Η σιωπή και ο χρόνος
Αναρτήθηκε από τον/την: vnottas στο 16 Σεπτεμβρίου, 2024

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΜΑΝΩΛΑΣ: Δύο ποιήματα
ΔΕΝ ΣΙΩΠΩ
Σιωπώ, σε όσους προσπαθούν
να με διδάξουν τα όσα γνωρίζω
και ομιλούν για να αποθαυμάσω τη
γνώση τους.
Σιωπώ χαμογελώντας, σε εκείνους
που με θυμό επιδεικνύουν τη
δύναμή τους,
αδύναμοι να αναγνωρίσουν
τη σιωπηλή συγνώμη των άλλων.
Σιωπώ τρώγοντας ένα
άνοστο στιφάδο, γιατί
η ακρίβεια του λαδιού
αφαίρεσε την έμπνευση
από τη θεία μου Ευτέρπη.
Σιωπώ απέναντι στους
υπερφίαλους πολιτικούς
γιατί έτσι, μαθαίνουν ότι η
σιωπή,
τους πονά πιότερο και από την
άρνηση.
Δεν σιωπώ, όμως, απέναντι στους
άδικους, διάφορους, πολέμους,
όταν η δύναμη δεν σέβεται την
αδυναμία
και επ’ αυτής βούλεται κατισχύσει,
αλλά και στις αλόγιστες πλειοψηφίες
όταν δεν υπολογίζουν νηπενθείς μειοψηφίες.

ΘΕΡΙΝΗ ΩΡΑ
Αυτή η ανοχή στην αργοπορία του,
αύξησε την πεποίθησή του, ότι
πάντα ο χρόνος θα τον άφηνε έξω.
Αλώβητο.
Δεν είχε υπολογίσει πως εκείνη,
είχε διατηρήσει στο ρολόι της
τη θερινή ώρα, για πάντα.
Και για εκείνην, ήταν πάντα ακριβής.
Σε όλα.
Κι έτσι, ποτέ δεν πίστεψε στο αιφνίδιο
μήνυμα του θανάτου του.
Ήτανε Νοέμβρης μήνας. Αξέχαστος.
Ήταν η ώρα που εκείνος θα γυρνούσε.
Συνέχισε, επομένως, να βάφει τα
νύχια της με το αγαπημένο της χρώμα,
το τριανταφυλλί.
H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*













































*









Σχολιάστε