Ξανά στο καπηλειό των Καλικατζαραίων Γαστρονόμων  

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟ

Όπου -όλως παραδόξως- σε κάθε δράση αντιστοιχεί μια αντίδραση

Στη σάλα της Ταβέρνας των Απο­δο­μημένων Ελπίδων έχουν απομείνει πλέον μόνον ο Λιμοκτονώχ και o Μα­κιαβέλιος Εξ Ουσίας. Οι δύο υψηλό­βαθ­μοι παλαιο­δαίμονες είναι καθισμένοι σ’ ένα τραπέζι κοντά στην τζαμαρία των παραθύρων και κουβεντιάζουν χαμη­λό­φωνα.

Οι παρδαλές κουρτίνες με τα ζωντανά κρόσσια είναι τώρα τραβηγμένες στις άκρες επιτρέ­ποντας πανοραμική θέα στα πέριξ.

Έξω, η μακρινή θυελλώ­δης μαυ­ρίλα έχει μετατραπεί σ’ ένα τε­ράστιο σκούρο  μελι­τζανί σύννεφο κι αυτό έχει εγκαταλείψει τον τεθλασμένο ορίζοντα και έχει φτάσει πλέον πάνω απ’ την πε­ριοχή του Συνεδριακού Απόκε­ντρου.

Τώρα μαστιγώνει την αποφορό­σφαιρα με αλλεπάλληλες βρο­ντώδεις κί­τρινες και βιολετιές εκκενώσεις φωτός, ήχων και οσμών, ερμηνεύ­οντας με αμφίβολη επι­τυχία το έργο «Παραφυσική Καταιγίδα προς Τέρψιν των Κινδυνολάγνων  Συ­νέδρων», ένα κλασσικό αριστούργημα εικόνας, ήχου και μπόχας.

Πάνω στο τραπέζι των δύο Παλαιο­δαιμόνων, έχει πάρει θέση ο περί­φημος Ψιτ ψιτ, ο γάτος που ενδημεί στην Τα­βέρνα των Αποδομημένων παρενοχλώ­ντας συστηματικά τους θαμώνες.

Ξαφ­νικά, το αιλουροειδές τεντώνει τα έξι του πό­δια, καμπουριάζει, ανατριχιάζει, ισιώ­νει τις εφτά ουρές του σαν βεντάλια και ρίχνει ένα άγριο νιαουρητό προς την πλευρά του μαυριδερού νέφους.

Ο Λιμ τεντώνει το νυχοφόρο άνω άκρο του και ξύνει αφηρημένα την κα­μπουριασμένη πλάτη του εξάποδου εξα­ποδώγατου. Ο Ψιτ ψιτ φαίνεται να ηρεμεί κάπως, κου­λουριάζεται και πάλι πάνω στο τραπέζι κι αρχίζει να ονειροπολεί μια κόλαση όπου θα διαφεντεύουν οι γάτοι και θα αφθονούν τα ποντίκια, ιδιαί­τερα τα κα­λωδιωμένα υπολογιστικά ποντίκια που είναι, ανέκαθεν, η αδυναμία του. 

     Οι δύο παλαιοδαίμονες μοιάζουν τώρα λιγότερο άνετοι απ’ ότι προηγου­μένως, όταν προσπαθούσαν να πείσουν τους οπαδούς τους ότι οι ανησυχίες για την ανυπακοή των νέων είναι απολύτως αβάσι­μες.

«Πες μου τα αναλυτικά. Θέλω μία ολοκληρωμένη εικόνα της κατάστα­σης», λέει κοφτά ο Μεγαδιάτανος στον υπεύ­θυνο για την εσωτερική ασφάλεια του δαιμονικού καθε­στώτος.

«Η αλήθεια είναι αξιοκατάκριτε συν­δαίμονα», απαντά ο  Μακιαβέλιος, «ότι μεμο­νωμένα κρούσματα ανυπακοής των νέων έχουν εκδηλωθεί εδώ και αρ­κετό καιρό. Και θα πρέπει να αναγνωρί­σουμε ότι τελευταία έχουν πολλαπλα­σιαστεί ανησυχητικά.

Τώρα, όσον αφορά στην τακτική τους, όλα δείχνουν ότι ακολουθούν πε­ρισσό­τερο μια τακτική μεμονωμένων απειθαρ­χιών παρά μιας ανοιχτής ανταρ­σίας.

