Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο

Ένα ποίημα του Λευτέρη Μανωλά

Γράφει ο Βασίλης Μεταλλινός. 

Χολομών. Σάββατο απόγευμα, ώρα 7.30’…
Μιά σαράβαλη μαύρη 1100 GS, με “τελειωμένα” σανζμάν και εξάτμιση, που ακούγονταν σαν πολεμικό Αlbatros του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου μπήκε στο κτήμα του Χολομώντα… Ένα ανόητο ξεδοντιάρικο χαμόγελο στο κράνος του οδηγού και μια φάτσα που έμοιαζε με κάτι σχετικό από μενού ψαροταβέρνας στο κράνος του συνοδηγού, έκαναν την εμφάνισή τους, μόλις ακινητοποιήθηκε η μηχανή στο ένα μέτρο…
Παραλίγο θα έκανα φέτες το μπροστινό λάστιχο με το θαμνοκοπτικό.
Έσβησα. Έσβησε.
Σήκωσα ζελατίνα. Σήκωσαν ζελατίνες…
“Βασιλτζίκ efendi!!!!!!!!!” φώναξε η Γκιουλέν κι έβγαλε το κράνος.
“Kardeş:… ψέλλισε με τον γνωστό ρωγμώδη λυγμό ο Ερντεμίρ και μ΄αγκάλιασε…
“Τι έγινε τ’ αμάξι το Dogan, ρε Ερντεμίρ?”
“Μας το κόψανε στο ΚΤΕΟ στο Βέλγιο…” είπε μ’ ένα αίσθημα υπαρξιακής σύγχυσης, που προκαλούσε η έντονη επίγνωση του απρόβλεπτου της ζωής, και δεν μπορούσε να την ανακουφήσει ένα κοινό tavor των 2,5 mg…
Κούνησα με ύφος “triple action” -έκπληξης, θλίψης, κατανόησης- το κεφάλι μου και ρώτησα:
“…και η GS?”
“Aυτή την χάρισε ένας πελάτης της Γκιουλέν που ερχόταν κάθε 2 μέρες για το φλιτζάνι. Όταν έφευγε του πάσαρα μερικά μπουκαλάκια από το θαυματουργό αφροδισιακό με τους αποξηραμένους όρχεις βουβάλου… Τελικά, μετά από 20 συνεδρίες έβγαλε …κέρατα και δεν του ‘μπαινε το κράνος…»

Ινδία 1
«Αυτό το χειμώνα οι Πακιστανοί εκτός από το χόκεϋ επί χόρτου, ασχολήθηκαν εντατικά και με τις απαγωγές ξένων… Μόνο τον Mάρτιο που σκόπευα να περάσω, είχαν μπαγλαρώσει 4 νταλικιέρηδες και 2 νεαρές Τσέχες τουρίστριες. Άμα το συνδυάσεις και με το ότι ταξίδεψα με τη «βασίλισσα» στο Ιράν πριν 5 χρόνια …το σενάριο για ενοικίαση μιας Bajaj ή μιας Enfield για κανα μήνα στην Ινδία, άγγιζε τις παρυφές του ταξιδιωτικού ρασιοναλισμού…» είπα, ψάχνοντας στο laptop για μερικές φωτογραφίες…
«Τι είναι ο ρασιοναλισμός?» ρώτησε ο Ερντεμίρ, ρουφώντας την Primator σαν λιγούρικια βδέλλα.
«Και βάλε και καμιά φωτογραφία…» συμπλήρωσε μ’ ένα ρέψιμο με ήχο ξεβουλωμένου ορειχάλκινου σιφονιού, κάνοντας ένα κουνούπαρο που βούιζε σαν μονοκινητήριο περιστρεφόμενος γύρω από την απόκοσμη καράφλα του, να πέσει λιπόθυμο στο τραπέζι….

Ινδία 2
Βράδυ… 9.45′
Χολομώντας…
Βεράντα, λάμπες θυέλλης, αρωματικά ρεσώ, κατάσταση ατμοσφερίκ …και η φωνή της Amy Winehouse στο “you know i’m no good”, μπερδεύονταν βάναυσα με τις απόκοσμες παραφωνίες του Ερντεμίρ και της Γκιουλέν…
Τα 15 τενεκεδάκια FIX, ήδη τους έκαναν να τραγουδούν σαν σουρωμένοι χούλιγκανς, τον ύμνο της Φενέρ Μπαξέ …σε στιλ τζάζ!
Ο βαρύς παφλάζων ήχος των εν βρασμώ σπαγγέτι, πάνω στο καμινέτο υγραερίου, στη μέση του τραπεζιού, έκανε την Γκιουλέν να ξανακοιτάξει το ρολόι της…

“σε 3 λεπτά τα βγάζω! Βασιλτζίκ efendi ετοίμασε το σουρωτήρι…” γρύλισε με πεινασμένο ύφος, που στο ημίφως των λαμπών θυέλλης και των σκιών του δάσους, φάνταζε σαν να προανείγγειλε το …ολοκαύτωμα!
“Nοιώσε συμπόνια για την άγνοιά μου Γκιουλέν, αλλά δεν ξέρω που το ‘χει τακτοποιήσει η σύζυγος… Αυτές είναι λεπτομέρειες, στο έπακρον διακοσμητικές και μη κατανοητές από μη ειδήμονα νου!” γρύλισα, υπαινισσόμενος ότι οποιαδήποτε προσπάθεια να μαντέψει κανείς την λογική της συζύγου μου, θα τον οδηγούσε στον στιγμιαίο χρόνο …που φτάνει για να περάσεις από την ηρεμία στο φρενοκομείο…
“Μην ανησυχείς Βασιλτζίκ efendi” φώναξε ο Ερντεμίρ και έβγαλε από την παλιά 1100GS την αλουμινένια πλαϊνή βαλίτσα, γνωστής ουρανοπαρμένης εταιρίας, την ξέπλυνε στα γρήγορα στο νεροχύτη και με την ψυχρή αυτοκυριαρχία κοσμοναύτη του Σογιούζ, έγνεψε στην Γκιουλέν να σουρώσει εκεί τα σπαγγέτι…
Σε λίγα λεπτά τρώγαμε μια εκπληκτική σπαγγετάτα “αλ πέστο”. Tέτοιο γλυστερό ζυμαρικό δεν έχω ξαναφάει…
“Το μυστικό είναι ένα! Το σωστό σούρωμα, καρντές και το λίγο νερό που κρατάει η βαλίτσα στον πάτο, που δεν τ’ αφήνει να κολλήσουν” μΕ είπε μπουκωμένος ο Ερντεμίρ.
“Oι Ιταλοί ξέρουν από μακαρονάδες! Στην υγειά του Herb(*)” φώναξα σηκώνοντας ένα κουτάκι FIX, κάνοντας την Γκιουλέν να μΕ κοιτάζει με απορία, διακόπτοντας το μάσημα μιας τεράστιας μπουκιάς ζυμαρικών…
Ωρα 1.15’…
Ο Ερντεμίρ με μισοκλεισμένο βλέφαρο και βαθύ πηκτώδες περισπούδαστο ύφος, άνοιξε μία Primator.
«Γιατί δεν πήγες με την Africa στην Ινδία?» μΕ ρώτησε ξαφνικά με αυστηρή φωνή, σαν του μουλά Μοχάμεντ Ομάρ, όταν διαβάζει θρησκευτικά μηνύματα από μεντρεσέ του Κανταχάρ…
“Που να σΕ εξηγώ, ρε Ερντεμίρ” είπα ανεβάζοντας το φυτίλι της γκαζόλαμπας για να μην σβήσει.
«Είμαι απελπιστικά ανυπόμονος να μας τα πεις, Βασιλτζίκ efendi» είπε κοιτάζοντας στα ανατολικά του Χολομώντα μια αστραπή σαν καρδιογράφημα να φωτίζει τον ουρανό….

(*) Όνομα ιδιοκτήτη πανάκριβης εταιρίας αξεσουάρ περιπέτειας

Ινδία 3
«Αυτό το χειμώνα οι Πακιστανοί εκτός από το χόκεϋ επί χόρτου, ασχολήθηκαν εντατικά και με τις απαγωγές ξένων… Μόνο τον Mάρτιο που σκόπευα να περάσω, είχαν μπαγλαρώσει 4 νταλικιέρηδες και 2 νεαρές Τσέχες τουρίστριες. Άμα το συνδυάσεις και με το ότι ταξίδεψα με τη «βασίλισσα» στο Ιράν πριν 5 χρόνια …το σενάριο για ενοικίαση μιας Bajaj ή μιας Enfield για κανα μήνα στην Ινδία, άγγιζε τις παρυφές του ταξιδιωτικού ρασιοναλισμού…» είπα, ψάχνοντας στο laptop για μερικές φωτογραφίες…
«Τι είναι ο ρασιοναλισμός?» ρώτησε ο Ερντεμίρ, ρουφώντας την Primator σαν λιγούρικια βδέλλα.
«Και βάλε και καμιά φωτογραφία…» συμπλήρωσε μ’ ένα ρέψιμο με ήχο ξεβουλωμένου ορειχάλκινου σιφονιού, κάνοντας ένα κουνούπαρο που βούιζε σαν μονοκινητήριο περιστρεφόμενος γύρω από την απόκοσμη καράφλα του, να πέσει λιπόθυμο στο τραπέζι….

