Ημίφως. Θαλασσόσκονη. Αλμύρα. Μέχρι να βρω κάτι πιο φρέσκο, ανασύρω ακόμη ένα κομμάτι ¨ΜΠΑ!!!¨… Κι ένα κομμάτι από ¨Το Πολυτεχνείο¨ (που κάποτε απλώς έτρεμε!)
Θα τα κουβαλήσω στο κατάστρωμα, θα τα αφήσω να λιαστούν λίγο, θα τα ξεσκονίσω (έχω τα κείμενα όπως γράφτηκαν, χωρίς την επιμέλεια των εκδοτών, επομένως ίσως θέλουν λίγο συγύρισμα) και θα σας τα αναρτήσω εδώ δίπλα στις σελίδες.
Ας δούμε που είμαστε.
ΜΠΑ!!! Μέρος τέταρτο: Το Κτίσμα.
Τι τρέχει; Πάνω κάτω τα εξής: Οι τρεις φοιτητές προσπαθούν να λύσουν το αίνιγμα τρυπώνοντας στην κοιλιά του Κεκραγμένου Λόφου. Εκεί θα συναντηθούν μεταξύ άλλων με τον Ψηφάρπαγα (ποντικό με πληροφορικές ικανότητες) και την Μαρίκα (γοητευτικό ανδροειδές θηλυκών προδιαγραφών). Το μαντζούνι που τους έχει προμηθεύσει ο Αέναος θα δημιουργήσει απρόσμενες συναισθηματικές περιπλοκές…
Ένα δείγμα (το πρώτο κεφάλαιο του τέταρτου μέρους) εδώ παρακάτω …
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΦΟΒΕΡΟ
Ο φόβος
Είναι αλήθεια ότι οι κάτοικοι της Πόλης έχουν αλλάξει.
Δεν είναι πια οι φτωχοί, ωραίοι και ευθαρσείς τύποι που υπήρξαν κάποτε.
Η συμπεριφορά τους, εδώ και καιρό, έχει γίνει κάπως αλλόκοτη, αλλά αυτό δε μπορεί να το διακρίνει παρά μόνο όποιος έχει λείψει για πολύ καιρό από την Πόλη και γυρίζει και την ξαναβλέπει χωρίς να είναι προετοιμασμένος για τις αλλαγές που θα συναντήσει.
Ένα από τα καινούργια χαρακτηριστικά της Πόλης είναι ο φόβος.
Ο φόβος που κόβει βόλτες πάνω από τις ταράτσες με τις αγκαθωτές κεραίες και τα δορυφορικά πιάτα.
Ο φόβος που πλανιέται στους δρόμους, ανάμεσα στις διαφημιστικές γιγαντοαφίσες και τους σκουπιδοτενεκέδες του Δήμου.
Ο φόβος που μπαίνει από τα παράθυρα στις κρεβατοκάμαρες των ερωτευμένων και τους κόβει στα δύο το τελευταίο εκτονωτικό ¨βαχ¨.
Ο φόβος που την στήνει στα φανάρια του δρόμου και εμποδίζει τους αυτοκινούμενους να απογειωθούν με την επιτάχυνση των τροχών τους.
Ο φόβος που τρυπώνει απ’ τις τρύπες του κλιματισμού στα γραφεία των επιχειρήσεων και εμποδίζει τα στελέχη να χαρούν τα πριμ παραγωγικότητας που τους χαρίζει κάθε τόσο η ευαρέσκεια της Εταιρείας.
Ο φόβος που τρυπώνει στα πορτοφόλια των καταναλωτών και τους ελαττώνει την τέρψη από τις τελευταίες πανηγυρικές προσφορές της δωροκάρτας τους.
Κι όμως, εκ πρώτης όψεως, η Πόλη δεν θα έπρεπε να φοβάται.
Όσο και αν την περιβάλλει ο φτωχός, βάρβαρος και ανασφαλής ¨Άλλος Κόσμος¨, η ίδια ανήκει πια στην Προστατευμένη Περιοχή.
Εξάλλου η Πόλη δεν δείχνει να πολυενδιαφέρεται για τα πάθη των Άλλων ή, γενικότερα, για την απώτερη τύχη του Κόσμου.
Η Πόλη, βασικά, έχει κολλήσει ¨γηρατειά¨ και φοβάται μήπως αρρωστήσει βαριά και πεθάνει.
Και αυτός είναι ένας φόβος που οι νέο-προστατευμένοι κάτοικοι της Πόλης τον αποδέχονται με μαζοχιστική ικανοποίηση, δεδομένου ότι είναι ένας φόβος ευγενούς προέλευσης, ο οποίος συνήθως χαρακτηρίζει την αξιότιμη κατηγορία των καλοπερασάκηδων και τις κοινωνίες των προνομιούχων.
Όμως, τον τελευταίο καιρό, αν και κανείς δεν έδωσε στο γεγονός ιδιαίτερη προσοχή, τα κύματα του φόβου πάνω από την Πόλη έχουν ξαφνικά οξυνθεί και πληθύνει.
