H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
*
Περισσότερα για το ιστορικό μυθιστόρημα "Κύλικες και Δόρατα": Κλικ στην εικόνα
 | suriforshee1988 στη Οι κορασίδες και οι παραχ… |
 | Ανώνυμος στη Οι χαρταετοί θα επιστρέψουν κα… |
| Ανώνυμος στη Σκηνές από τη δεκαετία του… |
 | Jude στη Ευτυχισμένους έρωτες δεν … |
| Ανώνυμος στη Ποιητικές παραβολές ή Ο… |
Κοινωνία, επικοινωνία, εξουσία: Από τον Βωμό και τον Άμβωνα στην οθόνη. Η περίοδος της προφορικότητας και οι επικοινωνητές της. Μια κοινωνιολογική προσέγγιση στην ιστορία της επικοινωνίας και των μέσων. Εκδότης: Ι. Σιδέρης. Συγγραφέας: Βασίλης Νόττας. Σειρά: Δημοσιογραφία και ΜΜΕ. Έτος έκδοσης: 2009 . ISBN: 960-08-0468-0. Τόπος Έκδοσης: Αθήνα Αριθμός Σελίδων: 302 Διαστάσεις: 24χ17 Πρόλογος: Κώστας Βεργόπουλος. Αποσπάσματα στο Ιστολογοφόρο: κλίκ στην εικόνα
Συλλογή κειμένων: ΜΜΕ, κοινωνία και πολιτική. Ρόλος και λειτουργία στη σύγχρονη Ελλάδα. Επιμέλεια: Χ. Φραγκονικολόπουλος Εκδόσεις Ι. Σιδέρης, 2005 Αριθμός σελίδων 846. ISBN 960-08-0353-6, Κείμενο Β. Νόττας: ¨Επικοινωνιακή και πολιτική εξουσία τον καιρό της επέλασης των ιδιωτών¨ (σελ. 49). Κείμενο στο Ιστολογοφόρο: κλικ στην εικόνα.
Β΄Έκδοση. Εκδόσεις Ι. Σιδέρης. NovelBooks. Έτος έκδοσης: 2012. Αριθμός σελίδων: 610. Κωδικός ISBN: 9609989640. Εισαγωγικό σημείωμα στη 2η έκδοση: Γιώργος Σκαμπαρδώνης. Αποσπάσματα στο Ιστολογοφόρο: κλικ στην εικόνα του εξώφυλλου.
Vivere pericolosamente Ανθολογία διηγημάτων: 26 ιστορίες από την Ιταλία. Εκδόσεις: Αντίκτυπος. Αθήνα: 2005 Σελίδες: 342. Κείμενο Β. Νόττας: ¨Το διαβατήριο¨. Ανάρτηση στο Ιστολογοφόρο: Κλικ στην εικόνα του εξώφυλλου
ΚΡΥΑ ΒΡΥΣΗ Κοινωνική και Οικιστική εξέλιξη: ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ.- Συγγραφείς: Βασίλης Νόττας, Πάνος Σταθακόπουλος. Δήμος Κρύας Βρύσης Εκδόσεις Δεδούση. Σελίδες: 154 Θεσσαλονίκη 1998.
Εκδότης: Αρχέτυπο. Συγγραφέας: ΒΑΣΙΛΗΣ ΝΟΤΤΑΣ. Κατηγορίες: Φανταστική Λογοτεχνία. ISBN 978-960-7928-83-2. Ημερομηνία έκδοσης: 01/01/2002. Αριθμός σελίδων: 512. Αναρτήσεις στο Ιστολογοφορο: κλίκ στην εικόνα του εξώφυλλου.
Η «κατασκευή» της πραγματικότητας και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Αθήνα 1998. Πρακτικά διεθνούς συνεδρίου που οργανώθηκε από το Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών. Συλλογικό έργο. Έκδοσεις: Αλεξάνδρεια. Διαστάσεις: 24Χ17. Σελίδες: 634. Κείμενο Β. Νόττας: Κοινωνιολογικες παρατηρησεις πανω στην οπτικοακουστικη αναπαρασταση της συγχρονης ελληνικης πραγματικοτητας. Κείμενο στο Ιστολογοφόρο: κλικ στην εικόνα
Α΄Έκδοση Εκδότης ΠΑΡΑΠΕΝΤΕ Θέμα ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ/ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ Συγγραφέας: Βασίλης Νόττας (Ανώνυμος Ένας)
Ενα κείμενο στο βιβλίο του Κώστα Μπλιάτκα ¨Εισαγωγή στο τηλεοπτικό ρεπορτάζ" . Εκδόσεις ¨Ιανός¨ με τίτλο ¨Αξιοπιστία και οπτικό ρεπορτάζ¨
Περιοδικό ¨Εξώπολις¨ Τεύχος 12-13. Κείμενο με τίτλο ¨Το ραδιόφωνο των ονείρων. Ένα δοκίμιο περί ήχων φτιαγμένο με επτά εικόνες¨. Στο Ιστολογοφόρο: κλικ στην εικόνα.