Ινδία 4
«Kαι πως ταξίδεψες χωρίς μπαγκαζιέρες έναν ολόκληρο μήνα?» με ρώτησε ο Ερντεμίρ με μια διάχυτη ανησυχία, εγκλωβίζοντας την προσοχή μου…
«Είναι πολύ απλό καρντές! Πήρα τη λίστα της Touratech(*) Ό,τι έγραφε εκεί …δεν το χρειαζόμουνα! Έτσι, όλη μου η «προίκα» χώρεσε σ΄ένα σακίδιο, μαζί και το κράνος! Μέσα στο κράνος έβαλα -ρολό- το παντελόνι κορντούρα, στον πάτο τις επιγονατίδες, γάντια, 5 σλιπάκια, 3 T-shirts, 1 παντελόνι, Lonely Planet, λίγα φάρμακα κλπ. Το δερμάτινο μπουφάν το φορούσα, όπως και δερμάτινα αρβυλάκια. Μ’ αυτό τον τρόπο, ταξιδεύοντας πάνω στη μηχανή το σακίδιο -χωρίς το κράνος- ήταν μισοάδειο!» είπα χαμογελώντας.
«Μιλάς σοβαρά?» είπε ο Ερντεμίρ, εντυπωσιασμένος με καθαρό jazz μέταλλο στη φωνή…
«Το παν είναι να ξεφύγεις από τον μόνιμα αναδευόμενο βόθρο του adv μοτοσυκλετιστικού μάρκετιγκ και τους ημιπαράφρονες καθοδηγητές του, που βρυχώνται σαν μεταεμμηνοπαυσιακές ύαινες για να σου κατασπαράξουν το πορτοφόλι!» είπα σε έντονο ύφος, εστιάζοντας το βλέμμα μου σ’ ένα μπουκάλι Primator και στο μεταλλικό ανοιχτήρι…
«Και λοιπόν?»
«Αρχές Μαρτίου, πετούσα με τις Τούρκικες αερογραμμές από Σαλονί για Βομβάη, με μοναδική χειραποσκευή το σακίδιό μου…καρντές!»

(*) Πανάκριβη εταιρεία μοτοσυκλετιστικών αξεσουάρ περιπέτειας.

 Ατελείωτες ώρες με τον Lonely στο Χολομώντα.

Fewa lake στο κεντρικό Νεπάλ.

Ινδία 5
«Και τα Ινδικά μηχανάκια …δεν ήτανε μικρά για σένα Βασιλτζίκ efendi?» μΕ είπε ο Ερντεμίρ, κάνοντας μια παύση και ζυγίζοντας τις λέξεις με έντονη εικαστικότητα.
«Εδώ κι αρκετά χρόνια, σοφότερος κι εμπειρότερος, οι φαλλοκρατικές παπαριές περί ιπποδυνάμεων, ασύστολων επιδόσεων και αντβέ κομμώσεων, έχουν περάσει στη ζώνη του ανεξήγητου, του γραφικού και της λαογραφίας, καρντές…» απάντησα βλέποντας την Γκιουλέν να στρίβει έναν υπερμεγέθη μπάφο…
«Χμμμμ» γρύλλισε ο Ερντεμίρ. «Και τι μάρκα νοίκιασες τελικά?» συμπλήρωσε με μια αίσθηση ασυνάρτητων εντυπώσεων.
«Πρώτα πήγα για 10 μέρες στο Νεπάλ. Εκεί νοίκιασα 2 Bajaj. Ένα Pulsar κι ένα Avenger. Και τα 2 με τον ίδιο κινητήρα των 220cc. Eλαφριά, ευκίνητα, γρήγορα και με κατανάλωση 40-42 χλμ/λίτρο, με τιμή βενζίνης περίπου στα 90 λεπτά. Ειδικά το Αvenger (τσοπεροειδές) ήταν σχεδόν καινούργιο, με 1040 χλμ… Και όταν θέλεις περίπου 6-7 ώρες για να διανύσεις 180-200 χλμ, λόγω της εφιαλτικής κίνησης, με τα Bajaj ήμουν ταμάμ, Ερντεμίρ καρντές!» του εξήγησα.

Ινδία 6
«Και τί πρόγραμμα ακολούθησες Βασιλτζίκ efendi?» με ρώτησε η Γκιουλέν περνώντας τον μπάφο στον Ερντεμίρ και φουσκώνοντας μια τεράστια φούσκα μπιγκμπάμπολ…
«Στο ταξίδι πρέπει να ξέρεις πότε να ρίξεις την κλωτσιά στον ιδεολογικό τάκο της κοινότυπης και προβλέψιμης ταξιδιωτικής κασέτας, που πατάει σε βαρετά κλισέ ταριχευμένης, μεγαλόστομης και φανατικής αργκό: o πιο ωραίος δρόμος στον πλανήτη, τα καλύτερα πάσα στον πλανήτη, τα πιο ωραία μνημεία που δεν πρέπει να χάσεις σ’ αυτή την ζωή, οι τοποθεσίες με τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα… κι αρχίδια καπαμά!» είπα κοφτά, κάνοντας την Γκιουλέν να τρομάξει και να σκάσει η παραφουσκωμένη μπιγκμπάμπολ στα μούτρα της…

Ινδία 7
«Δηλαδή, στην Ινδία θέλεις να μου πεις ότι δεν πήγες στο Τάζ Μαχάλ?» μΕ ρώτησε με γουρλωμένα μάτια η Γκιουλέν, ξεκολλώντας τις μαστίχες από τα μάγουλά της.
«Έπεσες διάνα sevgili Gulen! Eπισκέφτηκα όλα τα Ταζ …μπανάλ των Ινδιών με ελεύθερο ταξιδιωτικό πνεύμα, αυτό το βιτριόλι που διαβρώνει τις προτηγανισμένες διαδρομές, και με μπούσουλα τις υποδείξεις ξεχασμένων στο χρόνο ταξιδευτών, σε αλκοολούχες ομηγύρεις έξω από καλαμένιες καλύβες στον Ινδικό ωκεανό, τράβηξα τον δρόμο μου μυρίζοντας την περιπέτεια σαν το σκυλί…» απάντησα αδειάζοντας και τις τελευταίες σταγόνες της Primator στο ποτήρι μου.

(συνεχίζεται)

Η Αυτού Πολυπλοκότης ο ανυστερόβουλος υπολογιστής μου (όπως θέλω να τον αποκαλώ όταν δεν με εκνευρίζει) μου κάνει τον τελευταίο καιρό νερά. Για να γίνω σαφέστερος, έχει αρχίσει να κρύβει πράγματα, να ανακατεύει τα σχετικά με τα άσχετα και να υποστηρίζει ότι οι υπηρεσίες του πρέπει να παρέχονται, όχι μόνον ύστερα από την καταβολή του απαιτούμενου αντιτίμου (άπαξ για κάθε πρόγραμμα) αλλά από ένα εκτεταμένο δίκτυο ¨Ες Αεί¨ συνδρομών.

Ισχυρίζεται δε, με εμμονή, πως η διάδοση αυτής της αρμεχτικής νοοτροπίας θα διευκολύνει τους μεγάλους αδελφούς (του) να φτιάξουν τεράστια, σύνθετα, υπολογιστικά και προϋπολογιστικά προγράμματα.

Αυτά σκεπτόμουν και αναρωτιόμουν εάν, εντέλει, η γεροντική ασθένεια του καπιταλισμού δεν είναι ο ακόρεστος καταναλωτισμός και οι σχετικές παρενέργειες, αλλά ο συνδρομητισμός και οι ανεξέλεγκτες ¨αόρατες¨ εφαρμογές του.

Αλλά ας αφήσουμε τις εικασίες και τις ανησυχίες για μια άλλη φορά. Για την ώρα θα σας μεταφέρω μια ακόμη μοτοαφήγηση του φίλου Βασίλη Μεταλλινού, η οποία εμφανίστηκε ξαφνικά, όχι στα ¨εισερχόμενα¨ ούτε στα σπαμ, αλλά (ύστερα από ακόμη μια ζαβολιά του ¨Ανυστερόβουλου), στην στήλη με τα ¨πρόχειρα¨!!!.
Με άλλα λόγια: είπα να τον ξεφορτώσω από την την αυτοσυλλεγόμένη σαβούρα και ανακάλυψα μια μεγάλη ποσότητα της αλληλογραφίας μου θαμμένη εδώ, στα ¨πρόχειρα, για πάνω από μια δεκαετία!!!.

Το κείμενο συνοδευόταν από σημειώματα:
Γειά σου Βασίλη Ν. Ξεκίνησα να σου στέλνω κειμενάκια με φωτό από την Ινδία και το Νεπάλ αλλά μπερδεύτηκε η σειρά των e-mail και δεν βγαίνει άκρη.
Αγνόησέ τα. Θα σου τα στείλω αύριο. Καλό βράδυ!
Βασίλης Μ.
Γειά σου Βασίλη! Σου στέλνω μερικά κειμενάκια και φωτό από το ταξίδι μου στο Νεπάλ και στην Ινδία, όπως το μετέφερα σ’ ένα μοτοσυκλετιστικό φόρουμ, εμπλέκοντας για πλάκα τον Ερντεμίρ και τη ΄Γκιουλέν. Σαν Τούρκικο σίριαλ ένα πράμα…
Δεν πιστεύω ν’ αξίζει να δημοσιευτούν, έτσι σαν καρικωμένα ρετάλια…

Στην επόμενη ανάρτηση:
Βασίλης Μεταλλινός: Μια βόλτα με μοτοσικλέτα στο Νεπάλ και την Ινδία  Ά μέρος

¨

Από τις εκδόσεις ¨Εστία¨ κυκλοφόρησε ¨Το Ταξίδι¨, νέα ποιητική συλλογή του παλιού καλού φίλου Τηλέμαχου Χυτήρη .