Για να στα κάνω λιανά, εκεί όπου κρί­νουν ότι τους συμφέρει εφαρμό­ζουν τις νεω­τεριστικές μεθόδους τους, οι οποίες ομολογουμένως έχουν αρ­κετή επιτυχία στις μεταβιο­μηχανικές ζώνες. Αλλού πάλι αρκούνται να κάνουν την πάπια, ενώ αλλού μας το παίζουν δαιμο­νικά υστερόβουλοι και επιδεικνύοντας ένα σπάνιο δείγμα θράσους, κάνουν τά­χα­τες ότι στέλνουν αποστολές βοηθείας στα θύματα των δικών μας παραδοσια­κών καταστρο­φών.

Αντίθετα όμως απ’ ότι λέγαμε πριν λίγο στους δικούς μας, αυτή η τα­κτική που απο­φεύγει την απευθείας αμφισβή­τηση της υπάρχουσας δαιμονικής τάξης και των πάγιων αρ­χών της διαβολοκοι­νωνίας μας, είναι στην πραγματι­κότητα ιδιαίτερα επικίνδυνη. Πιο επι­κίνδυνη από οποιαδήποτε ανοιχτή και δηλωμένη ανταρσία.

Διότι, μ’ αυτόν το τρόπο αλλοιώ­νουν στην ουσία τη δομή της διαβολικής μας εξουσίας, χωρίς όμως να μας δίνουν την ευ­καιρία, τη λαβή και το πρόσχημα για να τους κόψουμε τον τσαμπουκά μαζί με την ουρά, καθώς κι ολίγο από το κόλον.

Επιπλέον, και αυτό είναι το κατ’ εξο­χήν επικίνδυνο, δημιουργούν ανεξέ­λε­γκτες καταστάσεις που μπορεί να επιφέ­ρουν ακόμη και απρόβλεπτες αντι­δράσεις των Αποπάνω».

«Λοιπόν; Τι κάνουν οι υπηρεσίες σου Μακιαβέλιε για να αντιμετωπίσουν την κατά­σταση; Θέλω συγκεκριμένο απολο­γισμό ενεργειών και όχι τις γενικό­τητες που λέγαμε στα παιδιά προηγουμέ­νως για να τα καθησυχάσουμε».

«Έχω πάρει ορισμένες πρωτοβου­λίες Μεγαδιάτανε που νομίζω ότι θα αποδώ­σουν. Προς δύο κατευθύνσεις: Πρώτα απ’ όλα τους έχω υπό στενή πα­ρακολού­θηση. Αυτοί νομίζουν ότι είναι οι μόνοι που εκτιμούν την αξία της συλ­λογής πλη­ροφοριών και ξεχνούν ότι το άλφα βήτα της επικοινωνιολογίας εγώ τους το δίδαξα.

Τέλος (των) πάντων, που λένε κι εκεί­νοι, έχω αναθέσει στον εξειδικευμένο ωτα­κουστή πράκτορά μου, τον Αυτιά, να τους έχει από κοντά. Και προπαντός την ηγετική τους ομάδα».

«Τον Αυτιά; Δεν τον θυμάμαι. Α! Μήπως είναι εκείνος ο γραφικός και ασήμαντος δαιμονάκος με το με το στη­θοσκόπιο στο στήθος; Μα αυτός παραεί­ναι αναχρονιστικός βρε παιδί μου. Δεν νομίζεις ότι θα τον πάρουν χαμπάρι και θα τον εξουδετερώσουν αμέσως;»

 «Δεν υπάρχει τέτοιος κίνδυνος. Ο Αυτιάς είναι όντως φαινομενικά ασή­μα­ντος με αποτέλεσμα να μην τον προσέχει κανένας. Αυτό άλλωστε είναι το μεγάλο ατού και το κυριότερο προσόν κάθε μυ­στικού πράκτορα. Να φαίνεται τόσο ασήμαντος ώστε να μην φαίνεται καθό­λου!

Μη κοιτάς που μερικές μυστικές υπη­ρεσίες για λόγους αποκλειστικά δη­μο­σίων σχέσεων διαδίδουν διάφορα πα­ρα­πλανητικά, ότι τάχα οι δικοί τους χα­φιέ­δες είναι ωραίοι και γκόμενοι και τσα­μπουκάδες. Αν ήταν τέτοιοι δε θα φτού­ραγαν καθόλου στο επάγγελμα και η πιά­τσα θα τους ξεπέταγε στο άψε σβήσε. Άσε που αν ήταν τόσο γκόμενοι, αντί να τζεημσ-μποντίζουν θα βρίσκανε καμιά άλλη δουλειά λιγότερο επικίνδυνη και πιο δημοφιλή.

