H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Ετοιμάζομαι να κατεβώ στη σχολή για μάθημα, αλλά ο ουρανός σήμερα, διαυγής αλλά και αναποφάσιστος ταυτόχρονα, είναι εξαιρετικά ενδιαφέρων για να τον αφήσω στην ησυχία του.
Archive for Ιανουαρίου 2012
Ουρανοί της Θεσσαλονίκης (φρέσκο πράγμα)
Posted by vnottas στο 26 Ιανουαρίου, 2012
Posted in ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ, ΤΑ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΑ | Με ετικέτα: Ημερολόγιο, Θεσσαλονίκη, Ουρανός | 2 Σχόλια »
Τόσος δα μικρός…
Posted by vnottas στο 23 Ιανουαρίου, 2012
Ρεβερέντζες δεν έκανα ποτέ
Μπρος σε κανένα
Μα τώρα σέρνομαι και ακολουθώ
Μονάχα εσένα
Σκύλος ήμουν άγριος, αλλά πια για σε
Είμαι σκυλάκι
Δόντι είχα λύκου, αλλά πια μωρού
Έχω δοντάκι
Τόσος δα μικρός μπροστά σε ένα κουκλί
Που σαν το γέρνεις να κοιμάται μοιάζει
Τόσος δα μικρός μπροστά σε ένα κουκλί
Που σαν τ’ αγγίζεις τη μαμά φωνάζει
Με άλλαξες πολύ και ας ήμουν ως τα χτες
Σκληρό καρύδι
Της καρδιάς μου σκάρωσες και πια κρατάς
Το Αντικλείδι
Με το γλυκό σου πρόσωπο όταν γελάς
Ή λες τραγούδια
Και με μια μάσκα μέγαιρας σαν με πετάς
Με τα σκουπίδια
Τόσος δα μικρός μπροστά σε ένα κουκλί
Που αν το γείρεις να κοιμάται μοιάζει
Τόσος δα μικρός μπροστά σε ένα κουκλί
Που αν τ’ αγγίξεις τη μαμά φωνάζει
Τους νόμους σου πιστά πάντα ακολουθώ
Σατράπισσά μου
Κι ας λες πως δε πιστεύεις ούτε τα μισά
Καμώματά μου
Κι αν μια γαλανομάτα μια φορά
Μου ’χε γυαλίσει
Με την ομπρέλα σου βαρώντας δυνατά
Έδωσες λύση
Τόσος δα μικρός μπροστά σε ένα κουκλί
Που σαν το γέρνεις να κοιμάται μοιάζει
Τόσος δα μικρός μπροστά σε ένα κουκλί
Που σαν τ’ αγγίζεις τη μαμά φωνάζει
Οι χαρτορίχτρες μου το είπαν καθαρά
κι οι καλογέροι
Πως από σένα ειν’ να πάθω τελικά
Άγριο χουνέρι
Υπάρχουν πιο καλές υπάρχουν πιο κακές
Στο κάτω κάτω
Το ίδιο κάνει αν εδώ θα κρεμαστώ
Ή παρακάτω
Τόσος δα μικρός μπροστά σε ένα κουκλί
Που αν το γείρεις να κοιμάται μοιάζει
Τόσος δα μικρός μπροστά σε ένα κουκλί
Που αν τ’ αγγίξεις τη μαμά φωνάζει
Ο Μπρασένς τραγουδάει: Je Me Suis Fait Tout Petit
Η ανάγνωση της προσαρμογής στα ελληνικά που σας έφτιαξα
Από την κιθάρα του Ροδόλφου Ραφαλί
Με αραβικό λαούτο από τον Καμολέμπ
Με τη Μάγια Βιντάλ
Aπό τον Μπααζίζ
Με κλαρινέτο
Στα ισπανικά από τον Πάκο Ιμπάνεζ
Με φυσαρμόνικα
Je Me Suis Fait Tout Petit
Je n’avais jamais ôté mon chapeau
Devant personne
Maintenant je rampe et je fait le beau
Quand ell’ me sonne
J’étais chien méchant, ell’ me fait manger
Dans sa menotte
J’avais des dents d’loup, je les ai changées
Pour des quenottes
[Refrain] :
Je m’suis fait tout p’tit devant un’ poupée
Qui ferm’ les yeux quand on la couche
Je m’suis fait tout p’tit devant un’ poupée
Qui fait Maman quand on la touche
J’était dur à cuire, ell’ m’a converti
La fine mouche
Et je suis tombé tout chaud, tout rôti
Contre sa bouche
Qui a des dents de lait quand elle sourit
Quand elle chante
Et des dents de loup quand elle est furie
Qu’elle est méchante
[Refrain]
Je subis sa loi, je file tout doux
Sous son empire
Bien qu’ell’ soit jalouse au-delà de tout
Et même pire
Un’ jolie pervenche qui m’avait paru
Plus jolie qu’elle
Un’ jolie pervenche un jour en mourut
A coup d’ombrelle
[Refrain]
Tous les somnambules, tous les mages m’ont
Dit sans malice
Qu’en ses bras en croix, je subirais mon
Dernier supplice
Il en est de pir’s il en est d’meilleures
Mais à tout prendre
Qu’on se pende ici, qu’on se pende ailleurs
S’il faut se pendre
Posted in Μπρασένς στα ελληνικά ΙΙ | Με ετικέτα: Brassens, Απόδοση, Λόγια τραγουδιών, Μπρασένς, Στίχοι, Τραγούδι | Leave a Comment »
Αυτή την ασχημούλα, τη θέλω εγώ!
