Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο

Οι επισκέπτες του παρόντος ιστότοπου τον Βασίλη Μεταλλινό τον ξέρετε. Αν όχι μπορείτε να τον πληκτρολογήσετε (ως ονοματεπώνυμο) εδώ αριστερά στην ¨αναζήτηση¨ και θα βρείτε κείμενά του που δημοσιεύτηκαν παλιότερα στο Ιστολογοφόρο. Σας υπενθυμίζω ότι πρόκειται για φίλο αρχιτέκτονα, κένταυρο, μοναχικό δίκυκλο ταξιδευτή, καθώς και πνευματώδη καταγραφέα εμπειριών. Οι φωτογραφίες είναι επίσης δικές του. Σήμερα λοιπόν έχουμε και λέμε:

INDIA, ιστορίες καραντίνας με click away

Everybody’s talking at me
I don’t hear a word they’re saying
Only the echoes of my mind… (Harry Nilsson)

.

Δεκέμβριος, 2017. Φεύγω  από το Madurai ξημερώματα  προς νοτιοδυτικά γενικώς, για να βρώ την ΝΗ 44. Με βροχή. Στόχος η Βομβάη. Σε μιά βδομάδα η φωνή της Τουρκάλας:  «Ladiesand gentlemen, welcome onboard Flight TK6540, please fasten your seatbelts » και τα λοιπά και τα λοιπά…

Εικοστή έβδομη μέρα στο Tamil Nadu κι αρχίζω τον δρόμο της επιστροφής, γιατί ως γνωστόν οι γυναίκες και τα οστρακοειδή αντέχουν  μια συγκεκριμένη χρονική διάρκεια στην αναμονή… Μετά γίνονται δηλητήριο!

Οδηγώ  στον ανοιχτό δρόμο μέσα στo πρωινό κυκλοφοριακό χάος , χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά από οποιονδήποτε άνθρωπο με γνωρίζει κι αποκομμένος από οτιδήποτε μου δίνει μια αίσθηση ταυτότητας.

Είκοσι επτά μέρες περιπλανώμενος,  χωρίς συγκεκριμένο προορισμό, χωρίς να γνωρίζω τι με σπρώχνει, να συνεχίζω. Για ν’ αγγίξω την ταυτότητα των λαών? Μήπως από δίψα για έξαψη και περιπέτεια?  Ή επειδή έχω μεγαλώσει και θέλω να καταλάβω κάτι …πριν να ‘ναι πολύ αργά?  Όχι …μη το βαρύνουμε το πράγμα.

Πηγαίνω απλά  για να δω τι θα γίνει …αν μ’ εννοείς φίλτατε αναγνώστα.

Κόρνες και φρεναρίσματα μπροστά σ΄ ένα κοπάδι ιερές αγελάδες, αραχτές ξάπλα πάνω στην εθνική οδό, διακόπτουν την  υψηλή διανοητική διερεύνηση βαθέων ερωτημάτων. Πλακώνομαι στα φρένα  και μ’ έναν ελιγμό στ’ αριστερά αποφεύγω την παρτούζα μ’ ένα καραστολισμένο με puja flowers λεωφορείο ΤΑΤΑ που μ’ ακολουθεί κι ένα υπερφορτωμένο ημιφορτηγό με μπανάνες που έγραφε στην πίσω πόρτα «Horn please»…

Συνηθισμένα πράγματα στους δρόμους της Ινδίας που άμα δεν τ’ αποδεχθείς,  χωρίς να το καταλάβεις από την National Highway 44 …βρίσκεσαι να οδηγείς στην λεωφόρο με τους μαρμάρινους σταυρούς και τα κυπαρίσσια.

Με σκέψεις για την τραγωδία του να πιστεύεις στην μοτοσυκλετική ιδέα αλλά και την τραγωδία του να μην πιστεύεις σ’ αυτή, μετά από 4 ώρες φτάνω στο Udumalaipettai.

Κάποια προβληματάκια στο σανζμάν, μ’ ένα θόρυβο που δεν προμήνυε τίποτε καλό, μ’ ανάγκασαν να περάσω την μέρα μου σ’ ένα συνεργείο μ’ ένα μάστορα που με υποδέχθηκε …σκάζοντας χαμόγελο που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι που ετοιμάζονται να διαπράξουν ληστεία σε κοσμηματοπωλείο.

Είναι γνωστό ότι τα πιο δύσκολα πράγματα στη ζωή, είναι να βρεις ταξιδευτή που να μην είναι συγγραφέας και έντιμο συνεργείο στην Ινδία. Ο μάστορας με ανάμεικτο ύφος ζήλου και θλίψης, αφού μου απαρίθμησε τα προβλήματα επισκευής, με διαβεβαίωσε ότι θα μπορούσαν να λυθούν είτε με ένα ποσό που θα έκανε τον μαφιόζο Σαλβατόρε Μαραντσάνο να κοκκινίσει …είτε να ρισκάρω να μου εκραγεί το μοτέρ στο δρόμο με πιθανότητα να εκσφενδονιστώ στο διάστημα και να μπω σε τροχιά για πάντα!

Επέλεξα την κουρτίνα no2… Φεύγοντας  απ’ το συνεργείο και λαχταρώντας λίγη εσωτερική ηρεμία, κάθισα να πιω μια μπύρα σ΄ ένα υπαίθριο εστιατόριο όπου μου την έπεσε ένας φλογερός προσηλυτιστής, προσπαθώντας να με πείσει να βρω την σωτηρία στα προβλήματά μου σ΄έναν φίλο του-ενσάρκωση ενός θεϊκού όντος που συνδύαζε την διδασκαλία του Σατυγιαναρυγιάνα Ράζου με την ενοικίαση οικονομικών καταλυμάτων με πάρκιν για μηχανές.

Μέχρι το απόγευμα ο ψευτογκουρού μου ανακοίνωσε ότι εκπληρώνοντας μια προφητεία του Σάι Μπάμπα βρέθηκε  αγοραστής στο Coimbatore πρόθυμος να μ’ απαλλάξει απ’ τα προβλήματα επισκευών της μοτοσυκλέτας μου, προσφέροντας τα μισά χρήματα που την αγόρασα, με αποτέλεσμα να διανυκτερεύσω στο guest house του. Εξετάζοντας την προσφορά του, με δυσπιστία που συνήθως επιφυλάσσω για τις εμφανίσεις των εξωγήινων που πιάστηκαν …στον φακό, αναγκάστηκα να παραδεχτώ ότι θα ξεμπέρδευα από το άγχος των επόμενων ημερών, στην αγορά της Βομβάης, που κάνει τον λάκκο των κροκοδείλων να φαντάζει με παιδική χαρά…

Το κατάλυμα ήταν πνιγμένο στη μύγα, με ξεχειλισμένες τουαλέτες, εμαγιέ πτυελοδοχεία, γυμνούς γλόμπους βιδωμένους σε σπασμένα πλακάκια, μυρωδιές νουντλ, καμένου λίπους και ούρων. Το βράδυ πέρασε ήρεμα, φέρνοντας συνεχώς στο νου τις σκέψεις του Πεσσόα από  το βιβλίο της ανησυχίας που έλεγε …»ότι εφόσον δεν μπορούμε να εξαγάγουμε ομορφιά από τη ζωή, ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να εξαγάγουμε ομορφιά …από το ότι δεν μπορούμε να εξαγάγουμε ομορφιά από τη ζωή».

Το επόμενο πρωί ξεκινώ για το Coimbatore, δικάβαλλος με την …ενσάρκωση του θεϊκού όντος, να πουλήσουμε την μοτοσυκλέτα.  

Βγήκαμε στο National Highway 83 προς το Pollachi και σε μιάμιση ώρα φτάσαμε έξω από το Coimbatore. Να μην σε κουράζω φίλτατε αναγνώστα με τεχνικές και οικονομικές λεπτομέρειες που αφορούν  την πώληση μιας μοτοσυκλέτας Royal Enfield 350. Μόλις  τσέπωσα το μπαγιόκο και  «καθαρίσαμε» από χαρτούρα και λοιπά,  ο ψευτογκουρού πρότεινε να μας κεράσει σ’ ένα εστιατόριο με σπέσιαλ biryani. Αφού καταβρόχθησε 2 πιάτα και κέρασε και τον αγοραστή μου, συνειδητοποίησε καρφώνοντάς με μ’ ένα διεισδυτικό βλέμμα και μασουλώντας κάτι γλυκά μπαλάκια gulab jamun …ότι είχε ξεχάσει το πορτοφόλι του στη ρεσεψιόν του guest house του.

Κάτι τέτοιες στιγμές νοιώθω πολύ τυχερός  που συμμετέχω σ’ αυτή την ανατριχιαστική κωμωδία της ζωής…

 

Έχει φτάσει η Άνοιξη (αναπόφευκτα, παρά το θεσσαλονικιώτικο κρύο –κι αυτό υποθέτω είναι σημαντικό) κι έχει επίσης φτάσει νέο υλικό από φίλους. Σήμερα αναρτώ ένα από τα ποιήματα του Νίκου. Μιλάει για θεούς και επαναστάτες. Περισσότερα εντός των προσεχών ημερών.  

Νίκος Μοσχοβάκος

ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΕΝΟΣ ΑΡΧΑΙΟΥ ΘΕΟΥ

 

Την περασμένη Παρασκευή

εξαφανίστηκε αρχαίος Θεός

μετρίου αναστήματος

εξαιρετικής ομορφιάς

ηλικίας χιλιάδων ετών

με ξανθά σγουρά μαλλιά

κι οφθαλμούς βραχώδεις, απρόσιτους

ολύμπιας ηρεμίας κι υπομονής

με χαμόγελο μόνιμα αινιγματικό.

Στο δεξί του χέρι

φορούσε Μάρτη μεταξωτό

κι είχε τατουάζ με τις μορφές του Προμηθέα και του Σπάρτακου

ενώ στον αριστερό βραχίονα είχε την εικόνα του Τσε Γκεβάρα.

Ακόμα έφερε μαζί του μεταλλική φιάλη με νέκταρ

και ρολόι τσέπης ολόχρυσο, βαρύ

με μηχανισμό λειτουργίας Αντικυθήρων.

Μιλάει τις γλώσσες των ανθρώπων και των Θεών

και στη νεότητά του εμφορείτο

από επαναστατικές ανατρεπτικές ιδέες

ασυμβίβαστος, ισχυρογνώμων, μα μειλίχιος.

Για τελευταία φορά εθεάθη να περπατά

επί των υδάτων, κοντά στο ακρωτήριο Ταίναρο

έξω από την πύλη του Άδη

απολαμβάνοντας τον απογευματινό του περίπατο.

Πολλοί λένε πως παρουσιάζει κενά μνήμης

άλλοι πως πλήττει από τελειότητα

υπάρχουν όμως και μερικοί που διατείνονται

πως ενδέχεται να πνίγηκε από τις τύψεις

αφού τίποτα δεν κατάφερε να αλλάξει

σ’ αυτόν τον αλλοπρόσαλλο κόσμο

που τον οδήγησε σε παρακμή και αμνησία.

Όποιος γνωρίζει κάτι για την τύχη του

ας ειδοποιήσει τους οικείους του

Ολύμπιους Θεούς ή όποιον άλλον Θεό ή επαναστάτη

συναντήσει στον δρόμου του, ορατό ή αόρατο.

Από τον Λευτέρη Μανωλά

ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΙΚΟ ΕΞΟΔΟΥ

Η μουσική των λόγων σου με

                           συνεπήρε

Κι ως την ακολούθησα

Έχασα τα λογικά μου

Οι ανεμοδείκτες δείχνανε

                          Γαρμπή

Σιρόκο, οι πυξίδες

Εμένα, πάλι, με τράβηξε η

                 μοσκοβολιά σου

Χάθηκα, στα κόκκινα καρώ σου

Ευτυχώς η Άμπωτις ξεχάστηκε, από

                                       τη Σελήνη.

                 

Ο Νίκος (Μοσχοβάκος) σε γοτθικά κέφια…

 

ΛΙΠΑΣΜΑ ΑΝΘΟΚΟΜΩΝ

Στη λάσπη του εγκεφάλου μου

φαιά και λευκή ουσία ανακατεύονται

ενώ εντός της βατράχια μνήμες κοάζουν

κι αναπολήσεις βδέλλες αγωνίζονται

σε σάρκα χρόνου να προσκολληθούν

για να ρουφήξουν αίμα με την ψευδαίσθηση

ότι τίποτα δεν χάθηκε αναπόφευκτα.

Νεροφίδες υποψίες ελίσσονται

πλάι σε μούσκλια αυτοφυή

και προσπαθούν ν’ αποφύγουν

τις μαύρες αόρατες περιοχές

του άγνωστου που κρύβουν φόβο

αγωνία κι αβεβαιότητα για το αύριο

που κατρακυλάει στο ποτάμι του χρόνου.

Ταυτόχρονα κοπάδια χρυσόμυγες εικόνες

από αυτά που έμειναν πίσω μου

περιττώματα νοσταλγίας κι ανάπλασης

βομβίζουν με μουσικής συνέπεια

μελωδίες πρελούδια πένθιμα

για το μοιραίο επερχόμενο σούρουπο

κι ανάμεσά τους μια ερωτική πασχαλίτσα

που ξέμεινε από το κάποτε μιας άνοιξης

αγωνίζεται ανέλπιδα να ξαναφτάσει

επιζώντας σε μιαν ερχόμενη νέα άνοιξη.

Στη δύσοσμη εγκεφαλική μου λάσπη

πνίγεται το ευώδες ρόδο της ελπίδας

που με το άλικο χρώμα του

μετριάζει τον μουντό μου ορίζοντα.

Παρ’ όλα αυτά αντέχω και πορεύομαι

για να παραδώσω τον υγρό μου εγκέφαλο

στους προσεχείς ανθοκόμους

σαν λίπασμα στους κήπους τους

όταν ονειρεύονται ανθοφορίες

τις απρόσιτες ώρες της μοναξιάς.

 

Ο Ηλίας Κουτσούκος εποίησε  

Κλέφτης φίλων

Χρόνια τώρα εκγυμνάζομαι στη κλοπή φίλων.

Τους παίρνω όνειρα από τον ύπνο τους

αρπάζω φράσεις από την πίσω τσέπη του κεφαλιού τους

-από έναν αγαπημένο μου κυρίως-

 βούτηξα το φανό του-που είχε σβήσει από χρόνια

-πριν του ξαναβάλει φωτιά

και το γόνατο μιας Κλαίρης που αγαπούσε…

 Ληστεύω-με τρόπο πάντα -τις αναπολήσεις τους

την πικραμένη περηφάνια τους

μπαίνω αθόρυβα πίσω από  την καρδιά τους

και τους βουτάω άρρητες επιθυμίες

ή και μέρες πικραμένες

-άλλωστε έχουν πάμπολλες, δεν θα τους λείψουν.