Αλλά ας είναι καλά οι δημόσιες σχέ­σεις, Πανπονηρότατε. Αυτός ο το­μέας άσκησης εξουσίας που εμείς τον παρα­μελήσαμε κάπως.

Την σήμερον ημέρα, άμα έχεις καλές δημό­σιες σχέσεις ή, ακόμα καλύτερα, μια αποτελεσματική πολιτισμική βιομηχα­νία, μπορείς να κά­νεις τον κάθε ιδιωτικό μπάτσο ¨ήρωα¨, τον κάθε χαφιέ ¨πρό­τυπο προς μίμηση¨, τον κάθε κα­τάσκοπο ¨μοντέλο καλής συ­μπεριφοράς¨, το κάθε σπαστικό μοντέλο ¨υπόδειγμα γυναίκας¨, ή ακόμα και να βαφτίσεις τον κάθε ανεγκέφαλο εκτελε­στή εντολών ¨Σούπερμαν!¨ Άσε που μπορείς να πάρεις έναν ασπόνδυλο παι­δεραστή αοιδό και να τον πλασάρεις για καταναλωτικό πρό­τυπο των πιτσιρικά­δων.

Εμείς τα αμελήσαμε κάπως αυτά, όμως σε κάτι τέτοια κόλπα οι φιόγκοι οι μικροί έχουν γίνει ξεφτέρια.

Πάντως να μην ανησυχείς για τον Αυτιά. Αυτός είναι πραγματικός επαγ­γελματίας, άρα αόρατος και ικανός στη δουλειά του. Αυτόν θα τον πάρουν χα­μπάρι μόνο αν πέσουν απάνω του εντε­λώς τυχαία. Αλλά και γι αυτήν την περί­πτωση τον έχω προμηθεύσει με τον κα­τάλληλο εξοπλισμό ώστε να τα βγάλει πέρα με τον καλύτερο τρόπο».

«Δηλαδή;», ζητάει λεπτομέρειες ο Μέγαδιάτανος.

«Δηλαδή αγιασμοπίστολο των 45 ευ­χών και λιβανοβομβίδες περιμετρικής δια­σποράς και ανατρεπόμενης ικετευτι­κής κατάρρευ­σης!»

Μισητέ μου Μακιαβέλιε οφείλω να ομολογήσω ότι κάθε μέρα με εκ­πλήτ­τεις και περισσότερο. Αγιασμοπίστολο και λιβανοβομβίδες! Μα που τα βρή­κες αθε­όφοβε; Βρε μπας κι έχεις τίποτα επα­φές και με τους Αποπάνω που εγώ τις αγνοώ; Γιατί από σένα όλα πρέπει να τα περιμέ­νει κανείς!».

«Όχι, βέβαια. Για την ώρα τουλά­χι­στον δεν νομίζω ότι θα πρέπει να κα­τα­φύγουμε σε τέτοιες απεγνωσμένες κι­νή­σεις. Αν και φοβάμαι ότι, αν η κατά­σταση εκτραχυνθεί, ίσως χρειαστεί να γίνει ακόμα κι αυτό».

Ο Μακ αναστέναζει και συνέχιζει. «Κοίτα Μεγαδιάτανε, πρόκειται για ένα σχετικά απλό ξόρκι που το επινόησα όταν ήμουν ακόμη στον άνω κάτω κόσμο των κοινών θνητών. Το ξόρκι αυτό λέγεται ΣΑΜ ήτοι «ο Σκοπός Αγιάζει τα Μέσα» και αποδείχτηκε εξαι­ρετικά αποτε­λεσμα­τικό στην κατασκευή εργαλείων και όπλων με συστατικά αγιο­σύνης.

Η συ­νταγή έχει ως εξής: Παίρ­νουμε έναν κοινό όπλο από τα δικά μας: μια διαβολή, μια υποβολή ή, αν χρειάζε­ται, μια σφεντόνα, ένα μπαζούκας, έναν εκτοξευτήρα πυραύλων, μια πυρηνική κεφαλή, ένα γιαταγάνι,  αδιάφορο, και το εμβαπτίζουμε σε ένα Σκοπό ει δυνατόν γενικότερα αποδεκτό, όπως ας πούμε ¨ελευθερία¨, ¨αδελφότητα¨, ¨ισότητα¨, ¨παραγωγικότητα¨, ¨εκσυγχρονισμό¨, ή άλλο ανάλογο. Μετά το αφήνουμε να μουλιάσει καλά για κανα δύο χρονο­κλάσματα.

