους που συνταξιδεύουν μαζί μου (όπως ο Ηλίας, ο Νίκος, ο Βασίλης), φρόντισαν να μεταφέρουν στο κατάστρωμα πνοές γραφής και άλλα λεκτικά καύσιμα κι έτσι βάζουμε (αμετανόητοι) πάλι μπρος.

Λέω να αρχίσουμε, -έτσι, για να πάμε κόντρα στη δυσθυμία,- με (εικονογραφημένα) στιγμιότυπα από μοτοσικλετιστικές περιπέτειες (ή τι συμβαίνει όταν ο Βασίλης Μεταλλινός ξανασυναντάει το δίτροχο ζευγάρι των φίλων του από την Ανατολή και τους εξιστορεί τις εντυπώσεις του από τον πρόσφατο γύρο των μυστηριωδών Ινδιών με ινδικό μηχανάκι).

 Βασίλης Μεταλλινός :

Aπό τη μάντρα του τσομπάνη στην Ήπειρο …στα μάντρα των Ινδουιστών στη Μαχαράστρα.

(Και για την  εικονογραφιση φρόντισε ο ίδιος )

Σάββατο απόγευμα, ώρα 7.30’…

Μιά σαράβαλη μαύρη 1100 GS, με “τελειωμένα” σανζμάν και εξάτμιση, που ακούγονταν σαν πολεμικό Αlbatros του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου μπήκε στο κτήμα του Χολομώντα… Ένα ανόητο ξεδοντιάρικο χαμόγελο στο κράνος του οδηγού και μια φάτσα που έμοιαζε με κάτι σχετικό από μενού ψαροταβέρνας στο κράνος του συνοδηγού, έκαναν την εμφάνισή τους, μόλις ακινητοποιήθηκε η μηχανή στο ένα μέτρο…
Παραλίγο θα έκανα φέτες το μπροστινό λάστιχο με το θαμνοκοπτικό.
Έσβησα. Έσβησε.
Σήκωσα ζελατίνα. Σήκωσαν ζελατίνες…
“Βασιλτζίκ efendi!!!!!!!!!” φώναξε η Γκιουλέν κι έβγαλε το κράνος.
“kardeş” ψέλλισε με τον γνωστό ρωγμώδη λυγμό ο Ερντεμίρ και μ΄αγκάλιασε…
“Τι έγινε τ’ αμάξι το Dogan, ρε Ερντεμίρ?”
“Μας το κόψανε στο ΚΤΕΟ στο Βέλγιο…” είπε μ’ ένα αίσθημα υπαρξιακής σύγχυσης, που προκαλούσε η έντονη επίγνωση του απρόβλεπτου της ζωής, και δεν μπορούσε να την ανακουφήσει ένα κοινό tavor των 2,5 mg…
Κούνησα με ύφος “triple action” -έκπληξης, θλίψης, κατανόησης- το κεφάλι μου και ρώτησα:
“…και η GS?”
“Aυτή την χάρισε ένας πελάτης της Γκιουλέν που ερχόταν κάθε 2 μέρες για το φλιτζάνι. Όταν έφευγε του πάσαρα μερικά μπουκαλάκια από το θαυματουργό αφροδισιακό με τους αποξηραμένους όρχεις βουβάλου… Τελικά, μετά από 20 συνεδρίες έβγαλε …κέρατα και δεν του ‘μπαινε το κράνος…» 

