Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο

(Πολύ πρόσφατα ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου)

ΩΡΑΙΟΣ ΤΥΠΟΣ

Είμαι εύπιστος

επιρρεπής στη συνωμοσία

στις εξεγέρσεις πρόθυμος

φανατικός, μονομανής, αφοσιωμένος,

ανταγωνιστικός κι ευέξαπτος

πρώτος στις συμπλοκές

τους διαπληκτισμούς, τις αντιπαραθέσεις.

Αναλαμβάνω ευθύνες αυξημένες

αμελώ πολλές φορές τ’ αναμενόμενα

και γενικά φυτρώνω

εκεί που δε με σπέρνουν.

Άλλοι μιλούν για επιπολαιότητα

κι άλλοι πιο ειδικοί

για αποκλίνουσα συμπεριφορά.

Μερικοί επιμένουν να διαδίδουν

πως είμαι ωραίος τύπος, αιρετικός

λίγοι με είπαν κι ανισόρροπο.

Έχω σαφή επίγνωση τι μου συμβαίνει

υπήρξα κάποτε ημίθεος

κι αργότερα προφήτης

δεν διαπραγματεύομαι τις κατακτήσεις της ζωής μου

ούτε βέβαια τα κέρδη μου.

Αφουγκράζομαι πάντα την επανάσταση

και σ’ απόκρημνες θάλασσες προσαράζω.

Μικρό με ‘λέγαν όλοι τους Ευκλείδη

κι αργότερα Επίκουρο ή Οδυσσέα.

Πάντα σ’ απόκρημνες θάλασσες προσαράζω.

*

ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

Τις προάλλες σε είδα στη Via Veneto, Σύλβια

να πίνεις καφέ με τον Βεσπασιανό

και μάτωσε η καρδιά μου.

Χθες έμπαινες στον ναό του Δία

με τον Καλιγούλα καμαρώνοντας πλάι του.

Ξέρω βέβαια πως μεγαλοπιάνεσαι

και προτιμάς αναφανδόν τους αυτοκράτορες

όμως δεν σου κρύβω

πως φοβάμαι αυτού του είδους τις παρέες.

Θυμάσαι παλιότερα τι τράβηξες

για να ξεμπλέξεις από τον θεότρελο Νέρωνα

και πόσο ερωτεύτηκες τον Τραϊανό

πριν γνωριστούμε στην Piazza Navona.

Σύλβια σε νοιάζομαι και σε θέλω ακόμα

γι’ αυτό ανεβαίνω στην ιεραρχία σταθερά

ήδη τιμητής και συγκλητικός είμαι

στο ύπατο αξίωμα πιστεύω σίγουρα

πως θα φτάσω κάποια μέρα.

Επιθυμία μου να γίνω εγώ

ο αυτοκράτοράς σου, Σύλβια.

*

ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΠΙΝΑΚΑΣ

Είχες ανοιχτό το παράθυρο

και στον μεγάλο καθρέφτη του σαλονιού

φαινόταν εκείνη τη στιγμή το ηλιοβασίλεμα

ανάμεσα σε γκρίζα σύννεφα

σαν πίνακας πρωτόλειος, νέου ζωγράφου

που δεν ήξερε τι χρώματα να βάλει.

Όπως περνούσε η ώρα κι ο καιρός

όλα βυθίστηκαν στη μαύρη νύχτα και τη λησμονιά.

*

Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΜΕ ΤΟ ΜΗΛΟ

Στο ψυχρό παριανό μάρμαρο

σμιλεμένοι ξέφευγαν δυο βόστρυχοι

από τον κεφαλόδεσμό της

κι ένα χαμόγελο σιγουριάς

άνθιζε στα μάγουλα της θεάς.

Το γυμνό ιερό κορμί της

σφιχτό κι απαγορευμένο

στην άσπρη του πληρότητα

δίδασκε περισσότερο

χωρίς υποσχέσεις παρηγοριάς.

Αυγές κι ηλιοβασιλέματα

είχαν προετοιμάσει με σοφία

την ηλικία του μάρμαρου

που δέχθηκε την απόδοση της τελειότητας.

Είπαν κάποιοι ψιθυριστά

πως στο δεξί της χέρι

βρέθηκε να σφίγγει ένα μήλο

θυμάρι μύριζε το χωράφι

που έκρυβε το άγαλμα της Αφροδίτης

κι οι γλουτοί της θυμάρι μύριζαν.

Την ξέθαψαν στη Μήλο κάποτε

χωρικοί ανίδεοι της τέχνης

αλλά όχι και της ομορφιάς.

Γράφω αυτό το σημείωμα για να ενημερώσω, όσους παρακολούθησαν στο Ιστολογοφόρο τις αναρτήσεις του ιστορικού μυθιστορήματος ¨Κύλικες και Δόρατα¨, ότι αυτό απόκτησε  χάρτινη-έντυπη υπόσταση και άρχισε να εμφανίζεται στα βιβλιοπωλεία.

Πιο συγκεκριμένα:

Καταφτάνει e-mail από τον εκδότη. Χωρίς λόγια. Με μια εικόνα.

Τα ¨Δόρατα¨ όρθια και ευθυτενή πάνω στο  γραφείο του. Και αμέσως μετά φτάνει η τυπική ενημέρωση από τον Οίκο πως το τυπογραφείο τελείωσε τη δουλειά και πως το βιβλίο ξεκινά το ταξίδι. Καταχάρηκα.

 Η αλήθεια είναι ότι είχαν μεσολαβήσει απρόβλεπτα γεγονότα που δημιούργησαν καθυστέρηση, όπως η πρωτοφανής επίθεση κατά πάντων του πανδημούντος  ιού και, πιο μπροστά, ο μπερδεμένος (ψυχολογικά) υπολογιστής που είχε καταπιεί στα καλά καθούμενα ένα τμήμα του έργου ενώ ήταν έτοιμο να φύγει για εκτύπωση. Όμως εν τέλει όλα αυτά αντιμετωπίστηκαν και, ενώ εγώ το είχα  πάρει απόφαση ότι πάμε για φθινόπωρο, να που το ¨ιστορικό μυθιστόρημα¨ θα κάνει (ελπίζω) συντροφιά και σε κάποιους  καλοκαιρινούς βιβλιόφιλους εκδρομείς.

Τον Ανδρέα Σιδέρη των εκδόσεων Ι. Σιδέρης τον γνώρισα καιρό πριν, όταν έλαβα μέρος σε μια συλλογική έκδοση δοκιμίων πάνω σε επικοινωνιακά θέματα και έκτοτε η συνεργασία φτούρησε. Εξέδωσε το σύγγραμμα ¨Από τον Βωμό και τον Άμβωνα στην Οθόνη¨ καθώς και τη δεύτερη έκδοση του μυθιστορήματος ¨Το Πολυτεχνείο τρέμει¨. Θεωρώ ότι και αυτή την φορά έφτιαξε έναν καλαίσθητο τόμο.

Βασικά χαρακτηριστικά:

ISBN: 978-960-08-0850-6
Σελίδες: 646
Σχήμα: 17×24

ΥΓ1. Αν δεν το βρείτε σε πλησιέστερο σημείο, το βιβλίο είναι πάντα διαθέσιμο στον Οίκο Ι. Σιδέρης  (https://isideris.gr/) Τιμή από τον ιστότοπο: 21,60€ (27,00€)

ΥΓ2. Ειδοποίησα για την έκδοση μερικούς καλούς φίλους που παρακολουθούσαν το αφήγημα και ενδιαφέρονται για τις σχετικές εξελίξεις. Ο Σπύρος, φίλος, συνάδελφος στο πανεπιστήμιο και συμπαίκτης στο μπιλιάρδο έφτασε χτες με το εικονιζόμενο ζαχαρούχο αντίγραφο. Το καταβροχθίσαμε πανηγυρικά.

ΥΓ3  Το Οπισθόφυλλο:

Πρόσφατα ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου

ΤΩΝ ΣΕΛΕΥΚΙΔΩΝ ΑΠΟΓΟΝΟΣ ΕΓΩ;

Των Σελευκιδών απόγονος εγώ;

Όταν το ανακάλυψα πανικόβλητος

αναρωτιόμουν πως ξέπεσα τόσο

κι ύστερα από είκοσι αιώνες

κατέχω μόλις και μετά βίας

μια θέση κατωτέρου δημοσίου υπαλλήλου.

Φρόντισα ωστόσο να κρατήσω

μυστική την καταγωγή μου

είναι το καλύτερο που έχεις να πράξεις

έπεισα τον εαυτό μου

κι αφέθηκα στην πεπατημένη μοίρα μου.

Έτσι προετοιμάστηκα επαρκώς

και χρόνια πολλά μετά

όταν ένα βροχερό απόγευμα

χτυπούσαν την πόρτα μου επίμονα

και με ρωτούσαν περίεργοι ερευνητές

για την αλήθεια, αποκρίθηκα

με αφοπλιστική έκπληξη:

Των Σελευκιδών απόγονος εγώ;

*

ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Ακούσαμε όλοι τη φωνή της Θέτιδας

όταν ο Αχιλλέας βγήκε τ’ απόγευμα

στον δρόμο για να παίξει.

Επέμενε να ντυθεί καλά

να μην κρυολογήσει όπως τις προάλλες

ο Ιάσωνας ο γιος της Πολυμήδης

που γύρισε ιδρωμένος

από την Αργοναυτική εκστρατεία

κι ανέβασε πυρετό.

Δεν την άκουσε όμως

και παίζοντας πως πολεμά με τον Έκτορα

τον σκότωσε στ’ αλήθεια.

Η τύχη τα ‘φερε έτσι αργότερα

κι ο ίδιος νεκρός να πέσει.

Ακόμα και σαν παιχνίδι ο πόλεμος

δεν είναι ακίνδυνος

μοιρολογούσε η άμοιρη θεά.