Παράλληλα, ετοιμάζουμε στο τη­γάνι μερικά συνοθυλεύματα από έτοιμες φρά­σεις, συνθήματα και κοινοτοπίες απο­βλακωτικής εμβέλειας και όταν έρ­θουν και δέσουν τα βάζουμε στο καζάνι μαζί με το Σκοπό και το όπλο. Ως κατα­λύτη προσθέτουμε λόγους πειστικούς και απο­χαυνωτικούς και περιχύνουμε το όλον με ολίγη από ιστορική λήθη ή άγνοια.

Αυτό είναι! Μετά από μια σύντομη περίοδο που δεν ξεπερνάει τα τρία τέρ­μινα, το όπλο είναι «εξαγιασμένο» και έτοιμο για χρήση.

«Εξαγιασμός μαϊμου, δηλαδή!», ανα­κουφίζεται ο Μεγαδιάτανος.

«Δεν είναι βέβαια ρομφαία. Λει­τουρ­γεί όμως σαν το ορίτζιναλ. Ή σχε­δόν».

«Έτσι λοιπόν. Πρέπει να παραδε­χτώ ότι σε ορισμένες περιπτώσεις οι δαι­μονι­κές ικανότητες των θνητών είναι πραγ­ματικά απρόσμενες!».

«Ναι, είναι γεγονός ότι έχουμε προο­δεύσει κάπως στα δαιμονικά και τα πα­ρόμοια», παραδέχεται σεμνά ο Μα­κιαβέ­λιος. «Άλλωστε, θα ξέρεις πιστεύω,  ότι ορισμένοι επίγειοι υποστηρίζουν ότι οι δαίμονες είναι δημιουργήματα των Τετε­λεσμένων και ότι, εν πάση περιπτώσει, τα θνητά όντα φέρουν τους δαίμονες μέσα τους και διαθέτουν, τόσο δαιμονικό ένστικτο, όσο και δαιμονικές εμπνεύ­σεις».

«Υπερβολές. Το ενδιαφέρον πάντως είναι ότι τους έχεις υπό στενή παρακο­λούθηση».

«Βεβαίως. Και πρέπει να σου πω ότι τον τελευταίο καιρό, όχι μόνον έχουν γίνει πε­ρισσότερο προκλητικοί, αλλά και έχουν σχεδόν πάψει να κρύβονται».

«Μπορούμε λοιπόν να είμαστε ήσυχοι ότι αν αποφασίσουν να κινηθούν θα το μάθουμε αμέσως;»

«Μέσα σε λίγες χρονοεκλάμψεις».

«Εντάξει. Για πες μου τώρα τι άλλο μέτρο έχεις πάρει;»

«Η δεύτερη ενέργειά μου είχε ως στόχο να τους υποχρεώσει να πάψουν να το παίζουν άτακτα παιδιά και να αποκα­λύψει τις πραγματικές επαναστατικές τους προθέσεις.

«Δηλαδή;»

«Όπως σου ’λεγα και προηγουμέ­νως Πολυβλάσφημε, η σημερινή τους τακτική είναι χειρότερη από μια κανο­νική ανταρ­σία. Γιατί μια κανονική ανταρσία έχουμε πολλούς τρόπους να την αντιμετωπί­σουμε.

Αυτοί, αντίθετα, κρύβουν τους απώτερους στόχους τους και όταν τους προκαλούμε να πάρουν θέση σφυρίζουν αδιάφορα. Αν όμως τους καταφέρουμε να εκδηλωθούν ανοικτά, τότε μπορούμε να τους σπάσουμε τα παΐδια από μόνοι μας ή να τους καταγγείλουμε στη δαιμονική πλέμπα ή να επικαλε­στούμε την Αρχική Σύμβαση ή  ακόμη και να ζητήσουμε -αν τα πράγματα φτά­σουν στα άκρα- και τη μεσολάβηση των Αποπάνω οι οποίοι, ως γνωστόν, έχουν μια μονομανία με την πιστή τήρηση των συμφωνιών και των συμβάσεων.