Posted by vnottas στο 15 Ιανουαρίου, 2012
Δόξα σ’ όποιον φρενάρει, / γλιστράει, μα δεν πατάει
τ’ ανέμελο βατράχι / το δρόμο που περνάει.
Και δόξα στον μουρντάρη / πού έκλεισε το μάτι
σε εκείνη που οι άλλοι / αφήνανε αμανάτι .
Αυτή την ασχημούλα, τη θέλω εγώ!
Δόξα στον μπάτσο που / κόβει τις λιμουζίνες,
το δρόμο σαν διασχίζουν / οι αδέσποτες ψιψίνες.
Μα και στον ερωτύλο / που τα έριξε με πάθος
σε εκείνη που οι άλλοι / της φύσης ’λέγαν λάθος.
Αυτή την ασχημούλα, τη θέλω εγώ!
Δόξα σ’ εκείνον που / περνάει και δε μιλάει,
σαν σκούζουν, αλυχτούνε / ¨τσακάλια¨, ¨παπαγάλοι¨.
Μα και στον Καζανόβα / που απτόητος φλερτάρει
με εκείνη που οι άλλοι / νομίζουν δίχως χάρη.
Αυτή την ασχημούλα, τη θέλω εγώ!
Δόξα στον ιερέα / που άπιστους συγχωράει,
τη μισαλλοδοξία / με αγάπη ξεπερνάει.
Μα και στον ερωτιάρη / που γέμισε φιλιά
εκείνη που οι άλλοι / κρατούσαν μακριά.
Αυτή την ασχημούλα, τη θέλω εγώ!
Δόξα στον στρατιώτη / που αμάχους να σκοτώσει
αρνήθηκε με πείσμα / και τώρα θα πληρώσει
Και δόξα στον μπερμπάντη / που άλλαξε τα γούστα
σ’ αυτήν που αμπαρωμένη / εκραταγε τη φούστα
Αυτή την ασχημούλα, τη θέλω εγώ!.
Δόξα σε εσέ Αδελφή / πού αισθάνθηκες το χρέος
Και ζέστανες στο χέρι / ενός κουλού το πέος.
Μα και στον Δον Ζουάν / που έκανε να ανθίσουν
οπίσθια λες φτιαγμένα / μόνον για να καθίσουν.
Αυτή την ασχημούλα, τη θέλω εγώ!
Και Δόξα…
Σ’ όσους, αφού δεν έχουν / πλέον ιδανικά
να μη τα σπάν’ στους άλλους / φροντίζουν τώρα πια.
Μα και στον εραστή / -σε πείσμα του καθένα-
που φρόντισε γι αυτή / που αλλιώς θα ‘ταν παρθένα.
Αυτή την ασχημούλα, τη θέλω εγώ!
(Ελεύθερη απόδοση του Δον Ζουάν του Μπρασένς)
Το τραγούδι με τον Ζόρζ Μπρασένς
Με τους «Ο Μπρασένς ποτέ δεν πεθαίνει»
Georges Brassens, 1976.
DON JUAN
Gloire à qui freine a mort, de peur d’ecrabouiller
Le hérisson perdu, le crapaud fourvoyé!
