H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Κεφάλαιο Α7
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7. …και (ενώ ο Χαράλαμπος φτιάχνει Χαράλαμπους) ο Δέλτας παίρνει μια πρώτη γεύση από τα τεκτενόμενα
Ο Αημαρκσίδης κοίταξε το φίλο του σκεφτικός. Μετά το βλέμμα του ανηφόρισε στις τζαμαρίες. Το φως στην χαμηλοτάβανη αίθουσα είχε λιγοστέψει καθώς τα μαύρα σύννεφα είχαν καλύψει τον ήλιο. Ο Χαράλαμπος άναψε τις χλωμές ηλεκτρικές λάμπες. Μακριά ακούστηκε ο απόηχος από ένα μπουμπουνητό. Οι ευκάλυπτοι έξω απ’ τα τζάμια ρουθούνισαν, καθώς τους διαπερνούσε μια ριπή ανέμου που δημιουργήθηκε ξαφνικά απ’ το τίποτα. Η ανοιξιάτική μπόρα ετοιμαζόταν.
“Εντάξει”, είπε ύστερα από λίγο. “Λέγε. Τι θες να μάθεις; Πάντως μη νομίζεις ότι θα ακούσεις πράγματα που δεν είναι πασίγνωστα, εδώ μέσα τουλάχιστον”. Κοίταξε τον Δέλτα που τον κοιτούσε κι αυτός χαμογελώντας ερωτηματικά και συνέχισε: “Σε γενικές γραμμές η γεωγραφία της εξουσίας στο ίδρυμα είναι απλή. Και λίγο πολύ ή ίδια, τόσο στο επίπεδο της κεντρικής διοίκησης, όσο και σε μας εδώ, τους πολυτεχνίτες. >Σ’ αυτή τη φάση το πάνω χέρι το έχει η Παντοδύναμη Επιτροπή Δημοσίων Σχέσεων, ή ΠΕΔΣ, που ελέγχει τη Σύγκλητο. Έχει τη κύρια δύναμή της στους γιατρούς, αλλά έχει ακόλουθους παντού. Αυτή λύνει και δένει, γράφει και ξεγράφει, προωθεί και ακινητοποιεί”.
Οι Χαράλαμποι είχαν προ πολλού εξαντληθεί. Παράγγειλαν άλλους δύο και ο Αη συνέχισε: “Από την άλλη πλευρά έχουμε τους εκπρόσωπους της προηγούμενης εξουσίας που τώρα έχουν συμπτυχθεί στην Εκλεκτική Ομοσπονδία των Παραπονεμένων, Παραμελημένων και Παραπεταμένων, την ΕΟΠιΠιΠι, που αυτή τη στιγμή οργανώνεται και ετοιμάζεται για την αντεπίθεση. Όπου να ’ναι έρχονται οι πρυτανικές εκλογές, κι όσο και αν το κλίμα μοιάζει κουφό, από κάτω βράζουν κάμποσα καζάνια. >
Λάβε επίσης υπόψη σου πως και οι δυο ομάδες είναι διακομματικά δικτυωμένες. Και πως διαθέτουν κάμποσους υπουργούς, βουλευτές και ευρωβουλευτές, νυν και πρώην, στις τάξεις τους”. “Συμπολίτευση, αξιωματική αντιπολίτευση… δημοκρατικές διαδικασίες…” ανακεφαλαίωσε ο Δέλτας. “Αυτά;” “Όχι ακριβώς. Υπάρχουν οι μεμονωμένοι όπως ο δικός μας ο Οπερέδης, που προσπαθούν να επιζήσουν αντιμετωπίζοντας την κατάσταση με στωικότητα και αριστοκρατική αποστασιοποίηση. Όπως υπάρχει επίσης και μια μικρή επιστημονική ομάδα μπαϊλντισμένων αναχωρητών. Ίσως θα τους έχεις ακουστά…”
Σταμάτησε κι έριξε μια ματιά στα τζάμια όπου άρχισαν να σκάνε οι πρώτες χοντρές στάλες της μπόρας. Ακουγόταν το βουητό του αέρα και το ράπισμα των κλαδιών των ευκαλύπτων στους τοίχους των παραπάνω ορόφων. Στα μάτια του Δέλτα τρεμόπαιξαν κάτι μικρά βυσσινιά διαβολάκια. Ο Αη τα είδε και ψυλιάστικε. Ήταν δείγμα ξαφνικού και έντονου ενδιαφέροντος. “Λες για τον Εντροπιδάκη και την ομάδα του. Ναι, τους έχω ακουστά. Για να είμαι ειλικρινής κυκλοφορούν φήμες για δαύτους. Κάτι παράξενο πρέπει να συμβαίνει, κάτι έξω από τα συνηθισμένα. Ψιθυρίζεται ότι σκαρώνουν περίεργα καινούργια πράγματα, ότι έχουν κάνει ανακαλύψεις που δεν έχουν ανακοινωθεί και άλλα τέτοια”.