«Λοιπόν τι έκανες;»

«Θα σου πω: πρώτα απ’ όλα φρό­ντισα…» Ο Μακ σταματάει και ρίχνει μια ερωτηματική ματιά στον Εξαποδώ­γατο που κοιμάται γουργουρίζοντας στο τραπέζι. Ο Ψιτ ψιτ έχει αλλάξει πλευρό, ενώ η τέταρτη (η μεσαία) από τις επτά ουρές του έχει ανασηκωθεί και δείχνει ως βέλος προς την είσοδο της αίθουσας.

Πράγματι, η εξώπορτα της Ταβέρ­νας των Αποδομημένων Ελπίδων έχει ανοίξει σχεδόν αθόρυβα και στη σάλα έχει μπει ένα ασήμαντο ον, το οποίο για να το πε­ριγράψουμε επακριβώς θα πρέπει να πούμε πως είναι κάπως έτσι, ή περί­που, και το οποίο προχωράει προς τους δύο Μεγαλο-παλαιοδαιμόνες  και στέκεται επιφυλακτικά σε μια κάποια από­σταση από το τραπέζι τους, χωρίς να πει κουβέ­ντα.

«Α! Κατά φωνή», λέει ο Εξ Ου­σίας. «Τι συμβαίνει Αυτιά; Έχουμε κάτι το νε­ότερο;».

«Έχουμε εξελίξεις αφεντικό».

«Λέγε».

Ο Αυτιάς ρίχνει μια λοξή ματιά προς τον Αφέντη Λιμοκτονώχ, αλλά πριν αυ­τός ο τελευταίος προλάβει να αντι­δράσει, παρεμβαίνει ο Μακιαβέλιος.

«Εντάξει», λέει. «Είπαμε να ’σαι δια­κριτικός, αλλά αυτό δεν αφορά βέβαια τον Μεγαδιάτανο. Μπορείς να μιλήσεις ελεύθερα. Ξέρνα τα όλα!»

Ο Αυτιάς παίρνει βαθιά ανάσα και με την ακρίβεια και τη λακωνικότητα των πραγματικών επαγγελματιών περιγράφει τα όσα διαδραματίστηκαν στο σκο­τεινό θάλαμο των παρασκηνίων, ως τη στιγμή που για λόγους ανωτέρας βίας και ανά­γκης (του Μισθοφόρ) αναγκάστηκε, όχι μόνο να διακόψει την ακρόαση, αλλά και να χρησιμοποιήσει τον έξτρα οπλι­σμό του για να τον εξουδετερώσει.

Ο Λιμοκτονώχ παρακολουθεί όλο και πιο συννεφιασμένος τον (μάτια πλάνα και αυτιά αεροπλάνα) πράκτορα του Μακ, καθώς περιγράφει πώς οι Μπούλη­δες καταχώρησαν στη νεοδια­βολική τους συσκευή καινούργια στοι­χεία τα οποία προέρχονται από κάποιο κτίσμα που ανακάλυψαν οι πράκτο­ρές τους στον άνω κάτω κόσμο των κοι­νών θνη­τών και πως με βάση αυτά τα στοιχεία το δαιμονιώδες μηχάνημά τους αποφάνθηκε ότι η πρώτη ΜΠΑ! ήταν άκυρη και ότι επομένως μια δεύτερη ανταρσία είχε σο­βαρές πιθανότητες επι­τυχίας!

Ο Μακιαβέλιος, αντίθετα, δεν μοιάζει να συγκινείται ιδιαίτερα. 

«Ώστε έτσι;» κραυγάζει θυμωμένα ο Μεγαδιάτανος. «Το ’ξερα ότι η ιδεολο­γία αυτών των εκσυγχρονισμένων περι­στρέ­φεται γύρω από το πράγμα τους και ότι τους αρέσουν οι σεξο-ιστορίες γιατί από πραγματικό μπες- βγες δεν έχουν την πα­ραμικρή εμπειρία, αλλά όχι και να ξεθά­βουν τάχατες παλιές δικές μας σεξο-αμαρτίες για να βρουν πρόσχημα να υλοποιήσουν τα ανατρεπτικά τους σχέ­δια!»  

Ο Μακιαβέλιος γελάει μακιαβε­λικά:  «Χα, χα, χα!»,

Ο Μεγαδιάτανος γυρίζει και τον κοι­τάζει, τόσο ερωτηματικά, όσο και ορ­γι­σμένα.

