H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Κεφάλαιο Α3
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3.
Γραφεία του ΤΑΠΑΣ ([1]) Λίγο αργότερα…
Η γραμματέας του ΤΑΠΑΣ του Τμήματος Αρχιτεκτόνων διέθετε αναμφισβήτητα κατασκευαστικές πολυτεχνικές ικανότητες. Έτσι, στη μακρόχρονη παραμονή της στη θέση αυτή είχε φροντίσει να προσαρμόσει το ζωτικό της χώρο (1,55χ2,36 τετραγωνικά μέτρα, αλλά με θέα στη θάλασσα) στις προσωπικές της ανάγκες και στα πολιτιστικά της ενδιαφέροντα.
Το επίμηκες γραφείο της περιείχε από πρώτη άποψη μόνο τα απαραίτητα εργαλεία μιας καθώς πρέπει διοικητικής υπαλλήλου. Ανάμεσα τους δέσποζε μια γραφομηχανή μοντέλο 1936, η οποία όμως χάρη στο εφευρετικό της δαιμόνιο και στις φιλοσοφημένες της τροποποιήσεις διέθετε πλέον αντιρρυπαντική εξάτμιση, παθητική και ενεργητική αμφιδιεύθυνση, τέσσερις ταχύτητες αυτόματης εισδοχής (εκτός από τη νεκρά που χρησίμευε μόνο για τις νεκρές γλώσσες), ηλεκτρονική πυρόσβεση και αυτόματη αναπροσαρμογή σε ηλεκτρικό σίδερο ατμού.
Δίπλα στη μηχανή τακτοποιημένα με σχολαστική αλεξανδρινή επιμέλεια (πράγματι, πριν έλθει εδώ είχε διατελέσει γραμματέας καθηγητικής έδρας στη φιλοσοφική σχολή), παρελαύνανε εν σειρά: ένας συνδετήρας (μετατρέψιμος σε μίξερ), ένας διακορευτής (που καθάριζε και πατάτες) και ένα στυπόχαρτο (προς τιμήν του ενδόξου παρελθόντος του επαγγέλματός της).
Με μια μικρή πίεση στον σχεδόν αόρατο μοχλό στα δεξιά του γραφείου, ένα δεύτερο επίπεδο ξεπεταγόταν κάτω από το πρώτο. Εξοπλισμένο με ηλεκτρικό τρυπάνι, μέγγενη, κατσαβιδοθήκη, πριόνι, γαλλικό, αγγλικό και γερμανικό κλειδί (για να “δουλεύει” (με) όλες τις τάσεις της σχολής), μπορούσε άνετα να χρησιμοποιηθεί τόσο σαν πάγκος σιδερώματος, όσο και σαν στερεό υπόβαθρο για πάσης φύσεως κουζινικές εργασίες, από καφέ έως στιφάδο.
Πράγματι, η πολυτάλαντη γραμματέας του ΤΑΠΑΣ ήταν δημοφιλέστατη σ’ ολόκληρο τον τέταρτο όροφο για τα γευστικότατα γάστρο-νομικά επιτεύγματα που συνέθετε ανάμεσα στη μία δακτυλογράφηση και στην άλλη.
Στο βάθος του γραφείου της, κολλητά στο παράθυρο- τζαμαρία, είχε τοποθετηθεί το νέο φωτοαντιγραφικό του Τομέα. Ήταν ένα πρόσφατο απόκτημα, που ακόμα κανένας δεν είχε τολμήσει να διερευνήσει εάν περιοριζόταν στις εμφανείς του λειτουργίες ή είχε ήδη αποκτήσει και πρόσθετες.
Παρά την απουσία της εγκυμονούσας Ευτέρπης, της δακτυλογράφου, που τον τελευταίο μήνα είχε πάρει άδεια προκειμένου να ασχοληθεί απερίσπαστη με την επίλυση του δημογραφικού προβλήματος του Τόπου, η γραμματέας έδειχνε να μην αντιμετωπίζει ιδιαίτερα προβλήματα στη διεκπεραίωση των καθηκόντων της.
Αντίθετα, το πρωινό εκείνο έμοιαζε ορεξάτη και ευδιάθετη καθώς καθάριζε ψιλοσφυρίζοντας φρέσκα φασολάκια με ένα χαρτοκόπτη που είχε προηγουμένως ακονίσει στον τροχό του πάγκου της. Μόλις πριν λίγο, είχε τελειώσει την πρωινή της συνεργασία με τον αναπληρωτή καθηγητή Τρακακίδη, του Τμήματος Μηχανολόγων. Ο αναπληρωτής είχε κατεβεί από τον όγδοο όροφο για να συζητήσει μαζί της την αποδοτικότητα του νέου μηχανήματος πάνω στο οποίο πειραματιζόταν με τους συνεργάτες του.