Βράδυ… 9.45′
Χολομώντας…
Βεράντα, λάμπες θυέλλης, αρωματικά ρεσώ, κατάσταση ατμοσφερίκ …και η φωνή της Amy Winehouse στο “you know i’m no good”, μπερδεύονταν βάναυσα με τις απόκοσμες παραφωνίες του Ερντεμίρ και της Γκιουλέν…
Τα 15 τενεκεδάκια FIX, ήδη τους έκαναν να τραγουδούν σαν σουρωμένοι χούλιγκανς, τον ύμνο της Φενέρ Μπαξέ …σε στιλ τζάζ!
Ο βαρύς παφλάζων ήχος των εν βρασμώ σπαγγέτι, πάνω στο καμινέτο υγραερίου, στη μέση του τραπεζιού, έκανε την Γκιουλέν να ξανακοιτάξει το ρολόι της…
“Σε 3 λεπτά τα βγάζω! Βασιλτζίκ efendi ετοίμασε το σουρωτήρι…” γρύλισε με πεινασμένο ύφος, που στο ημίφως των λαμπών θυέλλης και των σκιών του δάσους, φάνταζε σαν να προανήγγειλε το …ολοκαύτωμα!
“Nοιώσε συμπόνια για την άγνοιά μου Γκιουλέν, αλλά δεν ξέρω που το ‘χει τακτοποιήσει η σύζυγος… Αυτές είναι λεπτομέρειες, στο έπακρον διακοσμητικές και μη κατανοητές από μη ειδήμονα νου!” γρύλισα, υπαινισσόμενος ότι οποιαδήποτε προσπάθεια να μαντέψει κανείς την λογική της συζύγου μου, θα τον οδηγούσε στον στιγμιαίο χρόνο …που φτάνει για να περάσεις από την ηρεμία στο φρενοκομείο…
“Μην ανησυχείς Βασιλτζίκ efendi” φώναξε ο Ερντεμίρ και έβγαλε από την παλιά 1100GS την αλουμινένια πλαϊνή βαλίτσα, γνωστής ουρανοπαρμένης εταιρίας, την ξέπλυνε στα γρήγορα στο νεροχύτη και με την ψυχρή αυτοκυριαρχία κοσμοναύτη του Σογιούζ, έγνεψε στην Γκιουλέν να σουρώσει εκεί τα σπαγγέτι…
Σε λίγα λεπτά τρώγαμε μια εκπληκτική σπαγγετάτα “αλ πέστο”. Tέτοιο γλυστερό ζυμαρικό δεν έχω ξαναφάει…
“Το μυστικό είναι ένα! Το σωστό σούρωμα, καρντές και το λίγο νερό που κρατάει η βαλίτσα στον πάτο, που δεν τ’ αφήνει να κολλήσουν” μΕ είπε μπουκωμένος ο Ερντεμίρ.
“Oι Ιταλοί ξέρουν από μακαρονάδες! Στην υγειά του Herb(*)” φώναξα σηκώνοντας ένα κουτάκι FIX, κάνοντας την Γκιουλέν να μΕ κοιτάζει με απορία, διακόπτοντας το μάσημα μιας τεράστιας μπουκιάς ζυμαρικών…

Ωρα 1.15’…
Ο Ερντεμίρ με μισοκλεισμένο βλέφαρο και βαθύ πηκτώδες περισπούδαστο ύφος, άνοιξε μία Primator.
«Γιατί δεν πήγες με την Africa στην Ινδία?» μΕ ρώτησε ξαφνικά με αυστηρή φωνή, σαν του μουλά Μοχάμεντ Ομάρ, όταν διαβάζει θρησκευτικά μηνύματα από μεντρεσέ του Κανταχάρ…
“Που να σΕ εξηγώ, ρε Ερντεμίρ” είπα ανεβάζοντας το φυτίλι της γκαζόλαμπας για να μην σβήσει.
«Είμαι απελπιστικά ανυπόμονος να μας τα πεις, Βασιλτζίκ efendi» είπε κοιτάζοντας στα ανατολικά του Χολομώντα μια αστραπή σαν καρδιογράφημα να φωτίζει τον ουρανό….

«Μιλάς σοβαρά?» είπε ο Ερντεμίρ, εντυπωσιασμένος με καθαρό jazz μέταλλο στη φωνή…
«Το παν είναι να ξεφύγεις από τον μόνιμα αναδευόμενο βόθρο του adv μοτοσυκλετιστικού μάρκετιγκ και τους ημιπαράφρονες καθοδηγητές του, που βρυχώνται σαν μεταεμμηνοπαυσιακές ύαινες για να σου κατασπαράξουν το πορτοφόλι!» είπα σε έντονο ύφος, εστιάζοντας το βλέμμα μου σ’ ένα μπουκάλι Primator και στο μεταλλικό ανοιχτήρι…
«Και λοιπόν?»
«Αρχές Μαρτίου, πετούσα με τις Τούρκικες αερογραμμές από Σαλονί για Βομβάη, με μοναδική χειραποσκευή το σακίδιό μου…καρντές!»

