(Από τις ταξιδιωτικές καταγραφές του Βασίλη Μεταλλινού.)
Σημείωση Ο Βασίλης είναι παλιός φίλος, αρχιτέκτονας το επάγγελμα, αλλά και λάτρης των μοναχικών, ερασιτεχνικών, μοτοσικλετικών, διηπειρωτικών διαδρομών τις οποίες ζει (βιώνει) και περιγράφει με θεσσαλονικιώτικο χιούμορ.
Σήμερα: ‘Ένα στιγμιότυπο από την προσπάθειά του, όντας στην Τύνιδα, να εκμαιεύσει μια βίζα ώστε να επιστρέψει οϊκαδε μέσω της τότε (2007) Λιβύης.
…
I been in the right place
.
But it must have been the wrong time
.
I’d have said the right thing
.
But must have used the wrong line… (Dr John)
.
-
- Τυνησία, Λιβυκή Πρεσβεία, 74 λεωφόρος Μοχαμέντ.
Ο υπάλληλος ξινός. Φάτσα μπαγιάτικη, να θυμίζει …τροφική δηλητηρίαση. Μου λέει «αταντέ»…
2004 με 2007, 4 αιτήσεις «libya online visa application», απάντηση μηδέν!
Δεν υπάρχει πιό φρικτό πράγμα απ΄την αναμονή σε Αφρικανικές υπηρεσίες εκτός ίσως κι από το βίτσιο της απαγγελίας σε ποιητικές βραδιές.
Γυροφέρνω στα τυφλά, αναρωτώμενος αν υπάρχει ελεήμων θεός ή κάποιο σχέδιο πίσω από το σύμπαν, όταν μου δίνει να συμπληρώσω ένα μάτσο χαρτιά, που φτάνει σε μέγεθος την Θιβετιανή Βίβλο των Νεκρών. Συμπληρώνω τα χαρτιά.
Και πάλι αναμονή με έναν φλύαρο Ιταλό τζιπά να μου διηγείται με στόμφο τις περιπέτειές του, κρίνοντας κάθε μιά τους άξια να συμπεριληφθεί στα έργα του Γκουρτζίεφ, μέχρι που εμφανίζεται μια νυφίτσα με κελεμπία .
Με έκφραση πόνου, σαν του Μαχάτμα Γκάντι όταν τον πυροβόλησε ο Γκόντσε, μας πληροφορεί ότι η βίζα θέλει 9 μέρες για να εγκριθεί και θα την παραλάβουμε στα σύνορα. Κρίνοντας από τη φωνή του -να τρεμοπαίζει σαν τα κβαντικά σωματίδια- είμαι σίγουρος ότι θέλει να μας ξεφορτωθεί.
Μπουκάρω στο γραφείο του προϊσταμένου. Η Αφρική δεν είναι για τσαμπουκάδες. Μπόλικο σιρόπι κι «εξκιουζέ μουά»… Αυτός ακίνητος κάτω από μια τεράστια εικόνα του Καντάφι. Κοιτάζει απορροφημένος μια στοίβα έγγραφα κι αρχίζω να του εξηγώ χαμηλόφωνα το πρόβλημα με λυγμό -σχεδόν παίζω Άιντα- μέχρι που αντιλαμβάνομαι ότι κοιμάται όταν τον ακούω να ροχαλίζει. Ίσως η πιο παραγωγική συζήτηση με Αφρικανό υπάλληλο…
Νοιώθω τεράστια ανακούφιση που όλα είναι εξηγήσιμα!! Είχα αρχίσει ν’ ανησυχώ πως φταίω εγώ…
Café du Souk για τσάι maghrebi. Έρχεται και κάθεται ένας Ελβετός ποδηλάτης, ο Bertrand, ο ιδεώδης τύπος της flânerie, της άσκοπης περιπλάνησης. Κάνει τον γύρο της Μεσογείου. Μια από τα ίδια …΄΄πάνε σε εννιά μέρες στα σύνορα΄΄. Του κώλου τα εννιάμερα…
Αν ορίσουμε την jazz σαν ένα τρόπο ύπαρξης, μ’ έναν αυτοσχεδιαστικό τρόπο βρισκόμαστε και οι δύο στο κατάστρωμα της Grimaldi για Παλέρμο. Ο Bertrand θα ξαναγυρίσει για τη βίζα κι εγώ θα συνεχίσω στην Ιταλία που υπαινίσσεται ένα σχέδιο, εκεί όπου δεν υπάρχει κανένα…
Οδηγώντας στην ελεεινή autostrada για Cosenza θυμάμαι τα λόγια του τζιπά βγαίνοντας απ’ το Προξενείο: «Σ’ αυτόν τον άδικο κόσμο της φθοράς και της οδύνης είμαστε καταδικασμένοι να προσπαθούμε»…
…ενώ πατώντας κι άλλο το γκάζι της μοτοσυκλέτας, έκανα την σκέψη ότι ήταν μια έξοχη ρήση που θα μπορούσα εντυπωσιακά να χρησιμοποιήσω σε κάποιο σικ δείπνο…
ΥΓ1. Ο Bertrand γύρισε στην Τυνησία. Δεν πήρε ποτέ την βίζα για Λιβύη. Πέρασε στην Αίγυπτο αεροπορικώς και συνέχισε τον γύρο της Μεσογείου. Πέντε μήνες μετά πίναμε ρακές στη Μυρσίνη, στη Θεσσαλονίκη.
ΥΓ2. Εγώ πήρα την βίζα μετά 3 χρόνια στην Αίγυπτο με βύσμα έναν Χασάν. Διάφορες σουρεάλ καταστάσεις μ’ ανάγκασαν να φύγω «ατμός» από τη χώρα και να μην δοκιμάσω ποτέ ένα πιάτο ruz hoot bil kusbur, σε ταβερνάκι στο λιμάνι του Τομπρούκ.
ΥΓ3. Κι ας μη πάω ποτέ στη Λιβύη! Δεν με νοιάζουν ούτε οι «κατακτήσεις» τοπωνυμίων, ούτε η περιπέτεια, ούτε τα μοτοσυκλετιστικά ανδραγαθήματα, ούτε να ψάξω το κρυφό μου ΕΓΩ στην έρημο, ούτε να γίνω …καλύτερος άνθρωπος κι άλλα σαχλά κι αιθέρια.
ΥΓ4. Να σΕ πω φίλτατε αναγνώστα, το ένοχο μυστικό μου. Είναι ότι με τα ταξίδια βρήκα έναν από τους πιο τεμπέλικους τρόπους για να περνάω τον χρόνο μου.
Cheers!
H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 