*

ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ

Ένα στυφό κυδώνι

είπε με φθόνο και κακία

σ’ ένα κατακίτρινο λαμπερό λεμόνι:

δεν αντέχεται άλλο η ξινίλα σου.

*

ΤΟ ΙΕΡΟΝ ΟΣΤΟΥΝ

Όταν πια όλα θα ‘χουν χαθεί

κι ένας σκελετός οστών

θα καταλήξουμε όλοι

με υπομονή και σεβασμό καταμετρείστε

τα οστά της σπονδυλικής στήλης

ώστε να καταλήξετε μυσταγωγικά

στο έσχατο σημείο της

το ιερόν οστούν.

Από τον (μοτοκυλιόμενο) αρχιτέκτονα – κένταυρο – ταξιδευτή Βασίλη Μεταλλινό

WARNING! DANGER!!!
Do not read this until you have read SUDAN, Ιστορίες freak-ασέ (Part 1)
After you have read it …it is safe to continue reading.

Αργά τ’ απόγευμα σταματώ έξω από την πόλη Berber κοντά στη συμβολή του ποταμού Ατμπάρα και του Νείλου, βλέποντας ένα χίπικο WV Transporter ενός ζευγαριού Ολλανδών και το ποδήλατο ενός Γερμανού.
Το ζευγάρι (δεν θυμάμαι ονόματα) ταξίδευε προς το Μπουρούντι για ένα φιλανθρωπικό έργο σε μια φτωχή τενεκεδούπολη της Bujumbura , ψάχνοντας ένα πνευματικό έρεισμα. O τύπος «έσπρωχνε» και κάτι περιοδικά με θεματολογία που εκτείνονταν από τη δύναμη των κρυστάλλων, τις ολιστικές θεραπείες και τις ψυχικές δονήσεις μέχρι οδηγίες για επιλεκτική μετενσάρκωση …σε τιμές όχι μεγαλύτερες της πρωτότυπης έκδοσης του 1914 των «Dubliners» του Τζέιμς Τζόις… Γενικά το ζευγάρι θύμιζε κάτι τύπους σε ντοκιμαντέρ του Channel 5 για απάτες «volunteer traveling», πλαστά traveler cheques κλπ …ενώ ένοιωσα και το πορτοφόλι μου να κλείνει ενστικτωδώς …σαν στρείδι που μυρίζεται κίνδυνο.
Ο Γερμανός ποδηλάτης, 60 plus, πάστορας της «Εκκλησίας των Αντβεντιστών της Έβδομης Μέρας» ταξίδευε μόνος προς την Αίγυπτο.
Ψωνίσαμε kajaik (ξερό ψάρι απ΄το Νείλο), gurrassa (λεπτές πίτες) και tamiya (σαν φαλάφελ) στρώσαμε τραπέζι ρεφενέ. Τα λίγα φαγητά εξαφανίστηκαν σαν σολωμός σε μπουφέ δεξίωσης Αντιδημαρχίας Πολιτισμού… Ένοιωσα κουρασμένος και ξάπλωσα στο sleeping bag με μια αίσθηση ότι διανυκτερεύω στο ράντσο του Charles Manson, ακούγοντας το Radio Salam 963 απ’ τα ηχεία του WV, αναμειγμένη με την χαμηλόφωνη λογοδιάρροια των Ολλανδών διατυπώνοντας ενστάσεις στο Γερμανό πάστορα σχετικά με την Δεύτερη Έλευση. Σκεπτόμενος ότι φτωχή και ξυπόλυτη περπατεί η ανθρώπινη Γνώση μπροστά στα θρησκευτικά ερωτήματα, βυθίστηκα σε μια ληθαργική έκσταση…

Πρώτος ξύπνησε ο πάστορας ποδηλάτης κατά τις τεσσεράμισι, πριν αρχίσει να βαράει με απονιά ο καυτός ήλιος …σαν νταμπλάς από βρασμένη οξιά.

Οι Ολλανδοί ξενύχτησαν με βραδυφλεγείς διάρροιες, προδομένοι από κάτι πουλερικά με σαλμονέλα που είχαν καταναλώσει την προηγούμενη μέρα. Τους άφησα ένα κουτάκι imodium κι όταν βεβαιώθηκα ότι στανιάρανε, ξεκίνησα το ταξίδι μου γιατί το ζεματιστό χνότο από την έρημο της Νουβίας άρχισε να καίει τη σέλα της μοτοσυκλέτας.
Το απόγευμα έξω από τη Dongola είδα ένα «zebra coloring» Jeep μ΄ ένα ζευγάρι Γερμανών να κατασκηνώνει κάτω από κάτι δέντρα. Ο Λάρς 50άρης με κεραμιδί μαλλί σαν βετεράνος πορνοστάρ και η γυναίκα του η Τούλα 45άρα τροφαντή με γυμνασμένα πόδια σαν σέντερ μπακ, χαμογελαστή και με κινήσεις Τσάρλι Τσάπλιν έβραζε σ’ ένα κατσαρολάκι wurst, κλείνοντας ηδονικά τα μάτια πάνω από τις μυρωδιές. Την έβγαλα -ως συνήθως- με δυό κουταλιές ταχινόμελο και συμφωνήσαμε με τους Γερμανούς να συνεχίσουμε παρέα προς Βορρά, μια κι αυτοί επέστρεφαν χωρίς άσκοπες στάσεις στην Γερμανία.
Το 3κιλο τενεκεδένιο δοχείο με τον σφιχτό καφέ πολτό (ταχίνι-μέλι σκόνη βρώμης), πριν μερικές μέρες παραλίγο να με μπλέξει σ΄έναν στρατιωτικό έλεγχο στη Ν. Αίγυπτο… Νομίζοντας ότι είναι εκρηκτικό οι στρατιώτες με σημάδευαν με τα όπλα τους, ενώ εγώ φανταζόμουνα ήδη τον εαυτό μου στο ψυγείο του Δήμου της Σοχάγκ, μ’ ένα καρτελάκι στο δάχτυλο του ποδιού μου. Τελικά ο πιο ψύχραιμος το μύρισε μετά δραματικών συσπάσεων του προσώπου του και φώναξε: «Ταχίνα, ταχίνα!» Οι υπόλοιποι κατέβασαν τα όπλα τους γελώντας, με χαιρέτησαν με «σαλάμ αλέκουμ» κι απομακρύνθηκαν ησύχως…
Το επόμενο πρωί, μετά τον καφέ, ο Λαρς προθυμοποιήθηκε να με ξαλαφρώσει από ένα βαρύ σακ βουαγιάζ, που έδενα στη σέλα της μηχανής, γεμάτο ανταλλακτικά, εργαλεία, σαμπρέλες κλπ. Φτάνουμε Wadi Halfa.

Η ιστορία της επιστροφής με το σαράβαλο ποταμόπλοιο γνωστή… Να μην επαναλαμβανόμεθα.
Στα Αιγυπτιακά σύνορα οι καθυστερήσεις και το σπάσιμο νεύρων των τελωνειακών, θα έκαναν θιβετιανό μοναχό να τσιρίζει στις ψηλότερες νότες του rigoletto…
Μετά από 8 ώρες με ελέγχους σε carnet de passage, προμήθεια βίζας, αιγυπτιακής άδειας οδήγησης, αιγυπτιακών πινακίδων κυκλοφορίας, ασφάλειας οχήματος κλπ κλπ, με συχνές ξαφνικές διακοπές για προσευχή και δώστου χαλάκια κι επικύψεις και «Σουμπχάνα Ράμπι αλ Ααδίμ» κι «Αλλάχου Άκμπαρ» κι ενώ τελειώναμε με τον έλεγχο οχημάτων -άλλων για ναρκωτικά, άλλων για όπλα- γίνεται η στραβή…
Ο Λαρς κουβαλάει περίστροφο! Παρόλο που δεν φαίνονταν να ΄χει σχέση με τη σικελική τσιμεντοποιία, ούτε με serial killer που ανακοινώνει τον επόμενο φόνο στις αγγελίες της Frankfurter Algemeine, το ‘χε -ο άτιμος- δεμένο στη γάμπα και σ΄ενα σκύψιμο το κυαλάρισε ο τελωνειακός κι αρχίσαν οι σφυρίχτρες κι ο συναγερμός! Πλακώσανε οπλισμένοι διάφοροι τελωνειακοί και συλλαμβάνουν τον Λαρς ενώ η Τούλα έφραζε αποτροπιασμένη με το χέρι το ορθάνοιχτο στόμα της …όπως στον βουβό κινηματογράφο όταν ξαφνιάζονται.
Γδύνουν το τζιπ και μόλις βρίσκουν το δικό μου σακ βουαγιάζ με τ’ ανταλλακτικά, ο Λαρς δείχνει τον πάγκο που καθόμουνα και με φωνάζουν να τον ανοίξω.
Με φρόνιμα περντέ πιλάφ και την καρδιά να βροντάει σαν τον βομβαρδισμό της Βαγδάτης, παίρνω τον σάκο να τον μεταφέρω στην μοτοσυκλέτα μου -κάνοντας τον αδιάφορο- αλλά με σταματάει ένας τύπος με πολιτικά φτυστός ο Τούρκος Ibrahim Tatlises και γαργαλώντας την ασφάλεια του περιστρόφου του αρχίζει κάτι ακατάληπτα αγγλικά σε Sol maggiore… Ανεβάζει το μπινελίκι σε La, δεν καταλαβαίνω γρι…
…και ρίχνει και το ρεφρέν σε Do δίεση:
«Mister, you are under arrest!»