«Και τα Ινδικά μηχανάκια …δεν ήτανε μικρά για σένα Βασιλτζίκ efendi?» μΕ είπε ο Ερντεμίρ, κάνοντας μια παύση και ζυγίζοντας τις λέξεις με έντονη εικαστικότητα.
«Εδώ κι αρκετά χρόνια, σοφότερος κι εμπειρότερος, οι φαλλοκρατικές παπαριές περί ιπποδυνάμεων, ασύστολων επιδόσεων και αντβέ κομμώσεων, έχουν περάσει στη ζώνη του ανεξήγητου, του γραφικού και της λαογραφίας, καρντές…» απάντησα βλέποντας την Γκιουλέν να στρίβει έναν υπερμεγέθη μπάφο…
«Χμμμμ» γρύλλισε ο Ερντεμίρ. «Και τι μάρκα νοίκιασες τελικά?» συμπλήρωσε με μια αίσθηση ασυνάρτητων εντυπώσεων.
«Πρώτα πήγα για 10 μέρες στο Νεπάλ. Εκεί νοίκιασα 2 Bajaj. Ένα Pulsar κι ένα Avenger. Και τα 2 με τον ίδιο κινητήρα των 220cc. Eλαφριά, ευκίνητα, γρήγορα και με κατανάλωση 40-42 χλμ/λίτρο, με τιμή βενζίνης περίπου στα 90 λεπτά. Ειδικά το Αvenger (τσοπεροειδές) ήταν σχεδόν καινούργιο, με 1040 χλμ… Και όταν θέλεις περίπου 6-7 ώρες για να διανύσεις 180-200 χλμ, λόγω της εφιαλτικής κίνησης, με τα Bajaj ήμουν ταμάμ, Ερντεμίρ καρντές!» του εξήγησα.

Η Γκιουλέν σηκώθηκε από τη θέση της κι έβαλε στο cd μια μπαλάντα της Ιζέλ, το Kızımız Olacaktı…
«Συνέχισε Βασιλτζίκ effendi!» μΕ είπε φυσώντας τον καπνό προς το πρόσωπο του Ερντεμίρ…

«Κάτι που σε δυσκόλεψε καρντές?» μΕ ρώτησε ο Ερντεμίρ, διώχνοντας με παλινδρομικές κινήσεις τον καπνό από τον μπάφο της Γκιουλέν, που ερχόταν στα μούτρα του…
«Οι ασταμάτητες απεργίες στα καύσιμα! Για να πάρεις τα 4 λίτρα ημερησίως με δελτίο, έπρεπε να περιμένεις γύρω στις 4-6 ώρες. Υπήρχε τέτοιο πρόβλημα που σε βενζινάδικο στο κέντρο του Κατμαντού είχε περίφραξη με συρματοπλέγματα, μπάρα εισόδου με στρατιωτικούς φύλακες και σκοπιά (για το βράδυ?) με οπλισμένο στρατιώτη. Δεν έτυχε σε μένα… Από την εποχή που ήταν ο Βροχίδης (*) στο Νεπάλ συνεχίζονται οι απεργίες… Ειλικρινά δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ταξιδέψω στη χώρα, άμα είχα έρθει με την Africa! Φυσικά, για να μην χάνω χρόνο, πολλές φορές αγόραζα την βενζίνη στη μαύρη αγορά στα διπλά χρήματα. Με την μηδαμινή κατανάλωση όμως των Bajaj …δεν μΕ κάηκε λυχνία!» φώναξα δυνατά στον Ερντεμίρ, γιατί η Γκιουλέν είχε αρχίσει να κάνει σεκόντο στη μπαλάντα της Ιζέλ…

Ο Νίκος μου έστειλε από την Αθήνα τους παρακάτω στίχους, και να σημειώσω ότι μου προξένησε χαρά είναι μάλλον πλεοναστικό κι αυτονόητο. Σας τους μεταφέρω μαζί με εικόνες πρόσφατων ουρανών της Θεσσαλονίκης.