Επί μέρους ενότητες: 

* ανάγκη καιρού * νύκτιο άσμα * η αιώνια διέλευση * θάνατος είναι η Ιστορία * θεός ή δαίμων * περαστικός με τους περαστικούς * ¨έπλευσας, κατήχθης¨ 

Μεταφέρω μερικούς στίχους/κραυγές που παραπέμπουν  στην εξέγερση των νέων τον Μάη του ΄68 στο Παρίσι.

Η ποίηση τρέχει στους δρόμους, τ’αυτιά σας έχουν τοίχους

Ακόμα κι αν κόψουν όλα τα λουλούδια

η Άνοιξη θα ‘ρθει ξανά εφέτος 

Να ζεις χωρίς τέλος, να απολαμβάνεις με εμπόδια

Η ευτυχία είναι μια καινούργια ιδέα

Θέλουμε να ζήσουμε.

Στάλθηκε χτες – με πρόλαβε σήμερα, 2 του Απρίλη – το παρακάτω μήνυμα του φίλου Βασίλη Μεταλλινού (*)

(*) με τον Βασίλη είχαμε κάποτε κοινή την ιδιότητα του αρχιτέκτονα μηχανικού και έχουμε ακόμη κοινή μια κάποια αδυναμία στην ερασιτεχνική συγγραφή)

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Παρουσίαση του βιβλίου μου «Λόρενς της Αλητείας» σήμερα στο φουαγιέ του Ηλέκτρα Παλλάς, στις 7 μμ. Β.Μ.

……….

Πριν ένα μήνα…

…το τηλέφωνο βαρούσε χωρίς οίκτο μεσημεριάτικα. Προσφορά για ρεύμα, σκέφτηκα κι ετοιμαζόμουν για σεξουαλικές ευχές…

«Μεταλλινός?» γαύγισε η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής, μέσα από χείλη που ήταν φανερό πως έκλειναν γύρω από ένα πούρο Partagas Maduro…

«Συγγνώμη με ποιόν έχω την τιμή να …»

«Σου λέει τίποτα το όνομα Αustin Μacauley Publishers?» γρύλισε στ’ αγγλικά.

«Για να είμαι ειλικρινής …όχι!»

«Κλάρκ, Τζέιμς Κλάρκ από Λονδίνο. Μίστερ Μεταλλινός αύριο πετάω για Θεσσαλονίκη. Να ‘σαι στις 5μμ στο Ηλέκτρα Παλλάς. Έλα να με βρεις στην προεδρική σουίτα» στρίγκλισε κοφτά και το ‘κλεισε, πριν προλάβω να τον διαολοστείλω σίγουρος ότι επρόκειτο για φάρσα.

Πάνε δεκαετίες που έχω αποτοξινωθεί από τη ματαιότητα της business και ήδη ένοιωθα να υψώνομαι σε μιά ανώτερη σφαίρα. Όμως άπαξ και σε κυριεύσει το πάθος της συγγραφής είναι βέβαιο ότι θα πηγαίνεις από μαρτύριο σε μαρτύριο…

Η γιατρειά για τη βαρεμάρα είναι η περιέργεια, έλεγε η Ντόροθυ Πάρκερ. Το λέω κι εγώ. Κάπως έτσι βρέθηκα στις 5μμ έξω από την προεδρική σουίτα.

Μιά ξανθιά εξαιρετικής κατασκευής, που εκτελούσε χρέη γραμματέως και μασέζ κρίνοντας από το ντύσιμό της, που έμοιαζε περισσότερο με καλλιτέχνιδα του καμπαρέ, με οδήγησε στο σαλόνι.

Ο Κλάρκ φυσιογνωμικά ήταν σαν πουτίγκα, κοντόχοντρος, μ’ ένα στραβό χαμόγελο και μάτια που γυάλιζαν σαν των κακών στα φιλμ νουάρ των 50’ς…

Η ξανθιά οπτασία απομακρύνθηκε καρφώνοντας το γαλανό βλέμμα της στο δικό μου, διαπερνώντας με σαν ακτίνα λέιζερ.

«Είσαι ο …» γρύλλισε ο Κλαρκ με τόνο ελεγχόμενης έκπληξης κι ενθουσιασμού.

«Είμαι ο …» τον πρόλαβα… αλλά δεν πρόλαβα να συστηθώ.

«Φτάνει!! Μη συνεχίζεις… Είσαι τρελή πένα! Είσαι Στάινμπεκ, Ναμπόκοφ, Φώκνερ! Μυρίζομαι πολύ χρήμα με το ταλέντο σου. Όλοι οι δαφνοστεφείς κάτοχοι Νόμπελ και Πούλιτζερ δουλεύουν για μένα… έτσι γεμίζουν τις κάβες τους με Chateau Lafite-Rothschild.

Ο ήχος ενός τηλεφώνου ακούστηκε και η ανατομική βόμβα -με φωνή ποντικιού στα κινούμενα σχέδια- τον διέκοψε…

«Έχω την Τζόαν Ρόουλινγκ στη γραμμή… Θέλει να σου στείλει …»

«Πες την Τζο …θα την πάρω εγώ» γρύλλισε κοφτά ο Κλάρκ…

Αναδύθηκε ξαφνικά από την πολυθρόνα του, κυματίζοντας ένα χαρτί λέγοντάς μου:

«Υπόγραψε και το βιβλίο σου είναι 100% εγγυημένο ότι θα εκτινάξει τα κέρδη μας σ’ ένα αριθμό που μόνο αστρονόμοι θα μπορούσαν να διανοηθούν!!» ενώ ακούστηκε το παφ από μια Armand De Brignac Rose που άνοιγε η γραμματέας.

«Κύριε Κλάρκ … γκουχ γκουχ… εγώ δεν είμαι συγγραφέας… Ταξιδεύω, στοχάζομαι, γράφω, δεν εκδίδομαι. Δεν αντέχω τη δόξα και το χρήμα…. γκουχ γκουχ… σας παρακαλώ… Δεν μ’ ενδιαφέρει η πρότασή σας!!» αποτόλμησα ν’ αρνηθώ, ανεβάζοντας κλιμακωτά τον τόνο της φωνής μου.

«Χαζούλη, τον τηλεφωνικό κατάλογο του Νόριτς να σου δώσω …θα τον κάνεις μπεστ σέλλερ… Μη πετάς την ευκαιρία. Γύρισε σπίτι, μάζεψε τα πράγματά σου να σε βολέψω προσωρινά στην έπαυλη του Στίβεν Κινγκ στο Bangor’s Whitney Park, μέχρι να σου βρώ πιό κατάλληλο κατάλυμα… κάτι με πισίνα… ίσως και με γήπεδο γκολφ στη Florida» με διπλάρωσε το ύπουλο τζόμπι, ξεχυλίζοντας το ποτήρι με παγωμένη σαμπάνια.

Η βραχμανική ρήση είναι αδιάψευστη: «μέ κάθε καινούργια πρόκληση, ένας ακόμη πόνος καρφώνει την καρδιά μας».

Λίγο η περιέργεια, λίγο τα αρώματα της 1,5λιτρης Armand De Brignac, λίγο η έπαυλη που μου γυάλισε πριν ένα μήνα στην Υδρα, αφού πουλιόταν σε μια …λογική τιμή με 7ψήφιο αριθμό, υπέκυψα και κατρακύλισα για πρώτη φορά στη ζωή μου… υπογράφοντας την έκδοση του «Λόρενς της Αλητείας».

Ζητώ συγγνώμη από συγγενείς και φίλους…

Κατεβαίνοντας τις σκάλες του ξενοδοχείου, μου ‘ρθαν τα λόγια του Ζαγοραίου:

«Σε πλάνεψε η ντόλτσε βίτα,

αυτή που λεν ζωή γλυκιά,

και κάθε μέρα κατεβαίνεις,

της κοινωνίας τα σκαλιά…»

Στην Αθήνα την προσεχή Τρίτη 18/3/95

Κείμενο που έφτασε χτες από τον φίλο Βασίλη (Μεταλλινό). Ένα ακόμη  ταξίδι. Όσα ακολουθούν περιγράφουν τα προκαταρκτικά: Δηλαδή υπάρχει η διαδρομή για την Μίκρα, ο ταξιτζής, η αεροσυνοδός ο δίπλα, και ο παραδιπλανός και ούτω καθεξής. Δεν εμφανίζεται η Αυτού Κυλιόμενη Δίκυκλη Καμπυλότης, καθώς και οι λοιποί ήρωες… θα είναι (μάλλον) σε άλλη ανάρτηση.

VIETNAM 2015. ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΟ ΠΡΕΛΟΥΔΙΟ moderato in C major

Warning!! Περιέχει σεξιστικά και ρατσιστικά σχόλια

………………………………………………….