Μπλέξαμε!
To κρατητήριο στο αστυνομικό τμήμα του Aswan, έφερνε σε κακέκτυπο του Στόουνχεντζ, με απίστευτους σκοτεινούς λαβύρινθους, δυσωδία από μούχλα, κατσαρίδες, σκνίπες και φρέσκα σκατά… Έμεινα τρεις ώρες σ΄ένα κελί μ’ έναν απατεώνα που άλλαζε σε ξένους φωτοτυπημένα χαρτονομίσματα κι ένα τύπο με σπασμένη μύτη και αλμπενί λήσταρχου καραβανιών της Σαχάρας, που σε μια διαφωνία με τη σύζυγο για το ποιος θα κρατάει το τηλεκοντρόλ, της κάρφωσε ένα κατσαβίδι στο μάτι… Οι Γερμανοί είχαν μπουζουριαστεί γι΄ανάκριση και δεν τους ξαναείδα ποτέ.
Το γραφείο του ανακριτή ήταν άνετο κι έμεινα για 20 ώρες καθισμένος σ΄ένα καναπέ απαντώντας σ΄ερωτήσεις και προσπαθώντας ν’ αποδείξω ότι δεν είμαι τρομοκράτης, ούτε κατάσκοπος. Μ΄ενημέρωσαν ότι οι Γερμανοί «πάνε» για ισόβια και μου κάναν την ψυχολογία ναυτικό κόμπο, λέγοντάς μου ότι θεωρούμαι συνένοχος για παράνομη εισαγωγή όπλου.
Ζήτησα να τηλεφωνήσουν στον Χασάν και στο Ελληνικό Προξενείο. Σε λίγη ώρα ένας τελωνειακός που είχε αδελφό που δούλευε σε αλιευτικό στην Καλαμαριά και προσπαθούσε να βγάλει άκρη και να με βοηθήσει, μου λέει ότι τα σκάτωσα! O Χασάν επιδιδόταν σε κατασκοπεία για λογαριασμό της Λιβύης και «τι δουλειά είχα εγώ μ΄ένα Λίβυο κατάσκοπο κι έναν Γερμανό με όπλο?» ενώ παράλληλα ακούγονταν απ’ έξω κάποιος που έσκουζε σαν να τον πετούσαν από το φράγμα του Ασουάν…
Ανεπαισθήτως νόμισα ότι πρωταγωνιστώ στην ιστορία του Ζεράρ ντε Βιλιέ «Η συνομωσία του Καΐρου» έστω και με κελεμπιοφόρο πρίγκηπα, που στο τέλος θα «καθάριζε» και το φινάλε θα μ’ έβρισκε σε μια σουίτα του Nile Ritz-Carlton, με 2-3 αχλαδόσχημες καλλονές, με ευρύπυγα κορμιά της λαγγεμένης Ανατολής, βγαλμένες απ΄τους Αιγυπτιακούς καταλόγους της Victoria’s Secret, μέσα σε μπουρμπουριστά χαμάμ, εν μέσω νεφών και μεθυστικών αρωμάτων κλπ κλπ
Η είσοδος στα γραφεία ενός αρκουδοειδούς αστυνομικού που κρατούσε απ’ το σβέρκο έναν πιτσιρικά σαν κρεμασμένη πάπια σε βιτρίνα της Chinatown, μ’ επανέφερε στην πραγματικότητα…
Παρόλο που έχω κάνει πολλά βήματα στην τέχνη της δημιουργικής καταστροφής όλων των αναστολών και φόβων, ομολογώ ότι πίστεψα ότι εδώ τέλειωσαν τα πάντα! Θυμήθηκα τους Έλληνες ναυτικούς που σάπισαν στις Αιγυπτιακές φυλακές κι ότι στις Αραβικές χώρες -σε τέτοια θέματα- δεν χωράνε βύσματα και κόλπα νοτιοβαλκανικής χώρας του Μεσογειακού Αρχιπελάγους…
Παρηγοριά μου η σκέψη ότι διάλεξα να ζήσω σ΄ένα αβέβαιο κάτι …πάρα σ΄ένα σίγουρο μηδέν. Δεν μετάνιωσα…
Έχασα την αίσθηση του χρόνου κι έκλεισα εξουθενωμένος τα μάτια…
Ξημερώματα με ξυπνάει ένας αστυνομικός, μου δίνει ένα φλιτζάνι τσάι και με οδηγεί μ΄ένα τζιπ στον χώρο που είχαν βάλει την μοτοσυκλέτα μου. Μου δίνει όλα τα προσωπικά μου έγγραφα και μου λέει ότι είμαι ελεύθερος να φύγω. Από την κόλαση στον παράδεισο!
Σταματώ σ’ ένα φούρνο για δύο ζεστές αραβικές πίτες, τις πασαλείβω με ταχινόμελο και τις τρώω με βουλιμία. Πίνω έναν δυνατό καραβίσιο και ξεκινώ να βρω την Eastern Desert Road προς βορρά. Με το που μπαίνω στην έρημο κι οδηγώντας και πάλι μόνος, θυμάμαι τα λόγια του Γερμανού πάστορα ποδηλάτη:
«Η πραγματική περιπέτεια δεν γράφεται με το μελάνι του Θεού αλλά με τα σκατά του διαβόλου»…
.
the end

[Βίωσε, έγραψε, τιτλοφόρησε, εικονογράφησε και υποσχέθηκε την (προσεχώς) συνέχεια της παρακάτω (μοτοσικλετιστικής) συγγραφής, ο  δίκυκλος ταξιδιώτης Βασίλης Μεταλλινός.]

Χειμώνας, 2010
Η ζέστη στο Χαρτούμ έκανε τους χουρμάδες να «βγαίνουν» απ’ ευθείας …φρουί-γκλασέ πάνω στους φοίνικες Ντουμ. Πέρασα το βράδυ μου σ’ ένα παλιό guest house στο Ομντουρμάν, κάτω από τον σαραβαλιασμένο ανεμιστήρα και με τους ήχους του καταρράκτη Ubbalamadugu, από ένα καζανάκι που δεν σταμάταγε να τρέχει, ταλανιζόμενος σ΄ ένα βασανιστικό δίλημμα: Να συνεχίσω με μια παρέα τεσσάρων Ιταλών μοτοσυκλετιστών μέχρι την Αιθιοπία και να επιστρέψω μόνος? Ή να φύγω προς τα πάνω καρφί για Wadi Halfa, να προλάβω το ποταμόπλοιο για την Αίγυπτο?
Η είδηση ότι -νοτιότερα- είχαν σκοτωθεί προσφάτως 5 στρατιώτες της Ειρηνευτικής Δύναμης του ΟΗΕ, είχαν πυροβοληθεί εν κινήσει 2 διαφορετικοί ταξιδευτές με μοτοσυκλέτες από ληστές, και είχαν απαχθεί 2 Ρώσοι πιλότοι ανατολικά της Nyala δεν με φόβιζε τόσο …όσο μια καθυστέρηση στην Ελλάδα , που θα ενέπνεε κάτι δικηγόρους πιό επικίνδυνους κι απ΄τους αιμοδιψείς πολέμαρχους του Darfur …να προσθέσουν μερικά ακόμα εξοντωτικά μηδενικά στους όρους ενός μελλοντικού διαζυγίου…
Ξημερώματα, μετά από ένα αρωματικό τσάι, δυό τετράγωνα παρακάτω βρίσκω τους Ιταλούς να φωτογραφίζονται έξω απ’ το ξενοδοχείο τους, έχοντας κρεμάσει ανάμεσα στις μοτοσυκλέτες και μια σημαία διάσημου moto-club κι εταιρίας λιπαντικών εκ Λομβαρδίας. Ομολογώ ότι δεν γνώριζα την ύπαρξή τους κι αυτό μου προκάλεσε ανησυχία και προβληματισμό, μια που έδειχνε πόσο περιορισμένη και ελλιπής ήταν η κουλτούρα μου. Κάτι …οι ίδιες στολές, οι ίδιες μοτοσυκλέτες, οι ίδιες πόζες, τα ίδια t-shirt, τα ίδια ταξιδιωτικά πλάνα, τα ίδια travel blogs, τα ίδια… Η ασύμμετρη απειλή της συμμετρίας!
Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης με προσανατόλισε προς βορρά…

.
Σε 4-5 ώρες διαδρομή δίπλα στον Νείλο, φτάνω στο βαρετό Ad-Dāmar. Αδιάφορες διαδρομές, χιλιόμετρα, συντεταγμένες, αζιμούθια και λοιπά και λοιπά. Δείξε συμπόνια για τις επιλογές μου, φίλτατε αναγνώστα, αλλά στο ταξίδι μ’ ενδιαφέρουν μόνο οι «ανοησίες»… μόνο ό,τι δεν έχει καμιά πρακτική σημασία. Μ’ ενδιαφέρει η ζωή μόνο στις παράλογες εκφάνσεις της. Άλλωστε πιστεύω ότι «ταξίδι είναι ό,τι δεν πλασάρεται σαν ταξίδι»…

Κάποιες φωτογραφίες από νεκροταφεία πλοίων σε βιβλία που ‘χα διαβάσει στο παρελθόν, μου δίνουν φλασιά και «κόβω» ανατολικά προς Port Sudan. Φτάνω πτώμα το βράδυ. Βγαίνω να ψάξω για μπύρα κι πέφτω σ΄ένα παλιομάγαζο με ξέμπαρκους ναυτικούς σε μια χαμουρεμένη τεμπελιά, χασισέμπορους, λαθρέμπορους και έναν απόγονο δουλέμπορου που προσπαθούσε να πουλήσει σε μια τιμή …ανθρωπιάς άγουρες μικρές για μια ώρα, προκειμένου να ψωνίσει τρόφιμα και βαμβακερά barbadense να ντύσει τις τρείς συζύγους του!
Μπορεί σε παρόμοια κωλομάγαζα σε άλλες χώρες της Αφρικής να συναντάς βλέμματα γεμάτα κοράνι και φόνο, στο Σουδάν όμως οι άνθρωποι είναι απίστευτα φιλικοί και φιλόξενοι! Μετά από τέσσερις white bull lager, αφού διαβεβαίωσα τον …οικογενειάρχη σωματέμπορα, ότι δεν είμαι σε θέση να βρώ ούτε την κλειδαρότρυπα της πόρτας του δωματίου μου, διέκρινα μια στάση ελεγχόμενης παραίτησης κι απογοήτευσης και χαμόγελο ανθρώπου όταν επιχειρεί να λαδώσει προϊστάμενο πολεοδομίας… Με καληνύχτησε αφού ήπιαμε ιεροκρυφίως ένα ποτήρι ντόπιο (παράνομο) araqi -κερασμένο- μετά πολλαπλών προπόσεων «Fe Sehetak» (cheers)… και ξαναδώστου «Fe Sehetak»…δίνοντάς μου σε ένα τσαλακωμένο -αλά χωριάτα- χαρτονάκι το τηλέφωνό του.

