H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
ΜΠΑ !!!(1)
ΜΠΑ!!!
(Συνέχεια 1η)
ΠΡΟΟΙΜΙΟ
{προαιρετικό (1)}
ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΕΝΟΣ ΕΦΗΒΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ
Όπου ένα νεαρό σύμπαν, ευρισκόμενο σε πλήρη εφηβική κρίση και όχι επαρκώς ενημερωμένο, πειραματίζεται με τις αναπαραγωγικές διαδικασίες.
Αλλά κάτι δεν πάει καλά…
Είχε γεννηθεί από μια μαύρη τρύπα, πράγμα όχι ιδιαίτερα πρωτότυπο.
Ο κατασκευαστής του είχε χρησιμοποιήσει μόλις μια μικρή ποσότητα Αρχικής Ουσίας και πραγματικά μεγάλη ενέργεια. Είχε συμπιέσει την Ουσία από τη μια μεριά της τρύπας και έτσι, από την άλλη, είχε προκύψει αυτό:
Ένα Σύμπαν.
Το ζόρισμα μέσα στην τρύπα και η απελευθέρωση από την άλλη μεριά ακούστηκε κάπως σα μεγάλo «μπαμ».
Ήταν ο απόηχος και η οδύνη της γέννας.
Και ενώ στ’ αυτιά του δονούνταν ακόμη οι παράξενες συγχορδίες που κατά τα έθιμα ηχούν σε γεννητούρια συμπάντων και παρομοίων υλο-κυματικών οντοτήτων, βρέθηκε να επεκτείνεται και να μεγαλώνει στο διάστημα σύμφωνα με τις σταθερές που ήταν καταγραμμένες στη σπείρα με τον βασικό του προγραμματισμό.
Για μια μεγάλη αλληλοδιαδοχή γεγονότων και κινητικών αλλαγών που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν «ο καιρός που περνάει» (και που αποτελούσε μια απαραίτητη ρύθμιση για να μην εκδηλωθούν όλα τα συμβάντα ταυτοχρόνως και μπερδευτεί ο τυχόν ουράνιος αναγνώστης), το νεοσύστατο Σύμπαν αυτοπαρατηρήθηκε με περιέργεια:
Του φάνηκε ότι όλα πάνε καλά και ότι μεγαλώνοντας αποκτούσε τα βασικά χαρακτηριστικά ενός άρτιου και γερού σύμπαντος.
Για μεγαλύτερη σιγουριά, που και που, έριχνε και καμιά λοξή ματιά ένα γύρο παρατηρώντας τα γειτονικά συνομήλικα σύμπαντα. Το πράγμα δεν ήταν και τόσο εύκολο και του προκαλούσε κρίσεις αλληθωρισμού, γιατί αυτά διατηρούσαν μια (εκ κατασκευής) ασύμπτωτη πορεία.
{Οι μόνοι που για την ώρα επιχειρούσαν άτσαλα άλματα απ΄ το ένα σύμπαν στο άλλο, περνώντας μέσα από φανταστικές διαστάσεις και τρυπώνοντας μέσα σε διεστραμμένα τούνελ απιθανότητας, ήταν κάτι ασουρμπανίμπαλοι δαίμονες.(2) }
Παρατηρώντας λοιπόν και συγκρίνοντας, έβλεπε ότι δεν του έλειπε τίποτα από τα βασικά και τα απαραίτητα:
Για την ώρα είχε μόνο τρεις-συν-μία φανερές και καλο-αναπτυγμένες διαστάσεις, αλλά πολλές άλλες (που προς το παρόν εκδηλώνονταν μόνον ως τάσεις και φορτία και που η αλήθεια είναι ότι του δημιουργούσαν μια κάποια φαγούρα) θα ωρίμαζαν αργότερα.
Διέθετε στριφογυριστούς γαλαξίες, εκτυφλωτικές Σούπερ Νόβες, παιχνιδιάρηδες λευκούς νάνους, τακτοποιημένα ηλιακά συστήματα, πάλσαρ που αναβόσβηναν κανονικά στις γωνίες, και ακόμη, εδώ κι εκεί, τις μαύρες τρύπες που (όπως κάτι του ’λεγε μέσα του) θα χρησίμευαν αργότερα για την αναπαραγωγή και τον πολλαπλασιασμό.
Επί πλέον, ο βασικός του προγραμματισμός πήγαινε ρολόι και τα τμήματα του είχαν αναπτύξει μεταξύ τους την απαραίτητη επικοινωνιακή σχέση, (της είχε δώσει το ελαφρώς βαρύγδουπο όνομα «βαρύτητα»), που εμπόδιζε την επικράτηση της ενστικτώδους χαοτικής τάσης και το σκόρπισμα των μελών του στο απέραντο διάστημα.
Γιατί, βέβαια, μια κάποια δαιμονική χαοτική τάση υπήρχε εκ γενετής μέσα του. Ήταν εκείνη που θα το οδηγούσε κάποτε στο Τέλος.
Που όμως δεν θα ήταν το Τέλος.
