Madras 2017 Ταξιδιωτικές ιστορίες με hot chilli sause

Οι παλιότεροι χρήστες (συνεπιβάτες) του Ιστολογοφόρου γνωρίζουν τον Βασίλη Μεταλλινό, τις κενταυρικές εξορμήσεις του ανά τον πλανήτη και τον γλαφυρό τρόπο που τις περιγράφει. Για τους τυχόν νεότερους υπενθυμίζω ότι ο Βασίλης είναι βιωματικός δίτροχος ταξιδευτής, αρχιτέκτονας και καταγραφέας (με χιούμορ) ενδιαφερουσών εμπειριών.   Μόλις έλαβα το κείμενο που ακολουθεί: φάσεις από ένα ταξίδι του ’17 στην Ινδία. Απολαύστε το!

 Ο καλύτερος τρόπος για να βαρεθείς είναι να ξέρεις πού πας και από πού θα περάσεις. (Hippolyte Taine)

Madras (Tamil Nadu, INDIA) 2017.

Πάνω σε rikshaw στην Poonamalle High Road, στρωμένη κεφάλα απ’ το jet lag, χαμένος στο χάος 6,5 εκατομυρίων οχημάτων κι ο Ινδός πάει τάπα. Οι συνήθειες και όλες μου οι βεβαιότητες έχουν κλονιστεί. Άλλωστε χρειάζεται περισσότερο κουράγιο για να ζήσεις πραγματικά …παρά για να αυτοκτονήσεις.

Μοναδικός στόχος ν’ αγοράσω μοτοσυκλέτα και να φύγω παραλιακά. Εύκολο? Δύσκολο? Δεν έχω ιδέα! Το ταξίδι όταν δεν είναι προτηγανισμένο, είναι σκληρή και βρώμικη δουλειά. Πρέπει να λερώσεις τα χέρια σου. Αν επιμένεις να μη λερωθείς τίποτα ενδιαφέρον δεν συμβαίνει.

Το στομάχι παίζει mazurka σε λα μινόρε και ψάχνω εστιατόριο. Ένα πιάτο fish kulambu με σάλτσα masala, πιθανόν να κλονίσει την πεποίθησή μου για την απόλυτη κενότητα της ύπαρξης.

Ο Ινδός με παίζει man to man από το αεροδρόμιο, πέφτουλας, ψιλοχαίτη αλά Βαμβακούλα, κίτσαρος σαν κομπάρσος του Bollywood. Δεν το βάζει κάτω. Την έστησε έξω απ΄ το airbnb κανα δίωρο, αφού αυτοανακηρύχθηκε ξεναγός, συμβουλάτορας του στιλ «σ’ έκοψα, ξέρω τι θέλεις…»

Μπαίνει σε πάρκιν, παρκάρει, σβήνει. Στην είσοδο ένας μαύρος Ταμίλ, φάτσα νάσιοναλ τζεογκράφικ, αφού του χώνει στη τσέπη ένα κουπόνι για βενζίνη, μας οδηγεί σ’ ένα χαμηλοτάβανο χώρο με βαθιά ντεκολτιασμένες, ντυμενογδυμένες με πλουμιστά πολύχρωμα ελεκτρίκ κιτς ημιρούχα, να χορεύουν με ξαναμμένους ναυτικούς. “Τry me I know you can make it” Donna Summer σε μπουρδελέ ημίφως. Ρώσσοι, σκαριά νεροβούβαλου Αμβρακικού με χαμογελαστές φάτσες μωρού, σουρωμένοι κατεβάζανε κούτρα τις Kingfisher. Η εικόνα δεν ταιριάζει με τις περιγραφές του lonely planet για το «Kallorum Seafood Restaurant». Ο Ινδός με πήγε σε prive’ κωλάδικο για ναυτικούς… Μόνο αυτό δεν περίμενα να δω στο Madras. Μεγάλο λιμάνι το Madras…

Διάκειμαι αρνητικότατα στα “hello sweety would you like offer me a drink?” και στρίβω από άλλη πόρτα. Βγαίνω στην τεράστια παραλία. Με χάνει ο Ινδός, θα με περιμένει αύριο έξω από το δωμάτιο.

Περπατάω προς το κέντρο. Σουρουπώνει, μαζεύεται κόσμος κι αρχίζει τζερτζελές με παραγκαριό που θα ‘κανε το πανηγύρι του Αη Μάμα να φαντάζει με Rodeo Drive στο Μπέβερλι Χιλς. Χτυπάω κάτι ψαρούκλες σ’ ένα υπαίθριο παράπηγμα, πίνω 2 φρέσκους χυμούς ζαχαροκάλαμου και παίρνω μια κεντρική λεωφόρο προς την πόλη ψάχνοντας τα σημεία στάνταρ που θα με οδηγήσουν στο άθλιο airbnb.

Η οπτασία της φωτογραφίας στο site, με τα σαρκώδη χείλη και τα στήθη που τσίτωναν το μεταξωτό πουκάμισο απειλώντας να το σκίσουν, τελικά διαχειρίζονταν το airbnb από το Λονδίνο …ενώ στο δωμάτιο με κοινή άθλια τουαλέτα με οδήγησε η μάνα της που έγλειφε τα ογδονταπέντε, σαν αποξηραμένη μαύρη σταφίδα Κορίνθου, μ’ ένα δεκάχρονο παιδί γαντζωμένο στη φούστα της με βαρύ αυτισμό. Σκηνικό από θραύσματα ενός στρεβλωμένου κόσμου ζωγραφισμένου από τον Ντυμπυφέ.

Η ζωή είναι σκληρότερη από μας, γι’ αυτό δυσκολεύομαι να νοιώσω ένοχος…

Περπατώντας με τις ώρες στους καυτούς δρόμους του Madras χάνεις την αίσθηση του μεγέθους και της πραγματικότητας. Και το gps αδυνατεί να βρει την διεύθυνση…

Έξω από ένα streetfoodάδικο πλησιάζω ένα νεαρό που μασουλάει κροτσανιστά onion bhajis καθισμένος στη μοτοσυκλέτα του. Τον παρακαλώ να τηλεφωνήσει στο airbnb, να ρωτήσει την διεύθυνση και αν μπορεί να με πάει.

Φτάνουμε. Τον ευχαριστώ υπακούοντας σ’ έναν πανάρχαιο κανόνα, που αναβιώνει με τεράστιο σουξέ σε απογόνους του Γιαγκούλα στους δαιδαλώδεις διαδρόμους Πολεοδομικών γραφείων, δια χειραψίας με τσιμπητό αριστοτεχνικά ένα χαρτονόμισμα. Αρνείται ευγενικά. Ανένδοτος, δεν δέχεται. Άλλη πάστα οι Ταμίλ. Είναι ο άνθρωπος κλειδί που καθορίζει την πορεία του ταξιδιού. Την επόμενη μέρα εχω ραντεβού να δω την μηχανή ενός φίλου του.

Το «άλλο» ταξίδι είναι σαν τη ζωή. Έχει ρίσκο, είναι διαφορετικό, είναι μια εξέγερση. Άλλοι το αντιμετωπίζουν με επιφυλακτικότητα, με φθόνο, με μνησικακία… Άλλοι θέλουν να βρισκόμαστε όλοι μαζί, στην ίδια κατάσταση. Να ισορροπούμε στα όρια του συνηθισμένου και του σταθερού. Ο κόσμος έχει ανάγκη από σταθερότητα…

Το βράδυ πέφτω γκροκί. Μπερδεμένα όνειρα, ότι σύχναζα σε κοπές πίτας μοτοσυκλετικών συλλόγων και οι διοργανωτές κραδαίνοντας χαλασμένα αμορτισέρ με ανάγκαζαν να κάνω ευνοϊκά σχόλια για τις BMW adv… Ο θόρυβος ενός βομβαρδιστικού Douglas του 2ου ΠΠ που προκαλεί το μονομπλόκ αιρ κοντίσιον των 70ς, αρχικά με γλυτώνει από τον εφιάλτη, στη συνέχεια όμως με διάφορες χαλαρωτικές στάσεις yoga flow και την εικόνα της χυμώδους Ινδής στο κωλάδικο, να ισιώνει τους μεσημβρινούς στις ζαρτιέρες της βλέποντάς με να φεύγω …βυθίζομαι σ’ έναν βελούδινο ύπνο.

Πρωί. Η ηλικιωμένη Ινδή με επισημότητα με προσκαλεί το μεσημέρι να μου μαγειρέψει, λέγοντάς μου ότι θα ήταν πολύ μεγάλη τιμή γι’ αυτή και το εγγόνι της.

Ο Ινδός με το rikshaw, καραούλι στο πεζοδρόμιο, με πληροφορεί ότι όλοι οι έμποροι μοτοσυκλετών της Salai Mount road αρρώστησαν ξαφνικά από την γρίπη των χοίρων, προτείνοντάς μου να με πάει σε ξάδελφό του με under cover εμπόριο-σέρβις μοτοσυκλετών μόνο για ειδικούς γνώστες κλπ κλπ Μόλις φτάνουμε στη διεύθυνση που του έδωσα και συναντάμε τους δυό Ινδούς μπροστά σε μια πανέμορφη μαύρη Royal Enfield BULLET 350, τρώει τέτοιο στράβωμα που δεν του το ισιώνει ούτε φαναρτζής.

Γυρίζω το μεσημέρι. Η ηλικιωμένη έχει μαγειρέψει 6-7 διαφορετικά φαγητά με εξαιρετικό art de la table σε μικρά φθαρμενα πιατάκια. Καθόμαστε στο παλιό τραπέζι και με σερβίρει με την επισημότητα γεύματος στο Μπάκιγχαμ . Η συγκίνησή μου είναι τεράστια, σε βαθμό που στο τέλος όταν φέρνει μια παμπάλαια κανάτα με νερό από τη βρύση (που δεν πίνουν ούτε οι άστεγοι) και μου γεμίζει το σκληρό πλαστικό ποτήρι, το πίνω όλο χωρίς σκέψη ν’ αρνηθώ και να την προσβάλλω… Συνειδητοποιώ ότι έχω αποκτήσει αντισώματα κατσαρίδας!

Πριν 10 χρόνια ξεκίνησα για Καλκούτα αλλά βρέθηκα στο Himachal Pradesh. Τώρα ήμουν ήδη στο κόλπο της Βεγγάλης. Στο τραπέζι θέτω το θέμα επί χάρτου. Καλκούτα ή Κανιακουμάρι? Η ηλικιωμένη κυρία μου δείχνει επίμονα Ποντισερί, Μαντουράι, Κανιακουμάρι…

Την άλλη μέρα φεύγω. Σαν τον «διαβάτη» του Μποντλαίρ, δεν φτάνω ποτέ στην Καλκούτα. Μου αρκεί να ‘μαι περαστικός, να με παρασέρνει η ταξιδιωτική παλίρροια στο μεταβλητό, στην κίνηση, στο φευγαλέο.

Ήδη κατηφόριζω προς Νότο… Πάνω στη σέλα της Enfield Bullet έχω εξασφαλίσει την πιο ηδονιστική θέαση του κόσμου.

«Μισές δουλειές. Παράτησες καριέρα στη μέση, ταξίδια στη μέση, βιβλία στη μέση… Δεν το λές και πετυχημένη ζωή», κάποιος μΕ είπε.

Καλύτερα να είσαι αποτυχημένος έξυπνος παρά επιτυχημένος μαλάκας (Βολίνσκι).

Η Καλκούτα μπορεί να περιμένει…

Ένα ποίημα του Λευτέρη Μανωλά

ΠΡΟΒΑ

Τα βράδια τρέχω να
κρυφτώ
πίσω από τους αφρούς των
κυμάτων,
να κρυφοκοιτάξω εκείνους τους
ψαράδες,
πάνω στην επιφάνεια της
χαμογελαστής θάλασσας να
παίζουν χόκεϋ επί πάγου
και αίφνης να μεγαλώνει ο
δίσκος,
να γίνεται ανάποδος κύρτος,
που υποδέχεται γυαλίνες, σαργούς
σκάρους.
Τα χέρια χάνουν τα δάχτυλα
Και σαν κουπιά μου γνέφουν
καληνύχτα.

Ένα κείμενο του Μάριου Νόττα

Ο Μάιος της Eurovision και των Τελικών

Αρχίζει το ματς αδειάσαν οι δρόμοι
Η ώρα ζυγώνει αρχίζει το μάτς
Αρχίζει το ματς ερήμωσε η πόλη
Τρεχάτε κι αρχίζει το ματς
Πω πω γουστάρω να βλέπω κασκόλ
Να βλέπω σημαίες να μπαίνουνε γκολ
Πως μας ενώνει και πως μας δονεί
Του Διακογιάννη η φωνή

Ο βάρδος Κηλαηδόνης, αποτύπωσε θεσπέσια την μέθεξη της φίλαθλης εμπειρίας (και όχι της στρεβλής καφρίλας) που μπορούν να προσφέρουν τα σπορ, σε μία εποχή παράξενη, τεράστιας μοναξιάς.

Σκέψου το: Ζούμε σε καιρούς ‘ιδιωτικούς’, όπου τα πάντα γίνονται ‘εξατομικευμένα’ και κατα μόνας. Η ιδιότυπη εστία της τηλεόρασης -που είχε ήδη παραμερίσει τη ζεστασιά της “παρέας” της οικογένειας- έχει πλέον αντικατασταθεί από προσωποποιημένο περιεχόμενο που ο καθένας μας απολαμβάνει μόνος του.

Ναι, υπήρξαν εποχές που οι παρέες συναντιόντουσαν για να διαβάσουν ποίηση, να παίξουν παιχνίδια, να μαλώσουν για πολιτικά θέματα να ακούσουν μουσική και να χορέψουν.
Αντιπαρέβαλε αυτό, με τις συναθροίσεις εφήβων που επικοινωνούν μέσω text και τα βλέμματα τους δεν συναντιούνται, παραμένουν καθηλωμένα στις μικρές μαύρες συσκευές παλάμης.

Ναι, εντάξει, δεν είμαστε ανάπηροι ακόμα. Ευτυχώς, στον ευλογημένο τόπο μας, θες δεν θες, όταν μοσχοβολήσει η νερατζιά, ή το ριχόσπερμα (ακόμα και στην Σόλωνος) και αρχίσουν να μεγαλώνουν οι μέρες, κάτι μέσα ‘μας τραβάει απ’ το μανίκι’ να βιώσουμε το ‘έξω’, να βρούμε φίλους, να κυκλοφορήσουμε και ν’ ανταμώσουμε.
Ειδικά αυτός ο Μάιος, του 2024, μας δίνει αφορμές να αναθαρρήσουμε. Ας δούμε λοιπόν τη συγκυρία:

…Τα σπορ, έχουν πολλές αναγνώσεις και οι επιστήμες συμπεριφοράς τα έχουν εξετάσει και ερμηνεύσει με επάρκεια. Για το σημερινό σημείωμα, έχουν μια νέα, τεράστια αξία στους ψηφιακούς μοναχικούς καιρούς: Δίνουν την ανεκτίμητη ευκαιρία της ομαδικής ‘συνάντησης’ (με ή χωρίς εισαγωγικά), της συλλογικής χαράς (ή λύπης), του ‘σκοπού’, της εκπλήρωσης, της παρεΐστικης περηφάνιας και της οικογενειακής στοργής.

…Έτσι λοιπόν, είτε μιλάμε για τα ‘μεγάλα κορμιά’ του final four (μπάσκετ, Βερολίνο, με δύο στις τέσσερεις ομάδες να εκπροσωπούν Αθήνα – Πειραιά), είτε για τα κοτσιδάκια της Μαρίνας Σάτι (αθλητισμός – πολιτισμός συγγενεύουν) είτε για τη τεράστια επιτυχία του Ολυμπιακού (ποδόσφαιρο, τελικός Ευρωπαϊκής διοργάνωσης, οσονούπω…) αυτό που υπηρετείται είναι ανεκτίμητο:

Διψάμε να συναντηθούμε.
‘Καιγόμαστε’ ν’ αγαπηθούμε.
Φλεγόμαστε να φιλιώσουμε.

Αυτό εξηγεί με τον πληρέστερο, ομολογώ αισιόδοξο, αλλά και πιο προφανή λόγο τα συναισθήματα ευφορίας, την άνοδο της κατανάλωσης και του χρηματιστηρίου, την επικρατούσα ευθυμία και ανεκτικότητα και την υποχώρηση του δείκτη αυτοκτονιών σε περιόδους Συλλογικών Διακρίσεων (ναι, δεν εννοώ τη μαθηματική ολυμπιάδα).

Ακόμα και η προσδοκία τέτοιων διακρίσεων, μοιάζει να έχει έναν ανακουφιστικό, επουλωτικό ρόλο στις εντάσεις που μαστίζουν την καθημερινότητά μας: Ψάξε (αν δεν το έζησες) τον θόρυβο που προηγήθηκε της Eurovision. Έχω φίλους πολύ εκλεκτικούς και ‘γκρινιάρηδες’ που παρασύρθηκαν στο ‘hype’ (ελληνική λέξη) της αμφισημίας της Ελληνικής συμμετοχής και εμπαθώς συμμετείχαν στην ‘καλόπιστη κριτική’ που αποσκοπούσε -που αλλού- στο να ‘πάρουμε τη κούπα’. Η ‘αίσθηση σκοπού’ ήταν πασιφανής και μία τυχόν επιτυχία (όπως -ας πούμε- το 2005) θα τους έκανε “να βγούνε στα μπαλκόνια’ !

Στον Αθλητισμό, τα πράγματα είναι ακόμα πιο έντονα:
Ο φίλος μου ο Τάκης (σπουδαίο παιδί, στο κανάλι της Βουλής και διακαής ‘Ολυμπιακός’) μου τόλεγε: “Ασε φίλε, η μπάλα είναι μεγάλη ντρόγκα”. Όπου ‘μπάλα’ βάλε κάθε ομαδικό σπόρ που συγκεντρώνει κόσμο στη κερκίδα και στις οθόνες. Και μοιάζει να έχει δίκιο. Δεν εξηγείται αλλιώς το πως “η μπάλα” καταφέρνει να μας ‘βάζει στον κουβά’, να μας προσφέρει άπλετους λόγους συνοχής και να μας κάνει να χαιρόμαστε κάθε φορά που η “οικογένειά μας” (εθνική, σύλλογος, ή εν γένει ομάδα) ανεβαίνει στο βάθρο ή -ακόμα περισσότερο- ακούγεται ο Εθνικός Ύμνος.

Και επειδή η παράξενη και ανάδελφη αυτή οικογένεια καταμεσίς της Μεσογείου ξέρει να εκτιμά το αμφίσημον και συναμφότερον (γεια σου Κώστα Ζουράρι), μοιάζει να έχει -δηλαδή να έχουμε- πάντα πρόχειρο το αντίβαρο της μη-επίτευξης του τελικού σκοπού:
Όπως μας υπέδειξε ο Αλεξανδρινός, “απολαμβάνουμε το ταξίδι” (και ας τον προορισμό να κουρεύεται).
Αυτό απλώς σημαίνει, πως έχει άλλη -διακριτή- αξία το ασβέστωμα, η καθαριότητα και η αναμπουμπούλα (συν τα τσουρέκια και τα κουλουράκια) την ευλογημένη μακρά περίοδο πριν το Πάσχα, σε σχέση με το ίδιο το Πάσχα, όπου τελικά μπορεί να πάθεις και ένα βουλιμικό επεισόδιο.

Το ίδιο ισχύει και με τις “συλλογικές διακρίσεις” μας.
Απολαμβάνουμε (και ‘συναντιόμαστε’) τη μακρά περίοδο της προσδοκίας της διάκρισης, των σταδίων και της “διαδρομής προς τον τελικό” πιο πολύ κι από τον τελικό τον ίδιο. Πράγμα ευεξήγητο με την ερμηνεία της απόδρασης από την (νέα) μοναξιά, όπως σου γράφω πιο πάνω.

Τώρα, αν “την σηκώσουμε τη γαμημένη” (την κούπα, όπως υπαγορεύει το ανεξάντλητο και αθυρόστομο οπαδικό χιούμορ) ..ακόμα καλύτερα !

(Mario Nottas European Communication Institute)