Νίκος Μοσχοβάκος

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Τρέχει κι απομακρύνεται το τρένο προς το Νότο

πίσω του όνειρο αχνό μεν’ η Θεσσαλονίκη

βαλκανική, νοσταλγική, απ’ τον καιρό τον πρώτο

που δένουν σήμερα με χθες οξειδωμένοι κρίκοι.

Ώρες λίγες περάσανε που πάνω στο μπαλκόνι

η Σόφη έφερνε καφέ και μίλαγε ο Βασίλης

κρυφή χαρά η αίσθηση, δεν ήτανε η μόνη

που χάραζ’ ανεξίτηλα ο ερχομός της σμίλης.

Στενά σοκάκια κι όμορφα σπίτια στην Άνω Πόλη

πιο κάτω ο Θερμαϊκός φτερά φορεί στη μνήμη

μες την αχλύ ο Όλυμπος Θεών αραξοβόλι

γίνεται μάλαμ’ ακριβό κι άλλες φορές ασήμι.

Κοντά σ’ αυτά η ζεστασιά, η αγάπη, η παρέα

κουρνιάζουνε σαν τα πουλιά με φρόνηση και χάρη

σμίγουν και κάνουν τ’ άσχημα να φαίνονται ωραία

γι αυτό αφήνω αμαχητί το νόστο να με πάρει.

Δύο ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου. Τα ταξίδια ο Νίκος τα αγαπάει και τον αγαπάνε. Έτσι όταν ανηφορίζει προς τα δω, αν δε μου φέρνει κάτι παλιότερο, θα έχει κάτι απολύτως καινούργιο, του ταξιδιού. Σας μεταφέρω το ομοιοκαταληκτικό ¨Στις όχθες του Τιτσίνο¨, καθώς και το ¨Και τα όνειρα καρπίζουν¨, που ποιος ξέρει γιατί, αν και μια ιδέα πιο παλιό, μου φαίνεται  γραμμένο για τις μέρες  τις τρέχουσες.

ΣΤΙΣ ΟΧΘΕΣ ΤΟΥ ΤΙΤΣΙΝΟ

Στις όχθες του Τιτσίνο περπατούσα

έψαχνα την ξανθούλα μήπως δω

τους άγνωστους καμιά φορά ρωτούσα

αν πέρασεν η κόρη από δω.

Δεν ήξερε κανείς να απαντήσει

η μνήμη ξεθωριάζει στον καιρό

μονάχα ένας είπε: « είχε ζήσει

μα η ζωή κυλάει σαν νερό».

Τον κοίταξα γεμάτος νοσταλγία

γινόταν ολοένα πιο χλωμός

πίσω απ’ αυτόν φαινόταν η Παβία

παρών μου φάνταζε κι ο Σολωμός.

Στις όχθες του Τιτσίνο π’ όλο ρέει

ενύχτωσε βαθιά και δεν μιλώ

μεσ’ το ποτάμι το φεγγάρι κλαίει

το παρελθόν που χάνεται χλωμό

 ΚΑΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΡΠΙΖΟΥΝ…

Το κουρασμένο μυρμήγκι

σαν έπεσε το βράδυ να κοιμηθεί

είδε στον ύπνο του

πως το μοναδικό σπυρί σταριού

που είχε κουβαλήσει στη φωλιά του

για να περάσει το χειμώνα

έβγαλε ρίζες

κι έγινε θεόρατο γαλάζιο στάχυ

γεμάτο καρπό.

Ξύπνησε έντρομο

κι ανακάλυψε το σπυρί σταριού

που είχε πράγματι

αρχίσει να ριζώνει.