Το ταξίδι και η γυναίκα είναι σαν το πούρο… Οι πρώτες ρουφιξιές είναι οι καλύτερες (1/2 Βολίνσκυ)

Ξημερώματα και το ταξί που με μεταφέρει στο αεροδρόμιο πάει «σανίδα» ενώ απ’ το cd ακούγεται Παντελίδης «άλλη μια ευκαιρία, δώστε λίγη αγάπη στο φτωχό καλέ κυρία…» Όπως διεπίστωσα μετά από μια πνευματώδη συζήτηση μεταξύ εμού και του διεκδικητή Νόμπελ που οδηγούσε το όχημα, δεν ήταν η καλύτερη ιδέα να ταξιδέψω στο Βιετνάμ.
«Τι πας να κάνεις εκεί? Φτώχεια καταραμένη! Καλά κάνω εγώ που δεν πάω!!» γρύλισε, ενώ συμπλήρωσε συνομωτικά …»Πρόσεχε τις σχιστομάτες, όταν σε αλείφουν με λάδια!» Υποκλινόμενος ταπεινά στο τελευταίο, έβγαλα να πληρώσω ενώ μου εξηγούσε ότι το ταξίμετρο δεν δούλευε, εξ αιτίας μιας χαλασμένης πλακέτας, που σύμφωνα με πληροφορίες που είχε, το πλοίο που μετάφερε το ανταλλακτικό βυθίστηκε σε τροπική καταιγίδα μεταξύ Κύμης και Σκύρου…

Ladies and gentlemen welcome to our flight to Ιstanbul. The sky is clear… κλπ κλπ Bayanlar ve Baylar, Ιstanbul uçuşumuza hoş geldiniz… κλπ κλπ ενώ η κυρία -παραδίπλα- με το μάλλινο bucket νιαούριζε χαμηλοφώνως στον άνδρα -δίπλα- με το panama …»Τζίμ δεν θα δέσεις τη ζώνη σου?»
Κάτω απ’ το panama τα μισά γένια ήταν άσπρα και τα μισά μαύρα. Όταν φτάσεις σ’ αυτές τις αποχρώσεις, διηγείσαι το παρελθόν, προσπαθείς το παρόν κι ελπίζεις το μέλλον. Διηγείσαι κατορθώματα με ταξίδια, πριν σου παρουσιαστούν εκείνες οι καρδιακές ενοχλήσεις που είναι τηλεγραφήματα του υπερπέραν «σας περιμένουμε προσεχώς».
Η Σαλονίκη είναι μικρή. «Από κάπου σας ξέρω»… Εγώ δεν τον ήξερα. Γνωριστήκαμε. Ιστορίες για τσαμπουκάδες και -χαμηλοφώνως- πόσο εύκολα κατάφερνε τα κοριτσάκια να χάσουν ό,τι πολυτιμότερο είχαν …εξαιρουμένων των χρυσαφικών τους. Τώρα δεν του «κάθονταν» ούτε η γυναίκα του…
Όμορφα περνούσε η ώρα…

Ενδιαμέσως, Omelette or cheese pie? coffee? tea?…η Τουρκάλα αεροσυνοδός.
«Να πάτε στη Βιέννη»…με συμβούλεψε το panama, προτείνοντας και 2 ρεστοράν για καλό tafelspitz. «Στο Λονδίνο, δεν πήγατε στο Daunt Books Marylbone?»… κουκούρισε το μάλλινο bucket, που θεωρούσε εαυτόν βαθυστόχαστο, επειδή κάποια στιγμή της ζωής της, σε αίθουσα αναμονής nail studio, διάβασε πέντε σελίδες από τον Πάουλο Κοέλιο…
Όταν κάποια στιγμή …»This is your captain speaking, Turkish Airlines welcomes you to Istanbul. For your safety please remain seated» κλπ κλπ. Λες και τους είπες όλους να σηκωθούν!!
Στο transit είδα το μάλλινο bucket να φωνάζει «Απ’ εδώ Τζιμ… στο 205D πάμε» ενώ το panama έδειχνε με δολοφονικό βλέμμα τις τουαλέτες στο βάθος του διαδρόμου.
7 ώρες αναμονή. Σακίδιο στην πλάτη, mp3, περπάτημα με σουρεαλιστική παρατήρηση σ’ όλο το καστ της θεατρικής σκηνής του παραλόγου. Μαντήλες, τουρμπάνια, νεοχίπις των like, μπούρκες, μπανταρισμένα κατακόκκινα σκαλπ από εμφυτεύσεις μαλλιών, διάφορες συνομοταξίες κουστουμάτων, κελεμπιοφόροι, millennials με πειθαρχημένο travel outfit και προσκυνητές ξυπόλητοι με παντόφλες φορώντας λευκό μπουρνούζι σε κατάσταση Ihram. Συνωστισμός έξω από τα prayer rooms…
Luxury stores με φίρμες, ρούχα κινητά, gadgets. Bookstores φουλ στα μπεστ σέλερ… Τα μπουζουξίδικα της λογοτεχνίας.
Φασαρία, μαζεμένος κόσμος στο Gate 170 A. Κελεμπιοφόρος με muslim beard style απομακρύνονταν σηκωτός από τρεις ασφαλίτες με πολιτικά, 3 παιδιά κλαίγαν ενώ τουρίστες πρόσφεραν νερό σε μια λιπόθυμη γυναίκα με τσεμπέρι. Άργησαν στο check in. Το αεροπλάνο ακόμα στη φυσούνα. Απαγόρευση εισόδου. Χαμένα εισιτήρια, παρακάλια, φωνές, χειρονομίες, σηκωτός…
Δικαιοσύνη θα βρείς στην άλλη ζωή… Σ’ αυτήν υπάρχουν οι νόμοι .
Ladies and gentlemen welcome to our flight to Ho chi minh city … Τα γνωστά. Να μην επαναλαμβανόμεθα.
Airbus 330 300. Μεσαία θέση, αριστερά Ισπανοί που κατεβαίνουν …στάση Bangkok για «Hair and make up» congress. Δεξιά Ιταλός πολυλογάς, μεγαλέμπορος ειδών κιγκαλερίας από την Μπαρντονέκια. Πολυταξιδεμένος, 78 χώρες -τις ανέφερε σα να μετρούσε ένσημα- και με τη γνωστή ταξιδιωτική πείρα, δηλαδή να συμβουλεύεις τους άλλους να μην κάνουν όσα δεν μπορείς να κάνεις εσύ…
Μετά 3 ώρες, φαγητό, ποτά, νανούρισμα απ’ τις τουρμπίνες Pratt & Whitney, χαμηλός φωτισμός, ροχαλητά… Μιά δεύτερη φιάλη κόκκινο Boğazkere, αποκάλυψε την περιφρόνηση της τρυφερής συζύγου του έμπειρου πολυταξιδεμένου για τα είδη κιγκαλερίας και το νέο ενδιαφέρον της για τις ρακέτες και τον νεαρό δάσκαλο του τένις.
«Ο γάμος είναι φυλακή με τον ίδιο δεσμοφύλακα» τον παρηγορώ σε βαθυστόχαστο φιλοσοφικό mood . Του άρεσε. » Εσύ δραπέτευσες!» τον ξαναπαρηγορώ νιώθοντας τα πρώτα συμπτώματα του αλκοόλ. Χαμογέλασε κι έκανε νόημα στην αεροσυνοδό για τρίτο Boğazkere. Η αεροσυνοδός αρνείτο. Ο αεροσυνοδός έδειξε κατανόηση. «Όσα λένε οι άνδρες μεταξύ τους κλπ κλπ»…
Επόμενο ποτήρι και τα είδη κιγκαλερίας πέφτουν μπαούλο. «Βuona notte», νέα ροχαλητά…
Νανουρίζομαι με διλήμματα τύπου «αγορά σκούτερ ή παλιάς Minsk?» Τα σκούτερ σιγουράντζα. Oι σαράβαλες Minsk έδιναν ένα επαναστατικό κουλέρ, λίγο cult, λίγο σοφιστικέ… Τελειώνοντας το Boğazkere κλίνω προς Minsk, καθώς θυμόμουν τις παραινέσεις παλιόφιλου επαναστάτη της μουσταλευριάς, με μουστάκα σαν του Τσαπάγιεφ, για οτιδήποτε σοβιετικό…
Καλό κρασί, κακές αποφάσεις. Ρε λες να μπλέξω με βλάβες και συνεργεία? Τζάμπα προβληματίζομαι… Ό,τι και να συμβεί με την πληροφόρηση στο διαδίκτυο κι ένα τηλεφώνημα βρίσκεις λύση σαν διαφήμιση του Jumbo.
Θυμάμαι πριν 50 χρόνια, ένα μήνα αλητεύοντας με interrail στο άγνωστο, με χάρτες τραπεζομάντηλα, πληροφορίες μηδέν, επικοινωνία μηδέν, λύσεις μηδέν… Άμα δεν το «πάρεις» απ’ το μηδέν, δεν έχεις καταλάβει τίποτα από περιπέτεια…

Κάνοντας τη σκέψη ότι –σήμερα- το ταξίδι έγινε ασφαλές σαν σεξ με διπλή καπότα… μΕ κολλάει το υπνόσημο στο «δόξα πατρί» και γλαρώνω.
Το ταξίδι κυλούσε. Η ζωή κυλά… Σαν μιά παρέλαση. Το μυστικό είναι να βρίσκεις θέση μπροστά-μπροστά για να ‘χεις καλή θέα. Έτσι αντιλαμβάνομαι το ταξίδι… χωρίς αυταπάτες και με βαθιά επίγνωση της ασημαντότητάς μου.
Κι όπως σημειώνει ο Γεβγκένι Βαχτανγκόφ «σημασία δεν έχει το τι και το που …αλλά το πως».

Χτες πήρα τηλέφωνο τον Νίκο να του ευχηθώ για την γιορτή  του. Την γιορτή που κάθε έξι του Δεκέμβρη κάνει αναφορά (με την διευρυμένη έννοια) σε ¨νικητές¨, σε ¨λαούς¨, σε ¨θαλασσοπόρους¨ και στον Άγιο που ανέλαβε να τους προστατεύει.

