Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο

ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΗ ΕΚΔΡΟΜΗ του Νίκου Μοσχοβάκου

Μιαν άνοιξη στην Ιωλκό

πολλά παιδιά που παίζαμε

τόπι στην κεντρική πλατεία

μόλις σουρούπωσε σταματήσαμε

κάθιδρα με πρόσωπα αναμμένα

κι αρχίσαμε να συζητάμε

την πρόταση του Ιάσονα

για την Αργοναυτική εκστρατεία.

.

Ο Ηρακλής σαν μεγαλύτερος

συμφώνησε, μαζί του κι ο Θησέας

κι αφού πείστηκαν

όσοι είχαν αντιρρήσεις

ιδιαίτερα ο Άκτωρ και ο Αιθαλίδης

αποφασίσαμε όλοι μαζί

για την απόβαση στην Κολχίδα

.

Ήρωες και τυχοδιώκτες

αιθεροβάμονες κι ακτιβιστές

επιβιβαστήκαμε στην Αργώ

με την πεποίθηση πολεμιστών

αλλά με διάθεση εκδρομέων.

Ξέραμε όλοι πολύ καλά

ότι μόνο αν συνδυαστεί

με του παιχνιδιού το πείσμα

μπορεί ν’ αποδώσει καρπούς

το στρατιωτικό μας εγχείρημα.

.

Μετά είδαμε τον Ιάσονα

να φορά τα καινούργια του σανδάλια

δώρο του θείου Πελία

και να μας φωνάζει δυνατά

παίδες, ας σαλπάρουμε. Πρόσω ολοταχώς.

.

ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑΤΑ ΑΧΡΕΙΑΣΤΑ του Λευτέρη Μανωλά

Με του χρόνου το πέρασμα

κερδίζουν οι νύκτες και

χάνουν οι ημέρες

Πάει και χάνεται

άπνοια βουβή

και ξενυχτούν

με προσδοκία

μαντήλι ν’ ανεμίζει

Πάει ο έρωτας

αγέρι φευγάτο

και ξαγρυπνούν

με αγωνία

το μάτι να δακρύζει

Με του χρόνου το πέρασμα

Κερδίζουν οι νύκτες και

χάνουν οι ημέρες

Χάνει οι έρωτας

κερδίζει η αγάπη

και χειροκροτούν

την αδυναμία

που ο χρόνος σαρκάζει

Γνωρίζοντας

ο ίδιος

πως μόνο στο σήμερα

υπάρχει.

…σε δύο ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου

ΕΡΩΤΟΤΡΟΠΙΕΣ

Έβαλε με το μυαλό της η Ήρα

πως το νεφοφτιαγμένο σατέν μεσοφόρι της

θα άρεσε ιδιαίτερα στον Δία

κι έπεσε να κοιμηθεί

αποκαμωμένη από την κουραστική μέρα.

Ήπιε προηγουμένως τα χάπια

των ωραίων ονείρων

κι αφέθηκε στον ηνίοχο ύπνο

που οδήγησε το άρμα του

στο γαλάζιο βάθος τ’ ουρανού.

Πλάνταξε τότε η επιθυμία

κι αγκάλιασε ερωτικά τον Ιξίωνα

που βρέθηκε στον δρόμο της

να παραδέρνει από ασεβείς πόθους

για την υπέρτατη θεά του κόσμου.

Αφού χόρτασε ηδονή

άφησε στον Ιξίωνα

το νεφοφτιαγμένο σατέν μεσοφόρι της

και δυο ηλιαχτίδες το μενταγιόν της

για τη θυμάται

και να ξανάρθει στο όνειρό της.

Ο Δίας ανύποπτος

την ίδια ώρα εκθείαζε την Ιώ

και σαν ταύρος την έκανε δική του.

Ύστερα άρχισε να σκέφτεται την Ήρα

μα όταν κατάλαβε τις ονειρώξεις της

ξέσπασε θυμωμένος

να εξαπολύει κεραυνούς

και να βρέχει καταρρακτωδώς.

Πολλοί ειδικοί τότε

εξέφρασαν την περισπούδαστη άποψη

ότι επρόκειτο για φαινόμενο

κλιματικής αλλαγής.

Αυτό βέβαια έφτανε

για να ηρεμήσει ο Ζευς

και να μειδιάσει ειρωνικά.

.

ΟΙΔΙΠΟΥΣ ΚΑΙ ΦΡΟΥΝΤ

Να διηγηθώ με ξερά λόγια την ιστορία σου

ή με λέξεις περίτεχνες ν’ αρχίσω να αφηγούμαι

ρώτησε τον Οιδίποδα ο Σοφοκλής

μα εκείνος έμεινε ακίνητος μπροστά του

τυφλός μες της οργής τη μέθη

πατροκτόνος κι αιμομίκτης φρικτός

γνώριζε από τραγωδούς και τραγωδίες

δεν ήθελε άλλα να του πουν.

Ωστόσο μια αόρατη σφίγγα μέσα του

έδινε ακόμα πρόβλημα δυσνόητο

μιλούσε για το μέλλον με λέξεις άγνωστες

και τ’ όνομα κάποιου Φρόυντ ψέλλιζε σαν απειλή

έτσι ώστε να μη λησμονηθεί η κατάρα του.

Ο Σοφοκλής που δεν πήρε καμιά απάντηση

αποχώρησε διακριτικά.

Όλα είχαν πάρει τον δρόμο τους.

… σε ένα ποίημα του Λευτέρη Μανωλά

ΔΙΧΩΣ ΣΤΕΜΜΑ

Τα σκεφτόμουν όλα

σα να ήμουν εσύ!

Όπως ανάγγειλαν οι

μαντατοφόροι, ένας

τέως!

Η Λίνδος δεν είχε απωλέσει

το κλέος το παλιό της

ακόμα

ούτε και το θερμό της

κλίμα

Σαν έφθασα εδώ, με μια

ολοκαίνουργια  πεντηκόντορο

διωγμένος

με πρωτοστάτες, λογάδες

πεντηκόνταρχους

που τους νόμιζα, δικούς μου

Όμως δεν το περίμενα

ερχόμενος

από το Φορωνικό Άστυ

να τύχω τέτοιας φιλοξενίας

από τους συμπατριώτες

και αυτόν τον ίδιο τον

Τληπόλεμο

Τώρα, μετά τα τόσα

χρόνια

ο νους μου έτρεξε στα

πριν

Στις ατελέσφορες ορκωμοσίες

κορυφαίων

στο Συμβούλιο των Προεστών

Στα Προπύλαια τις λαϊκές

συγκεντρώσεις

Τις πυρκαγιές στα λαδάδικα

Το φιάσκο της επανόδου

Τον αποχαιρετισμό  των παιδιών και

γυναίκας

που τράβηξαν κατά την Αυλή του

Κάρανου

Μέχρι που εκείνη την ασέληνη

νύχτα

κρυφά λίγοι, πιστοί μου βαθμοφόροι

με φυγάδευσαν με νεότευκτο

σκαρί

Ταξίδι δύσκολο, με νοτιά

διαολεμένο

ξερατά στο κατάστρωμα

κόντρα, μερόνυχτα, τα κουπιά

μέχρι που μπήκαμε στο

απάνεμο λιμανάκι της Λίνδου

όπου παιδάκι, θυμάμαι, έκανα

βουτιές

ανήξερος πως θάκανα και

γέρος.