Συμμετοχή σε λογοτεχνικό παιχνίδι σχετικό με τον (υποτιθέμενο) συγγραφέα Άρθουρ Τζοφ Άρενς. Δημοσιευμένο στο περιοδικό ¨Απαγορευμένος πλανήτης" τεύχος 6 (εκδόσεις ¨Παραπέντε¨). Για το πλήρες κείμενο κλικ στην εικόνα.
¨Το Δεντρο¨ Τεύχος: 17-18 . Βασίλης Νοττας: Συζήτηση για τον κοινωνικό χώρο της Θεσσαλονίκης.
Διδακτορική Διατριβή ¨Δημόσια μέσα μαζικής επικοινωνίας και συμμετοχική Πολεοδομία¨. Σελίδες:788. Ψηφιοποιημένη στη βιβλιοθήκη του Παντείου
*
Ποιήματα και ποιητικά κείμενα του Νίκου Μοσχοβάκου (κλικ στην εικόνα)
Ποιήματα και ποιητικά κείμενα του Ηλία Κουτσούκου (κλικ στην εικόνα)
Μοτο-ταξιδιωτικά από τον Βασίλη Μεταλλινό (κλικ στην εικόνα)
Η γυναίκα τανάλια * Όταν ο Χάρι Πότερ συνάντησε τα λόμπι * Ο μικρός ήρωας * Πώς έκοψα το κάπνισμα και άλλα
Παρωδία σε επτά σκηνές (κλικ στην εικόνα)
Για τα σχετικά κείμενα, κλικ στην εικόνα
Σημειώσεις για την ερασιτεχνική συγγραφή
Αναρτήθηκε από τον/την: vnottas στο 30 Ιανουαρίου, 2024
…σε δύο ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου
ΤΟ ΜΩΣΑΪΚΟ ΤΗΣ ΑΡΙΑΣ
Μια μια οι ψηφίδες
του όμορφου μωσαϊκού της Αριάς
είναι πετρούλες ασήμαντες.
Όμως η δύναμη του δημιουργού
τις μετατρέπει μαγικά
σε παράσταση αξέχαστη.
Η δύναμη του πεπρωμένου τους.
ΚΑΤΑΓΩΓΗ
Είχες πατέρα Τελώνη
και Φαρισαία μάνα
ήθελες πάντα εξιλέωση
και τι κατάφερες;
Να γίνεις Εβραίος.
Posted in ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΑ ΦΙΛΩΝ | Με ετικέτα: Νίκος Μοσχοβάκος | Leave a Comment »
Αναρτήθηκε από τον/την: vnottas στο 30 Ιανουαρίου, 2024
Ήτανε μια νύχτα αφέγγαρη και
θεοσκότεινη
τόσο που δεν ξεχώριζες τον ποταμό από
τη θάλασσα,
σύνορό τους οι λαίμαργοι κροκόδειλοι που
παραμόνευαν, άγρυπνοι, για καλοθρεμμένους
κέφαλους.
Βιαστικά, άλαλος, μάζεψε σ’ ένα πολύχρωμο
ντουρβά
και τους τελευταίους, αχώριστους, πάπυρους
με τις σημειώσεις που κρατούσε, όλα
τα χρόνια, σπουδάζοντας εκεί στα ξένα.
Στο λιμάνι, η διήρης, φορτωμένη, τον
περίμενε με φώτα σβηστά και με λυτούς τους
κάβους.
Ο κοντόσωμος καπετάνιος, πατριώτης λινδιακός,
φίλος αχώριστος του πατέρα, τον καρτερούσε
αγέλαστος,
φρουρώντας το πολύτιμο μπαουλάκι του.
Έτσι, κράτησε το λόγο που έδωσε
όταν τον είχε πρωτοφέρει εδώ, παιδί σχεδόν,
για να σπουδάσει, νέες επιστήμες,
κοντά στους γραμματιζούμενους της χώρας των
Φαραώ.
Το μακελειό στην Καρσεμίς και το αίμα
που χύθηκε εκεί, άφησε τα ίχνη του
ανεξίτηλα.
Νυχτωμό στον τόπο, μοιρολόγι στους ανθρώπους.
Και μια θλιβερή ανάμνηση ο τρανός
Ταχάρκα.
Ο Νεχώ και οι διάδοχοί του, δεν κατάφεραν
να ξαναδώσουν την παλιά του αίγλη στο
Βασίλειο.
Τα αποδημητικά πετεινά του ουρανού
άλλαζαν διαδρομές και προορισμούς
μη βρίσκοντας καρπούς για να τραφούν,
αλλά και πετώντας ν’ απορρίψουν.
Με τον καιρό χανόταν η πρασινάδα από
τις κοιλάδες
και τα τιτιβίσματα από τα σοκάκια.
Οι χωρίς τελειωμό ληστείες και οι
αναίτιες δολοφονίες, μα πιο πολύ η έλλειψη
έμπειρων δασκάλων τον ανάγκασαν σε
φυγή.
Δίχως να λογαριάζεται και το άλγος
του νόστου.
Δεν προλάβανε τα φώτα, τα πολύχρωμα, της
Ταμιάτ
από τα μάτια τους να χάσουν, όταν
ένας θεότρελος κι αναπάντεχος Γαρμπής
τους πήρε και τους σήκωσε, σπρώχνοντας,
αβάστακτα, ανατολικά το δυνατό σκαρί.
Μπροστά τους η σκοτεινή απειλή του
Ποσειδώνα
τους αφάνισε κάθε εικόνα χρωματιστή,
τους αφαίρεσε κάθε μυρουδιά λαχταριστή.
Τι που κατέβασαν τα γερά ιστία,
τι που ανέβασαν τα ελατήσια κουπιά,
ο τιμονιέρης μάταια προσπαθούσε, με
το λιναρένιο σκοινί, το δίκωπο πηδάλιο να
συγκρατήσει.
Ίσα που πρόλαβε φωνή να βγάλει, πως τα
φώτα της Γάζας φάνηκαν, στο βάθος της
σκοτεινιάς,
όταν θεόρατο κύμα τούκλεισε το στόμα
μονομιάς
μα και τα μάτια των πιο πολλών στην κουπαστή
και αντάμα μ’ εκείνον, με τους πάπυρους αγκαλιά,
κάθε έγνοια του και θύμηση μαζί.
Όταν, πιά, τα μάτια μπόρεσε να μισανοίξει
ένιωσε πάνω σε στρωσίδια πουπουλένια νάναι
ξαπλωμένος,
μέσα σε βεδουϊνικη καταπλούμιστη σκηνή.
Πολύχρωμα χαλιά με σκηνές ηρώων
σε άτια αγέρωχα ανεβασμένους,
με σπάθες και δόρατα ψηλά να
ανεμίζουν,
χρέμια χρυσοκέντητα τα πλαϊνά να
ομορφαίνουν
και λάμπες κρεμαστές το μέρος να
φωτίζουν.
Τον αποξύπνησαν οι φωνές του πιο ρυτιδωμένου
της φαμίλιας, που σαν πρεσβύτερος
αυτός,
σε σκαλιστό σκαμνί καθόταν και οι
υπόλοιποι νοματέοι ανακούρκουδα καθιστοί
με τα βλέφαρα ορθάνοιχτα από τα χείλη του
κρεμόταν.
Εκείνος, μέσα σε λήθαργο και από πνιγμό σωσμένος,
μετά δυσκολίας ξεχώριζε λέξεις και νοήματα
που ο παππούς ασταμάτητα ξεστόμιζε
και λάμψη έδιναν στα μάτια που τον άκουγαν.
Πιο πολύ σ’ εκεινού του αμούστακου αγοριού
που δίπλα του τον είχε και καθόταν
κι όλο με νόημα και μ’ έμφαση τον ονομάτιζε
Γολιάθ.
Και όλο φούσκωνε ο αγέρας της ερήμου,
ταρακουνώντας τα κρεμαστά φανάρια
της σκηνής, στο ρυθμό της αφήγησης του
γενάρχη.
Ακαταπόνητος ο γηραιός θεματοφύλακας με το
Βλέμμα
στο κέντρο της κορυφής της σκηνής, δύναμη να
παίρνει
συνέχιζε επίμονα και γλαφυρά την αφήγησή του.
Πως οι σημερινοί ταλαίπωροι συγχωριανοί τους, οι
Πελεσέτ
κρατούσαν από τους παλιούς κραταιούς πολεμιστές
Φιλιστίνους
και με χαμηλωμένη τη φωνή σαν μυστικό να λέει.
Ένας προπροπάππους του, με του εγγονού του το
όνομα
που ούτε πανύψηλος ήτανε, αφού ούτε που τις
εννιά
πιθαμές δεν ξεπερνούσε, μα και ούτε κανένας
σιδερόφραχτος,
μονάχα τα ξένα γίδια έδιωχνε από του χωριού του το
σύνορο,
που δεν ήταν παρά μια μεγάλη άχρηστη σπάθα
αστραφτερή
που ο σιδεράς στο χώμα κάποτε είχε μπήξει.
Οπότε, μια νύχτα σημαδιακή, έκατσε σιμά
στο σύνορο να ξαποστάσει και στην πέτρα
πάνω
σαν έγειρε να ξαπλώσει, μόλις που πρόλαβε να
ακούσει το τροχό του άρματος που του πήρε το
κεφάλι.
Έτσι δεν πρόλαβε να ακούσει τις σπαραχτικές
φωνές παιδιών και γυναικών, μήτε να δει
τα δρεπανοφόρα, κομματάκια να τους
κάνουν.
Με λαφυραγωγημένα άρματα και κράνη
δεν καταλάβαινες ποιοι αχαΐρευτοι Χαναναίοι
ήταν,
συνέχιζε κατακόκκινος να αφηγείται ο
παππούς.
Αλλά κι ούτε πρόλαβε να δει τις πυρωμένες μπάλες
που πέφτανε χιλιάδες από ψηλά, που κάνανε τη νύκτα
μέρα.
Άλλες πύρινες μπάλες ερχόταν από τα υψώματα
κι άλλες από τη θάλασσα, από αμέτρητες άγνωστες
νήες με καταπέλτες μεγάλης απόστασης βολής.
Μια αφήγηση έντονη και ζωντανή, τόσο που
στο λήθαργό του ένιωσε την πτώση μιας μπάλας
δίπλα του, τόσο που τον ταρακούνησε αληθινά!
Όμως, δεν ήταν παρά το ελαφρύ χέρι της μάνας του,
που σκουντώντας τον, χαμηλόφωνα του φώναξε:
Ξύπνα Κλεόβουλε, το σχολικό ώρα πολλή, έξω σε
περιμένει.
Και τρέχοντας, απάντησε στου οδηγού το απορημένο
βλέμμα.
«Βία μηδέν πράττειν»
«Αδικίαν φεύγειν»
Σε λίγο από το ραδιόφωνο του οχήματος,
η φωνή του σχολιαστή ακούστηκε να λέει, πως
με τους χθεσινοβραδυνούς βομβαρδισμούς στη
Γάζα
τα νεκρά παιδιά ξεπέρασαν δέκα φορές τα
χίλια.
Απογοητευμένος, αφήνοντας τα μάτια του να
σφαλίσουν,
στοχαζόταν πως τώρα πλέον στα βουνά των
ερειπίων,
που άφησαν στο πέρασμά τους λεγεώνες ποτισμένες
νηπενθές,
οι οποίες δεν υποκρίθηκαν καν να προσπεράσουν ούτε
το Αλ Ντάρατζ,
σε γη έρημο που αενάως διεκδικείται και
εκδικείται,
θα μπορεί, άφοβα πάλι, εδώ, να ευδοκιμεί το Ρόδο
της Ιεριχούς.
ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΜΑΝΩΛΑΣ
Posted in ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΑ ΦΙΛΩΝ | Με ετικέτα: Λευτέρης Μανωλάς | Leave a Comment »
Αναρτήθηκε από τον/την: vnottas στο 12 Ιανουαρίου, 2024
Ένα ποίημα του Λευτέρη Μανωλά
ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Σκοτείνιασε ο ουρανός απρόσμενα
Τ’ αστέρια μαζεμένα έπλεαν μέσα στα
δάκρυα,
όσων είχαν απομείνει σε τούτη τη
γειτονιά
αθώπευτοι από γυναίκας χέρι.
Χλωμοί, ξέψυχοι, μονάχοι
στην ενδοχώρα του εαυτού τους,
αναρωτιόντουσαν κατάβραδα
γιατί δεν φέγγει και για αυτούς
ένα χείλι χαμογελαστό
τη στράτα τους να δείξει.
Μα μέχρι τώρα δεν έμαθαν τον
τρόπο,
γιατί χαμόγελο δεν εχάρισαν ποτέ τους.
Λ.Μ.
Posted in ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΑ ΦΙΛΩΝ | Με ετικέτα: Λευτέρης Μανωλάς | Leave a Comment »
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 