.
Το άλλο πρωί, επιστρέφοντας στο Suakin, ρώτησα σε μια μάντρα με παλιοσίδερα που θα βρώ εγκαταλειμμένα πλοία. Πάντα αγαπούσα τα ναυάγια, είναι οι ματαιοδοξίες μου. Ο μαντράς με περιεργάστηκε με βλέμμα ελάσσονος επιληψίας όταν προσπάθησα να του εξηγήσω …πόσο με μάγευε ο πένθιμος παφλασμός των κυμάτων μέσα στο σκουριασμένο κουφάρι, η παλίρροια να γεμίζει και ν’ αδειάζει αυτά τα κάστρα από λαμαρίνα, δημιουργώντας μια παράξενη σύνθεση ρόγχων, σφυριγμάτων και θορύβων πιτσιλίσματος. Πιάνοντας με αγκαζέ με την στοργική ανοχή που δείχνουν σε κάποιον που πάσχει από πρόωρη γεροντική άνοια, ο μαντράς μ’ αποχαιρέτησε δίνοντάς μου τις κατάλληλες οδηγίες για την τοποθεσία, όπου βρίσκονταν τρία σαπισμένα κουφάρια.
Ήπια έναν καραβίσιο, μαγεμένος απ’ το απόκοσμο θέαμα, κάνοντας τη σκέψη ότι δεν υπάρχουν θλιμμένα τοπία αλλά δυστυχισμένοι παρατηρητές…
Γυρνάω τη μίζα και ξεκινώ φουλ για Wadi Halfa. Πριν κάνω 10 μέτρα χτυπάει το κινητό… Σταματάω. Είναι ο Hassan Al Senussi συνταξιούχος γιατρός, ανηψιός του τέως βασιλιά της Λιβύης Ιντρίς και εγγονός του Muhammad al-Abid as-Senussi συμπολεμιστή του Omar Mukhtar (Λιοντάρι της Ερήμου) που έκαναν …spezzatino alla cacciatora με τις χατζάρες τους Ιταλούς στη Λυβική Σαχάρα. Τρελή ιστορία…

.
Πριν 15 μέρες έπινα τσάι στο καφέ Φαρούκ στην Αλεξάνδρεια και με πλησιάζει ένας κελεμπιοφόρος με πονηρά μάτια που γυάλιζαν σαν τους τυχοδιώκτες πιστολέρο που αναζητούν σεντούκια χρυσού σε παλιές ταινίες γουέστερν και ρωτάει από που έρχομαι. Του λέω Σαλονί και μΕ πετάει: «Τι κάνεις ρε κουμπάρε?»
Σπουδές Αμέρικα, Γαλλία και ένα χρόνο στην …Ερωτική Πόλη, 40+ χρόνια πριν… Με κοιτάζει αυστηρά και ρίχνει τον δράκο …»Θα μου βρεις μια Μαρία που είμασταν πολύ ερωτευμένοι, είχε φούρνο πίσω από την Καμάρα κι από μένα ό,τι θέλεις …αφήνοντας υπονοούμενα -αν «έπιασα» καλά τα Γαλλικά του- για κάτι σέξι αεροσυνοδούς της Air Libya με χειροπέδες κλπ κλπ» Έτσι είναι! Κάθε άνδρας, μόλις καβατζάρει τα 60 και πάει για …restart, ψάχνει εναγωνίως μια Μαρία που πάντα θε έπρεπε να τον περιμένει, ανάλλαγη απ’ τα χρόνια, πάντα τρυφερή, νέα και …αγνή. Το βλακώδες υποδυνείδητο του ανδρός!
Σε μιά εποχή που η απόκτηση της Λιβυκής βίζας απομακρύνονταν σαν αντικατοπτρισμός μιας εξάδας παγωμένων Smithwick’s στη Σαχάρα, ο Hassan με δυό τηλέφωνα από το κινητό του στην Λιβυκή Πρεσβεία και μισό μπουκάλι παλαιωμένου καταπραϋντικού υγρού των αποστακτηρίων της Glenfiddich, αγορασμένο σε μαύρη σακούλα από το Drinkies, μου πρόσφερε σε χρόνο dt μια βίζα πολλαπλών εισόδων για έξι μήνες. Φεύγοντας μου άφησε κι ένα τσαλακωμένο «Al Ahram Hebdo», λέγοντας: Βάλε μέσα ένα 100ευρο και δώστο αύριο στον mr Al-Abgari…
O Hassan φαγώθηκε να κάνουμε και δουλειές με εισαγωγές αυτοκινήτων, φορτηγών και λοιπών ανταλλακτικών με πολύ χρήμα και προστάντζες δεκάδων χιλιάδων ευρώ. «Ο Καντάφι ανοίγει την αγορά και πριμοδοτεί με 30.000 ευρώ κάθε Λιβυκή εταιρεία με συνεταίρο κάτοικο ΕΕ. Λοιπόν Μπαζίλ, ανάβαλλε προς το παρόν τα σχέδια για το Νόμπελ κι έλα στη Λιβύη να χεστείς στο χρήμα… «
Του κλείνω το τηλέφωνο γιατί η χρέωση κάθε λεπτού ομιλίας από τη Vodafon αντιστοιχούσε με κονδύλιο ανακαίνισης του Taj Mahal!
Αργά τ’ απόγευμα σταματώ έξω από την πόλη Berber κοντά στη συμβολή του ποταμού Ατμπάρα και του Νείλου…

Το ταξίδι συνεχίζεται…

(γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος)

ΤΟ ΒΑΛΣ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

Ο ποιητής διάλεξε τις πιο αγαπημένες του λέξεις

τις καλόντυσε και μόλις άκουσε

το ραδιόφωνο να παίζει

το δεύτερο βαλς του Σοστακόβιτς

άρχισε να στροβιλίζεται μαζί τους

χωρίς να υπολογίζει κανέναν.

Παρ’ ότι ήταν πρωτάρης

ανάλαφρα τις σήκωνε ψηλά

κι ύστερα τις διευκόλυνε

να βρουν τον ρυθμό της ομοιοκαταληξίας

και να λυγίσουν τη μέση τους επιδέξια

ώστε να γίνουν περιζήτητες.

Έτσι στο δάπεδο της σάλας

μόλις τελείωσε ο χορός

οι αποκαμωμένες λέξεις

με τα μάτια εκστασιασμένα και υγρά

είχαν σφιχταγκαλιαστεί μαγεμένες.

Το ποίημα ήταν πλέον αναπόφευκτο.

*

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΣ – ΛΟΥΝΤΒΙΧ ΜΠΕΤΟΒΕΝ

Ταμπουρώθηκε στο Χάνι της Γραβιάς

ο Οδυσσέας Ανδρούτσος και περίμενε

τους τουρκαλβανούς να καταφθάσουν.

Το ίδιο βράδυ ο Λούντβιχ Μπετόβεν στη Βόννη

προσπαθούσε να απομονώσει στο πιάνο του

τον ύμνο της χαράς, που είχε εμπνευστεί.

Την άλλη μέρα και οι δύο ένιωθαν

ότι κάτι σπουδαίο είχαν πετύχει

και συναντήθηκαν για να τα πουν

σαν να γνωρίζονταν από παλιά.

*

ΕΞΙΣΛΑΜΙΣΤΗΚΑ ΕΚΟΥΣΙΑ

Δεν είμαι δα ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος

εξισλαμίστηκα εκούσια

όταν επιτέλους κατενόησα

την γοητεία της υποταγής.

Αποκήρυξα βέβαια με ευκολία τη ζωή μου

και με την πάροδο του χρόνου

από ιδιοσυγκρασία και χαρακτήρα

γίνομαι ένας τέλειος γενίτσαρος.

Τι φταίω εγώ αν είμαι δειλός

και στον παραμικρό ιό ενδίδω;

Ναι είμαι πλασμένος ενδοτικός

χωρίς αντιστάσεις στην εξουσία

με ειλικρινείς προθέσεις προσαρμογής

κι εύκαμπτους τρόπους έκφρασης.

Είναι υπερβολή να με αποκαλείτε γυμνοσάλιαγκα

επειδή απλώς είμαι γλοιώδης και ολιγωρώ.

Επαναλαμβάνω σε αυτούς που με κατηγορούν

ότι αλλάζω απόψεις από συμφέρον.

Εξισλαμίστηκα εκούσια σας λέγω.

(Γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος)

ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ

Υποψίες πολλές με βασανίζουν Θεέ μου.

Ξέρω καλά πια πως η συννεφιά

δεν είναι η σκιά σου.

Ακόμα συνήθισα να μη μ’ ακούς

και να μη με βλέπεις.

Γνωρίζω ότι δεν είσαι πανταχού παρών

ποτέ μου εξάλλου δεν σε είδα.