Μέρες τώρα στην αναμονή του

Μελάμποδα

Ύστατη ελπίδα, μιας κι ο

Ιπποκράτης

άφαντος κατά τα μέρη της

Σκυθίας

Μια ο κακός καιρός, μια

το κοκκινόχωμα της ερήμου

ίσα που κατάφερνα αναπνοή να

πάρω

Ώσπου αίφνης αντίκρυσα από

ψηλά

τον εαυτό μου  ανάσκελα στην

τάβλα

με τα μάτια μου θεόκλειστα

Σε λίγο το ιερατείο με τα

θυμιατά

επιβεβαίωναν το γεγονός

Οι γραμματείς των κληρονόμων

ετοίμαζαν τη λίστα των αλησμόνητων

καλεσμένων

Δεν έλειψαν μήτε ο Τρίοπας

μήτε κι ο Αμφίλοχος

Ο Δαναός κι’ ο Περσέας από τους

πρώτους

Μα ο Ορέστης ξεχωριστά, σαν άλλης

δυναστείας

Σε τιμητικές, ως πρέπει, θέσεις

ισάξιες

για τον Τημένεο και το Φείδωνα

και συνεχίζονταν τα προσκαλέσματα

σαν γάμος νάναι και παραπάνω, με

μελεκούνια

Να πάνε άδειες και γεμάτες

να  γυρίσουν οι διήρεις

Κι εγώ στη δρύινη οροφή

θρονιασμένος

σκεφτόμουν, στέμμα που θα τόβρουν

μιας και πια δε τόχα

από σπάνιο κορμό μονόξυλο

φερτρό

με καμάρι περισσό να το στολίσουν

Κι ώ του θαύματος

βρήκαν ζηλευτό

πάνω σε βασκικό λάβαρο

χρυσοκέντητο.

και  μ’ αυτό το ετυλίξαν!

Οι ξένοι με κόντρα τον ήλιο, στο

κατρακύλισμα του

κι ούτε που κατάλαβαν τη διαφορά

πως μια ζωγραφιά του ήταν…

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΜΑΝΩΛΑΣ

Καθώς ο στρατός του Χρόνου προελαύνει ακαταμάχητος προς την ακινησία και ενώ το Αυτοδικείο  -στη μοναχική του απαρτία- συνεδριάζει, οι εναπομείνασες ελπίδες καταλήγουν σε όνειρο Έρωτα. Πάλι!

Τρία πρόσφατα ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου

Λάδι σε καμβά + ηλεκτρονική επεξεργασία
.

Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Με πειθαρχία απόλυτη

και με αφόρητη συνέπεια

τα λεπτά της ώρας

βαδίζουν παρατεταγμένα

διαγράφοντας την τροχιά του χρόνου

χωρίς αισθηματική ολιγωρία

χωρίς υπολογισμούς μεροληπτικούς

με προορισμό το αιώνιο κενό

και την απέραντη εκκρεμότητα.

.

Μια-μια οι στιγμές

ακολουθούν η μία την άλλη

και συμπληρώνουν της ζωής μας

το πεπερασμένο εύρος

αφήνοντας πίσω τους

στης μνήμης το ίχνος

ό,τι ωραίο ζήσαμε κάποτε.

.

Και η παρέλαση του χρόνου

αδιάκοπα συνεχίζεται

στους αιώνες των αιώνων.

Μόνη προσμονή

το μετά βεβαιότητος

προσδοκώμενο μέλλον.

.

ΣΤΟ ΕΔΩΛΙΟ

Απέναντί του στο εδώλιο

καθόταν ο εαυτός του

με βαριές κατηγορίες.

Πώς να τον δικάσει όμως

αφού εκείνος γνώριζε

λεπτομερώς τον τρόπο

που σκεπτόταν;

Έτσι αυστηρά φερόμενος

του επέβαλε δυσανάλογη ποινή.

.

Μετά άρχισε να διαμαρτύρεται

για το αναιτιολόγητο

της σκληρής απόφασης.

Όμως «τα πάντα ρει»

κι έχει ο καιρός γυρίσματα

σκεφτόταν και μειδιούσε.

.

Γεμάτος ελπίδες

περίμενε την εκδίκαση

σε δεύτερο βαθμό

που δεν θα ήταν δικαστής

παρά μόνο κατηγορούμενος.

.

ΕΡΩΤΟΣ ΟΝΑΡ

Πολυκαιρισμένη αρχαία πλάκα

με λόγια της Πυθίας διφορούμενα

και με τα ίχνη της φθοράς του χρόνου

προσπαθούμε να τη διαβάσουμε

προσπαθούμε τις λέξεις να μαντέψουμε

και να βρούμε τη σημασία τους.

.

Τίποτα δε μας βοηθά

κανείς δεν μας οδηγεί

ανεξιχνίαστος χρησμός

κι ανεξήγητος

με μόνο δυο λέξεις ευανάγνωστες

έρωτος… όναρ.

.

Στην πολυκαιρισμένη πλάκα

για ακόμα μια φορά

τα ίδια και τα ίδια.

Ομολογώ ότι δεν ξέρω πότε ακριβώς γεννήθηκαν οι φίλοι μου. Κι αν τυχόν συνέβη να το μάθω μάλλον τείνω να το διαγράψω απ’ την μνήμη μου (αν και δεν καταφέρνω να ξεχάσω τα δικά μου γενέθλια). Ωστόσο υπάρχουν και εκείνοι των οποίων οι ημέρες επετειακής μνημόνευσης συμπίπτουν με ημερομηνίες έντονες και μνημοπροσελκύουσες. Όπως ο φίλος Νίκος (Μοσχοβάκος) που είναι γεννημένος σαν σήμερα, Πρωταπριλιά ανήμερα. (Άρα Νίκο μου δεν την γλυτώνεις και:) Να τα χιλιάσεις και να σε χαιρόμαστε.
Του Νίκου είναι και τα ποιήματα που αναρτώ σήμερα. Έχουμε και λέμε:
Ένα. Περί του (ομορφούλη) Μύθου που καμάρωνε υπεροπτικά
Δύο. Τα αδιέξοδα ενός φλερτ με την Αφροδίτη της Νάπολης
Τρία. Όπου η Μαρία η Αιγυπτία επιδεικνύει ζήλο και επαγγελματισμό και ως εκ τούτου ανταμείβεται
Τέσσερα. Το ατελέσφορο ψέμα του Δράκοντα, του νομοθέτη
Πέντε. Τι φοβάται άραγε μία χρυσόμυγα;
Έξι. …και όλα αυτά καθώς ένα φορτισμένο αρνητικά ηλεκτρόνιο ψάχνει το κατάλληλο πεδίο για τα πυρηνικά του παιχνίδια

Ο ΟΜΟΡΦΟΥΛΗΣ ΜΥΘΟΣ

Όταν εμοιχεύθη

η αλήθεια με το ψεύδος

γεννήθηκα εγώ

καμάρωνε υπεροπτικά

ο ομορφούλης μύθος

κι όλοι μαζευτήκαμε

γύρω του περίεργοι

να τον ακούσουμε.

Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΤΗΣ ΝΑΠΟΛΙ

Αυτή η ολόγυμνη Αφροδίτη

στο μουσείο της Νάπολι

είναι τόσο περίτεχνα άσεμνη

που ξεχνάς τη μαρμάρινη

λευκή υπόστασή της

και τη φλερτάρεις

μέχρις αδιεξόδου.

ΜΑΡΙΑ Η ΑΙΓΥΠΤΙΑ

Η Μαρία η Αιγυπτία

πυρπολημένη από μια σπάνια

επιθυμία φιληδονίας

επεδόθη στην αποτέφρωση

φαντασιώσεων και ονείρων

προκειμένου να ικανοποιήσει

τις προσδοκίες απόλαυσης.