Η μια κουβέντα έφερε την άλλη και έτσι βρεθήκαμε να τα λέμε για στίχους και στροφές, για ειρμούς και  συνειρμούς και άλλα παρόμοια ευαίσθητα και δυσεξήγητα. Θυμηθήκαμε κι έναν παλιότερο έμμετρο διάλογο τοποθετημένο πλέον στο αμπάρι του Ιστολογοφόρου. Αφορούσε στις προσωπίδες που  εν τέλει φοριούνται με (ποικίλη) υστεροβουλία σε διάφορους πρωταγωνιστές των καιρών που αλλάζουν. Προσωπίδες συχνά απειλητικές  εμπνευσμένες από  ανακατασκευασμένους δαίμονες, ανασυρμένους από τις χείριστες εποχές.

Σήμερα, του αγίου Νικολάου ημέρα επόμενη, έψαξα στις πλέουσες αποθήκες και βρήκα το όμορφο συνεπαίρνον ποίημα του Νίκου. Γινόταν μνεία στον Νέρωνα.  Το αναρτώ ξανά μαζί με μια δικιά μου συνειρμική σημείωση

Ο Νίκος (Μοσχοβάκος) μου έστειλε το ποίημα που ακολουθεί

ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΠΟΥΝ ΝΕΡΩΝΑ
Κάψε την πόλη λοιπόν
μη φοβάσαι δεν θα σε πουν Νέρωνα
από αγάπη για τη ζωή κάψε την πόλη
πυρπόλησε τα εκμαγεία μίσους
τις τράπεζες βδέλλας πυρπόλησε
τους στενούς δρόμους αγχόνες ονείρων
τις μεγάλες λεωφόρους κάψε
και τα χαμαιτυπεία παραχάραξης πίστης.

***

Με την δάδα της αγωνίας χωρίς ματαιοδοξία
βάλε φωτιά στους οίκους συναλλαγής
στα κέντρα πλειστηριασμών οδύνης
στα πορνεία υποσχέσεων πλαστής ηδονής
στα πολυκαταστήματα τζόγου και συνήθειας
στα προμελετημένα δελτία προγνώσεως καιρού.

***
Μη σταματάς δεν θα σε πουν Νέρωνα
από αγάπη κάψε την πόλη
πυρπόλησέ την με σπαραγμό
κι ας σκορπιστούν τα αποκαΐδια της
σ’ όλου του σύμπαντος το εύρος
ας φτάσουν μέχρι τις χαράδρες της σελήνης.
Κάτω από την τέφρα της πόλης
ας κοιμηθούν για λίγο ακόμη τα όνειρα.
Όχι! δεν θα σε πουν Νέρωνα.
*

Τον ευχαρίστησα και του έστειλα το ακόλουθο συνειρμικό σημείωμα:

*
Συνειρμικό
Και αν σε πούνε Νέρωνα, τι έγινε;
Έτσι κι αλλιώς
αλλάζουν οι καιροί και φεύγουνε
κάποτε οι βεβαρημένοι θ’ αναδυθούν
και οι φελλοί θα καταποντιστούν στα άπατα.
*
Θα ‘ρθει ξανά η μέρα που θα χρειαστεί
να γίνουν εμπρηστές οι ποιητές
και πυροδότες,
τότε τον Νέρωνα απ’ τον βούρκο θα ανασύρουνε
ίσως του δώσουν λίγο χρόνο ν’ απολογηθεί
–ίσως και όχι, γιατί τότε
θα κρίνουν κάτι τέτοιο περιττό και αδόκιμο.

*

Υπέρ αυτού θα υπάρχουν πλέον επιγράμματα
θα ‘χουν γραφτεί διατριβές, συγγράμματα
και πάνελ κι εκπομπές που εμβαθύνουν
της επιφάνειας την άτρητη στιλπνότητα.

*

Στις λέσχες των αναγνωστών επιλεγμένα μέλη
των λέξεων το βάρος θα ζυγίζουνε
και θα κοσμούν τα αποφθέγματα του Νέρωνα
με πλήθος εμβριθών υποσημειώσεων
και, βέβαια, με λάμψεις καινοφανών αστερίσκων
*
Γι αυτό
(αλλά και γι άλλα που θα μου ‘ρθουνε αργότερα)
σου λέω:
Και να σε πούνε Νέρωνα τι έγινε;
ΒΝ

ΤΗΣ ΝΑΠΟΛΗΣ Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ  (Λευτέρης Μανωλάς)

Την ίδια την Αφροδίτη δεν έτυχε,

μπροστά μου, ποτές να αντικρίσω

μα και ούτε στης Νάπολης το

χώμα

το πόδι μου είχα ακουμπήσει.

Σαν να την είχα κοιτάξει όμως,

από κάτω ως πάνω, πιο αψηλή μου

ως ήταν.

Θαρρετά την είχα αποθαυμάσει,

αχόρταγα,

τον πολύδιπλο, μαρμάρινο, χιτώνα της

και δειλά λίγο προς τα πάνω,

στα κρυφά, με τα ακροδάκτυλα

είχα αποτολμήσει να χα’ι’δέψω

κι όλα ολοζώντανα στου Μοσχοβάκου

τους στίχους διαπλέοντας,

ανάσκελα ξαπλωμένος, κάνοντας

χώρο πλά’ι’ μου η ίδια να καθήσει.

Και από κει, σαν σε τρεχαντήρι

καλοτάξιδο,

με τα λευκά ιστία ολάνοικτα κι ο

φλόκος,

ροβολώντας προς Κατάνια

κι από κει κατά Κύθηρα και

Αστροπαλιά

και με μα’ί’στρο, στην σκιά του Μόντε

Σμίθ

στα Κρητικά να την αράξουμε.

Τον αειγέννητο Απόλλωνα

προσκαλεσμένο, δελφίνι τάχιστο

να ξαναγίνει και οι δυο Θεοί,

στης Ψαροπούλας τα γαλανά νερά,

μαζί,

μακροβούτι χωρίς τελειωμό, της

αθανασίας τους επιβεβαίωση να

δώσουν.

Αχ ! βρε Νίκο τι ταξίδια μας

χαρίζεις

και στα απέραντα ουράνια μας

μετεωρίζεις.

Λ.Μ.

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΜΑΝΩΛΑΣ: Δύο ποιήματα

ΔΕΝ  ΣΙΩΠΩ

Σιωπώ, σε όσους προσπαθούν

να  με διδάξουν τα όσα γνωρίζω

και ομιλούν για να αποθαυμάσω τη

                                  γνώση τους.

Σιωπώ χαμογελώντας, σε εκείνους

που  με θυμό επιδεικνύουν τη

                             δύναμή τους,

αδύναμοι να αναγνωρίσουν

τη σιωπηλή συγνώμη των άλλων.

Σιωπώ τρώγοντας ένα

άνοστο στιφάδο, γιατί

η ακρίβεια του λαδιού

αφαίρεσε την  έμπνευση

από τη θεία μου Ευτέρπη.

Σιωπώ απέναντι στους

υπερφίαλους πολιτικούς

γιατί έτσι, μαθαίνουν ότι η

                              σιωπή,

τους πονά πιότερο και από την

                                άρνηση.

Δεν σιωπώ, όμως, απέναντι στους

άδικους, διάφορους, πολέμους,

όταν η δύναμη δεν σέβεται την

                               αδυναμία

και επ’ αυτής βούλεται κατισχύσει,

αλλά και στις αλόγιστες πλειοψηφίες

όταν δεν υπολογίζουν νηπενθείς μειοψηφίες.

ΘΕΡΙΝΗ ΩΡΑ
Αυτή η ανοχή στην αργοπορία του,
αύξησε την πεποίθησή του, ότι
πάντα ο χρόνος θα τον άφηνε έξω.
Αλώβητο.
Δεν είχε υπολογίσει πως εκείνη,
είχε διατηρήσει στο ρολόι της
τη θερινή ώρα, για πάντα.
Και για εκείνην, ήταν πάντα ακριβής.
Σε όλα.
Κι έτσι, ποτέ δεν πίστεψε στο αιφνίδιο
μήνυμα του θανάτου του.
Ήτανε Νοέμβρης μήνας. Αξέχαστος.
Ήταν η ώρα που εκείνος θα γυρνούσε.
Συνέχισε, επομένως, να βάφει τα
νύχια της με το αγαπημένο της χρώμα,
το τριανταφυλλί.

ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΜΟΥ

Το δέντρο πάνω στην κορυφογραμμή
με τα μαλλιά αχτένιστα
ν’ ανεμίζουν προς τα πίσω
κλαδιά μπερδεμένα
που αντιστέκονται στον άνεμο
έχει ήδη αποτυπώσει
την απόγνωσή του
στο σαρκαστικό του ύφος.
Έχει πάρει την απόφασή του
πως έτσι θα συνεχίσει
την ύπαρξή του από δω μπρος.
Σαν γλυπτό του πουνέντε
θα φαντάζει στους περαστικούς
που θα το φωτογραφίζουν
έκπληκτοι με τον σαρκασμό του.
 
ΧΑΡΙΝ ΑΠΟΡΙΑΣ

Φθόγγοι έκπληξης
λέξεις εύηχες σαρκώδεις
και ισχνές αμήχανες ώρες
αφόρητης μοναξιάς
η παρουσία μας
σ’ αυτόν τον κόσμο.
Θαμπές διφορούμενες ακροβασίες
σκιές του σούρουπου
φοβισμένες ανάσες φαντασμάτων
που προσδοκούν του σκότους
την οριστική επικράτηση
η απουσία μας απ’ τη ζωή.
Ποιον δρόμο να τραβήξω;
και που θα με βγάλει;
Ερώτηση ατελέσφορη
χάριν απορίας!
 