Χωρίς πολλές αντιρρήσεις, ο καθηγητής Τρακακίδης είχε συμφωνήσει μαζί της ότι ο νέος αναλυτής κοπράνων, με αυτόματο μετατροπέα των οργανικών ουσιών σε βενζίνη, θα έπρεπε να δοκιμαστεί για μερικές ακόμα βδομάδες στις φοιτητικές τουαλέτες της δεξιάς πτέρυγας, προτού ανακοινωθεί στο επικείμενο συνέδριο μηχανολογίας με θέμα: “Άν μπορείς κάντο μόνος σου”.
Μετά είχε περάσει από ‘κει η γραμματέας του τομέα Υπτίων Πολεοδομικών Αναπτύξεων και Περιπτύξεων, η συνάδελφος-συνδικαλίστρια, η οποία και την πληροφόρησε για την εν εξελίξει απεργία των διοικητικών. Η γραμματέας του ΤΑΠΑΣ δεν διαμαρτυρήθηκε για την καθυστέρηση με την οποία την ενημέρωναν. Αντίθετα, πρέβλεψε καλόκαρδα ότι η κινητοποίηση θα είχε μεγάλη επιτυχία μια που την υποστήριζαν οι φοιτητές.
Μετά, προκειμένου να καταστήσει σαφή την προσωπική της στάση απέναντι στην αγώνα, ετοίμασε ένα σημείωμα που περιέγραφε με διαλεκτική πληρότητα και δημοσιοϋπαλληλική σοφία την κατάσταση και το πινέζωσε στη πόρτα, πλάι στο μπρούτζινο ταμπελάκι με τ’ όνομά της: “Απεργώ, αλλά είμαι εδώ”.
Ενα ικανοποιημένο χαμόγελο άνθιζε στις άκρες των χειλιών της, όταν άκουσε ένα διακριτικό χτύπημα στην πόρτα. Η πόρτα μισάνοιξε χωρίς να περιμένει απάντηση και απ’ το μισάνοιγμα φάνηκαν τα κατσαρά μαλλιά του Δέλτα πλαισιώνοντας ως συνήθως τη συμπαθή του φάτσα. “Είστε εδώ;” “Αλλά απεργώ.” “Τότε δεν είμαι σίγουρος αν μπορώ να σας ενοχλήσω για ένα λεπτό…”
Η γραμματέας μετέτρεψε το χαμόγελό της σε ημιυπηρεσιακό, χαμογελική έκδοση που χρησιμοποιούσε με όσους δεν ήξερε μεν, αλλά που το ένστικτό της κατ’ αρχήν αποδεχόταν. “Παρακαλώ, δοκιμάστε.”
Στην πόρτα διαγράφτηκαν στο σύνολό τους τα 180 εκατοστά που απάρτιζαν, συνεργαζόμενα, το μπόι του Δέλτα. “Εδώ δεν είναι που εργάζεται ο επιστημονικός συνεργάτης Αημαρκσίδης;” “Είστε φοιτητής του;” Ο Δέλτας αν και ήξερε ότι μικροέδειχνε, άρχισε να βρίσκει τη γραμματέα ιδιαιτέρως συμπαθή. “Θα μου άρεσε, αλλά όχι. Είμαστε παλιοί συμμαθητές. Και φίλοι.” “Βρίσκεται στο βάθος του διαδρόμου, τελευταία πόρτα αριστερά, του απάντησε αμέσως, ευχαριστημένη που το αίτημά του ήταν τόσο απλό.
“Αλλά φοβάμαι ότι δε μπορείτε να τον συναντήσετε αμέσως γιατί το διδακτικό προσωπικό συνεδριάζει αυτή τη στιγμή με θέματα: α) ανακοινώσεις διάφορες, β) ανακοινώσεις ειδικές, γ) ανακοινώσεις επιστημονικές, δ) ανακοινώσεις φοιτητικές ε) ανακοινώσεις ανακοινώσιμες και στ) ανακοινώσεις απόρρητες. Μήπως στο μεταξύ θα πίνατε ένα καφέ καπουτσίνο;”
“Χμ!” έκανε ο δημοσιογράφος ρίχνοντας μια ματιά γύρω του και μη συνειδητοποιώντας το ασυνήθιστο της διαρρύθμισης. “Ομολογώ ότι έχω αδυναμία στους θρησκευόμενους καφέδες και ιδιαίτερα στους καπουτσίνους. Δεν ήξερα ότι το κυλικείο σας διαθέτει τέτοιες πολυτέλειες…” “Το κυλικείο μας διαθέτει μόνο μπρίκι κι αυτό τρύπιο” τον έκοψε η γραμματέας που δεν τα πήγαινε ιδιαίτερα καλά με τον Χαράλαμπο, τον κυλικειάρχη, “αλλά αυτό δεν είναι πρόβλημα.”
Και περιστρέφοντας την περιστρεφόμενη πολυθρόνα της, ωθήθηκε προς το καινούργιο φωτοαντιγραφικό, από το κάτω μέρος του οποίου, ως δια μαγείας, άρχισαν να ξεπροβάλουν, αργά αλλά επιβλητικά, τα βασικά χαρακτηριστικά μιας ιερομοναχικής καφετιέρας υψηλής πίεσης.
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 
Σχολιάστε