Δεν τσιγκουνεύτηκε παρεκτροπές

και εξάντλησε των αμαρτιών

τον εκτεταμένο κατάλογο

χωρίς να ολιγωρήσει η αθεόφοβη

σε επικίνδυνες συνήθειες

με ρίσκο διαπόμπευσης.

Ήταν όμως τόση η προσήλωση

κι η αυταπάρνησή της

ότι πράττει το επιβεβλημένο

ώστε με ευκολία αργότερα

ανακηρύχθηκε Οσία

για την καλοσύνη και την προσφορά της.

ΤΟ ΨΕΥΔΟΣ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΝΤΑ

Ο νομοθέτης Δράκων

όταν γνώρισε την εταίρα Ευδικία

ντράπηκε να πει τ’ όνομά του

και ψέματα ανέφερε

πως ονομάζεται Επιεικής.

Εκείνη με την πορνική της

διεισδυτικότητα ενόμισε τότε

πως είχε να κάνει

με άνθρωπο θηλυπρεπή

και άτολμο με τις γυναίκες.

Έλαβε μάλιστα το θάρρος

να του ζητήσει να επαιτεί

λίγη κατανόηση κι ισότητα.

Όσο κι αν φαίνεται απίθανο

ο άτεγκτος Δράκων

το έπραξε πρόθυμα

προκειμένου να καλύψει

το ατελέσφορο ψεύδος του.

ΦΟΒΟΣ ΧΡΥΣΟΜΥΓΑΣ

Μια χρυσόμυγα

που κάθισε στο πέτο του Μίδα

ανατρίχιασε στην ιδέα

ότι διέτρεχε τον κίνδυνο

να γίνει χρυσή μύγα

κι έφυγε άρον-άρον.

Ήθελε τη βολή της

να παραμείνει χρυσόμυγα.

ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΠΥΡΗΝΙΚΑ

Ένα αρνητικά φορτισμένο ηλεκτρόνιο

περιφέρεται σα χαμίνι

γύρω από τον πυρήνα ενός ατόμου

κι αναζητεί απεγνωσμένα

μιαν αλάνα για να παίξει.

Προσπερνά με τόση ταχύτητα

τα τοπία της περιφοράς του

που κάποτε αποφασίζει

ότι δεν θα προλάβει να παίξει ποτέ του.

Κι είναι τότε απόγευμα Κυριακής

με μελαγχολία διάχυτη παντού

από πάνω του ένας πυρηνικός ερευνητής

παρατηρεί την αγωνία των ηλεκτρονίων

και προσπαθεί κάθιδρος

ν’ ανακαλύψει οριστικά

την αλήθεια του κόσμου.

Αυτό όμως είναι το πιο δύσκολο παιχνίδι.

Από τον Λευτέρη Μανωλά:
ΠΛΑΝΕΜΑΤΑ ΑΙΧΜΗΣ

Στο βασίλεμα της Αποκριάς,
άλλοι με την ευχαρίστηση σβησμένη,
μα οι πιο πολλοί με τη χαρά στα χείλη,
κανόνιζαν, ο καθένας, την επιστροφή του.
.
Ξημέρωνε με συννεφιά η μέρα,
για τη μεγάλη πορεία της νηστείας.
Το μυαλό κανενός δεν πήγε
πως θα ξημέρωνε Σαρακοστή μεγάλη.
.
Στα μέσα της πορείας,
μια λησμονημένη προς λάθος τόπο αιχμή,
έδιωξε σε κατεύθυνση καθόδου ,τις πολύχρωμες άμαξες,
με στοιβαγμένες νιότες ολάνθιστες,
σε αγκαλιά αναγκαστική να βρεθούνε,
με σκουρόχρωμες κυκλώπειες δυνάμεις,
ακυρώνοντας το δρομολόγιο της ζωής τους.
.
Τη στιγμή, που εκείνη η απόκοσμη λάμψη,
σαν πρόωρη αυγή Δευτέρας Παρουσίας
(έτσι του φάνηκε) ο ποιμένας ,
εκεί στα χειμαδιά της Ραψάνης,
κατατρόμαξε και από την υπόκωφη βροντή
που τάραξε το στερέωμα, σε ασυννέφιαστο ουρανό
και τον αποξύπνησαν, το ανήσυχο αλύκτισμα
των καλοταϊσμένων τσοπανόσκυλων.
.
Ανυποψίαστα τα κολλαριστά μαυρομάντηλα
παράμεναν προσεκτικά καταχωνιασμένα,
για την ώρα την αγιάτρευτη.
Ενώ ο ασύρματος τελάλης, ξάγρυπνος
μετάδιδε το ανείπωτο μαντάτο,
την απρόσμενη λεηλασία από θεόρατο χέρι,
από Λεχώνια μέχρι Καλαμπάκα
κι από Κατάκολο μέχρι Προμαχώνα και Πύθιο.

Ώσπου το κλάμα έγινε ποτάμι
να πνίξει τους δικούς τους ,ιταμούς.
Οι απόκοσμοι, άγρυπνοι, δικαστές,
βάλθηκαν να σκάψουν αυλάκια
στις πονεμένες ψυχές,
τόσα που να γίνει μπορετό
να διοχετευθεί κατάλληλα η οργή και το μίσος
σε μια θάλασσα περιβόλι,
τόσο που το κάθε κύμα να θωπεύει το μερδικό του,
χωρίς να ξεχωρίζει τους άθαφτους χαμένους
που απόμειναν δίχως κατευόδιο κανένα.

Εξάλλου για τους αγγέλους
η θάλασσα δεν ξεχωρίζεται από τη ξηρά
και τα αμαρτήματα από τ’ άλλα τα καμώματα,
τα καλά.
Όλα παίρνουν μια γεύση αρμυρή.
Των δακρύων της λήθης,
που μουσκεύουν το χαμένο χαϊμαλί
μιας νεράιδας που μάταια το ψάχνει,
στο αβαρές του απείρου…

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΜΑΝΩΛΑΣ

Έφτασαν νέα όμορφα ποιήματα του Νίκου (Μοσχοβάκου). Ακολουθούν τα πρώτα τρία.

ΘΥΜΑΣΑΙ ΔΑΡΕΙΕ;

Δαρείε θυμάσαι
πως παίζαμε παιδιά
στην αυλή του σχολείου
και σού ‘σπασε το κεφάλι
ο Τασούλης της Αργυρώς;
.

Θυμάσαι τον Φούκο
που κοροϊδεύαμε στο διάλειμμα
και την Πουλιανού
που ήταν η πιο όμορφη της τάξης μας;
.

Δαρείε ξέχασες
πως όταν πρωτοπήγαμε σινεμά
και είδαμε τον Μπαρτ Λάνκαστερ
δεν μπόρεσες να εξηγήσεις
την κίνηση των ειδώλων
και τα ονειρευόσουνα όλη νύχτα
όπως μου ‘λεγες την επομένη;
.

Ή μήπως λησμόνησες
την κυρία Μαργαρώ
που κάηκε μόνη στο σπίτι της
από το αναμμένο μαγκάλι;
Τις νύχτες φοβόσουν
ότι με τόσο σκοτάδι
δύσκολα θα φτάσεις
μέχρι τον θρόνο του βασιλιά.
.

Όμως όταν γνώρισες τον Αθηναίο σοφό
άρχισες ν’ αποβάλλεις την ανασφάλειά σου.
Αργότερα βέβαια
απόκτησες τη σιγουριά του θνητού
που ξέρει ν’ αναπολεί.