Ο Αημαρκσίδης δεν παραξενεύτηκε που ο Εντροπιδάκης και η ομάδα του προκαλούσαν την περιέργεια στους έξω από το πανεπιστήμιο. Έτσι κι αλλιώς, και μέσα στην πανεπιστημιακή κοινότητα, το άκουσμα του ονόματος του καθηγητή προκαλούσε ποικίλες αντιδράσεις. Υπήρχαν εκείνοι που τον εκτιμούσαν για τις ερευνητικές του δουλειές, ενώ άλλοι θεωρούσαν το έργο του ανύπαρκτο και δεν έχαναν ευκαιρία να τον κακολογήσουν. Υπήρχαν ακόμη εκείνοι που τον θαύμαζαν για τον αντικομφορμισμό του, για τη μόνιμη διάθεσή του να διακωμωδεί όλα εκείνα που, για τους ενσωματωμένους στην κυρίαρχη νοοτροπία, ήσαν θεμελιώδεις αξίες της πανεπιστημιακής συμπεριφοράς: τη σοβαρότητα μέχρι τελικής πτώσεως, την ιεράρχηση των προσώπων βάσει τίτλων, τις καλές δημόσιες σχέσεις και την συνεπακόλουθη στημένη συμπεριφορά. Υπήρχαν, βέβαια, και άλλοι που τον μισούσαν για τους ίδιους ακριβώς λόγους.
Ο αρχιτέκτων αναστηλωτής προσπάθησε να τα εξηγήσει όλα αυτά στον φίλο του: “Κοίτα, ο Εντροπιδάκης μοιάζει να έχει γραμμένα τα σχόλια που τον αφορούν στην μελανότερη των Βίβλων περί επιστημονικής δεοντολογίας. Κατά συνέπεια δύσκολα θα είχε επιβιώσει εάν δεν ήταν κάτοχος όλων εκείνων των τυπικών τίτλων και αναγνωρίσεων που απαιτεί η σοβαροφανής ακαδημαϊκή ετικέτα: Μέγας διδάκτωρ των πρωτογενών προσεγγίσεων περί ειδικής ανέλιξης των ειδών, Επίτιμος κάτοχος της μετασημειωτικής διαλέκτου της δέκατης πέμπτης γενιάς συνεσταλμένων υπολογιστών, Κάτοχος της διεθνούς συμβολικής θεατρικής τεχνικής αναπαράστασης των μαθηματικών παραστάσεων, κ.λ.π.
>Εξάλλου” συνέχισε ο Αη, “εδώ και μερικά χρόνια, όταν το κλίμα άρχισε να αλλάζει ριζικά στο σεπτό ίδρυμα και όταν οι δημοσιοσχεσίτες πήραν αποφασιστικά την απάνω βόλτα, ο Εντροπιδάκης απομακρύνθηκε σιγά σιγά από τις διδακτικές του δραστηριότητες. Παρά το ότι ανέκαθεν δήλωνε ότι τον ενδιέφερε κυρίως η διδασκαλία, σπάνια τον βρίσκεις πια στις αίθουσες των παραδόσεων. Τελευταία έχει απομονωθεί στα υπόγεια των κεντρικών κτιρίων της Πολυτεχνικής και λέγεται πως έχει αφιερωθεί στην εφαρμοσμένη έρευνα. Εκείνο που είναι σίγουρο είναι ότι έχει πάρει μαζί του μια σειρά επιστήμονες διάφορων ειδικοτήτων: αρχαιολόγους, μαθηματικούς, αρχιτέκτονες, γεωλόγους, ιστορικούς, προγραμματιστές και άλλους. Όλους μπαϊλντισμένους και λίγο-πολύ περιθωριακούς στο είδος τους. Έχω την εντύπωση ότι μαζί τους συνεργάζεται τελευταία και ο δικός μας ο Οπερέδης.”
