
ΤΗΣ ΝΑΠΟΛΗΣ Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ (Λευτέρης Μανωλάς)
Την ίδια την Αφροδίτη δεν έτυχε,
μπροστά μου, ποτές να αντικρίσω
μα και ούτε στης Νάπολης το
χώμα
το πόδι μου είχα ακουμπήσει.
Σαν να την είχα κοιτάξει όμως,
από κάτω ως πάνω, πιο αψηλή μου
ως ήταν.
Θαρρετά την είχα αποθαυμάσει,
αχόρταγα,
τον πολύδιπλο, μαρμάρινο, χιτώνα της
και δειλά λίγο προς τα πάνω,
στα κρυφά, με τα ακροδάκτυλα
είχα αποτολμήσει να χα’ι’δέψω
κι όλα ολοζώντανα στου Μοσχοβάκου
τους στίχους διαπλέοντας,
ανάσκελα ξαπλωμένος, κάνοντας
χώρο πλά’ι’ μου η ίδια να καθήσει.
Και από κει, σαν σε τρεχαντήρι
καλοτάξιδο,
με τα λευκά ιστία ολάνοικτα κι ο
φλόκος,
ροβολώντας προς Κατάνια
κι από κει κατά Κύθηρα και
Αστροπαλιά
και με μα’ί’στρο, στην σκιά του Μόντε
Σμίθ
στα Κρητικά να την αράξουμε.
Τον αειγέννητο Απόλλωνα
προσκαλεσμένο, δελφίνι τάχιστο
να ξαναγίνει και οι δυο Θεοί,
στης Ψαροπούλας τα γαλανά νερά,
μαζί,
μακροβούτι χωρίς τελειωμό, της
αθανασίας τους επιβεβαίωση να
δώσουν.
Αχ ! βρε Νίκο τι ταξίδια μας
χαρίζεις
και στα απέραντα ουράνια μας
μετεωρίζεις.
Λ.Μ.

H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*













































*