Και μάλιστα, αν και όχι αμέσως, κάποιοι φοβοειδήμονες αντιλήφθηκαν την ασυνήθιστη κάθετη άνοδο του φοβοδείκτη.
Αυτοί οι φοβοειδικοί δεν είναι, όπως θα περίμενε κανείς, οι συνήθεις θεράποντες της Οριζόντιας Ψυχοβγαλτικής, παρά είναι κάτι οξύνοες ασφαλιστικοί πράκτορες, οι οποίοι μάλιστα, στην αρχή, κράτησαν την ανακάλυψη για τον εαυτό τους και τους εργοδότες τους.
Ο πρώτος πρώτος, μάλιστα, που κατάφερε να εντοπίσει ότι η εστία του φαινομένου βρισκόταν στην άκρη της Πόλης γύρω από τον Κεκραμένο Λόφο, είχε τη δέουσα αναγνώριση από την Εταιρεία του και εισέπραξε ειδικό βραβείο για την ανακάλυψή του κατά τη διάρκεια μυστικής πανηγυρικής τελετής.
Αυτός εδώ ο νέος φόβος δεν είναι τόσο υπονοούμενος και διαχεόμενος όσο ο φόβος που έχει συνηθίσει η Πόλη, παρά είναι πιο άμεσος, πιο όξινος και πιο διεισδυτικός.
Θα μπορούσε μάλιστα να πει κανείς ότι εμπεριέχει όλα τα γνωστά είδη του φόβου: ένα φόβο ανακατεμένο με περιέργεια, έναν φόβο ρίγος και ανατριχίλα, έναν φόβο φυσιολογικό, έναν φόβο διακοσμημένο με νυχιές τρόμου, έναν φόβο ανακατεμένο με μεταφυσικό δέος, έναν φόβο ενστικτώδη, έναν φόβο υποχόνδριο, έναν φόβο που προσπαθεί να εκλογικευτεί, έναν φόβο από κείνους που βαράνε στο στομάχι, έναν φόβο που παραλύει τα άκρα και τα μέσα, έναν φόβο που ενεργοποιεί, έναν φόβο που δημιουργεί θύματα κι έναν φόβο που δημιουργεί ήρωες, μια που, όπως είναι γνωστό, ο ηρωισμός είναι ένας θεμιτός και κοινωνικά χρήσιμος τρόπος για να καταπολεμήσεις τον φόβο σου.
Σε κάθε περίπτωση, δεν έχει περάσει καιρός πολύς από τότε που εντοπίστηκε η πηγή του νέου φόβου, και να που ξεφύτρωσαν παντού σειρές από διαφημιστικές γιγαντοαφίσες των ασφαλιστικών εταιρειών που, αν τις ακολουθήσει κανείς, θα καταλήξει απαρεγκλίτως εκεί: στους πρόποδες του Κεκραμένου Λόφου.
Πίσω λοιπόν από κάμποσους αυθόρμητους περίλυπους ψιθυριστές που έχουν έρθει αυτοβούλως στο λόφο και σιγοψέλνουν συγκεντρωμένοι σε ομάδες έξω από το σημείο όπου ανακαλύφτηκε το Κτίσμα, μπορεί κανείς να διακρίνει πάγκους και περίπτερα με τα εμβλήματα των γνωστότερων εξασφαλιστικών πολυ-εταιριών.
Οι φοβοπράκτορες που έχουν σπεύσει εδώ, προσπαθούν με διάφορες προφάσεις να παρασύρουν την πελατεία τους προς τους πάγκους των εγγραφών και των συμβολαίων στην ενισχυμένη φοβοφόρο ζώνη.
Και, πράγματι, φαίνεται ότι ο φόβος ως εμπορεύσιμο προϊόν, θα μπορούσε να αποφέρει εκπληκτικά κέρδη, στους επινοητικούς πωλητές, αν δεν πλήττονταν και οι ίδιοι από τα διαχεόμενα φοβοκύματα και έτσι μπερδεύονται και δεν μπορούν να αρθρώσουν πειστικά το αισιόδοξο και το υποσχετικό μέρος των επιχειρημάτων τους.
Έτσι, εν τέλει, πέρα από το φόβο, γύρω από τον Κεκραμένο υπάρχει και κάμποσο άγχος και κάμποσα φορητά φαρμακεία και κάμποσοι περιφερόμενοι οριζόντιοι ψυχοβγάλτες, πτυχιούχοι και πρακτικοί.
Α ναι, υπάρχουν επίσης και κάμποσοι περιπλανώμενοι μικροπωλητές φτηνών αρωμάτων και αντι-οσμητικών σπρέι γιατί στον τόπο αυτό, εκτός απ’ το φόβο διαχέεται και μια απροσδιόριστη αλλά πάντως υπαρκτή δυσωδία.
Ένα κομμάτι από το ΜΠΑ!!! (περισσότερα εδώ αριστερά στις ¨σελίδες¨) γραμμένο πριν καμιά δεκαριά χρόνια.
Το ΜΠΑ!!! εκδόθηκε τον Οκτώβρη του 2002
Αν. Εν.
H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 