Διαδόσεις… διαδόσεις… διαδόσεις…

μήπως κρύβεσαι μέσα στον φόβο μου;

Μήπως τελικά δεν υπάρχεις Θεέ μου;

*

ΤΟ ΣΥΝΝΕΦΟ

Το σύννεφο ονειρεύεται βροχή θέλει να γίνει

να πέσει μες στον ποταμό και στον γιαλό να φτάσει

στη θάλασσα να ξαπλωθεί στου πέλαγου τα πλάτη

και πάλι να εξατμιστεί πάλι να γίνει νέφος

να ταξιδεύει διαρκώς άλλους κόσμους να βλέπει

τις αστραπές να χαίρεται και τις βροντές να ακούει

να βρίσκει την παρηγοριά στου σύμπαντος τα βάθη

άστρα καινούργια να χαρεί και ουρανούς χρωμάτων

του Αρχαγγέλου το σπαθί πάνω του ν’ ακονίσει

να μάθει κι άλλα μυστικά άλλων λογιών τραγούδια

να χαίρεται και να απλωθεί πολύχρωμο σεντόνι

άλλο με την ανατολή και άλλο με τη δύση

μεταξωτό την άνοιξη λινό το καλοκαίρι

πένθιμο το φθινόπωρο και γκρίζο το χειμώνα

πουλιά να το διασχίζουνε κι άγγελοι ν’ ακουμπάνε

και το τραπέζι του Θεού να στρώνει αγιασμένο

πάλι νερό να γίνεται και πάλι ατμός να φτάνει

σ’ άλλα μέρη κάθε φορά αλλού σ’ άλλους πλανήτες

με περηφάνια και χαρά με μέθη απ’ τη δροσιά του

του σύμπαντος τα όρια με σιγουριά να μάθει

σοφό να νιώθει και υγρό σοφό και σπουδασμένο

να μην το λένε πένθιμο να μην το λένε μαύρο.

*

ΔΕΝ ΕΚΛΙΠΑΡΩ

Όχι δεν θα πειθαρχήσω.

Αισθάνομαι γρανίτης ακατέργαστος

ορείχαλκος ατάραχος

ατσάλινος κι απρόσιτος

περίπου άτρωτος.

Μην πυροβολείτε λοιπόν

δεν θα πειθαρχήσω.

Η ανακάλυψη της πειθαρχίας

είναι για τους ηττημένους

μα κυρίως για τους απόστρατους.

Δεν εκλιπαρώ λοιπόν

και δεν συνηθίζω

όπως επιθυμείτε.

*

ΤΙ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΠΕΙ Ο ΑΛΕΞΑΝΤΕΡ ΝΤΑΣΚΟΙ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ

Είσθε πενήντα ετών Μεγαλειοτάτη

κι εγώ ο νεοσύλλεκτος

μόλις είκοσι ένα.

Επιθυμείτε να κορέσετε τη δίψα

της σφοδρής επιθυμίας σας

με της νεότητάς μου την ακμή

και γι’ αυτό παραδίδομαι

προσάναμμα της ηδονικής προσδοκίας μας

ανυπεράσπιστος και μόνο παραδίδομαι

στην αναρρίχηση του πόθου σας

πιο μόνος από ποτέ.

Όπως σας δήλωσα δεν ζητώ αντάλλαγμα

ούτε καν να με συμπεριλάβετε

στο πάνθεον των εραστών σας.

Απλώς σας εξομολογούμαι μεγαλειοτάτη

ότι συνήθως τα απογεύματα κλαίω

χωρίς να γνωρίζω τον λόγο.

Είμαι μόλις είκοσι ενός ετών

κι εσείς πενήντα κι αυτοκράτειρα

προστάξτε με λοιπόν

πρόθυμος εγώ θα φανώ υπόσχομαι

αντάξιος των κρυφών σας σκέψεων

υπήκοος με προσφορά ευχαρίστησης

σε σας την πρώτη κι ανεκτίμητη.

*

(Γράφει ο Ηλίας Κουτσούκος)

Εσώτερο πραξικόπημα

Μέσα στη κάβα του μυαλού μου

κόπηκε το ρεύμα

και ευκαιρία βρίσκουν νευροδιαβιβαστές

κι άλλες στρατιές ενζύμων χημικών

να κάνουν ότι τους καπνίσει.

.

Φέρνουν κομμάτια από παλιές αγάπες

και τα μοντάρουν σαν να είναι σκιάχτρα

στου νου τις πεδιάδες, δήθεν

να διώξουν τα πουλιά της μνήμης.

.

Βρίσκουν και διάφορα κομμένα μέλη

του Εμφυλίου μέσα μου

τα ράβουν επίτηδες ανάποδα

κι ύστερα σπάζουν πλάκα

γιατί τα βλέπουν

να περπατούν πλάγια σαν τους κάβουρες

ή να βαδίζουν μεθυσμένα προς τα πίσω.

.

Βγάζουν τις σκέψεις απ το παρελθόν

και τις αφήνουν πάνω σε ψησταριές ολόγυμνες

ή φέρνουν φορτηγά και τις αδειάζουν

μέσα σε αίμα από πισίνες βαθυκόκκινες

για να πνιγούν.

.

Έχουν και έναν βλοσυρό εργοδηγό

που κάθεται επάνω

σ έναν λοφίσκο άκυρου ανευρύσματος

και δίνει εντολές με τηλεβόα

σε εργάτες που κρατούν γκασμάδες, φτυάρια

σε μία Λεωφόρο Πολλαπλών Συνάψεων

φωνάζοντας «θέλω να σκάψετε μια τάφρο

όπου θα ενταφιαστούν έρωτες εντελώς ανώφελοι

και υποσχέσεις άνευ ανταλλάγματος

καθώς και πτώματα από τσαχπίνικες ματιές

άντε, πιάστε δουλειά κουμάσια μου..»

.

και όλα αυτά να γίνονται ερήμην μου

ενώ κοιμάμαι του καλού καιρού…

Γράφει ο Ηλίας Κουτσούκος

Τσίπουρο Παραμυθιάς

Στη Παραμυθιά της Θεσπρωτίας σήμερα τ’ απόγευμα αρχές Απρίλη, όπως κάνει 40 χρόνια τώρα, ο μπάρμπα Σωτηράκης Λέκκας πίνει το τσιπουράκι του στη πάνω έρημη πλατεία-εντελώς μόνος του -λόγω του εθνικού εγκλεισμού.

Κοιτάζει τα βουνά περιμετρικά που του κόβουν τη θέα προς το Ιόνιο, όπου κι αν γυρίσει το βλέμμα του.Τα βουνά λες και κάνουν ένα κύκλο τριγύρω του γιατί η Χιονίστρα έχει ύψος 1665 μέτρα κι απ την άλλη η Κορύλα 1650. Κι ακόμα τα δυο ποτάμια που πιτσιρίκος ψάρευε πέστροφες -σκέφτεται ο μπάρμπα Σωτηράκης- ο Αχέροντας κι ο Κώκυτος,είναι μακριά του και δεν ξέρει πως να πάρει άδεια για να τα φτάσει, αλλά και να πάρει, τι σκατά θα πάει να κάνει στα ογδόντα του εκεί συνταξιούχος κτηνοτρόφος…

Κάθεται λοιπόν μόνος του, στο καφενείο του φίλου του Ντελίμπαση, που τυπικά είναι κλειστό και πίνει αργά-αργά το τσιπουράκι του μασουλώντας για ώρα τρεις ξερές ελιές και δυο κομματάκια τσίρο. Κοιτάζει το απλό όμορφο στρόγγυλο ποτηράκι του με το -χωρίς γλυκάνισο- τσίπουρο και σαν να βλέπει στο πάτο πρόσωπα που χάθηκαν, ενώ θα έπρεπε νάναι δίπλα του και να του κρατούν συντροφιά. Πρώτα βλέπει τη Βάγια, έρωτα του 50 που κρυφά είχαν συμφωνήσει γάμο, αλλά αυτή δεν τον περίμενε μέχρι που να τελιώσει το στρατιωτικό του, πήγε και παντρεύτηκε έναν αρχιτσέλιγκα απ το Σούλι.Επειτα βλέπει τον μεγάλο του αδερφό, που έφυγε στην Αμερική και πέθανε από έμφραγμα στο Σινσινάτι καθώς έβλεπε τη παράσταση ενός ροντέο τσίρκου.Ρίχνει δυό απανωτές ρουφηξιές απ τη στενοχώρια του, ανάβει ένα σέρτικο τσιγάρο και γεμίζοντας το στρόγγυλο ποτηράκι του, σαν να του φαίνεται τώρα, πως στο πάτο του ποτηριού,έχει στρογγυλοκαθήσει χαμογελαστό το πρόσωπο του γιου του, πούχει κλείσει τα 50 και έχει τέσσερα χρόνια να έρθει στο χωριό, ταξιδεύοντας στα καράβια κάνοντας το γύρο της γης, εργένης από άποψη, που ο μπάρμπα-Σωτηράκης αδυνατεί χρόνια να κατανοήσει.

Σκέφτεται ενώ αργοπίνει πως κάποια στιγμη, θα πρέπει να γυρίσει πίσω στο σπίτι, όπου η γριά του θα ροχαλίζει κι αυτός αν ανοίξει τη τηλεόραση, θα βλέπει πάλι κάτι εικόνες από άδειους δρόμους ή γεμάτα νοσοκομεία, που θα του γυρίσουν τη ψυχή ανάποδα. Σκέφτεται πως ο κόσμος μια φυλακή μεγάλη είναι και πέρα απ τα περίκλειστα βουνά, όλα τα μέρη, μια φυλακή ολοστρόγγυλη σα μπάλα είναι, που κανείς δεν ξέρει που να πάει για να γλυτώσει απ το κακό της πανδημίας, γι αυτό το καλύτερο που έχει να κάνει,είναι να κάτσει εκεί που βρίσκεται μπρος στο στρογγυλό ποτηράκι του και να πίνει σιγά-σιγά το τσιπουράκι του, δηλαδή να κάτσει στ’ αβγά του και τούρχεται ξαφνικά ένα αυθόρμητο χαμόγελο στο στόμα, γιατί όπως και να κάνουμε σκέφτεται και τα αβγά στρογγυλά είναι ή κάπως σαν μακρουλό μηδενικό. Κι όπως σκύβει να ξαναδεί τον πάτο του ποτηριού, βλέπει το πρόσωπο του δάσκαλού του απ τη πρώτη του δημοτικού, του Μελέτη Φλάμπουρα με τη στροφογυριστή μουστάκα του, από το παλιοχώρι της Χίνκα, να λέει στον πεθαμένο από δεκαετίες πατέρα του.. «άκου για να ξέρεις Σταύρο, ένα σχέτο μηδενικό είναι ο Σωτηράκης σου, ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό. Καλύτερα να τον σταματήσεις τώρα απ’ τα γράμματα και να τον κάνεις τσομπανάκο στο μαντρί σου. Νάχεις όφελος για το μετά.»