Επιτέλους έπρεπε να το 

πάρει απόφαση

πως καμιά φορά και τα όνειρα

 καρπίζουν.

 Ο Βλαδίμηρος εξακολουθεί να κοιμάται.

Σταυροί με σκουλαρίκια και υπόλοιπα από σφυροδρέπανα

αιωρούμενα συγκρούονται

προκαλώντας κουδουνιστούς ήχους μπαλαλάικας.

Ο Ιωσήφ χαμογελάει

κάτω από τα μουστάκια του

ως αιλουροειδές γουργουρίζον.

Στην πίσω πόρτα του Μαυσωλείου

ως υπνοβάτης

ο Βλαδίμηρος καλωσορίζει

τους επισκέπτες του.

Η τραγιάσκα μου εν τούτοις

περιφέρεται στην αφύσικη ζέστη

μονήρης.

Σφυριά, δρεπάνια, σταυροί, μύστακες,

ναι.

Τραγιάσκες πουθενά!

 (Ο Νίκος μου χαρίζει ένα δίκοχο  με επαναστατικά μπιχλιμπίδια επικολλημένα).

                            Μόσχα, καλοκαίρι του ’10, λίγο πριν τις πυρκαγιές.

ΥΓ

Ήτανε κι ένας Αρμένης  μ’ ένα κραγιόνι.

Δε ρωτάει

σκιτσάρει ό,τι βρίσκει επαρκώς ακίνητο.

Ας πουμε

Μια τραγιάσκα…

Παραμονές γιορτών.

Το Πάσχα πλησιάζει, τόσο που οι ημέρες πήραν να κοκκινίζουν.

Ο Νίκος (ο Μοσχοβάκος) τηλεφωνεί: Λέμε να πάμε Περσία. Έρχεστε;

Εγώ, το έχω πάρει ήδη απόφαση και (υποκύπτοντας σε αδυσώπητες ανώτερες δυνάμεις) το έχω ήδη διακηρύξει δημοσίως: Φέτος το Πάσχα αγνοώ τις κεντρομόλες και υποκύπτω στις φυγόκεντρες, μ’ άλλα λόγια φεύγω. Όχι για την παραδοσιακή οικογενειακή μάζωξη της Αθήνας, αλλά για μακριά…

Εντάξει, λέμε του Νίκου, όμως τα διαβατήριά μας έχουν λήξει.

Προσπαθήστε, μας παραινεί.

Τηλέφωνο στο πρακτορείο που διοργανώνει την εκδρομή: Να το επιχειρήσουμε; Προλαβαίνουμε;

Ο Αθηναίος πράκτωρ: Δοκιμάστε. Μόλις έχετε έτοιμα τα διαβατήρια θα σας πούμε οριστικά τι μπορεί να γίνει. Υπάρχει, βλέπετε, και το πρόβλημα της βίζας…

Φωτογραφίες, και αστυνομικό τμήμα Τούμπας, το μοναδικό που ασχολείται με το θέμα στη Θεσσαλονίκη (ευγενικοί και αρκούντως γρήγοροι – προσέχω καταστάσεις και συμπεριφορές γιατί έχω κάποια ευαισθησία στο θέμα ¨διαβατήρια¨).

Εν τάξει, σε δυόμιση μέρες τα ‘χουμε. Όχι μόνο Ευρωπαϊκά αλλά και με αντιτρομοκρατικές προδιαγραφές! (Μόλις διαισθανθούν τρομοκράτη αρχίζουν να φωνάζουν βοήθεια, βοήθεια, και να εκλύουν αντιτρομοκρατικά αέρια).

 Εγώ στο μεταξύ βυθίζομαι σε διαδικτυακές έρευνες περί Περσίας. Ανακαλύπτω από αφηγήσεις ιστολογίων ότι η περσική βίζα είναι δυνατό να δοθεί και στην Τεχεράνη, άμα τη αφίξει.

Παίρνω τον πράκτορα (μεταξύ μας επρόκειτο περί πρακτόρισσας): Ταξιδιωτικά έγγραφα εντάξει, της λέω, και για τη βίζα μαθαίνω ότι το πρόβλημα μπορεί να λυθεί… Αύριο το πρωί, μου απαντά, θα έχετε την τελική απάντηση.