ΔΙΑΙΩΝΙΣΗ

Μια χρυσόμυγα περιττωμανής
όταν συνάντησε στο έλος
μια πτωματοχαρή όμοιά της
αφού αντάλλαξαν τις πρώτες ματιές
κατελήφθησαν από ερωτικό πάθος
κι άρχισαν να ερωτοτροπούν
χωρίς καμιά συστολή
προκειμένου να διαιωνίσουν
το πλουμιστό είδος τους.
Έτσι γέμισε το έλος
από τους απογόνους τους.

ΠΡΟΤΙΜΗΣΗ

Κολύμπησα κάποτε
στις όχθες του Δούναβη
κι άλλοτε στον Ιορδάνη ποταμό.
Στη νεότητά μου
έπεσα να δροσιστώ
στη λίμνη Υλίκη
κι αργότερα στη Μαύρη Θάλασσα.
.

Πρέπει πάντως να ομολογήσω
ότι δεν τόλμησα
να μπω στη Νεκρά Θάλασσα
ούτε στον Αχέροντα ποταμό
προτίμησα το ακρωτήριο Ταίναρο
για να ‘μαι κοντά
στη γαλαζοπράσινη αιωνιότητα.

(συνεχίζεται)

Δύο ακόμη ποιήματα του Νίκου (Μοσχοβάκου)

ΚΑΙΡΟΣ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ

Επέτρεψα την αμαρτία

κι όλοι με λάτρεψαν

σαν αληθινό Θεό.

Λουλούδια που μαράθηκαν

άδοξα σ’ ένα βάζο

και μπερδεμένα όνειρα

που ξεχάστηκαν την αυγή.

Κύματα που έσπασαν στα βράχια

κι έγιναν υποδειγματική γαλήνη

κάποτε με λάτρεψαν

σαν αληθινό Θεό.

Είναι ο καιρός της αμαρτίας

ο καιρός του αληθινού Θεού.

.

ΕΛΕΓΕ Ο ΡΩΜΑΙΟΣ

Τις ξέρω τις ροπές σου Ιουλιέτα

ενστερνίζεσαι τον ηρωισμό

την εναντίωση στο ρηχό και την τρυφερότητα

γι’ αυτό θα συμφωνήσω

μαζί σου σε όλα

και με τη βάρκα της αγάπης

θα σε περάσω στην άλλη όχθη

της αείπυρης αιωνιότητας

έλεγε ο Ρωμαίος ήρεμα

ενώ κωπηλατούσε δυνατά

με τον καιρό ευνοϊκό.

Ποίημα του Νίκου Μοσχοβάκου

ΑΞΕΧΑΣΤΟΣ ΚΑΛΠΑΣΜΌΣ

Ιερέας των Καβείρων είμαι

γυμνός πάνω στ’ άλογό μου

καλπάζω από Ορεστιάδα και Σαμοθράκη

μέχρι του Ταίναρου την άκρη να φτάσω.

.

Περνώ βουνά και πεδιάδες

με την περιέργεια του ταξιδευτή

ανακαλύπτω πόλεις και χωριά

ξαποσταίνω στην Έδεσσα

διασχίζω τον Θεσσαλικό κάμπο

και της Κωπαΐδας την εύφορη πεδιάδα

γεμάτος με την ιερή νοσταλγία

σταματώ στης Θήβας τον ιερό χώρο

για να στοχαστώ και να δοξάσω

τη θεότητα της ύπαρξης και του μέλλοντος

όπως μού επιβάλλει η ιερατική μου

ιδιότητα και αγωνία αγάπης.

.

Τις νύχτες μετρώ τ’ άστρα

κι όταν έχει φεγγαράδα

μια σκιά που καλπάζει

εγώ και τ’ άλογό μου

ανακαλύπτουμε περιοχές της αιωνιότητας

όπου αρχαίοι άγγελοι υποδέχονται

την αλήθεια και την υμνούν

χάριν των μυημένων και των νικητών.

.

Πορεύομαι αδιαπραγμάτευτα προς τον νότο

διαβαίνω από τα Αροάνια και τον Χελμό

δυτικά πορεύομαι προς την Πάτρα

και τ’ αλόγου οι οπλές

μουσικές κρουστών γεμίζουν τον αέρα.

.

Στο Ρίο ξαποσταίνω και της νεότητάς μου

την ακμή καταλαγιάζω

σε τελετές Καβείριων μυστηρίων

με πανάρχαιες θεότητες

που ψαύουν την αδιαλλαξία μου

και την δεξιότητά του σαν ιππέα μαχητή

σχίζοντας το μαύρο της νύχτας

και το έναστρο τ’ ουρανού.

.

Ύμνοι, ιαχές, αλλοφροσύνη

επωάζουν της μνήμης τη δόξα

κι αποθεώνουν την τελετουργική

σύμπραξη με των δαιμόνων μου

την άθραυστη, ακριβή πανοπλία.

Σύνθλιψη της μοναξιάς και του δέοντος

αραχνοΰφαντες στιγμές

και περιζήτητες επινοήσεις

συγκροτούν το φυσικό και το μοιραίο.

.

Καβαλάρης με καβείρια συνέπεια

αγγίζω τη σιωπή και τα όριά μου

ταξιθετώ τις άρρητες δοξασίες μου

και πορεύομαι πάνω από τον Ταΰγετο

προς τον αληθινό μου προορισμό

το νεκρομαντείο του Ποσειδώνα

στο ακρωτήριο Ταίναρο.

.

Εκεί με άλλους ιερείς και υμνωδούς

θ’ απολαύσουμε των ιδεών μας την ευωδία

και πλάι στης θάλασσας την ιερότητα

ακούγοντας την Τραβιάτα

θα δοκιμάσουμε των ροδακίνων τη γεύση

από τη θεία φρουτιέρα του Ναού.

.

Ε! Τότε θα ξεπεζέψω οριστικά

και τον λευκό μου ίππο θα ελευθερώσω

θα τον αφήσω να καλπάζει ικανοποιημένος, νικητής

πάνω στη θάλασσα, δίπλα στην πύλη του Άδη.

Έφτασαν τέσσερα όμορφα πρόσφατα ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου. Ιδού το πρώτο:

ΚΑΤΙ ΝΑ ΣΩΘΕΙ

Μικρές μεταξωτές στιγμές με όνειρα φτιαγμένες

ποτάμια που περάσαμε μονάχα μια φορά

μορφές που λησμονήθηκαν κάποτε αγαπημένες

λουλούδια μέρες που ‘φυγαν μαζί με τη χαρά.

.

Κρυφά τις νύχτες έφτιαχνα το αύριο ωραίο

χρώματα έβαζα πολλά πρόσωπα γελαστά

κι ύστερα το ξημέρωμα φώτιζα το μοιραίο

κι άλλα ήταν ψεύτικα άλλα ήταν πλαστά.

.

Ελπίδες που σβηστήκανε πλοία που ναυαγήσαν

ρυτίδες που χαράχτηκαν βαθιές με τον καιρό

πουλάκια που λαλούσανε και ύστερα σιγήσαν

δεν άφησαν ένα πούπουλο στη μνήμη ένα φτερό.

.

Μέλι σταλάζει η προσμονή φαρμάκι η απουσία

τα πάντα που μαραίνονται αφήνουν μοναξιά

δε μένει ίσως τίποτα χάνεται κι η ουσία

είναι ανυπόφορη η ζωή μέσα στη λησμονιά.

.

Κορνίζες που ζυμώθηκαν με μάλαμα κι ασήμι

ζωγραφισμένες οι στιγμές εικόνα ακριβή

κάτι επιτέλους να σωθεί πέρα από τη μνήμη

ώστε να λέμε ζήσαμε ότι και αν συμβεί.

.