Εμπνεόμενος από τα τρέχοντα (και όχι μόνο) ο Νίκος μου έστειλε τα παρακάτω πρόσφατα ποιήματά του . Σχετικά με τους ιούς, στο Ιστολογοφόρο υπάρχει επίσης ένα παλιότερο όμορφο κείμενο του Νίκου που θα το βρείτε εδώ .

Νίκος Μοσχοβάκος

ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΚΟΡΟΝΟΙΟΥ

Μιλάς και μετά γελάς.

Μήλα τρώνε οι αγελάδες.

Στη Γέλα έχει λιακάδα.

Παγκόσμια μέρα ποίησης.

Μετά παγκοσμιοποίηση.

Συνέπεια κορονοϊού.

Μπελάς και πια δε μιλάς.

ΣΤΗ ΛΙΑΚΑΔΑ

Όπου βρίσκεται ο καθένας

εκεί θα εκτίσει την ποινή του

διέταξε ο Καίσαρας.

Όλοι μας τότε

με μια μικρή δικαιολογία

αναζητήσαμε μια θέση

στη λιακάδα.

Ο ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ ΜΑΓΓΕΛΑΝΟΥ

Με το μυαλό του γεμάτο ατελείς χάρτες

βραχώδη απειλητικά ακρωτήρια

υφαλογενείς μπλε σκούρες θάλασσες

νεφοσκεπείς ουρανούς αλλά και πεντακάθαρους

βραχονησίδες μοναχικές άδεντρες

ταραγμένους ευρύχωρους κόλπους

που στις απόκρημνες ακτές τους

φωλιάζουν φώκιες, γλάροι, αποδημητικά

κι ένα ξεθωριασμένο πορτραίτο του Χριστόφορου Κολόμβου

ο Μαγγελάνος προετοιμάζεται για τον μεγάλο απόπλου

με σκοπό να βρει μιαν άλλην Αμερική

μιαν άλλη γωνιά δόξας και πλούτου στην υδρόγειο.

Αναζήτησε την πυξίδα φυλαχτό του

και γεμάτος αυτοπεποίθηση βροντοφώναξε

μπρος στον καθρέφτη του εκστασιασμένος

αργεί ακόμα ο Γκαγκάριν και ο Άρμστρονγκ

τώρα είναι ο δικός μου καιρός.

Γράφει ο Ηλίας Κουτσούκος

Φοβάμαι πως θα ξαναγίνουμε ίδιοι

Φοβάμαι πως θα ξαναγίνουμε ίδιοι

ή  και χειρότεροι μπορεί

γιατί ο φόβος της απώλειας

Δεν γίνεται απώλεια του φόβου

Φοβάμαι πως τα κτήνη που ποδηγετούν τις αγορές

θα φτιάξουν τις καινούργιες αλεξίσφαιρες

-και παίρνει αέρας φοβερός μέσα στο χάος

το κόκκινο ποδηλατάκι του Γιωργάκη

και της Αννούλας το κουκλάκι χάνει το κεφαλάκι του-

Φοβάμαι και τα ‘σαγαπώ’

όταν ακούγονται από μάσκες χειρουργείου

Φοβάμαι μήπως χάσεις τις πιστωτικές σου

ή μη σου κλέψουνε το τάμπλετ

και γύρεις μέσα στη κατάθλιψη

γίνεις λουλούδι δίχως γύρη

Φοβάμαι γιατί ενώ πρέπει να κάνεις εμετό

εσύ φοβάσαι και το σάλιο σου, γι αυτό

‘θα πάω να το πω στον Ερυθρό Σταυρό

πως πλέω σε μια θάλασσα φελλό’

Μου το έστειλε πρόσφατα ο Ηλίας

Ηλίας Κουτσούκος: Happy– χάπι

Με το φως της ημέρας

δεν χρειάζεται χάπι

Το χάπι παίρνεται τη νύχτα

τη στιγμή που νιώθεις

πως οι εφιάλτες έρχονται

γαμημένα βιώματα

και χρόνια αιμοσταγή

κι ιδίως η ηλίθια απορία του στυλ

που πήγαν τόσα χρόνια

ή το χειρότερο ‘κάποτε

είχαμε όνειρα και μεις…’

Τότε κάθεσαι μπροστά στο χαρτί

με πιτζάμες, με το σώβρακο ή τις φόρμες

-μπορεί και ξεβράκωτος-

για να γράψεις το ποίημα

το γράφεις αφήνοντας έξω

καλολογικά και συντακτικές αηδίες

δεν το ψάχνεις πολύ

δεν διορθώνεις λάθη

έτσι εντελώς γυμνό

το παραδίδεις στον Τίποτα Χρόνο

και πας ακριβώς από κει

που ήρθαν και φύγαν άλλοι

Δηλαδή με το χάπι-ποίημα

ταξιδεύεις στις εσχατιές

του παντός καθόλου άρρητης νύχτας

Όμως αν αντέχεις το γκροτέσκο

μπορείς να σταθείς μπροστά στο καθρέπτη

γυμνός τραγουδώντας φάλτσα

το γελοίο τραγούδι

‘άστα τα μαλλάκια σου ανακατωμένα

άστα να ανεμίζουνε στη τρελή νοτιά..’

Την ερχόμενη Τρίτη 18/2/20 ο Νίκος παρουσιάζει στην Αθήνα τη νέα ποιητική συλλογή του. Παρακάτω η πρόσκληση.

Ένα από τα ποιήματα:

ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ

Αφού εφόνευσε όλους τους μνηστήρες

ως όφειλε ο Οδυσσέας

ασχολήθηκε επιμελώς με τα του οίκου του.

Επέδειξε ένοχη τρυφερότητα στην Πηνελόπη

συμβούλευσε αριστοτεχνικά τον Τηλέμαχο

τους πιστούς υπηρέτες και φίλους

ευχαρίστησε για τη συνδρομή τους.

Δεν πέρασε ούτε μήνας όμως

όταν τους κάλεσε πάλι

και με φωνή γεμάτη φλόγα πίστης δήλωσε:

Αναχωρώ αύριο το πρωί για ταξίδι πρωτόγνωρο

σιγά μην αφήσω τον Χριστόφορο Κολόμβο

να ανακαλύψει πρώτος την Αμερική.

Ο Ηλίας δεν είναι λύκος ούτε γέρασε. Είναι παλιός φίλος και γράφει ποιήματα και πεζά που μ’ αρέσουν. Η ¨Bibliotheque¨ είναι ένας ιστότοπος αφιερωμένος στα γράμματα, αλλά εκδίδει κιόλας. Ο δε ¨λύκος που γέρασε¨ είναι ο τίτλος  της τελευταίας ποιητικής συλλογής του Ηλία που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τη ¨Βιβλιοθήκη¨ σε καλαίσθητη συλλεκτική έκδοση.

Εδώ παρακάτω δύο από τα ποιήματα της συλλογής

Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΣΤΟ ΘΥΡΟΤΗΛΕΦΩΝΟ

Έχουν έρθει στο σπίτι φίλοι

και τρώμε μακαρόνια στο μπαλκόνι

άσπρο κρασάκι πίνουμε κι όλο γελάμε

με χαζά αστεία όταν ακούω το θυροτηλέφωνο

μ’ ένα διστακτικό σαν «να με συγχωρείτε» χτύπημα

λέω, ποιος να ‘ναι τέτοια ώρα δύο τη νύχτα, τίποτα τσογλάνια

μεθυσμένα θα ‘ναι και φωνάζω

ένα «ναι» λιγάκι άγριο.

.

Ακούω έναν σαν αναστεναγμό κι αμέσως

«να με συγχωρείς αγόρι μου δεν ήτανε σωστό

που σε αναστατώνω τέτοια ώρα μα ήθελα

ν’ ακούσω τη φωνούλα σου, να ξέρεις είμαστε καλά

λιγάκι ο πατέρας σου γκρινιάζει γιατί εκεί πάνω

απαγορεύεται αυστηρώς το κάπνισμα, ήρθαμε

κάποιες φίλες με υπεραστικό και τώρα μας φωνάζουν πίσω

να ‘σαι καλά και να προσέχεις, σε λατρεύουμε να ξέρεις»

Φωνάζω δυνατά «μαμά, μαμά, μαμά».

.

Μου πέφτει το θυροτηλέφωνο από το χέρι κι ύστερα από 30

χρόνια – για σκέψου –

με πιάνουνε τα κλάματα, πάω στην τουαλέτα δήθεν

για κατούρημα, ρίχνω νερό στα μούτρα μου

μα δεν μου σταματούν τα δάκρυα καθώς θυμάμαι

την εικόνα της με σταυρωμένα τα χεράκια της

επάνω σ’ ένα γκρίζο και παλαιό ταγιέρ που το είχε

για τις Κυριακές στην εκκλησία.