Επίσης έντεχνα κρύβω τα κλοπιμαία

δίπλα στις όχθες του μέσα αγριεμένου Δούναβη

ενώ αυτοί είναι σε λήθαργο αναζητώντας

ένα σκούρο μπλε αιωνιότητας…

Τίποτα δεν θα λείψει από τους φίλους μου που έκλεψα

 γιατί η ζεύξη μας είναι ασώματη

κι έτσι δεν παρακάμπτω κώδικες ηθικούς

και άλλες ανοησίες αστικές, περί πνευματικών δικαιωμάτων

ΥΓ Έχουν φτάσει -και οσονούπω αναρτώ- ποιήματα και άλλων φίλων. Όπου νάναι… 

Υπάρχουν κενά, αλλά ευτυχώς υπάρχουν και καινά που μπορούν να αναπληρώσουν και να αποζημιώσουν. Γιαυτό ύστερα από μια περίοδο αθέλητης σιγής αναρτώ ένα νέο, αυθεντικό και ωραίο δημιούργημα του Ηλία. Μιλάει για…

Άλμπατρος (που) πετάνε τα μεσάνυχτα σε χειμωνιάτικο μυαλό

(Ηλίας Κουτσούκος)

 

Με χίλα πήγαινα μες τ’ όνειρο

φεύγαν βουνοκορφές και πεδιάδες

πόλεις πολιτισμένες, πόλεις άξεστες

με τους νευροδιαβιβαστές να λιώνουνε τα δάκτυλα

πάνω σ’ αόρατα κομπιούτερ

Ρώτησα κάποιον που φαινόταν αρχηγός

«τι κάνετε σ’ αυτήν την αίθουσα;»

σταμάτησε ιδρωμένος και μου φώναξε

«παίζουμε game-βίντεο μες το μυαλό σου βλάκα»

κι ύστερα έδινε οδηγίες σ’ ένα αόρατο μικρόφωνο

«φέρτε πουτάνες αστροφυσικές, φέρτε καχεκτικούς φιλόσοφους,

 φέρτε μου κβαντικούς αλγόριθμους»

-μιλάμε για ντοκιμαντέρ ολκής-

με  Λιπιτσάρεν άλογα τεράστια που είχαν μάτια πράσινα

δόντια από λύκους Σιβηρίας που  δάγκωναν με ευγένεια περισσή

Φλωρεντινά βελούδα

τζαμιά ολόχρυσα Βυζαντινά

και Βούδες σμαραγδένιοι μες στη Βασιλική του Άγιου Πέτρου

να κάθονται νωχελικά δίπλα σε Εσταυρωμένους μελαγχολικούς…

μία Χιονάτη πολεμίστρια μ’ εσώρουχα Victoria–secret

που κουβαλούσε πίσω της, ανασκολοπισμένους νάνους

Άρρωστοι έκαναν πάρτι σε εντατικές

και δίπλα στα κρεβάτια τους να αγκομαχούν γιατροί

ψυχωτικοί που έφτιαχναν  χορωδίες

κι έψελναν όλοι ένα τροπάρι με τέλος δίχως τέλος

μια προσευχή που πάει στο διάολο δηλαδή

και τέλος, μέσα στο όλο σκηνικό

ερχόταν προς το μέρος μου

ένα καθίκι  έμπορος

-τάχα από θεατρικό Σεξπηρικό –

και  με βαριά φωνή μου λέει

«θέλω μια λίβρα από το στήθος σου

για να την βγάλεις δίχως έμφραγμα απόψε »

ενώ ακούω νοσοκόμες να χειροκροτούν

γιατί ξεπέρασα το δήθεν μαύρο νήμα…

Ξύπνησα ιδρωμένος κι ήμουν ζωντανός

Οπότε σκέφτηκα ακαριαία

«δεν πάει να γαμηθεί η Πανδημία…»

 

Τον καιρό εκείνο, τότε που όπου κι αν κοίταγες, μπροστά ή πίσω, οι τόποι είχαν μπλεχτεί και ακινητοποιηθεί ενώ οι χρόνοι ανακατεύονταν ασταμάτητα, δύο τύποι τράβηξαν την προσοχή δύο ποιητών. Τον ένα τύπο, στρατηλάτη που ονειρευόταν με την τεχνική της ¨άσκησης επί χάρτου¨, τον εντόπισε ο Νίκος (Μοσχοβάκος) τον άλλο, έμπορο που αναλογιζόταν ισολογίζοντας, τον ανακάλυψε ο Λευτέρης (Μανωλάς).

Ιδού οι περιγραφές:

ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ ΣΑΝ ΟΝΕΙΡΟ (Μοσχοβάκος)

Σ’ αυτήν την πολιορκία

δεν θα κάνω χρήση

του πολιορκητικού μου κριού.

Έχω άλλα όπλα πιο απρόβλεπτα

για να κατακτήσω το κάστρο.

Εξάλλου δεν επιθυμώ

τη συντριβή του αντιπάλου

μόνο την υποταγή του θέλω

ν’ αποδεχθεί τους όρους μου

κι έπειτα θα τύχει της επιείκειάς μου

αφού θ’ αρχίσει σιγά-σιγά να κατανοεί

πως ήταν απρόσφορο

να μου αντισταθεί.

Ελπίζω ήδη να κατάλαβε

πόσο επιβεβλημένη ήταν

η παραδοχή της υπεροχής μου,

σκεπτόταν συνέχεια ο Δημήτριος ο Πολιορκητής

το βράδυ πριν αποκοιμηθεί.

Όλα τα υπόλοιπα

εξελίχθηκαν σαν να ονειρευόταν.

***

ΑΔΟΛΗ ΑΠΟΥΣΙΑ (Μανωλάς)

                                       Στη

                                      μικρή  Λυδία

Αμέριμνος ο Σέλευκος

έμπορος τώρα ξακουστός

Το γένι του καλλώπιζε

Αχόρταγα κοιτάζοντας

Από τα υψίπεδα της Τύρου

τις  ομορφιές της Al Mina

Νοιώθοντας ένα μούδιασμα

Όχι μοναχά που ασυνόδευτα

                            θ’ άφηνε

λόγω του απανταχού θανατικού

Αλλά κι από τον ολοήμερο κάματο

από το φόρτωμα της φρέσκιας σοδειάς

                                         πορφύρας

Μην υποψιαζόμενος πως

Αυτό το φορτίο για τους

                      Φιλίππους

το τελευταίο θάταν

Δίχως ακόμα να πιστέψει

Πως αληθινή ήταν

                 πράγματι

Του παλιού του φίλου Σαούλ

Η πρόσκληση σε βάπτιση στον ποταμό

                                            Ζυγάκτη

Να μην του φεύγει από το μυαλό

Πως σαν απειλή τούχε φανεί

να πέφτει στο τραπέζι

Ωστόσο, εν τω μεταξύ η

                            Λυδία

Είχε συντάξει σύντομη

Επιστολή που τούλεγε

Πως άλλο χρώμα από

Την Τύρο δεν θα

χρειασθεί ξανά, γιατί αυτό

ναι, ήταν πορφυρό

Μα όχι, γνήσια πορφύρα…

                       

Ποιήματα από τον Νίκο Μοσχοβάκο και τον Λευτέρη Μανωλά. Στις αγκύλες λέξεις παρουσίασης.

[Σκηνικό: ΕΝΩ]    Η ΠΟΛΙΣ ΕΚΟΙΜΑΤΟ    (Μανωλάς)

Η μέρα αποσύρθηκε

                    βιαστικά

Σαν τα αποδημητικά

με τις πρώτες δροσούλες

Τα δάκρυα δεν εδίστασαν

                  να παγώσουν

Ο πέπλος της νυκτιάς

                      ασήκωτος

Όλα τα κουκούλωνε

Όλα τα τύφλωνε

Όλα τα κούφαινε

Η νύχτα ξέχασε να υφαίνει

                              όνειρα

Το ξημέρωμα βρήκε την ημέρα

                           στο σκοτάδι

Τις στίβες από λευκές Βεβαιώσεις

Κατ’ Εξαίρεση Μετακίνησης

ο Γαρμπής απρόσμενα

                           σκόρπισε

Στις λεωφόρους, στα σοκάκια

έκοβε βόλτες, μοναχά

                        η σιωπή….

*   

                                               

[ΚΑΙ…] ΦΟΒΟΣ ΑΛΑΛΙΑΣ [έπεσε παντού] (Μοσχοβάκος)

Δε μιλώ τις γλώσσες των αγγέλων

ουδέ καν των ανθρώπων

κι αγάπη έχω στην καρδιά μου

ακόμα και ίχνη ελπίδας

όμως φοβάμαι μήπως

συναντήσω τον άγγελό μου

και δεν θα ‘ναι δυνατό να του πω

τα παράπονά μου από αυτόν τον κόσμο

ή έστω κάποιον άνθρωπο

που δεν θα μπορούσε

να μ’ ακούσει και να με κατανοήσει

αφού όπως είπα

ούτε τις γλώσσες των αγγέλων

ουδέ των ανθρώπων λαλώ

όσο κι αν αγαπώ

όσο κι αν ελπίζω.

*

[…Ένα] ΠΑΡΑΤΟΛΜΟ ΚΟΡΤΕ [έλαβε τότε χώρα καθώς ο αγγελιοφόρος –απρόσμενα- προβληματιζόταν) (ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΜΑΝΩΛΑΣ σε Μνήμη  Χρήστου Ηλιόπουλου)

Αχ, το φάκελο να μην

έπαιρνε

κι’ ως λευκός που ήταν

Πλάκα, ασήκωτη από

μάρμαρο

ολόμοιο τον αισθανόταν

Στο μέρος του, να τον αφήσει

έπρεπε

ενέχυρο, στη λήθη

Τώρα, μέχρι κι οι λάμπες

φωτισμού

μοιρολόγι σύραν

Οι κατιφέδες, να μαραίνονται

από το ράντισμα της ματιάς του

Χρόνοι απέραστοι, του φάνηκαν

να ισορροπεί σε μονοπάτια

λεωφόρους

να τον βαραίνει η πλάκα

κι η άβυσσος από κάτω

οιμωγές, το κάλεσμα

Τούλειψαν πια, οι

ανάσες

βάθαινε η λαβωματιά

Χλωμός σαν το φλουρί

στην πόρτα μπροστά

ελύγισε

Να μη δώσει, το μαντάτο…

*

[Αλλά όσο κι αν οι χρόνοι προκύπτουν απέραστοι το παρελθόν θολό και το μέλλον αφερέγγυο, να που στο ύστατο σκαλοπάτι στέκεται ύποπτα αδιάφορο]

ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΤΩΡΑ (Μοσχοβάκος)

Μόλις βυθίζομαι στου ύπνου τα έγκατα

αρχίζω ν’ ανεβαίνω ακούραστα

την περιστροφική κλίμακά μου.

Από το σκαλί που βρίσκομαι

στρέφω το βλέμμα πίσω μου

μα τίποτε δεν μπορώ να διακρίνω

το παρελθόν μου είναι κρυμμένο καλά

πίσω από τις ελικοειδείς στροφές.

Όμως και μπροστά τίποτα δε φαίνεται

αφού και το μέλλον είναι απρόσιτο

κι απαγορευμένο για τα μάτια μου.

Ζω στο σκαλοπάτι του απόλυτου τώρα

κι έμαθα να περιμένω ως το τέλος

αυτής της αόριστης ανάβασης

χωρίς του χτες την παρηγοριά

ούτε την ελπίδα του αύριο.

Σε πηχτό σκοτάδι πορεύομαι.

Επειδή οι προηγούμενες μέρες ήταν κάπως ζόρικες άφησα για λίγο το Ιστολογοφόρο να πλέει από μόνο του παρασυρμένο από τους ανέμους και έρμαιο των (ασταθών) νόμων του τυχαίου. Τώρα που τα πράματα πάνε να καλυτερέψουν αντιλήφθηκα ότι στην αναμπουμπούλα δεν ανάρτησα ένα ως συνήθως ενδιαφέρον και διασκεδαστικό κείμενο του Βασίλη Μεταλλινού που έφτασε στη Γέφυρα μαζί με την καινούργια χρονιά.

Σήμερα λοιπόν έχουμε Μεταλλινό και  

 Ιστορίες καραντίνας με espresso lungo και άρωμα Orient express

14 μήνες ταξιδιωτική αγαμησιά και στα εντευκτήρια του μυαλού συνωστίζονται τρελές αναμνήσεις ενός ανεπανάληπτου παρελθόντος…

Ανεπαισθήτως συνειδητοποιώ ότι πέρασαν 47 χρόνια απ’ το πρώτο μεγάλο ταξίδι.

Ιούλιος 1974, εποχή που ο Μάικλ Τζάκσον ήταν ακόμα μαύρος, το ραδιόφωνο στο κυλικείο του ΟΣΕ έπαιζε Terry Jacks  το «seasons in the sun», μαθητής 4ης Γυμνασίου δέκα έξι χρόνων, τελών υπό υπαρξιακή σύγχυση, ανυπόφορα διψασμένος για νέες εμπειρίες και με μια κάρτα interrail στη κωλότσεπη, ξεκινούσα με το Οριάν Εξπρές ένα ταξίδι 30 ημερών στην Ευρώπη.

Από τη Γη της Παραγγελίας του γλυκύβραστου και των λουκουμάδων στου “Λάζαρου” στη λεωφόρο Νίκης, προς τη Γη της Επαγγελίας της ροκ μουσικής, των συναυλιών, της δυτικής σκέψης και του ελεύθερου έρωτα.

Γενικώς κι αορίστως προς δυσμάς, από Γιουγκοσλαβία, Ιταλία προς Γαλλία για διάφορες συναυλίες με Bad Company, Procol Harum, Tangerine Dream, Lou Reed, Soft Machine, Ginger Baker, John Cale και βάλε…

Από την πρώτη μέρα στα βαθιά νερά και χωρίς αποσκευές…

Θυμάμαι καθαρά τη μέρα που το παραγεμισμένο μου αλπινιστικό σακίδιο με τα «ψαγμένα» ταξιδιωτικά αξεσουάρ έκανε φτερά λίγο πιο πάνω απ’ το Βελιγράδι… Γινόταν χαμός στο τρένο από τουρίστες και όρθιους Γιουγκοσλάβους κρεμασμένους στ’ ανοιχτά παράθυρα ή χύμα στο πάτωμα, αναγκάζοντας κάθε επίδοξο επισκέπτη της τουαλέτας, να επιδίδεται σε τεχνικό σλάλομ προκειμένου να μην του σπάσουν τα φλοτέρ και τ΄αφήσει χύμα στο μουσαμά…

Φίσκα και το κουπέ, με δύο Ολλανδούς εκτός πλανήτου, με αναψοκοκκινισμένα μάγουλα αποτίνοντας φόρο τιμής στην οινική παραγωγή Νεγκόσκα Γουμένισσας, μια ευτραφή Ιταλίδα αρχαιολόγο που έφτιαχνε στα γρήγορα πανίνι με τόνο και κρεμμύδι όπως οι Γιαπωνέζοι ξεπετούν τα τογιότα, μια τσιγγάνα απ’ το Τίτο Βέλες κι έναν μεσήλικα Δραμινό που γέμισε το πάτωμα με ντενεκέδες τελεμέ και ζεμπίλια με τουρσιά και τραχανάδες, καρφωμένα σφηνοειδώς σε κάτι πρισμένες βαλίτσες δεμένες με σπάγγο. Η μέρα περνούσε με την τσιγγάνα να υπόσχεται αντί ολίγων δολαρίων προβλέψεις και συμβουλές που θα μ’ επέτρεπαν στο μέλλον μαζί με τα εγγόνια μου να ζούμε ανάμεσα σε ρουμπίνια σε μέγεθος ντομάτας, τον Δραμινό να διηγείται τον τρόπο που  «καταστράφηκε»  από μια καλλιτέχνιδα, τους Ολλανδούς σε επαναλαμβανόμενες συνεδρίες ταυτόχρονου σουρώματος και την Ιταλίδα να παρακολουθεί με βυθισμένα τα όμορφα ζυγωματικά της σ’ ένα πανίνο με τόνο…

Κατά τις 9 το βράδυ στο Βελιγράδι, ένας τρομερός ορυμαγδός που συνήθως προηγείται της μετατόπισης τεκτονικών πλακών κι ένα δυνατό τράνταγμα στο βαγόνι έστειλε ένα χαρτόκουτο της τσιγγάνας στο κεφάλι Δραμινού. Όταν ο φόβος ενός σεισμού καταλάγιασε, καταλάβαμε ότι ενώθηκαν στον συρμό και τα βαγόνια που έρχονταν από Constantinople και ότι καινούργιοι επιβάτες ανέβαιναν στο τρένο, με ορισμένους να μοιάζουν σαν να επιστρέφουν από συνέδριο επαιτών. 