Δύο ποιήματα του ΛΕΥΤΕΡΗ ΜΑΝΩΛΑ

ΘΕΡΙΝΑ ΑΡΤΟΣΚΕΥΑΣΜΑΤΑ

Δύο σπίθες μακρινές, που

γίναν τέσσερις και

                       κάτι

ξύπνησαν, αρχή εβδομάδας

το ενδιαφέρον του γιου του

                            Ιππότη

που  στράφηκε προς τη μυρουδιά

του φρεσκοκαμένου  ρετσινιού

εγκαταλείποντας προσωρινά

τα μακάρια νερά της

                     Στρογγύλης

περνώντας πρώτα και καλά από

                                  Ντράφι

και με μια πηδηξιά στα

                         Δαδιά και

                         Βατερά

δίχως την ξακουστή Φαιστό να

                             λησμονεί

Ήταν  πια καιρός και τα Κρέστενα

                          να πυρποληθούν !

Στο μεταξύ, ζεστές μπαγκέτες

μοίραζαν, κάθε  απόβραδο

στους ανήσυχους τηλεθεατές

Eυτυχώς, μεσοκαλόκαιρο, απολάμβαναν

τις κρύες ατάκες των Αρχηγών

                        στο τουϊτερ

Έτσι σιγά – σιγά κατάργησαν τα

                         κλιματιστικά

ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ

    Πώς ερχότανε τα πράγματα

    και κατά το μούχρωμα

    ο δρόμος τον έφερνε

                 στις νεραντζιές

    της Καπετάν Χρονά

    Συχνά τον έβλεπε εκεί δίπλα

                             στο περίπτερο

    με  πασατέμπο, στο έδαφος

   τ’ αστέρια ν’ αντιγράφει

   Μέρες τώρα, χανόταν στις

   μπολιασμένες citrus sinensis

   πορτοκάλια να μαζεύει

   κι αποβραδίς το χυμό της

                       να φροντίζει

  Ο παράδεισος έχει κι αυτός

                    κάποια  καπρίτσια.

  Τέσσερα ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου.

Στο πρώτο μιλάει για την ενύπνια  διευθέτηση μιας διαφωνίας. Η αντιπαράθεση, καταπώς φαίνεται, είναι παλιά και αφορά έναν γνωστό αμφισβητία και αμφισβητούμενο: τον Ιουλιανό. Έτερος των διαφωνούντων (και νυχτερινός επισκέπτης): ο Αλεξανδρινός.

Στο δεύτερο ποίημα ο Οδυσσέας έχει ξαναφύγει  και μια Πηνελόπη υφαίνει και νοσταλγεί: αυτήν τη φορά τους μνηστήρες.

Το τρίτο είναι ερωτικό.»Μην κοκκινίζεις, επιμένω, ας αντισταθούμε στον αφανισμό.»

Το τέταρτο μιλάει για προδοσία. 

ΔΕΝ ΔΙΑΦΩΝΟΥΜΕ ΠΙΑ

Χτες αργά τη νύχτα

επιτέλους με επισκέφθηκες Αλεξανδρινέ

ήρθες την ώρα που κοιμόμουν

άνοιξες την πόρτα του ονείρου μου

και μπήκες με αργό βήμα.

Φορούσες ένα παλιό σακάκι

είχες ένα βαρύ πικρόχολο χαμόγελο

και πίσω απ’ τα θαμπά γυαλιά σου

ένα κατασταλαγμένο βλέμμα.

Μού μιλούσες χαμηλόφωνα

και παραδέχθηκες ότι κατά κάποιο τρόπο

είχες κατάφορα αδικήσει τον Ιουλιανό.

Σφύριζες μάλιστα έναν σκοπό

της εποχής των Πτολεμαίων

και προσπαθούσες να του βάλεις λόγια.

Εγώ ξεχάστηκα στον ύπνο μου

ανέμελος και βέβαιος

πώς δεν διαφωνούμε πια.

ΝΟΣΤΑΛΓΗΣΕ ΤΟΥΣ ΜΝΗΣΤΗΡΕΣ

 Κάθισε μπροστά στον αργαλειό

κι άρχισε νωχελικά να υφαίνει

με κινήσεις μηχανικές, δεδομένες.

Είχε ένα αινιγματικό χαμόγελο

μια ματιά άρρυθμη, εκκρεμότητας

μ’ ένα ύφος νεφοσκεπές.

Στο μυαλό της είχε τη Μάουνα Λόα

και παράλληλα την Ατακάμα

ενώ ήξερε ότι δεν περιμένει κανέναν πια

αφού ο Οδυσσέας είχε ξαναφύγει.

Της ήταν περιττό να λύνει γρίφους

ούτε ήθελε να μοιάσει της Πυθίας

συνέχισε λοιπόν να υφαίνει

προσεκτικά χωρίς κόμπους κι αστοχίες

συμπλήρωνε της πλήξης της

την γκριζόμαυρη μονοτονία.

Στο βάθος του μυαλού της σαν άλλη Πηνελόπη

νοστάλγησε την εποχή των μνηστήρων.

ΕΡΩΤΙΚΟ

Μην κοκκινίζεις

όταν σμίγουν τα βλέμματά μας

κι εγώ το ίδιο φλέγομαι

αλλά δεν το δείχνω

μην κοκκινίζεις λοιπόν.

Δεν είναι ντροπή

να διαιωνίσουμε το είδος μας

ο έρωτας δεν είναι ντροπή.

Μην κοκκινίζεις επιμένω

ας αντισταθούμε στον αφανισμό.

ΑΦΟΥ ΛΑΛΗΣΕΙ Ο ΑΛΕΚΤΩΡ ΤΡΙΣ

Άφρονα γιατί επιμένεις;

τον ρωτώ μα εκείνος σιωπά.

Γνωρίζω καλά ότι θα καταδώσει

ξέρω τις ροπές και τον χαρακτήρα του

έχω μάθει να προβλέπω

και ν’ αναμένω την επαλήθευση.

Εκείνος σταθερά προχωρεί

αν κι έχει στον νου του

ότι ο δρόμος αυτός είναι αδιέξοδο

ότι αποδοκιμάζεται απ’ όλους.

Ισχυρίζεται μάλιστα μ’ εμμονή

πως ότι πράττει το κάνει

για ν’ αποδείξει τελεσίδικα

ότι δεν είναι άφρων όπως τον αποκαλούν

αλλά ο μέσος έμφρων άνθρωπος

ο καθημερινός βιοπαλαιστής

ο καταδότης των οικείων του.

Τους αρνήθηκε για πάντα

αφού λάλησε τρις ο αλέκτωρ

για να είναι σίγουρος για την έκβαση.

Ένα ποίημα του Λευτέρη Μανωλά

Ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ ΘΕΙΟΣ

[ Εκείνοι οι Έλληνες που ταξίδευαν

όχι για να γυρίσουν κάποιαν ώρα

γέροντες σεβαστοί και πλούσιοι στα χωριά τους

αλλά για να πεθάνουν σε τόπους μακρινούς ]

[ Από το ποίημα ΨΗΦΙΔΕΣ

του Τίτου Πατρίκιου ]

Χλωμός ως ήταν, μπαίνοντας

                                 σπίτι

ίσα που πρόλαβε το πηλίκιο να

                                   βγάλει

Κι έβγαλε, όσα από το πρωι

τον είχανε πειράξει

Η μάνα, με το σφουγγαρόπανο

πάσχιζε, το βλέμα να γλυκάνει

την ανησυχία να σκεπάσει

Όταν, βιαστικά, ακούστηκε το

                                  ρόπτρο

Εκεινής, δεν της ξέφυγε

το συνήθειο του ταχυδρόμου

Γυρίζοντας και για να τον ξεγελάσει

τούπε, πως με ξένα γραμματόσημα

                                            ήταν

‘Ενα δέμα μικρό, όμορφα τυλιγμένο

Δεν άργησε να καταλάβει, ποιανού

έμοιαζε η τρεμουλιαστή γραφή

Από το δημοτικό, στη μάμμη του

διάβαζε τα γράμματα του αδελφού της

Μέσα σ’ αυτά, διάβαζε τις ιστορίες του

Όλες τους πονεμένες…

Πως μπάρκαρε, αμούστακος, για τη

                                 ξενητειά

Αλλάζοντας τρία βαπόρια

και διαπερνώντας πέντε σίφουνες

                               θαλασσινούς

Πως ένοιωσε μέσα του, καθώς το πιο

αψηλό άγαλμα, που πωταντικρυσε

φάνηκε μπροστά του. Κι όπως είπαν της

                                          Ελευθερίας

Εκεί ρίζωσε και δεν εξαναφάνει.