***

ΤΟ ΧΑΣΤΟΥΚΙ

Εκεί που γίνονται όλα όμορφα και καλά

εκεί που είναι όλα τακτοποιημένα

οι προλετάριοι με τους χέστες

οι μέτριοι δουλικοί με τα αφεντικά τους

οι απροσάρμοστοι στον κόσμο τους

οι καταθλιπτικοί στις φωλιές τους

                                             – ας πιούμε τώρα ένα ουϊσκάκι –

Εκεί ακριβώς, σε κείνη τη στιγμή

του «τίποτα δεν θα χαλάσει την ησυχία μας»

έρχεται ο κρότος

από ένα ηχηρό χαστούκι

πρώτα με κάρβουνο, μετά με χρώματα

κι άριστη Ιστορία της Τέχνης

έρχεται ο κρότος

πάνω στα μάγουλα των ηλιθίων

πάνω στο δέρμα των κυριλέ

και φτιάχνει ένα κόκκινο σημάδι

ανεξίτηλο για μία και μοναδική φορά

με την προοπτική «πάρε το για να έχεις»

και τότε μπερδεύονται όλα

βασανισμένοι από λατρεία Χριστοί

βραβευμένοι απόφοιτοι κολεγίων

πατεράδες με καταπίστευμα

τραπεζίτες με τεράστιες πιστώσεις

γενικώς οι καταφερτζήδες του κόσμου

μένουν ενεοί μπροστά στον κρότο

από αυτό το βίαιο και αύθαδες χαστούκι

των συνειδητών αοράτων χρωμάτων

που δεν υπολόγιζαν ούτε λογάριαζαν

στην τακτική του προσκυνημένου σβέρκου

στον άξονα του λυγισμένου λαιμού

στην γραμμή των οριζόντων τους

στο γεμάτο πορτοφόλι τους

στου ανέγγιχτους κωδικούς τους

αυτό το χαστούκι

κάτι παραπάνω από ανταρσία

κάτι πέρα από το απρόβλεπτο

που τώρα πρέπει να το καταπιούν

ή έστω να δείξουν πως δεν έπεσε ποτέ

στο πρόσωπό τους.

Κυκλοφόρησε η νέα ποιητική συλλογή του Νίκου Μοσχοβάκου ¨Ζεύξη ασωμάτων¨ (Μελάνι)

Ενδεικτικά (προμετωπίδες):

Ζεύξεις και συζεύξεις

Του σύμπαντος παρένθεση ο βίος

παρένθεση που αν βγάλεις και την πλήξη

που σέρνεται εντός μας ισοβίως

τότε η έναρξη συμπίπτει με την λήξη.

.

Σκιές ασωμάτων

Το σύμπαν μια αιώρα

που πάνω του το τώρα

γεννιέται και πεθαίνει

μα πάντα τώρα μένει.

Το παράπονο κάποιου που κάποτε πίστεψε στην επανάσταση

  2001. Η Αρκούδα έχει ήδη στραβοπατήσει και έχει πέσει, η Παγκοσμιοποίηση έχει ήδη προταθεί (στην αρχή στη ζούλα, ύστερα πανηγυρικά), ο νεοφιλελευθερισμός μετατρέπεται σε δόγμα και ο Giorgio Gaber τραγουδάει τους παρακάτω στίχους (εδώ σε μια ελεύθερη απόδοση που σας έφτιαξα). 

Η Γενιά μου ηττήθηκε

Δε μου αρέσει η ψεύτικη ευθυμία

και όρεξη δεν έχω πια καμία

για κουβέντες στην ταβέρνα με παρέα.

Με τους νέους δεν έχω υπομονή

ούτε μια στάλα

για κάποιες  μόδες, κάποιες ανυπακοές

κάποια επαναστατικά τραγούδια

δε δίνω πια δεκάρα.

Και είμαι και λιγάκι ενοχλημένος

μ’ όποιον με την ¨ηθική¨ είναι κολλημένος

και τον έγγαμο βίο, ας πούμε, εξάρει ως ιερό.

Και ναι, ας πω κι αυτό:

μπορεί από τη μια μεριά οι γκέι

να έχουν χίλια δίκια

μα δεν τα καταφέρνω ν’ ανεχτώ

τ’ ομολογώ:

τις ¨υπερήφανες¨ παράτες

και τα μασκαραλίκια.

.

Δε μου αρέσει η στημένη αλληλεγγύη

των ¨μη κυβερνητικών¨ οι επαγγελματίες

μα όποιοι εκμεταλλεύονται τον πόνο του κοσμάκη

τους γέρους, τους ανάπηρους, τους τοξικομανείς

για μένα είναι μόνο ιδιοτελείς

εγκληματίες.

Αλλά δεν βλέπω ούτε έναν να θυμώνει

ανάμεσα στης νέας ράτσας

τους κεκορεσμένους

κι αν κάποιος βγει εν τέλει στο μπαλκόνι

-κάποιος καπάτσος-

για να προτείνει ένα κόμμα ακόμη

για τους καινοφανείς απελπισμένους

το πιθανότερο θα ‘ναι να αποδειχθεί

ακόμα ένας παλιάτσος.

.

Μα ίσως φταίω εγώ που ανήκω

σε μια γενιά ηττημένη

σε μία ράτσα -όπου να ‘ναι-

εξαφανισμένη.

.

Ανήκω σε μία γενιά που είδε

τους δρόμους, τις πλατείες πλημμυρισμένες

με κόσμο όλο πάθος

που νόημα να δώσει στη ζωή του προσπαθούσε

κι όμως αυτά μοιάζουνε πλέον

να αφορούν σ’ αξίες λάθος

σ’ αιώνα περασμένο

και το παιχνίδι της γενιάς μου πια

είναι χαμένο.

.

Δεν τη πάω την πολλή ¨πληροφορία¨.

Σιχαίνομαι την τηλεοπτική

ειδωλολατρία

και δε διαβάζω πια εφημερίδες

η μαζική κουλτούρα είναι μια μαλακία

και πρέπει να ομολογήσω πως

οι ουρές με τα σάντουιτς ανά χείρας

μπρος στα μουσεία

μου φέρνουνε πικρή μελαγχολία

Ναι, υπάρχουνε και κάποιοι που πιστεύουν

πως θα μας σώσει η τεχνολογία

αλλά ουδείς μαθαίνει πια

τη στοιχειώδη γλώσσα στα σχολεία.

Ο εκσυγχρονισμός (οφ κορς) δεν σταματάει

κι η ¨νέα γνώση¨,  η κατεψυγμένη

με νέα κουίζ και νέα τηλεπαιχνίδια

ακάθεκτη το δρόμο της τραβάει.

.

Δε μ’ αρέσει καμιά ιδεολογία κι έχω αντιρρήσεις

ως και για την υπαρκτή δημοκρατία

όπου

αυτοί που θέλουνε να πούνε τα δικά τους

είναι πολλοί

μα πλέον η ποιότητα ουδένα απασχολεί

κι εκείνο που μετράει είναι πάντα

μονάχα τα ποσά και οι αριθμοί.

Η χώρα μου μ’ αρέσει όλο και πιο λίγο

δεν ξέρω εν τέλει αν πρέπει

να μείνω ή να φύγω

εδώ το λόγο έχουν όσοι βγαίνουν στην τιβί.

Μα σ’ εκείνους που ασκούν επιρροή

όση σημασία και αν αποδίδεις

άμα τους πάρεις έναν – έναν

καθένας τους δεν είναι παρά μόνο

ο παλιός, γνωστός σπαζαρχίδης.

.

Μα ίσως φταίω εγώ που ανήκω

σε μια γενιά ηττημένη

σε μία ράτσα -όπου να ‘ναι-

εξαφανισμένη.

.

Ανήκω σε μία γενιά που είδε

χιλιάδες νέους έτοιμους για όλα

να προσπαθούν να αλλάξουνε τον κόσμο

ναι, ίσως και με λίγη αλαζονεία.

Μπορούμε όμως όλα αυτά

-χωρίς τύψη καμία-

να τα αφηγηθούμε στα παιδιά μας

δίχως ωστόσο να ξεχνάμε

πως τελικά ηττήθηκε η γενιά μας.

.

Και τι να πω για τη διεθνή αγορά

όπου μόνο οι πολυεθνικές πάνε καλά

μα για το αύριο ας μην ανησυχούμε

όλο κάποιους πιο πλούσιους

και κάποιους άλλους πιο φτωχούς θα βρούμε

αλλά κι αυτοί κι εκείνοι

σίγουρα πιο ηλίθιοι θα ‘χουν γίνει.

.

Φαντάζομαι το μέλλον

με μία μάζα πλαδαρή

και μια ελαφριά διανόηση

χωρίς κανένα αντίδοτο

χωρίς κανένα άτομο.

Και βλέπω και το κράτος

αδύναμο και άτολμο

ξεχαρβαλωμένο

κι όλο και πιο αδιάφορο.

Βλέπω και μια Εκκλησία

όλο να ανακατεύεται

ενώ εγώ θα ήθελα – ίσως και οι πιστοί-

ολάκερη, ολοσούμπητη

με ιωβηλαία και πάπες

να καταβυθιστεί.

.

Αλλά αυτή είναι μια γενίκευση

ίσως μια σκέψη άνιση

μια ιδέα που ανήκει

σε μια γενιά φευγάτη

μια ράτσα σ’ εξαφάνιση.

Εικόνα και ήχος στο YouTube εδώ

LA MIA GENERAZIONE HA PERSO

Non mi piace la finta allegria
non sopporto neanche le cene in compagnia
e coi giovani sono intransigente
di certe mode, canzoni e trasgressioni
non me ne frega niente.
E sono anche un po’ annoiato
da chi ci fa la morale
ed esalta come sacra la vita coniugale
e poi ci sono i gay che han tutte le ragioni
ma io non riesco a tollerare
le loro esibizioni.
.
Non mi piace chi è troppo solidale
e fa il professionista del sociale
ma chi specula su chi è malato
su disabili, tossici e anziani
è un vero criminale.
Ma non vedo più nessuno che s’incazza
fra tutti gli assuefatti della nuova razza
e chi si inventa un bel partito
per il nostro bene
sembra proprio destinato
a diventare un buffone.
.
Ma forse sono io che faccio parte
di una razza
in estinzione.