Κατά τις 3 τα ξημερώματα μας ξυπνάει ένας αρκουδοειδής «κολέγκας» φωνάζοντας «μπιλιέτ – μπιλιέτ», ενώ από πίσω του ένας αγριωπός τύπος με φάτσα-επιτομή όλων των καθαρμάτων των φιλμ νουάρ και την ψυχωτική ένταση των μελών της φαμίλιας Κορλεόνε, περιεργάζονταν το κουπέ μας προσποιούμενος ότι ψάχνει για θέση. Ξανακοιμάμαι  νανουρισμένος από το ροχαλιτό της τσιγγάνας που «έφερνε» σε συρίζοντα ατμό βικτωριανής τσαγιέρας και στο δεκάλεπτο πάνω, με ταρακουνάει ο Δραμινός φωνάζοντας «το σακίδιο… ξύπνα»…

Βγήκα σε κατάσταση ημιεκτόξευσης στον διάδρομο. Δυό Αμερικανοί τουρίστες μου έδειξαν με τα μάτια προς το βάθος δίπλα στην τουαλέτα. Κυαλάρισα αμέσως τη σκατόφατσα του …Κορλεόνε με το σακίδιό μου να στρίβει προς την τουαλέτα ακολουθώντας έναν ψιλόλιγνο με μαύρα ρούχα να σέρνει 2 βαλίτσες. Μου κόπηκε η ανάσα… Χρησιμοποιώντας ασκήσεις βαθιών αναπνοών που είχα αφομιώσει στην εντέλεια από μαθήματα υποκριτικής που έκανε μια φίλη μου σ’ ένα υπόγειο θεατρικό εργαστήρι, κατάφερα να διατηρήσω την αυτοκυριαρχία μου και να τρέξω προς το τέρμα του βαγονιού.

Το πάτωμα ήταν γεμάτο τουρίστες που κοιμόντουσαν μέσα σε σλίπιν μπαγκς. Τους πέρασα από πάνω, σε μια αποτυχημένη προσπάθεια να αναπαραστήσω τα Agusta A109… Στον πανικό μου κλώτσησα και κάτι θέρμος με νερό που έσκασαν πάνω σε μια τουρίστρια που ξύπνησε ουρλιάζοντας.

Οι δυό κλέφτες είχαν ανοίξει την πόρτα του βαγονιού και πετούσαν βαλίτσες και σακίδιο έξω στο σκοτάδι, στα χωράφια! Έπαθα αγκύλωση. Ήταν βέβαιο ότι αν τους ορμούσα, θα μ’ έβγαζαν κι εμένα για υγιεινό περίπατο στην Γιουγκοσλαβική ύπαιθρο! Μέχρι να συνέλθω τους  βλέπω να πηδούν κι αυτοί απ’ το τρένο. Έτρεξα αμέσως στην πόρτα. Οι τύποι ακόμα κουτρουβαλούσαν στο χορταριασμένο πρανές 2-3 μέτρων που χώριζε τις σιδηροδρομικές γραμμές με τα οργωμένα χωράφια. Αμέσως διαπίστωσα ότι η αμαξοστοιχία προχωρούσε με ταχύτητα θρησκευτικής λιτανείας…

Μια Αγγλίδα που έχασε τις βαλίτσες της τσίριζε σαν Απάτσι ανάμεσα στους έντρομους επιβάτες, ενώ ο σύντροφος της, ένας παιδαράς με φυζίκ ξυλοκόπου της Νεμπράσκα,  κοιτούσε την πόρτα με βλέμμα απλανές. Δευτερόλεπτα πριν είχε γραπώσει τον ένα κλέφτη απ’ τον γιακά κι ενώ ετοιμαζόταν να τον υποβάλλει σε γενική στέρηση των αισθήσεων, τα υπνωτιστικά μάτια του Γιουγκοσλάβου σε συνδυασμό με την λάμψη ενός στιλέτου Campoline Frosolone των 11 ιντσών, που σημάδευε την μικρή καρδιόσχημη αντλία που διευκολύνει την αιματική ροή… τον έκαναν να σηκώσει τα χέρια του σε ανάταση, ψιθυρίζοντας ακατανόητες συλλαβές σουφρώνοντας τα χείλη και μ’ ένα τικ στο μάτι που ‘μοιαζε με σήματα μορς…

Οι μάγκες την είχαν δουλέψει καλά την πατέντα. Είχαν σταμπάρει τα σημεία όπου ελάττωνε ταχύτητα το τρένο στις τρεις τα ξημερώματα, γνωρίζοντας ότι κανένας δεν θα εγκατέλειπε το τρένο για να τους κυνηγήσει στη μέση του πουθενά μέσα στο σκοτάδι. Ευτυχώς είχα τα χρήματα, διαβατήρια κλπ σ΄ένα τσαντάκι μέσα στο παντελόνι μου, πίσω απ΄τη ζώνη.

 

Έτσι αναγκάστηκα να συνεχίσω το ταξίδι με μια νάυλον σακούλα με φτηνά εσώρουχα και t-shirts αγορασμένα σε παζάρια κι αργότερα μ’ενα φτηνό σακ βουαγιάζ, συνειδητοποιώντας τη χρησιμότητα του «άχρηστου» και πραγματοποιώντας έτσι την είσοδό μου στο βασίλειο της ταξιδιωτικής περιπέτειας.

Είναι απόλαυση να ταξιδεύεις και να αναθεωρείς σχεδόν τα πάντα, σε μια υπόγεια συναλλαγή μεταξύ τρέλας και σύνεσης,  κάνοντας την αποτυχία …νίκη!

Που να τα εξηγώ τώρα?

Μετά τις συναυλίες της Οράνζ (3ήμερο ευρωπαϊκό Γούντστοκ), συνέχεια προς Ισπανία όπου κατέβαιναν για γονιμοποίηση κάτι Σκανδιναβικές ανατομικές βόμβες ουρανίου αιθέρος, χωρίς ν’ απαιτούν στεφάνι, λίστα γάμου και παρανυμφάκια…

Mε δύο 36άρια φίλμ και μια Kodak instamatic, «τραβούσα» χαλαρά πριν εξαπλωθεί η επιδημία της νευρωτικής καταγραφής εμπειριών, όπου η εμπειρία της ταξιδιωτικής στιγμής έχει αντικατασταθεί …ολοκληρωτικά από την εμπειρία της ψηφιακής καταγραφής της!

Ήταν η εποχή που το ταξίδι το ζούσαμε -άχρι μυελού οστέων- για πάρτη μας, το γνώριζαν 5 φίλοι και 2-3 συγγενείς και δεν γινόταν ταξιδιωτικό σίριαλ εθνικής καθημερινότητας σε φόρα και τινές ακόμη μορφές κοινωνικού(?) ιστολογείν, με αντίδωρο τα …like!

Εποχή εντελώς ξένη από τους σύγχρονους ταξιδιωτικούς μηρυκασμούς, με ναϊφ ρομαντισμό και βαθιές ευαισθησίες…

Τελικά τι έμεινε μετά από 47 χρόνια στους δρόμους?

Ταξιδεύεις πραγματικά όταν βρίσκεσαι …εκεί που δεν θα ‘πρεπε να βρίσκεσαι (Α. Tabucchi). Άλλωστε το ψεύτικο ταξίδι είναι χαρτονόμισμα «πληρωτέο επί τη εμφανίσει» στις εικόνες  του fb και του instagram. Το αληθινό ταξίδι είναι επένδυση υψηλού ρίσκου στο χρηματιστήριο της ψυχής.

Πιθανόν και η επίμονη αναζήτηση των «χρήσιμων» πραγμάτων μπορεί να καταστήσει άχρηστo τo ίδιo το ταξίδι. Το χρήσιμο μπορεί να είναι ένα άχρηστο, καταπιεστικό βάρος.

Άλλωστε όταν η ευτυχία στοιχίζει πολλά …δεν είναι καλής ποιότητος!

Τέλος ο espresso lungo, τέλος και οι αναπολήσεις μετά φιλοσοφίας αμπέλου…

 

Ποιήματα του 2021 από τον Νίκο Μοσχοβάκο 

ΕΚΓΥΜΝΑΣΗ

Χωρίς ενοχές διεκπεραιώνω

την φονική εντολή

έναντι ανταλλαγμάτων.

Ότι μένει πίσω τελείωσε

έτσι έμαθα.

Δεν μου αρέσουν

οι αναπολήσεις και οι εκκρεμότητες.

Πείτε με δοσίλογο

κι οι πιο αδιάλλακτοι, ρουφιάνο.

Εγώ έχω πλήρη επίγνωση

όχι οφθαλμός αντί οφθαλμού

αλλά μόνον έναντι ανταλλαγμάτων

προκειμένου να ικανοποιήσω

την έμφυτη επιθυμία μου.

Ενίοτε μάλιστα

με σαρκασμού μειδίαμα

ισχυρίζομαι τεκμηριωμένα

οδούς αντί οδόντος, αρκεί

έτσι για εκγύμναση της φιλοδοξίας.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΥΠΝΟΒΑΤΕΣ

Αργά τις νύχτες

όταν τα όνειρα σεργιανίζουν

σε κεφάλια κοιμωμένων

και υπνοβάτες διευκρινίζουν

της έγερσής τους τον λόγο

αδιάλλακτοι επαναστάτες άγρυπνοι

στοχάζονται των επιθυμιών τους

τη δίκαιη προσδοκία

και περιμένουν πότε θα χαράξει

για να χωρέσει η λαχτάρα τους

στην αλλαγή του κόσμου.

Και πιστέψτε με αιώνες τώρα

είναι σε αναμονή

σαν να μην ξημερώνει ποτέ

ενώ τα όνειρα σεργιανίζουν

αδιάκοπα σε κεφαλές κοιμωμένων

και υπνοβάτες περιφέρονται

χωρίς κανέναν προορισμό.

ΙΟΧΕΑΙΡΑ ΑΡΤΕΜΙΣ

Αν και θεά η ιοχέαιρα Άρτεμις

δεν ήξερε πώς να συμπεριφερθεί

στους κοινούς θνητούς

ιδιαίτερα μάλιστα στους άνδρες.

Παρότι ντυνότανε συχνά κομψά

με εσθήτες λινομέταξες

και σανδάλια περίτεχνης αρτιότητας

αμήχανα και άβολα ένιωθε

όταν συναντούσε άνδρες

και ιδίως όμορφους έφηβους ή κούρους.

Μέσα της πάντα την έκαιγε

η χάρη που είχε ζητήσει

δώρο από τον πατέρα της, Δία.

Η αιώνια παρθενιά την έκαμπτε

και πολλές φορές βρέθηκε

στη δύσκολη θέση να επιθυμεί

παράφορα νέους αφοσιωμένους σ’ αυτήν

και δέσμια της δωρεάς

να μην τους έχει.

Με τον Ιππόλυτο μάλιστα

αρνήθηκε τον εαυτό της

αφού και αυτός παραήταν δειλός

και ταμπουρωμένος πίσω

από τον οφειλόμενο σεβασμό

δεν της έδινε παραμικρή αφορμή

να πυρπολήσει τους όρκους της.

Έτσι με την αμφιβολία της παρθενιάς

να καθορίζει το είναι της

δεν ήξερε πώς να φερθεί

κι έμεινε για πάντα

με τη συντροφιά του τόξου της

να σαϊτεύει από φθόνο

με επιτυχία θηράματα

και τους εν κραιπάλη διαβιούντες

από ζήλεια βέβαια.

ΚΥΝΘΙΑ

Μικρή μου Κύνθια

σε σφίγγω στην αγκαλιά μου

μ’ έξαψη ερωτικής μέθης

κι αψηφώ την ιερότητά σου.

Μάθε επιτέλους

ότι κι η πυρκαγιά ηδονής

είναι συντελεστής ύπαρξης

και μην αντιμάχεσαι

το τίμημά της.

Μη το λες αμαρτία λοιπόν

γιατί το δοξάζεις.

ΣΤΑΓΟΝΑ ΠΟΥ ΞΕΧΕΙΛΙΖΕΙ

Σταγόνα που ξεχειλίζει

το ποτήρι του χρόνου.

Απέριττος αριθμός

σε διαδικασία γνώσης.

Η πλήρωση είναι ζήτημα

σποράς και υπομονής

η ανυπομονησία είναι σπυρί

που αναστατώνει

την πρόοδο των εργασιών.

Η σταγόνα που ξεχειλίζει

το ποτήρι του χρόνου

σημαντική λεπτομέρεια

του μαθήματος

της προσδοκίας υποταγής.

 

Το ‘χω ξαναπεί. Κάπου μέσα μας υπάρχει, ταμπουρωμένος, ο πάλαι ποτέ έφηβος και -ενίοτε – ζητάει το λόγο. Κρύβει εκπλήξεις και σε κάθε περίπτωση πιστεύω ότι κάνει καλή συντροφιά. Έτσι, όταν ο Σπύρος(*) μου έδειξε  κάποια¨σημειώματά¨ του, τού είπα δώσ’ τα μου. Θα τα επιβιβάσω  στο Ιστολογοφόρο και θα τα βγάλω μια γύρα στο διαδίκτυο. Μου τα έδωσε και… Ιδού

TOIXO… TOIXO

 

Μέσα του Οκτώβρη αρχή εβδομάδας.

Είχε αρχίσει να σουρουπώνει και εμείς ανεβαίναμε στην Άνω Πόλη

Ακολουθούσαμε τη διαδρομή του φεγγαριού. Λίθινοι όγκοι ανάμεσα στα ανηφορικά πέτρινα σοκάκια , τοπίο σε χρόνο μετέωρο καθώς γέμιζε από τη λάμψη του χαμόγελού της.

Καθόταν δίπλα μου. Ευτυχώς που πήραμε λάθος τα σοκάκια για να γεμίζει όλο και περισσότερο από στάχυα ο δεξής μου ώμος.

Καθίσαμε σ’ ένα μικρό φοιτητικό ταβερνάκι έξω στην αυλή κάτω από έναν μικρό πλάτανο.

Την κοίταζα ίσια στα μάτια. Ένα πανέμορφο κολιέ στο λαιμό σπούδαζε την ομορφιά της.

