H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Μη πετάς τη μπουκιά σου…
Πάρτε το φαί ως ανάγκη.
Είναι!
Η πλέον αδήριτος, η πιο ζωτική, η πιο αρχέγονη, η πιο απτή ανάγκη κάθε ζωντανού πλάσματος. Εκείνη που συνεπάγεται ένα πανθομολογούμενο δικαίωμα: το δικαίωμα στην ύπαρξη.
Ωστόσο, αυτό το δικαίωμα του ¨τρέφεσθαι¨ δεν είναι ούτε ιδιαίτερα δημοφιλές ούτε ιδιαίτερα κατοχυρωμένο.
Είναι βέβαια γνωστό ότι εμείς, οι όλβιοι πολίτες της Αφθονίας, αρεσκόμαστε στο να περιφρουρούμε, ακόμη και με το ζόρι, τα δικαιώματα των άλλων.
Ακόμη και εκείνων που πεθαίνουν απ’ την πείνα.
Θα πρέπει όμως να πρόκειται για δικαιώματα που έχουμε (εμείς) ορίσει ως ¨δημοκρατικά¨, ως ¨ατομικά¨, ως ¨φιλελεύθερα¨ ή και ως ¨ελευθεριάζοντα¨ άμα λάχει.
Το δικαίωμα στην ύπαρξη μέσω της τροφής δεν μας απασχολεί και τόσο.
Έτσι, δε θα μας κοστίσει πάρα πολύ εάν εγκαταλείψουμε προς στιγμήν τους υποσιτιζόμενους της τρίτης χιλιετίας και του τρίτου κόσμου για να αναλογισθούμε τη δική μας σχέση με το Φαί.
Στην αρχή-αρχή λοιπόν φαίνεται ότι αυτή η σχέση ήταν μάλλον απλή και υγιής. Κάποτε, οι επαφές μας με τις άλλες μορφές ζωής, με τα ζώα και τα φυτά, με τα αρπακτικά και τα σκουλήκια, με τα σαρκοφάγα και τα μικρόβια, ήταν βασισμένες στο φαί: είτε ως τρώγειν είτε ως τρώγεσθαι. Μ’ άλλα λόγια τα τρώγαμε και μας έτρωγαν!
Ως και τον Θεό, για να τον καταλάβουμε έπρεπε πρώτα να τον μεταλάβουμε ως άρτο και οίνο.
Τότε, ακόμη, τρώγαμε για να ζήσουμε.
Μετά ντύσαμε την ανάγκη με επινόηση, με πολιτισμό και με τεχνική. Και αποκτήσαμε προδιαγραφές και γαστρονομίες, Λούκουλους και Γαργαντούες, Τσελεμεντέδες και Μαμαλάκηδες.
Εάν τώρα στη βασική τεχνική προσθέσετε λίγη διάθεση αναζήτησης νέων κωδίκων, λίγη περιπλάνηση στα όρια του ήδη γνωστού, λίγη επιθυμία για το ασύνηθες, μια δόση ιδανικών ευζωίας και ολίγη από οργανική ανταρσία κατά της αδυσώπητης εντροπίας, έχετε το Φαί ως καλή τέχνη.
Ανάμεσα σε πολέμους και αναδουλειές, τα έργα γευστικής τέχνης, έστω μινιμαλιστικά και απέριττα, δεν έπαψαν να σερβίρονται Κυριακές και εορτές από ανασκουμπωμένες μανάδες και περιώνυμες θείες Λωξάνδρες.
Συνήθως συνοδευμένα από ειδικό ομαδικό τελετουργικό, βασισμένο σε μηνύματα τύπου ¨τρώμε μαζί, είμαστε μαζί, δε θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη¨, ή κάτι λιγότερο επιγραμματικό, πλην όμως ανάλογης σημασίας.
Ύστερα είχαμε την τύχη να περάσουμε στην νέα εποχή! Την εποχή της κατανάλωσης, της μάζας, της υπεραγοράς.
Το καροτσάκι του σούπερ μάρκετ έγινε τόσο σημαντικό, όσο υπήρξε κάποτε ο αφαλός μας, ενώ η σχέση μας με το φαί έγινε σύνθετη και οι υποκατηγορίες της πολλαπλασιάσθηκαν.
Θα έχουμε πλέον τους βουλιμικούς και τους ανόρεκτους, τους φαταούλες και τους διαιτόφρονες, τους φαστφουντάδες και τους στομαχικούς, τους νεοεπικούριους και τις μικροκυματούδες, τους χαραμοφάηδες και τους μοναχοφαγάδες, τους ορίτζιναλ και τους μεταλάξ…
Η προκαταναλωτική ¨μη πετάς τη μπουκιά σου¨ γιαγιά μου ήξερε την αξία του φαγητού.
Ο σημερνός γκλαμουριάρης καταναλωτής νομίζει κι αυτός ότι την ξέρει.
Τη μετράει σε ανοστιές μπουκωτικά αραδιασμένες σε ράφια πολυτελών φαγομπουτίκ, την αναγνωρίζει σε μπαφιασμένους μπουφέδες δεξιώσεων, την απαιτεί από εξωτικούς σεφ, την μελετάει σε γυαλιστερές σελίδες λάιφ στάιλ περιοδικών, την πληρώνει χρυσή σε οργανωμένες κετεριγκοεταιρείες.
Θα ’θελα να τελειώσω ετούτο το σημείωμα κάπως αισιόδοξα, αλλά φαίνεται ότι ο Μέλας Ζωμός δεν αναγνωρίστηκε από την Κομισιόν και το κακό είναι ότι ούτε και ο Ευρώτας σώζεται για κολύμπι…
Η γιαγιά μου δε ζει πια και η μπουκιά, μου έκατσε στο λαιμό…
Βασίλης Νόττας
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 
Σχολιάστε