ΣΤΙΣ ΑΛΑΝΕΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ

Στο αστεροσκοπείο της Ατακάμα
τρεις αστροφυσικοί ή ποιητές
χαζεύουν το κυνηγητό των άστρων
στις αλάνες του σύμπαντος.
Τα ξημερώματα είχαν χαθεί
τέσσερις πλανήτες με τους δορυφόρους τους
κι ένας κομήτης λαμπροφόρος.
Δεν τους έβρισκαν πουθενά
όσο κι αν έψαχναν με τα τηλεσκόπια.
Τότε είπε διστακτικά ο ένας:
Σίγουρα εξαφανίστηκαν
με τα πεφταστέρια πριν λίγο.
Ας ανοίξουμε την αποκάλυψη του Ιωάννη
κάτι θα βρούμε για την τύχη τους, είπε ο άλλος
κι αν όχι, τότε σίγουρα οι Πέρσες ποιητές
θα ‘χουν την απάντηση.
Όμως μπορεί κι ο Νερούδα
να λύσει την απορία μας
πρόσθεσε ο τρίτος.

                       Τρία ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου

Ένα ποίημα του Λευτέρη Μανωλά

Ταξιδιώτες των ονείρων

Δεν πήγαμε ποτέ μαζί στο Plovdiv,
μήτε στο Leningrad, το Munich, το
Toledo.
Ασκούμασταν στους χάρτες των
πολιτειών της επιστροφής, άλλοτε
σαν γλάροι ποταμίσιοι, πότε – πότε
σαν πελαργοί νοσταλγικοί κι αποφεύγαμε
προσομοίωση των πετεινών μεσαίων
υψών και αποστάσεων αντοχής.
Τώρα ταξιδεύοντας με μηχανές
ασήκωτες,
που αγκομαχούν σαν ροχαλητό,
σε αχαρτογράφητες γεωγραφικές
ζώνες,
δεν ακούμε παρά το τιτίβισμα
οικόσιτων καλοθρεμμένων σπουργιτιών
που αργοπίνουν ηδονικά το
αρμυρό ανθόνερο των δικών μας
δακρύων,
πασπαλισμένων ελαφρά με νοσταλγία
Κεϋλάνης.

Δύο ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου

ΟΙ ΚΟΡΑΣΙΔΕΣ ΤΟΥ ΡΕΝΟΥΑΡ

Οι κορασίδες του Ρενουάρ
με ρόδινα μάγουλα
κι αθωότητα κρίνου στο βλέμμα
συνωμότησαν κατά του ζωγράφου
κι άρχισαν να συναναστρέφονται
με χαμίνια της Χάβρης
κι εταιριζόμενες γυναίκες
της Αβινιόν
μήπως και τις προσέξει
ο ζωγράφος Πικάσο.
Όμως η καλοσύνη τους
είναι αφοπλιστική
η αιωνιότητά τους αδιαπραγμάτευτη
και καταλυτική
ώστε να μη διασαλεύεται η τάξη.
Τα παπαρουνί χείλια τους
αψηφούν τις ασέβειες
και τραγουδούν μελωδικά και τρυφερά
στον ασύγκριτο Ρενουάρ
σονάτες ευχαριστιών.

ΜΕΧΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ

Η ανατολή του ήλιου
δεν θα βρει την αλήθεια
στη θέση της.
Παραχαράκτες την μετακίνησαν
στην σκιερή περιοχή του φθόνου.
Στη θέση της
χρωματιστά μπαλόνια
για τις ευφρόσυνες ώρες
με Νέον και Ήλιον
τα ευγενέστερα των αερίων
να τροφοδοτούν τη ζωή μας.
Ανεπαρκείς ασήμαντοι εμείς
χαμογελαστοί και άφρονες
με Νέον και Ήλιον
χωρίς όμως οξυγόνο
μέχρι θανάτου μόνοι.
 

Madras 2017 Ταξιδιωτικές ιστορίες με hot chilli sause

Οι παλιότεροι χρήστες (συνεπιβάτες) του Ιστολογοφόρου γνωρίζουν τον Βασίλη Μεταλλινό, τις κενταυρικές εξορμήσεις του ανά τον πλανήτη και τον γλαφυρό τρόπο που τις περιγράφει. Για τους τυχόν νεότερους υπενθυμίζω ότι ο Βασίλης είναι βιωματικός δίτροχος ταξιδευτής, αρχιτέκτονας και καταγραφέας (με χιούμορ) ενδιαφερουσών εμπειριών.   Μόλις έλαβα το κείμενο που ακολουθεί: φάσεις από ένα ταξίδι του ’17 στην Ινδία. Απολαύστε το!

 Ο καλύτερος τρόπος για να βαρεθείς είναι να ξέρεις πού πας και από πού θα περάσεις. (Hippolyte Taine)

Madras (Tamil Nadu, INDIA) 2017.

Πάνω σε rikshaw στην Poonamalle High Road, στρωμένη κεφάλα απ’ το jet lag, χαμένος στο χάος 6,5 εκατομυρίων οχημάτων κι ο Ινδός πάει τάπα. Οι συνήθειες και όλες μου οι βεβαιότητες έχουν κλονιστεί. Άλλωστε χρειάζεται περισσότερο κουράγιο για να ζήσεις πραγματικά …παρά για να αυτοκτονήσεις.

Μοναδικός στόχος ν’ αγοράσω μοτοσυκλέτα και να φύγω παραλιακά. Εύκολο? Δύσκολο? Δεν έχω ιδέα! Το ταξίδι όταν δεν είναι προτηγανισμένο, είναι σκληρή και βρώμικη δουλειά. Πρέπει να λερώσεις τα χέρια σου. Αν επιμένεις να μη λερωθείς τίποτα ενδιαφέρον δεν συμβαίνει.

Το στομάχι παίζει mazurka σε λα μινόρε και ψάχνω εστιατόριο. Ένα πιάτο fish kulambu με σάλτσα masala, πιθανόν να κλονίσει την πεποίθησή μου για την απόλυτη κενότητα της ύπαρξης.

Ο Ινδός με παίζει man to man από το αεροδρόμιο, πέφτουλας, ψιλοχαίτη αλά Βαμβακούλα, κίτσαρος σαν κομπάρσος του Bollywood. Δεν το βάζει κάτω. Την έστησε έξω απ΄ το airbnb κανα δίωρο, αφού αυτοανακηρύχθηκε ξεναγός, συμβουλάτορας του στιλ «σ’ έκοψα, ξέρω τι θέλεις…»

Μπαίνει σε πάρκιν, παρκάρει, σβήνει. Στην είσοδο ένας μαύρος Ταμίλ, φάτσα νάσιοναλ τζεογκράφικ, αφού του χώνει στη τσέπη ένα κουπόνι για βενζίνη, μας οδηγεί σ’ ένα χαμηλοτάβανο χώρο με βαθιά ντεκολτιασμένες, ντυμενογδυμένες με πλουμιστά πολύχρωμα ελεκτρίκ κιτς ημιρούχα, να χορεύουν με ξαναμμένους ναυτικούς. “Τry me I know you can make it” Donna Summer σε μπουρδελέ ημίφως. Ρώσσοι, σκαριά νεροβούβαλου Αμβρακικού με χαμογελαστές φάτσες μωρού, σουρωμένοι κατεβάζανε κούτρα τις Kingfisher. Η εικόνα δεν ταιριάζει με τις περιγραφές του lonely planet για το «Kallorum Seafood Restaurant». Ο Ινδός με πήγε σε prive’ κωλάδικο για ναυτικούς… Μόνο αυτό δεν περίμενα να δω στο Madras. Μεγάλο λιμάνι το Madras…

Διάκειμαι αρνητικότατα στα “hello sweety would you like offer me a drink?” και στρίβω από άλλη πόρτα. Βγαίνω στην τεράστια παραλία. Με χάνει ο Ινδός, θα με περιμένει αύριο έξω από το δωμάτιο.

Περπατάω προς το κέντρο. Σουρουπώνει, μαζεύεται κόσμος κι αρχίζει τζερτζελές με παραγκαριό που θα ‘κανε το πανηγύρι του Αη Μάμα να φαντάζει με Rodeo Drive στο Μπέβερλι Χιλς. Χτυπάω κάτι ψαρούκλες σ’ ένα υπαίθριο παράπηγμα, πίνω 2 φρέσκους χυμούς ζαχαροκάλαμου και παίρνω μια κεντρική λεωφόρο προς την πόλη ψάχνοντας τα σημεία στάνταρ που θα με οδηγήσουν στο άθλιο airbnb.

Η οπτασία της φωτογραφίας στο site, με τα σαρκώδη χείλη και τα στήθη που τσίτωναν το μεταξωτό πουκάμισο απειλώντας να το σκίσουν, τελικά διαχειρίζονταν το airbnb από το Λονδίνο …ενώ στο δωμάτιο με κοινή άθλια τουαλέτα με οδήγησε η μάνα της που έγλειφε τα ογδονταπέντε, σαν αποξηραμένη μαύρη σταφίδα Κορίνθου, μ’ ένα δεκάχρονο παιδί γαντζωμένο στη φούστα της με βαρύ αυτισμό. Σκηνικό από θραύσματα ενός στρεβλωμένου κόσμου ζωγραφισμένου από τον Ντυμπυφέ.