Ερωτική στιγμή το τσούγκρισμα της ¨μαλαγουζιάς¨ με το φρέσκο μπλε της ματιάς της.

Ξάφνου σηκώθηκε αεράκι· δυο φύλλα από τον πλάτανο πέσανε για συντροφιά στο τραπέζι.

Σήκωσε τους γιακάδες και χώθηκε νωχελικά στο σακάκι της.

Φύγαμε τοίχο-τοίχο με την προσμονή του αύριο.

Έχασα συνειδητά τον δρόμο της επιστροφής για να γεμίζω στιγμές από την αύρα της.

Μια καληνύχτα σε απόσταση βλεφάρων…

και να σκεφτείς φύγαμε χωρίς να ακούσουμε την ¨Αχάριστη¨.

Γύρισα σπίτι μου. Ο σκύλος με περίμενε, όπως κάθε βράδυ, το ίδιο και η κλειστή εξώπορτα.

Την άνοιξα ψιθυρίζοντας… Γαμώ την ατυχία μου -μια φορά να μην υπάρχει κάποιος να την ανοίξει;

 

ΜΠΑΚΑΛΙΚΟ

Στο έμπα του Σαββάτου, όπως κάθε Σάββατο πρωί θα πάω στη λαϊκή να κάνω έναν περίπατο στα ζωντανά νεκρά πράσινα στοιβαγμένα στους πάγκους περιβόλια.

Ν’ ακούσω σε διάφορους ήχους τις φωνές των ¨μπαξεβάνηδων¨ να διαλαλούνε την πραμάτεια τους.

Μετά θα ανηφορίσω για το μικρό μπακάλικο της γειτονιάς.

Μετάβαση στον κόσμο του ονείρου μου.

Μπακάλικο ¨εδώδιμα αποικιακά ρουλέτα βουλής¨ όπως λέει και ο Σαββόπουλος.

Στριμωγμένο ανάμεσα στο σοφιστικέ βιβλιοπωλείο της Λίτσας με τα άτακτα σγουρά κόκκινα στάχυα και δύο φεγγοβολούσες θάλασσες και στο πολυεθνικό μαγαζάκι της Γιώτας, με το καλόκαρδο πλατύ χαμόγελό της.

Ελπίδα μου να μπω και να ξαναθυμηθώ τις μυρουδιές ενός ανεξερεύνητου κόσμου, να γεμίσω το καλάθι της ψυχής μου.

Να θυμηθώ τις μυρουδιές του μπακάλικου, να δω την ευωδιά της ρίγανης –σκλάβα σε ματσάκια. Τα σακιά με τα φασόλια, το ρύζι, τις φακές, τις κονσέρβες, τις καραμέλες γάλακτος που κολλούσαν στα δόντια. Τα τυριά, τις σαρδέλες, τις ρέγκες που έψηνε η μάνα μου με εφημερίδα, τις ελιές, τους μπακαλιάρους, τα παστά.

Έμμονη η σκηνική παρουσία και ¨με τη σέσουλα η καλοσύνη του μαγαζάτορα, θηλυκού    ¨Ζήκου¨.  Ωραία τα ¨σούπερ μάρκετ¨, αλλά ο εξαερισμός καταπνίγει τη μνήμη και αποδυναμώνει τις παλιές καλές οξύμωρες αισθήσεις.

Το μόνο που θρυμματίζει για λίγο τη σκέψη μου καθώς ανηφορίζω, είναι η καμπάνα της γειτονικής εκκλησίας, αν και σέβομαι κάθε γιορτινό ήχο που ακούω.

Αυτή είναι η Άγία καθημερινότητα του Σαββάτου, φίλοι μου, χωρίς να δηλώνω στην εφορία τίποτα παραπάνω απ’ την απλή καθημερινότητα…

Τόσο απλά…

(*) Σπύρος Τσόδουλος, καθηγητής ΑΠΘ.
 

Τέσσερα ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου

ΜΕΡΙΔΙΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Παφλαγόνας εγώ

και συ της Καππαδοκίας τ’ άνθος

αν εννοήσουμε πόσο δίκιο

έχουν οι Θράκες

κι αντισταθούμε στους Φράγκους

ίσως μετατοπίσουμε λίγο

της ιστορίας το πεπρωμένο

που θέλει τους Σταυροφόρους

να μαστίζουν τους τόπους μας.

Ίσως έτσι έχουμε μερίδιο

στην επόμενη μέρα.

*

ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ

 

Θυμήθηκε πως στο σχολείο

απ’ όλους τους χρόνους

του άρεσε ο παρακείμενος

γι’ αυτό την ώρα τη στερνή

φώναξε με φωνή ευκρινέστατη:

Τετέλεσται!

*

ΜΗΔΕΝ

Μετά από τόσες προσθέσεις

πολλαπλασιασμούς

αλλά και διαιρέσεις

έρχεται πάντα η αφαίρεση

αθόρυβα να μας θυμίσει

ότι το υπόλοιπο είναι μόνιμα μηδέν.

*

ΤΗΣ ΑΙΔΟΥΣ

Μικρή μου νεράιδα

με τα λυτά μαλλιά

και τις ερυθριάζουσες παρειές

ξέρω καλά πως δεν ντρέπεσαι

για τη γύμνια σου

αλλά για την αδυναμία σου

να μου ζητήσεις

αυτό που σκέφτεσαι.

Σε καλώ λοιπόν κι εγώ

με της αιδούς την επιφύλαξη

και σου προτείνω να μ’ ακολουθήσεις

φωτίζοντας τον δρόμο με το φανάρι σου

για να μη χαθούμε

και βρεθούμε στην κόλαση.

*

Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Απομεσήμερο Κυριακής

γεμάτο απομεινάρια τροφών

ποτών, γεύσεων, ονείρων

υποσχέσεων, οραμάτων, διηγήσεων

γεμάτο θραύσματα ωραίων λέξεων

εύηχων ασμάτων, τεμαχισμένων ήχων

επιχειρημάτων χάριν ευφωνίας

διαπληκτισμών πλήξης και ανίας

ακριβών υαλικών από κρύσταλλο

ή πορσελάνη άπω ανατολής, δώρα γάμων

ή τάματα μακρινών ταξιδιών.

Απόγευμα Κυριακής

γεμάτο εφήμερες ικανοποιήσεις, οσμή λήξης

κουρέλια πανάκριβων ενδυμάτων

άλλοτε από μετάξι Κίνας

άλλοτε φημιστών οίκων μόδας

εμποτισμένων με σπάνια αρώματα

και μυρωδιές δυσεύρετες

που αντεστραμμένες τώρα

ρυπαίνουν την ατμόσφαιρα

εντείνοντας την έκπτωση προσδοκιών.

Γεμάτο έργα τέχνης σπασμένα

ή σχισμένα που κατεστράφησαν

σε κορύφωση μέθης ή αμηχανίας

ανακατεμένα με οστά και αποφάγια

της πρόσκαιρης ικανοποίησης

των βλοσυρών συνδαιτημόνων.

Σούρουπο Κυριακής

γεμάτο από το μαύρο

του επερχόμενου σκότους

αλλά και ιαχές γηπέδων

του πλήθους που έθρεψε

προσωρινά τη ματαιοδοξία του

έστω και για μια ψεύτικη νίκη

για μια νίκη εξαγορασμένη.

Γεμάτο σκέψεις διάτρητες, πικρές

με μουσική υπόκρουση

του αέρα το κυμαινόμενο μένος

που ολοένα δυναμώνει

και κτυπά τα παραθυρόφυλλα.

Σε λίγο όπου να ‘ναι

θα βγει και το φεγγάρι

για να σχεδιάσουμε ρομαντικά

το αύριο ή την επόμενη Κυριακή.

Ας ανοίξουμε λοιπόν τη σαμπάνια μας

κι ας ευχηθούμε αισιόδοξα

υψώνοντας το ποτήρι δοξαστικά

για την εκπλήρωση όσων ονείρων

απομένουν ακόμα μέσα μας.

Με θόρυβο θ’ αποτιναχθεί

ο φελλός της φιάλης

για να μας υπογραμμίσει

ότι κι η σιωπή έχει το τέλος της.

Ίσως φτάνει η ώρα της αλήθειας.

Νέα φθινοπωρινά όμορφα ποιήματα από τον Νίκο Μοσχοβάκο

ΠΟΛΥΧΡΩΜΑ ΒΟΤΣΑΛΑΚΙΑ

Χιλιάδες, άπειρα πολύχρωμα βότσαλα

που σμιλευτήκαν από φθορές και προσχώσεις

είναι γεμάτη η παραλία του μυαλού μου.

Στιγμές της ζωής μου που πέρασαν

και τις στρογγύλεψε η μνήμη κι η επιείκεια

βοτσαλάκια που πάνω τους σεργιανίζει

η αναπόληση σφριγηλή κι ολόγυμνη

αναζητώντας εικόνες και πρόσωπα

του περασμένου  καιρού, του πιο ωραίου.

Γλάροι πετούν κι αυτοί ωραίες στιγμές

και μες την πανσέληνο τα χρωματιστά βότσαλα

ανοίγουν φτερά εκστασιασμένα

πεταλούδες γίνονται που δείχνουν από πού πέρασε

κάθε όνειρο και κάθε ελπίδα απεγνωσμένη.

Δεν έχει βράχια ούτε κολυμβητές

η απόμακρη παραλία του μυαλού μου.

Στην άκρη της μόνο, εκεί που είναι υγρά ακόμη

τα βότσαλά της και λάμπουν στο φως

βρίσκεται ξεχασμένο του πατέρα μου το ψάθινο καπέλο

και της μητέρας μου η μεταξωτή βεντάλια

από ‘κείνο το καλοκαίρι

της αφόρητης ζέστης στο Χαράκι

χρόνια πολλά από σήμερα.

*

Ο ΗΛΙΟΣ ΔΕΝ ΕΔΥΣΕ ΠΟΤΕ

Το ξέρω πια καλά

μια ζωή χρειάστηκε να το μάθω.

Ο ήλιος δεν έδυσε ποτέ.

τα ηλιοβασιλέματα είναι έμπνευση

ρομαντικών ζωγράφων

ευαίσθητων αεροβατούντων εραστών

ηττοπαθών μελαγχολικών αγοριών

και κοριτσιών ερωτοχτυπημένων.

Πάντα υποψιαζόμουνα την αλήθεια

μέχρι που ο γιος του ήλιου, ο φίλος μου

ο αντάρτης Φαέθων μου αποκάλυψε

του πατέρα του την αέναη παρουσία

ότι τα χρώματα της δύσης είναι παραίσθηση

και το αναμενόμενο δήθεν αύριο

είναι μόνο εκδοχή απεγκλωβισμού.

Τα πάντα συμπαντικά εκτυλίσσονται

με τους κανόνες της αστροφυσικής.

Ενδύματα φτιαγμένα στο μυαλό μας

είναι τα ηλιοβασιλέματα

ποτήρια ποτού αιθέριου και ανύπαρκτου

για να ξεδιψάμε την επιθυμία μας

με ομορφιές που δεν μας ανήκουν.

Παραισθήσεις μοναξιά κι ανίας

είναι τα ηλιοβασιλέματα.

Φρόντισε ο Φαέθοντας να με πείσει

ότι είναι αποτρόπαιη η αλήθεια

της φθοράς της απώλειας του σκότους.

*

ΣΑΤΡΑΠΗΣ ΤΗΣ ΑΙΣΧΡΟΚΕΡΔΕΙΑΣ

Σατράπης Πέρσης της ένδοξης περιόδου

της δυναστείας των Σασσανιδών

που βρέθηκε στη Μίλητο

προσκεκλημένος Ίωνος μεγαλεμπόρου

δεν άντεχε τη διαύγεια του φωτός

και παρέμεινε περιορισμένος

στο Ερμείο Μέλαθρον της πόλης

συζητώντας για τη διαφορά της κερδοφορίας

από την σαγηνευτική αισχροκέρδεια

καθώς και την ματαιότητα της αδιαλλαξίας.

Έτσι όταν επέστρεψε στην σατραπεία του

έλεγε σ’ όλους με ύφος περισπούδαστο

ότι στη Μίλητο ο ήλιος

δεν οδηγεί σε σκοτεινά μονοπάτια γνώσης

και χαμογελούσε αυτάρεσκα

γιατί πολύ του άρεσε η ιδέα

να διαδοθεί η αισχροκέρδεια

ευρέως στους υπηκόους του.

*

ΥΠΗΡΞΑ ΑΡΧΑΙΟΣ ΘΕΟΣ

Υπήρξα αρχαίος Θεός.

Τώρα θνητός πορεύομαι

στον δρόμο της απώλειας

τώρα με διαρκή φθορά

λιγοστεύω και χάνομαι.

Στα ερείπια των αμέτρητων ναών μου

ξεράγκαθα βλάστησαν

τώρα πια κανείς δεν με μνημονεύει.

Κι όμως υπήρξα ο Θεός Απόλλωνας

που με λάτρεψαν και μ’ αγάπησαν

που μέσα από μύθους με δόξασαν

που οι ιερείς μου απαράμιλλα με ύμνησαν.

Αναπόφευκτα ήρθε το τέλος.

Το χειρότερο είναι ότι πια

ούτε καν ημίθεος μπορώ να γίνω.

Θνητός είμαι ακριβώς όπως όλοι

όσοι με λάτρεψαν με τη λάθος

πεποίθηση πως είμαι αιώνιος.

Το παράπονό μου παραμένει

πως ούτε καν ημίθεος μπορώ να γίνω

παρότι πίστευα σε μεσοβέζικες καταστάσεις

ας το πάρω απόφαση

ότι τώρα θνητός πορεύομαι

μόνος με διαρκή φθορά

κι ολοένα λιγοστεύω και χάνομαι.

*

Τρία ποιήματα από τον Νίκο Μοσχοβάκο

ΣΗΜΑΔΙΑ ΣΤΟ ΦΟΡΕΜΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Κάθε σημάδι στο πανωφόρι της ιστορίας

χρησιμεύει για την ανίχνευση

της ενοχής και της ευθύνης

των μικρών και λίγων του καιρού μας

που μονίμως καταποντίζονται

στους υπονόμους των αποβλήτων.

Μοναχός, σκεπτικός κι ασυμβίβαστος

προσθέτει τις αιτίες του κακού

κι ανεβάζει στο σαλόνι του μυαλού του

προτομές και πίνακες εκφραστικούς

έτσι που κανείς δεν θα μπορέσει

ν’ αμφισβητήσει το μέγα κύρος του.

Μπροστά το λεγόμενο μέλλον

με ανθούς στο λευκό πέτο του

και πιο πίσω η ουτοπική τρέλα

να χαχανίζει με σιγουριά.

Κάθε σημάδι στο πανωφόρι της ιστορίας

είναι μια εξήγηση της μέθης μας.

ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ

Είναι τόσο μικρός ο κακοποιός

που αδυνατώ να τον περιγράψω

και βέβαια δε συλλαμβάνεται

είπε ο αστυνομικός βάρδιας

στον αξιωματικό υπηρεσίας.

Το πρωί με πλήρη εξάρτηση

βρέθηκαν αμφότεροι νεκροί.

Αργότερα ανακοινώθηκε επίσημα

ότι έπεσαν θύματα λοιμού

και η υπόθεση έκλεισε.