«Τι τρέχει με ’σένα  Μηχανοραφη­μένε; Που το βρίσκεις το αστείο; Αυτοί ανακάλυψαν το πρόσχημα για να πείσουν τις μάζες ότι μια ανταρσία είναι εφικτή και εσύ, αντί να μπεις αυτομάτως σε κα­τάσταση συναγερμού, το ρίχνεις στα χά­χανα;»

«Να με συγχωρεί η απαισιότητά σου Μεγαδιάτανε, αλλά γελάω γιατί τα καλό­παιδα πέσανε ολοσούμπιτα στην πα­γίδα!»

«Τι;»

«Τι; Μα τι λέγαμε τόση ώρα; Δεν λέ­γαμε ότι εκείνο που πρέπει να επιδιώ­ξουμε, εκείνο που μας συμφέρει, εκείνο που θα δώσει τέλος σ’ αυτήν την απαρά­δεκτη κατάσταση, είναι να τους αναγκά­σουμε να βγούνε στα φόρα και να πά­ψουν να το παίζουν διεκδικητές της εξουσίας ύπουλα και ανεύθυνα;»

«Εσύ το ’λεγες…»

«Και βέβαια. Και ετοιμαζόμουνα να σου εξηγήσω ότι η δεύτερη σειρά ενερ­γειών μου αποσκοπούσε ακριβώς σ’ αυτό. Να τους εξαναγκάσω να αποκαλύ­ψουν τις προθέσεις τους κι αν είναι δυ­νατό να τους κάνω να παραβιάσουν ανοικτά την Αρχική Σύμβαση.

Πάνω σ’ αυτό το θέμα προβλημα­τί­στηκα μέχρι, θα έλεγα, εξαντλήσεως. Χρειάστηκε να ψάξω όλη τη σχετική βι­βλιογραφία εγκεκριμένη και απόκρυφη για να βρω μια καλή ιδέα.

Έπρεπε να εί­ναι κάτι που να μην το ακούνε για πρώτη φορά, αλλά που να τους το σερβίρω με τέτοιο τρόπο που τώρα να το χάψουν κανο­νικά.

Βρήκα λοιπόν ότι παλιότερα κά­ποιος τύπος ονόματι Ενώχ είχε αρχίσει να δια­δίδει, όλως κακοβούλως και στη ζούλα, ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με τη Μεγάλη Παλαιά Ανταρσία! και να πετάει σπόντες  ότι ή αιτία της Αποπομπής ήταν κάτι παλιά σκάνδαλα στα οποία ήταν τά­χατε ανακατεμένοι μερικοί ξελιγωμένοι παλαιοδαίμονες δικοί μας και τα πρώτα θηλυκά όντα του άνω κάτω κόσμου.

Μόλις το διάβασα άναψε αμέσως μέσα μου η καυτερή σπίθα της οξείας έμπνευσης. Συνεννοήθηκα λοιπόν αυτο­χρήμα με κάποιους πράκτορές μου στον Άνω Κάτω Κόσμο και ετοίμασα το σκη­νικό: Ένας παμπάλαιος ναός που έτσι αλλιώς είναι θαμμένος κάτω από ένα λόφο, ένας ζαβός αγαθιάρης οδηγός φα­γάνας που έτσι κι αλλιώς είχε πρόβλημα, μερικές επιγραφές στα μάρμαρα κατάλ­ληλα δια­τυπωμένες και το δόλωμα  ήταν έτοιμο. Δεν είχα παρά να περιμένω τους χάνους. Και να που δεν άργησαν να τσι­μπήσουν!

Η φωνή του Λιμοκτονώχ περιείχε μια απρόσμενη ένταση: «Θες δηλαδή να πεις ότι εσύ και οι υπηρεσίες σου βρίσκεστε πίσω από όλη αυτήν την ιστορία; Κι ότι οι φιόγκοι ξε­σηκώνονται επειδή εσύ τους υπέβαλες την ιδέα ότι μπορούν πραγμα­τικά να κά­νουν μια δεύτερη ΜΠΑ!;»

«Όπως το είπες Μεγαδιάτανε. Και θα πρότεινα να τους αφήσουμε στην αρχή λίγο λάσκα, να εκτεθούν για τα καλά και μετά, αφού εξηγήσουμε στις μάζες ότι εδώ πρόκειται για μια λίαν επι­κίνδυνη παραβίαση της Αρχικής Σύμβα­σης, τους πετσοκόβουμε με μια γερή δόση συμπυ­κνωμένο παλιό καλό πυρ. Να δεις που θα τους βάλουμε στη θέση τους και δε θα κουνηθεί κώνωψ να τους υπε­ρασπιστεί».