Η ζωή είναι σκληρότερη από μας, γι’ αυτό δυσκολεύομαι να νοιώσω ένοχος…

Περπατώντας με τις ώρες στους καυτούς δρόμους του Madras χάνεις την αίσθηση του μεγέθους και της πραγματικότητας. Και το gps αδυνατεί να βρει την διεύθυνση…

Έξω από ένα streetfoodάδικο πλησιάζω ένα νεαρό που μασουλάει κροτσανιστά onion bhajis καθισμένος στη μοτοσυκλέτα του. Τον παρακαλώ να τηλεφωνήσει στο airbnb, να ρωτήσει την διεύθυνση και αν μπορεί να με πάει.

Φτάνουμε. Τον ευχαριστώ υπακούοντας σ’ έναν πανάρχαιο κανόνα, που αναβιώνει με τεράστιο σουξέ σε απογόνους του Γιαγκούλα στους δαιδαλώδεις διαδρόμους Πολεοδομικών γραφείων, δια χειραψίας με τσιμπητό αριστοτεχνικά ένα χαρτονόμισμα. Αρνείται ευγενικά. Ανένδοτος, δεν δέχεται. Άλλη πάστα οι Ταμίλ. Είναι ο άνθρωπος κλειδί που καθορίζει την πορεία του ταξιδιού. Την επόμενη μέρα εχω ραντεβού να δω την μηχανή ενός φίλου του.

Το «άλλο» ταξίδι είναι σαν τη ζωή. Έχει ρίσκο, είναι διαφορετικό, είναι μια εξέγερση. Άλλοι το αντιμετωπίζουν με επιφυλακτικότητα, με φθόνο, με μνησικακία… Άλλοι θέλουν να βρισκόμαστε όλοι μαζί, στην ίδια κατάσταση. Να ισορροπούμε στα όρια του συνηθισμένου και του σταθερού. Ο κόσμος έχει ανάγκη από σταθερότητα…

Το βράδυ πέφτω γκροκί. Μπερδεμένα όνειρα, ότι σύχναζα σε κοπές πίτας μοτοσυκλετικών συλλόγων και οι διοργανωτές κραδαίνοντας χαλασμένα αμορτισέρ με ανάγκαζαν να κάνω ευνοϊκά σχόλια για τις BMW adv… Ο θόρυβος ενός βομβαρδιστικού Douglas του 2ου ΠΠ που προκαλεί το μονομπλόκ αιρ κοντίσιον των 70ς, αρχικά με γλυτώνει από τον εφιάλτη, στη συνέχεια όμως με διάφορες χαλαρωτικές στάσεις yoga flow και την εικόνα της χυμώδους Ινδής στο κωλάδικο, να ισιώνει τους μεσημβρινούς στις ζαρτιέρες της βλέποντάς με να φεύγω …βυθίζομαι σ’ έναν βελούδινο ύπνο.

Πρωί. Η ηλικιωμένη Ινδή με επισημότητα με προσκαλεί το μεσημέρι να μου μαγειρέψει, λέγοντάς μου ότι θα ήταν πολύ μεγάλη τιμή γι’ αυτή και το εγγόνι της.

Ο Ινδός με το rikshaw, καραούλι στο πεζοδρόμιο, με πληροφορεί ότι όλοι οι έμποροι μοτοσυκλετών της Salai Mount road αρρώστησαν ξαφνικά από την γρίπη των χοίρων, προτείνοντάς μου να με πάει σε ξάδελφό του με under cover εμπόριο-σέρβις μοτοσυκλετών μόνο για ειδικούς γνώστες κλπ κλπ Μόλις φτάνουμε στη διεύθυνση που του έδωσα και συναντάμε τους δυό Ινδούς μπροστά σε μια πανέμορφη μαύρη Royal Enfield BULLET 350, τρώει τέτοιο στράβωμα που δεν του το ισιώνει ούτε φαναρτζής.

Γυρίζω το μεσημέρι. Η ηλικιωμένη έχει μαγειρέψει 6-7 διαφορετικά φαγητά με εξαιρετικό art de la table σε μικρά φθαρμενα πιατάκια. Καθόμαστε στο παλιό τραπέζι και με σερβίρει με την επισημότητα γεύματος στο Μπάκιγχαμ . Η συγκίνησή μου είναι τεράστια, σε βαθμό που στο τέλος όταν φέρνει μια παμπάλαια κανάτα με νερό από τη βρύση (που δεν πίνουν ούτε οι άστεγοι) και μου γεμίζει το σκληρό πλαστικό ποτήρι, το πίνω όλο χωρίς σκέψη ν’ αρνηθώ και να την προσβάλλω… Συνειδητοποιώ ότι έχω αποκτήσει αντισώματα κατσαρίδας!

Πριν 10 χρόνια ξεκίνησα για Καλκούτα αλλά βρέθηκα στο Himachal Pradesh. Τώρα ήμουν ήδη στο κόλπο της Βεγγάλης. Στο τραπέζι θέτω το θέμα επί χάρτου. Καλκούτα ή Κανιακουμάρι? Η ηλικιωμένη κυρία μου δείχνει επίμονα Ποντισερί, Μαντουράι, Κανιακουμάρι…

Την άλλη μέρα φεύγω. Σαν τον «διαβάτη» του Μποντλαίρ, δεν φτάνω ποτέ στην Καλκούτα. Μου αρκεί να ‘μαι περαστικός, να με παρασέρνει η ταξιδιωτική παλίρροια στο μεταβλητό, στην κίνηση, στο φευγαλέο.

Ήδη κατηφόριζω προς Νότο… Πάνω στη σέλα της Enfield Bullet έχω εξασφαλίσει την πιο ηδονιστική θέαση του κόσμου.

«Μισές δουλειές. Παράτησες καριέρα στη μέση, ταξίδια στη μέση, βιβλία στη μέση… Δεν το λές και πετυχημένη ζωή», κάποιος μΕ είπε.

Καλύτερα να είσαι αποτυχημένος έξυπνος παρά επιτυχημένος μαλάκας (Βολίνσκι).

Η Καλκούτα μπορεί να περιμένει…

Ένα ποίημα του Λευτέρη Μανωλά

ΠΡΟΒΑ

Τα βράδια τρέχω να
κρυφτώ
πίσω από τους αφρούς των
κυμάτων,
να κρυφοκοιτάξω εκείνους τους
ψαράδες,
πάνω στην επιφάνεια της
χαμογελαστής θάλασσας να
παίζουν χόκεϋ επί πάγου
και αίφνης να μεγαλώνει ο
δίσκος,
να γίνεται ανάποδος κύρτος,
που υποδέχεται γυαλίνες, σαργούς
σκάρους.
Τα χέρια χάνουν τα δάχτυλα
Και σαν κουπιά μου γνέφουν
καληνύχτα.

Ένα κείμενο του Μάριου Νόττα

Ο Μάιος της Eurovision και των Τελικών

Αρχίζει το ματς αδειάσαν οι δρόμοι
Η ώρα ζυγώνει αρχίζει το μάτς
Αρχίζει το ματς ερήμωσε η πόλη
Τρεχάτε κι αρχίζει το ματς
Πω πω γουστάρω να βλέπω κασκόλ
Να βλέπω σημαίες να μπαίνουνε γκολ
Πως μας ενώνει και πως μας δονεί
Του Διακογιάννη η φωνή

Ο βάρδος Κηλαηδόνης, αποτύπωσε θεσπέσια την μέθεξη της φίλαθλης εμπειρίας (και όχι της στρεβλής καφρίλας) που μπορούν να προσφέρουν τα σπορ, σε μία εποχή παράξενη, τεράστιας μοναξιάς.

Σκέψου το: Ζούμε σε καιρούς ‘ιδιωτικούς’, όπου τα πάντα γίνονται ‘εξατομικευμένα’ και κατα μόνας. Η ιδιότυπη εστία της τηλεόρασης -που είχε ήδη παραμερίσει τη ζεστασιά της “παρέας” της οικογένειας- έχει πλέον αντικατασταθεί από προσωποποιημένο περιεχόμενο που ο καθένας μας απολαμβάνει μόνος του.

Ναι, υπήρξαν εποχές που οι παρέες συναντιόντουσαν για να διαβάσουν ποίηση, να παίξουν παιχνίδια, να μαλώσουν για πολιτικά θέματα να ακούσουν μουσική και να χορέψουν.
Αντιπαρέβαλε αυτό, με τις συναθροίσεις εφήβων που επικοινωνούν μέσω text και τα βλέμματα τους δεν συναντιούνται, παραμένουν καθηλωμένα στις μικρές μαύρες συσκευές παλάμης.

Ναι, εντάξει, δεν είμαστε ανάπηροι ακόμα. Ευτυχώς, στον ευλογημένο τόπο μας, θες δεν θες, όταν μοσχοβολήσει η νερατζιά, ή το ριχόσπερμα (ακόμα και στην Σόλωνος) και αρχίσουν να μεγαλώνουν οι μέρες, κάτι μέσα ‘μας τραβάει απ’ το μανίκι’ να βιώσουμε το ‘έξω’, να βρούμε φίλους, να κυκλοφορήσουμε και ν’ ανταμώσουμε.
Ειδικά αυτός ο Μάιος, του 2024, μας δίνει αφορμές να αναθαρρήσουμε. Ας δούμε λοιπόν τη συγκυρία:

…Τα σπορ, έχουν πολλές αναγνώσεις και οι επιστήμες συμπεριφοράς τα έχουν εξετάσει και ερμηνεύσει με επάρκεια. Για το σημερινό σημείωμα, έχουν μια νέα, τεράστια αξία στους ψηφιακούς μοναχικούς καιρούς: Δίνουν την ανεκτίμητη ευκαιρία της ομαδικής ‘συνάντησης’ (με ή χωρίς εισαγωγικά), της συλλογικής χαράς (ή λύπης), του ‘σκοπού’, της εκπλήρωσης, της παρεΐστικης περηφάνιας και της οικογενειακής στοργής.