ΤΡΕΙΣ ΡΗΤΟΡΕΣ

Τρεις διαπρεπείς ρήτορες

ο Λυσίας, ο Ισοκράτης κι ο Δημοσθένης

μιλούσαν εναλλασσόμενα

με πάθος στο ακροατήριο

που ‘χε καταγοητευθεί

από την ευφράδειά τους

και την ύφανση των νοημάτων

που στο κεφάλι κάθε ακροατή

ξετύλιγαν την αποκάλυψη

με αδιαμφισβήτητη την αλήθεια της.

Ουδείς αμφέβαλε για τη δεινότητά τους.

Κατεδείκνυαν την τέλεια οδό

προς το ευκόλως εννοούμενο

κι αποτιμούσαν με σαφήνεια

το ελάχιστο κόστος του σπουδαίου.

 

Τέσσερα νεότερα ποιήματα από τον Νίκο Μοσχοβάκο

ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΟΔΥΣΣΕΑ

Κατόρθωσα μεγάλα

ερωτεύθηκα πολύ

περιδινήθηκα οικτρά.

Επέστρεψα στην Ιθάκη

σκότωσα τους μνηστήρες

ξανάσμιξα με την Πηνελόπη.

Από δω και μπρος

άγνωστο μού είναι

τι παρακάτω θα συμβεί.

Ποτέ μου εξάλλου

δεν είχα πρόγραμμα.

*

ΠΟΤΑΜΙ

Αυτός ο άλλοτε χείμαρρος

που έγινε ποτάμι μέγα

χωρίζει την εκδοχή από την αλήθεια

το τίποτα από το μηδέν

το δημιούργημα από τον δημιουργό του

το συμφέρον από το ωφέλιμο

το επαρκές από το πλεονάζον

και καθορίζει τη νέα πορεία

προς την αδυσώπητη οδύνη.

Εμείς απλώς στης φθοράς το ρέμα

ανιχνεύουμε με ηττοπάθεια

την ενδεχόμενη γεωγραφική του απεικόνιση.

*

ΟΡΕΣΤΗΣ

Φουρτουνιασμένα έχεις τα μαλλιά σου

βόστρυχοι κυματίζουν μες στον ήλιο

πάνω στα χείλη ακριβή η ελιά σου

Ορέστη το χρέος σου φυλάς κειμήλιο.

Τα μάτια σου γαλανά εκστασιασμένα

σμιχτά τα φρύδια σου βλάστηση πλήρης

οι κόρες λαχταρούσανε εσένα

άρχοντες καταφθάναν με τριήρεις.

Εσύ όμως βαθειά αποφασισμένος

να πράξεις την επιβουλή της μοίρας

δεν άφηνες τη σκέψη σαν κρατήρας

σκόρπαγες την οργή σου αφηνιασμένος.

Κι ήρθε η στιγμή να δείξεις την πυγμή σου

έτσι ήθελε το γραφτό και η τιμή σου.

*

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΑΝΘΟΔΕΣΜΗ

Στα Ζήρια όρη αντιφατικές επιλογές απροσδόκητου

καθώς συλλέγω προσεχτικά άνθη για μια εξιλεωτική ανθοδέσμη

άλλα είναι ήδη νεκρά τελειωμένα από καιρό

άλλα είναι ξερά μ’ αλλόκοτη όψη άχρωμη

άλλα είναι πάλι μαραμένα με εμφάνιση πένθιμη

και χρώματα παρατεταμένης θλίψης

κόκκινο του Οκτώβρη, κίτρινο χλωμό, λευκό πελιδνό της λύπης

μωβ της απόγνωσης, φαιό της απόπειρας

κι όλα μαζί μπουκέτο πένθους.

Με του συλλέκτη τη βαθειά προσήλωση

προσθέτω κι αφαιρώ ενίοτε, κλώνους ανθέων

με τ’ ουράνιου τόξου τη στέρεη πεποίθηση

ότι μέσα από το οδυνηρή παιχνίδι των μελαγχολικών χρωμάτων

δημιουργείται η φθινοπωρινή μου ανθοδέσμη

της φθοράς και της αισιοδοξίας.

*

Γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος

ΤΟΝ ΠΗΡΑΝ ΝΥΧΤΕΡΙΔΕΣ

Διάλεξε το καφεπορτοκαλί του ένδυμα του πένθους

αφού αποστράφηκε το μαύρο της απώλειας

και το γκριζόφαιο της απόγνωσης, ο Αγαμέμνων.

Προσπάθησε να μειδιάσει ανεπαίσθητα

αλλά ήδη ένιωθε ανήμπορος

για τόσο λεπτομερείς γκριμάτσες

οι ρυτίδες του εμπόδιζαν την έκφραση.

Τότε με τη βραχνή φωνή του δήλωσε

ο κύβος ερρίφθη Κλυταιμνήστρα.

Εκείνη τότε του πρόσφερε ένα ζουμερό πορτοκάλι

ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο

και χωρίς άλλο τον κάρφωσε με το σπαθί της μνήμης.

Ύστερα από καιρό το άταφο πτώμα

το πήραν νυχτερίδες γιατί έμοιαζε

πολύ με τον βασιλιά τους

που κάποτε πολέμησε στην Τροία.

Η ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ

Την πολιορκούσε από χρόνια

σήμερα όμως στάθηκε απέναντί της θαρραλέα.

Την κοίταξε στα μάτια ο Οδυσσέας

και της είπε σταθερά και αδιαπραγμάτευτα

θα γίνεις δική μου απόψε

πάρε πρώτα το δώρο που σου ‘φερα

ένας Δούρειος Ίππος είναι.

Άνοιξέ το στην ώρα του

θα γίνεις δική μου σου λέω

χωρίς όρους, είναι ζήτημα χρόνου.

ΤΑ ΑΠΡΟΟΠΤΑ ΤΗΣ ΒΕΡΕΝΙΚΗΣ

Όταν έμεινε μόνη της η Βερενίκη

περιποιήθηκε λίγο την κόμη της

κοιτάχθηκε στον καθρέφτη

της άλλης πλευράς του σύμπαντος

βλέποντας τρία άστρα ξεχασμένα στα μαλλιά της

κι αμήχανη άνοιξε το ραδιόφωνο.

Εκείνη την ώρα έπαιζε το τραγούδι

«άστα τα μαλλάκια σου ανακατεμένα».

Αυτό μάλλον την εκνεύρισε

κι άφησε σαν πορτοκάλι το φεγγάρι

να πέσει κοντά στον Πλούτωνα

που το τεμάχισε και το κατέφαγε.

Τότε η Βερενίκη θυμωμένη

με αυτά τα απρόοπτα

μάζεψε την κόμη της

σ’ έναν κότσο περιποιημένο.

Έτσι κανείς δεν την αναγνώριζε

ούτε καν οι αστροφυσικοί.

Για πρώτη φορά αισθανόταν

ότι διέλαθε της προσοχής των περίεργων

και χαμογελώντας κατευθύνθηκε

στην αίθουσα χορού που την περίμενε

ένας Πέρσης ποιητής

παλιά της αγάπη από την εποχή των Σασσανιδών.

Η ΕΡΗΜΟΣ ΤΗΣ ΑΠΟΡΙΑΣ ΜΑΣ

Κρούω την θύρα του μέλλοντος

κι όταν ανοίγει

βρίσκω εντός του το παρελθόν

αλλά και το παρόν

να παίζουν αστραγάλους

με εμβρύων ατελή οστάρια

ίσως και οστά γερόντων μόλις αποβιωσάντων.

Πάντως παίζουν και μπερδεύουν

του χρόνου το αδιευκρίνιστο πρόσωπο

με αιωρούμενη την ασάφεια

της ηχούς που αντηχεί

στην έρημο της απορίας μας.

ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ ΜΟΥ ΑΛΟΓΟ

Πορτοκαλί μου άλογο

άτι μου φτερωμένο

διασχίζεις το παράλογο

μακριά απ’ το πεπρωμένο.

Μετάξι το καπίστρι σου

οι οπλές σου από χρυσάφι

αστέρι στο αγκίστρι σου

το διάβα καταγράφει.

Μες στον γαλάζιο ουρανό

φαρί μου πως καλπάζεις

και γλυκαναστενάζεις

στης δύσης τον καημό

Ξέρεις για που πορεύεσαι

αλλόκοτα ονειρεύεσαι.

Ο Νίκος Μοσχοβάκος γράφει για καλούς λογαριασμούς, για βεβαιότητες, για πέτρινα λιοντάρια, για γεωμετρικούς έρωτες και για ετικέτες

ΞΕΚΑΘΑΡΑ

Όταν λέω τα πράματα

με τ’ όνομά τους

με αποκαλείτε ωμό.

Όταν υπαινίσσομαι την αλήθεια

σφυρίζετε αδιάφορα

παριστάνοντας ότι δεν με εννοείτε.

Γι’ αυτό ξεκαθαρίζω τη θέση μου

με οπλοπολυβόλο θα σας αντιμετωπίζω

για να σας δοθεί η ευκαιρία

τα θύματα να παραστήσετε

σαν γνήσιοι υποκριτές που είστε.

ΜΕ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ΜΕΘΗΣ

Οι συνδαιτυμόνες μου άρχισαν με βουλιμία

να τρώνε το αγριογούρουνο

που ήταν σερβιρισμένο στο τραπέζι.

Προηγουμένως τους είχα εξηγήσει

ότι αυτό ήταν που είχε καταστρέψει το αμπέλι μου

γι’ αυτό και δεν είχα κρασί να τους προσφέρω.

Σιωπηλοί με συνωμοτικό τρόπο

έπαιρναν εκδίκηση μασώντας το

με βεβαιότητα μέθης.

ΛΙΟΝΤΑΡΙ ΣΤΑ ΓΥΑΛΙΑ

Λιοντάρι πάνω στον γιαλό

στεκόσουνα στα Γυάλια

των βράχων άγαλμα ψηλό

δίπλα στα μαϊστράλια.

Πλάι σου η θάλασσα τρελή

πάει κι έρχεται το κύμα

σε καθρεφτίζει ντροπαλή

στο μπλε της παίρνεις σχήμα.

Κυνήγια ονειρεύεσαι

ελάφια κα ζαρκάδια

πέτρινο όμως γεύεσαι

το σούρουπο τα βράδια.

Έτσι περνάει ο καιρός

μέρες, βδομάδες, χρόνια

άνεμος άγριος φοβερός

σου τρίβει τα σαγόνια.

Ο ΓΕΩΜΕΤΡΙΚΟΣ ΕΡΩΤΑΣ ΤΗΣ ΦΑΝΗΣ

Ένα οχταγωνικό αυγουστιάτικο απόγευμα

που βρέθηκε στην προκυμαία των Αντικυθήρων

και πλάνταζε μες την αδιαφορία και την πλήξη

η νταρντάνα η Φανή γνώρισε

τον φημισμένο περικαλλή έφηβο

και με συνοπτικές διαδικασίες

έσβησε κάθε έρωτα της ζωής της.

Πάει ο Ποσειδώνας του εθνικού μουσείου

κι ο απαράμιλλος Ηνίοχος των Δελφών

τελείωσε και ο Ερμής του Πραξιτέλη

μπροστά στον αμούστακο έφηβο των Αντικυθήρων

όλοι της φαίνονταν μικρές πυγολαμπίδες.

Έμεινε εκστασιασμένη μπροστά του

και λιμπιζόταν τις λεπτομέρειες

της γλυπτικής επιδεξιότητας του δημιουργού.

Δεν την έκαμπτε η ηλικία του αγοριού

ούτε η μαρμάρινη σάρκα του γλυπτού.

Εξάλλου τα πάνδεινα είχε υποφέρει

μες τις φαντασιώσεις του Πρίαπου

και των σατύρων τα όργια τις τριγωνικές νύχτες της.

Ήθελε λίγο να απολαύσει τη μέθη της ηδονής

τα πεντάγωνα καλοκαιρινά βράδια.

Έμεινε λοιπόν στην προκυμαία αναμένοντας

το βαπόρι της γραμμής, μέχρι αργά

και καθώς έπλεε προς την επιστροφή

αισθάνθηκε κάτω από τα μεγάλα στήθη της

να δονείται η καρδιά της ασυστόλως

και κατάλαβε καλύτερα από ποτέ

ότι σύντομα θα επιστρέψει στον μικρό

αγαπημένο της για να ζήσει

την φλόγα του έρωτα που την πυρπολούσε.

Ήξερε με βεβαιότητα ότι αυτός ο έρωτας

δεν ήταν καλοκαιρινό καπρίτσιο

αλλά υπόθεση αρχαίας γεωμετρίας

χωρίς τέλος.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ ΜΟΔΑΣ

Φορώ το κίτρινο γιλέκο μου

και με θεωρούν επαναστάτη

φορώ το μαύρο μου πουκάμισο

κι επαναστάτη με νομίζουν.

Όταν πάλι βάζω το κόκκινο φουλάρι μου

όλοι τους λεν πως είμαι εξεγερμένος.

Θέλω να εξηγηθώ μια και καλή:

εγώ τη μόδα μόνο υπηρετώ

και την αισθητική των οίκων ραπτικής.

Οι ωραίες ιδέες είναι παιδιά της ¨έμπνευσης¨ και η σχέση μου με δαύτην μοιάζει μ’ εκείνη ανάμεσα στους απομακρυσμένους μαγνήτες: όταν ο ένας απέχει αρκετά από τον άλλον η έλξη ανάμεσά τους είναι μόνο μια θεωρητική δυνατότητα καθόλου, μα καθόλου σίγουρη -ένα απλό ενδεχόμενο.

Εκ του μακρόθεν (εγώ εδώ, αυτή εκεί) μπορεί να ισχυριστεί κανείς  πως ναι, ίσως η ¨έμπνευση¨ υπάρχει, αλλά τι να την κάνεις αφού δεν πιάνει, δεν αντιδρά, αδιαφορεί για τις επικοινωνιακές σου ανησυχίες, άρα τζίφος, άρα μηδέν εις το πηλίκον, άρα ως εκεί και μη παρέκει: Μεταβολή και πάμε γι άλλα.

Άμα όμως υπερβεί κανείς την κρίσιμη εγγύτητα, εάν δηλαδή ξεπεράσει το στάδιο της θεωρητικολογίας και προσπαθήσει να συλλάβει την ¨έμπνευση¨  χειροπιαστά, να την αρμέξει και να την ξεζουμίσει, είτε χειρόγραφα είτε πλήττοντας ανελέητα το πληκτρολόγιο, τα πράγματα αλλάζουν. Και απομένουν οι δύο (κλασικές) μαγνητογενείς εναλλακτικές: α) οι πόλοι έχουν πλησιάσει στραβά, αλληλοαπωθούνται και τα τεκταινόμενα (γεννοβολήματα) διστάζεις να τα αναγνωρίσεις ή β) επιτέλους, οι -ετερώνυμοι- πόλοι έλκονται, η επαφή αποκαθίσταται, κάποιοι επικοινωνιακοί αυτοματισμοί παίρνουν μπρος συνδέοντάς σε με χώρους μυστηριώδεις αλλιώς απροσπέλαστους (ας πούμε κρυμμένους στις μελανές μεμβράνες του ατομικού ή συλλογικού λαβυρίνθου), οι ιδέες σχηματίζονται και έτσι -εν  τέλει- μπορείς να ελπίζεις σε κάποια αίσια συγγραφική έκβαση.  