Έστρωσε γραμμές κι έγινε

θερμαστής  στο σιδηρόδρομο, μέχρι

που κατάληξε μάγειρας στο Μπρούκλιν

Στο Αστόρια κοντά…

Διαβάζοντας, λέξη – λέξη, τα τρεμουλιαστά

                                                 γράμματα

δάκρυα, ξεπήδησαν από τα μάτια του

καθώς, με λόγια συγκινητικά, του έστελνε

                                               συχαρίκια

που μπήκε στο Γυμνάσιο, με δώρο

ένα στυλό μελάνης, Parker 51

Για να υπογράφει, σαν γίνει δικηγόρος

Στο τέλος, του ζήτησε φωτογραφία να του

                                                   στείλει

φορώντας το πηλίκιο, καμαρωτά

Το μουσκεμένο γράμμα, η μάνα του

το φύλαξε προσεκτικά, στο μπαουλάκι των

                                                 ενθυμίων…

Ένα ποίημα του Λευτέρη Μανωλά 

ΚΑΛΠΙΚΗ  ΛΥΡΑ

Είχε νυχτώσει για τα καλά στις

                             Συρακούσες

Φόρτωσαν και φορτώθηκαν

στην παρατημένη διήρη

Η μυρουδιά της θάλασσας

καθάρισε τα ρουθούνια τους

από της φυλακής τη μούχλα

Τα κουπιά δεν σταμάτησαν

το κτύπημα στα σκοτεινά νερά

Με βάρδιες δίχως τελειωμό

Μέχρι να διαπλεύσουν τις στήλες του

                                          Ηρακλή

και από τους διώχτες τους να

                                   ξεφύγουν

..

Τα μερόνυχτα, αιώνες του πριν

Έτσι σαν να ήταν πάντα

Ο ήλιος ξέραινε τις πληγές

Ύπνος δίχως όνειρα να ξελογιάζουν

Στον αφιλόξενο τόπο, πέρασαν

                                     χρόνια

πόδια να σταθούν, γιατάκι να

                                  ξαπλώσουν

.

Από τα χρόνια της άφιλης Ελίζαμπεθ

Έφεραν και ήλθαν μόνοι τους

ράτσες δυνατές και διψασμένες

για χρυσάφι και εκδίκηση

για τις πατρίδες που χάσανε

Με τον καιρό στήσανε λάβαρα κλεμμένα

αποκλήρωσαν, με αίμα, τους ντόπιους από

                                                    γνώμη

Κέντησαν σημαίες, που δεν είχαν

                                  τελειωμό

Κερδίσανε σε δύο Μεγάλες Ανθρωποθυσίες

πρωτεία που άλλοι δε θελήσαν να κρατήσουν.

.

Με το έμπα της χρονιάς του δράκου

ο συνασπισμός όλο και αυγάταινε

                                      ανατολικά

Σημάδι και μέτρο της υπακοής

ήτανε, κάθε τόσο, οι ψήφοι των

                                   Πόλεων

στους Μουσικούς Αγώνες, για τα

άσματα που τους πείθανε να ψηφίσουν

.

Στους φετινούς αγώνες, κατάφεραν το

                                           απρόσμενο

Κέρδισε τον κότινο, απ’ όλα το πιο

                                        άσχημο

Υποταγής, πια, σινιάλο   

Άσμα που τραγούδησε ο ίδιος ο άρχοντας της

                                                   πόλης

ο αυτοαποκαλούμενος Μαρσύας.

Τα δώρα, που βιαστικά του στέλνανε

φωτιά και στάχτη γίνανε

και αντί ο ψευτοΜαρσύας μυαλό να

                                       βάλει

συνέχισε, ξεδιάντροπα, τον

                             Απόλλωνα

να κογιονάρει, προσφέροντας για

                                         θυσία

καλάθι, με κίτρινα ηλιοτρόπια.

Που χάρτινα, χρωματιστά

                           αποδειχτήκαν

Ρώμη Αφέντρα

Πόσο όμορφη είσαι Ρώμη σαν βραδιάζει

Στα σιντριβάνια σαν  γυαλίζεται  η σελήνη

Τα ζευγαράκια σαν φεύγουν ένα ένα 

Πόσο όμορφη είσαι Ρώμη όταν βρέχει!

.

Όταν ο ήλιος δύει μεγαλώνεις

Καθώς οι λόφοι παίρνουν χρώμα – πορτοκάλι

Τα παραθύρια

γίνονται μάτια μύρια

Που σε κοιτάν και λένε

Πόσο είσαι ωραία!

.

Σήμερα μοιάζει σαν

Να σκάλωσε ο χρόνος εδωδά

Βλέπω αγέρωχο το Κολοσσιαίο 

Βλέπω λίγο πιο κει τον Άγιο Θόλο

Κι είμαι πιο ζωντανός

Και είμαι πιο καλός

Ποτέ δε θα σ’ αφήσω

Ρώμη αιώνια

 Σ’ ένα άθλιο κόσμο

Ρώμη αφέντρα

Σ’ ένα άθλιο κόσμο

.

Μια άμαξα περνάει με δυο ξένους

Ψάχνει ένας  παλιατζής παλιές αγάπες

Και τα σπουργίτια γίνονται αηδόνια

Εδώ γεννήθηκα κι εγώ Ρώμη Αφέντρα

Αλλά σε ξαναβρίσκω 

Μόλις τώρα…

.

Σήμερα μοιάζει σαν

Ο χρόνος να σταμάτησε εδώ

Βλέπω αγέρωχο το Κολοσσιαίο 

Βλέπω λίγο πιο κει τον Άγιο Θόλο

Κι είμαι πιο ζωντανός

Και είμαι πιο καλός

Ποτέ δε θα σ’ αφήσω Ρώμη αιώνια

Σ’ ένα άθλιο κόσμο

Ρώμη αφέντρα

Του άθλιου κόσμου

Antonello Venditti: Roma capoccia 

.

Ανάγνωση της απόδοσης στα ελληνικά

.

Ένα τραγούδι για την Ρώμη γραμμένο το 1978 από τον άγνωστο τότε τραγουδοποιό Antonello Venditti. Οι στίχοι είναι διανθισμένοι με στοιχεία απ’ το τοπικό γλωσσικό  ιδίωμα της αιώνιας πόλης. Ο Venditti έχει γεννηθεί εκεί και μιλάει για την πόλη του με τρυφερότητα, αγάπη αλλά και δυσθυμία, κυρίως, για τη σχέση της με τον ¨άθλιο κόσμο¨ που την περιβάλλει. Αν και έχω ζήσει μόνο δύο χρόνια στη Ρώμη, έχω την εντύπωση πως τον καταλαβαίνω. Σημείωση:  Η λέξη capoccia ιδιωματικό παράγωγο της λέξης capo σημαίνει επιστάτης αλλά και αρχηγός· στην απόδοση  χρησιμοποίησα τη λέξη ¨Αφέντρα¨.