Η έκφραση του Λιμοκτονώχ εξα­κο­λουθεί να είναι τεντωμένη. Ξαφ­νικά δίνει μια στον εξάποδο Ψιτ ψιτ και τον ξαπο­στέλνει στην άλλη άκρη της σά­λας. Εκεί ο εξαποδώγατος αφού αποκα­θιστά  την ισορροπία επί των δύο κάτω-κάτω άκρων του, κατευθύνεται κατευθείαν στην κου­ζίνα και λέει στους καλικαντζα­ραίους να του ετοιμάσουν μια διπλή δόση Αγλέουρα για το αφεντικό του. Μετά παίρνει και το μπουκάλι, το βάζει σε ένα ροκ δίσκο και το φέρνει με περισσή γατίσια αιδημο­σύνη στον Μεγαδιάτανο.

Αυτός αφού καταπίνει ταυτοχρόνως το πε­ριεχόμενο και τα δοχεία, ξαναξαπο­στέλνει  τον Ψιτ ψιτ στη κουζίνα για την επανά­ληψη. Μετά γυρίζει προς τον Μακ. Ο τόνος του  δείχνει ότι κάθε άλλο παρά συμμερίζεται την στρατηγική αισιοδοξία του Μηχανοραφημένου. Ωστόσο παρα­τηρεί:

«Η τακτική μας θα εξαρτηθεί από τη δική τους. Γι αυτό είναι βασικό να μά­θουμε τις αμέσως επόμενες κινήσεις τους»

«Αν μου επιτρέπεται…» ακού­γεται μια φωνή από κάπου εκεί.

«Εδώ είσαι ακόμα εσύ;» αγριεύει ο Λιμοκτονώχ καθώς διαπιστώνει ότι ο Αφτιάς εξακολουθεί να είναι παρών αν και εκ πρώτης όψεως δε φαίνεται τί­ποτα.

«Λέγε», λέει ο Μακιαβέλιος που άρχι­ζει να ψυλλιάζεται ότι κάτι δεν πάει ακριβώς σύμφωνα με τις προβλέψεις του.

«Μετά που εξουδετέρωσα τον κα­λα­μαρά, αυτός σύρθηκε πάλι μέσα στην αίθουσα όπου ήταν μαζεμένοι οι μικροί. Επειδή δεν είδα να υπάρχει άλλη φρουρά ξαναγύρισα κι εγώ στη θέση μου και πα­ρακολούθησα τη συνεδρίαση ως το τέ­λος».

«Λοιπόν;» ρωτούν ταυτοχρόνως και με μια φωνή οι δύο παλαιοδαίμονες.

«Λοιπόν αποφάσισαν, προτού κη­ρύ­ξουν επίσημα την Ανταρσία και προ­κει­μένου να πείσουν τα δαιμόνια της βά­σης ότι όντως διαθέτουν  επαρκές κατα­στρο­φικό δυναμικό, να φροντίσουν ώστε να πραγματοποιηθεί αυτό που ονομά­ζουν ¨πραγματικό  και προγραμματικό καθή­κον του ανήσυχου γένους των δαι­μόνων¨ και το οποίο εσείς οι παλιοί γρα­φειοκρά­τες αγνοείτε εσκεμμένα και επί­τηδες: δη­λαδή το οριστικό τέλος των ¨Χα¨ Σά­πιενς»

«Τόμπολα!!!» κραυγάζει ο Μακιαβέ­λιος καθώς συνειδητοποιεί ότι η αντί­δραση των εκσυγχρονισμένων είναι κάτι παραπάνω από αυτά που είχε προβλέψει και ότι η ανταρσία στην οποία στόχευε η προβοκάτσιά του θα συνοδευόταν  από καταστροφικές ενέργειες  με μη ελεγχό­μενες προεκτάσεις.

Ο Λιμοκτονώχ σηκώνεται όρθιος: «Το ’ξερα εγώ ότι κάπου κολλάει το πράγμα», ξεφυσάει κι αρχίζει να βηματίζει νευρικά πάνω κάτω.

Ο Μακ μένει για λίγο σκεπτικός κου­νώντας το κεφάλι του πέρα δώθε προκει­μένου να αερίσει και να ανανεώ­σει τις σκέψεις του. Η φούντα του ανα­γεννη­σιακού του σκούφου κουνιέται  επίσης πέρα δώθε δίκην εκκρεμούς υπο­θέσεως.