Δεν ξέρω αν αληθεύει πως  η πείρα βοηθάει και επομένως η ¨έμπνευση¨ αργά ή γρήγορα τιθασεύεται και καταλήγει να ακούει τα παραγγέλματα. Θα έλεγα πως σ’ εμένα δεν πάει έτσι. Κάθε φορά που την χρειάζομαι πρέπει να την επικαλεστώ να την παρακινήσω, να την  ταρακουνήσω σα να ήταν η πρώτη φορά!

Κατά κανόνα τα παραπάνω με απασχολούν όταν λέω ν’ αρχίσω κάτι καινούργιο, μετά από την αποδοχή ότι η προηγούμενη προσπάθεια (κατά κάποιο τρόπο) ολοκληρώθηκε. Με άλλα λόγια σε μια φάση σαν την τωρινή: Ό Εύελπις, ο Καλλισθένης, ο Οινοκράτης, και οι λοιποί πρωταγωνιστές των εξακοσίων τεσσαράκοντα σελίδων του ¨Κύλικες και Δόρατα¨ μεταμορφώθηκαν πλέον σε έντυπους ήρωες, χειραφετήθηκαν και πήραν το δρόμο τους. Τους παρακολουθώ με ενδιαφέρον μεν, αλλά δεν ανακατεύομαι πια.  

Ή μήπως όχι;

(συνεχίζεται)

Αυτό το καλοκαίρι στα βιβλιοπωλεία, εκτός από τον ¨Λύκο που γέρασε¨, υπάρχει ακόμη μια δουλειά του Ηλία Κουτσούκου. Πρόκειται για τη συλλογή διηγημάτων με τίτλο ¨Μαθήματα ανατομίας¨. Οι εκδόσεις είναι ¨Μελάνι¨ και στο οπισθόφυλλο αναγράφονται τα εξής:

Τρία πρόσφατα ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου

(Μου τα έστειλε ο Νίκος πριν φύγει για τη Μάνη)

ΓΕΩΜΕΤΡΙΚΟ

 

Καλοκαιρινό απόγευμα

που με την αδιευκρίνιστη συννεφιά του

νοσταλγίας μικρούς κύκλους

γεμίζει τις ώρες της μοναξιάς

και σαν κύμα παλινδρομικό μέσα μου

πάει και φέρνει

όλα όσα πέρασαν και φύγαν

με την οσμή τους να πλανιέται

χωρίς προφυλάξεις ένα γύρω

και την εικόνα των ματωμένων γονάτων μου

να δείχνει από πού πέρασε η τέρψη

των θεών η απαράμιλλη αυθαιρεσία.

Ανυπομονώ να ταξινομήσω τους ρόμβους

των κατασταλαγμένων μου απόψεων

και να διεκδικήσω πεισματικά

ό,τι πάντα ήταν δικό μου: την τελείωση.

Πλάι μου κόλουροι κώνοι ελπίδας

και πυραμίδες ανώφελων μυστικών

ισχύουν και καθοδηγούν σταθερά

μια πορεία ελλειπτική, τελέσφορη όμως

που γνώση και ομορφιά συμβαδίζουν

και ζητούν το απόσταγμα της ηδονής

το θεμέλιο αυτού του ανυπεράσπιστου κόσμου.

Κι εκεί που μέσα σε μουσικές εκκωφαντικές

και σιωπές αινιγματικής ευκρίνειας

αναμοχλεύεται ο λόγος ύπαρξης

έφιππος εγώ διασχίζω τη φθορά

σα να επείγομαι

ν’ αποκρύψω την αλήθεια

με την επάρκεια ταχυδακτυλουργού.

Όμως είναι πια κατάδηλο

ότι ανάμεσα σε κύκλους, ρόμβους

κόλουρους κώνους και πυραμίδες

αναζητώ με συνέπεια γεωμέτρη

το ακριβές εμβαδόν των πεπραγμένων

με εμμονή στην ευκλείδεια γεωμετρία

πάντα πιστός στο αξίωμα

ότι μεταξύ δύο σημείων

μία ευθεία άγεται.

*

ΣΤΑ ΣΚΟΤΕΙΝΑ ΔΩΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΜΟΥ

Στα σκοτεινά δωμάτια του μυαλού μου

όνειρα στοιβαγμένα, κουρελιασμένα, απραγματοποίητα

νοτισμένα στην υγρασία της πίκρας

περιμένουν να λυτρωθούν μέσα

στην πηχτή νύχτα του θανάτου.

Πολύ καιρό τώρα εξαφανισμένα

υπομένουν την υποτίμησή τους

μέσα σε αδιάλλακτες σκέψεις

σε ασυμβίβαστες συμπεριφορές

πλάι σε μουχλιασμένες επαναλήψεις

σε ενοχές επιλεγμένες, άστοχες.

Μιας ασύγγνωστης αδιαλλαξίας θύματα

κουρνιασμένα στο δάπεδο

χρησιμεύουν μόνο για στήριγμα στις αράχνες

που ξεκινούν απ’ την άκρη τους

την εξύφανση του λεπτού ιστού τους

κι απλώνουν στο σκοτάδι την παγίδα τους

για να υπηρετήσουν την καγχαστική τους έξη.

Μέσα στα σκοτεινά δωμάτια του μυαλού μου

μια ολόκληρη ζωή που πέρασε

ξεφυλλισμένη σε μνήμες λεπτομερείς

καλύπτεται αργά-αργά από τη μαυρίλα

με της ακινησίας την αδιάντροπη αποδοχή.

Εκδοχές από αν και δικαιολογητικά αλλά και όμως

πάντα υπάρχουν για να χρησιμεύσουν

τις δύσκολες στιγμές του απολογισμού

στις όποιες μεταμέλειες χάριν ολιγωρίας.

Σε κάποια δωμάτια του μυαλού μου

νυχτερίδες έχουν φτιάξει φωλιές

και αυθαίρετα κατοικούν εκεί

χωρίς να αποδέχονται τους όρους μου.

Κυριαρχούν με το πέταγμά τους

κι αισθάνονται ολοκληρωτικά νικήτριες

με την ψευδαίσθησή τους να με διαποτίζει

χωρίς να δίνουν ποτέ λόγο

για τις απρόβλεπτες πτήσεις τους

μέσα στο κενό της σκέψης μου

χωρίς να αποχωρίζονται τον αφανισμό της προσδοκίας.

Μέσα στα σκοτεινά δωμάτια του μυαλού μου

αργοπετά όμως και μια κατάλευκη πεταλούδα

που τρέμω μην και πάθει κακό

μην και πιαστεί κάποια στιγμή στο δίχτυ της αράχνης

ή μήπως και χάσει τον δρόμο στο σκοτάδι

γιατί αυτή και η λευκότητά της

είναι η μόνη μου ελπίδα

που μπορεί να φέρει έστω και λίγο αμυδρό φως

στο χάος της αβύσσου του μυαλού μου

έτσι ώστε να καταλάβω ότι κι εγώ

έχω τη θέση μου στη μαγεία του σύμπαντος

μια υποψία ζωής ακόμα, έστω και λίγο.

*

ΟΙ ΚΟΛΑΚΕΣ

Οι πιο κόλακες όλη μέρα

με αποκαλούσαν σοφό

γιατί ήθελαν να με ευχαριστήσουν

πάνσοφο με ανέβαζαν

φωτισμένο με κατέβαζαν.

Εγώ βέβαια χαμογελούσα σκεπτικός

γιατί ήξερα πολύ καλά

τι μού γινότανε κάθε στιγμή.

(Πολύ πρόσφατα ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου)

ΩΡΑΙΟΣ ΤΥΠΟΣ

Είμαι εύπιστος

επιρρεπής στη συνωμοσία

στις εξεγέρσεις πρόθυμος

φανατικός, μονομανής, αφοσιωμένος,

ανταγωνιστικός κι ευέξαπτος

πρώτος στις συμπλοκές

τους διαπληκτισμούς, τις αντιπαραθέσεις.

Αναλαμβάνω ευθύνες αυξημένες

αμελώ πολλές φορές τ’ αναμενόμενα

και γενικά φυτρώνω

εκεί που δε με σπέρνουν.

Άλλοι μιλούν για επιπολαιότητα

κι άλλοι πιο ειδικοί

για αποκλίνουσα συμπεριφορά.

Μερικοί επιμένουν να διαδίδουν

πως είμαι ωραίος τύπος, αιρετικός

λίγοι με είπαν κι ανισόρροπο.

Έχω σαφή επίγνωση τι μου συμβαίνει

υπήρξα κάποτε ημίθεος

κι αργότερα προφήτης

δεν διαπραγματεύομαι τις κατακτήσεις της ζωής μου

ούτε βέβαια τα κέρδη μου.

Αφουγκράζομαι πάντα την επανάσταση

και σ’ απόκρημνες θάλασσες προσαράζω.

Μικρό με ‘λέγαν όλοι τους Ευκλείδη

κι αργότερα Επίκουρο ή Οδυσσέα.

Πάντα σ’ απόκρημνες θάλασσες προσαράζω.

*

ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

Τις προάλλες σε είδα στη Via Veneto, Σύλβια

να πίνεις καφέ με τον Βεσπασιανό

και μάτωσε η καρδιά μου.

Χθες έμπαινες στον ναό του Δία

με τον Καλιγούλα καμαρώνοντας πλάι του.

Ξέρω βέβαια πως μεγαλοπιάνεσαι

και προτιμάς αναφανδόν τους αυτοκράτορες

όμως δεν σου κρύβω

πως φοβάμαι αυτού του είδους τις παρέες.

Θυμάσαι παλιότερα τι τράβηξες

για να ξεμπλέξεις από τον θεότρελο Νέρωνα

και πόσο ερωτεύτηκες τον Τραϊανό

πριν γνωριστούμε στην Piazza Navona.

Σύλβια σε νοιάζομαι και σε θέλω ακόμα

γι’ αυτό ανεβαίνω στην ιεραρχία σταθερά

ήδη τιμητής και συγκλητικός είμαι

στο ύπατο αξίωμα πιστεύω σίγουρα

πως θα φτάσω κάποια μέρα.

Επιθυμία μου να γίνω εγώ

ο αυτοκράτοράς σου, Σύλβια.

*

ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΠΙΝΑΚΑΣ

Είχες ανοιχτό το παράθυρο

και στον μεγάλο καθρέφτη του σαλονιού

φαινόταν εκείνη τη στιγμή το ηλιοβασίλεμα

ανάμεσα σε γκρίζα σύννεφα

σαν πίνακας πρωτόλειος, νέου ζωγράφου

που δεν ήξερε τι χρώματα να βάλει.

Όπως περνούσε η ώρα κι ο καιρός

όλα βυθίστηκαν στη μαύρη νύχτα και τη λησμονιά.

*

Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΜΕ ΤΟ ΜΗΛΟ

Στο ψυχρό παριανό μάρμαρο

σμιλεμένοι ξέφευγαν δυο βόστρυχοι

από τον κεφαλόδεσμό της

κι ένα χαμόγελο σιγουριάς

άνθιζε στα μάγουλα της θεάς.

Το γυμνό ιερό κορμί της

σφιχτό κι απαγορευμένο

στην άσπρη του πληρότητα

δίδασκε περισσότερο

χωρίς υποσχέσεις παρηγοριάς.

Αυγές κι ηλιοβασιλέματα

είχαν προετοιμάσει με σοφία

την ηλικία του μάρμαρου

που δέχθηκε την απόδοση της τελειότητας.

Είπαν κάποιοι ψιθυριστά

πως στο δεξί της χέρι

βρέθηκε να σφίγγει ένα μήλο

θυμάρι μύριζε το χωράφι

που έκρυβε το άγαλμα της Αφροδίτης

κι οι γλουτοί της θυμάρι μύριζαν.

Την ξέθαψαν στη Μήλο κάποτε

χωρικοί ανίδεοι της τέχνης

αλλά όχι και της ομορφιάς.

Γράφω αυτό το σημείωμα για να ενημερώσω, όσους παρακολούθησαν στο Ιστολογοφόρο τις αναρτήσεις του ιστορικού μυθιστορήματος ¨Κύλικες και Δόρατα¨, ότι αυτό απόκτησε  χάρτινη-έντυπη υπόσταση και άρχισε να εμφανίζεται στα βιβλιοπωλεία.

Πιο συγκεκριμένα:

Καταφτάνει e-mail από τον εκδότη. Χωρίς λόγια. Με μια εικόνα.

Τα ¨Δόρατα¨ όρθια και ευθυτενή πάνω στο  γραφείο του. Και αμέσως μετά φτάνει η τυπική ενημέρωση από τον Οίκο πως το τυπογραφείο τελείωσε τη δουλειά και πως το βιβλίο ξεκινά το ταξίδι. Καταχάρηκα.

 Η αλήθεια είναι ότι είχαν μεσολαβήσει απρόβλεπτα γεγονότα που δημιούργησαν καθυστέρηση, όπως η πρωτοφανής επίθεση κατά πάντων του πανδημούντος  ιού και, πιο μπροστά, ο μπερδεμένος (ψυχολογικά) υπολογιστής που είχε καταπιεί στα καλά καθούμενα ένα τμήμα του έργου ενώ ήταν έτοιμο να φύγει για εκτύπωση. Όμως εν τέλει όλα αυτά αντιμετωπίστηκαν και, ενώ εγώ το είχα  πάρει απόφαση ότι πάμε για φθινόπωρο, να που το ¨ιστορικό μυθιστόρημα¨ θα κάνει (ελπίζω) συντροφιά και σε κάποιους  καλοκαιρινούς βιβλιόφιλους εκδρομείς.

Τον Ανδρέα Σιδέρη των εκδόσεων Ι. Σιδέρης τον γνώρισα καιρό πριν, όταν έλαβα μέρος σε μια συλλογική έκδοση δοκιμίων πάνω σε επικοινωνιακά θέματα και έκτοτε η συνεργασία φτούρησε. Εξέδωσε το σύγγραμμα ¨Από τον Βωμό και τον Άμβωνα στην Οθόνη¨ καθώς και τη δεύτερη έκδοση του μυθιστορήματος ¨Το Πολυτεχνείο τρέμει¨. Θεωρώ ότι και αυτή την φορά έφτιαξε έναν καλαίσθητο τόμο.

Βασικά χαρακτηριστικά:

ISBN: 978-960-08-0850-6
Σελίδες: 646
Σχήμα: 17×24

ΥΓ1. Αν δεν το βρείτε σε πλησιέστερο σημείο, το βιβλίο είναι πάντα διαθέσιμο στον Οίκο Ι. Σιδέρης  (https://isideris.gr/) Τιμή από τον ιστότοπο: 21,60€ (27,00€)

ΥΓ2. Ειδοποίησα για την έκδοση μερικούς καλούς φίλους που παρακολουθούσαν το αφήγημα και ενδιαφέρονται για τις σχετικές εξελίξεις. Ο Σπύρος, φίλος, συνάδελφος στο πανεπιστήμιο και συμπαίκτης στο μπιλιάρδο έφτασε χτες με το εικονιζόμενο ζαχαρούχο αντίγραφο. Το καταβροχθίσαμε πανηγυρικά.