Κάνω σχέδια και ονειροπολήσεις. Διαβάζω ότι το πιο όμορφο πράγμα στη Περσία είναι οι Πέρσες. Απίστευτα οικείοι και φιλόξενοι. Η ζωή φτηνή. Η γυναίκα μου ανασύρει ποδήρη σκοτεινόχρωμα ρούχα, ώστε να τα βγάλει πέρα στο τελευταίο ανδροκρατούμενο οχυρό.

Την άλλη μέρα ψυχρολουσία. Η πτήση για Τεχεράνη γίνεται μέσω Κωνσταντινούπολης και για εκεί δεν υπάρχει θέση στο αεροπλάνο. Δεν τρέχει τίποτα, λέμε, αφού το παιδέψουμε λίγο μεταξύ μας. Θα φτάσουμε μέχρι την Πόλη μόνοι μας. Είτε με το τρένο (Οριάν Εξπρές), είτε με το ειδικό πούλμαν που κάνει τη διαδρομή σε δέκα ώρες, είτε, εν τέλει, με τον Πόρθο, το ταξιδιάρικο (άμα λάχει) γιωταχί μας.

Να δούμε, μας απαντούν.

Βλέπουν. Όμως και οι εσωτερικές περσικές πτήσεις προκύπτουν φουλ γεμάτες, ιδιαίτερα εκείνη για Ισπαχάν. Μας ευχαριστούν για την προτίμηση αλλά δυστυχώς δε μας φτουράει. Μία άλλη φορά ίσως…

Ευχόμαστε στους Μοσχοβάκους (Νίκο και Ιωάννα) καλό ταξίδι και ανασύρουμε επειγόντως από το ντουλάπι χάρτες και φυλλάδια, για όπου, ο καιρός (για την έναρξη των διακεκομμένων ημερών) γαρ εγγύς, που λέει και ο άλλος, ο βαρεμένος.

Επικρατεί η Ιβηρική. Μας αρέσουν οι Ισπανοί και λατρεύω τα Φάντος. Για οργανωμένες εκδρομές είναι πλέον αργά, αλλά να πας μόνος σου δε σε εμποδίζει κανείς.

Έτσι ξεκινάμε για Βαρκελώνη και Λισαβώνα, μέρες οκτώ, τέσσερεις και τέσσερεις.

Ίσως, σε προσεχές σημείωμα σας αφηγηθώ λεπτομέρειες. Για την ώρα θα σας πω ότι αν ήταν στο χέρι μου θα καθιέρωνα υποχρεωτικό το ταξίδι στη Βαρκελώνη, όχι για τους θαυμαστές της Μπαρτσελόνας, αλλά για όσους αγαπούν εκείνη τη σπάνια ιδιότητα μιας πόλης να είναι κυρία και αλήτισσα μαζί. Σικ και λαϊκιά. Αρχόντισσα δίχως συμπλέγματα.

Θα έστελνα υποχρεωτικά εκεί και τους εκπαιδευόμενους αρχιτέκτονες. Να δουν πώς η φαντασία μπορεί να μπολιάσει γόνιμα και τον πιο στεγνό μοντερνισμό.

Η Λισαβώνα πάλι, πόλη του ωκεανού και του μπακαλιάρου, δε βιώνεται (ούτε αυτή) μέσα σε λίγες μέρες και λέω με πρώτη ευκαιρία να ξαναπάω.

Για την ώρα συμμαζεύω τις φωτογραφίες.

Τα λέμε…

(Εκτελούνται εργασίες αποσυμφόρησης της Αρχικής Σελίδας)

Το αφήγημα ¨το διαβατήριο¨ θα το βρείτε κάνοντας «κλικ» δίπλα, στη στήλη ¨Σελίδες¨ υπό τον τίτλο Vivere pericolosamente.

Εδώ παραμένουν τα μέχρι στιγμής σχόλια.