…Έτσι λοιπόν, είτε μιλάμε για τα ‘μεγάλα κορμιά’ του final four (μπάσκετ, Βερολίνο, με δύο στις τέσσερεις ομάδες να εκπροσωπούν Αθήνα – Πειραιά), είτε για τα κοτσιδάκια της Μαρίνας Σάτι (αθλητισμός – πολιτισμός συγγενεύουν) είτε για τη τεράστια επιτυχία του Ολυμπιακού (ποδόσφαιρο, τελικός Ευρωπαϊκής διοργάνωσης, οσονούπω…) αυτό που υπηρετείται είναι ανεκτίμητο:

Διψάμε να συναντηθούμε.
‘Καιγόμαστε’ ν’ αγαπηθούμε.
Φλεγόμαστε να φιλιώσουμε.

Αυτό εξηγεί με τον πληρέστερο, ομολογώ αισιόδοξο, αλλά και πιο προφανή λόγο τα συναισθήματα ευφορίας, την άνοδο της κατανάλωσης και του χρηματιστηρίου, την επικρατούσα ευθυμία και ανεκτικότητα και την υποχώρηση του δείκτη αυτοκτονιών σε περιόδους Συλλογικών Διακρίσεων (ναι, δεν εννοώ τη μαθηματική ολυμπιάδα).

Ακόμα και η προσδοκία τέτοιων διακρίσεων, μοιάζει να έχει έναν ανακουφιστικό, επουλωτικό ρόλο στις εντάσεις που μαστίζουν την καθημερινότητά μας: Ψάξε (αν δεν το έζησες) τον θόρυβο που προηγήθηκε της Eurovision. Έχω φίλους πολύ εκλεκτικούς και ‘γκρινιάρηδες’ που παρασύρθηκαν στο ‘hype’ (ελληνική λέξη) της αμφισημίας της Ελληνικής συμμετοχής και εμπαθώς συμμετείχαν στην ‘καλόπιστη κριτική’ που αποσκοπούσε -που αλλού- στο να ‘πάρουμε τη κούπα’. Η ‘αίσθηση σκοπού’ ήταν πασιφανής και μία τυχόν επιτυχία (όπως -ας πούμε- το 2005) θα τους έκανε “να βγούνε στα μπαλκόνια’ !

Στον Αθλητισμό, τα πράγματα είναι ακόμα πιο έντονα:
Ο φίλος μου ο Τάκης (σπουδαίο παιδί, στο κανάλι της Βουλής και διακαής ‘Ολυμπιακός’) μου τόλεγε: “Ασε φίλε, η μπάλα είναι μεγάλη ντρόγκα”. Όπου ‘μπάλα’ βάλε κάθε ομαδικό σπόρ που συγκεντρώνει κόσμο στη κερκίδα και στις οθόνες. Και μοιάζει να έχει δίκιο. Δεν εξηγείται αλλιώς το πως “η μπάλα” καταφέρνει να μας ‘βάζει στον κουβά’, να μας προσφέρει άπλετους λόγους συνοχής και να μας κάνει να χαιρόμαστε κάθε φορά που η “οικογένειά μας” (εθνική, σύλλογος, ή εν γένει ομάδα) ανεβαίνει στο βάθρο ή -ακόμα περισσότερο- ακούγεται ο Εθνικός Ύμνος.

Και επειδή η παράξενη και ανάδελφη αυτή οικογένεια καταμεσίς της Μεσογείου ξέρει να εκτιμά το αμφίσημον και συναμφότερον (γεια σου Κώστα Ζουράρι), μοιάζει να έχει -δηλαδή να έχουμε- πάντα πρόχειρο το αντίβαρο της μη-επίτευξης του τελικού σκοπού:
Όπως μας υπέδειξε ο Αλεξανδρινός, “απολαμβάνουμε το ταξίδι” (και ας τον προορισμό να κουρεύεται).
Αυτό απλώς σημαίνει, πως έχει άλλη -διακριτή- αξία το ασβέστωμα, η καθαριότητα και η αναμπουμπούλα (συν τα τσουρέκια και τα κουλουράκια) την ευλογημένη μακρά περίοδο πριν το Πάσχα, σε σχέση με το ίδιο το Πάσχα, όπου τελικά μπορεί να πάθεις και ένα βουλιμικό επεισόδιο.

Το ίδιο ισχύει και με τις “συλλογικές διακρίσεις” μας.
Απολαμβάνουμε (και ‘συναντιόμαστε’) τη μακρά περίοδο της προσδοκίας της διάκρισης, των σταδίων και της “διαδρομής προς τον τελικό” πιο πολύ κι από τον τελικό τον ίδιο. Πράγμα ευεξήγητο με την ερμηνεία της απόδρασης από την (νέα) μοναξιά, όπως σου γράφω πιο πάνω.

Τώρα, αν “την σηκώσουμε τη γαμημένη” (την κούπα, όπως υπαγορεύει το ανεξάντλητο και αθυρόστομο οπαδικό χιούμορ) ..ακόμα καλύτερα !

(Mario Nottas European Communication Institute)

 Ένα ποίημα και μια πρόσκληση από τον Λευτέρη Μανωλά

ΑΓΝΩΣΤΟΣ

Ώρες έψαχνε. Σελίδες ατέλειωτες

ποιήματα, πεζά, τελειωμένα και

όχι,

νάβρει μια λέξη, μια πρόταση και

όχι,

από κάποιον τάχα σπουδαίο και

όχι,

που να είχε ασχοληθεί με τον ίδιο,

με τους στίχους του τυπωμένους και

όχι.

Μάταια παρόλα αυτά,  τα  δάκρυα

που  αλλοίωναν τον πολύ βαρύ και

όχι.

Θα αναχωρήσει τελικά άγνωστος

προς ένα απέραντο και ασταθές υπερπέραν

έχοντας στο στόμα λίρα ολόχρυση

ενός γαλάζιου, μα για τους πολλούς άγνωστο

πλανήτη.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ (Συνοπτικά)

Την ΠΕΜΠΤΗ 23 ΜΑΙΟΥ 2024, ΩΡΑ 18.ΟΟ η Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών, οι εκδόσεις «ΛΕΙΜΩΝ» και ο συγγραφέας, σας προσκαλούν στην αίθουσα Μιχαήλας Αβέρωφ της Ε.Ε.Λ., Γενναδίου 8 και Ακαδημίας 65, 7ος όροφος, όπου θα γίνει η παρουσίαση του βιβλίου του λογοτέχνη και μέλους της Ε.Ε.Λ., Λευτέρη Μανωλά. Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΣ  /άρθρα

Σημειώνω ότι μεταξύ των ομιλητών θα είναι και ο ποιητής Νίκος Μοσχοβάκος

Ένα ποίημα του φίλου Λευτέρη Μανωλά που μόλις έφτασε.

ΛΕΥΚΗ ΟΨΗ
Στην αρχή λάφυρο πως ήταν
νόμισε,
χωρίς εκείνος να μοιάζει με κουρσάρο,
αιχμάλωτη ανάμεσα σε άφαντους
βρέθηκε.
Σε κάθε του ξεφύλλισμα, αργό ή
γοργό
σαν σε τρικυμία μετατρέπονταν όλα
τριγύρω.
Σκαρφάλωνε προς τα κάτω,
κατρακύλαγε προς τα πάνω,
δεν έβρισκε γραμμή, πάνω της
πάτημα να βρει στέρεα για να σταθεί,
ρόλο να βρει, σε σχοινί να ισορροπήσει.
Μια λεξούλα μοναχική, που λες, την
παρατήσαν
σε ξεχασμένη, από καιρούς παλιούς,
βρεφοκοιτίδα,
έτσι της φαινόταν το άγραμμο τετράδιο
που μέσα του της έταξαν πως απερίσπαστη
θα γράψει πραγματική, πια, ιστορία.
Τα ηλιοστάσια διαδέχονταν το ένα το
άλλο,
δίχως σύντροφος να φανεί, μαζί
για να τεντώσουν μια γραμμή
και πάνω της, επιτέλους, να κάτσει,
χορό να σύρει και να κλάψει.
Σχοινοβάτις σ’ ένα μέλλον χωρίς
να χρειάζεται να γράψει καμία
ιστορία,
μιας και ο καθένας θα σβήνει και θα
γράφει
τη δική του ηλεκτρονική, πλέον, εκδοχή.
Το χαρτί δεν θα χρειάζεται να έχει πιά
γραμμές,
αλλά και ούτε καν να υπάρχει.
Οι λέξεις κρεμάμενες θα καθρεφτίζουν
τα είδωλά τους σαν νάναι αληθινές,
μέχρι νάρθει το πλήρωμα του χρόνου
που γενιές κατοπινές θα διασκεδάζουν
με γραφιστικές φιγούρες κάθε γούστου,
Ερρίκοι, Ισαβέλλες, Λέοντες, Μέρλυν και
Ρασπούτιν
αφηγούμενες ήρωες, υπερήρωες και
κατορθώματα
της καινούργιας, εικονικής, μυθολογίας.

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΜΑΝΩΛΑΣ

Κυκλοφόρησε η νέα ποιητική συλλογή του Νίκου Μοσχοβάκου.

Όλκιμα Νεφελώματα

Εκδόσεις: Κουκκίδα.