ΥΓ3  Το Οπισθόφυλλο:

Πρόσφατα ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου

 

ΤΩΝ ΣΕΛΕΥΚΙΔΩΝ ΑΠΟΓΟΝΟΣ ΕΓΩ;

Των Σελευκιδών απόγονος εγώ;

Όταν το ανακάλυψα πανικόβλητος

αναρωτιόμουν πως ξέπεσα τόσο

κι ύστερα από είκοσι αιώνες

κατέχω μόλις και μετά βίας

μια θέση κατωτέρου δημοσίου υπαλλήλου.

Φρόντισα ωστόσο να κρατήσω

μυστική την καταγωγή μου

είναι το καλύτερο που έχεις να πράξεις

έπεισα τον εαυτό μου

κι αφέθηκα στην πεπατημένη μοίρα μου.

Έτσι προετοιμάστηκα επαρκώς

και χρόνια πολλά μετά

όταν ένα βροχερό απόγευμα

χτυπούσαν την πόρτα μου επίμονα

και με ρωτούσαν περίεργοι ερευνητές

για την αλήθεια, αποκρίθηκα

με αφοπλιστική έκπληξη:

Των Σελευκιδών απόγονος εγώ;

*

ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Ακούσαμε όλοι τη φωνή της Θέτιδας

όταν ο Αχιλλέας βγήκε τ’ απόγευμα

στον δρόμο για να παίξει.

Επέμενε να ντυθεί καλά

να μην κρυολογήσει όπως τις προάλλες

ο Ιάσωνας ο γιος της Πολυμήδης

που γύρισε ιδρωμένος

από την Αργοναυτική εκστρατεία

κι ανέβασε πυρετό.

Δεν την άκουσε όμως

και παίζοντας πως πολεμά με τον Έκτορα

τον σκότωσε στ’ αλήθεια.

Η τύχη τα ‘φερε έτσι αργότερα

κι ο ίδιος νεκρός να πέσει.

Ακόμα και σαν παιχνίδι ο πόλεμος

δεν είναι ακίνδυνος

μοιρολογούσε η άμοιρη θεά.

*

ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ

 

Ένα στυφό κυδώνι

είπε με φθόνο και κακία

σ’ ένα κατακίτρινο λαμπερό λεμόνι:

δεν αντέχεται άλλο η ξινίλα σου.

*

ΤΟ ΙΕΡΟΝ ΟΣΤΟΥΝ

Όταν πια όλα θα ‘χουν χαθεί

κι ένας σκελετός οστών

θα καταλήξουμε όλοι

με υπομονή και σεβασμό καταμετρείστε

τα οστά της σπονδυλικής στήλης

ώστε να καταλήξετε μυσταγωγικά

στο έσχατο σημείο της

το ιερόν οστούν.

Από τον (μοτοκυλιόμενο) αρχιτέκτονα – κένταυρο – ταξιδευτή Βασίλη Μεταλλινό

WARNING! DANGER!!!
Do not read this until you have read SUDAN, Ιστορίες freak-ασέ (Part 1)
After you have read it …it is safe to continue reading.

Αργά τ’ απόγευμα σταματώ έξω από την πόλη Berber κοντά στη συμβολή του ποταμού Ατμπάρα και του Νείλου, βλέποντας ένα χίπικο WV Transporter ενός ζευγαριού Ολλανδών και το ποδήλατο ενός Γερμανού.
Το ζευγάρι (δεν θυμάμαι ονόματα) ταξίδευε προς το Μπουρούντι για ένα φιλανθρωπικό έργο σε μια φτωχή τενεκεδούπολη της Bujumbura , ψάχνοντας ένα πνευματικό έρεισμα. O τύπος «έσπρωχνε» και κάτι περιοδικά με θεματολογία που εκτείνονταν από τη δύναμη των κρυστάλλων, τις ολιστικές θεραπείες και τις ψυχικές δονήσεις μέχρι οδηγίες για επιλεκτική μετενσάρκωση …σε τιμές όχι μεγαλύτερες της πρωτότυπης έκδοσης του 1914 των «Dubliners» του Τζέιμς Τζόις… Γενικά το ζευγάρι θύμιζε κάτι τύπους σε ντοκιμαντέρ του Channel 5 για απάτες «volunteer traveling», πλαστά traveler cheques κλπ …ενώ ένοιωσα και το πορτοφόλι μου να κλείνει ενστικτωδώς …σαν στρείδι που μυρίζεται κίνδυνο.
Ο Γερμανός ποδηλάτης, 60 plus, πάστορας της «Εκκλησίας των Αντβεντιστών της Έβδομης Μέρας» ταξίδευε μόνος προς την Αίγυπτο.
Ψωνίσαμε kajaik (ξερό ψάρι απ΄το Νείλο), gurrassa (λεπτές πίτες) και tamiya (σαν φαλάφελ) στρώσαμε τραπέζι ρεφενέ. Τα λίγα φαγητά εξαφανίστηκαν σαν σολωμός σε μπουφέ δεξίωσης Αντιδημαρχίας Πολιτισμού… Ένοιωσα κουρασμένος και ξάπλωσα στο sleeping bag με μια αίσθηση ότι διανυκτερεύω στο ράντσο του Charles Manson, ακούγοντας το Radio Salam 963 απ’ τα ηχεία του WV, αναμειγμένη με την χαμηλόφωνη λογοδιάρροια των Ολλανδών διατυπώνοντας ενστάσεις στο Γερμανό πάστορα σχετικά με την Δεύτερη Έλευση. Σκεπτόμενος ότι φτωχή και ξυπόλυτη περπατεί η ανθρώπινη Γνώση μπροστά στα θρησκευτικά ερωτήματα, βυθίστηκα σε μια ληθαργική έκσταση…

Πρώτος ξύπνησε ο πάστορας ποδηλάτης κατά τις τεσσεράμισι, πριν αρχίσει να βαράει με απονιά ο καυτός ήλιος …σαν νταμπλάς από βρασμένη οξιά.

Οι Ολλανδοί ξενύχτησαν με βραδυφλεγείς διάρροιες, προδομένοι από κάτι πουλερικά με σαλμονέλα που είχαν καταναλώσει την προηγούμενη μέρα. Τους άφησα ένα κουτάκι imodium κι όταν βεβαιώθηκα ότι στανιάρανε, ξεκίνησα το ταξίδι μου γιατί το ζεματιστό χνότο από την έρημο της Νουβίας άρχισε να καίει τη σέλα της μοτοσυκλέτας.
Το απόγευμα έξω από τη Dongola είδα ένα «zebra coloring» Jeep μ΄ ένα ζευγάρι Γερμανών να κατασκηνώνει κάτω από κάτι δέντρα. Ο Λάρς 50άρης με κεραμιδί μαλλί σαν βετεράνος πορνοστάρ και η γυναίκα του η Τούλα 45άρα τροφαντή με γυμνασμένα πόδια σαν σέντερ μπακ, χαμογελαστή και με κινήσεις Τσάρλι Τσάπλιν έβραζε σ’ ένα κατσαρολάκι wurst, κλείνοντας ηδονικά τα μάτια πάνω από τις μυρωδιές. Την έβγαλα -ως συνήθως- με δυό κουταλιές ταχινόμελο και συμφωνήσαμε με τους Γερμανούς να συνεχίσουμε παρέα προς Βορρά, μια κι αυτοί επέστρεφαν χωρίς άσκοπες στάσεις στην Γερμανία.
Το 3κιλο τενεκεδένιο δοχείο με τον σφιχτό καφέ πολτό (ταχίνι-μέλι σκόνη βρώμης), πριν μερικές μέρες παραλίγο να με μπλέξει σ΄έναν στρατιωτικό έλεγχο στη Ν. Αίγυπτο… Νομίζοντας ότι είναι εκρηκτικό οι στρατιώτες με σημάδευαν με τα όπλα τους, ενώ εγώ φανταζόμουνα ήδη τον εαυτό μου στο ψυγείο του Δήμου της Σοχάγκ, μ’ ένα καρτελάκι στο δάχτυλο του ποδιού μου. Τελικά ο πιο ψύχραιμος το μύρισε μετά δραματικών συσπάσεων του προσώπου του και φώναξε: «Ταχίνα, ταχίνα!» Οι υπόλοιποι κατέβασαν τα όπλα τους γελώντας, με χαιρέτησαν με «σαλάμ αλέκουμ» κι απομακρύνθηκαν ησύχως…
Το επόμενο πρωί, μετά τον καφέ, ο Λαρς προθυμοποιήθηκε να με ξαλαφρώσει από ένα βαρύ σακ βουαγιάζ, που έδενα στη σέλα της μηχανής, γεμάτο ανταλλακτικά, εργαλεία, σαμπρέλες κλπ. Φτάνουμε Wadi Halfa.

Η ιστορία της επιστροφής με το σαράβαλο ποταμόπλοιο γνωστή… Να μην επαναλαμβανόμεθα.
Στα Αιγυπτιακά σύνορα οι καθυστερήσεις και το σπάσιμο νεύρων των τελωνειακών, θα έκαναν θιβετιανό μοναχό να τσιρίζει στις ψηλότερες νότες του rigoletto…
Μετά από 8 ώρες με ελέγχους σε carnet de passage, προμήθεια βίζας, αιγυπτιακής άδειας οδήγησης, αιγυπτιακών πινακίδων κυκλοφορίας, ασφάλειας οχήματος κλπ κλπ, με συχνές ξαφνικές διακοπές για προσευχή και δώστου χαλάκια κι επικύψεις και «Σουμπχάνα Ράμπι αλ Ααδίμ» κι «Αλλάχου Άκμπαρ» κι ενώ τελειώναμε με τον έλεγχο οχημάτων -άλλων για ναρκωτικά, άλλων για όπλα- γίνεται η στραβή…
Ο Λαρς κουβαλάει περίστροφο! Παρόλο που δεν φαίνονταν να ΄χει σχέση με τη σικελική τσιμεντοποιία, ούτε με serial killer που ανακοινώνει τον επόμενο φόνο στις αγγελίες της Frankfurter Algemeine, το ‘χε -ο άτιμος- δεμένο στη γάμπα και σ΄ενα σκύψιμο το κυαλάρισε ο τελωνειακός κι αρχίσαν οι σφυρίχτρες κι ο συναγερμός! Πλακώσανε οπλισμένοι διάφοροι τελωνειακοί και συλλαμβάνουν τον Λαρς ενώ η Τούλα έφραζε αποτροπιασμένη με το χέρι το ορθάνοιχτο στόμα της …όπως στον βουβό κινηματογράφο όταν ξαφνιάζονται.
Γδύνουν το τζιπ και μόλις βρίσκουν το δικό μου σακ βουαγιάζ με τ’ ανταλλακτικά, ο Λαρς δείχνει τον πάγκο που καθόμουνα και με φωνάζουν να τον ανοίξω.
Με φρόνιμα περντέ πιλάφ και την καρδιά να βροντάει σαν τον βομβαρδισμό της Βαγδάτης, παίρνω τον σάκο να τον μεταφέρω στην μοτοσυκλέτα μου -κάνοντας τον αδιάφορο- αλλά με σταματάει ένας τύπος με πολιτικά φτυστός ο Τούρκος Ibrahim Tatlises και γαργαλώντας την ασφάλεια του περιστρόφου του αρχίζει κάτι ακατάληπτα αγγλικά σε Sol maggiore… Ανεβάζει το μπινελίκι σε La, δεν καταλαβαίνω γρι…
…και ρίχνει και το ρεφρέν σε Do δίεση:
«Mister, you are under arrest!»

Μπλέξαμε!
To κρατητήριο στο αστυνομικό τμήμα του Aswan, έφερνε σε κακέκτυπο του Στόουνχεντζ, με απίστευτους σκοτεινούς λαβύρινθους, δυσωδία από μούχλα, κατσαρίδες, σκνίπες και φρέσκα σκατά… Έμεινα τρεις ώρες σ΄ένα κελί μ’ έναν απατεώνα που άλλαζε σε ξένους φωτοτυπημένα χαρτονομίσματα κι ένα τύπο με σπασμένη μύτη και αλμπενί λήσταρχου καραβανιών της Σαχάρας, που σε μια διαφωνία με τη σύζυγο για το ποιος θα κρατάει το τηλεκοντρόλ, της κάρφωσε ένα κατσαβίδι στο μάτι… Οι Γερμανοί είχαν μπουζουριαστεί γι΄ανάκριση και δεν τους ξαναείδα ποτέ.
Το γραφείο του ανακριτή ήταν άνετο κι έμεινα για 20 ώρες καθισμένος σ΄ένα καναπέ απαντώντας σ΄ερωτήσεις και προσπαθώντας ν’ αποδείξω ότι δεν είμαι τρομοκράτης, ούτε κατάσκοπος. Μ΄ενημέρωσαν ότι οι Γερμανοί «πάνε» για ισόβια και μου κάναν την ψυχολογία ναυτικό κόμπο, λέγοντάς μου ότι θεωρούμαι συνένοχος για παράνομη εισαγωγή όπλου.
Ζήτησα να τηλεφωνήσουν στον Χασάν και στο Ελληνικό Προξενείο. Σε λίγη ώρα ένας τελωνειακός που είχε αδελφό που δούλευε σε αλιευτικό στην Καλαμαριά και προσπαθούσε να βγάλει άκρη και να με βοηθήσει, μου λέει ότι τα σκάτωσα! O Χασάν επιδιδόταν σε κατασκοπεία για λογαριασμό της Λιβύης και «τι δουλειά είχα εγώ μ΄ένα Λίβυο κατάσκοπο κι έναν Γερμανό με όπλο?» ενώ παράλληλα ακούγονταν απ’ έξω κάποιος που έσκουζε σαν να τον πετούσαν από το φράγμα του Ασουάν…
Ανεπαισθήτως νόμισα ότι πρωταγωνιστώ στην ιστορία του Ζεράρ ντε Βιλιέ «Η συνομωσία του Καΐρου» έστω και με κελεμπιοφόρο πρίγκηπα, που στο τέλος θα «καθάριζε» και το φινάλε θα μ’ έβρισκε σε μια σουίτα του Nile Ritz-Carlton, με 2-3 αχλαδόσχημες καλλονές, με ευρύπυγα κορμιά της λαγγεμένης Ανατολής, βγαλμένες απ΄τους Αιγυπτιακούς καταλόγους της Victoria’s Secret, μέσα σε μπουρμπουριστά χαμάμ, εν μέσω νεφών και μεθυστικών αρωμάτων κλπ κλπ
Η είσοδος στα γραφεία ενός αρκουδοειδούς αστυνομικού που κρατούσε απ’ το σβέρκο έναν πιτσιρικά σαν κρεμασμένη πάπια σε βιτρίνα της Chinatown, μ’ επανέφερε στην πραγματικότητα…
Παρόλο που έχω κάνει πολλά βήματα στην τέχνη της δημιουργικής καταστροφής όλων των αναστολών και φόβων, ομολογώ ότι πίστεψα ότι εδώ τέλειωσαν τα πάντα! Θυμήθηκα τους Έλληνες ναυτικούς που σάπισαν στις Αιγυπτιακές φυλακές κι ότι στις Αραβικές χώρες -σε τέτοια θέματα- δεν χωράνε βύσματα και κόλπα νοτιοβαλκανικής χώρας του Μεσογειακού Αρχιπελάγους…
Παρηγοριά μου η σκέψη ότι διάλεξα να ζήσω σ΄ένα αβέβαιο κάτι …πάρα σ΄ένα σίγουρο μηδέν. Δεν μετάνιωσα…
Έχασα την αίσθηση του χρόνου κι έκλεισα εξουθενωμένος τα μάτια…
Ξημερώματα με ξυπνάει ένας αστυνομικός, μου δίνει ένα φλιτζάνι τσάι και με οδηγεί μ΄ένα τζιπ στον χώρο που είχαν βάλει την μοτοσυκλέτα μου. Μου δίνει όλα τα προσωπικά μου έγγραφα και μου λέει ότι είμαι ελεύθερος να φύγω. Από την κόλαση στον παράδεισο!
Σταματώ σ’ ένα φούρνο για δύο ζεστές αραβικές πίτες, τις πασαλείβω με ταχινόμελο και τις τρώω με βουλιμία. Πίνω έναν δυνατό καραβίσιο και ξεκινώ να βρω την Eastern Desert Road προς βορρά. Με το που μπαίνω στην έρημο κι οδηγώντας και πάλι μόνος, θυμάμαι τα λόγια του Γερμανού πάστορα ποδηλάτη:
«Η πραγματική περιπέτεια δεν γράφεται με το μελάνι του Θεού αλλά με τα σκατά του διαβόλου»…
.
the end

[Βίωσε, έγραψε, τιτλοφόρησε, εικονογράφησε και υποσχέθηκε την (προσεχώς) συνέχεια της παρακάτω (μοτοσικλετιστικής) συγγραφής, ο  δίκυκλος ταξιδιώτης Βασίλης Μεταλλινός.]