Et gloire à don Juan, d’avoir un jour souri
A celle à qui les autres n’attachaient aucun prix!
Cette fille est trop vilaine, il me la faut.
Gloire au flic qui barrait le passage aux autos
Pour laisser traverser les chats de Léautaud!
Et gloire à don Juan d’avoir pris rendez-vous,
Avec la délaissée, que l’amour désavoue!
Cette fille est trop vilaine, il me la faut.
Gloire au premier venu qui passe et qui se tait
Quand la canaille crie « haro sur le baudet »!
Et gloire à don Juan pour ses galants discours
À celle à qui les autres faisaient jamais la cour!
Cette fille est trop vilaine, il me la faut.
Et gloire à ce curé sauvant son ennemi
Lors du massacre de la Saint-Barthélémy!
Et gloire à don Juan qui couvrit de baisers
La fille que les autres refusaient d’embrasser!
Cette fille est trop vilaine, il me la faut.
Et gloire à ce soldat qui jeta son fusil
Plutôt que d’achever l’otage à sa merci!
Et gloire à don Juan d’avoir osé trousser
Celle dont le jupon restait toujours baissé!
Cette fille est trop vilaine, il me la faut
Gloire à la bonne soeur qui, par temps pas très chaud
Dégela dans sa main le pénis du manchot
Et gloire à don Juan qui fit reluire un soir
Ce cul déshérité ne sachant que s’asseoir
Cette fille est trop vilaine, il me la faut
Gloire à qui n’ayant pas d’idéal sacro-saint
Se borne à ne pas trop emmerder ses voisins!
Et gloire à don Juan qui rendit femme celle
Qui, sans lui, quelle horreur! serait morte pucelle!
Cette fille est trop vilaine, il me la faut
Posted in Μπρασένς στα ελληνικά ΙΙ, ΤΑ ΤΡΕΧΟΝΤΑ | Με ετικέτα: Brassens, Απόδοση, Ασχημούλα, Δον Ζουάν, Λόγια τραγουδιών, Μπρασένς, Στίχοι, Τραγούδι, Χιούμορ | Leave a Comment »
Ο Ηλίας και το πακέτο με τα τσιγάρα
Posted by vnottas στο 14 Ιανουαρίου, 2012
Στου πακέτου κοιτάει το χαρτόνι
Μαύρη φράση απειλή να αρθρώνει
Σε μια μαύρη απ’ την κάπνα οθόνη
Τάχα ο Χάρος με βιάση ζυγώνει
-απειλή που τ’ αρνάκια παγώνει-
Μα ο Ηλίας μ’ αυτά δεν κωλώνει
Δε μασάει κι άμα λάχει δαγκώνει
Στις μπογιές του το χέρι απλώνει
Ένα ξόρκι παλιό αναβιώνει
Δυο βυζιά στο πακέτο σκαρώνει
Που τη μαύρη απειλή κάνουν σκόνη
Τη φοβέρα με μιας συρρικνώνει
Το βλαμμένο χτικιό εξοντώνει
Και το ξόρκι σαν ολοκληρώνει
Τα πακέτα ένα ένα ενώνει
Το επίτευγμά του το κορνιζώνει
Και στον τοίχο με σφυρί το καρφώνει
-το κοιτάζει και το καμαρώνει-
Ή στους φίλους του τ’ αφιερώνει
Επωδός
Έτσι πήρα κι εγώ τα κουτάκια
Και του στέλνω αυτά τα στιχάκια
Β.Ν.
Posted in ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ΤΑ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΑ, ΤΑ ΖΩΤΙΚΑ, ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ - ΣΤΙΧΟΙ | Με ετικέτα: Κουτσούκος, Ξόρκι, Στιχάκια, Τσιγάρα | Leave a Comment »
Εξετάσεις Φεβρουαρίου 2012 – Υπενθυμίσεις
Posted by vnottas στο 11 Ιανουαρίου, 2012
Σας θυμίζω ότι οι εξετάσεις στα μαθήματά μου θα γίνουν
- Ραδιόφωνο: Γλώσσα και κοινωνική διάσταση:
Τρίτη 7 Φεβρουαρίου, ώρα 09:00 στην αίθουσα 2.