Έξω είχε αρχίσει να ρίχνει καρεκλοπόδαρα καθώς και πολυθρονοπόδαρα, τραπεζοπόδαρα και καναπεπόδαρα. Που και που έριχνε κανένα πιεντ α τέρ ή και κανένα ποδαράκι μοσχαρίσιο. “Λέω μάλιστα, τώρα που η ζωή μου άρχισε να γίνεται δύσκολη στον Τομέα και πριν γίνουμε τελείως βίδες με τον Βαρωνάκο, να τα βροντήξω και να βάλω πλώρη για τα υπόγεια. “Ξέρεις…”, ο Αημαρκσίδης κόμπιασε, “μαζί τους συνεργάζεται και μία που την γνωρίζεις…” “Ποια;” Η ανάσα του Αη έριξε μια παραπανίσια εκπνοή που έμοιαζε πολύ με αναστεναγμό. “Η Ασπασία.” “Ποια, εκείνη η κούκλα; Η φίλη της Καλλιόπης;
“Αυτή η ίδια. Χτες τη σταμάτησα και της μίλησα. Την ρώτησα πως έχουν τα πράγματα κάτω, και αν έχουν ανάγκη από έναν αρχιτέκτονα-αναστηλωτή. Μου είπε πως θα μου απαντήσει αυτές τις μέρες. >Γιατί, ξέρεις, δεν έχω ιδέα τι ακριβώς φτιάχνουν. Δεν μιλάνε πολύ για τη δουλειά τους. Πάντως πρέπει να έχει σχέση με προγράμματα για αρχαιολογικές έρευνες. Άκουσα ότι έχουνε στήσει ένα μηχάνημα εξαιρετικά περίπλοκο”.
“Μηχάνημα; Τι μηχάνημα;” “Δε ξέρω σου λέω. Κάποιες φήμες λένε πώς πρόκειται για ένα διαφορικό εξισωτή πλαγίας παραμετρικής συχνότητας πολλών ουλτραμπάιτ. Ο Εντροπιδάκης είχε παρουσιάσει το θεωρητικό σχήμα ενός ανάλογου μηχανήματος στην έκθεση `Κάν’ το μόνος σου’ του ‘94, αλλά τον είχανε περιπαίξει. Από τότε λένε ότι βάλθηκε να φτιάξει κάτι ανάλογο στην πράξη. Επειδή δε το μηχάνημα θεωρείται πειραματικό και ακόμα υπό κατασκευή, δεν είναι δικτυωμένο με τον υπολογιστή του πανεπιστήμιου και κατά συνέπεια ούτε με το κεντρικό κυβερνοδίκτυο”.
Το ενδιαφέρον του δημοσιογράφου είχε εξαφθεί. Έκανε να βγάλει το σημειωματάριο, αλλά μια ματιά στο ρολόι τού υπενθύμισε ότι ο χρόνος που είχε στη διάθεσή του ήταν πια λιγοστός. “Πρέπει να φύγω” είπε στο φίλο του. “Έτσι κι αλλιώς θα ιδωθούμε το βράδυ, στην τελετή” “Που πας; Δεν βλέπεις τι χαμός γίνεται έξω; Και συ, αν δεν κάνω λάθος, κυκλοφορείς πάντα με κείνη τη παμπάλαια μοτοσυκλέτα.”
Ο Δέλτας σήκωσε το κεφάλι προς τα παράθυρα κι έγνεψε καταφατικά. “Πάντως όπου νάναι η μπόρα θα καταλαγιάσει” είπε ο Αη “Προλαβαίνουμε ίσα-ίσα για έναν τελευταίο Χαράλαμπο.” Έκανε νόημα στον κυλικειάρχη. “Χαράλαμπε πιάσε δυο Χαράλαμπους ακόμη.” “Ιιιιιέεεεφτασε”, απάντησε ο Χαράλαμπος. (το πολυτεχνείο τρέμει/συνεχίζεται)
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 
Σχολιάστε