Roma capoccia

Quanto sei bella Roma quand’è sera

Quando la luna se specchia dentro ar fontanone

E le coppiette se ne vanno via

Quanto sei bella Roma quando piove

Quanto sei grande Roma quand’è er tramonto

Quando l’arancia rosseggia ancora sui sette colli

E le finestre so’ tanti occhi

Che te sembrano di’ quanto sei bella

Quanto sei bella

Oggi me sembra che er tempo se sia fermato qui

Vedo la maestà der Colosseo

Vedo la santità der cupolone

E so’ più vivo e so’ più bbono

No nun te lasso mai

Roma capoccia der mondo infame

Roma capoccia der mondo infame

Na carrozzella va co du stranieri

Un robivecchi te chiede un po’ de stracci

Li passeracci so’ usignoli

Io ce so’ nato Roma

Io t’ho scoperta stamattina

Io t’ho scoperta

Oggi me sembra che er tempo se sia fermato qui

Vedo la maestà der Colosseo

Vedo la santità der cupolone

E so’ più vivo e so’ più bbono

No nun te lasso mai

Roma capoccia der mondo infame

Roma capoccia der mondo infame

Ένα.

Εντάξει, συμβαίνουν κι αυτά: το Ιστολογοφόρο βρέθηκε για αρκετό καιρό έξω από τα νερά του,  όπου και αντιμετώπισε φουσκοθαλασσιές και ζόρικους ανέμους. Αποτέλεσμα: οι επικοινωνίες γίναν (αναπόφευκτα) πιο δύσκολες  και έτσι έχουμε καιρό να τα πούμε.

Δύο.

Όμως νάτο που καταπλέει ξανά, πλαισιωμένο (μεταξύ άλλων) με μελωδίες και στίχους τραγουδιών που σκάνε (μύτη) στις γύρω θαλασσινές επιφάνειες  μαζί με (αναμενόμενες) αναμνήσεις και νοσταλγίες.

Τρία.

Εν τω μεταξύ μια ματιά στο ημερολόγιο καταστρώματος μου επιβεβαιώνει ότι πρόσφατα (στα τέλη του περασμένου  Μάη) το αρμένισμα στις Διαδικτυακές Θάλασσες συμπλήρωσε    (αισίως ή απαισίως) δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια.

Τέσσερα.

Η αλήθεια είναι ότι ούτε οι απολογισμοί ούτε  το καλούπιασμα των πεπραγμένων μ’ αρέσουν ιδιαίτερα. Ας θυμίσω λοιπόν, όσο πιο συνοπτικά γίνεται:

1. Ότι στην αρχή και για εφτά, οχτώ χρόνια το Ιστολογοφόρο λειτούργησε ως βοηθητικό εργαλείο επαφής με τους φοιτητές, είτε σε σχέση με θέματα εκπαιδευτικών διαδικασιών είτε με αναρτήσεις κειμένων, κυρίως ¨κοινωνικής επικοινωνίας¨.
2. Ότι στη συνέχεια αναρτήθηκαν ¨διάφορα¨ ετερογενή, όπως πχ μεταφράσεις αλλόγλωσσων ποιημάτων, ελεύθερες αποδόσεις στίχων ξένων τραγουδιών, θεατρικά κείμενα, καθώς και ολόκληρο το μυθιστόρημα Κύλικες και Δόρατα το οποίο δημοσιοποιήθηκε καθώς γραφόταν εν είδει feuilleton.

Πέντε

Στην πλεύση  βοήθησαν δημιουργικοί φίλοι καθώς και εξ ίσου δημιουργικοί άγνωστοι των οποίων δημοσιεύτηκαν μηνύματα και πεζά ή έμμετρα κείμενα.

‘Εξι

Ας πω  επίσης ότι η παράλληλη συμμετοχή μου στο ¨προσωποβιβλίο¨ υπήρξε τυπική και ουσιαστικά διάρκεσε πολύ λίγο. Γι αυτό θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη από όσους ζήτησαν φιλική επαφή εκεί  και να τους προσκαλέσω εδώ,  όπου υπάρχουν εξ ίσου δυνατότητες επικοινωνίας, αν και λιγότερο «καλουπωμένες».

Αυτά για την ώρα και στο επανιδείν (όπου νάναι).

Ένα ποίημα  του Λευτέρη Μανωλά

«RASPUTIN»

Ήτανε τέτοιες  οι μέρες

 αρχή τριωδίου

Οι εσπερίδες γίναν του συρμού

Οι βραδιές παντού

γέμιζαν μελωδίες, ρυθμούς

Ο καθένας, αναζητούσε ένα νεύμα

Μια, εύκολη, δικαιολογία

για ένα πλάνεμα

*

Όσοι μένανε, άβουλοι,

καθιστοί στην  πολυθρόνα

επειδή, δήθεν,

δεν ξέρανε το χορό

εδώ παραμένουνε και τώρα

*

Είναι τα πόδια που δεν τα ορίζουν

Μα και ταίρι, δεν υπάρχει να ταιριάξουν

Άφωνο το δάκρυσμα, του εσπερινού

*

Ίσως με το βραδινό λικέρ

Ξεγελασθεί, στα όνειρά του

Ν’ ακουσθεί εκείνος ο ρυθμός

που  κάποτε,

δεν θέλησε να χορέψει…

Τέσσερα πρόσφατα ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου

ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ ΓΙΑ ΡΕΚΟΡ

Στάθηκε στη βαλβίδα αγέρωχος

έτοιμος να ρίξει τη σφύρα

μακριά όσο κανείς άλλος

έτοιμος να δικαιώσει τον χορηγό του

αποφασισμένος για νέο παγκόσμιο ρεκόρ.

Ένιωθε τα μπράτσα του γρανιτένια

το αίμα του πυρέσσον

να διαρρέει τις φλέβες του

με τις οδηγίες του προπονητή του φάρμακο

πεμπτουσία της προσδοκώμενης επιτυχίας.

Σήκωσε το βλέμμα του στον ουρανό

στριφογύρισε με χάρη χορευτή

αισθάνθηκε τη μέση του εύρυθμη

κι όταν ολοκλήρωσε τον παλμό

εξαπέλυσε τη σελήνη – σφύρα

ενώ μ’ άναρθρες κραυγές λαρυγγισμούς

συνόδευσε την πτήση της πάνω απ’ τον στίβο

και ναι! Επιτέλους προσγειώθηκε

κι άφησε τα ίχνη της στο έδαφος.

Στις κερκίδες παραληρούν τα πλήθη

καθώς ο εκφωνητής αναγγέλλει

την καταμέτρηση της βολής

ενώ οι αντίπαλοί του με κακεντρεχείς σκέψεις

αναγνωρίζουν ότι η συνταγή της πεμπτουσίας

είναι όχι μόνο αλάθητος αλλά και ασφαλής.

Νέο παγκόσμιο ρεκόρ η επίδοσή του

ο χορηγός δεν θα τον εγκαταλείψει

οι ομοεθνείς του θεατές νιώθουν περηφάνια

κι έπαρση αδιαφιλονίκητη.

Ολόχρυσο μετάλλιο κοσμεί τώρα το στήθος του

σαν ένδοξος ολυμπιονίκης, καμαρώνει

κι ο άξιος προπονητής του χαμογελά

γιατί καλώς γνωρίζει να εντοπίζει

και να τροφοδοτεί τους αθλητές του

με την αλάθητη πεμπτουσία νίκης.