(Την ίδια μέρα και ώρα θα γίνουν και οι παρουσιάσεις των απαλλακτικών εργασιών ή εκπομπών. Η παρουσίαση είναι απαραίτητη για να εκδοθεί βαθμός)
- Κοινωνιολογία της Μαζικής Επικοινωνίας:
Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου, ώρα 09:00, αίθουσα 4β, για εκείνους των οποίων τα επώνυμα αρχίζουν από Α-Μ
Τρίτη 14 Φεβρουαρίου, ώρα 09:00, αίθουσα 4β, για εκείνους των οποίων τα επώνυμα αρχίζουν από Ν-Ω
Για όσους δικαιούνται να το δώσουν αυτή την εξεταστική:
- Κοινωνική Ιστορία των ΜΜΕ
Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου, ώρα 11:00 στο γραφείο του διδάσκοντος (4ος όροφος)
Όπως είπαμε η προθεσμία για την παράδοση όλων των ασκήσεων, εργασιών και εκπομπών λήγει μία βδομάδα πριν την λήξη των μαθημάτων, δηλαδή την Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012
Καλό διάβασμα
Για περισσότερες πληροφορίες, κάντε κλικ στο ¨Ανακοινώσεις – Μαθήματα ¨ στη δεξιά στήλη, στις ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
Posted in ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ - ΜΑΘΗΜΑΤΑ | Με ετικέτα: Ανακοινώσεις, Εξετάσεις, Μαθήματα | Leave a Comment »
Το 23 έχει τις καλύτερες!
Posted by vnottas στο 7 Ιανουαρίου, 2012
Για πείτε μου τώρα εσείς: υπάρχουν πολλά πράγματα στη ζωή που τα περιμένεις με ανυπομονησία και αυτά, τις πιο πολλές φορές, έρχονται;
Υπάρχουν πολλά πράγματα στη ζωή που εντέλει σε οδηγούν πάνω κάτω εκεί που είχες σκοπό να πας;
Είναι πολλά τα πράγματα που φέρνουν (αδυσώπητα) τους ανθρώπους κοντά –πολύ κοντά (έως ασφυκτικά κοντά) τον ένα με τον άλλο;
Απαντώ εγώ για σας: Δεν είναι πολλά, αλλά ναι υπάρχουν. Είναι μεγάλα, ελαφρώς χοντροκομμένα, έχουν χοντρά μαύρα ελαστικά και εκτελούν δημόσια δρομολόγια.
Όταν ήμουν μικρός περίμενα συστηματικά ένα τέτοιο έξω από το περίπτερο της γειτονιάς μου. Το έλεγαν (τότε) 108 και με πήγαινε από την Ηλιούπολη στη Δάφνη (για το γυμνάσιο) ή και ως την Ακαδημία για μεγαλύτερες εξερευνήσεις στον ιστό της Πρωτεύουσας.
Η μέρα που πρωτοπλήρωσα το αντίτιμο της διαδρομής με φοιτητικό κουπόνι (τέτοια είχαμε τότε) ήταν ιδιαίτερα σημαντική στην ιστορία των μετακινήσεών μου. Εξ ίσου σημαντική με εκείνη, την ίδια περίπου εποχή, που (πάντα μέσα στο 108, κεντρικός διάδρομος) κάποιος, όχι όποιος κι όποιος –η αυτού προεξέχουσα φυσιογνωμία ο εισπράκτορας, αντί για ¨προχώρα μικρέ¨ μου είπε ¨προχωρήστε κύριε!¨
Βέβαια, η απώτερη επιδίωξη την εποχή εκείνη (τι επιδίωξη, όνειρο ήθελα να πω) ήταν να χειραφετηθείς από τον χοντρό πολύτροχο μεταφορέα και να αποκτήσεις μέσο μετακίνησης ιδιόκτητο και ιδιοκατευθυνόμενο, με δύο ή τέσσερεις ρόδες αδιάφορο. Εκείνο που είχε πρωταρχική σημασία ήταν να μπορεί να σε οδηγήσει, μαζί με το κορίτσι σου, σε μέρη απόμερα, σκιερά και διακριτικά.
Ένα τέτοιο μέσο φιγουράριζε συχνά στην πρώτη σελίδα των ¨Νέων¨, κάτω αριστερά, δίπλα στο χρονογράφημα του Δημήτρη Ψαθά. Μια υπέροχη Βέσπα! Αλλά μέχρις ότου αυτό το όνειρο μπορέσει να υλοποιηθεί, υπήρχε πάντα το 108 και τα περιεκτικά του αδέλφια που κούτσα κούτσα σε πήγαιναν (θεωρητικά) παντού.
