H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
…και έτσι, άμα έχεις την τύχη να μην έχεις προγενέστερη εμπειρία από Ιδρύματα Υγείας, κάπου εδώ προκύπτει το ερώτημα: δημόσιο νοσοκομείο ή ιδιωτική κλινική;
Λάβε υπόψη σου ότι το Ταμείο μου (που είναι ακόμη εκείνο των μηχανικών, στο οποίο πληρώνω τις σχετικές εισφορές επί δεκαετίες) ανταποκρίνεται σε ένα τμήμα των εξόδων, ακόμη και σε ορισμένες συμβεβλημένες ιδιωτικές κλινικές. Ή μήπως όχι; Το πρόλαβα ή το καταργήσανε; Το πρόλαβα! (μάλλον στο τσακ!)
Εντάξει, σκέφτομαι. Έχω ακούσει πολλά για τα στραβά των δημόσιων νοσοκομείων και της δημόσιας υγείας γενικότερα (και από τους θεράποντες γιατρούς). Δεν είναι άραγε αυτή εδώ μια καλή ευκαιρία να δω άμεσα και προσωπικά τι ακριβώς συμβαίνει;
Είναι, απαντάω στον εαυτό μου.
Ναι, αλλά είναι τώρα ώρα για πειραματισμούς; ενίσταται εκείνος.
Μα και η εκδοχή της ιδιωτικής κλινικής έχει τα ρίσκα της, του απαντάω. Δε μας είπανε ότι του αλλουνού του κάνανε ένα σωρό ¨προληπτικές¨ επεμβάσεις, ενώ δεν τις χρειαζότανε;
Ναι, όμως οι καλοί γιατροί πάνε στα ιδιωτικά ινστιτούτα, επιμένει εκείνος , επηρεασμένος από το (ανισόρροπο) πνεύμα των καιρών και από τις προτροπές των θεραπόντων. Είναι ο νόμος της πανίσχυρης αγοράς.
Όχι, του ανταπαντάω, οι πραγματικά καλοί γιατροί δεν είναι αργυρώνητοι. Και τους βρίσκεις, όχι μόνο στις ανθρωπιστικές αποστολές, αλλά και στα ελληνικά νοσοκομεία.
Και πώς θα τους εντοπίσεις; Στην τύχη;
Θα προσπαθήσω του το κόβω, και, μια που μας έχουν πλέον διαβεβαιώσει ότι το πράγμα επείγει, αρχίζω αμέσως τις προσπάθειες.
Παίρνω τηλέφωνο, και στο πρώτο νοσοκομείο που διαθέτει ελεύθερη γραμμή, διατυπώνω το ερώτημα: έτσι κι έτσι, έχω πρόβλημα και έγκυρη παραπομπή, τι πρέπει να κάνω; Στα εξωτερικά ιατρεία για επαλήθευση, μου λένε. Και πώς πάω εκεί; Με ραντεβού φυσικά. Και πώς το κλείνω;
Με παραπέμπουν (ω τι εκσυγχρονισμός!) σε έναν τηλεφωνικό αριθμό, τετραψήφιο, όπου συνομιλώ με ένα μαγνητόφωνο. Η συνδιάλεξη, εμφανώς σουρεαλιστική, γίνεται και κάπως κωμική όταν το μαγνητόφωνο με ρωτάει αν κατάλαβε καλά το αίτημά μου, επαναλαμβάνοντας (φυσικά μαγνητοφωνημένη) τη φωνή μου. Εν τάξει. Συνεννοηθήκαμε! Είμαι τυχερός! Δεν έχει πέσει πολλή δουλειά στα καρδιολογικά! Το ραντεβού σε ένα μήνα! Το κλείνω.
Ναι, αλλά ένας μήνας δεν περνάει εύκολα όταν οι (κατά τεκμήριο) ειδήμονες σού έχουν πει ότι το πράγμα επείγει.
Συνεχίζω λοιπόν τις προσπάθειες. Αυτή τη φορά μπαίνω στο διαδίκτυο και εντοπίζω τα νοσοκομεία που διαθέτουν πανεπιστημιακές κλινικές με αγγειοχειρουργικό τμήμα. Βρίσκω αμέσως δύο: Φυσικά το ΑΧΕΠΑ που κατοικοεδρεύει μέσα στο Αριστοτέλειο, και μια αντίστοιχη κλινική στο Παπαγεωργίου. Τηλεφωνώ στο ΑΧΕΠΑ, κατ’ ευθείαν στο νούμερο της καρδιολογικής και δηλώνω την πανεπιστημιακή ιδιότητά μου. Με πληροφορούν ότι για να μπω αμέσως πρέπει να παρουσιαστώ στα επείγοντα την ημέρα της σχετικής εφημερίας. Αν και, το θέμα είναι δυνατό να ρυθμιστεί και ύστερα από επαφή με έναν από τους γιατρούς της κλινικής. Δέχονται τα απογεύματα, αλλά τα ραντεβού τα κλείνει κι αυτά το μαγνητόφωνο.
Εντάξει, σκέφτομαι ότι αυτοί οι γιατροί θα έχουν και ιατρεία έξω από το Ίδρυμα. Έχω δίκιο. Τηλεφωνώ σε έναν στην τύχη. Η γραμματέας με πληροφορεί ότι έχει πέσει πολλή δουλειά, και ότι θα με ενημερώσει εκείνη για το πότε μπορώ να δω τον γιατρό.
Τηλεφωνώ και στην αντίστοιχη κλινική του Παπαγεωργίου. Είμαι τυχερός. Πέφτω σε συνάδελφο, που αν και δεν ανήκει στο χειρουργικό, μου λέει ότι μπορώ να περάσω από εκεί και να ρυθμίσω το θέμα με τους αρμόδιους γιατρούς. Μου υποδεικνύει και την κατάλληλη μέρα.
Προτού φτάσει η μέρα αυτή, λίγες μέρες μετά, έχω τηλεφώνημα από τη γραμματέα του πρώτου γιατρού. Ας τον πούμε καρδιολόγο Β. Με δέχεται. Και σ’ αυτή την επίσκεψη όπως και στις προηγούμενες με συνοδεύει η γυναίκα μου, περισσότερο ανήσυχη απ’ ότι εγώ, έτοιμη να με προτρέψει να σταματήσω τις σαχλαμάρες και να μπω σε μια καλή ιδιωτική κλινική.
Ο γιατρός μοιάζει νεότερος απ’ τον προηγούμενο, συμπαθής κι αυτός, του εξηγώ τι τρέχει και του λέω ότι θέλω μια δεύτερη γνώμη και ενδεχομένως την αποφυγή μακράς αναμονής για την εισαγωγή.
Η δεύτερη γνώμη συμφωνεί με την πρώτη. Χρειάζεται η εν λόγω ¨-γραφία¨ και ενδεχομένως άμεση επέμβαση. Όσο αφορά στο δεύτερο αίτημά μου, μια που αυτόν τον καιρό δεν χειρουργεί, θα δει τι μπορεί να κάνει. Αν όλα πάνε καλά θα μου τηλεφωνήσουν από το νοσοκομείο. Μετά πιάνουμε μια μεγάλη κουβέντα περί ανέμων, υδάτων, ιατρικής, πολιτικής και κοινωνίας, αλλά δεν κάνουμε κανέναν να περιμένει στην αίθουσα αναμονής, γιατί είναι αργά και είμαστε οι τελευταίοι.
(συνεχίζεται)
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 