Χειμώνας, 2010
Η ζέστη στο Χαρτούμ έκανε τους χουρμάδες να «βγαίνουν» απ’ ευθείας …φρουί-γκλασέ πάνω στους φοίνικες Ντουμ. Πέρασα το βράδυ μου σ’ ένα παλιό guest house στο Ομντουρμάν, κάτω από τον σαραβαλιασμένο ανεμιστήρα και με τους ήχους του καταρράκτη Ubbalamadugu, από ένα καζανάκι που δεν σταμάταγε να τρέχει, ταλανιζόμενος σ΄ ένα βασανιστικό δίλημμα: Να συνεχίσω με μια παρέα τεσσάρων Ιταλών μοτοσυκλετιστών μέχρι την Αιθιοπία και να επιστρέψω μόνος? Ή να φύγω προς τα πάνω καρφί για Wadi Halfa, να προλάβω το ποταμόπλοιο για την Αίγυπτο?
Η είδηση ότι -νοτιότερα- είχαν σκοτωθεί προσφάτως 5 στρατιώτες της Ειρηνευτικής Δύναμης του ΟΗΕ, είχαν πυροβοληθεί εν κινήσει 2 διαφορετικοί ταξιδευτές με μοτοσυκλέτες από ληστές, και είχαν απαχθεί 2 Ρώσοι πιλότοι ανατολικά της Nyala δεν με φόβιζε τόσο …όσο μια καθυστέρηση στην Ελλάδα , που θα ενέπνεε κάτι δικηγόρους πιό επικίνδυνους κι απ΄τους αιμοδιψείς πολέμαρχους του Darfur …να προσθέσουν μερικά ακόμα εξοντωτικά μηδενικά στους όρους ενός μελλοντικού διαζυγίου…
Ξημερώματα, μετά από ένα αρωματικό τσάι, δυό τετράγωνα παρακάτω βρίσκω τους Ιταλούς να φωτογραφίζονται έξω απ’ το ξενοδοχείο τους, έχοντας κρεμάσει ανάμεσα στις μοτοσυκλέτες και μια σημαία διάσημου moto-club κι εταιρίας λιπαντικών εκ Λομβαρδίας. Ομολογώ ότι δεν γνώριζα την ύπαρξή τους κι αυτό μου προκάλεσε ανησυχία και προβληματισμό, μια που έδειχνε πόσο περιορισμένη και ελλιπής ήταν η κουλτούρα μου. Κάτι …οι ίδιες στολές, οι ίδιες μοτοσυκλέτες, οι ίδιες πόζες, τα ίδια t-shirt, τα ίδια ταξιδιωτικά πλάνα, τα ίδια travel blogs, τα ίδια… Η ασύμμετρη απειλή της συμμετρίας!
Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης με προσανατόλισε προς βορρά…

.
Σε 4-5 ώρες διαδρομή δίπλα στον Νείλο, φτάνω στο βαρετό Ad-Dāmar. Αδιάφορες διαδρομές, χιλιόμετρα, συντεταγμένες, αζιμούθια και λοιπά και λοιπά. Δείξε συμπόνια για τις επιλογές μου, φίλτατε αναγνώστα, αλλά στο ταξίδι μ’ ενδιαφέρουν μόνο οι «ανοησίες»… μόνο ό,τι δεν έχει καμιά πρακτική σημασία. Μ’ ενδιαφέρει η ζωή μόνο στις παράλογες εκφάνσεις της. Άλλωστε πιστεύω ότι «ταξίδι είναι ό,τι δεν πλασάρεται σαν ταξίδι»…

Κάποιες φωτογραφίες από νεκροταφεία πλοίων σε βιβλία που ‘χα διαβάσει στο παρελθόν, μου δίνουν φλασιά και «κόβω» ανατολικά προς Port Sudan. Φτάνω πτώμα το βράδυ. Βγαίνω να ψάξω για μπύρα κι πέφτω σ΄ένα παλιομάγαζο με ξέμπαρκους ναυτικούς σε μια χαμουρεμένη τεμπελιά, χασισέμπορους, λαθρέμπορους και έναν απόγονο δουλέμπορου που προσπαθούσε να πουλήσει σε μια τιμή …ανθρωπιάς άγουρες μικρές για μια ώρα, προκειμένου να ψωνίσει τρόφιμα και βαμβακερά barbadense να ντύσει τις τρείς συζύγους του!
Μπορεί σε παρόμοια κωλομάγαζα σε άλλες χώρες της Αφρικής να συναντάς βλέμματα γεμάτα κοράνι και φόνο, στο Σουδάν όμως οι άνθρωποι είναι απίστευτα φιλικοί και φιλόξενοι! Μετά από τέσσερις white bull lager, αφού διαβεβαίωσα τον …οικογενειάρχη σωματέμπορα, ότι δεν είμαι σε θέση να βρώ ούτε την κλειδαρότρυπα της πόρτας του δωματίου μου, διέκρινα μια στάση ελεγχόμενης παραίτησης κι απογοήτευσης και χαμόγελο ανθρώπου όταν επιχειρεί να λαδώσει προϊστάμενο πολεοδομίας… Με καληνύχτησε αφού ήπιαμε ιεροκρυφίως ένα ποτήρι ντόπιο (παράνομο) araqi -κερασμένο- μετά πολλαπλών προπόσεων «Fe Sehetak» (cheers)… και ξαναδώστου «Fe Sehetak»…δίνοντάς μου σε ένα τσαλακωμένο -αλά χωριάτα- χαρτονάκι το τηλέφωνό του.

.
Το άλλο πρωί, επιστρέφοντας στο Suakin, ρώτησα σε μια μάντρα με παλιοσίδερα που θα βρώ εγκαταλειμμένα πλοία. Πάντα αγαπούσα τα ναυάγια, είναι οι ματαιοδοξίες μου. Ο μαντράς με περιεργάστηκε με βλέμμα ελάσσονος επιληψίας όταν προσπάθησα να του εξηγήσω …πόσο με μάγευε ο πένθιμος παφλασμός των κυμάτων μέσα στο σκουριασμένο κουφάρι, η παλίρροια να γεμίζει και ν’ αδειάζει αυτά τα κάστρα από λαμαρίνα, δημιουργώντας μια παράξενη σύνθεση ρόγχων, σφυριγμάτων και θορύβων πιτσιλίσματος. Πιάνοντας με αγκαζέ με την στοργική ανοχή που δείχνουν σε κάποιον που πάσχει από πρόωρη γεροντική άνοια, ο μαντράς μ’ αποχαιρέτησε δίνοντάς μου τις κατάλληλες οδηγίες για την τοποθεσία, όπου βρίσκονταν τρία σαπισμένα κουφάρια.
Ήπια έναν καραβίσιο, μαγεμένος απ’ το απόκοσμο θέαμα, κάνοντας τη σκέψη ότι δεν υπάρχουν θλιμμένα τοπία αλλά δυστυχισμένοι παρατηρητές…
Γυρνάω τη μίζα και ξεκινώ φουλ για Wadi Halfa. Πριν κάνω 10 μέτρα χτυπάει το κινητό… Σταματάω. Είναι ο Hassan Al Senussi συνταξιούχος γιατρός, ανηψιός του τέως βασιλιά της Λιβύης Ιντρίς και εγγονός του Muhammad al-Abid as-Senussi συμπολεμιστή του Omar Mukhtar (Λιοντάρι της Ερήμου) που έκαναν …spezzatino alla cacciatora με τις χατζάρες τους Ιταλούς στη Λυβική Σαχάρα. Τρελή ιστορία…

.
Πριν 15 μέρες έπινα τσάι στο καφέ Φαρούκ στην Αλεξάνδρεια και με πλησιάζει ένας κελεμπιοφόρος με πονηρά μάτια που γυάλιζαν σαν τους τυχοδιώκτες πιστολέρο που αναζητούν σεντούκια χρυσού σε παλιές ταινίες γουέστερν και ρωτάει από που έρχομαι. Του λέω Σαλονί και μΕ πετάει: «Τι κάνεις ρε κουμπάρε?»
Σπουδές Αμέρικα, Γαλλία και ένα χρόνο στην …Ερωτική Πόλη, 40+ χρόνια πριν… Με κοιτάζει αυστηρά και ρίχνει τον δράκο …»Θα μου βρεις μια Μαρία που είμασταν πολύ ερωτευμένοι, είχε φούρνο πίσω από την Καμάρα κι από μένα ό,τι θέλεις …αφήνοντας υπονοούμενα -αν «έπιασα» καλά τα Γαλλικά του- για κάτι σέξι αεροσυνοδούς της Air Libya με χειροπέδες κλπ κλπ» Έτσι είναι! Κάθε άνδρας, μόλις καβατζάρει τα 60 και πάει για …restart, ψάχνει εναγωνίως μια Μαρία που πάντα θε έπρεπε να τον περιμένει, ανάλλαγη απ’ τα χρόνια, πάντα τρυφερή, νέα και …αγνή. Το βλακώδες υποδυνείδητο του ανδρός!
Σε μιά εποχή που η απόκτηση της Λιβυκής βίζας απομακρύνονταν σαν αντικατοπτρισμός μιας εξάδας παγωμένων Smithwick’s στη Σαχάρα, ο Hassan με δυό τηλέφωνα από το κινητό του στην Λιβυκή Πρεσβεία και μισό μπουκάλι παλαιωμένου καταπραϋντικού υγρού των αποστακτηρίων της Glenfiddich, αγορασμένο σε μαύρη σακούλα από το Drinkies, μου πρόσφερε σε χρόνο dt μια βίζα πολλαπλών εισόδων για έξι μήνες. Φεύγοντας μου άφησε κι ένα τσαλακωμένο «Al Ahram Hebdo», λέγοντας: Βάλε μέσα ένα 100ευρο και δώστο αύριο στον mr Al-Abgari…
O Hassan φαγώθηκε να κάνουμε και δουλειές με εισαγωγές αυτοκινήτων, φορτηγών και λοιπών ανταλλακτικών με πολύ χρήμα και προστάντζες δεκάδων χιλιάδων ευρώ. «Ο Καντάφι ανοίγει την αγορά και πριμοδοτεί με 30.000 ευρώ κάθε Λιβυκή εταιρεία με συνεταίρο κάτοικο ΕΕ. Λοιπόν Μπαζίλ, ανάβαλλε προς το παρόν τα σχέδια για το Νόμπελ κι έλα στη Λιβύη να χεστείς στο χρήμα… «
Του κλείνω το τηλέφωνο γιατί η χρέωση κάθε λεπτού ομιλίας από τη Vodafon αντιστοιχούσε με κονδύλιο ανακαίνισης του Taj Mahal!
Αργά τ’ απόγευμα σταματώ έξω από την πόλη Berber κοντά στη συμβολή του ποταμού Ατμπάρα και του Νείλου…

Το ταξίδι συνεχίζεται…

(γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος)

 

ΤΟ ΒΑΛΣ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

Ο ποιητής διάλεξε τις πιο αγαπημένες του λέξεις

τις καλόντυσε και μόλις άκουσε

το ραδιόφωνο να παίζει

το δεύτερο βαλς του Σοστακόβιτς

άρχισε να στροβιλίζεται μαζί τους

χωρίς να υπολογίζει κανέναν.

Παρ’ ότι ήταν πρωτάρης

ανάλαφρα τις σήκωνε ψηλά

κι ύστερα τις διευκόλυνε

να βρουν τον ρυθμό της ομοιοκαταληξίας

και να λυγίσουν τη μέση τους επιδέξια

ώστε να γίνουν περιζήτητες.

Έτσι στο δάπεδο της σάλας

μόλις τελείωσε ο χορός

οι αποκαμωμένες λέξεις

με τα μάτια εκστασιασμένα και υγρά

είχαν σφιχταγκαλιαστεί μαγεμένες.

Το ποίημα ήταν πλέον αναπόφευκτο.

*

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΣ – ΛΟΥΝΤΒΙΧ ΜΠΕΤΟΒΕΝ

Ταμπουρώθηκε στο Χάνι της Γραβιάς

ο Οδυσσέας Ανδρούτσος και περίμενε

τους τουρκαλβανούς να καταφθάσουν.

Το ίδιο βράδυ ο Λούντβιχ Μπετόβεν στη Βόννη

προσπαθούσε να απομονώσει στο πιάνο του

τον ύμνο της χαράς, που είχε εμπνευστεί.

Την άλλη μέρα και οι δύο ένιωθαν

ότι κάτι σπουδαίο είχαν πετύχει

και συναντήθηκαν για να τα πουν

σαν να γνωρίζονταν από παλιά.

*

ΕΞΙΣΛΑΜΙΣΤΗΚΑ ΕΚΟΥΣΙΑ

Δεν είμαι δα ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος

εξισλαμίστηκα εκούσια

όταν επιτέλους κατενόησα

την γοητεία της υποταγής.

Αποκήρυξα βέβαια με ευκολία τη ζωή μου

και με την πάροδο του χρόνου

από ιδιοσυγκρασία και χαρακτήρα

γίνομαι ένας τέλειος γενίτσαρος.

Τι φταίω εγώ αν είμαι δειλός

και στον παραμικρό ιό ενδίδω;

Ναι είμαι πλασμένος ενδοτικός

χωρίς αντιστάσεις στην εξουσία

με ειλικρινείς προθέσεις προσαρμογής

κι εύκαμπτους τρόπους έκφρασης.

Είναι υπερβολή να με αποκαλείτε γυμνοσάλιαγκα

επειδή απλώς είμαι γλοιώδης και ολιγωρώ.

Επαναλαμβάνω σε αυτούς που με κατηγορούν

ότι αλλάζω απόψεις από συμφέρον.

Εξισλαμίστηκα εκούσια σας λέγω.