Γιατί εκείνο, στο μεταξύ, θα είχε βρει κάποιο τρόπο να αναδιοργανωθεί και να αναπαραχθεί βγάζοντας τη γλώσσα σε όλους τους χαοτικούς-εντροπικούς δαίμονες που άθελα κουβάλαγε μαζί του.
Ωστόσο ένοιωθε να του λείπει κάτι.
Κάτι που έπρεπε να αρχίσει να φτιάχνει.
Στην αρχή νόμισε ότι αυτό το κάτι ήταν «κάποιος να το θαυμάζει», γιατί είχε βαρεθεί να αυτοθαυμάζεται.
Αργότερα κατάλαβε ότι αυτό που θα ΄θελε να βάλει μπρος δεν ήταν άλλο από την απόπειρα να φτιάξει μελλοντικούς κατασκευαστές που θα χρησιμοποιούσαν αποτελεσματικά τις μαύρες τρύπες.
Έτσι ίσως να ‘βρισκε απάντηση και σε άλλα ερωτήματα, υπαρξιακά, εσχατολογικά και κοσμολογικά, που άρχιζαν σιγά-σιγά να το παιδεύουν.
Άρχισε λοιπόν τα πειράματα αναζητώντας τα μυστικά του αυτοτροφοδοτούμενου τακτοποιητικού πολλαπλασιασμού (τον είπε Ζώη) και ετοιμάζοντας εδώ κι εκεί διάφορες Aρχέγονες Σούπες.
Μία απ΄ αυτές αποδείχτηκε ιδιαίτερα παραγωγική.
Την είχε στήσει σ΄ ένα μικρό πλανήτη ενός ασήμαντου ηλιακού συστήματος στον εξωτερικό βραχίονα ενός αδιάφορου γαλαξία. Με μια αλυσιδωτή σειρά μεταλλάξεων είχε καταφέρει να φτάσει σε ένα αρκετά παραγωγικό είδος, που σ΄ αυτή τη φάση αυτοονομαζόταν, λόγω μιας εγγενούς ανωμαλίας στον προγραμματισμό της αυτοεκτίμησης, «Χόμο Σάπιενς».
Σε κάποια στιγμή όμως (και ενώ οι εξελίξεις του πειράματος άφηναν εδώ και εκεί ελπιδοφόρες ενδείξεις), συνέβη το εξής απροσδόκητο: Κάποιος μπήκε στο κεντρικό θάλαμο των πειραματικών υλοποιήσεων και έβαλε τους προγραμματικούς χρονοδείκτες του πλανήτη των Χόμο Σάπιενς στο Παρά Πέντε…
Μία από τις πρώτες απρόσμενες επιπτώσεις της παρακινδυνευμένης αυτής ενέργειας ήταν ότι το έφηβο Σύμπαν άρχισε να βγάζει εδώ κι εκεί κάτι απαίσια σπυριά που ωρίμαζαν κι έσκαγαν με πάταγο στο απέραντο διάστημα.
Όμως υπήρξαν κι άλλα απρόβλεπτα επακόλουθα
Η ιστορία που ακολουθεί διηγείται το τι περίπου συνέβη σ΄ αυτές τις έσχατες κοσμικές χρονικές μονάδες.
(1) Παρακαλούνται οι αξιοζήλευτα τυχεροί αναγνώστες που δεν έχουν κοσμολογικές ανησυχίες να περάσουν κατ΄ ευθείαν στο επόμενο κεφάλαιο.
(2) Σημείωση για προχωρημένους. (Από το Λεξικό των Προσωρινών Εσχατολογικών Καταγραφών) Δαίμονες: Έτσι ονομάζονται τα αντισώματα που αναπτύσσει το Χάος όταν για οποιοδήποτε λόγο, τυχαίο ή εσκεμμένο, ορισμένα τμήματά του αρχίζουν να δημιουργούν ενοχλητική Τάξη, και δεσμευτική Συμμετρία. Τα νοσταλγικά αυτά αντισώματα τα δίνουν όλα για την επάνοδο στην Εντροπική Επανάπαυση.Προσοχή: Θα πρέπει να αποφεύγεται η σύγχυση των παραπάνω με την άλλη κατηγορία πτερυγοφόρων και φωτοστεφανοφόρων οντοτήτων, (που και αυτές έφεραν παλαιότερα την ονομασία των «δαιμόνων»), οι οποίες όμως έχουν διαφορετικές προτιμήσεις και αγωνίζονται υπέρ της (αγκυλωμένης, άνευ κουραστικών νοημάτων και παραπέρα στόχων) Υπέρτατης Τάξης, -με εξίσου ενοχλητικό αποτέλεσμα τη διακοπή του Παιχνιδιού. Η παρατήρηση της συμπεριφοράς όλων αυτών των μεταφυσικών όντων οδήγησε τον μεγάλο φιλόσοφο Οξύμωρο τον Συνεπή (Πίπη) να διατυπώσει το γνωστό υπερβατικό αξίωμα:»Εάν η γέννηση Τάξης από το Χάος είναι ζήτημα χρόνου, η γέννηση Χάους από την Υπέρτατη Τάξη (λόγω της έλλειψης χρόνου που επικρατεί εκεί) είναι πιο σύντομη».
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 
Σχολιάστε