La mia generazione ha visto
le strade, le piazze gremite
di gente appassionata
sicura di ridare un senso alla propria vita
ma ormai son tutte cose del secolo scorso
la mia generazione ha perso.
.
Non mi piace la troppa informazione
odio anche i giornali e la televisione
la cultura per le masse è un’idiozia
la fila coi panini davanti ai musei
mi fa malinconia.
E la tecnologia ci porterà lontano
ma non c’è più nessuno che sappia l’italiano
c’è di buono che la scuola
si aggiorna con urgenza
e con tutti i nuovi quiz
ci garantisce l’ignoranza.
.
Non mi piace nessuna ideologia
non faccio neanche il tifo per la democrazia
di gente che ha da dire ce n’è tanta
la qualità non è richiesta
è il numero che conta.
E anche il mio paese mi piace sempre meno
non credo più all’ingegno del popolo italiano
dove ogni intellettuale fa opinione
ma se lo guardi bene
è il solito coglione..

Ma forse sono io che faccio parte
di una razza
in estinzione.
.
La mia generazione ha visto
migliaia di ragazzi pronti a tutto
che stavano cercando
magari con un po’ di presunzione
di cambiare il mondo
possiamo raccontarlo ai figli
senza alcun rimorso
ma la mia generazione ha perso.
.
Non mi piace il mercato globale
che è il paradiso di ogni multinazionale
e un domani state pur tranquilli
ci saranno sempre più poveri e più ricchi
ma tutti più imbecilli.
E immagino un futuro
senza alcun rimedio
una specie di massa
senza più un individuo
e vedo il nostro stato
che è pavido e impotente
è sempre più allo sfascio
e non gliene frega niente
e vedo anche una Chiesa
che incalza più che mai
io vorrei che sprofondasse
con tutti i Papi e i Giubilei.
.
Ma questa è un’astrazione
è un’idea di chi appartiene
a una razza
in estinzione.

(Κι άλλοι γάτοι κι άλλος Μπένι κι άλλη μετάφραση…)

Ωδή στη γάτα

Ω βασίλισσα του κήπου

ω τίγρις του κιμά

ω αστραπή που ξεκοιλιάζει

και την πιο γοργοπόδαρη

κρεατοκονσέρβα

Υψηλόφρων ακόμα και όταν

μασουλάτε μία ψείρα

Ω γκουρού

που τα γουργουρίσματά σας

συνοδεύουν τριζοβολώντας

τη Νιρβάνα

που με την ουρά σας απομακρύνετε

τις φιλοφρονήσεις των πληβείων

προς τη γούνα σας για την οποία

ουδείς εραστής πλήρωσε

προς την ομορφιά σας για την οποία

δεκάδες γάτοι

με φρικτές σερενάτες

προσγειώνουν τη σελήνη

.

Ω υπναλέα κυρίαρχε

ω γάτα Νεφέλη

που ποτέ δεν γερνάει

A una gatta

O regina del giardino
tigre del ragù
lampo che sbrana
la più veloce carne in scatola
altera anche quando
mordicchia una piattola
o guru crepitante
di fusa nel nirvana
con la coda allontani
i complimenti plebei
Nella tua pelliccia, per cui
nessun amante pagò
nella tua bellezza, per cui
gatti a decine
di orrende serenate
atterriscono la luna
o sonnacchiosa sovrana
o Nuvola, gatta
che non invecchia mai

(Γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος)

ΕΛΕΝΗ Ι

Της ηδονής που λάτρεψες με πάθος

έρμαιο περιφέρεσαι Ελένη

δεν διακρίνεις αν σωστό είναι ή λάθος

στου Πάρη την πυρρά παραδομένη.

.

Ασίγαστο κορμί που σιγοβράζει

στο αίμα σου λαχτάρα ταξιδεύει

λαχτάρα που το είναι σου πλαντάζει

στου έρωτα το πέλαγο παλεύει.

.

Γαρούφαλλα και ρόδα η Αφροδίτη

εγέμιζε τους δρόμους που περνούσες

γαρδένια μοσχοβόλαγες κι ανθούσες

σαν όνειρο χαράς σ’ ονειροκρίτη.

Στροβίλισμα ο πόθος σου στη δίνη

κι ο μύθος σου παντοτινός θα μείνει.

*

ΕΛΕΝΗ ΙΙ

Ρόδια στολίζουν τις παρειές

βιολέτες στη ματιά της

τα χείλη άλικες γραμμές

ανασαμιά ο μπάτης.

.

Τα βλέφαρα δοξαστικά

λακκάκι στο σαγόνι

φρύδια τόξα μοναδικά

π’ έρωτας τα τεντώνει.

.

Ελένη μ’ άνοιξης κορμί

μπράτσα τριανταφυλλένια

στου έρωτα την έννοια

ξεχύνεται μ’ ορμή.

Όποιος την είδε από κοντά

λιώνει κερί από σεβντά.

*

Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ

Γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος

Ήταν ένα λευκό πρωί μιας άσπρης Δευτέρας

που έμπαινε ντυμένος στα κατάλευκα ο άγγελος Απρίλης

στολισμένος με κρίνα, γιασεμιά και μαργαρίτες

ενώ απ’ τ’ άσπρο βυζί της μάνας έρρεε γάλα άφθονο

για ν’ αντέξω τους δύσκολους καιρούς.

.

Καταγάλανος ουρανός κι η θάλασσα γαλάζια

αδύνατο να τα χωρίσει κανείς

αφού στο βάθος κάπου άλλαζαν θέση.

Πράσινα χορτάρια και πράσινο σκούρο

οι χαρουπιές, τα κυπαρίσσια

κι ασημοπράσινες οι ελιές έσερναν

τον χορό των χρωμάτων

ο ήλιος κίτρινος κι οι ασπάλαθοι

χάραζαν χρυσές προσδοκίες

στου φωτός την επαρκή διαύγεια.

Παπαρούνες στις παρειές της άνοιξης

και φλεγόμενα ηλιοβασιλέματα

υμνούσαν την αιωνιότητα.

Οι βιολέτες ξυπνούσαν μια θλιμμένη ευφορία

τα γαρούφαλλα καμάρωναν ανύποπτα

κι αγριοφασκομηλιές ανθοφορούσαν με σφοδρότητα.

.

Πότε αργότερα φάνηκαν τα γκρίζα σύννεφα

και στένεψε του ωραίου ο τόπος

με τη θάλασσα να σκουραίνει θλιμμένη

δεν πρόλαβα να εξηγήσω.

Τριαντάφυλλα με χρώμα σκουριάς

και χρυσάνθεμα μωβ ή κίτρινα

έφερναν του φθινόπωρου την μονοτονία

τα σύννεφα που μαύρισαν

προανήγγειλαν γόους και καταιγίδες

κι οι ασέληνες νύχτες

την απελπισία του σύμπαντος.

.

Αναρωτιέμαι για την αλήθεια

με τόσα χρώματα που γνώρισα

μέχρι σήμερα και δεν τη βρίσκω.

Γιατί και τις χιονισμένες μέρες

που η λευκότητα κυριαρχεί και πάλι

όπως τότε στην αρχή

δεν υπάρχει παρηγοριά

αφού το κρύο γαζώνει τις προσδοκίες μου.

Τι απόμεινε λοιπόν απ’ όλην αυτή

την ξενάγηση ζωής;

Το σκότος μαύρο σεντόνι απελπισίας

που κυριαρχεί μετά το ηλιοβασίλεμα.

Μόνη αμυδρή ελπίδα πια ένα ουράνιο τόξο.

Γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΛΩΤ

Όταν έγινε στήλη άλατος

η γυναίκα του Λωτ

αισθάνθηκε αλμυρές αναμνήσεις

να κυριεύουν το είναι της

κι αφέθηκε να λιώσει

από ηδονή, όχι από αγάπη.

*

ΤΟΤΕ ΣΤΗΝ ΙΕΡΙΧΩ

Θυμάσαι Ρωξάνη τότε στην Ιεριχώ

στην κεντρική πλατεία Γεδεών

όταν γνωριστήκαμε κάποιο απομεσήμερο

πέρασαν χρόνια πολλά βέβαια

αλλά δεν έσβησε ποτέ η ευωδιά

από το αράπικο φούλι και το γιασεμί

που γέμιζαν την ατμόσφαιρα.

Θυμάσαι ήμασταν παιδιά

κι ήταν κλειστά τα σχολεία

γιατί απεργούσαν οι καθηγητές.

Εσύ μιλούσες για τον Ζαρατούστρα και τον Χαφέζ

κι εγώ σου ‘λεγα για τον Όμηρο και τον Στησίχορο

Κανείς μας όμως δεν ήξερε

για τη διάσπαση του ατόμου

και για τη μοναξιά.

Έτσι αφήσαμε τον χρόνο να διαβεί

φλεγόμενοι από περιέργεια για το αύριο.

Κι όπως πέρασε ο καιρός

η περιέργεια κατρακύλησε

κι έγινε αγωνία για την επόμενη στιγμή.

Λιγόστεψε πια η ζωή μας

δεν έχουμε λόγια να πούμε

ούτε μουσική ν’ ακούσουμε.

Μένουμε άλαλοι και σκεπτικοί

με μυρωδιά από φούλι αράπικο και γιασεμί

να κυριαρχεί στη μνήμη μας.

*

ΕΙΣ ΜΑΤΗΝ

Αιωρούνται πάνω από τα πλήκτρα του πιάνου

σαν γιορτινά βεγγαλικά

τα δάκτυλά σου γυμνά αρωματισμένα

χωρίς ν’ ακουμπούν

απειλούν με πόνου μελωδία

το ακατοίκητο σπίτι.

Στις σκοτεινές σκιές πάνω απ’ τα κάδρα

ξεμοναχιασμένες μικρομνήμες

σηκώνουν δειλά το πέπλο της αράχνης

για να δροσιστούν μ’ ήχων παφλασμούς.

Εις μάτην όμως

το ακατοίκητο σπίτι

θα παραμείνει δέσμιο της σιωπής

αφού τα δάκτυλά σου

θα μετεωρίζονται αρωματισμένα

χωρίς ν’ ακουμπούν τα πλήκτρα

του προ πολλού μεταφερθέντος πιάνου.