Στους ψιθύρους και τ’ αποκαλυπτικά σχόλια

κλείνει τ’ αυτιά του ερμητικά.

Άστους να λένε, άστους να συκοφαντούν

ψιθυρίζει ενώ σημαίες κυματίζουν

και σκεπάζουν την πλαστότητα του φωτός

και του κατορθώματος την ανομολόγητη πηγή

αμαρτία θανάσιμη, ευρέως διαδεδομένη.

*

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Η ποιητική συλλογή του Νίκου Μοσχοβάκου ¨Απριλίου ξανθίσματα¨ εκδόθηκε στη γαλλική γλώσσα, σε μετάφραση της Laurence Campet.

Ακολουθούν δύο  ποιήματα του Νίκου γραμμένα ύστερα από πρόσφατο ταξίδι στη Βοσνία.

*

ΣΑΡΑΓΕΒΟ 2021

Ακόμα και η νύχτα

μνημείο είναι εδώ.

Σκελετούς όσων χάθηκαν άδικα

σκεπάζει ο σκοτεινός ουρανός

κάτω από άστρα και γαλαξίες

που χαράζουν το διάβα τους.

Ερωτήματα αναπάντητα πάντα κρύβουν

το πρόσωπο της ιστορίας.

Μόνοι και λίγοι εμείς

δήθεν στοχαζόμαστε για το σωστό

δήθεν σκάβουμε τον ουρανό

για να βρούμε τους αδικοχαμένους

με τους δολοφόνους τους.

Χωρίς φρόνηση και αιδώ

αποζητούμε της δικαιοσύνης τον κήπο

στο πολύπαθο Σαράγεβο.

*

ΩΔΗ ΣΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ

Τα λίγα κίτρινα φύλλα

του ημίγυμνου φθινοπωρινού δένδρου

στη μέση της πλατείας της Μπάνια Λούκα

φλουριά κωνσταντινάτα

που τα κουνάει ελαφρό αεράκι

κι η μελωδία τους

χρυσή κι υπερκόσμια

ωδή στο πεπρωμένο

και το αναπόφευκτο που του μοιάζει.

*

Βρήκα το μικρό βιβλίο ανάμεσα σε άλλες εκδόσεις που το έκρυβαν ή το προστάτευαν. Εκδότης του μικρού βιβλίου ήταν το ¨Βακχικόν¨,  ο τίτλος: ¨Η καρδιά του σκορπιού¨ και ο συγγραφέας δήλωνε ¨Ανέστης Λάιος¨,  αλλά αμέσως μετά διευκρίνιζε ότι  πρόκειται για  φανταστικό όνομά που, όπως και οι στίχοι που ακολουθούσαν, είχαν προκύψει από ¨ένα ταξίδι στον αστερισμό του Έρωτα και του Θανάτου¨. Το βιβλίο το είχε φέρει μια φίλη, όχι πολύ πρόσφατα, αλλά ομολογώ πως δεν είχα καταφέρει να το κοιτάξω διεξοδικότερα. Το κοίταξα σήμερα. Μου άρεσε. Σας παραθέτω εδώ παρακάτω μερικούς στίχους.

ΠΙΚΡΗ ΑΓΓΕΛΙΑ

Ζητούνται αμαρτίες

άκομψες κτηνοβασίες

μαλθακές αιμομιξίες

απροσεξίες

Ζητούνται φιλιά ποταμοί

νοσταλγίες παιδικών ερώτων

γλαφυροί ξυλοδαρμοί

σκέψεων παραβάσεις

Ζητούνται ποιητικοί συνειρμοί

ένα ζεστό κορμί

σε καλή τιμή

Μόνο σοβαρές προτάσεις

*

ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΕΣ

Βαδίζουν γελαστοί κι ανάλαφροι

Η γοητεία της απληστίας τους περιβάλλει

Στις βιτρίνες οι κούκλες χαμογελούν πονηρά

μπροστά στ’ αδηφάγα τους μάτια

Στις τζαμαρίες κοιτούν μ’ ευχαρίστηση

τα φαντάσματα των εαυτών τους

Ερεθισμένοι από του Είναι την έκπτωση

Κι από ένα αχόρταγο Θέλω

φωτοτυπίες ανθρώπων

γεμίζουν τις νάιλον ψυχές τους

με αποδείξεις πολυκαταστημάτων.

*

 SHOW

Και τώρα το μεγάλο φινάλε!

Θα δείτε

κυρίες και κύριοι

πώς το αίμα

γίνεται

από ρουμπίνια

που λιώνουν

Από πορφύρα

που φλέγεται!

Πώς χαρίζει την αθανασία

και στηρίζει την οικονομία!

Πώς σπαταλιέται

Για την πρόοδο της ανθρωπότητας.

Τι δεν έχω εγώ;

Τι δεν έχω εγώ; / Πουκάμισο λευκό

Τι δεν έχω εγώ; / Μαύρο λογαριασμό

Τι δεν έχω εγώ; / Πιστόλια, σαν κι εσένα

και όνειρα κρυφά / και λάθη ηθελημένα

Τι δεν έχω εγώ; / Την κόνξα, το τερτίπι

Τι δεν έχω εγώ; / Αυτό που δεν μου λείπει

Τι δεν έχω εγώ; / Σαν τα δικά σου λόγια

μ’ αυτά να κυβερνώ / σ’ ανώγια και κατώγια

Τι δεν έχω εγώ; / Ρολόι μπροστά βαλμένο

να σας κρατώ μακριά / και να σας παραβγαίνω

Τι δεν έχω εγώ; / Ξεκουρδισμένο τραίνο

να με πηγαίνει πίσω / κι εκεί να περιμένω

Τι δεν έχω εγώ; / Δόντια χρυσά, γαλόνια,

γεύματα εργασίας / ν’ ασκούνται τα σαγόνια

Τι δεν έχω εγώ; / Μιαν άδεια παραλία

να τρέχω πιο μπροστά απ’ τη μελαγχολία

Τι δεν έχω εγώ; / Τα χέρια λερωμένα

μια σύσταση στη τσέπη / και όλα βολεμένα

Τι δεν έχω εγώ; / Εσύ να ’σαι με εμένα

Και έστω μια φορά / να πάρω τα κλεμμένα

Τι δεν έχω εγώ; / Στον λαιμό κολάρο

Και τι δεν μπορώ; / Μα να την σκαπουλάρω

Εσένα όμως μαζί μου / ακόμη δεν σε είδα

και να σου πάρω θέλω / έστω και μια παρτίδα

Τι δεν έχω εγώ;

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Ένα ποίημα του Λευτέρη Μυλωνά

 ΑSIYE  HANUM

   Δίπλα στους καφέδες

        απλώσανε τις μνήμες τους, στο τραπέζι

     χίλιες δυο εκείνες και ολοζώντανες,

       τέσσερις  φίλοι αυτοί και μαραμένοι

       Σαν Ιωαννίτες με σκουτάρια,

  να τις μερέψουν

. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Δύο όμορφα ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου

Ο ΕΦΙΠΠΟΣ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ

Βλέπω τον έφιππο πολεμιστή

πλάι στα πανύψηλα δένδρα

καθώς εξέρχεται από το κάστρο

χωρίς να θυμάται πότε και που πολέμησε

κι είναι τόσο μόνος

που αδιαφορεί εντελώς για τη γύμνια του

και προσκαλεί τη σκιά του

για να κουβεντιάσουν

την προοπτική αποχωρισμού τους.

Είναι τόσο γυμνός και μόνος!

*

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »