Όταν το (αχτένιστο) δέντρο μου –χάριν απορίας- περιδιαβαίνει στις αλάνες του Σύμπαντος
Αναρτήθηκε από τον/την: vnottas στο 14 Σεπτεμβρίου, 2024
ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΜΟΥ
Το δέντρο πάνω στην κορυφογραμμή
με τα μαλλιά αχτένιστα
ν’ ανεμίζουν προς τα πίσω
κλαδιά μπερδεμένα
που αντιστέκονται στον άνεμο
έχει ήδη αποτυπώσει
την απόγνωσή του
στο σαρκαστικό του ύφος.
Έχει πάρει την απόφασή του
πως έτσι θα συνεχίσει
την ύπαρξή του από δω μπρος.
Σαν γλυπτό του πουνέντε
θα φαντάζει στους περαστικούς
που θα το φωτογραφίζουν
έκπληκτοι με τον σαρκασμό του.
ΧΑΡΙΝ ΑΠΟΡΙΑΣ
Φθόγγοι έκπληξης
λέξεις εύηχες σαρκώδεις
και ισχνές αμήχανες ώρες
αφόρητης μοναξιάς
η παρουσία μας
σ’ αυτόν τον κόσμο.
Θαμπές διφορούμενες ακροβασίες
σκιές του σούρουπου
φοβισμένες ανάσες φαντασμάτων
που προσδοκούν του σκότους
την οριστική επικράτηση
η απουσία μας απ’ τη ζωή.
Ποιον δρόμο να τραβήξω;
και που θα με βγάλει;
Ερώτηση ατελέσφορη
χάριν απορίας!
ΣΤΙΣ ΑΛΑΝΕΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ
Στο αστεροσκοπείο της Ατακάμα
τρεις αστροφυσικοί ή ποιητές
χαζεύουν το κυνηγητό των άστρων
στις αλάνες του σύμπαντος.
Τα ξημερώματα είχαν χαθεί
τέσσερις πλανήτες με τους δορυφόρους τους
κι ένας κομήτης λαμπροφόρος.
Δεν τους έβρισκαν πουθενά
όσο κι αν έψαχναν με τα τηλεσκόπια.
Τότε είπε διστακτικά ο ένας:
Σίγουρα εξαφανίστηκαν
με τα πεφταστέρια πριν λίγο.
Ας ανοίξουμε την αποκάλυψη του Ιωάννη
κάτι θα βρούμε για την τύχη τους, είπε ο άλλος
κι αν όχι, τότε σίγουρα οι Πέρσες ποιητές
θα ‘χουν την απάντηση.
Όμως μπορεί κι ο Νερούδα
να λύσει την απορία μας
πρόσθεσε ο τρίτος.
Τρία ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου
H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*













































*









Σχολιάστε