Αργότερα απόκτησα λογιών λογιών οχήματα, και φρόντισα εγκαίρως να πάρω στον γιό μου μια βέσπα για τις πρώτες του αυτόνομες μετακινήσεις. (Θυμάμαι τι ωραία που περνούσαμε όταν ανεβαίναμε στο άκαφτο ακόμη Σέιχ Σου για τα μαθήματα οδήγησης).
Ωστόσο μου κάνει εντύπωση πόσο δεμένος παρέμεινε κι αυτός με το 23, το λεωφορειάκι της Θεσσαλονίκης, όχι τεραστίων διαστάσεων, ικανό να ελίσσεται στην Πάνω Πόλη, που το χρησιμοποιούσε μαθητής για να κατεβεί ως το κέντρο –πήγαινε στο 10ο γυμνάσιο της Ικτίνου. Ακόμη και σήμερα , αν του δείξεις καμιά ωραία στο δρόμο και έχει διαφορετική αισθητική εκτίμηση, θα σου πει: ¨Μπα, στο 23 είχε πολύ καλύτερες!¨
Θα ήθελα να είχα μια εικόνα από το 108, αλλά αυτό ανήκει σε μια Ελλάδα που δεν υπάρχει πια. Γι αυτό μια μέρα που είχα κέφια, αποθανάτισα το 23 (στάση Αναστροφή-Πλάτανος) και το κρέμασα σε ένα τοίχο του σπιτιού μου.
Λεωφορείο το 2 – Αρλέτα – Σάννυ Μπαλτζή
ΥΓ. Γράφοντας αυτό το κειμενάκι και ψάχνοντας στο διαδίκτυο για εικονογράφηση σε τι πέφτω απάνω; Σε ένα 108 να κόβει βόλτες στο Σύνταγμα, σε εποχή μάλλον πρόσφατη, ως περήφανη αντίκα! Να το!
Posted in ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ, ΤΑ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΑ, ΤΑ ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΑ | Με ετικέτα: Ζωή, Ημερολόγιο, Λεωφορείο, Νοσταλγία | Leave a Comment »
Περιπέτειες συγγραφής (θεατρικού κειμένου)
Posted by vnottas στο 6 Ιανουαρίου, 2012
Μικρή προαιρετική συνοδευτική μουσική: Sidney Bechet Petite Fleur Ζωντανή ηχογράφηση στο Ολυμπιά. Παρίσι 8 Δεκεμβρίου 1954
Εξομολογήσεις ενός πρωτάρη…
Όλοι, λέω όλοι, και οι παλιοί, και οι πεπειραμένοι, και οι κωλοπετσωμένοι, και οι δόκιμοι, και οι καθιερωμένοι και οι (εν τέλει) έγκριτοι, είχαν αναπόφευκτα τη Πρώτη τους Φορά!
Την είχαν βεβαίως και οι άλλοι, οι αδόκιμοι, οι ήρθα είδα έφυγα, οι ερασιτέχνες χωρίς επιμονή, οι δοκιμαστές χωρίς μεράκι, οι απαισιόδοξοι πειραματιστές ή ακόμη και εκείνοι, οι απλώς άτυχοι, που το μεράκι τους, η Πρώτη Φορά, το πετσόκοψε ή το απόκοψε οριστικά.
Γιατί η Πρώτη Φορά, όπως και να το κάνουμε, αφήνει ίχνη.
(Γι αυτό, σχετικά με τις πολλαπλές Πρώτες Φορές που σηματοδοτούν τη ζωή μας, θα πρέπει ίσως να μιλήσουμε εκτενέστερα μια άλλη φορά).
Η πρώτη μου (και προς το παρόν τελευταία) φορά στην οποία αναφέρομαι εδώ, έχει να κάνει με εκείνο το ιδιαίτερο είδος συν-γραφικής απόπειρας, όπου οι ιστορίες που φτιάχνεις απαρτίζονται από ήρωες/χαρακτήρες που μονολογούν, διαλέγονται, συνδιαλέγονται, ενίοτε συν-άδουν και που προσπαθούν να τα πουν όλα μόνοι τους, απευθυνόμενοι ο ένας στον άλλο, χωρίς ο συγγραφέας να πολυπαρεμβαίνει για να προσδιορίσει και να σχολιάσει.
Όχι ότι δε μπορεί να πει δυο λόγια κι αυτός, δεν απαγορεύεται δια ροπάλου, αλλά όπως και να το κάνουμε το θεατρικό κείμενο -γι αυτό μιλάμε- είναι το συγγραφικό είδος που βασίζεται κυρίως στο διάλογο.
Ο διάλογος, τώρα, έχει τη δική του ακαταμάχητη γοητεία.
Θυμάμαι όταν ήμουν πιτσιρικάς και νεόφυτος αναγνώστης αφηγημάτων, με γοήτευαν ιδιαιτέρα εκείνες οι παυλίτσες που, η μια κάτω από την άλλη στα αριστερά της σελίδας, υποδήλωναν κουβεντούλα, όσο πιο ψιλή τόσο καλύτερα! Ξεφύλλιζα το βιβλίο και ακόμη περισσότερο από το τεστ εικονογράφησης με ενδιέφερε να περάσει το τεστ των διαλόγων. (Για να τα λέμε όλα, εκείνη την εποχή υπήρχε τέτοια πενία αφηγημάτων –πού η τύχη των σημερινών παιδιών με τα οπτικοακουστικά τους!- που τελικά καταβρόχθιζες και το πιο άχρωμο και στερημένο από εικόνες και διαλόγους ανάγνωσμα).
Όμως ο διάλογος, να τον γράψεις, ακόμη και στα μυθιστορήματα, θέλει ειδική μαστοριά. Πολύ περισσότερο αν επιχειρήσεις να φτιάξεις θέατρο!
Και δεν είναι μόνο υπόθεση καλοδιατυπωμένης διαλεκτικής, είναι και οι ήρωες- χαρακτήρες, που δεν πρέπει να φιλοτεχνηθούν για να παραμείνουν ες αεί ανάμεσα στις χάρτινες (ή άλλου είδους) σελίδες, εικονογραφημένοι μόνο από την φαντασία των αναγνωστών την οποία θα πρέπει να υποδαυλίσεις με επαρκή δεξιοτεχνία, αλλά που τους φτιάχνεις για να αποκτήσουν αργά ή γρήγορα ενσάρκωση και εικόνα, την οποία ελέγχεις ελάχιστα έως καθόλου!
Θα μου πείτε: αυτά και άλλα παρόμοια είναι λεπτομέρειες για έναν ερασιτέχνη στο θεατρικό είδος. Αν αρχίσει να μπερδεύεται με τέτοιους προβληματισμούς πριν να καθίσει να γράψει, το ’καψε το φαί!
Έχετε δίκιο.
Κι εγώ μετά άρχισα να τα σκέφτομαι όλα αυτά.
Στην πραγματικότητα, τον Ιούλιο του 2009 απλά είχα όρεξη για γράψιμο…
…και είπα: καλύτερα όχι μυθιστόρημα, κάτι πιο σύντομο… Ίσως ένα ακόμη διήγημα από εκείνα τα βιωματικά, όπως το ¨Διαβατήριο¨, που τα έχω στο συρτάρι ως σημειώσεις και που κάποτε θα πρέπει να γραφτούν…
Αλλά όχι, δεν είχα κέφι να αναστήσω αναμνήσεις από εκείνη την περίοδο. Έτσι κι αλλιώς, αυτό το καλοκαίρι είχα σκοπό να επισκεφτώ τον φίλο μου τον Κλάουντιο και την γυναίκα του την Λεονάρντα στην Φλωρεντία και θέλοντας και μη θα έπαιρνα μια ισχυρή δόση από ξαναζωντανεμένες παλιές γλυκόπικρες εικόνες.
Γιατί όχι ένα θεατρικό; είπα.
Ναι, αλλά τι ακριβώς; ζήτησε να μάθει ο άλλος μου εαυτός, που συνήθως έχει σοβαρότερες αντιρρήσεις στις πρωτοβουλίες μου, αλλά αυτή τη φορά μου φάνηκε κάπως συγκαταβατικός.
Θα βρούμε, του είπα, αλλά η αλήθεια είναι πώς είχα ήδη κάτι στο μυαλό μου.
(συνεχίζεται)
Posted in ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ, ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΑ, ΤΑ ΤΡΕΧΟΝΤΑ | Με ετικέτα: Αφήγημα, Γράψιμο, Θέατρο, Θεατρικό έργο, Θεατρικό κείμενο, Περιπέτειες Συγγραφής | Leave a Comment »
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 