«Πάντως δεν παύουν να ετοιμά­ζουν ανταρσία και επομένως να παρα­βιάζουν την Αρχική Σύμβαση», καταλήγει.  «Μπορούμε πάντα να τους καταγγεί­λουμε και να τους εξουδετερώσουμε προτού προλάβουν και κάνουν την ηλι­θιότητα που σχεδιάζουν».

«Την Αρχική Σύμβαση, ε!» κάνει πα­ραζαλισμένος ο Λιμ. «Και ποιος ξέρει τι λέει η Αρχική Σύμβαση; Εγώ πάντως το έχω μισοξεχάσει.»

«Μα πώς;! Όλοι ξέρουν πως η Αρ­χική Σύμβαση   επιτρέπει μία και μόνο μία Μεγάλη Ανταρσία, και αυτήν την κάνατε εσείς τον καιρό που τα βάλατε με τους Αποπάνω και τα λοιπά και τα λοιπά…»

«Είσαι σίγουρος;»

«Για το αν κάνατε ανταρσία ή αν πη­δηθήκατε με τα φουστανοφόρα όντα;»

«Ναι, για αυτό. Γιατί εγώ όσο κι αν προσπαθώ να θυμηθώ δεν τα καταφέρνω. Την κάναμε τελικά αυτή την ανταρσία ή μας έπιασαν κότσο το καμπυλόγραμμα όντα ή μήπως πάλι όλα ήταν σε ένα πρό­γραμμα του οποίου η σκοπιμότητα μου διαφεύγει εντελώς; Δεν θυμάμαι πανά­θεμά με», εξομολογείται ο Μεγαδιάτα­νος Λιμοκτονώχ και καταρ­ρέει εξουθε­νωμένος στην καρέκλα του.

Κάτω κάτω Κόσμος, κεντρικές πε­ριοχές

ΚEΦΑΛΑIO ΛΑΚΩΝΙΚΟ

Όπου ο  Λιμοκτονώχ και ο Μα­κια­βέλιος Εξ Ουσίας προκειμένου να βρουν απαντήσεις στα ερωτήματα που βασανίζουν τους Παλαιοδαίμονες, αποφασίζουν να κατευθυνθούν προς τα ακραία όρια της δαιμονικής επικρά­τειας, περιοχή αποτρόπαια μεν, πλην όμως τελούσα υπό τουριστική ανά­πτυξη.

Όταν συνήλθαν κάπως από το σοκ που τους προκάλεσε η είδηση ότι οι ανυ­πόμονοι και σπασίκλες νεοδαίμονες αποφάσισαν να προχωρήσουν επειγό­ντως και αυτοβούλως στην καταστροφή του ανθρώπινου είδους, ο Λιμοκτονώχ και ο Μακιαβέλιος, προκειμένου να απο­φύγουν το ταμείο ανεργίας, είπαν να αντιδράσουν με το μόνο τρόπο που τους απόμενε.

Δηλαδή, και για να είμαστε ακριβέ­στεροι, ο μεν Μακιαβέλιος πρό­τεινε να κατευθυνθούν προς τη συνο­ριακή ζώνη όπου οι νομοθεσίες ήσαν από ελαστικές έως ανύπαρκτες  και τα τυχερά παιχνίδια ανεκτά και να κοιτάξουν μήπως και κα­ταφέρουν να εξασφαλίσουν κα­νένα επω­φελή χρησμό, ο δε Λιμοκτονώχ αποδέ­χτηκε την ιδέα, ελλείψει άλλης κα­λύτε­ρης.

Παραθέτουμε εδώ χαρακτηριστικό απόσπασμα από την κατάληξη της συνο­μιλίας μεταξύ του Μεγαδιάτανου Λιμο­κτονώχ και του Μακιαβέλιου Εξ Ουσία:

Μακιαβέλιος: Λοιπόν Κακοσμηό­τατε;

Λιμοκτονώχ:  Έστω! Ας γίνει κι αυτό![1],[2].

                    (συνεχίζεται…)

[2] Ακόμα μια φορά ο Ανώνυμος Ένας ξαφνιάζει με την λιτότητα του απλανούς ύφους του και την έκδηλη απαρέσκειά του για τα μακρά πλάνα.    Μίμης Δανικός (Αγύρι­στος)